Τετοια θλιψη και στεναχωρια ποτε ξανα δε θα εχει παρουσιαστει επι της γης (Ματθ. κδ' 21). Οι μη εχοντες το χαραγμα χριστιανοι, θα διωκονται συνεχως και με μενος, προσπαθωντας παραλληλα να βρουν τροπο επιβιωσης, αφου και τα ιδια τα στοιχεια της φυσεως θα εχουν αλλοιωθει. Οι εχοντες το σφραγισμα του Αντιχριστου (χαραγμα το οποιο θα τους επετρεπε να εχουν το δικαιωμα της αγοραπωλησεως) θα μετανιωσουν πικρα για την επιλογη τους αφου αποδεικνυεται ολεθρος.. Ανθρωποι θα πεθαινουν απο την πεινα και τις αρρωστιες στους δρομους και τις πλατειες. Αν δε συντομευε ο Αγιος Τριαδικος Θεος εκεινες τις ημερες της κακιας, δε θα εμενε κανεις (Ματθαιος και Αγιος Μαξιμος ο Ομολογητης)."Ει γαρ και νυν εφ' ημων ου συμβαινει ταυτα δια το μηπω τους χρονους πεπληρωσθαι, αλλα γουν ευχεσθαι δει μηδε ευρεθηναι ημας εν τοις τοιαυτοις καιροις, εν οι ταυτα συνβησεται, μηποτε ατονησας τις απο της θλιψεως της μεγαλης της επερχομενης τω κοσμω εκπεση της αιωνιου ζωης."
Αγιου Ιππολυτου, ΒΕΠΕΣ 6, 81
"Εσται γαρ τοτε θλιψις μεγαλη, οια ου γεγονεν απ' αρχης κοσμου εως του νυν ουδ' ου μη γενηται."
"Διοτι θα συμβη θλιψις τοσον μεγαλη, ομοια προς την οποια ουτε εχει γινει αποτ ην αρχην του κοσμου εως τωρα ουτε και θα γινει."
Ματθ. κδ' 21
"Και τι λεγω απο ανθρωπων, οπου και αυτα τα στοιχεια την οικειαν ταξιν αρνησονται; Σεισμοι κατα πασαν πολιν, λοιμοι επι πασαν χωραν, βρονται ανεμοι και φοβεραι αστραπαι οικους και αγρους κατακαιουσαι, καταιγιδες ανεμων την γην και την θαλασσαν αμετρως εκταρασσουσαι, της γης ακαρπιαι, θαλασσης ηχος και σαλος αφορητος απο ψυχων και απωλειας ανθρωπων. Σημεια εν ηλιω, σημεια εν σεληνη, αστρων παρατροπαι, συνοχαι εθνων, αερων ακρασιαι, χαλαζης βολιδες επι προσωπου της γης, χειμωνος αταξιαι, παγετοι διαφοροι, καυσωνες απαμυθητοι, κεραυνοι αιφνιδιοι, εμπρησμοι αδοκητοι, και απαξαπλως πασης της γης θρηνος και κοπετος, παραμυθιαν μη εχουσης."
"Και τι μιλω για ανθρωπους, οπου και αυτα τα στοιχεια της φυσεως θα απαρνηθουν την φυσικην των καταστασι. Σεισμοι σε καθε πολι, λοιμωδεις ασθενειες σε καθε χωρα, κεραυνοι ασυνηθιστοι και φοβερες αστραπες, οικοι και αγροι κατακαιονται. Καταιγιδες ανεμων, οι οποιες διαταρασσουν χωρις ορια την ξηρα και την θαλασσα, ακαρπιες της γης βουητο απο τη θαλασσα και σαλος αφορητος απο την απωλεια ψυχων ανθρωπων. Σημαδιακες μεταβολες στον ηλιο και στη σεληνη, εκτροπες αστρων απο τη θεσι των, συγκρουσεις εθνων, καταστρεπτικοι ανεμοι, βολιδες χαλαζης επι του προσωπου της γης, χειμωνες ατακτοι και ασυνηθιστοι, παγετοι μεγαλοι, καυσωνες ανυποφοροι, κεραυνοι αιφνιδιοι, εμπρησμοι απροσδοκητοι, μη αναμενομενοι, γενικος θρηνος και οδυρμος πασης της γης που δεν εχει παρηγορια"
Αγιου Ιππολυτου, P.G. 10, 912 B - ΒΕΠΕΣ 6, 278
"Οταν οι ανθρωποι τοτε λαβουν τη σφραγιδα του Αντιχριστου και δεν θα ευρουν τροφες, ουτε νερο, θα προσερχονται προς αυτον με οδυνηραν φωνην και θα λενε 'Δωσε να φαμε και να πιουμε, γιατι αλλιως ολοι θα πεθανωμε απο την πεινα και απο καθε αναγκη και διεταξε τον ουρανον να μας δωσει νερο και διωξε τα ανθρωποφαγα θηρια'. Τοτε ο δολιος θα απαντησει εμπαιζοντας αυτους με πολλη απανθρωπια και θα τους λεει 'Ο ουρανος δεν θελει να δωσει βροχη. Η γη παλιν δεν βλασταινει τα φυτα της, απο που να σας δωσω εγω τροφες;'. Τοτε αφου ακουσουν τα λογια του δολιου τουτου οι αθλιοι, θα καταλαβουν οτι αυτος ειναι ο πονηρος διαβολος, και θα θρηνησουν με πονο και θα κλαυσουν πολυ και θα κτυπησουν το προσωπο τους με τα χερια τους, και θα εκριζωσουν τα μαλλια τους και με τα νυχια τους θα ξεσκιζουν τα μαγουλα τους λεγοντας ο ενας προς τον αλλον 'Ω της συμφορας, ω του φοβερου πραγματος, ω της δολιας συναλλαγης, ω της φοβερης πτωσεως. Πως πλανηθηκαμε απο τον πλανο; Πως προσφερθηκαμε σε αυτον; Πως συλληφθηκαμε στα δικτυα του; Πως πιασθηκαμε στη μιαρα του σαγηνη; Πως ενω ακουγαμε τις Γραφες δεν καταλαβαιναμε;"
Αγιου Ιππολυτου, P.G. 10, 933 D - 936 A
"Τοτε θα θρηνη δεινως και θα στεναζη πασα ψυχη΄τοτε ολοι θα υποφερωσι θλιψιν απαραμυθητον, η οποια θα κατεχη αυτους νυκτα και ημεραν, και δεν θα ευρισκωσιν ουδαμου παρηγοριαν. Τοτε θα αποθνησκωσι τα νηπια εις τους κολπους των μητερων, και παλιν ο πατηρ μετα της γυναικος και των τεκνων του θ' αποθνησκη εις τας αγορας, και δεν θα υπαρχει τις να θαψη αυτους και να τουςς βαλη εις μνημα. Απο τα πολλα δε θνησιμαια, τα οποια θα ριπτωνται εις τας πλατειας, θα υπαρχη παντου δυσωδια, η οποια θα στεναχωρη πολυ τους ζωντας. Το πρωι ολοι θα λεγωσι μετ' οδυνης και στεναγμων ποτε θε γινη εσπερα δια ν' αναπαυθωμεν ολιγον; Οταν δε θα ελθη παλιν η εσπερα θα λεγωμεν με πικροτατα δακρυα, ποτε αρα θα φωτιση δια ν' αποφυγωμεν την θλιψην, η οποια μας κυριευει; Και δεν θα υπαρχη τοπος να φυγη τις και να κρυβη, διοτι τα παντα θα ταραχθωσι, και η θαλασσα και η ξηρα.
Δια τουτο ειπεν εις ημας ο Κυριος΄'Γρηγορειτε δεομενοι αδιαλειπτως να διαφυγετε την θλιψιν΄ θα ειναι δυσωδια εν θαλασση, δυσωδια επι της γης, λιμοι, σεισμοι, εν θαλασσησυγχυσις, επι της γης συγχυσις, εν θαλασση φοβητρα, φοβητρα επι της γης. Χρυσος πολυς και αργυρος, και μεταξωτα ιματια, αλλα δεν θελουσιν ωφελησει εις την θλιψιν εκεινην, και παντες οι ανθρωποι μακαριζουσι τους οσους απεθανον πριν ελθη η μεγαλη θλιψις επι γης. Διοτι ριπτεται και ο χρυσος και ο αργυρος εις τας πλατειας, και ουδεις εγγιζει αυτα΄ επειδη ειναι ολα βδελυκτα. Παντες σπυδαζουσι να διαφυγωσι και να κρυβωσιν, αλλ' ουδαμου ευρισκουσι τοπον δια να κρυβωσιν εκ της θλιψεως... εσωθεν φοβος, και εξωθεν τρομος΄ και εν νυκτι και εν ημερα θνησιμαια κεινται εις πλατειας. Εις τα πλατειας δυσωδια, εις τα οικιας δυσωδια, εις τας πλατειας πεινα και διψα, εις τας οικιας πεινα και διψα΄ εις τας πλατειας φωνη κλαυθμου, εις τας πλατειας θορυβος, και εις τας οικιας θορυβος. Εις εκαστος μετα κλαυθμου συναντα τον ετερον΄ πατηρ το τεκνον, και ο υιος τον πατερα, μητηρ την θυγατεραν΄ φιλοι μετα φιλων εναγκαλισθεντες εκλειπουσιν΄ και αδελφοι μετα αδελφων εναγκαλισθεντες αποθνησκουσιν. Εμαρανθησαν και τα καλλη του προσωπου πασης σαρκος. Γινονται δε αι μορφαι των ανθρωπων ως νεκρου. Γινεται βδελυκτον και μισητον το καλλος των γυναικων. Θελει μαρανθη πασα σαρξ, και η επιθυμια των ανθρωπων."
Αγιου Εφραιμ του Συρου, Τομος Δ', 121-123
"Τοτε γαρ 'εσται θλιψις μεγαλη, οια ου γεγονεν τοιαυτη απο καταβολης κοσμου' (Ματθ. κδ' 21), αλλων αλλαχη κατα πασαν πολιν και χωραν εις το αναιρειν τους πιστους πεμπομενων, και των μεν Ιουδαιων επι τη τουτων απωλεια ευφραινομενων, και των εθνων επιχαιρομενων και των απιστων αυτοις συναιρομενων, των δε αγιων απο δυσεως εις ανατολην πορευομενων, και ετερων απο ανατολων εις μεσημβριαν διωκωμενων αλλων δε εν τοις ορεσιν και εν τοις σπηλαιοις κρυπτομενων, πανταχου αυτους βδελυγματος πολεμουντος και δια θαλασσης και δια ξηρας τουτους δια του προσταγματος αναιρουντος, και κατα παντα τροπον εκ του κοσμου εκθλιβοντος, μη δυναμενων αυτων μητε 'πωλησαι' τι των ιδιων μητε 'αγορασαι' παρα των αλλοτριων, χωρις εαν μη τις 'το ονομα του θηριου εν χειρι περιφερη', η το τουτου 'χαραγμα' επι τω μετωπω βασταζη (Αποκ. ιγ' 17). Παντες γαρ οι πιστοι τοτε εκ παντως τοπου εκδιωχθησονται και εκ των οικιων κατασπασθησονται και εκ των πολεων εξελασθησονται και εν τω δημοσιω συρησονται και παση κολασει κολασθησονται και εκ παντος του κοσμου εκβληθησονται.
Χρη ουν ενοραν την εσομενην των αγιων τοτε θλιψην και ταλαιπωριαν δει γαρ ημας εκ των ηδη μερικως γινομενων εννοειν τα εσομενα, τοιαυτοις ζαλης και ταραχου εν παντι τω κοσμω γενησομενης, και παντων πιστων πανταχου αναιρουμενων και κατα πασαν πολιν και χωραν σφαζομενων, και δικαιων αιματος ακχυνομενου, και ζωντων ανθρωπων καιομενων, και θηριοις ετερων παραβαλλομενων, και νηπιων εν αφοδοις φονευομενων, και αταφων παντων ριπτουμενων, και υπο κυνων βιβρωσκομενων, παρθενων τε και γυναικων παρρησια φθειρομενων και αισχρως εμπαιζομενων, και αναρπαγων γινομενων, και κοιμητηριων αγιων ανασκαπτομενων, και λειψανων ανορυσσομενων και εν πεδιω ριπτουμενων, και βλασφημιων γινομενων. Ταραχος εσται εν πολεσιν τοτε, των αγιων εκεινων διωκομενων΄ ταραχος εσται εν οδοις και εν ερημιαις, παντων εκει κρυβεσθαι βουλομενων΄ ταραχος εσται εν θαλασση, παντων δι' υδατος φευγειν πειρωμενων΄ ταραχος εσται εν νησοις, παντων εκει εκζητουμενων. Και εσται η γη τοτε τοις αγιοις ακαρπος και πασα πολις αοικητος και θαλασσα απλωτος και πας ο κοσμος ερημος, των μεν υπο λιμου διαφθειρομενων, των δε απο διψης εκλιμπανοντων, ετερων δε απο του φοβου και της πολλης θλιψεως αθνησκοντων. Που δε τοτε κρυβησετε ανθρωπος; Τινι δε τα ιδια τεκνα παραθησετε; Που δε τα υπαρχοντα αυτου αποκομισας διασωσει, οποτε μηδε την ιδιαν ψυχην σωσαι δυναται; Τοτε εσονται οιμωγαι νηπιων πολλαι, πατερων τε και μητερων οδυρμοι, γυναικων τε και παρθενων ολολυγμοι, αδελφων τε και συγγενων κοπετοι. Τις τινα πενθησει τοτε; Ουκ αδεφος αδελφον, και γαρ αυτος τον θανατον προσδοκα΄ ου μητηρ θυγατερα, και αυτη τον θανατον υφορωμενη΄ ου πατηρ υιον, φοβουμενος μη και αυτος αναιρεθη.
Δια τουτο προειδως ο κυριος ταυτα λεγει 'Προσευχεσθε, ινα μη γενηται η φυγη υμων χειμωνος ή σαββατου' (Ματθ. κδ' 20), μητε αργουντας υμας απο δικαιοσυνης, μητε ασχολουμενους υμας εν βιωτικοις πραγμασιν, ως εν χειμωνι, μηπως 'αιφνιδιως επιστη εφ' υμας η ημερα εκεινη ως παγις' (Λουκ. κα' 34-35) ει γαρ μη εκολοβωθησαν, φησιν, αι ημεραι εκειναι, ουκ αν εσωθη πασα σαρξ΄ δια δε τους εκλεκτους κολοβωθησονται αι ημεραι εκειναι."
Αγιου Ιππολυτου, ΒΕΠΕΣ 6, 105
"Εγω φιλοχριστοι και τελειοι αδελφοι, εφοβηθην εξ αυτης της ενθυμησεως του Δρακοντος, μελετων καθ' εαυτον την θλιψιν, ητις μελλει να γινη εις τους ανθρωπους κατα τους καιρους εκεινους... Θα λαλησω δε με οδυνας, και θα ειπω με στεναγμους, περι της συντελειας του κοσμου τουτου, και περι του αναιδεστατου και φοβερου Δρακοντος, οστις μελλει να ταραξη πασαν την υπο τον ουρανον κτισιν, και να εμβαλη δειλιαν, και ολιγωριαν, και δεινην απιστιαν εις τας καρδιας των ανθρωπων, και να ποιηση τερατα και σημεια και φοβητρα, ωστε, εαν δυνηθη, να πλανηση και τους εκλεκτους... Οταν ιδη την απεριγραπτον εκεινην θλιψιν, ητις γινεται απανταχου εις πασαν ψυχην, η οποια δεν εχει τελειως παραμυθιαν, ουτε παλιν ανεσιν εν γη και θαλασση΄ οταν ιδη οτι συνταρασσεται ως κηρος εν δεινη θλιψει, και ουδει υπαρχει ο ελεων΄ οταν ιδη απαντα τα προσωπα δακρυονται, και μετα ποθου ερωτωντας τους ανθρωπους, μηπως ακουεται λογος Θεου επι της γης; Και ακουη ουδαμου. Τις θελει υποφερει τας ημερας εκεινας; Τις δε θα υπομεινη την θλιψιν την αφορητον; Οταν ιδη συγχυσιν των λαων, οι οποιοι ερχονται απο των περατων της γης εις θεαν του τυραννου, και ιδη οτι πολλοι προσκυνουσιν εμπροσθεν του τυρανννου, και κραζουσι μετα τρομου, οτι συ εισαι ο σωτηρ ημων΄ οταν ιδη οτι η θαλασσα ταρασσεται, και η γη ξηραινεται, οι ουρανοι δεν βρεχουσι, τα φυτα μαραινονται΄ απαντες δε οι οντες προς ανατολας, φευγουσι προς δυσμας, εκ της πολλης δειλιας΄ και παλιν δε οι οντες προς δυσμας, φευγουσι προς ανατολας μετα τρομου, ο δε αναιδης λαβων τοτε εξουσιαν θα αποστειλη δαιμονα εις παντα τα περατα, ωστε να κηρυξη παρρησια, οτι βασιλευς μεγας εφανη μετα δοξης, ελθετε και ιδετε αυτον. Τις ειναι εχων ουτω αδαμαντινην ψυχην, ωστε να υποφερη γενναιως απαντα τα σκανδαλα; Τις αρα ο ανθρωπος αυτος, ως προειπον, ωστε να μακαρισωσιν αυτον παντες οι αγγελοι;"
Αγιου Εφραιμ του Συρου, Τομος Δ', 111-114
"Εαν δε συντομευαν εκεινες οι ημερες, δηλαδη αυτες τις κακιας, δεν θα μπορουσε να σωθει τιποτε, και πιο συγκεκριμενα καθε ευσεβης σκεψη για τον Θεο. Γι' αυτον το λογο μειωνονται οι μερες της κακιας, αλλα και εκεινες που δημιουργει η λανθασμενη κριση που στηριζεται στις αισθησεις και στο ευσεβες δικαιωμα, παρ' ολο που η κριση αυτη εχει περιγραφει λιγο και προεκυψε αργοτερα. Διοτι σε τιποτε δεν διαφερει απο τον Αντιχριστο ο νομος της σαρκος επειδη παντοτε ο νομος της σαρκος συγκρουεται, με το Αγιο Πνευμα και αντιστρατευται τον νομο του Θεου."
Αγιου Μαξιμου του Ομολογητου, P.G. 91, 1132
Πηγή
http://sapfiros.blogspot.com/2010/12/blog-post_7781.html
