Κυριακή 29 Μαΐου 2016

Βλαντιμίρ Πούτιν: Η μυστική ζωή του.

Tον έχουν χαρακτηρίσει «παντοτινό ηγέτη της Ρωσίας» και «ισχυρότερο άνδρα του κόσμου», (περιοδικό Forbes). Τα πρώτα χρόνια της καριέρας του στην πολιτική (στη δημαρχία του Λένινγκραντ) είχε το παρατσούκλι ο «γκρι καρδινάλιος» κι αργότερα ο «αόρατος άνθρωπος» (που κινούσε τα νήματα στο πλευρό του δημάρχου).

Σύμφωνα με το βιβλίο της Μάσα Γκέσεν που απομυθοποιεί το προφίλ του «παντοτινού ηγέτη» είναι ο «άνθρωπος δίχως πρόσωπο», ένας μυστηριώδης όσο κι αδίστακτος τύπος που συνήθισε από τα χρόνια της KGB να ζει μια ζωή κατασκόπου. Πότε κινηματογραφική, περιπετειώδη, ιδανική για να εντυπωσιάσει τα δυτικά media και πότε κρυμμένη στις πιο σκοτεινές σκιές.

Γεγονός είναι πως ένα κομμάτι της ζωής και της προσωπικότητας του πανίσχυρου Ρώσου ηγέτη βρίσκεται πάντα κρυμμένο στη σκιά μύθων, πότε διασκεδαστικών (όπως αυτοί που αφορούν τον έρωτα και τη σχέση του με 30 χρόνια νεότερη του πρώην Ολυμπιονίκη της ρυθμικής γυμναστικής) και πότε ανατριχιαστικών (σχετικά με το τι συμβαίνει σε όποιον επιχειρεί να του πάει κόντρα).

Υστερα από σχεδόν μια 15ετία στο προσκήνιο της εξουσίας, ο Βλαντιμίρ Πούτιν παραμένει ο άνθρωπος με τα πολλά μυστήρια και τα πολλά -ενίοτε ΤζειμςΜποντικά- πρόσωπα.

Ας δούμε κάποιες από τις περιπέτειές του...

















Ο άντρας με το χρυσό πιστόλι

Μια από τις εικόνες της ζωής και της προσωπικότητας που έχει παρουσιάσει στη Δύση είναι αυτή ενός συνδυασμού Τζέιμς Μποντ και Ιντιάνα Τζόουνς, ενός άνδρα της περιπέτειας, που δεν διστάζει να πετάξει, να καταδυθεί, να κυνηγήσει ή να εμφανιστεί γυμνόστηθος -γνωρίζοντας καλά ότι οι φωτογραφίες του θα κάνουν τον γύρο του πλανήτη.


















Οι πολεμικές τέχνες, το τζούντο - το οποίο γνώρισε γύρω στα 14 και έκτοτε δεν εγκατέλειψε ποτέ- είναι ένα μόνιμο στοιχείο του προφίλ ενός ανθρώπου τολμηρού, που ξέρει πώς να πυροβολεί -είτε σε σκοπευτήριο, είτε στο κυνήγι-, να χειρίζεται ελικόπτερο ή αεροπλάνο, να έρχεται σε επαφή με τίγρεις ή πολικές αρκούδες και που δεν χάνει καμία ευκαιρία να εξερευνά τη φύση και να κολυμπά (σε στιλ πεταλούδα) στα παγωμένα νερά λίμνης της Σιβηρίας.



















Τον έχουμε δει να πετάει με ανεμόπτερο -για να συμβάλλει στην καθοδήγηση των αποδημητικών σιβηρικών γερανών- αλλά και να χειρίζεται υποβρύχιο -στο πλαίσιο έρευνας για ιστορικά ναυάγια- ή να καταδύεται (2011) με ομάδα αρχαιολόγων και να βγαίνει στον αφρό, φυσικά με αμφορείς στο χέρι.




































Κυνηγάει, πετάει, καταδύεται, ασκεί πολεμικές τέχνες σε ένα συνδυασμό Τζέιμς Μποντ και Ιντιάνα Τζόουνς
Ακόμα, έχει εμφανιστεί σε στιλ ελεύθερου καβαλάρη πότε πάνω στ' άλογο και πότε με τη μηχανή του, με την οποία έχει λάβει μέρος σε φεστιβάλ μαζί με άλλους Ρώσους μοτοσικλετιστές. Η ταχύτητα τον συγκινεί ιδιαίτερα, γι' αυτό και έχει οδηγήσει μονοθέσιο της Renault, με ταχύτητα που ξεπερνούσε τα 240 χλμ. την ώρα.


















Εννοείται πως τόση κινηματογραφική λάμψη δεν θα μπορούσε να μη συγκινήσει κοινό, αστέρες του σινεμά (η Ορνέλα Μούτι εγκατέλειψε κάποτε την παράσταση στην οποία μετείχε για να παραστεί σε δείπνο με τον Πούτιν και τον Κέβιν Κόστνερ) και σκηνοθέτες (ο Ολιβερ Στόουν έχει εκφράσει επανειλημμένως τον θαυμασμό του για τον Ρώσο ηγέτη).




























Από τη Ρωσία με αγάπη

Πριν γίνει ο απόλυτος ηγέτης της Ρωσίας,ο Βλαντιμίρ Πούτιν είχε μια παιδική ηλικία από την οποία έλειπε η οποιαδήποτε κινηματογραφική λάμψη. Μεγάλωσε στο Λένινγκραντ, σε ένα διαμέρισμα, το οποίο μοιράζονταν τρεις οικογένειες. Εχει πει πως ακόμα θυμάται τον εαυτό του μικρό να κυνηγά ποντίκια στο κλιμακοστάσιο.


















Ως έφηβος, εργάστηκε στο ραδιοφωνικό σταθμό του σχολείου του, όπου έπαιζε μουσική δυτικών ροκ συγκροτημάτων, φυσικά και Beatles -στους οποίους τότε είχε απαγορευτεί να δώσουν συναυλία στη Σοβιετική Ενωση.




















Ο παππούς του, ο οποίος λεγόταν Σπυρίδων Ιβάνοβιτς Πούτιν, εργαζόταν ως μάγειρας στο εξοχικό του Λένιν. Μετά τον θάνατο του Λένιν συνέχισε να δουλεύει για τη γυναίκα του, ενώ σε εξαιρετικές περιπτώσεις, μαγείρευε και για το γεύμα ή το δείπνο του Στάλιν.
Ο Πούτιν ήταν το τρίτο παιδί στην οικογένεια, αν και ο ίδιος δεν γνώρισε ποτέ τα δύο αδέλφια του (το πρώτο πέθανε μερικούς μήνες μετά τη γέννησή του, ενώ το δεύτερο έφυγε πάλι σε μικρή ηλικία από διφθερίτιδα στην πολιορκία του Λένινγκραντ). Στην αυτοβιογραφία του αναφέρεται εκτενώς στα παιδικά του χρόνια, στον πατέρα του, Βλαντιμίρ Σπιρντόνοβιτς και στη μητέρα Μαρία Ιβάνοβνα. Από την οικογένεια έλειπαν τα χρήματα, δεν έλειπε όμως η αγάπη.















Αγαπημένος του καλλιτέχνης από τους Μπιτλς ήταν ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ κι αγαπημένο του τραγούδι το «Yesterday». Χρόνια μετά, είχε την ευκαιρία να ακούσει τον ΜακΚάρτνεϊ σε ένα ιδιωτικό τσάι στο Κρεμλίνο να ερμηνεύει γι' αυτόν το «Let it be».
Ηταν Μάιος του 2003, όταν μέλος των Μπιτλς έδωσε για πρώτη φορά συναυλία στην Κόκκινη Πλατεία.
Ανάμεσα στο κοινό που βίωσε συγκινημένο την εμπειρία ήταν και ο Πούτιν ο οποίος δεν δίστασε να παραδεχτεί πως οι Μπιτλς ήταν «μια ανάσα φρεσκού αέρα» τις εποχές που η Ρωσία ήταν ακόμα Σοβιετική Ενωση και «η μουσική τους θεωρούνταν προπαγάνδα μιας εξωγήινης ιδεολογίας».
































Στην υπηρεσία της Αυτού Μεγαλειότητος

Πάμε πίσω στον νεαρό ακόμα Πούτιν, ο οποίος έχει μόλις τελειώσει το σχολείο και επιθυμεί να ενταχθεί στους κόλπους της KGB. Το επιχείρησε τελειώνοντας το σχολείο, όμως τον συμβούλεψαν να σπουδάσει και να επιστρέψει όπως και έκανε. Tέλειωσε τη Νομική σχολή στο Λένινγκραντ και με την αποφοίτησή του η KGB τον υποδέχτηκε.
Ως μέλος της υπηρεσίας, στάλθηκε στη Δρέσδη (γύρω στα μέσα της δεκαετίας του '80), όπου ζούσε με το όνομα Αντάμοφ. Εμαθε να μιλάει τέλεια τα γερμανικά και να απολαμβάνει χαρακτηριστικά των Γερμανών όπως η περιβόητη «γερμανική πειθαρχία».
Το πώς ακριβώς έζησε στη Γερμανία και ποια ήταν η φύση των καθηκόντων του παραμένει άγνωστη. Η πιο δημοφιλής εκδοχή λέει πως αναζητούσε και προσλάμβανε ανθρώπους που θα μπορούσαν να κατασκοπεύσουν τη Δύση. Ο ίδιος δεν κρύβει τη συμμετοχή του στην KGB, αλλά δεν λέει λεπτομέρειες για το συγκεκριμένο κεφάλαιο της ζωής του. Τότε «...ήταν ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος από τον σημερινό» διευκρινίζει. «Εγώ έκανα απλώς το καθήκον μου. Υπηρέτησα την πατρίδα μου, κάνοντας μια έντιμη, αξιοπρεπή δουλειά».


Όταν το 1989 έπεσε το Τείχος του Βερολίνου, ο Πούτιν πήρε την οικογένεια (που είχε ήδη δημιουργήσει) και επέστρεψε στο Λένινγκραντ. Σε μια κίνηση οξυδέρκειας, αποσύρθηκε από την KGB και ξεκίνησε να εργάζεται υπό τη διοίκηση του πρώτου δημοκράτη δημάρχου της πόλης, του Ανατόλι Σόμπτσακ, ο οποίος ήταν ο πρώην καθηγητής του στο Πανεπιστήμιο.
Κι από εκεί, από τις σκιές του έμπιστου του δημάρχου που ελέγχει τα πάντα από το παρασκήνιο, ξεκίνησε μια τρελή κούρσα που τον βρήκε να μετακομίζει στη Μόσχα, να αναλαμβάνει επικεφαλής της υπηρεσίας που διαδέχτηκε την KGB και λίγο αργότερα (Αύγουστος 1999) να υποδεικνύεται από τον Μπόρις Γιέλτσιν για πρωθυπουργός της χώρας! Η περίοδος της σκιάς έφτανε στο τέλος της.
Τον Ιανουάριο του 2000, ο Γιέλτσιν εντελώς αιφνιδίως ανακοινώνει την απόσυρσή του, χρίζοντας διάδοχο τον Πούτιν. Στις εκλογές του 2000 θέτει υποψηφιότητα και εκλέγεται για πρώτη φορά στην Προεδρία. Δεκαπέντε χρόνια μετά, η ιστορία έχει ήδη αποφανθεί: η έκπληξη του Γιέλτσιν δεν ήταν πυροτέχνημα. Ο πρόεδρος Πούτιν ήρθε για να μείνει.

















Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν

Στον πρώτο του λόγο ως πρόεδρος, υποσχέθηκε ελευθερία έκφρασης, ελευθερία συνείδησης, ελευθερία του Τύπου, δικαίωμα της ιδιοκτησίας. «Αυτές είναι οι βασικές αρχές της πολιτισμένης μας κοινωνίας που θα είναι ασφαλείς κάτω από την προστασία του κράτους» είχε υποσχεθεί.
Σύμφωνα με το βιβλίο της Μάσα Γκέσεν, «Ανθρωπος δίχως πρόσωπο», μέσα σε ελάχιστα χρόνια κατάφερε να ξηλώσει μέσα ενημέρωσης και να φιμώσει πολιτικούς αντίπαλους ή επικριτές.
Δυτικά μέσα, αλλά και εντός Ρωσίας, του είχαν ασκήσει έντονη κριτική για αδυναμία προστασίας της ελευθερίας του Τύπου, μετά τη δολοφονία της δημοσιογράφου Αννα Πολιτκόφσκαγια ύστερα από δημοσιεύσεις της για διαφθορά του ρωσικού στρατού στις επιχειρήσεις με την Τσετσενία.
Μια άλλη παλιότερη πολυσυζητημένη περίπτωση αφορά τον θάνατο του Αλεξάντερ Λιτβινένκο, πρώην κατασκόπου της FSB, ο οποίος επέκρινε την πολιτική του Πούτιν και δηλητηριάστηκε με πολώνιο 210, ισχυρό ραδιενεργό ισότοπο.
Εντονη κριτική επίσης του ασκήθηκε για τους ομοφοβικούς νόμους που εφάρμοσε, αλλά και για το ότι έβαλε ακριβώς στην ίδια θέση τους ομοφυλόφιλους και τους οπαδούς του Σατανά, σε κήρυγμα του για την επιστροφή στις αξίες της θρησκείας.
Στη συντριπτική του πλειοψηφία, πάντως, ο ρωσικός λαός συνέχισε να τον στηρίζει, ενώ η εντύπωση που προκάλεσε -και προκαλεί- στη Δύση παρέμεινε έντονη.
Το 2007 το Time τον ανακήρυξε πρόσωπο της χρονιάς σε ένα πολυσυζητημένο εξώφυλλο, στο οποίο τα γράμματα του τίτλου του περιοδικού δείχνουν σαν διαβολικά «κέρατα» πάνω από το κεφάλι του.







































Ο κατάσκοπος που αγάπησε

Αλλά επειδή όπως θα έλεγε κι ο ίδιος, η ζωή είναι βαρετή, χωρίς λίγο κουτσομπολιό, η πορεία του στην ηγεσία της Ρωσίας παρουσιάζει και πολλές ενδιαφέρουσες παραμέτρους σχετικά με την προσωπική ζωή του προέδρου. Μια προσωπική ζωή καλά φυλαγμένη μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.






















εργαζόταν ως αεροσυνδός σε τοπικές πτήσεις- μετακόμισε στο Λένινγκραντ για να ζήσει μαζί του. Παντρεύτηκαν το 1983 και δύο χρόνια ήρθε στη ζωή η μεγάλη τους κόρη Μαρία. Ακολούθησε η μετακόμιση στη Δρέσδη, όπου γεννήθηκε η δεύτερη κόρη, Εκατερίνα.














Το πρώτο κεφάλαιό της αφορά το γάμο του με τη Λουντμίλα Αλεξάντροβνα Πούτινα, με την οποία γνωρίστηκε την εποχή που εντάχθηκε στην KGB. Η ίδια είχε κάποτε εξομολογηθεί ότι ο ντροπαλός νέος με το φτωχικό ντύσιμο της τράβηξε το ενδιαφέρον καθώς έβρισκε πάντα εισιτήρια για τις καλύτερες παραστάσεις. Η γνωριμία εξελίχθηκε σε έρωτα, η εντυπωσιακή ξανθή Λουντμίλα -που τότε
Από τη στιγμή που ανέλαβε καθήκοντα ηγέτη της Ρωσίας, φάνηκε καθαρά ότι στις προτεραιότητες του νέου προέδρου δεν ήταν και το χτίσιμο ενός προφίλ καλού συζύγου. Για τη ζωή της Λουντμίλα διπλα στον Πούτιν έχουν ακουστεί διάφορες ιστορίες (μέχρι και ότι την κρατούσε... κλειδωμένη!). Το καλοκαίρι του 2013, ύστερα από 30 χρόνια γάμου και ελάχιστες κοινές εμφανίσεις, επιβεβαίωσε τις φήμες του χωρισμού τους, κρατώντας την από το χέρι. Στο -ελαφρώς «στημένο»- ερώτημα δημοσιογράφου «γιατί σας βλέπουμε τόσο σπάνια μαζί;» απάντησε λακωνικά «γιατί ζούμε πια χωριστές ζωές».
«Ο γάμος μας τελείωσε γιατί σπάνια βλεπόμαστε» δήλωνε τότε η Λουντμίλα, η οποία πάντα αντιπαθούσε τη δημοσιότητα. «Ηταν ένα πολιτισμένο διαζύγιο» συμπλήρωνε.


















Για τα μάτια της μόνο

Μήνες πριν από εκείνη την ανακοίνωση, είχαν αναπτυχθεί φήμες που μιλούσαν για μια ερωτική περιπέτεια του Πούτιν με πολύ νεότερή του, πρώην πρωταθλήτρια ρυθμικής γυμναστικής, την Αλίνα Καμπάεβα. Η εφημερίδα που είχε δημοσιοποιήσει το θέμα στη Ρωσία, έκλεισε.
Ο Πούτιν ρωτήθηκε αν υπάρχει άλλη γυναίκα στη ζωή του, η απάντηση παρέμεινε αρνητική μέχρι τον περασμένο Δεκέμβριο.
Τότε έκανε χωρίς καν να ερωτηθεί μια δήλωση που άφησε σύξυλους τους δημοσιογράφους κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, καθιερωμένης πριν το τέλος του χρόνου. «Ενας Ευρωπαίος φίλος, ένας μεγάλος ηγέτης, με ρώτησε τον περασμένο χρόνο αν είμαι ερωτευμένος» είπε και συνέχισε. «Του απάντησα: Δηλαδή;. Μου λέει: Αγαπάς κάποια;. Του απαντώ: Ναι. Κι εκείνη σ' αγαπάει; Ναι. Ε, τότε, μια χαρά, λου λέει. Οπότε μην ανησυχείτε, όλα πάνε καλά».















Σύμφωνα με τον παγκόσμιο Τύπο, η γυναίκα που του έκλεψε την καρδιά είναι η πανέμορφη Αλίνα Καμπάεβα. Η ίδια σε τηλεοπτική συνέντευξή της το 2013 είχε κληθεί να απαντήσει αν είναι ερωτευμένη κι η απάντηση ήταν ενθουσιωδώς θετική. «Εχω βρει τον κατάλληλο άντρα» είπε χωρίς να αποκαλύψει την ταυτότητά του, αλλά συνεχίζοντας με ενθουσιασμό: «Μερικές φορές είσαι τόσο ερωτευμένος και τόσο χαρούμενος που και εσύ ο ίδιος φοβάσαι για την τόση μεγάλη ευτυχία που
 έχεις».
Η προσωπική ζωή του προέδρου παραμένει θέμα ταμπού για τα ρωσικά μέσα. Το ίδιο και οτιδήποτε έχει σχέση με τις κόρες του με τη Λουντμίλα, οι ζωές των οποίων παραμένουν κρυφές -ούτε και τις έχουμε δει ποτέ σε δημόσιες εμφανίσεις του, πέρα από την εποχή που ήταν μωρά. Τα διεθνή κουτσομπολιά τον θέλουν να έχει κάνει ήδη άλλα δύο παιδιά με την Καμπάεβα (ένα γιο τριών ετών και μια μικρότερη κόρη, με την οποία τα σενάρια τους θέλουν να ζουν σε ένα πολυτελές καταφύγιο στο Σότσι).


















Η πιθανότητα γέννησης και πέμπτου παιδιού (τρίτου με την Καμπάεβα) πρόβαλλε σε πολλά κυρίως γερμανικά μέσα ως η εξήγηση στην πρόσφατη απουσία του -είχε, λέει, πάει στην Ελβετία, όπου γέννησε η αγαπημένη του. Το σενάριο διαψεύστηκε από εκπρόσωπό του. ΟΚ το πιστεύουμε, εκτός κι αν δεν επιτρέψουμε στην αλήθεια να χαλάσει μια τόσο ωραία ιστορία. Οπως στο σύνολό της δείχνει η ιστορία του προέδρου Πούτιν, μια συναρπαστική, κινηματογραφική, λαμπερή ιστορία, αρκεί να μην αφήνουμε κάποιες σκοτεινές αλήθειες να τη διαταράσσουν...

 Πηγή





Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 3 Μαΐου 2016

Το σχέδιο του Β.Πούτιν για δημιουργία "Ορθόδοξης Αυτοκρατορίας" και ο ρόλος της Ελλάδας

ΤΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΜΕ ΤΙΤΛΟ "ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΠΟΥΤΙΝ"
Λίγες ημέρες πριν την άφιξη του Ρώσου Προέδρου στην Ελλάδα και την επίσκεψη του στο Άγιο Όρος κυκλοφορεί το βιβλίο με τίτλο “Στο μυαλό του Βλαντιμίρ Πούτιν” και αναλύει το όραμα του για τη δημιουργία μιας Ορθόδοξης Αυτοκρατορία με σημαντικό σύμμαχο την Ελλάδα και συγκεκριμένα την Ελλαδική Εκκλησία και φυσικά το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης.

Το βιβλίο αυτό έρχεται σε συνέχεια του αποκαλυπτικού ρεπορτάζ του “pronews.gr” μόλις χθες, σύμφωνα με το οποίο ο Ρώσος Πρόεδρος Β. Πούτιν φέρεται να έχει δηλώσει σε στενό του κύκλο πώς “η Τουρκία πρέπει να πάψει να υποστηρίζει την Αλ Νούσρα στη Συρία, αλλιώς θα ολοκληρώσω το έργο του τελευταίου τσάρου Νικόλαου του Β΄ που έμεινε στη μέση όταν κατά τη διάρκεια του Α' ΠΠ, ήθελε να επαναφέρει την Κωνσταντινούπολη στη χριστιανοσύνη και να απελευθερώσει την ρωσική ναυτιλία ελέγχοντας τα Δαρδανέλια και τα Στενά του Βοσπόρου, αλλά η μοίρα τον εμπόδισε”.
"
Ξεκινώντας την καριέρα του στην Αγία Πετρούπολη όπου γεννήθηκε, ο Βλαντιμίρ Πούτιν κατέκτησε τη Μόσχα και από σύμβουλος Διεθνών Σχέσεων και πρώην ηγετικό στέλεχος της KGB κατέληξε στο τιμόνι της ρωσικής παντοκρατορίας, το οποίο κρατάει σταθερά εδώ και 17 χρόνια. Στην εμπέδωση του μεγαλεπήβολου πλάνου του για την αναβίωση του ρωσικού κλέους, σημαντικό ρόλο φαίνεται να παίζει η Ορθοδοξία, καθώς όπως και ο ίδιος είχε αναφέρει σε λόγο του: «Με την έλευση του χριστιανισμού, της Ορθοδοξίας, άρχισε να δημιουργείται το ρωσικό έθνος και το ενωμένο ρωσικό κράτος».

Δεν είναι τυχαίο ότι στη συνάντηση που είχε με τον Αλέξη Τσίπρα πρίν περίπου ένα χρόνο, ο Ρώσος ηγέτης όχι μόνο του ζήτησε να τον βοηθήσει στην οργάνωση των εκδηλώσεων για τον εορτασμό της σημαντικής επετείου της χιλιετίας της ρωσικής παρουσίας στο Αγιον Ορος, αλλά και να συμβάλει ενεργά στη διάδοση του ρόλου της Ορθοδοξίας.

Μάλιστα, ανάμεσα στα συμβολικά δώρα που χάρισε στον Ελληνα πρωθυπουργό ο Ρώσος πρόεδρος, ήταν και η εικόνα του Αγίου Νικολάου και του Αγίου Σπυρίδωνος, την οποία είχε κλέψει αξιωματικός των Ες-Ες από μοναστήρι της Σπάρτης. Επιπλέον, ο Πούτιν στις συνεντεύξεις του δεν παραλείπει ποτέ να αναφέρει το γεγονός ότι η μητέρα του τον βάφτισε κρυφά χριστιανό ορθόδοξο όταν κάτι τέτοιο ήταν ακόμα απαγορευμένο, ενώ φρόντισε να αποθέσει τον βαφτιστικό του σταυρό πάνω στον Πανάγιο Τάφο κατά την επίσκεψή του στα Ιεροσόλυμα. Τι είναι αυτό, όμως, που έχει καταστήσει την Ορθοδοξία αναπόσπαστο μέρος του καθολικού οράματος του Βλαντιμίρ Πούτιν;

Στο άκρως ενδιαφέρον βιβλίο του Μισέλ Ελτσανινόφ «Στο μυαλό του Βλαντιμίρ Πούτιν» (μτφ. Τζία Καραγεώργου) εξετάζονται αναλυτικά όλοι οι θεωρητικοί παράγοντες που ενίσχυσαν το σχέδιο του Ρώσου ηγέτη και αποτέλεσαν τους κεντρικούς του πυλώνες. Οπως επισημαίνεται στο οπισθόφυλλο του διεθνούς μπεστ σέλερ που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Διάμετρος, αυτό που διερευνάται, μεταξύ άλλων, είναι «πώς συγκροτείται το όραμα του Πούτιν για τη “ρωσική οδό” και ποια επίδραση ασκούν στον Ρώσο πρόεδρο η Ορθοδοξία, το Βυζάντιο, το σοβιετικό καθεστώς, ο Μαρξ, ο Ντοστογιέφσκι, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ή ο πανσλαβισμός».

Ο συγγραφέας, που θεωρείται από τους πλέον γνωστούς διανοούμενους στη Γαλλία, παρότι ρωσικής καταγωγής, γνωρίζει καλά την αντιφατική σχέση του προέδρου της Ρωσίας με τη Δύση, ενώ ως φιλόσοφος και μέλος της ομάδας των αρχισυντακτών του περιοδικού «Philosophie» ξέρει καλά με ποιον τρόπο ο Πούτιν χρησιμοποιεί τη θεωρία, τη φιλοσοφία και τη θρησκεία για την εδραίωση της δύναμής του.

Η ηγετική θέση του Ρώσου προέδρου εξηγείται άλλωστε από τον επαναπροσδιορισμό του πανσλαβισμού και τη χρήση της Ορθοδοξίας ως κατεξοχήν βάσης του σχεδίου του. Γι’ αυτό και μια πλειάδα ανθρώπων, φιλοσόφων, συνεργατών, συγγραφέων και σκηνοθετών συνιστά τη βασική ομάδα επιρροής του. Χαρακτηριστική είναι η υποστήριξη του Ρώσου προέδρου από τον διάσημο σκηνοθέτη Νικίτα Μιχάλκοφ, ο οποίος, όπως τονίζει ο Ελτσανινόφ στο βιβλίο του, «εδώ και δύο δεκαετίες ισχυρίζεται ότι ενσαρκώνει την ανανέωση της Λευκής Ρωσίας μετά την πτώση του κομμουνισμού και πρέπει να έχει κάνει τον πρόεδρο -είναι από τους πλησίον του- κοινωνό των αναγνωσμάτων του.

Αυτός είναι που έβαλε στα χέρια του ανδρός το έργο του φιλοσόφου Ιβάν Ιλίν». Αλλος ένας είναι ο Βλαντιμίρ Γιακούνιν, «αυτός που συμμετέχει ενεργά και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τα υπόλοιπα μέλη της εν λόγω ομάδας στη μελέτη της ρωσικής διανόησης και στην ανάπτυξη μιας συντηρητικής θεώρησης του κόσμου. Είναι διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών και οργανώνει συναντήσεις διανοουμένων, που στοιχίζουν περιουσίες, γύρω από το θέμα του “Διαλόγου των πολιτισμών”».

Εξάλλου, δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι μιας νέας πνευματικής, θρησκευτικής ομήγυρης που δείχνουν να επηρεάζουν τον Πούτιν, όπως μεταξύ άλλων και ο πατέρας Τύχων Σεβκούνοφ. «Αυτός ο πρώην φοιτητής της Σχολής Κινηματογράφου της Μόσχας είναι τώρα ηγούμενος της Ιεράς Μονής της Υπαπαντής στο Σρέτενσκι στο κέντρο της Μόσχας, είναι ισχυρός, εμπνέει δέος και λέγεται πως ασκεί μεγάλη επιρροή στον πρόεδρο», γράφει χαρακτηριστικά ο Ελτσανινόφ.

Ο συγγραφέας παραπέμπει, μάλιστα, στο θρυλικό κείμενο των «Financial Times», το οποίο έκανε διεθνώς γνωστή την ισχυρή αλληλεπίδραση Πούτιν - πατέρα Τύχωνα, ο οποίος, όπως τονίζει η εφημερίδα, «μοιάζει εκπληκτικά με τον Ράσελ Κρόου», αλλά διατηρεί τρομερές διεθνείς διασυνδέσεις, με το μοναστήρι του να μοιάζει το κέντρο του ρωσικού σύμπαντος.

Στο άρθρο της εφημερίδας αναδεικνύεται η στενή σύνδεση της μονής με το Αγιον Ορος, που είναι, όπως αναφέρουν οι «F.T.», το πρότυπο. Σύμφωνα με το άρθρο, ο διάσημος πλέον Ρώσος αρχιμανδρίτης όχι μόνο γνωρίζει τον Πούτιν από την πρώτη μέρα της εκλογής του, αλλά είναι αυτός που τον συνοδεύει στα ταξίδια του στο εξωτερικό ασκώντας υψηλής τάξης διπλωματία.

Σε συνέντευξή του σε ελληνική εφημερίδα, αναφέρουν οι «F.T.», ο περιώνυμος αρχιμανδρίτης δήλωσε: «Ο πρόεδρος Πούτιν δεν είναι μόνο τυπικά χριστιανός ορθόδοξος, αλλά εξομολογείται, παρίσταται στις παρακλήσεις και δηλώνει υποταγή στον Θεό». Μάλιστα η αυτοβιογραφία του Τύχωνος όχι μόνο έγινε το απόλυτο ευπώλητο βιβλίο την πρώτη εβδομάδα της κυκλοφορίας του στη Ρωσία, αλλά κατάφερε να εκτοπίσει ακόμα και τις πολυσυζητημένες «Πενήντα αποχρώσεις του Γκρι» - με τον ίδιο να θεωρείται πλέον κράτος εν κράτει.

Ωστόσο, το πολυεπίπεδο βιβλίο του Ελτσανινόφ δεν μένει μόνο στην περίπτωση του Τύχωνα, αλλά προσπαθεί να ρίξει φως σε όλες τις παραμέτρους της επιρροής της ορθόδοξης παράδοσης που έχει τις απαρχές της στο κίνημα των Λευκών και φτάνει έως τους μυστικιστές του 19ου αιώνα, ενώ περιλαμβάνει ακόμα και σύγχρονους ιερείς και μύστες. «Οι νοσταλγοί της εποχής του Λευκού Κινήματος είναι στα ουράνια εκείνη την Παρασκευή του Σεπτεμβρίου του 2005», γράφει χαρακτηριστικά ο Ελτσανινόφ για ένα περιστατικό που δείχνει την απόλυτη δύναμη της Ορθόδοξης Εκκλησίας στη Ρωσία - και όχι μόνο. «Κάτω από τον θόλο του ορθόδοξου καθεδρικού ναού του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι, στο Παρίσι, αντηχεί η συγκινητική προσευχή για τους νεκρούς, το αιωνία τους η μνήμη, από μια χορωδία που κατέφθασε για την περίσταση από τη Ρωσία (...)

Ανάμεσα στους Μοσχοβίτες ένας νέος ιερωμένος, ο Αρχιμανδρίτης Τύχων Σεβκούνοφ, ηγούμενος της ξακουστής μονής που βρίσκεται στο κέντρο της Μόσχας, δυο βήματα από την έδρα της FSB, λέγεται ότι είναι ο πνευματικός του Πούτιν. Ολοι συμφωνούν πως ο ιερωμένος αυτός έχει μπροστά του λαμπρό μέλλον. Στην πρώτη σειρά βλέπει κανείς σημαντικές προσωπικότητες, όπως τον Ρώσο υπουργό Πολιτισμού και τον πρέσβη της Ρωσίας στη Γαλλία.

Ομως ο εκλεκτός των εκλεκτών είναι ο κινηματογραφιστής Νικίτα Μιχάλκοφ, ο πρωτομάστορας της τελετής. Αυτό που γίνεται τη συγκεκριμένη στιγμή στην εκκλησία είναι μια λειτουργία εις μνήμην των αποθανόντων που μόλις έχει γίνει η εκταφή των λειψάνων τους». «Χρειάζεται μια καινούργια ιδέα που θα πηγάζει από τη θρησκεία, ενώ η πνευματική πεμπτουσία της θα πηγάζει από το έθνος, γιατί μόνον αυτή μπορεί να βοηθήσει τη Ρωσία του αύριο να αναγεννηθεί και να εδραιωθεί», γράφει ο Ελτσανινόφ. Γι’ αυτό και «Ο Πούτιν αποφασίζει να κάνει τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία σύμμαχό του για να εξυγιάνει το ήθος του λαού».

Ως εκ τούτου, το όραμα της Ορθοδοξίας τον βοηθάει να νικήσει τις «πολύχρωμες» επαναστάσεις, όπως την Επανάσταση των Ρόδων στη Γεωργία ή την Πορτοκαλί στην Ουκρανία, καθώς ο Πούτιν βλέπει παντού γύρω του εχθρικές δυνάμεις. Επιρροή τότε ασκούν γύρω του διάφοροι γνωστοί μύστες του 19ου αιώνα, όπως ο Λεόντιεφ, που έδειχνε εκτός από «αισθητιστής, λάτρης του ηρωικού αρχαϊκού κάλλους, να διαθέτει και μια μυστικιστική πλευρά.

Μετά από μακρά παραμονή στο Αγιον Ορος, αυτός ο “Δον Ζουάν” σκέφτεται να γίνει καλόγηρος και αφού στα γεράματά του χειροτονήθηκε, εν πλήρη μυστικότητα, στο μοναστήρι της Οπτινα (στο οποίο ο Ντοστογιέφσκι τοποθετεί την ιστορία των Αδελφών Καραμαζόφ), πεθαίνει το 1891 στο εξίσου διάσημο μοναστήρι της Αγίας Τριάδας του Αγίου Σεργίου Λάβρας, στην πόλη Ποσάντ, στην ευρύτερη περιοχή της Μόσχας».

Με βάση τον Λεόντιεφ ο Πούτιν στήνει το σχέδιο για ένα «κράτος πολιτιστικό που στηρίζεται στον ρωσικό λαό, στη ρωσική γλώσσα, στον ρωσικό πολιτισμό, στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και στα λοιπά παραδοσιακά θρησκεύματα της Ρωσίας», όπως χαρακτηριστικά τονίζει ο ίδιος ο Πούτιν στον λόγο του που παρατίθεται στο βιβλίο του Ελτσανινόφ.

Στόχος του Πούτιν είναι, επομένως, να εμφυσήσει στον ρωσικό λαό μια πίστη σε υψηλά ιδανικά, όπως αυτό της Ορθοδοξίας, θυμίζοντάς του τις επιτυχίες του «ενάντια στον ξένο κατακτητή και την ανάλογη “Ενωση όλων Σλάβων υπό την αιγίδα της Ρωσίας”», κατά τα πρότυπα του Ντανιλέφσκι.

«Αλλη ιδέα που δανείστηκε από τους σλαβόφιλους είναι εκείνη σύμφωνα με την οποία ο λαός που ενσαρκώνει με τον χαρακτήρα του αυτή τη θρησκευτικότητα απεχθάνεται τη βία, είναι ταπεινός, τρέφει σεβασμό. Πλην της θρησκείας, οι Σλάβοι χαρακτηρίζονται από την ικανότητά τους για πολιτική ανεξαρτησία και για την αγάπη τους για την κοινωνική ελευθερία. Ομως ο σλαβικός πολιτισμός, κατά τον Ντανιλέφσκι, βρίσκεται στις απαρχές του και για να βρει πραγματικά τον εαυτό του θα πρέπει να σταματήσει να μιμείται δουλικά τη Δύση - ως εκ τούτου θα πρέπει να την πολεμήσει», τονίζει ο συγγραφέας.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι σύμβουλοι του Κρεμλίνου να εργαστούν προς αυτή την κατεύθυνση της σύγκρουσης με τη Δύση για και στην ανάλογη εμπέδωση όχι μόνο ενός σλαβικού οράματος, αλλά κυρίως, όπως επισημαίνει ο Ελτσανινόφ, ενός ευρασιατικού ονείρου.

«Οταν επετεύχθη η συμφιλίωση μεταξύ του Πατριαρχείου της Μόσχας και της Εκκλησίας, της επονομαζόμενης “εκτός συνόρων”, η οποία ιδρύθηκε ως διαμαρτυρία για την υποταγή της Εκκλησίας στους μπολσεβίκους οι οποίοι την κηδεμόνευαν, ο Πούτιν το αναγγέλλει: “Η αναγέννηση της εκκλησιαστικής ενότητας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την αποκατάσταση της χαμένης ενότητας ολόκληρου του ρωσικού κόσμου, του οποίου ένα από τα πνευματικά θεμέλια ήταν ανέκαθεν η ορθόδοξη πίστη”.

Το ρωσικό κράτος δημιουργεί ή παρεισδύει στις γλωσσικές, οικονομικές, πολιτιστικές ή θρησκευτικές ενώσεις με σκοπό να καταφέρει να μετατρέψει τους Ρώσους εμιγκρέδες σε απολύτως υπάκουους φορείς επιρροής», γράφει ο Ελτσανινόφ στο βιβλίο του.

Καταλυτικό ρόλο, επομένως, στην ενωτική προοπτική του Πατριαρχείου της Μόσχας με την Ορθοδοξία φαίνεται να έπαιξε η Εκκλησία της Ελλάδος. Και ο Ελτσανινόφ θεωρεί ότι στόχος τους είναι, εφόσον δεν μπορούν να είναι ενωτικοί μέσω του Πατριαρχείου της Ρωσίας λόγω των αντιθέσεων των Εκκλησιών αλλά και των διαφορετικών θρησκειών που ενυπάρχουν στα βάθη της ρωσικής στέπας, να «καλοπιάσουν», κατά κάποιον τρόπο, εμάς τους Ελληνες και να ενωθούν με άρρηκτους φιλικούς δεσμούς με τη χώρα μας: «Είναι λοιπόν δυνατή η δημιουργία μιας ορθόδοξης ή χριστιανικής αυτοκρατορίας;

Μοιάζει δύσκολο επειδή, κατά κύριο λόγο, η Ρωσία είναι χώρα στην οποία συνυπάρχουν πολλές θρησκείες και δόγματα. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, οραματιζόμενος μια αυτοκρατορία θεμελιωμένη στις θρησκευτικές αρχές, θα αποξένωνε όλους τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς της χώρας, για να μη μιλήσουμε για βουδιστές και σαμανιστές.

Ο πρόεδρος χρησιμοποιεί τη θρησκεία για να εξασφαλίσει την υποστήριξη της ορθόδοξης πλειοψηφίας της χώρας, για να κολακεύσει, εάν και εφόσον χρειαστεί, τους Ελληνες ή τους Σέρβους».

Παράμετροι που είναι σημαντικό να λάβει κανείς υπόψη, δεδομένης της επικείμενης άφιξης του Πούτιν στη χώρα μας αλλά και της έκθεσης «Αθως. Το Αγιον Ορος», που διοργανώνεται στη Ρωσική Δούμα, στο πλαίσιο του αφιερωματικού «2016: Ετος Ελληνικού Πολιτισμού στη Ρωσία και Ρωσικού Πολιτισμού στην Ελλάδα».

Το ταξίδι του Ρώσου Προέδρου στην Ελλάδα έχει προγραμματιστεί για τις 28 Μαίου. Είναι βέβαιο πώς θα πάει στο Άγιο Όρος και πολύ πιθανό πώς θα έχει συναντήσεις με τιν πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της χώρας, αλλά δεν έχει ακόμη δημοσιοποιηθεί που και πότε.
 Πηγή












Διαβάστε περισσότερα...

Αριστοτέλης: Η ψυχή είναι πολυτιμότερη από την περιουσία και το σώμα

Συνήθως, οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι, όση και να έχουν αρετή, είναι αρκετή, ενώ για τον πλούτο, τα χρήματα, την ισχύ, τη δόξα, και όλα τα σχετικά, πιστεύουν πως, όσα και να έχουν, δε φθάνουν.

Ο Αριστοτέλης, σε όλους αυτούς, διαμηνύει να προσέξουν ότι δεν αποκτούν και δεν μπορούν να διαφυλάξουν τις αρετές με τα εξωτερικά αγαθά, αλλά, αντίθετα, εκείνα με αυτές. Την ευτυχισμένη ζωή, είτε υπάρχει στη χαρά, είτε στην αρετή, είτε και στα δυο, περισσότερο τη βρίσκουμε σ’ εκείνους που έχουν καλλιεργήσει στο έπακρο το ήθος τους και τη διάνοια, ενώ παραμένουν μετριοπαθείς και μετρημένοι όταν πρόκειται για την κτήση εξωτερικών αγαθών' όχι, όμως, σ’ εκείνους που διαθέτουν αγαθά περισσότερα από τα χρήσιμα, ενώ, την ίδια στιγμή, υπολείπονται στο ήθος και τη διάνοια. Γιατί τα εξωτερικά αγαθά εξαντλούνται, και περισσότερο αποτελούν μέσο, όπως καθετί που χρησιμεύει σε κάτι άλλο' η υπερεπάρκειά τους, όμως, αναγκαστικά, είτε βλάπτει είτε, τελικά, δεν ωφελεί καθόλου όσους τα διαθέτουν.

"
Τα αγαθά, τώρα, που αφορούν στην ψυχή, όσο κι αν αφθονούν, τόσο πιο πολύ είναι χρήσιμα' εφόσον, βέβαια, πρέπει να ζητούμε και σ’ αυτά, όχι μόνο το ωραίο αλλά και το χρήσιμο. Αν επιπλέον, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, η ψυχή είναι πολυτιμότερη από την περιουσία και το σώμα, θα πρέπει, για το καθένα, να εξασφαλίσουμε την καλύτερη εκδοχή, σύμφωνα με την ιεραρχία που εγκαθιστούμε ανάμεσά τους. Άλλωστε, από τη φύση, επιβάλλεται να επιλέγουμε τα εξωτερικά αγαθά προς όφελος της ψυχής, πράγμα που πρέπει να κάνουν όλοι όσοι σκέφτονται σωστά,' και όχι να υποτάσσουμε την ψυχή στην αναζήτηση των εξωτερικών αγαθών





















Καθένας, τώρα, αξιώνεται την ευδαιμονία στο βαθμό που διαθέτει αρετή και φρόνηση, και φροντίζει να ενεργεί σύμφωνα με αυτές. Τον εσωστρεφή προσανατολισμό, και την εσωτερική διάσταση της ευδαιμονίας, ο Αριστοτέλης την κατοχυρώνει με την αναφορά στο θεό. Εκείνος είναι ευδαίμων και μακάριος όχι εξαιτίας των εξωτερικών αγαθών, αλλά χάρη στον εαυτό του και σε αυτό που είναι από τη φύση. Γι’ αυτό, αναγκαστικά, η ευδαιμονία διακρίνεται από την ευτυχία. Η δεύτερη αφορά στα αγαθά που δεν έχουν να κάνουν με την ψυχή' γι’ αυτά αρμόδια είναι η τύχη. Δίκαιος και σώφρων, όμως, δεν είναι κανένας από τύχη. Το ίδιο, ακριβώς, ισχύει και για την πόλη που θέλει να ζει ευτυχισμένα. Είναι αδύνατο να ευτυχούν εκείνοι που δεν ενεργούν σωστά. Κανένα έργο, ανθρώπου ή πόλης, δεν είναι καλό, που δε συνοδεύεται ή δεν απορρέει από την αρετή και τη φρόνηση. Επομένως, άριστος βίος, τόσο μεμονωμένα, για τον κάθε άνθρωπο, όσο και γενικά, για τις πόλεις, είναι εκείνος που συνέχεται από αρετή σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι πράξεις που έχει να επιδείξει, να είναι πράξεις αρετής - See more at: http://www.pronews.gr/portal/20160503/%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1/%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%B7-%CF%88%CF%85%CF%87%CE%AE-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%8E%CE%BC%CE%B1#sthash.l554gn04.dpuf

 
Καθένας, τώρα, αξιώνεται την ευδαιμονία στο βαθμό που διαθέτει αρετή και φρόνηση, και φροντίζει να ενεργεί σύμφωνα με αυτές. Τον εσωστρεφή προσανατολισμό, και την εσωτερική διάσταση της ευδαιμονίας, ο Αριστοτέλης την κατοχυρώνει με την αναφορά στο θεό. Εκείνος είναι ευδαίμων και μακάριος όχι εξαιτίας των εξωτερικών αγαθών, αλλά χάρη στον εαυτό του και σε αυτό που είναι από τη φύση. Γι’ αυτό, αναγκαστικά, η ευδαιμονία διακρίνεται από την ευτυχία. Η δεύτερη αφορά στα αγαθά που δεν έχουν να κάνουν με την ψυχή' γι’ αυτά αρμόδια είναι η τύχη. Δίκαιος και σώφρων, όμως, δεν είναι κανένας από τύχη. Το ίδιο, ακριβώς, ισχύει και για την πόλη που θέλει να ζει ευτυχισμένα. Είναι αδύνατο να ευτυχούν εκείνοι που δεν ενεργούν σωστά. Κανένα έργο, ανθρώπου ή πόλης, δεν είναι καλό, που δε συνοδεύεται ή δεν απορρέει από την αρετή και τη φρόνηση. Επομένως, άριστος βίος, τόσο μεμονωμένα, για τον κάθε άνθρωπο, όσο και γενικά, για τις πόλεις, είναι εκείνος που συνέχεται από αρετή σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι πράξεις που έχει να επιδείξει, να είναι πράξεις αρετής 





















 
Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, η αρετή έχει να κάνει με τη χαρά, την αγάπη και το μίσος που κατευθύνονται σωστά, «ορθώς». Η εισαγωγή στο βίο της αρετής, είναι, πρώτα, έργο της παιδείας, και συγκεκριμένα της μουσικής, που περιλαμβάνει την ποίηση, την όρχηση και το μέλος, και αποστολή της είναι να διδάσκει και να εθίζει στην ορθή κρίση, αλλά και στη χαρά με τα ευγενή ήθη και τις ωραίες πράξεις. Οι ρυθμοί και οι μελωδίες εξομοιώνουν, διαμορφώνουν ομοιώματα ηθών όπως η οργή, η πραότητα, η ανδρεία και η σωφροσύνη, αλλά και τα αντίθετα σε αυτά. Στην πράξη, μάλιστα, η ψυχή υφίσταται μεταβολή, όταν ακούγονται παρόμοιοι ρυθμοί και μελωδίες. Έτσι, καθώς οι άνθρωποι συνηθίζουν να λυπούνται και να χαίρονται με τις εξομοιώσεις, φθάνουν, και σε πραγματικές συνθήκες, σε αληθινές περιστάσεις, να νιώθουν με τον ίδιο τρόπο……..

********

Από το παράρτημα του βιβλίου Αριστοτέλης – "Περί ψυχής" εκδόσεις Ζήτρος, Σχόλια Ι.Σ.Χριστοδούλου

Πίνακες: Νίκος Γυφτάκης


 Πηγή















Διαβάστε περισσότερα...