Οι Ευρωβουλευτές εν ώρα "εργασίας" στις Βρυξέλλες !

 Φωτορεπορτάζ από το ευρωκοινοβούλιο που θα σας…εξοργίσει!

 Οι Ευρωβουλευτές εν ώρα “εργασίας” στις Βρυξέλλες !

Και όμως αυτοί οι “σκληρά” εργαζόμενοι Φράγκοι μας έστειλαν για ...

“ξεψύριασμα” στον θάλαμο αερίων ! Δείτε:

Οι Ευρωβουλευτές εν ώρα εργασίας στις Βρυξέλλες !

Μισθός : μέσος όρος περίπου 10.000 ευρώ το μήνα

Ένα πολύ ακριβό ανθρώπινο ντεκόρ, για το στήσιμο μιας παραπλανητικής εικόνας «δημοκρατίας» .
Σίγουρα πάντως το ποσό αξίζει τον κόπο ώστε να ανταλλάξεις τον άνετο ύπνο στο κρεβάτι σου με τον ύπνο επάνω στην «βασανιστική» καρέκλα του ευρωβουλευτή !!!

(μπα…. νομιζω οτι πλην απο τα πουπουλα, θα εχουν εγκαταστηση και κλιματισμο σε καθε καρεκλα.. Διονυσος).

 Πηγή

Διαβάστε περισσότερα...

Πώς να κρυφτείς από τα παιδιά αυτά;

 H πόρτα στον διάδρομο αφήνει μια χαραμάδα ανοιχτή. Ενας πιτσιρίκος γύρω στα επτά τραγανίζει ένα μπισκότο και πατάει πλήκτρα στο αρμόνιο. «Πρόσεχε τη σοκολάτα!» Ο μπαμπάς του μπαίνει στο πλάνο της χαραμάδας, καθαρίζει μ’ ένα μαντίλι το αρμόνιο. Το παιδί κάνει δήθεν πως θα γλείψει τα πλήκτρα. Γελάει. Ο πατέρας του τον πιάνει, τον σηκώνει ψηλά. «Α, ρε Νικολάκη!», τον ακούω να λέει. Υστερα, πάλι το αρμόνιο.



Ισορροπία τρόμου
Είμαι στο χολ αναμονής των Χωριών SOS. Σάββατο, μέρα επίσκεψης γονέων. Ο Νίκος και ο μπαμπάς του συναντιούνται εδώ μία φορά την εβδομάδα. Δεν ξέρω γιατί τις άλλες μέρες ο Νίκος ζει μακριά απ’ τον μπαμπά του ούτε και θέλω να ρωτήσω. Την ευαίσθητη ισορροπία που έχουν βρει στα Χωριά SOS αυτά τα παιδιά, ένα τίποτα φτάνει να την τινάξει στον αέρα. Ενα χεράκι ανοίγει την πόρτα του γυμναστηρίου. Η Μάιρα, πρέπει να ’ναι κάπου έξι χρόνων, βγάζει το κεφαλάκι της και με κοιτάζει όλο περιέργεια. «Τι είσαι εσύ;», ρωτάει. Μια φωνή απ’ το βάθος του γυμναστηρίου: «Ελα Μάιρα, έλα! Εχω κι άλλα δώρα!». Η Μάιρα τρέχει, ξεχνάει την πόρτα ανοιχτή. Μια κοπέλα γύρω στα είκοσι έρχεται προς το μέρος μου. Η μαμά της. Με κοιτάζει ενοχλημένη κι ύστερα τραβάει δυνατά την πόρτα να κλείσει.
Τίποτε δεν είναι εύκολο στα Χωριά SOS. Kάθε παιδί, μια ιστορία εγκατάλειψης. Η κοινωνική λειτουργός μου εξηγεί τον βασικό κανόνα: το παιδί μεγαλώνει σ’ ένα σπίτι με μια μαμά SOS, αλλά του κάνει καλό να βλέπει και την κανονική του μαμά.
«Εγώ είμαι η μαμά σου»
«Δεν είναι αυτή η μαμά σου. Εγώ είμαι η μαμά σου». Αυτή η φράση ακούγεται συχνά εδώ. «Αν το μικρό με φωνάζει “μαμά” και δω πως ο γονιός δεν το αντέχει, του λέω “και Μαρίνα να με λες, εμένα δεν με πειράζει”». Η κυρία Μαρίνα είναι μαμά SOS. Οκτώ πιτσιρίκια στο σπίτι κι ένα σωρό ενήλικα αγόρια και κορίτσια που παίρνουν τηλέφωνο να της πουν τα νέα τους, γιατί αυτή τα μεγάλωσε. «Απ’ την πρώτη μέρα εδώ τα παιδιά ξέρουν τα πάντα», λέει. «Και γιατί ήρθαν και πως δεν είναι για λίγο. Είναι απίστευτο πόσα πράγματα καταλαβαίνουν τα παιδιά».
Στο παράρτημα των Χωριών SOS στην Κυψέλη, ο Στέλιος Σιφνιός μου λέει την ίδια φράση. Το δικό του γραφείο υποδέχεται κάθε μέρα απελπισμένους γονείς. Τα παιδιά τους, που σκέφτονται να τ’ αφήσουν στα Χωριά SOS, περιμένουν στον διάδρομο. «Δεν είναι σχολείο εδώ, έτσι δεν είναι;». Κι αυτή η φράση ακούγεται συχνά εδώ. Τα παιδιά ποτέ δεν ξεγελιούνται, όσο κι αν οι γονείς προσπαθούν να τους φτιάξουν μια αλήθεια πιο υποφερτή. «Οταν εξήγησα σε μια μαμά μ’ ένα παιδί πως θα τους βοηθάμε σπίτι τους», λέει ο κ. Σιφνιός, «το μικρό γύρισε στη μαμά του. “Εσύ γιατί δεν μου είπες ότι υπάρχει λύση;”, ρώτησε. “Ο κύριος λέει πως θα μένουμε σπίτι και θα μας στέλνουν λεφτά εκεί. Εσύ γιατί ήθελες να με αφήσεις;”. Και ήταν μόλις πέντε χρόνων».
 
 

«Δεν θα γυρίσω να πάρω την Αννα. Συγγνώμη»
Γονείς σε απόλυτη φτώχεια ζητούν να αφήσουν το παιδί τους στα χωριά SOS

Της Μαριλης Μαργωμενου
Η Αννα ήταν ακόμα στον παιδικό σταθμό. Είχε πάει απόγευμα και η μαμά της δεν είχε εμφανιστεί. Οι νηπιαγωγοί δεν ήξεραν τι να κάνουν. Ωσπου το κοριτσάκι έβγαλε κάτι απ' την τσέπη του. Ηταν ένα σημείωμα: «Δεν θα γυρίσω να πάρω την Αννα. Δεν έχω λεφτά, δεν μπορώ να τη μεγαλώσω. Συγγνώμη. Η μαμά της».
Ο άνθρωπος που μου λέει την ιστορία την διηγείται σαν κάτι συνηθισμένο. Ο Στ. Σιφνιός είναι υπεύθυνος της κοινωνικής υπηρεσίας στα Παιδικά Χωριά SOS. «Οι νηπιαγωγοί κάλεσαν την Εισαγγελία», λέει. «Και ο εισαγγελέας έστειλε το παιδί σ' εμάς».
Ολα αυτά δεν έγιναν σε κάποιο βιβλίο του Ντίκενς. Εγιναν σε μια συνοικία της Αθήνας. Η μαμά της Αννας δεν είναι τρελή. Είναι μια κοπέλα που έχασε τη δουλειά της και πανικοβλήθηκε. Σαν την ιστορία της, υπάρχουν τουλάχιστον πεντακόσιες ακόμη ιστορίες. Σήμερα στην Ελλάδα πεντακόσιοι γονείς είναι σε τέτοια οικονομική κατάσταση, που ζήτησαν στα Παιδικά Χωριά SOS να αφήσουν εκεί το παιδί τους.
«Μέχρι πριν από δύο χρόνια, το 95% των αιτημάτων είχε να κάνει με κακοποίηση. Αποφάσιζε ο εισαγγελέας πως κινδυνεύει το παιδί», λέει στην «Κ» η κοινωνική λειτουργός των Χωριών SOS, Π. Βασταρούχα. «Τώρα τα μισά αιτήματα είναι από γονείς σε απόλυτη φτώχεια. Οκτώ στις δέκα φορές είναι Ελληνες, τις πιο πολλές φορές μονογονεϊκές οικογένειες, συνήθως χωρίς άλλους συγγενείς».
Η κυρία Μαρίνα εδώ και 19 χρόνια είναι μητέρα στα Χωριά SOS. Εκείνη ζει την ιστορία από την άλλη πλευρά. «Το καινούργιο παιδάκι το φέρνει στο σπίτι μας η μαμά του», λέει. «Του δείχνει το κρεβάτι του, του δείχνει το δωμάτιό του, του δείχνει εμένα. Και μετά, «σ' αγαπάω» λέει, και φεύγει. Και το παιδάκι μένει στην πόρτα». Το ακούω στη φωνή της.
Στέκονται και κοιτάζουν
Η κυρία Μαρίνα κάνει προσπάθεια για να συνεχίσει. «Κανένα τους δεν φωνάζει», λέει. «Στέκονται στην πόρτα και κοιτάζουν μέχρι να χαθεί η μαμά τους. Αν είναι αδελφάκια, δύο ή πιο πολλά, εκείνο το βράδυ δεν μπορείς να τα χωρίσεις. Τα βάζεις το καθένα στο κρεβάτι του και δέκα λεπτά μετά γίνονται ένα κουβάρι, μαζεύονται όλα μαζί ξανά, να αγγίζουν το ένα το άλλο».
Κανονικά, τα Χωριά SOS δεν δέχονται παιδιά που η οικογένειά τους είναι απλώς φτωχή. Γι' αυτές τις οικογένειες υπάρχει πρόγραμμα στήριξης στο σπίτι. Αλλά η απόλυτη φτώχεια δεν πάει σχεδόν ποτέ μόνη της. «Ηρθε ένα κοριτσάκι εδώ και νόμιζα πως έχει πρόβλημα. Τριών χρόνων, δεν ήξερε ούτε 15 λέξεις», λέει η κοινωνική λειτουργός. «Το είδαν οι γιατροί και είπαν πως η υγεία του είναι μια χαρά. Ο μπαμπάς του στις λαϊκές, η μαμά του τυφλή, το είχαν εγκαταλείψει το παιδί. Οταν δεν σου μιλάει κανείς, πώς να μάθεις λέξεις;». Η φτώχεια οδηγεί στην παραμέληση, ακόμα και στην κακοποίηση. Κάποιοι άνθρωποι, πριν φτάσει το παιδί τους εκεί, διαλέγουν την άλλη λύση. Οσο ακραία κι αν φαίνεται σ' εμάς.
«Εβγαινα απ' το Χωριό να πάρω γάλα για τα δικά μου τα παιδιά», λέει η κυρία Μαρίνα. «Στην κεντρική πύλη ήταν μια γυναίκα μ' ένα κοριτσάκι. Δεν ήξερε ότι εγώ είμαι μητέρα SOS, δεν με είδε καν. Κρατούσε το παιδί της όρθια και του μιλούσε. «Μη νομίζεις πως η μαμά δεν σ' αγαπάει. Σε λατρεύει η μαμά, αλλά δεν έχει να σου δώσει φαγητό. Αυτοί οι καλοί άνθρωποι εδώ...». Νόμιζε πως θα μπει μέσα, θα βρει κάποιον να αφήσει το παιδάκι και θα φύγει». Η κυρία Μαρίνα κρατάει με το χέρι της το μέτωπό της. Οσα χρόνια κι αν είσαι εδώ, μερικά πράγματα δεν τα συνηθίζεις ποτέ. «Το κρατούσε απ' το χέρι», λέει. «Κι αυτό δεν μιλούσε. Μόνο είχε σηκώσει το κεφαλάκι του και την κοίταζε. Δεν ξέρω τι έγινε μετά. Εφυγα. Είχα να πάρω γάλα στα δικά μου τα παιδιά». 

Διαβάστε περισσότερα...

ΕΣΕΙΣ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ Ε.Π.Λ.Η. pps

Άνοιγμα 

Διαβάστε περισσότερα...