Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Διακοπές : ΑΡΑΧΟΒΑ - ΔΕΛΦΟΙ - ΧΡΙΣΣΟ

Η δημοφιλής πλευρά του Παρνασσού

ΑΠΟ ΤΗ ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΛΑΤΣΙΟΥ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΝΙΚΟΣ ΕΞΑΡΧΟΠΟΥΛΟΣ

Εξερευνούμε τον Παρνασσό ξεκινώντας από την πιο γνωστή και τουριστική πλευρά του: αφουγκραζόμαστε την καθημερινότητα στη δημοφιλή Αράχοβα, αισθανόμαστε την ιδιαίτερη ενέργεια των Δελφών και απολαμβάνουμε το ήπιο κλίμα των αρχαίων ελαιώνων στο Χρισσό.

ΝΩΡΙΣ ΤΟ ΠΡΩΙ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤΗΝ ΑΡΑΧΩΒΑ και ελάχιστοι από τους επισκέπτες είναι ξύπνιοι, παρόλο που το χιονοδρομικό έχει ανοίξει από τις 8. Το τελευταίο μπαρ έκλεισε πριν από μία ώρα και θα χρειαστεί να μεσημεριάσει για να γεμίσουν οι πίστες με σκιέρ ή απλούς επισκέπτες των σαλέ. Πίνω τον καφέ μου στην κεντρική πλατεία και απολαμβάνω την ησυχία, που δεν θα διαρκέσει για πολύ… Σε λίγο τα τζιπ θα κατακλύσουν τον κεντρικό δρόμο, κάποιος θα αφήσει στη μέση το αυτοκίνητό του για να ψωνίσει κάτι, ο δρόμος θα φρακάρει. Η αστυνομία αφαιρεί πινακίδες ανηλεώς και, όπως πληροφορήθηκα από τον πρόεδρο της Αναπτυξιακής του Δήμου Αράχοβας, Νίκο Γεωργιάδη, «μέσον» δεν λειτουργεί για κανέναν απολύτως, ούτε καν για τον δήμαρχο. Μαζί και ο Θόδωρος, ο λαχειοπώλης, προσπαθεί να βάλει τάξη στο τρελοκομείο με τη σφυρίχτρα του. «Πρέπει να ζητάς ποσοστά από τους τροχονόμους», τον πειράζω. «Τροχονόμος ή τροχομόνος;» αστειεύεται και επιστρέφει στο καθήκον. Το νέο πάρκινγκ (εντυπωσιακού μεγέθους, με καταστήματα και συνεδριακό κέντρο) και ο περιφερειακός δρόμος που σχεδιάζεται αναμένεται να περιορίσουν το κυκλοφοριακό χάος. Και να σκεφτεί κανείς ότι κάποτε η Αράχοβα δεν ήταν παρά ένα πέρασμα για τους Δελφούς, που επιβίωνε πουλώντας ταγάρια και υφαντά...




Εχει έρθει η ώρα να ανακαλύψω την πραγματική πόλη, αυτή που ζει πίσω από τον πολύβουο κεντρικό δρόμο. Ξεναγός μου ο Γιώργος Δημητρέλος, ένας από τους Αραχοβίτες αρχιτέκτονες που με τη δουλειά του συμβάλλει στη διατήρηση της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής φυσιογνωμίας της. Ανηφορίζουμε στον περίφημο βράχο της Ωρας ή Καμπαναριό, όπως τον λένε οι ντόπιοι, αφού εδώ υψωνόταν το καμπαναριό του ναού των Εισοδίων της Θεοτόκου ώς το σεισμό του 1870. Το καλύτερο σημείο για να απολαύσεις τη θέα στην Αράχοβα και στις πλαγιές του Παρνασσού!

«Ο βασικός πυρήνας του χωριού ξεκίνησε από την κάτω πλευρά του κεντρικού δρόμου, που ήταν προφυλαγμένη από ανέμους, είχε καλό προσανατολισμό και φυσικές πηγές», μου λέει ο Γιώργος, δείχνοντάς μου χαμηλά τον μεγάλο πλάτανο που σκεπάζει το εκκλησάκι του Αϊ-Γιάννη. «Οι υπόλοιπες γειτονιές αναπτύχθηκαν σταδιακά γύρω από πηγές με νερά και η μεγάλη ανάπτυξη επήλθε με τη δημιουργία του κεντρικού δρόμου, στις αρχές του 20ού αιώνα». Φαντάζομαι στις πλαγιές του βουνού, που τώρα έχουν γεμίσει με σπίτια, να γαντζώνονται οι αμπελώνες που έβγαζαν κάποτε το περίφημο αραχοβίτικο μπρούσκο κρασί. Χάρη στο κρασί και το λάδι επιβίωνε η Αράχοβα. «Παρόλο που ήταν λιγοστή η παραγωγή, ήταν ένας οικισμός αυτάρκης. Καμία σχέση βέβαια με τον πλούσιο ελαιώνα των Δελφιωτών… αν και αυτοί είναι ματαραμένοι, τσιγκούνηδες δηλαδή», χαριτολογεί. (Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι και οι Δελφιώτες χαρακτηρίζουν τσιγκούνηδες τους Αραχοβίτες.)

Ψηλά, πάνω από τον κεντρικό δρόμο, ξεχωρίζει ο περίφημος Βράχος του Κουτρούλη, ακριβώς δίπλα σε ένα τεράστιο συγκρότημα κατοικιών που προορίζεται για πώληση. Εκεί οι ντόπιοι σκότωσαν τον αρχηγό των Τούρκων Μουστάμπεη στη μάχη της Αράχοβας το 1826, γεγονός που έριξε το ηθικό των Τούρκων και με τη βοήθεια του Καραϊσκάκη επιτεύχθηκε η αποκαλούμενη «δεύτερη επανάσταση της Ρούμελης».

Κατηφορίζουμε στην κάτω πλευρά της δημοσιάς. Πλακόστρωτα και δρόμοι από τσιμέντο περνούν ανάμεσα από τσιμεντένια «κουτιά» αλλά και όμορφα αναπαλαιωμένα σπίτια, που έχουν διατηρήσει αρκετά πιστά την αρχιτεκτονική παράδοση. «Τα σπίτια που κατασκεύαζαν παλιά ήταν εξ ολοκλήρου πέτρινα, με κάποια νεοκλασικά στοιχεία στις αναλογίες τους. Τα μπαλκόνια είναι νεότερη επίδραση. Το μόνο που χάθηκε στις περισσότερες περιπτώσεις είναι οι αυλές». Πολλοί Αθηναίοι αγοράζουν και αναπαλαιώνουν σπίτια στην Αράχοβα - στους 2.000 υπολογίζονται όσοι διαθέτουν εδώ «δεύτερη κατοικία», όπως χαρακτηριστικά ονομάζεται. Πολλοί από αυτούς είναι οι καλοκαιρινοί θαμώνες της Μυκόνου -εξ ου και ο τίτλος «Η Μύκονος του χειμώνα» που έχει δοθεί στην Αράχοβα- αλλά και εκείνοι που ίσως καθορίζουν το ακριβό της πρόσωπο. Αν και όλοι οι ντόπιοι με ρωτούν σε σχέση με τι είναι ακριβή η Αράχοβα, καλό είναι να γνωρίζει κανείς ότι οι τιμές συγκρίνονται με αυτές του Κολωνακίου. Εκτός αν είναι παρέα με κάποιον ντόπιο - τότε οι τιμές αυτομάτως μειώνονται.

Ανηφορίζουμε τον «εγκάρσιο», όπως τον αποκαλούν οι Αραχοβίτες. Ο κάθετος στον κεντρικό πλακόστρωτος δρόμος οδηγεί στον Αγιο Γεώργιο. «Τα σκαλιά», με πληροφορεί ο Γιώργος Δημητρέλος, «είναι κατασκευασμένα από το περιζήτητο κόκκινο μάρμαρο Παρνασσού. Ως την Ιαπωνία έφταναν οι εξαγωγές, μέχρι που εξαντλήθηκε». Ο Αγιος Γεώργιος με τα αρχαία μάρμαρα αποτελεί σημείο αναφοράς για τους ντόπιους. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι η τουριστική ανάπτυξη δεν έκαμψε τις τοπικές παραδόσεις, αλλά αντιθέτως τις ενίσχυσε. Κάθε χρόνο στη γιορτή του Αγίου Γεωργίου, 1.500 ντόπιοι ντύνονται με τις παραδοσιακές τους στολές και χορεύουν το χορό τους, το «πανηγυράκι». Την επόμενη ημέρα πραγματο-ποιείται ο ανηφορικός αγώνας μεσήλικων και γερόντων και ο νικητής παίρνει ως έπαθλο ένα ζωντανό αρνί.

Οταν όμως λέει κάποιος Αράχοβα, δεν εννοεί απαραίτητα τον παραδοσιακό οικισμό της. Μπορεί να εννοεί και το σύγχρονο προάστιό της, το Λιβάδι. Παρότι οι Αραχοβίτες δεν θέλουν ούτε να ακούν μια τέτοια σύνδεση, τα δύο οικιστικά σύνολα πλέον συνυπάρχουν λόγω του χιονοδρομικού κέντρου. Σπίτια φινλανδικού τύπου ξεφυτρώνουν στο Λιβάδι σε «συστάδες», καθώς και κέντρα δραστηριοτήτων (ιππασία, πατινάζ κ.λπ.), ταβέρνες και καταστήματα ενοικίασης εξοπλισμού σκι. «Αρέσουν στους Αθηναίους τα φινλανδικά σπίτια, κι ας είναι το κόστος ανακατασκευής των πέτρινων σπιτιών το ίδιο. Η μόνη διαφορά είναι ο χρόνος. Τα ξύλινα παραδίδονται άμεσα», μου λέει ο Γιώργος. Προσωπικά, με ενοχλεί η ραγδαία ανάπτυξη και η άναρχη δόμηση, αλλά ο δήμαρχος της Αράχοβας Γιώργος Ανδρέου το βλέπει διαφορετικά: «Απλώς τα σπίτια δεν είναι ομοιόμορφα, όπως άλλωστε ούτε η ίδια η φύση...» Οσο και να προσπαθώ να θέσω επιχειρήματα, εκείνος εμμένει στη δική του, σεβαστή άποψη. «Αυτοί που μένουν στο Λιβάδι είναι ήρωες», λέει αστειευόμενος. «Οταν ξεκίνησαν να χτίζουν, δεν υπήρχε ούτε ρεύμα ούτε νερό. Μετέτρεψαν ένα τοπίο, το οποίο δεν είχε καμία προσωπικότητα, σε δομημένο χώρο. Στο Λιβάδι, στα Καλύβια, όπως λεγόταν το μέρος, οι Αραχοβίτες καλλιεργούσαν τα σπαρτά τους τα καλοκαίρια, μέχρι που εγκαταλείφθηκε. Είναι πολύ θετικό που διατηρήθηκαν ορισμένα στοιχεία παραδοσιακού οικισμού. Εχτισαν με πέτρα, έβαλαν στέγες, δεν χρησιμοποίησαν κιτς χρώματα, παρότι είχαν το δικαίωμα να το κάνουν. Το πράσινο που φυτεύτηκε και η δημιουργία μιας τεχνητής λίμνης, η οποία θα αξιοποιηθεί τουριστικά και θα επιμηκύνει τη σύντομη σεζόν της περιοχής, είναι επίσης θετικά βήματα». Ευτυχώς, το χιόνι χαρίζει γραφικότητα...

Το Λιβάδι βρίσκεται στην περιφερειακή ζώνη του Εθνικού Δρυμού Παρνασσού -του παλαιότερου εθνικού δρυμού της χώρας μαζί με τον Ολυμπο-, η οποία δυστυχώς δεν προστατεύεται. Επιβαρυμένος από τις αυξανόμενες ανθρώπινες δραστηριότητες είναι και ο πυρήνας του Εθνικού Δρυμού. Η επαναχωροθέτησή του είναι ένα θέμα που πρόσφατα τέθηκε σε διαβούλευση και αναμένονται τα αποτελέσματα.

Ο ομφαλός της γης

Αφήνω πίσω μου τον επιβλητικό όγκο του Παρνασσού και, ακολουθώντας την κατεύθυνση προς Δελφούς, νιώθω την αίσθηση ελευθερίας που αποπνέει το δελφικό τοπίο. Η ιδέα ότι κατευθύνομαι στον Ομφαλό της Γης με συγκινεί. Οι σκληρές απολήξεις των βουνών σταματούν απότομα, δίνοντας τη θέση τους στον αρχαίο ελαιώνα του Χρισσού, που φτάνει μέχρι τη θάλασσα.

Οι Δελφοί αποτελούν Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO από το 1972. Πιάνω από την αρχή το νήμα της ιστορίας του πανελλήνιου ιερού και πιο ξακουστού μαντείου του αρχαίου κόσμου. Ξεκινάω από την Κασταλία Πηγή και, αφού επισκέπτομαι το θόλο του ιερού της Αθηνάς Προναίας και το Γυμνάσιο, ακολουθώ το πλακόστρωτο μέχρι τον περιτοιχισμένο αρχαιολογικό χώρο. Είναι ο δεύτερος σε επισκεψιμότητα, μετά την Ακρόπολη, φτάνοντας τα 700.000 εισιτήρια ετησίως. Ο ναός του Απόλλωνα, οι Θησαυροί και ψηλότερα το Θέατρο και το Στάδιο, που φιλοξενούσαν τα Πύθια -τους δεύτερους σε σημασία αθλητικούς και μουσικούς αγώνες μετά τους Ολυμπιακούς-, συνθέτουν αυτό το θαυμαστό μνημείο που στέκεται ανάμεσα στις Φαιδριάδες Πέτρες και τις εντυπωσιακές ορθοπλαγιές του Παρνασσού. Εντοπίζω την απαρχή των Δελφών, έναν λίθο κωνικού σχήματος που είναι τοποθετημένος κοντά στο ναό του Απόλλωνα, το σύμβολο του Ομφαλού της Γης, το σημείο όπου σύμφωνα με την παράδοση συναντήθηκαν οι δύο αετοί που έστειλε ο Δίας για να υποδείξουν το κέντρο της Γης.

Το τοπίο σε υποβάλλει, δυστυχώς όμως η έλλειψη ενημερωτικών πινακίδων απαιτεί καλή μελέτη πριν από την επίσκεψη. Αδιάβαστη έχει έρθει προφανώς η περαστική κοπέλα, που ακούω να ρωτά τον φίλο της εάν η Πυθία ήταν σαν καφετζού που κάπνιζε «χόρτο»... «Και όμως, λαϊκά δεν διέφερε από ένα μέντιουμ», μου λέει αργότερα σε μια παρέα ένας αρχαιολόγος. «Η Πυθία ερχόταν σε κατάσταση έκστασης και έβγαζε άναρθρες κραυγές, που ερμηνεύονταν από το ιερατείο». Η αξεπέραστη διπλωματία των Δελφών, που γνώριζαν όλα τα μυστικά των πόλεων και φρόντιζαν να κρατούν τις πολιτικές ισορροπίες, με κάνει να σκεφτώ την αντιστοίχιση με τη σύγχρονη διεθνή πολιτική σκηνή...

Συνεχίζω το όμορφο λιθόστρωτο προς το Μουσείο των Δελφών. Ανακαινίστηκε το 2004 και η πλούσια συλλογή του είναι εντυπωσιακή. Η Σφίγγα των Ναξίων, οι αρχαϊκοί κούροι του Κλέοβι και του Βίτωνα, ο κίονας με τις χορεύτριες και φυσικά ο Ηνίοχος σού κόβουν την ανάσα με την αριστοτεχνία και το μέγεθός τους. Στην έξοδο συναντώ τον Απόστολο Χατζηδήμου, υπεύθυνο Τύπου του Δήμου Δελφών. «Ξέρεις πόσος κόσμος δεν γνωρίζει ότι οι Δελφοί είναι πόλη;» μου λέει. «Προσπαθούμε να το προβάλουμε: είναι πόλη. Δεν έχει μόνο αρχαία. Είναι μια πόλη που έχει και αρχαία».

Η είσοδος στην πόλη των Δελφών αρχικά με προβληματίζει. Από τη μία πλευρά του δρόμου το ετοιμόρροπο αρχιτεκτονικό αριστούργημα του ξενοδοχείου Απολλώνιο, από την άλλη πλευρά το ξενοδοχείο Vouzas, αισθητικής δεκαετίας '70, σχεδόν απαράλλαχτο από τότε που φιλοξένησε τη γαμήλια δεξίωση της Βουγιουκλάκη και του Παπαμιχαήλ. Τελικά, αυτοί είναι οι Δελφοί: Ομορφα παραδοσιακά σπίτια που συνυπάρχουν με τσιμεντένια κουτιά, ταμπέλες νέον που ενοχλούν το βλέμμα, οικογενειακές ως επί το πλείστον τουριστικές επιχειρήσεις που δεν έχουν κατορθώσει να κάνουν το επόμενο βήμα. Ενας κλασικός τουριστικός προορισμός, που απέμεινε με την ανάμνηση της αίγλης του παρελθόντος. Της Δελφικής Ιδέας του Σικελιανού και της αγάπης του Κωνσταντίνου Καραμανλή για τον τόπο.

Ανηφορίζω μέχρι το σπίτι του Σικελιανού για να ανακαλύψω τη Δελφική Ιδέα, το όραμά του να αναβιώσει τα Πύθια και να ξεκινήσει τη δημιουργία ενός χώρου που θα ονόμαζε Δελφικό Πανεπιστήμιο και θα ήταν ο χώρος συνάντησης ανθρώπων της τέχνης και του πολιτισμού από όλο τον κόσμο. Η φύλακας του Μουσείου Δελφικών Εορτών, Κούλα Κώνστα, μιλά με πολλή αγάπη για την Εύα Σικελιανού, τη γυναίκα που μετουσίωσε την ιδέα του Σικελιανού σε πράξη. «Αμερικάνα και φιλέλλην, δεν έπαψε ποτέ να λατρεύει τον Σικελιανό. Δύο χρόνια μετά και τις δεύτερες Δελφικές Εορτές, του 1931, επέστρεψε στην Αμερική για να συγκεντρώσει χρήματα, διότι είχαν καταστραφεί οικονομικά. Δεν μπόρεσε όμως να γυρίσει, αφού χαρακτηρίστηκε αριστερή, παρά μόνο το 1952, ένα χρόνο μετά το θάνατο του Σικελιανού. Πέθανε στο Θέατρο των Δελφών παρακολουθώντας την παράσταση «Προμηθέας Δεσμώτης», που δόθηκε προς τιμήν της, και αναπαύεται πλέον εκεί όπου επιθυμούσε περισσότερο: στο νεκροταφείο των Δελφών». Τα κοστούμια των παραστάσεων, φτιαγμένα στον αργαλειό από την Εύα Σικελιανού, οι φωτογραφίες της Νέλλυ και αρκετά χειρόγραφα φιλοξενούνται στον ενδιαφέροντα χώρο. «Εμείς σκεφτόμαστε τους αρχαίους μόνο όταν τους έχουμε ανάγκη. Εκείνη τον λάτρεψε τον ελληνικό πολιτισμό», μου λέει η κυρία Κούλα και μου δείχνει τη φωτογραφία της Εύας Σικελιανού στην Αμερική, ντυμένη με τα αρχαϊκά ρούχα και τα σανδάλια της, που ποτέ δεν αποχωριζόταν.

Καταλήγω στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών. Ο σύγχρονος εκφραστής των Δελφών διοργανώνει πλούσιες πολιτιστικές εκδηλώσεις τους καλοκαιρινούς μήνες. Επίσης, διαθέτει ένα πολύ ενδιαφέρον υπαίθριο πάρκο γλυπτών - κάποια, δυστυχώς, όχι σε τόσο καλή κατάσταση. Τα γλυπτά έχουν ως θέμα τον Ομφαλό της Γης, αλλά υπάρχουν και έργα που έχουν δωρίσει καλλιτέχνες, όπως ο εξαιρετικός «Αϊ-Γιώργης» του Κώστα Τσόκλη. Ο φύλακας του κέντρου, Αρης Γούβαλης, με πληροφορεί ότι ακριβώς δίπλα, στον περίβολο του ξενοδοχείου Αμαλία, βρίσκεται το πρώτο γλυπτό που έφτασε στους Δελφούς, το «Δελφικό φως» του Γεράσιμου Σκλάβου, ο οποίος αυτοκτόνησε λίγο πριν το ολοκληρώσει. Στην πόλη υπάρχουν και τρία γλυπτά του Παύλου Κουγιουμτζή. Μια ιδέα του δημάρχου Δελφών Παναγιώτη Καλτσή είναι η πόλη να μετατραπεί σε ένα διεθνές πάρκο γλυπτικής και σκέφτομαι ότι η Δελφική Ιδέα δεν έχει πεθάνει, αλλά μπορεί να υλοποιηθεί με χίλιους τρόπους...

«Μη φύγεις από τους Δελφούς εάν δεν δεις την ντροπή του Pavilion του Πικιώνη», με συμβουλεύουν όλοι. Η θέα από το περίπτερο είναι καταπληκτική, όμως η κατάσταση του όμορφου κτίσματος λυπηρή. Σε μικρή απόσταση βρίσκονται τα υπολείμματα της Αγίας Τράπεζας του Οσίου Λουκά. Οπως μου περιέγραψε ο δήμαρχος, ο ναός γκρεμίστηκε κατ' εντολήν του ρηξικέλευθου Κωνσταντίνου Καραμανλή, όταν η εκκλησία διαμαρτυρήθηκε για την εγγύτητα του Pavilion, το οποίο είχε χτιστεί καθ' υπόδειξίν του. Εκεί συναντώ τυχαία τον μοναδικό κτηνοτρόφο των Δελφών, τον κύριο Φώτη. Μου εξιστορεί τα μεγαλεία του Pavilion, πριν μετατραπεί σε κλαμπ και τελικά αφεθεί από το κράτος στη μοίρα της αποσύνθεσης…

Το ελαιόφυτο Χρισσό

Κατηφορίζοντας προς το φωτογενές Χρισσό, την αρχαία Κρίσα, νιώθω τον βουνίσιο αέρα να μαλακώνει. Η αίγλη της παλαιότερης ευημερίας από το εμπόριο ελιάς αντανακλάται στα καλοδιατηρημένα αρχοντικά και στα πέτρινα κτίρια, που κάποτε φιλοξενούσαν τα καταστήματα της παλιάς αγοράς. Κατηφορίζω τον κεντρικό δρόμο από το δημοτικό σχολείο μέχρι τις παρυφές του ελαιώνα της Αμφισσας, το Κρισσαίον Πεδίον της αρχαιότητας. Ακόμα και σήμερα, η πλειονότητα των κατοίκων ασχολείται, είτε αποκλειστικά είτε ως συμπληρωματική εργασία, με τις ελιές. Ο ελαιώνας αριθμεί πάνω από ένα εκατομμύριο δέντρα, από τα οποία παράγονται οι περίφημες ελιές Αμφίσσης.

«Εδώ ήταν κάποτε ο μπαχτσές των Δελφών», μου λέει με περηφάνια ο Μέγας Πέτρου, πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Χρισσού, ενός πραγματικά ξεχωριστού συλλόγου. Εχει βραδιάσει όταν μπαίνω στην αίθουσα όπου φιλοξενείται και η υποδοχή είναι θερμή. Το κίτρινο φως ενός αμπαζούρ, οι μαυρόασπρες φωτογραφίες στους τοίχους και τα παιδιά που χοροπηδούν στους ρυθμούς ενός καλαματιανού, συνθέτουν μια αληθινή εικόνα του Χρισσού. Συναντώ νέους ανθρώπους από όλη τη γύρω περιοχή, που έχουν έρθει για το μάθημα παραδοσιακού χορού. «Εδώ οι νέοι άνθρωποι δεν έχουν τις ευκαι-ρίες εργασίας που έχουν, για παράδειγμα, στην Αράχοβα», μου λέει ο πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου, Παναγιώτης Ρομβοτσάνος. Ας είναι το Χρισσό άγνωστο στους περισσότερους και ας λένε οι ντόπιοι ότι αποτελεί την τρίτη επιλογή μετά την Αράχοβα και τους Δελφούς. αυτές οι προσπάθειες είναι που κρατούν ζωντανό έναν τόπο.

Πίσω στους Δελφούς, κάθομαι να απολαύσω ένα γνήσιο ρουμελιώτικο δείπνο σε ένα ήσυχο μπαλκόνι και διαβάζω για την παράδοση του ιερού. Σύμφωνα με το μύθο που επιβίωσε με τα Πύθια, το ιερό ήταν αφιερωμένο στη θεά Γη, με φύλακα τον δράκοντα Πύθωνα. Η αλλαγή επήλθε όταν ο Απόλλωνας, αφού σκότωσε τον Πύθωνα, ίδρυσε το δικό του ιερό. Φέρνω στο νου μου τους σύγχρονους που προσπάθησαν και αυτοί για την αλλαγή, τον Σικελιανό, τον Καραμανλή, αλλά και εκείνους που ακόμα αγωνίζονται, τους νεότερους ταγούς της Δελφικής Ιδέας, όπως και τους σύγχρονους περιβαλλοντολόγους, που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για το ευαίσθητο οικοσύστημα του Παρνασσού… Θα καταφέρουν, άραγε, να σκοτώσουν τον δικό τους Πύθωνα;

Πηγή
http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ecom1_1_03/02/2010_321978


Διαβάστε περισσότερα...

Διακοπές : Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΛΑΜΠΑΚΑΣ


Υπάρχει ένα μέρος στο κέντρο της Ελλάδας -και στο βορειοδυτικό του θεσσαλικού κάμπου- η Καλαμπάκα, όπου εκτός από το μοναδικό σε όλο τον κόσμο γεωλογικό φαινόμενο των Μετεώρων, υπάρχει μια πληθώρα μικρών, αλλά και μεγαλύτερων χωριών, όπου η φύση είναι σε απόλυτη αρμονία με τον άνθρωπο.

Ο δήμος αποτελείται από εννέα τοπικά διαμερίσματα: Αύρα, Βλαχάβα, Διάβα, Καλαμπάκα, Καστράκι, Κρύα Βρύση, Μεγάλη Κερασιά, Ορθοβούνι, Σαρακίνα και τέσσερις οικισμούς: Αγία Παρασκευή, Βυτουμά, Κορομηλιά και Νέα Ζωή. Ο επισκέπτης που θα βρεθεί σε αυτές τις περιοχές μπορεί να απολαύσει μοναδικές στιγμές χαλάρωσης.

Οδηγός σ' αυτό το ταξίδι μπορεί να αποτελέσει ένα καλαίσθητο φυλλάδιο του δήμου Καλαμπάκας, σε επιμέλεια του Λεωνίδα Στεργίου, το οποίο αποτελεί προϊόν του προγράμματος "Θησέας".

Καλαμπάκα

Η Καλαμπάκα είναι πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας και έδρα του δήμου Καλαμπάκας. Είναι κτισμένη στις παρυφές των βράχων των Μετεώρων, εξελίχθηκε σε πόλο έλξης επισκεπτών, όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και από ολόκληρο τον κόσμο. Ένας τόπος, που νέες εμπειρίες περιμένουν να τις ζήσεις.

Καστράκι

Βρίσκεται μεταξύ Καλαμπάκας και Μετεώρων, κυριολεκτικά στη "σκιά" των βράχων και είναι το πλέον ανεπτυγμένο τουριστικά χωριό του ν. Τρικάλων. Αξιόλογο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον παρουσιάζει ο παλαιός οικισμός Καστρακίου, το Μεσοχώρι, που αποτελεί τμήμα του συνολικού οικισμού του Καστρακίου και ήταν ο αρχικός πυρήνας.

Η διατήρηση -ως ένα βαθμό- του παλιού πολεοδομικού ιστού και η ύπαρξη αρκετών παλιών σπιτιών του πρώτου τρίτου του εικοστού αιώνα και ορισμένων λίγο παλιότερων βοηθούν να ανασυρθούν στη μνήμη η ιστορικότητα του χώρου και η ατμόσφαιρα των παλιών μαχαλάδων.

Σαρακίνα

Στην αριστερή όχθη του Πηνειού ποταμού, μόλις 8 χλμ από την Καλαμπάκα, βρίσκεται η Σαρακίνα. Φημίζεται για το πέτρινο γεφύρι του 14ου αιώνα και το εξωκκλήσι των Αγίων Αποστόλων του 17ου αιώνα.

Βυτουμάς

Βρίσκεται στις ανατολικές πλαγιές του Κόζακα, δίπλα στον Πηνειό ποταμό, 13 χλμ από την Καλαμπάκα. Η Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που ιδρύθηκε περίπου το 1161, αποτελεί ένα από τα πιο αξιόλογα μνημεία της ευρύτερης περιοχής.

Αγία Παρασκευή

Βρίσκεται 12 χλμ νότια της Καλαμπάκας, στην πλαγιά του Κόζιακα, από όπου αγναντεύει τον θεσσαλικό κάμπο και τα Μετέωρα. Καταρράκτες υποδέχονται τον επισκέπτη, ενώ τέσσερις παλαιές εκκλησίες περιμένουν να τις ανακαλύψει το μάτι του έμπειρου περιηγητή.

Διάβα

Πρόκειται για ημιορεινό χωριό, σε απόσταση 3,5 χλμ ΝΔ της Καλαμπάκας που παλιότερα λεγόταν Πρεβέντα (Πέρασμα). Έχει να επιδείξει τόσο το δάσος "Κανάλια" με εναλλαγές δρυός και ελάτης όσο και πλούσια πολιτιστική ταυτότητα, καθώς τα λαϊκά δρώμενα που αναβιώνουν στο χωριό προσελκύουν πολλούς επισκέπτες.

Βλαχάβα

Ανηφορίζοντας προς τις ΝΔ πλαγιές των Χασίων, σε απόσταση 17 χλμ από την Καλαμπάκα συναντάται η Βλαχάβα. Το 30.000 στρ. δάσος βελανιδιάς που αποτελεί και καταφύγιο άγριων ειδών της πανίδας είναι πηγή ζωής για τους κατοίκους της.

Μ. Κερασιά

Σε απόσταση 17 χλμ από την Καλμαπάκα, μέσα σε δάσος βελανιδιάς, ξεπροβάλλει η κοινότητα των 250 γεωργοκτηνοτρόφων, η Μεγάλη Κερασιά. Το χωριό είναι γνωστό για το γλέντι του πρώτου τριημέρου του Πάσχα στο ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία.

Κρύα Βρύση

Τα "Βανακούλια", παλιά ονομασία του χωριού που σημαίνει απάτητο κάστρο, βρίσκεται σε υψόμετρο 650 μ. και απόσταση 7 χλμ από την Καλαμπάκα. Εντυπωσιακό είναι το δάσος ελάτης στην περιοχή, ενώ αξίζει να επισκεφθεί κάποιος το Πανηγύρι του Αγίου Μηνά, στις 11 Νοεμβρίου.

Ορθοβούνι

Βρίσκεται σε απόσταση 21 χλμ από την Καλαμπάκα και σε υψόμετρο 600μ. και πρόκειται για κατεξοχήν χωριό γεωργοκτηνοτρόφων. Προσφέρεται για ψάρεμα στο Μαλακασιώτη ποταμό και ορειβασία στην κορυφή Νεράιδα (850μ).

Νέα Ζωή

Η "Μπούρσιανη" όπως ονομαζόταν παλιότερα η Νέα Ζωή, αποτελεί οικισμό βλαχοφώνων και βρίσκεται 12 χλμ ανατολικά της Καλαμπάκας. Διακρίνεται για το εξαιρετικής ομορφιάς δάσος "Κουμαριά", που αποτελεί καταφύγιο για λύκους και αγριογούρουνα.

Αύρα

Ημιορεινό χωριό (280 μ. υψ.), σε απόσταση 12 χλμ. ανατολικά της Καλαμπάκας. Οι κάτοικοί του ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία, ενώ τα τελευταία χρόνια ασχολούνται εντατικά με την καλλιέργεια ελαιόδεντρων που αποδίδουν καρπούς και λάδι εξαιρετικής ποιότητας.

Τοπικές γιορτές και εκδηλώσεις

Ένα από τα χαρακτηριστικά του Δήμου Καλαμπάκας είναι και τα τοπικά έθιμα, που οι ρίζες τους χάνονται στα βάθη των αιώνων και διατηρούνται από γενιά σε γενιά, τα πανηγύρια, αλλά και οι γιορτές που έχουν σχέση με τη γαστρονομική παράδοση και την ανάδειξη των τοπικών προϊόντων.

Οι πολιτιστικές εκδηλώσεις του Δήμου Καλαμπάκας "ΜΕΤΕΩΡΑ ΤΕΧΝΗΣ" είναι ένας πολιτιστικός και πνευματικός θεσμός, που αναδύθηκε μέσα από την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου μας και πραγματοποιούνται κάθε Καλοκαίρι στη Καλαμπάκα και στα Τ.Δ του Δήμου. Η πολιτιστική ομπρέλα του "ΜΕΤΕΩΡΑ ΤΕΧΝΗΣ" περιλαμβάνει ποιοτική ψυχαγωγία, με εκδηλώσεις υψηλού επιπέδου και καλύπτει τις απαιτήσεις όλων των μορφών τέχνης, εστιάζοντας περισσότερο στη μουσική και το θέατρο.

Η ετήσια Εμποροπανήγυρη της Καλαμπάκας "το Παζάρι", γίνεται από τις 19 έως τις 24 Ιουλίου. Το Παζάρι συγκεντρώνει εκθέτες από όλη την Ελλάδα, ενώ κανείς επισκέπτης δεν φεύγει απ' αυτό αν δεν δοκιμάσει τον περίφημο χαλβά "τύπου Φαρσάλων", το "μαλλί της γριάς", τη "ρόκα", το καλαμπόκι ψημένο στα κάρβουνα και τα λουκάνικα.

Καστράκι

Το Καστράκι έχει παλιά και πλούσια ιστορία. Διατηρούνται μέχρι σήμερα πολλά έθιμα, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζει η αναρρίχηση με σκοινί στο εκκλησάκι του Αη - Γιώργη του Μανδηλά.

Σαρακίνα

Το χωριό πανηγυρίζει στις 30 Ιουνίου, στη γιορτή των Δώδεκα Αποστόλων. Με την ευκαιρία, εμφανίζονται στην Κεντρική Πλατεία της κοινότητας ορχήστρα και χορευτικά συγκροτήματα δημοτικών τραγουδιών και χορών.

Αγία Παρασκευή

Η Αγία Παρασκευή πανηγυρίζει στη μνήμη της ομώνυμης της Αγίας, στις 26 Ιουλίου. Το γλέντι γίνεται στην πλατεία, όπου παρουσιάζονται δημοτικοί χοροί και τραγούδια.

Μεγάλη Κερασιά

Το χωριό πανηγυρίζει το Δεκαπενταύγουστο, με γλέντι που οργανώνεται στην πλατεία μετά τη λειτουργία.

Ορθοβούνι

Το Ορθοβούνι πανηγυρίζει στη μνήμη της Αγίας Παρασκευής (26 Ιουλίου) και μετά την εκκλησία γίνεται γλέντι στην πλατεία του χωριού.

Βλαχάβα

Στις 15 Αυγούστου πανηγυρίζει το ξωκλήσι της Παλαιοπαναγιάς. Από το βράδυ της παραμονής μαζεύονται οι κάτοικοι και προετοιμάζουν τις "καζανιές" που θα προσφερθούν τη μέρα της γιορτής. Τελείται η θεία λειτουργία και ακολουθεί γλέντι με δημοτικούς τοπικούς χορούς. Οι δραστήριες γυναίκες του χωριού έχουν και πάλι τον πρώτο λόγο. Στις 20 Ιουλίου εορτάζει ο Ι. Ναός του Προφήτη Ηλία, που είναι χτισμένος στην κεντρική πλατεία του χωριού. Το νυχτερινό γλέντι πλαισιώνεται από δημοτική λαϊκή ορχήστρα.

Η Νέα Ζωή πανηγυρίζει στις 7 Ιουλίου της Αγ. Κυριακής, ενώ η Αύρα, στις 20 Ιουλίου, του Προφήτη Ηλία. Στα τέλη Αυγούστου γίνεται το αντάμωμα των απανταχού Αυριωτών.

Ο κάθε επισκέπτης φεύγοντας μπορεί να αγοράσει φέτα, κασέρι, λουκάνικα, μέλι, σουτζούκια, χαλβά, λικέρ, τραχανά, κρασί και τσίπουρο. Αλλά και ενθύμια όπως: εικόνες, κεραμικά, χειροποίητα ξύλινα σκαλιστά, υφαντά με περίτεχνα σχέδια.

Κείμενο: του Αποστόλη Ζώη

Πηγή
http://walking-greece.ana-mpa.gr/articleview2.php?id=11286
Διαβάστε περισσότερα...

ΥΓΕΙΑ: Ντομάτα

Στο μικροσκόπιο... η ντομάτα

Φωτεινής Βασιλοπούλου

Kατακόκκινη και ζουμερή, πρωταγωνιστεί χρόνια στις σαλάτες μας και φτιάχνει τις πιο νόστιμες σάλτσες. Ωστόσο, η ντομάτα δεν είναι μόνο μία: Οι βοτανολόγοι μετρούν δεκάδες είδη (ροζ ντομάτες, ντομάτες που δεν κοκκινίζουν ποτέ, ντομάτες-τσέρι, ντομάτες μπονσάι, πομοντόρια κλπ.). Μπορεί μάλιστα να ακούγεται παράξενο, αλλά οι ντομάτες ανήκουν στην ίδια οικογένεια με την πατάτα, τη μελιτζάνα και τον καπνό (των σολανωδών). Στην Ευρώπη, όπου εμφανίστηκε τον 16ο αιώνα, πάνω από 200 χρόνια θεωρούνταν δηλητηριώδης καρπός και γι’ αυτό χρησιμοποιούνταν μόνο για διακοσμητικούς σκοπούς σε κτήματα και κήπους. Σιγά-σιγά, όμως, κάποιοι τη δοκίμασαν και από τότε άνοιξαν ένα λαμπρό γευστικό, αλλά και θρεπτικότατο πεδίο στον τομέα της γαστρονομίας. Αν και από βοτανολογική άποψη η ντομάτα θεωρείται φρούτο, ωστόσο, επειδή δεν διαθέτει την γλυκύτητα των άλλων φρούτων, αλλά η γεύση της είναι όξινη, δεν καταναλώνεται ως επιδόρπιο. Πρόκειται για «βόμβα» γεύσης και βιταμινών και, όπως θα δούμε, βάσει επιστημονικών ερευνών, «βάλσαμο» για την υγεία μας.




● Οι βιταμίνες, τα μέταλλα και τα ιχνοστοιχεία της ενισχύουν το ανοσοποιητικό σύστημα, προστατεύουν από τον καρκίνο, ρυθμίζουν το σάκχαρο, βοηθούν στη μείωση της χοληστερίνης και ενισχύουν τα οστά.
● Είναι εξαιρετική πηγή βιταμινών Α, C και Κ, καλίου και μαγγανίου. Επίσης, είναι πολύ πλούσια σε βιταμίνη Ε (α-τοκοφερόλη), θειαμίνη, νιασίνη, βιταμίνη Β6, φυλλικό οξύ, μαγνήσιο, φώσφορο, χαλκό και β-καροτένιο.
● Έχει ισχυρή αντιοξειδωτική ­δράση, κυρίως λόγω της υψηλής της περιεκτι­κότητας σε λυκοπένιο.
Συμπέρασμα Είναι έξοχη επιλογή, επειδή αποδίδει ελάχιστες θερμίδες και είναι πολύ πλούσια σε ωφέλιμα για την υγεία θρεπτικά συστατικά.
Τιp: Η απορρόφηση και η συγκέντρωση του λυκοπενίου φαίνεται να είναι υψηλότερη όταν η ντομάτα είναι μαγειρεμένη, γι’ αυτό προτιμάτε να καταναλώνετε ψητές ντομάτες ή σάλτσες ντομάτας. Επίσης, επειδή το λυκοπένιο, το β-καροτένιο, η βιταμίνη Α και η βιταμίνη E είναι λιποδιαλυτά συστατικά, καλό είναι πάντα να συνοδεύεται με μία κουταλιά ελαιόλαδο για καλύτερη απορρόφηση.





● Μετα-ανάλυση 21 με­λετών, που δημοσιεύτηκε στο επι­στη­μονικό περιοδικό «Cancer Epidemiology Bio­mar­kers and Preven­tion» (Επιδη­μιολογία Βιοχημικών Δεικτών και Αντι­μετώπισης Καρκίνου), επιβεβαιώνει ότι η κατανάλωση ντομάτας, και ειδικότερα μαγειρεμένης ντομάτας, παρέχει αυξημένη προστασία έναντι του καρκίνου του προστάτη. Όταν τα δεδομένα των 21 ερευνών συνδυάστηκαν και αναλύθηκαν, έδειξαν ότι όσοι έτρωγαν ωμές ντομάτες σε μεγάλη ποσότητα είχαν 11% λιγότερες πιθανότητες να εμφανίσουν καρκίνο του προστάτη, ενώ αυτοί που έτρωγαν μαγειρεμένες ντομάτες και προϊόντα τους είχαν ακόμη καλύτερη προστασία, με 20% λιγότερες πιθανότητες. Ακόμη και όσοι έτρωγαν μόνο μία ωμή ντομάτα την ημέρα παρουσίασαν μειωμένο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου του προστάτη κατά 3%. Αλλά και κατά την εμφάνιση καρκίνου του προστάτη, το λυκοπένιο συμβάλει στο να γίνει η ασθένεια λιγότερο επιθετική.
● Επίσης, ιδιαίτερα σημαντική θεωρείται η προστασία που παρέχει το λυκοπένιο έναντι του καρκίνου του παγκρέατος, καθώς μελέτες έδειξαν ότι όσοι κατανάλωναν μεγάλες ποσότητες ντομάτας είχαν μέχρι και 31% μειωμένες πιθανότητες να εμφανίσουν καρκίνο του παγκρέατος.




Στα ευεργετικά οφέλη της ντομάτας συγκαταλέγεται η δράση της έναντι της αθηροσκλήρωσης. Αυτό μπορεί να αποδοθεί κυρίως στο κάλιο, στη βιταμίνη Β6, στη νιασίνη και στο φυλλικό οξύ που περιέχει. Η χορήγηση νιασίνης (στη θεραπευτική της μορφή) θεωρείται εδώ και χρόνια ασφαλής μέθοδος για τη μείωση της χοληστερίνης, ενώ δίαιτες πλούσιες σε κάλιο έχουν δείξει ότι μπορούν να μειώσουν την αρτηριακή πίεση. Επίσης, η βιταμίνη Β6 και το φυλλικό οξύ απαιτούνται για τη μετατροπή της επικίνδυνης ουσίας ομοκυστεΐνης σε άλλα αβλαβή μόρια. Η ομοκυστεΐνη έχει βρεθεί ότι καταστρέφει τα τοιχώματα των αγγείων και έχει συσχετιστεί άμεσα με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης εμφραγμάτων.




Οι επιστήμονες στο χώρο της τε­χνολογίας τροφίμων προσπαθούν να φτιάξουν τετράγωνες ντομάτες (γενετικά τροποποιημένες), οι οποίες θα προσαρμόζονται τέλεια στο τετράγωνο σχήμα των σάντουιτς και των χάμπουργκερ που παρασκευάζουν μεγάλες αλυσίδες fast food! ­Κάτι σαν τετραγωνισμός του κύκλου δηλαδή...




Το λυκοπένιο είναι μια χρωστική φυτοχημική ένωση που προσδίδει και το κόκκινο χρώμα στις ντομάτες. Σε μικρότερες περιεκτικότητες, υπάρχει στο καρπούζι, στις φράουλες και στο γκρέιπφρουτ. Έχει γίνει πολλές φορές αντικείμενο έρευνας για τις ισχυρές αντιοξειδωτικές του ιδιότητες, καθώς εξουδετερώνει την καταστροφική επίδραση των ελεύθερων ριζών στον οργανισμό. Τα αποτε­λέσματα του λυκοπενίου έχουν επανειλημμένως μελετη­θεί σε ανθρώπους και έχουν δείξει ότι προστατεύει από διάφορες μορφές καρκίνου, όπως του προστάτη, του πρωκτού, του μαστού, του ενδομη­τρίου, των πνευμόνων και του παγκρέατος.


Πηγή
http://www.vita.gr/html/ent/087/ent.7087.asp
Διαβάστε περισσότερα...

Γιατί στοχοποίησαν την Ελλάδα;


Εβλεπα ένα βίντεο, ( στο frapezitis blog ), όπου κάποιος ανάφερε τα χρεή των χωρών της Ευρώπης.

Η Ιρλανδία 800 δις, Ισπανία, Ιταλία 1 τρις, και η Ελλάδα 286 δις.

ΚΑι είπα να ψάξω να βρω, γιατί στοχοποίησαν την Ελλάδα;

Γιατί πέσανε με τα μούτρα στη χώρα μας, γιατί την υποχρέωσαν σε μνημόνια, όταν όλες οιΕυρωπαικές οικονομίες είναι σε χειρότερα χάλια από τη δική μας;

Μέχρι τώρα άκουγα ότι εμείς δεν παράγουμε τίποτα, και ότι οι άλλοι παράγουν τα πάντα,

όμως η δική μας η οικονομία χρωστάει τα λιγώτερα. Πως γίνεται;

Και η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω, είναι ότι, στην Ευροζώνη, οι πλέον πλούσιοι, είναι οι Ελληνες!!

ΚΑι ας μου επιτρέψετε να εξηγήσω τη θέση μου.

Οι νότιες χώρες της Ευρώπης χρωστούν ένα κάρο ευρώ.

Τα ομόλογα τους τα κατέχουν κατά κύριο λόγο Γερμανία, Γαλλία , Βρετανία.

Αν ισχύει, που ισχύει, το "ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος",



τότε τα χρωστούμενα των ΝΟτίων, είναι παγωμένες πιστώσεις για τους Βόρειους,

και συνεπώς και οι δικές τους οικονομίες έχουν πρόβλημα, αφού πέρα από τα χρέη τους,

έχουν δανείσει και τους Νότιους, δανεικά και μάλλον αγύριστα.

Η κρίση όμως που έπληξε κι αυτούς, τους ανάγκασε να ψάξουν να βρουν τα χρωστούμενα.

Να τα πάρουν όμως από ποιούς;

Από το δημόσιο την Ιρλανδία, την Ιταλία, την Ισπανία ή τη Πορτογαλία;

Αυτές δεν έχουν ούτε για να πάρουν χαρτί υγείας.

Να τα πάρουν από την Ελλάδα;

Μα το Ελληνικό Κράτος δεν έχει ούτε συντάξεις να πληρώσει.

Τι να κάνουν , τι να κάνουν, βρέθηκε ένας οικονομολόγος που σκέφτηκε να δει

το ΣΥΝΟΛΙΚΟ και όχι το δημόσιο χρέος των χωρών.

ΚΑι τότε ανακάλυψε ότι το μικρότερο συνολικό χρέος στην Ευροζώνη το είχε η... ΕΛΛΑΔΑ!!!!

Δηλαδή, σε αντίθεση με τις άλλες χώρες,

όπου οι πολίτες είναι υπερχρεωμένοι, και φτωχοί τόσο όσο το κράτος τους,

στην Ελλάδα, το Κράτος είναι φτωχό αλλά οι πολίτες ευημερούν,

έχουν ιδιωτικές καταθέσεις που προσεγγίζουν το ύψος του δημόσιου χρέους.

Με μία απλή σύγκριση του τρόπου ζωής του Ελληνα σε σχέση με τον μέσο Ευρωπαίο πολίτη, επιβεβαίωσαν αυτό που υποψιάζονταν.

Οτι οι Ελληνες, ζουν καλύτερα από όλους τους Ευρωπαίους.

ΚΑι φυσικά όταν όλοι οι φτωχοί Ευρωπαίοι, ανακάλυψαν τον ιδιωτικό πλούτο της Ελλάδας,

έπεσαν με τα μούτρα επάνω του.

ΝΑ μνημόνιο, να συμφωνίες, με αποκλειστικό σκοπό,

την αφαίμαξη της "εύπορης" για τα μέτρα τους "μεσαίας τάξης".

Πρέπει λέει να έχουμε ανάπτυξη για να βγούμε από τη κρίση.

ΜΑ ποιός είπε ότι θέλουν να βγούμε από την κρίση;

Αυτοί θέλουν να βάλουν χέρι στο πλούτο της Ελλάδας,

που είναι η ιδιωτική αποταμίευση, η ιδιωτική ιδιοκτησία, η ιδιωτική πρωτοβουλία.

Τι χτυπάνε με το μνημόνιο;

- Τα αποθέματα των Ελλήνων, τα οποία αδυνατίζουν λόγω της περικοπής των μισθών, μειώνεται δηκαδή η αποταμίευση του μέσου Ελληνα.

- Την κατοικία, πρώτη και δεύτερη που σε ποσοστό 90 % στην Ελλάδα και υπάρχει και είναι ιδιόκτητη και μη χρωστούμενη στις τράπεζες.

- Τον αυτοαπασχολούμενο και τη μικρή και μεσαία επιχείρηση, όπου μέσω ΚΑΙ της εύκολης φοροδιαφυγής δημιουργείται ιδιωτικός πλούτος.

Βρήκανε και τους "Ευρωπαίους" ΠαπανδρεοΚωνσταντίνους, και επέβαλαν στους Ελληνες αυτό ακριβώς.

Την αφαίμαξη του ιδιωτικού πλούτου στην Ελλάδα.

ΚΑΙ αν σύμφωνα με πολλούς "Εμείς οι Ελληνες δεν παράγουμε τίποτα, είμαστε τεμπέλιδες κλπ.", και μόνο το ότι ακόμα δεν έχουν βρει τα "σαίνια" της Ευρώπης το τρόπο που κρύβαμε το χρέος, αποδεικνύει δυό πράγματα.

Η δεν θα το βρουν ποτέ, όπως δεν βρήκαν τα χημικά όπλα του Χουσειν, αλλά εκείνον τον εκτέλεσαν, όπως θέλουν να κάνουν και με μας,

η αν τον βρουν θα τον μελετάνε στα Πανεπιστήμια τους, σαν τις μεθόδους με τις οποίες ,

ένας λαός που δεν παράγει τίποτα, μπορεί να περνάει καλλίτερα από ένα λαό που παράγει τα πάντα.

Και να είναι ευγνώμονες που στο τιμόνι της χώρας, κάθεται η ξανθιά , πάει με 30 χιλιόμετρα στην αριστερή λωρίδα της Εθνικής, και χαίρεται που όλοι τη χαιρετάνε με ανοιχτές τις παλάμες,

γιατί αν ήταν οδηγός ένας στοιχειωδώς έξυπνος απλός Ελληνας,

θα είχε κυρήξει πτώχευση τον Νοέβρη του 2009, και μέχρι σήμερα οι Ευρωπαίοι θα ήταν πεσμένοι στα ποδια μας και θα μας παρακαλούσαν να ανακαλέσουμε.

Γιατί ακόμα και τώρα, η δική μας πτώχευση καταστρέφει, εκείνους και όχι εμάς.

Αν φύγουμε ΤΩΡΑ από το ευρώ, η Ευρώπη θα βουλιάξει, όχι οι Ελληνες.

Τι πάθαμε το 1998 με τη υποτίμηση Σημίτη;

Αυτοκτόνησαν τόσοι Ελληνες όσοι έχουν αυτοκτονήσει μόνο φέτος;

Τελικό συμπέρασμα Σαβατιάτικα και πρωινιάτικα.

Οι Ελληνες είναι ο στόχος, και όχι η Ελλάδα.

Η ιδιωτική αποταμίευση, και η μικρή δανειακή εξάρτηση των Ελλήνων από τις Τράπεζες.

Στο μόνο που είχε δίκιο ο Γιωργάκης ήταν στο ότι "λεφτά υπάρχουν".

Μόνο που είναι τα δικά μας που θέλει να πάρει,

και όχι τα δικά του που θέλει να δώσει.


Πηγή
http://irasot.capitalblogs.gr/showArticle.asp?id=26775&blid=25
Διαβάστε περισσότερα...

Ανέκδοτο : Κυρία ψάχνει από μικρή αγγελία...(και βρήκε)!

Εύπορη, αλλά μοναχική κυρία, δημοσιεύει αγγελία ζητώντας σύντροφο:

" Κυρία σεβαστής ηλικίας, με αμύθητα πλούτη, (κινητά, ακίνητα, καταθέσεις, κτλ), ζητά κύριο να τη συντροφεύσει στο υπόλοιπο της ζωής της, ο οποίος απαραίτητα θα πληρεί τις εξής 3 προϋποθέσεις:




1. Δε θα την εγκαταλείψει ποτέ...
2. Δε θα την χτυπήσει ποτέ...
3. Στο κρεβάτι θα είναι...ταύρος! ".

Η αγγελία δημοσιεύεται, η κυρία περιμένει 1 εβδομάδα, 1 μήνα, 1 εξάμηνο,
1 χρόνο...Έχει πια απελπιστεί: "Τι να τα κάνω τα πλούτη, όταν δεν έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου! Θα με φάει η μαύρη μοναξιά! ".

Κι ενώ η κυρία μοιρολογεί, χτυπάει το κουδούνι της πόρτας και τρέχει ν' ανοίξει. Έκπληκτη, αντικρίζει έναν κύριο σε αναπηρικό καρότσι.

- "Γεια σας", λέει ο κύριος. "Ήρθα για την αγγελία".

Η κυρία μένει εμβρόντητη, αλλά προσπαθεί να φανεί ψύχραιμη...
- "Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά υπήρχαν και κάποιες προϋποθέσεις".
- "Το γνωρίζω".
- "Ναι, αλλά χωρίς να θέλω να σας προσβάλω, εσείς δεν έχετε πόδια".
- "Aρα, δεν πρόκειται να φύγω ποτέ μακρυά σας".
- "Ε, ναι...Ίσως έχετε δίκιο, αλλά και πάλι χωρίς να θέλω να σας στενοχωρήσω, εσείς δεν έχετε και χέρια...".
- "Aρα, δεν πρόκειται ποτέ να σας χτυπήσω! ".
- "Ίσως έχετε και πάλι δίκιο, αλλά δεν ξέρω αν προσέξατε ότι υπήρχε και τρίτη προϋπόθεση! ".
- "Το πρόσεξα κυρία μου, αλλά αν προσέξατε κι εσείς, κατάφερα και χτύπησα το κουδούνι της πόρτας !!! ".


Πηγή
http://mogadishu.capitalblogs.gr/showArticle.asp?id=26765&blid=318
Διαβάστε περισσότερα...

Η υπερβολική... σκέψη βλάπτει!


Τις επιπτώσεις της σκέψης στον εγκέφαλο εξέτασαν Βρετανοί επιστήμονες, καταλήγοντας σε κάποια ενδιαφέροντα συμπεράσματα σχετικά με την αξία των «διεργασιών προβληματισμού» στον άνθρωπο.

Όπως έδειξε η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό «Science», αυτοί που τείνουν να σκέφτονται περισσότερο έχουν περισσότερα κύτταρα σε μία συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου, τους εμπρόσθιους λοβούς - κάτι που σημαίνει διαφοροποίηση όσον αφορά το μέγεθος του εγκεφάλου.

Ωστόσο, όπως έδειξε η μελέτη, υπάρχουν πάντα και αυτοί οι οποίοι… σκέφτονται υπερβολικά: οι άνθρωποι αυτοί πάσχουν από πιο αδύναμη μνήμη και είναι πιο επιρρεπείς στην κατάθλιψη.

Ο Στίβεν Φλέμινγκ, μέλος της ομάδας του University College London (UCL) που έκανε την έρευνα, περιέγραψε τη διαδικασία ως εξής: «φανταστείτε ότι βρίσκεστε σε ένα τηλεπαιχνίδι όπως το 'Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος', και δεν είστε σίγουροι σχετικά με το ποια ακριβώς είναι η σωστή απάντηση. Ξέροντας αυτό, είναι πολύ πιο απλό να ζητήσετε τη βοήθεια του κοινού».

Στο πλαίσιο της έρευνας, ερωτήθηκαν 32 εθελοντές σχετικά με το ποιες θα ήταν οι επιλογές τους σε κάποιες δύσκολες καταστάσεις, που απαιτούσαν τη λήψη δύσκολων αποφάσεων - όπως να δουν δύο πολύ παρεμφερείς εικόνες μαύρων/γκρίζων αποχρώσεων και να πουν ποιας το χρώμα ήταν πιο «απαλό».

Αυτοί οι οποίοι ήταν πιο σίγουροι για τις απαντήσεις τους ήταν αυτοί που είχαν περισσότερα εγκεφαλικά κύτταρα στο εμπρόσθιο τμήμα του εγκεφάλου τους. Το τμήμα αυτό συνδέεται με πολλές εγκεφαλικές και πνευματικές λειτουργίες, όπως ο αυτισμός.


Ωστόσο, η πολλή (υπέρ του δέοντος) σκέψη ίσως να μην είναι πολύ καλό πράγμα. Η ψυχολόγος Τρέισι Άλογουεϊ, του πανεπιστημίου του Στέρλινγκ είπε ότι η τάση κάποιων ανθρώπων να προβληματίζονται πάρα πολύ ενδεχομένως να αυξάνει τον κίνδυνο κατάθλιψης.

Πηγή
http://www.pyles.tv/News/Health/Thinking-adds-brain.aspx
Διαβάστε περισσότερα...

Σινεμά : ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ - TENDERNESS


Ελληνική ταινία σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Καραμήτσου με τους Ράσμι Σούκουλη, Αλεξάνδρα Παυλίδου.




Υπόθεση

Δύο ηρωίδες, η νεαρή, ανέμελη και κυνική Κλαίρη (Ράσμι Σούκουλη) και η μεσόκοπη, καταπτοημένη, καταθλιπτική αλλά και ραδιούργα Δανάη (Αλεξάνδρα Παυλίδου) ζουν σε διπλανά διαμερίσματα. Μία σειρά από επώδυνα γεγονότα και συνθήκες τις κάνουν να γνωριστούν και να έρθουν κοντά. Μέσα από τη γνωριμία τους αποδεικνύεται η ομοιότητά τους -δύο άνθρωποι σε αδιέξοδο, γεμάτοι εμμονές, χαμένοι μέσα στον υπερπληθυσμό της πόλης. Όσο ο κλοιός σφίγγει γύρω από τις δύο ηρωίδες, κάμπτεται η ψυχική τους δύναμη και τις κάνει να αναζητήσουν βοήθεια η μία στη συντροφιά της άλλης. Κι ενώ η καθεμία θέλει, αρχικά, να χρησιμοποιήσει την άλλη, για να σωθεί από κάποια δικιά της αγωνία, τελικά, μέσα από μια σκοτεινή και δραματική κορύφωση, τα προσωπεία πέφτουν και οι δύο γυναίκες έρχονται αληθινά κοντά μεταξύ τους.

Διακρίσεις
Η ταινία πήρε αρκετές διακρίσεις στις Νύχτες Πρεμιέρας του 2009 (Χρυσή Αθηνά Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη, Χρυσή Αθηνά Πρωτοεμφανιζόμενης Γυναίκας Ηθοποιού, Χρυσή Αφροδίτη Α' Γυναικείου Ρόλου), ενώ διακρίθηκε και με το Βραβείο Καλύτερου Μοντάζ στο 4ο Διεθνές Φεστιβάλ Κύπρου.

Ο σκηνοθέτης

Ο Παναγιώτης Καραμήτσος είναι απόφοιτος της Σχολής Κινηματογράφου Ευγενίας Χατζίκου - Τμήμα Σκηνοθεσίας. Έχει κάνει σεμινάρια φωτογραφίας, υποκριτικής διδασκαλίας, κινησιολογίας και 3D Animation. Από το 1995 δουλεύει στο χώρο των κινηματογραφικών, τηλεοπτικών και διαφημιστικών παραγωγών. Έχει δουλέψει ως βοηθός σκηνοθέτη, διευθυντής παραγωγής και casting director. Παράλληλα, έχει κάνει τις πρώτες του σκηνοθετικές απόπειρες. Τα τελευταία χρόνια δουλεύει ως σκηνοθέτης και παραγωγός, ενώ είναι και ιδρυτικό μέλος της MachineOff.

Πηγή
http://culture.ana-mpa.gr/view5.php?id=10329
Διαβάστε περισσότερα...

Σινεμά : ΕΝΑΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΦΙΛΟΣ - THE AMERICAN FRIEND


Εξαιρετικό θρίλερ, με επίκεντρο την ανθρώπινη ύπαρξη, τα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου, νόμιμου και παράνομου. Πρόκειται για επανέκδοση της ταινίας, παραγωγής 1977, (Δυτικής Γερμανίας), που σε ένα βαθμό οι ήρωες αντιπροσωπεύουν αξίες και ιδεώδη Αμερικής, Ευρώπης. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο κορυφαίος Βιμ Βέντερς και παίζουν οι Ντένις Χόπερ, Μπρούνο Γκαντζ, Λίζα Κρόιζερ, Τζέραρντ Μπλεν, Νίκολας Ρέι, Σάμιουελ Φούλερ. Η ταινία αποτελεί μεταφορά του μπεστ σέλερ της Πατρίτσια Χάισμιθ «Το παιχνίδι του Ριπλέι».




Υπόθεση

Ενα φονικό παιχνίδι για δύο, ένα μοιραίο συμβόλαιο θανάτου, που θα οδηγήσει σε μια φιλία όσο παράδοξο και αν φαίνεται. Μέσα από την πλοκή της ταινίας, παρακολουθούμε έναν από τους πιο ενδιαφέροντες ήρωες της σύγχρονης λογοτεχνίας θρίλερ, το σκοτεινό όσο και αγαπημένο μας Τομ Ρίπλεϊ. Σε δεύτερο επίπεδο, καταλαβαίνουμε ότι ο Βέντερς εξερευνά τον κόσμο του φιλμ νουάρ και του θρίλερ αλά Χίτσκοκ.

Ο Τομ Ρίπλεϊ είναι ένας Αμερικανός που ζει στην Ευρώπη. Ο Ρίπλεϊ συνεργάζεται με έναν πλαστογράφο έργων τέχνης στο Αμβούργο, αποκτώντας έτσι σχέσεις με ανθρώπους του υποκόσμου. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους του υποκόσμου, ο Ραούλ Μινό, τον πλησιάζει μια μέρα και του προτείνει διαφορετική δουλειά. Όχι το συνηθισμένο εμπόριο πλαστών έργων, στο οποίο ειδικευόταν ο Ρίπλεϊ, αλλά τη δολοφονία ενός άντρα! Του ζητά λοιπόν να γίνει εκτελεστής και να σκοτώσει ένα μαφιόζο εχθρό του. Ο Ρίπλεϊ, που δεν θέλει να αναλάβει το βάρος ενός φόνου, καταστρώνει ένα σατανικό σχέδιο: θα εμπλέξει στην υπόθεση τον Τζόναθαν Ζίμερμαν, έναν ήρεμο οικογενειάρχη και τεχνίτη κορνίζας, που γνωρίζει τυχαία σε μια δημοπρασία. Όταν ο Ρίπλεϊ μαθαίνει ότι ο Τζόναθαν είναι βαριά άρρωστος, πλαστογραφεί τα ιατρικά στοιχεία ώστε να δείχνουν ότι δεν έχει καθόλου χρόνο ζωής, για τον πείσει να διαπράξει φόνο. Ο φιλήσυχος και νομοταγής μέχρι τότε Τζόναθαν ανακαλύπτει μια εντελώς καινούργια πτυχή του εαυτού του και δελεάζεται από το μεγάλο χρηματικό ποσό που του προσφέρει ο Μινό για να εξασφαλίσει την οικογένειά του. Και, μη γνωρίζοντας τίποτα για την ανάμειξη του Ρίπλεϊ σε αυτή τη δολοπλοκία, γίνεται σιγά σιγά φίλος με τον Ρίπλεϊ, σε μια περίεργη όσο και μοιραία φιλία και για τους δύο...

Βιμ Βέντερς


Ο Ερνστ Βίλχελμ Βέντερς, όπως είναι το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου του 1945 στο Ντίσελντορφ και μεγάλωσε στο Όμπερχαουζεν, όπου ο πατέρας του εργαζόταν ως γιατρός. Ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα του σπούδασε Ιατρική και Φιλοσοφία στο Μόναχο, το Φράιμπουργκ και το Ντίσελντορφ. Διέκοψε τις σπουδές του και το 1966 μετακόμισε στο Παρίσι για να γίνει ζωγράφος, απέτυχε όμως στις εισαγωγικές εξετάσεις στην Ακαδημία Τεχνών. Έτσι εργάστηκε ως λιθογράφος στο εργαστήρι του Αμερικανού καλλιτέχνη Τζόνι Φρίντλαντερ. Εκείνη την περίοδο έγινε τακτικός επισκέπτης της Γαλλικής Ταινιοθήκης βλέποντας πέντε ταινίες την ημέρα. Επιστρέφοντας στη Γερμανία το 1967, έγινε δεκτός στη Σχολή Κινηματογράφου του Μονάχου (Hochschule fur Fernsehen und Film), η οποία μόλις είχε ιδρυθεί. «Ήταν η εποχή της επανάστασης. Αμφισβητούσαμε τους καθηγητές και διαμορφώναμε μόνοι μας το πρόγραμμα σπουδών», λέει ο ίδιος για εκείνη την περίοδο. Ανάμεσα στο 1967 και το 1970, παράλληλα με τις σπουδές του, ο Βέντερς εργάστηκε ως κριτικός κινηματογράφου και συνεργάστηκε με την κινηματογραφική επιθεώρηση Filmkritik, την ημερήσια εφημερίδα του Μονάχου Suddeutsche Zeitung, το περιοδικό Twen και το Spiegel. Την ίδια περίοδο, έκανε πολλές μικρού μήκους ταινίες και το Μάη του ’68 συνελήφθη κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης και φυλακίστηκε.

Πηγή
http://culture.ana-mpa.gr/view5.php?id=10329
Διαβάστε περισσότερα...

Σινεμά : LAST YEAR AT MARIENBAD - ΠΕΡΥΣΙ ΣΤΟ ΜΑΡΙΕΝΜΠΑΝΤ


Μια ακόμη επανέκδοση του 1961 πολύ καλής δραματικής ταινίας σε σκηνοθεσία Αλέν Ρενέ με τους Ντελφίν Σιρίγκ, Τζιόρτζιο Αλμπερτάτζι, Σασά Πιτέφ.




Υπόθεση

Σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο στην εξοχή, ένας άντρας (Χ) χρησιμοποιεί όλα τα θεμιτά μέσα για να πείσει μια παντρεμένη γυναίκα (Α) να φύγει μαζί του. Η γυναίκα μόλις και μετά βίας μπορεί να ανακαλέσει στη μνήμη της την ερωτική ιστορία που είχαν ή μήπως δεν είχαν, τον προηγούμενο χρόνο στο Μαρίενμπαντ. Ο σύζυγος ή συνοδός (Μ) παραμένει σταθερά και διακριτικά στο πλευρό της, ρωτώντας κάθε λίγο για την υγεία της, αδιαφορώντας για τα αισθήματά της. Δυσοίωνοι οργανικοί ήχοι επαναλαμβάνονται καθώς το προοπτικό πεδίο της κάμερας ανιχνεύει ανάμεσα στους απέραντους διαδρόμους ενός μπαρόκ ξενοδοχείου. Σκορπισμένα πλήθη με βραδινές ενδυμασίες, εγκαταλειμμένοι μέσα σε έναν αντίλαλο. Ο άντρας προσπαθεί να πείσει την καχυποψία της γυναίκας ότι έχουν ξαναβρεθεί εδώ ή όχι. Η μνήμη ξεγλιστρά, η αμφισημία προτίθεται να υποτάξει το φιλμικό χώρο. Ο άντρας της γυναίκας (ή μήπως είναι κάτι άλλο;) γυροφέρνει με ένα πένθιμο ύφος, ενώ παίζει ένα περίεργο παιχνίδι κρουστών στις γωνίες των χώρων. Ο Χ επαναλαμβάνει συνεχώς σαν σύνθημα τη λέξη «Πέρυσι», σε κάθε συνάντησή του με τη γυναίκα, που κάθε φορά λαμβάνει χώρα σε διαφορετική τοποθεσία, με διαφορετικά κουστούμια. Πλάνο το πλάνο. Η απορία μένει μετέωρη: η περυσινή τους επαφή ήταν ξελόγιασμα ή κάτι άλλο; Ένα ολόκληρο σύστημα κάτι σαν γρίφος ή κινηματογραφική εξίσωση, όπου το καλό και το κακό, η εξαπάτηση και η αλήθεια παίζουν κρυφτούλι ...

Η ταινία θυμίζει κάτι σαν παζλ και έχει αποσπάσει βραβείο Μelies, (1961) και Xρυσό Λιοντάρι στην Μπιενάλε της Βενετίας, (1963).
Παρόλο που η αινιγματική πλοκή της ταινίας δεν αποσαφηνίζει επακριβώς την τοποθεσία, το Μαρίενμπαντ είναι υπαρκτή πόλη και βρίσκεται στην Τσεχία. Ο Αλέν Ρενέ γύρισε το φιλμ εντός πολυτελέστατων κατοικιών, που άνετα θα χαρακτηρίζονταν σύγχρονα παλάτια, όπως τα Nymphenburg Palace και Schleissheim Palace της Βαυαρίας, ενώ κάποιο μέρος συμπληρωματικών σκηνών γυρίστηκε σε στούντιο. Επέλεξε να μοντάρει με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να παραχθεί ένας αποπροσανατολισμένος χώρος, όπου το γεωγραφικό πεδίο δεν συγκεκριμενοποιείται.

Ο χρόνος, το υποσυνείδητο αλλά και η φύση του έρωτα και της σαγήνης, είναι τα χαρακτηριστικά που αποτυπώνει η ταινία. Οι ήρωες δεν έχουν όνομα. Είναι «κλειδωμένοι» σε έναν κόσμο που μπορεί να μην έχει σχέση με τον πραγματικό.

Πηγή
http://culture.ana-mpa.gr/view5.php?id=10329
Διαβάστε περισσότερα...

Σινεμά : CASABLANCA


Μια θρυλική αμερικανική ταινία (δραματική - αισθηματική), του 1942 , με 3 βραβεία Όσκαρ, καλύτερης σκηνοθεσίας, ταινίας και σεναρίου, άφησε εποχή στην ιστορία του Κινηματογράφου. Σε σκηνοθεσία Μάικλ Κέρτιζ, με τους Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, Ίνγκριντ Μπέργκμαν, έρχεται και πάλι στις κινηματογραφικές αίθουσες.

CASABLANCA

Μια θρυλική αμερικανική ταινία (δραματική - αισθηματική), του 1942 , με 3 βραβεία Όσκαρ, καλύτερης σκηνοθεσίας, ταινίας και σεναρίου, άφησε εποχή στην ιστορία του Κινηματογράφου. Σε σκηνοθεσία Μάικλ Κέρτιζ, με τους Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, Ίνγκριντ Μπέργκμαν, έρχεται και πάλι στις κινηματογραφικές αίθουσες.



Υπόθεση

Στη δίνη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η εξωτική Καζαμπλάνκα στο Μαρόκο αποτελεί σταυροδρόμι όλων των λαών, που ψάχνουν μια διέξοδο από τα δεινά της Ευρώπης και ένα εισιτήριο προς την ελεύθερη Αμερική. Εδώ βρίσκουν καταφύγιο πολιτικοί πρόσφυγες, τυχοδιώκτες, απατεώνες, καταζητούμενοι, καιροσκόποι, αντιστασιακοί, ένα σωρό διαφορετικοί άνθρωποι, που όλοι τους αναζητούν ελπίδα για επιβίωση. Εδώ βρίσκεται και ο Ρικ, ένας Αμερικανός ιδιοκτήτης ενός κλαμπ. Ο Ρικ είναι κυνικός, απόμακρος και σκληρός. Κατά βάθος όμως κρύβει μια ηρωική καρδιά και σύντομα θα χρειαστεί να το αποδείξει… Μια μέρα εμφανίζεται στο κλαμπ του η πρώην αγαπημένη του, Ίλσα, με την οποία έζησε έναν μεγάλο έρωτα στο Παρίσι, λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος. Η Ίλσα τότε τον είχε εγκαταλείψει ανεξήγητα. Τώρα, η ξαφνική της επανεμφάνιση τον αναστατώνει, καθώς ο έρωτας ανάμεσά τους ξαναφουντώνει. Ο Ρικ σύντομα καταλαβαίνει ότι η Ίλσα τον άφησε τότε από υποχρέωση στο σύζυγό της, Βίκτορ Λάζλο, θρυλικό αντιστασιακό, που καταζητείται από τους ναζί. Ο Ρικ θα αντιμετωπίσει έτσι ένα ηθικό δίλημμα: να διεκδικήσει ξανά το μεγάλο του έρωτα ή να θυσιαστεί για χάρη ενός ανώτερου σκοπού, όπως είναι ο παγκόσμιος αγώνας ενάντια στη ναζιστική φρίκη, και να βοηθήσει τον Βίκτορ και την Ίλσα να δραπετεύσουν στην Αμερική;

Οι ηθοποιοί

Η ταινία βασίστηκε στο θεατρικό των Μάρεϊ Μπάρνετ - Τζόαν Άλισον «Everybody comes to Rick's». Ξεκίνησε σαν ένα συνηθισμένο φιλμ προπαγάνδας αλλά τελικά έγινε μια από τις πιο ρομαντικές ταινίες όλων των εποχών. Παρά την αρχική φήμη ότι τον πρωταγωνιστικό ρόλο θα είχε ο Ρόναλντ Ρίγκαν, ο παραγωγός της ταινίας, Χαλ Ουόλις, είχε τον Μπόγκαρτ στο μυαλό του από την πρώτη στιγμή. Επίσης, οι παραγωγοί είχαν σκεφτεί αρχικά στο ρόλο της Ίλσα τη Γαλλίδα σταρ Μισέλ Μοργκάν. Επέλεξαν όμως τελικά την Ίνγκριντ Μπέργκμαν και αυτή ήταν μια απόφαση που δεν θα τη μετάνιωναν ποτέ, όπως απέδειξε η ιστορία! Εκτός όμως από τις επιτυχημένες επιλογές του πρωταγωνιστικού ζευγαριού και οι υπόλοιπες επιλογές του καστ έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην επιτυχία της ταινίας: στο ρόλο του Γάλλου διοικητή Ρενό ο έξοχος Κλοντ Ρέινς. Όπως επίσης έξοχοι ήταν και οι Πίτερ Λόρε και Σίντνεϊ Γκρίνστριτ, που είχαν συνεργαστεί ξανά με τον Μπόγκαρτ στο «Γεράκι της Μάλτας». Όλοι οι χαρακτήρες ζωντάνεψαν έξοχα σε αυτή την ταινία. Κι αυτό, γιατί το στούντιο της Ουόρνερ είχε διαθέσιμο έναν πλούτο καταξιωμένων ηθοποιών, ο οποίος είχε αυξηθεί ακόμα περισσότερο με τον πόλεμο, με πολλούς Ευρωπαίους πρόσφυγες ηθοποιούς που ήταν αστέρια στην Ευρώπη και δέχτηκαν με χαρά μικρούς ρόλους εδώ, δίνοντας εξαιρετική υποκριτική ποιότητα στην ταινία. Έτσι, 34 περίπου εθνικότητες απαρτίζουν συνολικά το καστ της ταινίας και μας θυμίζουν πώς ήταν η Καζαμπλάνκα την εποχή του πολέμου.Τη μουσική της ταινίας έγραψε ο βραβευμένος με Όσκαρ συνθέτης Μαξ Στάινερ, με κορυφαία στιγμή τη «μάχη των τραγουδιών», όπου Σύμμαχοι και Γερμανοί αντιπαρατίθενται συμβολικά στο κλαμπ του Ρικ, τραγουδώντας οι μεν τη «Μασσαλιώτιδα», οι δε ένα ναζιστικό ύμνο. Και φυσικά, μια από τις κορυφαίες στιγμές της ταινίας είναι και το τραγούδι «As Time Goes By» του Χέρμαν Χάπφελντ.

Η διαχρονικότητα της ταινίας και οι εισπράξεις

Η υποδοχή της ταινίας από το κοινό υπήρξε αμέσως θερμή. Με εισπράξεις 3,7 εκατ. δολαρίων, αποτέλεσε μια από τις εμπορικότερες ταινίες του 1943. Το 1944 η Casablanca κατέκτησε 3 βραβεία Όσκαρ (διασκευασμένου σεναρίου, σκηνοθεσίας και καλύτερης ταινίας) και ήταν υποψήφια για άλλα 5! Μεταπολεμικά, και ύστερα από το θάνατο του Μπόγκαρτ το 1957, η ταινία άρχισε να προβάλλεται ξανά σε αφιερώματα στο Κέμπριτζ της Μασαχουσέτης.

Ο σκηνοθέτης

Ο δημιουργός της Casablanca, Μάικλ Κερτίζ, γεννήθηκε το 1888, στην Ουγγαρία. Σπούδασε στη Βασιλική Ακαδημία της Ουγγαρίας, εργάστηκε για λίγο ως ηθοποιός αλλά σύντομα άρχισε να σκηνοθετεί στο Θέατρο και έπειτα στον Κινηματογράφο. Είχε ήδη γυρίσει 62 βωβές ταινίες στην Ευρώπη, όταν έφυγε για την Αμερική το 1926, κατευθείαν για το στούντιο της Ουόρνερ. Ο Κερτίζ ήταν αξιόπιστος σκηνοθέτης και το στούντιο του ανέθεσε πληθώρα ταινιών. Τα έργα του, τις δεκαετίες ’30 και ’40, κάλυπταν σχεδόν κάθε είδος ταινίας, με αποκορύφωμα το αριστούργημά του, Casablanca, που έγινε μια από τις πιο κλασικές ρομαντικές ταινίες στην ιστορία του σινεμά. Δούλεψε με σπουδαίους ηθοποιούς και ήταν πολύ ικανός να τους κατευθύνει, καθώς 10 από τους ηθοποιούς με τους οποίους συνεργάστηκε είχαν υποψηφιότητα για Όσκαρ: Πολ Μιούνι, Τζον Γκάρφιλντ, Τζέιμς Κάγκνεϊ, Ουόλτερ Χιούστον, Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, Κλοντ Ρέινς, Τζόαν Κρόφορντ, Ανν Μπλάιθ, Ιβ Άρντεν, Γουίλιαμ Πάουελ, ενώ οι 2 από αυτούς (ο Κάγκνεϊ και η Κρόφορντ) τιμήθηκαν με Όσκαρ για ερμηνείες σε ταινίες του. Αν και εκατομμύρια κόσμος έχει ευχαριστηθεί τις ταινίες του όλα αυτά τα χρόνια, ο Κερτίζ θεωρείται ένας από τους υποτιμημένους σκηνοθέτες.

Πηγή
http://culture.ana-mpa.gr/view5.php?id=10329
Διαβάστε περισσότερα...

Σινεμά : DEVIL


Ταινία τρόμου με μεταφυσικές αναζητήσεις και στοιχεία, με κεντρικό θέμα τον άνθρωπο, τον εσωτερικό του κόσμο και το τι κρύβει, όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με ακραίες καταστάσεις και αναγκαστικά πέφτει η μάσκα... Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Τζον Έρικ Ντάουντλ και παίζουν οι Κρις Μεσίνα, Τζέφρι Άρεντ, Λόγκαν Μάρσαλ-Γριν, Μπογιάνα Νοβάκοβιτς, Τζένι Ο'Χάρα, Μποκίμ Γούντμπαϊν, Τζέικομπ Βάργκας




Υπόθεση

Η ταινία είναι βασισμένη σε μια ιστορία του μετρ του φανταστικού Μ. Νάιτ Σιάμαλαν (Sixth Sense) σε σενάριο του Μπράιαν Νέλσον και κόβει την ανάσα. Πέντε άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι, που ξεκινούν την ημέρα τους αμέριμνοι, όπως κάνουν καθημερινά, εγκλωβίζονται στο ασανσέρ ενός κτιρίου, όπου η κλειστοφοβία κάνει την εμφάνισή της, με όλα τα οδυνηρά συνεπακόλουθα… Πόσο μάλλον όταν αποκαλύπτεται ότι ένας από τους εγκλωβισμένους δεν είναι αυτό που φαίνεται, καθώς η μοίρα τους αναγκάζει να ρίξουν τις μάσκες και να αποκαλύψουν τα πιο μύχια μυστικά και το αληθινό τους πρόσωπο… Γεμάτοι αμφιβολία για το ποιος είναι τελικά ο υπαίτιος όλων των δεινών τους και τελείως ανίκανοι να κάνουν οτιδήποτε, οι πέντε έγκλειστοι παραδίδονται αβοήθητοι στα τρομερά γεγονότα που συμβαίνουν στα λίγα τετραγωνικά του ασανσέρ, δίχως να διαφαίνεται στον ορίζοντα κάποια ελπίδα σωτηρίας τους. Και το χειρότερο; Ένας από αυτούς πρέπει είναι ο ίδιος ο Διάβολος… Η μόνη τους σωτηρία… Η ειλικρινής παραδοχή των αμαρτημάτων τους και των κακών που έχουν κάνει στη ζωή τους…

Για την πρωταγωνιστική πεντάδα τα αδέλφια Ντόουντλ ήθελαν ηθοποιούς που να μπορούν να ενσαρκώσουν πειστικά πέντε πολύ διαφορετικούς τύπους ανθρώπων. Μάλιστα, ήθελαν νέα πρόσωπα ώστε το κοινό να μην ξέρει τι να περιμένει από αυτούς. Έτσι και προχώρησαν... Οκτώ ταλαντούχοι ηθοποιοί επελέγησαν για τους ρόλους των πέντε εγκλωβισμένων (ενός πωλητή, μιας ηλικιωμένης, ενός μηχανικού, μιας νέας κοπέλας και ενός υπεύθυνου ασφαλείας) και των τριών ανθρώπων (ενός ντετέκτιβ και δύο υπεύθυνων ασφαλείας) που προσπαθούν να τους απεγκλωβίσουν.

Ο Κρις Μεσίνα, με συνεργασίες τόσο με Γούντι Άλεν όσο και με Νόρα Έφρον, ενθουσίασε από την πρώτη κιόλας οντισιόν τον Σιάμαλαν και ανέλαβε αμέσως το ρόλο του ντετέκτιβ που αναλαμβάνει να λύσει το πρόβλημα. Στους υπόλοιπους ρόλους βρίσκουμε τους Τζέφρι Άρεντ, Λόγκαν Μάρσαλ-Γκριν, Μπογιάνα Νοβάκοβιτς, Τζένι Ο’ Χάρα, Μποκίμ Γούντμπαϊν, Τζέικομπ Βάργκας, Ματ Κρέιβεν.
Τη μουσική της ταινίας υπογράφει ο Φερνάντο Βελάσκεθ (The Orphanage, Savage Grace, BackWoods, Shiver).

Πηγή
http://culture.ana-mpa.gr/view5.php?id=10329
Διαβάστε περισσότερα...

Σινεμά : SALT



Αμερικανική ταινία, θρίλερ δράσης, σε σκηνοθεσία Φίλιπ Νόις με την Αντζελίνα Τζολί, σε ρόλο κατασκόπου ως άλλος Τζέιμς Μποντ, και τον Λεβ Σράιμπερ.

«Θέλω να γίνω Μποντ!», είχε πει κάποτε χαριτολογώντας η Αντζελίνα Τζολί στην πρόεδρο της Sony Pictures, Έιμι Πάσκαλ. Λίγα χρόνια μετά της δόθηκε η ευκαιρία να πραγματοποιήσει την επιθυμία της όταν το σενάριο του Κουρτ Βίμερ έφτασε στο γραφείο της Sony, στα χέρια του παραγωγού Λορέντζο ντι Μποναβεντούρα. Ο Κουρτ Βίμερ είχε βασίσει την ιδέα του σε έναν άντρα πρωταγωνιστή, τον Έντγουιν Σολτ. Όμως οι παραγωγοί προτίμησαν την Αντζελίνα Τζολί στον κεντρικό ρόλο κι έτσι ο Έντγουιν Σολτ έγινε Έβελιν Σολτ. «Όταν αλλάξαμε το φύλο του κεντρικού ήρωα, αρχίσαμε να εξετάζουμε τη δυναμική της κάθε σκηνής», εξηγεί ο Λορέντζο ντι Μποναβεντούρα.

«Αναρωτηθήκαμε αν μία γυναίκα θα έκανε τις ίδιες επιλογές, αλλά και αν όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες θα την αντιμετώπιζαν με τον ίδιο τρόπο, ακριβώς επειδή ήταν γυναίκα. Τελικά αποδείχτηκε μια μεγάλη αλλαγή που επηρέασε ολόκληρο το σενάριο».



Υπόθεση

Η Έβελιν Σολτ (Αντζελίνα Τζολί) είναι πράκτορας της CIA, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δηλαδή έχει δώσει όρκο πίστης στο καθήκον, την τιμή και την πατρίδα. Η αφοσίωσή της θα δοκιμαστεί όταν ένας πρώην πράκτορας την κατηγορεί ότι είναι Ρωσίδα κατάσκοπος και η Σολτ μπαίνει στο στόχαστρο της υπηρεσίας. Ένα ασταμάτητο ανθρωποκυνηγητό θα ξεκινήσει, όπου η Έβελιν θα χρησιμοποιήσει όλες τις ικανότητες και την πολύχρονη εμπειρία της για να διαφύγει. Οι προσπάθειές της για να αποδείξει την αθωότητά της απλώς συντηρούν τις αμφιβολίες για τα αληθινά της κίνητρα, καθώς η αναζήτηση για την αληθινή της ταυτότητα συνεχίζεται και ένα ερώτημα παραμένει αναπάντητο: «Ποια είναι η Σολτ;»

Τα γυρίσματα

Είναι γνωστή η αγάπη της Αντζελίνας Τζολί για τις επικίνδυνες σκηνές, τις οποίες, όπως λένε, γυρίζει η ίδια. Ετσι και στον πρωταγωνιστικό ρόλο της συγκεκριμένης ταινίας οι δημιουργοί είχαν τη δυνατότητα να συμπεριλάβουν σχεδόν οποιαδήποτε επικίνδυνη σκηνή επιθυμούσαν. «Η Αντζελίνα επιδιώκει να πρωταγωνιστεί σε όσο περισσότερες επικίνδυνες σκηνές μπορεί», σχολιάζει ο Σάιμον Κρέιν, υπεύθυνος των συγκεκριμένων σκηνών, που έχει συνεργαστεί επανειλημμένα στο παρελθόν με την Τζολί, όπως στις ταινίες «Mr. And Mrs. Smith» και «Lara Croft: Tomb Raider». Ένας απο τους καλύτερους κασκαντέρ, ο Κρέιν, (έχει γυρίσει τις εντυπωσιακά επικίνδυνες σκηνές στις ταινίες «Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν», «Braveheart» και «Τροία») συνεργάστηκε με την Ατζελίνα Τζολί.

Η Τζολί συνεργάστηκε στενά με τον Κρέιν για να εξελίξουν το μαχητικό στυλ που θα υιοθετούσε ο χαρακτήρας της και επέλεξαν μια μάλλον σκληρή πολεμική τέχνη που αναπτύχθηκε στο Ισραήλ και χρησιμοποιείται από τις αμερικανικές ειδικές δυνάμεις και το FBI, εξηγεί ο σκηνοθέτης. «Σε κάποιες από τις προηγούμενες ταινίες μου θεωρήθηκε ότι η δράση θα έπρεπε να είναι ωραιοποιημένη, επειδή είμαι γυναίκα», εξηγεί η Τζολί. «Όμως μια κατάσκοπος που κατηγορείται για μυστική πράκτορας και αγωνίζεται σώμα με σώμα δεν θα μπορούσε να μάχεται χαριτωμένα». Η Τζολί δεν δίστασε να πρωταγωνιστήσει η ίδια στη σκηνή όπου η Σολτ προσπαθεί να διαφύγει πηδώντας στην οροφή ενός φορτηγού που τρέχει, αλλά και στη σκηνή όπου σκαρφαλώνει ξυπόλυτη σε ύψος δώδεκα ορόφων. «Μου αρέσουν τα ύψη κι έτσι βρήκαμε τρόπο να το εντάξουμε στην ταινία», εξηγεί η τολμηρή πρωταγωνίστρια.

Πηγή
http://culture.ana-mpa.gr/view5.php?id=10329
Διαβάστε περισσότερα...

Η Ελληνική Σημαία

>
Για την υπεράσπιση και διατήρηση της ανεξαρτησίας του χώρου αυτού, το Ελληνικό 'Εθνος αναγκάσθηκε να αγωνίζεται επί σειρά αιώνων, αναπτύσσοντας στο έπακρο όλες του τις δυνάμεις και δυνατότητες, ώστε με θάρρος, ανδρεία, επιδεξιότητα και με λιγοστό ακόμη οπλισμό, λίγοι άνδρες να κατανικούν πολυπληθέστατους αντιπάλους τόσο στην ξηρά όσο και στην θάλασσα.


Πηγή
http://hellenicrevenge.blogspot.com/2010/09/blog-post_5749.html
Διαβάστε περισσότερα...