- Σωκράτη, πες μου κάτι για την συγχώρεση.
- Όντως πρέπει κάτι να σου πω γι' αυτήν, διότι στην πραγματικότητα εσύ δεν συγχώρεσες κανέναν ποτέ…
- Μα τι μου λες, Σωκράτη! Έχω συγχωρέσει πολλές φορές!
- Φαινομενικά…
για να φανείς καλός στα δικά σου και των άλλων τα μάτια. Στην ουσία
ούτε οι άλλοι συγχώρεσαν κανέναν, όχι μόνο εσύ, αν αυτό σου κάνει να
νιώθεις καλλίτερα…
- Τόσο κακοί είμαστε όλοι Σωκράτη;
- Όχι, τόσο ανήξεροι όλοι σας είσαστε, Διόστρατε. Ουδείς εκών κακός. Κακός γίνεσαι από την άγνοιά σου.
- Τι δεν ξέρουμε, Σωκράτη περί της συγχώρεσης;
- Δεν ξέρετε τίποτε.
- Τίποτε;
- Απολύτως τίποτε. Εσείς όλοι αγνοείτε την επιστήμη της συγχώρεσης.
- Η συγχώρεση λοιπόν είναι επιστήμη;
-
Είναι μεγάλη επιστήμη αυτή. Και ειδικοί σ' αυτήν την επιστήμη πάνω στην
Γη είναι πολύ λίγοι, που μετρούνται στα δάκτυλα της μιας χειρός.
- Τότε οι άλλοι τι κάνουν, όταν δηλώνουν πως συγχώρεσαν;
- Αυτοί κοροϊδεύουν πριν απ' όλα τον εαυτόν
τους και εξ αυτού- και τους άλλους. Για να κοροϊδέψεις τον άλλον -
πρέπει να προηγηθεί υποχρεωτικά το στάδιο της αποβλάκωσης του ιδίου
εαυτού σου. Το ίδιο κάνουν και οι άλλοι. Οι πνευματικά αγράμματοι κοροϊδεύουν τους πνευματικά αγράμματους.
Ένας αγράμματος μπορεί να κοροϊδέψει μόνο δύο ειδικά για την περίσταση
πρόσωπα: τον εαυτό του, λόγω αγραμματοσύνης και τον άλλον, επίσης
αγράμματο. Η πνευματική βολή του αγραμμάτου δεν ξεπερνάει ποτέ τα όρια
της αγραμματοσύνης. Γεννιέται εντός της, εξελίσσεται εντός της και
πεθαίνει εντός της.
- Βάσει αυτών που είπες, Σωκράτη, συνάγεται το συμπέρασμα, ότι:
κανείς
κανέναν δεν συγχώρεσε, όλοι μας είμαστε ανήξεροι και εξ αυτού κακοί
χωρίς την θέλησή μας, η συγχώρεση είναι ολόκληρη επιστήμη, αυτήν την
επιστήμη την αγνοούμε λόγω της αγραμματοσύνης μας, και λόγω της
αγραμματοσύνης μας κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλον, επίσης αγράμματο, και η
αγραμματοσύνη ανακυκλώνεται εντός των πλαισίων της ιδίας.
- Πολύ σωστά, Διόστρατε! Ωραία ανακεφαλαίωση έκανες όλων των πριν λεχθέντων!
- Με άλλα λόγια κάναμε μια εισαγωγή στο θέμα της συγχώρεσης.
- Διόστρατε, στην ουσία ήδη είπαμε τα πάντα, που χρειαζόταν να ειπωθούν, αφήσαμε μόνο την αιτία στην άκρη για να μπορέσει να την βρει ο κάθε ανήσυχος και φιλομαθής νους. Για την καρδιά του καθενός δεν λέω τίποτε- διότι αυτή ξέρει πολύ καλά την απάντηση… Η καρδιά σου, Διόστρατε, το βλέπω - ξέρει την απάντηση…
- Την ξέρει, Σωκράτη, την ξέρει… Μέχρι να φιλοσοφήσει ο νους μου,
περνώντας μέσα από χίλια μονοπάτια της αναζήτησης και της αιώνιας
αμφιβολίας - η καρδιά μου σιωπηλή με κοιτάει και χαμογελάει,
περιμένοντας υπομονετικά την στιγμή να έλθω ο ίδιος με την θέλησή μου σ'
αυτήν και να την ρωτήσω, αυτή έχει έτοιμη ήδη την απάντηση.
- Ακριβώς, Διόστρατε. Θέλω να σου πω κάτι, για να το θυμάσαι πάντα. Μέσα στο είναι σου υπάρχουν δυο υπερδυνάμεις, η μία- μαχητική και επιθετική, που συνεχώς ανησυχεί, διότι πασχίζει να μάθει τα πάντα- είναι ο νους. Και η άλλη- ειρηνική
και ήρεμη, που δεν βιάζεται, δεν ανησυχεί, ξέρει τα πάντα και ουδέποτε
αμφιβάλλει και ποτέ δεν φιλοσοφεί- είναι η καρδιά. Στο εξωτερικό
επίπεδο ο νους φαντάζει ισχυρότερος, αλλά έτσι στην πραγματικότητα δεν
είναι. Διότι στο εσωτερικό επίπεδο, το αληθινό- η καρδιά καθορίζει τα πάντα. Είναι η αληθινή υπερδύναμη, αλλά δεν επεμβαίνει, αν δεν της το ζητήσεις εσύ ο ίδιος.
Εσύ λοιπόν είσαι η τελική απόφαση και επιλογή, είσαι η αιτία και το
αποτέλεσμα, η ελεύθερη βούληση και ανταποδοτική δικαιοσύνη- νέμεση. Με
καταλαβαίνεις, Διόστρατε;
- Σε καταλαβαίνω, Σωκράτη… σε καταλαβαίνω…
- Πρόσεξε τι σου έχω πει, Διόστρατε: εσύ είσαι η τελική απόφαση και επιλογή,
συνεπώς - η αιτία και το αποτέλεσμα. Είσαστε τρεις: εσύ, η καρδιά και ο
νους. Στην ουσία εσύ και ο νους- είσαστε το παράγωγο της καρδιάς, αυτή
προϋπήρχε και θα υπάρχει μετά. Για έναν και μοναδικό λόγο η καρδιά δέχτηκε να κατεβεί στην ισότιμη με τους άλλους δυο θέση- για να τους δώσει την δυνατότητα εξέλιξης.
Εσύ λοιπόν, αναπτυσσόμενος με την μέθοδο λαθών και εμπνεύσεων-
καθορίζεις τα πάντα, που σε αφορούν. Συνεπώς, είσαστε στο εξωτερικό
προσωρινό επίπεδο οι τρεις- εσύ, η καρδιά και ο νους. Με όποια πλευρά
συμμαχήσεις, της δώσεις την προτίμησή σου- εκείνη η πλευρά θα νικήσει
στο εξωτερικό προσωρινό επίπεδο.
- Και στο εσωτερικό επίπεδο τι θα γίνει, Σωκράτη;
- Στο εσωτερικό επίπεδο, ασχέτως της προηγούμενής σου σωστής η λάθους επιλογής - η καρδιά, ως αληθινή αφέντρα, θα βάλει τα πάντα στην θέση τους.
- Θέλω να σε ρωτήσω και κάτι ακόμη, Σωκράτη.
- Ρώτα με.
- Είμαστε τρεις είπες- εγώ, η καρδιά και ο νους. Πες μου, από αυτούς τους δυο- ποιος με αγαπάει αληθινά;
- Ήδη ξέρεις την απάντηση, Διόστρατε.
- Την ξέρω, αλλά αυτήν την στιγμή μας ακούνε και οι άλλοι- πες τι έχεις να πεις γι' αυτούς, γι' αυτούς κάντο, όχι για μένα.
- Είσαστε οι τρεις: εσύ, η καρδιά και ο νους.
Εσύ μπορείς κατά καιρούς να αγαπάς πότε τον ένα και πότε τον άλλον η
και τους δυο μαζί ταυτοχρόνως, η να μην αγαπάς κανέναν από τους δυο.
Ασχέτως του τι εσύ προτιμάς ανά πάσα στιγμή, η καρδιά σταθερά, αμετάβλητα, τρυφερά και συγκινητικά σ' αγαπάει πάντα εις τους αιώνας των αιώνων άνευ όρων.
- Τόσο πολύ, δηλαδή;
- Ναι, τόσο πολύ.
- Καρδούλα μου… αγαπημένη…
- Έτσι πρέπει ο
καθένας από σας στο γήινο επίπεδο να λέει στην καρδιά του όταν
σηκώνεται το πρωί και όταν πέφτει για ύπνο το βράδυ και όταν παραδίδει
το πνεύμα του την τελευταία στιγμή. Τι έπαθες, Διόστρατε, δάκρυσες;
- Συγκινήθηκα…
- Πολύ καλό αυτό- η συγκίνηση είναι δείγμα δράσης της καρδιάς, είναι δείγμα, ότι ακούς πότε - πότε τη φωνή της. Να προσθέσεις στην ανακεφαλαίωση, που έχεις κάνει για την συγχώρεση και ένα στοιχείο ακόμη- την συγκίνηση. Διότι χωρίς την συγκίνηση- δεν μπορείς να συγχωρέσεις με την καρδιά, δηλαδή αληθινά. Ο νους συγχωρεί επιφανειακά, ψεύτικα, τυπικά και πάντα χωρίς συγκίνηση, άρα στην ουσία ΔΕΝ συγχωρεί. Κατάλαβέ το.
- Σωκράτη, εμείς κάναμε εδώ μια προσθήκη στο θέμα της συγχώρεσης, η μάλλον δύο ακόμη προσθήκες- την καρδιά και την συγκίνηση.
- Και όμως δεν φτάσαμε ακόμη στην αληθινή ρίζα όλου του φαινομένου της συγχώρεσης,
Διόστρατε… Σε πηγαίνω σιγά - σιγά προς τα κει, όχι διότι δεν θα
καταλάβεις- ο νους σου θα καταλάβει σχεδόν τα πάντα, αλλά σε πηγαίνω
σιγά- σιγά προς τα κει για να ΝΙΩΣΕΙΣ. Τότε μπορούμε να πούμε, ότι
κατάλαβες πραγματικά. Μαθαίνω κάτι, χωρίς να το νιώθω- ισοδυναμεί με το «ξέρω». Μαθαίνω κάτι, νιώθοντας αυτό- ισοδυναμεί με το «γνωρίζω»
Από την μια- η επιφανειακή, ακαδημαϊκή γνώση εντυπωσιασμού και από την
άλλη η βαθιά πραγματική γνώση σιωπής και κατανόησης, της αληθινής
κατανόησης.
- Συνέχισε, Σωκράτη…
- Και τώρα, Διόστρατε, άκουσε και για την καθεαυτού συγχώρεση τα μυστήρια.
Μόνο στον υλικό σας τρισδιάστατο χώρο συγχώρεση υπάρχει. Στα επίπεδα,
που βρίσκομαι εγώ τώρα- συγχώρεση, ως αυτοτελή ανεξάρτητη έννοια δεν
υπάρχει, διότι ΔΕΝ χρειάζεται. Εδώ άλλα, πολύ ανώτερα πράγματα υπάρχουν.
- Ποια;
- Εδώ υπάρχει μόνο η Αγάπη, Διόστρατε, και επειδή η Αγάπη περιέχει τα πάντα-
μέσα σ' όλα αυτά υπάρχει η συγχώρεση, σαν λεπτομέρεια. Ότι είναι
λεπτομέρεια Εκεί, σε μας - είναι βασικότατο, θεμελιώδες πράγμα Εδώ, σε
σας. Επειδή η συγχώρεση έχει μεγάλη, πολύ μεγάλη σημασία εδώ- αυτή συνδέεται άρρηκτα με τον ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ.
- Πρώτη φορά το ακούω αυτό, Σωκράτη…
- Πουθενά δεν θα το ακούσεις αυτό, σου το λέω εγώ τώρα. Συγκεντρώσου λοιπόν. Η συγχώρεση συνδέεται με την κίνηση του χωροχρόνου.
Συγχώρεση- είναι στην ουσία αποδοχή στο νοητικό και ψυχικό σου χώρο
κάποιου άλλου, ασχέτως του ποιος είναι αυτός ο κάποιος άλλος, ασχέτως
του λάθους του, που αυτός διέπραξε. Εδώ είσαι στοιβαγμένος στον χώρο και
τον χρόνο. Το νοητικό σου είναι και το ψυχικό σου είναι - επίσης, είναι
στοιβαγμένα στον χωροχρόνο, δηλαδή στην κάποια έκταση και κάποια
διάρκεια. Άρα - εδώ έχεις κάποια σύνορα. Εδώ είσαι Εγώ, που έχει όρια, για να ξεχωρίζει από τα άλλα Εγώ. Το Εγώ σου έχει συνεπώς και έκταση = χώρο και διάρκεια = χρόνο.
Π.χ. ένας σε κακοκάρδισε, σε πρόσβαλλε, σε ταπείνωσε, σε πρόδωσε, σε
πλήγωσε στο υλικό χωροχρονικό επίπεδο που βρίσκεσαι. Ποια είναι η πρώτη
σου αντίδραση;
- Κατάλαβα, Σωκράτη. Η πρώτη μου αντίδραση είναι αντίδραση της απόρριψης, της μη αποδοχής αυτού του προσώπου.
- Σωστά. Είναι αντίδραση της έξωσης από τον νοητικό και ψυχικό σου χώρο αυτού του προσώπου. Συγχώρεση- είναι μια υπέρβαση του πόνου και της οργής. Είναι
υπέρβαση του οποιουδήποτε αρνητικού αισθήματος προς τον πληγώσαντα
εσένα ατόμου και αποδοχή του στον χώρο και τον χρόνο σου. Κατάλαβες;
- Τώρα το κατάλαβα.
- Το «κατάλαβα» δεν φτάνει, Διόστρατε. Χρειάζεται και κάτι άλλο.
- Α! Κατάλαβα! Χρειάζεται
: γνώση = υπέρβαση αγραμματοσύνης, μόρφωση = υπέρβαση της ενδογενούς
αγριότητας, καρδιά και αίσθημα = υπέρβαση της κακίας.
- Πολύ κοντά βρίσκεσαι στην ρίζα, αλλά ακόμη δεν την ακούμπησες, Διόστρατε! Προσπάθησε κι άλλο! Μη με απογοητεύεις!
- Η… Αγάπη… Σωκράτη;
- Τι μου ψιθυρίζεις την Ιερότερη Λέξη των λέξεων, Διόστρατε; Φώναξέ την δυνατά και μην ντρέπεσαι : Η ΑΓΑΠΗ!!!!!!!
- Η ΑΓΑΠΗ!!!!!!!
- Ναι, Διόστρατε! Η Αγάπη χρειάζεται! Δεν
μπορείς να αποδεχτείς κανέναν στον χώρο και στον χρόνο σου χωρίς την
Αγάπη! Και να έχεις όλα τα υπόλοιπα- γνώση, μόρφωση, καρδιά και
αισθήματα χωρίς της Αγάπη- δεν κάνεις απολύτως τίποτα! Θα είναι μόνο
παιχνίδια του νου! Όποιος δεν αγαπά- δεν μπορεί να συχωρέσει και ας
λέει ότι θέλει και δεν θέλει- θα ψεύδεται. Θα κοροϊδεύει τον εαυτό του
και τους άλλους. Σε συγχωρώ = σε αποδέχομαι πάλι στον χώρο και τον χρόνο μου,
σε αποδέχομαι πάλι στο είναι μου, διότι γνωρίζω, διότι είμαι
μορφωμένος, διότι έχω καρδιά και αισθήματα, διότι όλα αυτά που τα έδωσε η
ΑΓΑΠΗ, που λύνει το οποιοδήποτε πρόβλημα και ξεπλένει την οποιαδήποτε
βρωμιά! Αυτή είναι η επιστήμη της συγχώρεσης! Η επιστήμη ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ!
