Οι Σέρβοι δεν "μάσησαν" στην αλυτρωτική κίνηση των Αλβανών που θέλουν και τη... μισή Ελλάδα (vid-εικόνες) upd

Οι Αλβανοί σε μία κίνηση αλυτρωτισμού που προχώρησαν μέσα στο Βελιγράδι και κατά τη διάρκεια του ποδοσφαιρικού αγώνα Σερβίας-Αλβανίας, όπου ο αγωνιστικός χώρος μετατράπηκε στη ρινγκ, εμπλέκουν και την Ελλάδα. Ύψωσαν τη σημαία της «Μεγάλης Αλβανίας» στην οποία περιλαμβάνονταν η Ήπειρος, η Δυτική Μακεδονία και η Κέρκυρα.
Υπεύθυνος για την προκλητική αυτή ενέργεια, που ήταν προσχεδιασμένη, είναι ο αδελφός του Αλβανού πρωθυπουργού Όλσι Ράμα, ο οποίος και συνελήφθηκε από την σερβική αστυνομία. Οι Σέρβοι δεν "μάσησαν" και δεν σκέφτηκαν κάν να προχωρήσουν στη σύλληψη του ενώ αυτός ήταν ακόμη στην εξέδρα των επισήμων. Από εκεί χειρίζονταν το τηλεκατευθυνόμενο αεροπλανάκι με τη σημαία της "Μεγάλης Αλβανίας".


Αντιθέτως, η ελληνική κυβέρνηση παρατηρεί απλά τις αλυτρωτικές ενέργειες των Αλβανών που κάθε τρεις και λίγο παρουσιάζουν έναν χάρτη με τα σύνορα τους να φθάνουν μέχρι την Πρέβεζα και τον UCK να δρα ανενόχλητος στα σύνορα.
Η μόνη αντίδραση που υπάρχει είναι απο το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, το οποίο ενεργοποιεί τη δύναμη "Δέλτα" και στέλνει το μήνυμα σε όσους σκέφτονται ότι μπορούν να δράσουν στρατιωτικά στα σύνορα.
Με δεδομένες τις τεταμένες σχέσεις που έχουν ακόμα οι δύο χώρες (εξαιτίας των διαφορών τους που χρονολογούνται από τον πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου) η εμφάνιση στο γήπεδο μιας σημαίας της λεγόμενης «Μεγάλης Αλβανίας» στάθηκε ικανή αφορμή για να προκληθούν πρωτοφανή έκτροπα.
Ταυτόχρονα όμως και να αναδυθεί ένα μείζον πρόβλημα, αφού οι θρασύτατοι εμπνευστές του σεναρίου της “Μεγάλης Αλβανίας” δεν δίστασαν να συμπεριλάβουν στα “σύνορα” του “κράτους” που ονειρεύονται σχεδόν τη μισή Ελλάδα!
Για την ακρίβεια στην περιβόητη “σημαία” τους περιλαμβάνονται η Ήπειρος, η Δυτική Μακεδονία και η Κέρκυρα! Το γεγονός μάλιστα πως το όλο επεισόδιο ξεκίνησε όταν η “σημαία” της “Μεγάλης Αλβανίας” εμφανίστηκε πάνω από το γήπεδο της Παρτιζάν με τη βοήθεια ενός τηλεκατευθυνόμενου αεροπλάνου, επιβεβαιώνει πως επρόκειτο για ένα οργανωμένο σχέδιο από την πλευρά των Αλβανών εθνικιστών, με στόχο να προκληθεί ένταση και να πάρει έκταση το θέμα, για την προβολή των σκοπών τους.
Ακόμα πιο σημαντικό είναι το γεγονός πως η σερβική αστυνομία συνέλαβε ως υποκινητή των επεισοδίων τον Ολσι Ράμα, αδερφού του Αλβανού πρωθυπουργού Εντι Ράμα, επιτείνει την ανησυχία για προσχεδιασμένα επεισόδια και τον προβληματισμό για τους σκοπούς των Αλβανών εθνικιστών που είχαν να “φανούν” δημόσια από τα τέλη του 2013.
Τότε, ο φιλόσοφος Kότσο Ντανάι, φερόμενος ως επικεφαλής του σχεδίου “Φυσική Αλβανία”, είχε παραχωρήσει συνέντευξη στη γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung για να ανακοινώσει την έναρξη μιας καμπάνιας συλλογής υπογραφών από τους διασκορπισμένους σε πολλά βαλκανικά κράτη Αλβανούς με στόχο τη δημιουργία ενός ενιαίου κράτους...

 

 

 

 

 

Όλα ξεκίνησαν με το ματς στο 41ο λεπτό όταν στον ουρανό του Βελιγραδίου έκανε την εμφάνισή του ένα ελικοπτεράκι. Είναι πάνω του μια σημαία. Ήταν η σημαία της "Μεγάλης Αλβανίας" (η οποία απεικονίζει ως μέρος της Αλβανίας την Ήπειρο, την Κέρκυρα, μέρος της Μακεδονίας, τη Σερβία, τα Σκόπια και το Κόσοβο). Ο Αλεξάντρ Μίτροβιτς την κατέβασε και τότε ξεκίνησαν όλα.

 

 

 

Άγριο ξύλο μεταξύ των παικτών, γιατί οι διεθνείς της Αλβανίας αντέδρασαν όταν ο Σέρβος παίκτης κατέβασε τη σημαία! Οι παίκτες της Αλβανίας "έπεσαν" πάνω του για να του πάρουν τη σημαία, οπαδοί της Σερβίας μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο, ένας από αυτούς γρονθοκόπησε Αλβανό παίκτη και τα επεισόδια γενικεύτηκαν σε χρόνο dt.
Η αστυνομία έβγαλε όλους τους φιλάθλους από τον αγωνιστικό χώρο, τα πνεύματα ηρέμησαν και οι διαιτητές αποφάσισαν να συνεχιστεί ο αγώνας.
Η αλβανική ομοσπονδία ωστόσο ζήτησε να εκκενωθεί το στάδιο για να επιτρέψει την επιστροφή των ποδοσφαιριστών της. Το αίτημα αυτό απορρίφθηκε και έτσι ο αγώνας διακόπηκε οριστικά και το θέμα παραπέμπεται στην UEFA.

 

 

 

 

Οι παίκτες των φιλοξενούμενων αποφάσισαν να αποχωρίσουν αλλά φτάνοντας στη φυσούνα τους περίμεναν κάποια "καλά παιδιά" με άγριες διαθέσεις!
Οι εικόνες είναι δύσκολο να περιγραφούν. Είναι ίσως από τα πιο άγρια επεισόδια που έχουν γίνει σε ευρωπαϊκό γήπεδο. Το πιο τρομακτικό είναι ο λόγος. Και η αντίδραση των παικτών της Αλβανίας. Ξύλο μεταξύ παικτών, μεταξύ εκείνων που υποτίθεται ότι πρέπει να δείχνουν ψυχραιμία για να μην "φουντώνουν" το πλήθος.

 

 

 

 

Πηγή 

Διαβάστε περισσότερα...

ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ! - Στην κυβέρνηση λένε ότι φταίει ο Α.Τσίπρας αλλά τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα...

H κυβέρνηση καταρρέει και μαζί της καταρρέει και ότι είχε μείνει όρθιο στη χώρα.

 Και το πρόβλημα δεν εντοπίζεται μόνο στην εγχώρια αγορά, αλλά και έξω.

 Η ευρωζώνη περνά δύσκολες στιγμές. Αυτά μόνο όσοι πιστεύουν την εικονική μιντιακή πραγματικότητα που έχουν δημιουργήσει τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ που ελέγχονται από την οικονομική ολιγαρχία της χώρας, δεν το είχαν αντιληφθεί.

Αλλά τώρα έρχεται η ώρα της πληρωμής: Κάπου 10% έπεσε το Χρηματιστήριο σε δύο ημέρες και όσο και αν αυτό δεν αγγίζει την πραγματική οικονομία (ξένοι "πειρατές" των αγορών και τυχοδιώκτες επενδύουν μόνο στο ελληνικό χρηματιστήριο πλέον)) εν τούτοις δείχνει μια γενική εικόνα αναχώρησης από τις κεφαλαιαγορές αφού και στο εξωτερικό τα πράγματα δυσκόλεψαν πολύ.

Και χάθηκε όλη η επικοινωνιακή ρποσπάθεια του Μαξίμου που ακριβοπληρώθηκε, τόσο με την "ψήφο εμπιστοσύνης" όσο και με την επίσκεψη Αλαμουντίν που το μόνο που μας είπε για τα γλυπτά του Παρθενώνα είναι "Καλή τύχη"...

Στο υπουργικό συμβούλιο υπήρχε κλίμα ... κηδείας:

Με άρθρο του το Business Insider αναφέρει ότι "Η Ελλάδα καταρρέει ξανά", αλλά αυτά είναι τα γνωστά τρομολαγνικά άρθρα περί έλευσης Τσίπρα, ΣΥΡΙΖΑ κλπ. Η ουσία είναι ότι η οικονομική κατάσταση στην χώρα, αλλά και γενικότερα στην ευρωζώνη.

Με την Γερμανία να μπαίνει για τα καλά σην ύφεση και να γράφει -2,67% το χρηματιστήριό της σήμερα! Και την ακολούθησαν όλα τα άλλα χρηματιστήρια. Η Γερμανία αρχίζει να πληρώνει, αλλά τα "πιάτα" θα τα "πλύνει" η Ευρώπη...

Οι γερμανικές εξαγωγές καταγράφουν τη μεγαλύτερη πτώση από το 2009, από το αποκορύφωμα της κρίσης δηλαδή στις άλλες χώρες της ΕΕ πλην του νότου που κορυφώθηκε την επόμενη τριετία.

Η Γαλλία έχει εισέλθει σε μία εντελώς παρακμιακή διελκυστίνδα, η Ιταλία ζει επειδή είναι "πολύ μεγάλη για να πεθάνει" αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα, η Ισπανία επιβιώνει όπως και η Ελλάδα με την Πορτογαλία με το "σωληνάκι", η Φινλανδία καταρρέει οικονομικά, η Ολλανδία πάει για εσωτερικό μνημόνιο και ηδη πολλοί βαζουν στοίχημα αν θα καταρρεύσει πρώτα η ευρωζώνη ή ολόκληρη η ΕΕ...

ΟΑ.Σαμαράς κατά τη διάρκεια του υπουργικού Συμβουλίου έριξε όλο το «φταίξιμο» στον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ τονίζοντας ότι αναφέροντας ότι η αξιωματική αντιπολίτευση δημιουργεί την ανασφάλεια στις αγορές και δίνει την αίσθηση αναταραχής και αυξημένου πολιτικού ρίσκου, αλλά μακάρι να ήταν έτσι: Δεν μπορεί να "πέφτει" όλος ο πλανήτης επειδή "έδωσαν χέρια" Τσίπρας και Καμμένος...

Σημείωσε, επίσης, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργεί κλίμα πρόωρων εκλογών τώρα γιατί "ξέρουν ότι λίγο αργότερα θα είναι για αυτούς πολύ αργά".

Tο θέμα είναι ότι ο κόσμος δεν αντέχει άλλο πλέον και δεν σκέφτεται καν "Τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ;". Πεινάνε και όσοι δεν πεινάνε υποφέρουν για να πληρώσουν. Η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη από το 2013 σε όλα τα επίπεδα...

 

defencenet

 

 

Πηγή 

Διαβάστε περισσότερα...

Τρέξε προς το φόβο σου

Ο Λουκιανός (125-180 μ.κ.ε.) στο σύγγραμμά του «Βίος Δημώνακτος» μάς πληροφορεί πως ο εκ Κύπρου κυνικός φιλόσοφος Δημώναξ, στην αναζήτησή του για τό τι είναι ελευθερία και ποιός είναι πραγματικά ο ελεύθερος άνθρωπος, κατέληξε στο συμπέρασμα πως ελεύθερος είναι εκείνος που ούτε ελπίζει τίποτα, ούτε φοβάται «Ἀλλ’ ἐκεῖνον νομίζω [ἐλεύθερον] τὸν μήτε ἐλπίζοντά τι μήτε δεδιότα.»

Είχε φαίνεται εντοπίσει ο Δημώναξ έναν από τους πιό αποτελεσματικούς μηχανισμούς ελέγχου και χειραγώγησης της ανθρώπινης συμπεριφοράς, είτε όταν αυτή εκδηλώνεται ατομικά, είτε όταν αυτή εκδηλώνεται στα πλαίσια μιάς ομάδας ή της μάζας. Ο μηχανισμός αυτός, ο βασιζόμενος στην παράλληλη χρήση του φόβου και της ελπίδας, υπήρχε φυσικά πολύ πριν τον Δημώνακτα και τον Λουκιανό, που έζησαν στα μέσα του 2ου μ.κ.ε. αιώνα, ενώ εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα, εξασφαλίζοντας σε αυτούς που τόν χειρίζονται, πως η συμπεριφορά εκείνων επάνω στους οποίους εφαρμόζεται, θα κινηθεί προς την επιθυμητή κατεύθυνση και θα αποφέρει τα προσδοκώμενα οφέλη. ( δηλ. πιστούς, ψηφοφόρους, υπαλλήλους, συζύγους, γονείς, φαν, οπαδούς κλπ κλπ. =  ΔΟΥΛΟΥΣ )


Πιό συγκεκριμένα, τα ιερατεία όλων των θρησκειών χρησιμοποιούν αριστοτεχνικά τον μηχανισμό αυτό για να ελέγχουν τους πιστούς τους. Ο φόβος του θανάτου και αυτός της μετά θάνατον τιμωρίας ή μη λύτρωσης αντιπαραβάλλονται συστηματικά με την ελπίδα της μετά θάνατον ζωής, της σωτηρίας και της πλουσιοπάροχης ανταμοιβής (πάντοτε και μόνον μετά θάνατον, υπό την αυστηρή προϋπόθεση ότι ο πιστός θα αποδεχτεί πλήρως τα δόγματα της θρησκείας, θα συμμορφωθεί στους κανόνες της, θα υιοθετήσει το καθορισμένο πρότυπο συμπεριφοράς που αυτή απαιτεί και θα υπακούσει στις εντολές του ιερατείου.
Και είναι τόσο αποτελεσματικός και ευέλικτος ο μηχανισμός αυτός, ώστε χρησιμοποιείται ευρέως από την διαφήμιση και την προπαγάνδα, ακόμη και σε ανεπτυγμένες κοινωνίες, όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι εγγράμματοι, προκειμένου να προωθηθούν προϊόντα και υπηρεσίες και να επηρεαστεί η συμπεριφορά των καταναλωτών.

Κίνδυνοι ανύπαρκτοι ή κίνδυνοι άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο υπαρκτοί (π.χ. ατύχημα, ασθένεια, γηρατειά, μόλυνση, κοινωνική απόρριψη λόγω εμφάνισης) προβάλλονται, συνήθως μεγενθυνόμενοι, ώστε να προκληθεί το συναίσθημα του φόβου στους υποψήφιους καταναλωτές.
Ταυτόχρονα παρέχεται σε αυτούς η ελπίδα πως η συστηματική αγορά και χρήση ενός προϊόντος (π.χ. φάρμακο, τρόφιμο, καλλυντικό, απολυμαντικό) ή μιάς υπηρεσίας (π.χ. ασφάλεια ζωής ή υγείας, συνδρομή σε γυμναστήριο ή σε πρόγραμμα διατροφής) μπορεί να μειώσει ή και να εξαλείψει τον αντίστοιχο κίνδυνο, εξασφαλίζοντας υγεία, μακροζωία, νιάτα, ομορφιά και δημοφιλία.

Η πιό αποτελεσματική όμως χρήση του μηχανισμού αυτού (ΦΟΒΟΣ εναλλάξ με ΕΛΠΙΔΑ) και ταυτόχρονα η λιγότερο έντιμη αλλά και η πλέον επικερδής, γίνεται στον χώρο της πολιτικής ή ακριβέστερα στον χώρο νομής της εξουσίας.

Προκειμένου πολιτικο-οικονομικά ιερατεία και κόμματα να κατακτήσουν ή να διατηρήσουν την εξουσία, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα την δημοκρατική τους νομιμοποίηση, απαραίτητη για να περιοριστούν και να ελεγχθούν οι αντιδράσεις στις επιδιώξεις και στις ενέργειές τους, το εκλογικό σώμα τίθεται ενώπιον διλημμάτων και επιλογών, που φορτίζονται εντέχνως με τα συναισθήματα του φόβου και της ελπίδας.
Έτσι η χειραγώγηση των εκλογέων καθίσταται ευκολότερη, αφού οι περισσότεροι υποπίπτουν στην παγίδα και προσεγγίζουν τα πολιτικά ζητήματα, όχι με την λογική, αλλά με το συναίσθημα, του φόβου, γεγονός που διευκολύνει τον σχηματισμό μιάς εκλογικής μάζας, αγόμενης και φερόμενης πιά από τον φόβο και την ελπίδα.
«Καραμανλής ή τα τανκς», «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», «Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» δεν είναι παρά ένα μικρό και πρόχειρο δείγμα συναισθηματικά φορτισμένων επιλογών, ενώπιον των οποίων τα πολιτικο-οικονομικά κέντρα εξουσίας έχουν θέσει τα τελευταία χρόνια τους Έλληνες, επιτυγχάνοντας, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, να κατευθύνουν και να ελέγξουν την πολιτική και εκλογική τους συμπεριφορά και να καθορίσουν όχι μόνον από ποιούς και πως θα ασκηθεί η εξουσία, αλλά το κυριότερο, ποιά και ποιών συμφέροντα θα εξυπηρετηθούν από αυτήν.
Συμφέροντα τα οποία, φυσικά, δεν είναι άλλα από εκείνα των πολιτικο-οικονομικών ιερατείων και κέντρων εξουσίας, που έχουν την αναγκαία ισχύ για να χειρίζονται τον μηχανισμό αυτόν του φόβου και της ελπίδας στον χώρο της πολιτικής.
Η Ελλάδα της εποχής του Μνημονίου είναι ένα ακόμη παράδειγμα ελέγχου και χειραγώγησης του φόβου των πολιτών, μετατροπής τους, δηλαδή, σε υπηκόους – ΔΟΥΛΟΥΣ, μέσω του μηχανισμού αυτού. Εγκλωβισμένοι στα γρανάζια του, οι φοβισμένοι Έλληνες καλούνται να «συμφωνήσουν» σε δραστικές περικοπές των μισθών και των συντάξεών τους, απειλούμενοι ότι σε αντίθετη περίπτωση υπάρχει ο κίνδυνος να πάψουν να λαμβάνουν μισθούς και συντάξεις.
Τούς παρουσιάζεται η υποβάθμιση των παρεχομένων υπηρεσιών υγείας και πρόνοιας ως η μοναδική λύση αποφυγής μίας ταχέως επερχόμενης πλήρους κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους (του όποιου κοινωνικού κράτους υπήρξε τέλος πάντων) Τους ζητείται να «αποδεχτούν» να γίνουν φτωχότεροι και να ζήσουν με λιγότερα, γιατί αλλιώς η χώρα θα χρεωκοπήσει και θα εξαναγκαστεί να επιστρέψει στην δραχμή. Απαιτείται από αυτούς να «συναινέσουν» στην απώλεια μέρους της εθνικής κυριαρχίας της πατρίδας τους, ώστε να μην αποβληθεί η Ελλάδα από το ευρώ και τον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στον οποίο υποτίθεται η χώρα συμμετέχει ισοτίμως. Μόνο φοβισμένα ανθρωπάκια μπορούν να δεχτούν και να συμφωνήσουν να είναι δούλοι.
Ένα βήμα τη φορά μακριά απ’ το φόβο
Ο φόβος δεν έχει ηλικία, χρώμα, φύλο, ούτε καν οικονομικό επίπεδο και έχει μια δυσκολία από το αρχικό στάδιο της αναγνώρισής του. Αυτό το επώδυνο συναίσθημα έχει την ιδιότητα να μας παγώνει, συναισθηματικά και πρακτικά και να χάνουμε για χρόνια τις στιγμές της ζωής μας, να τις αφήνουμε να γλιστράνε μέσα απ’ τα χέρια μας, νιώθοντας αδύναμοι και ανίσχυροι να αντιδράσουμε περνώντας στην αντίπερα όχθη της δράσης. Το τι θα φέρει η δράση δεν έχει τη μέγιστη σημαντικότητα, νίκη ή ήττα είναι ένα προσωρινό αποτέλεσμα μέχρι το επόμενο βήμα.
Κανείς δεν υποστηρίζει ότι είναι απλό και εύκολο να διασχίσεις αυτή τη γέφυρα, είναι όμως, ένας βοηθητικός δρόμος που οδηγεί στην έξοδο απ’ το φόβο. Οι ιστορίες των ανθρώπων, άλλωστε, φανερώνουν ότι όλα είναι χρήσιμα σε τούτη τη ζωή και οι νίκες αλλά ίσως περισσότερο οι ήττες μας.
Μια πρόταση βοηθητική είναι η αποφασιστική εγκαθίδρυση του «Εδώ και Τώρα»  είναι το κάνω έστω και ένα μικρό πράγμα, μια μικρή κίνηση και το κάνω συνειδητά και το εκτιμώ και κάνω και το επόμενο και μετά το μεθεπόμενο βήμα και ξεκουνιέμαι απ’ την απραξία, την νωθρότητα, την αν-εργία, την ακινησία.
Χαρακτηρίστε την κατάσταση που, πιθανά, ζείτε όπως θέλετε. Μόνο να θυμάστε πως δεν φέρνουν οι καταστάσεις τον φόβο, ο φόβος προϋπάρχει μέσα μας και απλά εκφράζεται σε γιγαντιαίες διαστάσεις, όταν έρχονται οι κατάλληλες συνθήκες. Ίσως φαίνεται δύσκολο και άβολο, ίσως και άδικο, να το δούμε έτσι αλλά, είναι βολικές και κυρίως ακινητοποιητικές, οι δικαιολογίες μέσω των καταστάσεων, όσο «αντικειμενικά» πραγματικές και δύσκολες κι αν είναι αυτές οι καταστάσεις.
Δεν είναι καθόλου απαραίτητο, ούτε καν βοηθητικό και κυρίως δεν είναι εφικτό, όταν ζούμε σε συνθήκες πίεσης, να απαιτούμε από τον εαυτό μας να κάνουμε το σωστότερο και με τον καλύτερο τρόπο. Μπορούμε αυτό που μπορούμε και είναι να προσπαθούμε να βελτιώνουμε ότι κρίνουμε ότι θέλει βελτίωση για να είμαστε εμείς και οι γύρω μας καλύτερα. Τίποτα δεν είναι τέλειο και ιδανικό στον κόσμο των ανθρώπων και δεν μοιάζει να είναι Αυτό το τέλειο που χρειαζόμαστε να κυνηγάμε και τελικά ποιο το νόημα του “τέλειου” και ποιος ορίζει τι σημαίνει “τέλειο” και “σωστό” και το πως “πρέπει” να κάνουμε “σωστά” τα πράγματα;
Σημαντικό για να χαράξουμε ένα δρόμο πέρα απ’ τα χνάρια του φόβου είναι να έχουμε δράση, να πράττουμε και να αναγνωρίζουμε την αξία αυτού που κάνουμε, με λίγα λόγια αγάπη για τον εαυτό και όχι μόνο για τον εαυτό αλλά και για τους συνανθρώπους μας, γι’ αυτό που είμαστε και όχι αυτό που θα θέλαμε να είμαστε μαζί με τους ανθρώπους που συνυπάρχουμε. Να αναζητήσουμε τις δεξιότητες-ικανότητές μας, ο κάθε ένας έχει τις ικανότητες όσο κι αν φαίνεται ότι είναι δύσκολο να ανακαλύψει αυτές τις ικανότητες και μπορεί να ορίσει με τον μοναδικό εαυτό του, τι είναι αυτό που λίγο λίγο, βήμα βήμα μπορεί να κάνει για να βγει απ΄το τούνελ του φόβου, με την όποια μικρή, φαινομενικά ασήμαντη αλλά πιθανά σημαντική για τον ίδιο πράξη.
Ένα βήμα τη φορά μακριά από το φόβο και με κατεύθυνση προς τη ζωή! Ας μην επιτρέψουμε σε καμία κατάσταση να μας αφαιρέσει το δικαίωμα στην ελπίδα και η ελπίδα τρέφεται με τη δράση, ούτε καν με την αντίδραση, η δράση αποφασίζεται από τον εαυτό μας ενώ η αντίδραση προσδιορίζεται από τον όποιον άλλον, τον “απέναντι”
Οι παραπάνω σκέψεις είναι από Δ. Ξενάκη, με αφορμή το παρακάτω απόσπασμα *βιβλίου που αναφέρεται στον φόβο και στην αδράνεια.
Το καλύτερα φυλαγμένο μυστικό στον κόσμο είναι ότι, από την άλλη πλευρά του φόβου σας, υπάρχει κάτι ασφαλές και ωφέλιμο που σας περιμένει. Αν περάσετε μέσα από έστω και μια λεπτή κουρτίνα φόβου, θα αυξήσετε την εμπιστοσύνη που έχετε στην ικανότητά σας να δημιουργήσετε τη ζωή σας.
Ο στρατηγός Τζορτζ Πάτον είπε: «Ο φόβος σκοτώνει περισσότερους ανθρώπους από το θάνατο». Ο θάνατος μας σκοτώνει μόνο μια φορά και συνήθως ούτε καν το ξέρουμε. Ο φόβος όμως μας σκοτώνει ξανά και ξανά, άλλες φορές απαλά και άλλες κτηνωδώς. Ωστόσο, αν συνεχώς προσπαθούμε να αποφύγουμε τους φόβους μας, θα μας κυνηγήσουν σαν επίμονα σκυλιά. Το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κλείσουμε τα μάτια μας και να προσποιηθούμε ότι δεν υπάρχουν.
«Ο φόβος και ο πόνος» λέει ο ψυχολόγος Ναθάνιλ Μπράντεν, «πρέπει να αντιμετωπίζονται ως σινιάλα, όχι για να κλείνουμε τα μάτια μας, αλλά για να τα ανοίγουμε περισσότερο».  Με το να κλείνουμε τα μάτια μας καταλήγουμε στην πιο σκοτεινή από τις ανέσεις, θαμμένοι ζωντανοί.
Η βιογραφία της Τζάνις Τζόπλιν, που εξιστορεί το θάνατό της, από το οινόπνευμα και την κατάχρηση ναρκωτικών, τιτλοφορήθηκε πολύ σωστά Θαμμένη Ζωντανή. Για την Τζάνις, όπως και για τόσο πολλούς ανθρώπους με παρόμοια προβλήματα, το οινόπνευμα παρείχε ένα τεχνητό και τραγικά εφήμερο αντίδοτο στο φόβο. Δεν είναι τυχαίο που στο παρελθόν το παρατσούκλι του ουίσκι ήταν “ψεύτικο κουράγιο”.
Υπήρξε κάποια περίοδος στη ζωή μου, όχι λίγα χρόνια πριν, όπου ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν να μιλάω δημοσίως. Δεν είχε καμιά σημασία ότι ο φόβος τού να μιλήσει κανείς μπροστά σε κόσμο ήταν ο νούμερο ένα φόβος των περισσότερων ανθρώπων, ακόμα μεγαλύτερος κι από το φόβο του θανάτου. Αυτό το γεγονός προκάλεσε κάποτε τον κωμικό Τζέρι Σάινφιλντ να επισημάνει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα προτιμούσαν να είναι στο φέρετρο, παρά να εκφωνήσουν τον επικήδειο.
Για μένα το πρόβλημα πήγαινε ακόμα βαθύτερα. Σαν παιδί δεν μπορούσα να κάνω προφορικά κριτική βιβλίων. Ικέτευα τη δασκάλα μου να με απαλλάξει. Προσφερόμουν να κάνω δύο, ακόμα και τρεις γραπτές κριτικές για να αποφύγω την προφορική. Ωστόσο, καθώς η ζωή μου προχωρούσε, ήθελα να γίνω δημόσιος ομιλητής περισσότερο από καθετί. Το όνειρό μου ήταν να διδάξω τους ανθρώπους, παντού, για τις ιδέες που εγώ είχα μάθει. Όμως πως μπορούσα να το κάνω αυτό, αν ο φόβος της σκηνής με έκανε να παγώνω;
Ύστερα, μια μέρα, καθώς οδηγούσα στο Φίνιξ αλλάζοντας ραδιοσταθμούς, ψάχνοντας για καλή μουσική, έπεσα κατά λάθος πάνω σε ένα θρησκευτικό σταθμό όπου ένας κήρυκας φώναζε με θεατρινισμό: “Τρέξε προς το φόβο σου! Τρέξε ακριβώς πάνω του”. Βιάστηκα να αλλάξω το σταθμό, όμως ήταν πολύ αργά. Βαθιά μέσα μου ήξερα ότι είχα μόλις ακούσει κάτι που χρειαζόμουν. Σ’ οποιονδήποτε σταθμό και να το γύριζα, το μόνο που μπορούσα ν’ ακούσω ήταν οι λέξεις αυτού του τρελού: «Τρέξε προς το φόβο σου»
Την επόμενη ημέρα ακόμα δεν μπορούσα να το βγάλω από το μυαλό μου, έτσι τηλεφώνησα σε μια φίλη μου, που ήταν ηθοποιός. Της ζήτησα να με βοηθήσει να γραφτώ σε μια τάξη υποκριτικής, για την οποία μου είχε μιλήσει κάποτε. Της είπα ότι νόμιζα πως ήμουν έτοιμος να ξεπεράσω το φόβο μου να παρουσιάζομαι μπροστά σε κοινό. Παρ’ όλο που έζησα με πολύ άγχος τις πρώτες εβδομάδες της τάξης εκείνης, δεν υπήρχε άλλος τρόπος να φτάσω το φόβο μου. Δεν υπήρχε λόγος να τρέχω μακριά του πια, γιατί όσο εγώ έτρεχα, τόσο πιο διεισδυτικός γινόταν. Ήξερα ότι έπρεπε να κάνω στροφή και να τρέξω προς το φόβο μου, αλλιώς δεν θα μπορούσα να τον ξεπεράσω.
Εχει ειπωθεί ότι το σπουδαιότερο μέρος του κουράγιου είναι να ‘χεις κάνει πριν αυτό που πρέπει να κάνεις και αυτό σύντομα αποδείχθηκε αλήθεια για μένα, στις ομιλίες μου μπροστά σε κοινό. Ο φόβος του να κάνετε κάτι μπορεί να θεραπευτεί μόνο με το να το κάνετε. Σύντομα η εμπιστοσύνη μου αυξήθηκε με το να κάνω ξανά και ξανά αυτό που πριν φοβόμουν.
Η ορμή που έχουμε, αφού τρέξουμε μέσα από τον καταρράκτη του φόβου, είναι το πιο ενεργοποιό συναίσθημα του κόσμου. Αν νιώσετε ποτέ αποθαρρημένος, βρείτε κάτι που φοβάστε και κάντε το και παρατηρήστε τι συμβαίνει.

*Στιβ Τσάντλερ: «100 τρόποι για να βγείτε από την αδράνεια»



Πηγή 

Διαβάστε περισσότερα...