Διακοπές : ΜΑΣΤΟΡΟΧΩΡΙΑ ΓΡΑΜΜΟΥ

Πέτρινη μεθόριος
Ταξιδεύουμε κατά μήκος του ποταμού Σαραντάπορου, για να ψηλαφήσουμε τα αδρά πέτρινα τοπία του Γράμμου και των χωριών του. Ανακαλύπτουμε την ιστορία των πετράδων, ακούμε διηγήσεις για τα πέτρινα χρόνια του Εμφυλίου και παίρνουμε απλά μαθήματα ζωής από τη μαστορική τέχνη: για το αναγκαίο και το απαραίτητο.

Η διαδρομή από την Κόνιτσα προς την Κοζάνη είναι μαγευτική. Μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο, με τη συνεχή παρουσία του ποταμού Σαραντάπορου, ακολουθώ τις νωχελικές στροφές με προορισμό τη Μόλιστα. Ενα χωριό με τρεις γειτονιές μέχρι το 1926, που σήμερα αποτελούν τρία ξεχωριστά χωριά: Μοναστήρι, Μόλιστα, Γαναδιό. Κατάφυτα, το ένα ομορφότερο από το άλλο, διασώθηκαν αρχιτεκτονικά -όπως λένε οι ντόπιοι- γιατί εγκαταλείφτηκαν.

Εκείνο πάντως που θα κέρδιζε στο διαγωνισμό ομορφιάς όλης της περιοχής της Κόνιτσας είναι το Γαναδιό. Ευλογημένο από τη φύση, αλλά και... τις πολιτικές αποφάσεις, ανακηρύχτηκε το 1977 διατηρητέο και έτσι κανείς δεν μπορεί να του κλέψει τον τίτλο. Το Σχολαρχείο, το Παρθεναγωγείο, το σπίτι του μεγάλου ευεργέτη Ξινού δεν είναι ανάγκη να σου τα υποδείξει κάποιος, είναι σίγουρο ότι θα τα ξεχωρίσεις. Απολαυστική η βόλτα στα στενοσόκακα αλλά και η κατάληξη στο καφενείο, που η κυρία Βάσω κρατάει πάντα ανοιχτό, παρά τους λιγοστούς κατοίκους.

«Ο προπάππους μου ξεκίνησε καβάλα στο άλογο να βρει το Βουκουρέστι. Οπως και πολλοί άλλοι», μου διηγείται η Ειρήνη Βαλσαμή, την οποία βρίσκω στο καφενείο. Το Δημοτικό το τελείωσε στο Γαναδιό, στη συνέχεια όμως ακολούθησε το μεταναστευτικό ρεύμα της γενιάς της και σήμερα ζει τον περισσότερο καιρό στην Αθήνα. «Ολα αυτά τα δάση σήμερα ήταν τότε βοσκότοποι και χωράφια. Ομως η γη δεν έδινε ψωμί. Αν δεν ταξίδευαν αυτοί οι άνθρωποι, δεν θα επιβίωναν. Εβγαζαν χρήματα και όλοι έστελναν λεφτά στον τόπο. Μέχρι το '50 το Γαναδιό είχε 2 μπακάλικα, 2 χασάπικα, 1 φαρμακείο. Μετά ήρθαν τα γεγονότα στην Ευρώπη και επέστρεψαν όλοι οικονομικά κατεστραμμένοι. Ακολούθησε ο πόλεμος και το '60 άρχισε η μεγάλη μετανάστευση πια για την Αυστραλία και τη Γερμανία».

Επόμενη στάση στην Καστανέα ή Καστάνιανη, όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι. Ο τίτλος της ομορφότερης θέας τής ανήκει επάξια. Το χωριό, αφανές από τον κεντρικό δρόμο, σε κερδίζει με την πρώτη ματιά. Χτισμένο στις δύο πλαγιές της ρεματιάς -μάλιστα οι ντόπιοι λένε ότι η βορινή με τη νότια πλαγιά έχουν διαφορά θερμοκρασίας τρεις βαθμούς-, χρειάζεται να το ανεβοκατέβεις πολλές φορές για να ανακαλύψεις τα μυστικά του: τα τέσσερα μονότοξα γεφύρια του, την πλατεία με το σχολείο και την εκκλησία και το αρχοντικό του Γκόσιου. Δυστυχώς, οι τοπικές αντιδράσεις δεν επέτρεψαν το χαρακτηρισμό του ως διατηρητέου και έτσι το μέλλον του κρίνεται αβέβαιο.

Οι μάστοροι που έκτισαν τον κόσμο όλο

Από την Αμερική μέχρι την Περσία και την Αιθιοπία θα πρέπει να ταξιδέψει κανείς για να θαυμάσει τη δεξιοτεχνία των μαστόρων του Γράμμου. Ευτυχώς, όμως, ο τόπος που τους γέννησε αναδίδει ακόμα το μεγαλείο της τέχνης τους. Ο ποταμός Σαραντάπορος με οδηγεί από χωριό σε χωριό και σειρά έχει η Πυρσόγιαννη. Χωρίς να λείπουν οι «μεταμοντέρνες» επεμβάσεις, η δεξιοτεχνία και η πλούσια φαντασία των πιο διάσημων από όλους τους μαστόρους, των Πυρσογιαννιτών, ξεδιπλώνεται σε κάθε γωνιά. Σε σταλακτίτες και φαλτσογωνιές, σε μπαλκόνια και γεισώματα με κάθετα πέτρινα φουρούσια, σε καμάρες και παράθυρα. Η Πυρσόγιαννη είναι σήμερα η έδρα του δήμου. Πέρα από την έδρα της συνοριοφυλακής και των δημοτικών αρχών, τον καίριο ρόλο της θα μαρτυρούσαν και άλλα πράγματα, αν δεν είχαν μείνει απλώς στα σχέδια: το Μουσείο Ηπειρωτών Μαστόρων, που βρίσκεται εδώ και χρόνια ένα βήμα πριν από την πραγματοποίησή του, η Σχολή Μαστόρων, η οποία, αν δημιουργούνταν, θα αναβίωνε την τέχνη.

«Δεν είχε δίπλωμα το επάγγελμα το δικό μας. Με τη φήμη σου δούλευες», μου υπογραμμίζει ο 89χρονος μάστορας Γιάννης Περόνης, καθώς απολαμβάνει τον πρωινό καφέ του στο καφενείο Κόκα Καρυά. «Το 1938 άρχισα να δουλεύω, ετών 17. Πήγα κοντά στον πατέρα μου, για να λιγοστέψει το ψωμί στο σπίτι. Από τη Θράκη όπου ήμασταν μέχρι που έπιασε ο πόλεμος, μετά βρεθήκαμε στην πρώτη ανοικοδόμηση». Συντροφιά του βρίσκεται άλλος ένας από τους τελευταίους εν ζωή μάρτυρες της μαστορικής τέχνης, ο 84χρονος Σπύρος Βαλντάς. «Από μικρά παιδιά φτιάχναμε καλυβάκια, έπιαναν τα χέρια μας σιγά-σιγά. Και σχολείο πήγαμε όλοι ανεξαιρέτως. Οι δάσκαλοι ξέρανε και έδιναν βάση στα μαθηματικά. Μέχρι να κυβίζουμε το πηγάδι μαθαίναμε». Την πραγματική δουλειά όμως τη μάθαιναν κάτω από το λιοπύρι, υπό το βλέμμα των εμπειρότερων συγγενών. «Στην τοιχοποιία δουλεύαμε ζευγάρι. ''Πώς λένε η γυνή να φοβήται τον άντρα, ο μέσα να φοβάται τον έξω'', έλεγε ο πατέρας μου, γιατί αυτός που έχτιζε το έξω έβαζε διπλάσια δουλειά», μου λέει χαμογελαστός ο κύριος Σπύρος.

«Από το '50 πιάσαμε τα τσιμέντα, τα τούβλα, τις κολόνες. Προσαρμοστήκαμε», παραδέχονται οι δύο παλιοί κτιστάδες. Το επάγγελμα των μαστόρων μετά από τέσσερις αιώνες ζωής άρχισε να σβήνει. Ολη η κοινωνία άλλαξε. Τα γυναικοκρατούμενα χωριά βρήκαν πάλι τους αφεντάδες τους, οι μάστορες άρχισαν να δουλεύουν ο καθένας μόνος του, τα κουδαρίτικα, η ιδιότυπη γλώσσα των μαστόρων, πέρασε στα χρονικά των βιβλίων και τα παιδιά των μαστόρων «όλα στη σειρά τη δικιά μας σπούδασαν, έφυγαν, τα χωριά ερήμωσαν», λέει ο κύριος Γιάννης.

Ολα τα χωριά του Γράμμου είχαν μαστόρους, όμως το καθένα συνόδευε η ξεχωριστή του φήμη. «Η Καστάνιανη φημιζόταν για τους πελεκάνους, η Βούρμπιανη είχε λασπάδες, η Σέλτση (σήμερα Οξυά) είχε μαραγκούς, το Λησκάτσι (σήμερα Ασημοχώρι) και το Τούρνοβο (σήμερα Γοργοπόταμος) είχαν ξυλογλύπτες, στους Χιονιάδες ήταν αγιογράφοι και ζωγράφοι, στο Πληκάτι και το Κάντσικο (σημερινή Δροσοπηγή) υπήρχαν επίσης πολλοί μαστόροι», μου απαριθμεί τις ειδικότητες ο κύριος Σπύρος.

Για το ποιο χωριό είχε τους καλύτερους μαστόρους, η Πυρσόγιαννη ή η Βούρμπιανη, οι ντόπιοι ακόμα συνεχίζουν να ξεσυνερίζονται στα καφενεία. Στο καφενείο του μπαρμπα-Τόλη στη Βούρμπιανη, ένας θαμώνας τον πειράζει: «Στο σχολείο ρωτάει ο δάσκαλος τα παιδιά ποιος έφτιαξε τον κόσμο. Οι Πυρσογιαννίτες, λέει το παιδί, και οι Βουρμπιανίτες κουβαλούσαν λάσπη». Παρά τις κακές γλώσσες, το χωριό φημίζεται για τους άξιους μαστόρους του, οι οποίοι συμμετείχαν σε σπουδαία έργα, όπως στο γεφύρι της Κόνιτσας, αλλά και σε εργασίες στη Βουλή και στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Σήμερα έχει μείνει το ένα τέταρτο από τον αρχικό οικισμό και τίποτα δεν θυμίζει την περίοδο που «στα Γιάννενα έβγαιναν τέσσερις επιτάφιοι και εδώ έβγαιναν πέντε», όπως χαρακτηριστικά μου λέει ο Γιώργος Σκούφιας, ιδιοκτήτης του ξενώνα του χωριού. Η άνθηση στην Πυρσόγιαννη κράτησε μέχρι το '60. «Ηταν εδώ ο λόχος», μου εξηγεί ο μπαρμπα-Τόλης. «Μετά ήρθαν τα γεγονότα στην Κύπρο, τον πήραν από εδώ και μείναμε εμείς κι εμείς».

Ο πληθυσμός στα Μαστοροχώρια, εκτός από εξαιρέσεις, ακολουθεί τη δημογραφική εξέλιξη της ορεινής Ελλάδας. Μόνο οι συνταξιούχοι δίνουν ζωή στα χωριά, γι' αυτό όμως βρίσκεις πάντα τα καφενεία ανοιχτά. «Βερεσέ επιτρέπεται άνω των 80 και συνοδεία γο-νέων», γράφει ο Βασίλης Ζούκης στο καφενείο του, το Σέλτση, όπως ονομαζόταν παλιά το σημερινό χωριό Οξυά.

Ο ίδιος και η κυρία Ξένια είναι οι νεότεροι κάτοικοι του χωριού και άφησαν τις δουλειές τους στην Αθήνα πριν από 5 χρόνια για να επιστρέψουν στον γενέθλιο τόπο. «Λίγο η ανάγκη, λίγο η αγάπη για τον τόπο, γύρισα», μου λέει. «Ξεκίνησα με προοπτική να ανοίγω το καφενείο μόνο το καλοκαίρι και τελικά έγινε επιβίωση». Ο Νίκος Τσίμας είναι ένας από αυτούς που επέστρεψαν, συνταξιούχοι πια, στο χωριό. «Μετά την Κατοχή διαλυθήκαμε. Για δύο χρόνια ερήμωσε τελείως το χωριό. Γυρίσαμε μετά τα γεγονότα και δεν βρήκαμε ούτε ένα σπίτι όρθιο. Μη με ρωτήσετε ποιος τα κατέστρεψε. Ελληνες ήταν», μου λέει καθώς απολαμβάνουμε την καταπληκτική θέα από την προσήλια Οξυά σε όλη την κοιλάδα.

Από την Οξυά ακολουθώ και πάλι την πορεία του Σαραντάπορου, για να φτάσω στο Ασημοχώρι με τις επτά εκκλησιές, που έχασε οριστικά την όμορφη αρχιτεκτονική του όταν κάηκε κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου. Από εκεί περνάω το πέτρινο γεφύρι, το Παρασπόρι, και ανηφορίζω στους θρυλικούς και μελαγχολικούς σήμερα, λόγω έλλειψης κατοίκων, Χιονιάδες. Η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου είναι κατάγραφη από ντόπιους ζωγράφους και το Μουσείο Χιονιαδιτών Ζωγράφων αναμένει κάποια στιγμή τη στέγασή του στο παλιό ανακαινισμένο δημοτικό σχολείο. Ο δρόμος των Μαστοροχωρίων σύντομα τελειώνει στο χωριό Πληκάτι. Από εκεί και πέρα, ο τόπος ανήκει στο Γράμμο.

Ο Γράμμος των ανθρώπων

Ανθρωπο δεν συναντάς σε τούτα εδώ τα μέρη που να μην έχει σημαδέψει την οικογένειά του ο Εμφύλιος. Στο παράξενο παντοπωλείο του 90χρονου Δημήτρη Γιωργάκη στο Ασημοχώρι («Στο μαγαζί μας ελάτε μέσα να δείτε κι ό,τι δεν θα βρείτε ελάτε να μου πείτε», γράφει η ταμπέλα) μαθαίνω ότι η γυναίκα του, που «την πήραν οι αντάρτες», κατάφερε να επιστρέψει από την Ουγγαρία μετά από 10 χρόνια. Στο καφενείο Ταμπούρι στη Δροσοπηγή, ο Χρήστος Κοτολούλης μού εξομολογείται για τον αδελφό του ότι «πίστεψε» και χάθηκε στον Γράμμο τσάμπα και βερεσέ. Οσο για την αειθαλή κυρία Χρυσαυγή, την οποία έχω απέναντί μου στο καφενείο της στο Πληκάτι, στο χωριό μού τη σύστησαν ως αντάρτισσα.

«Οταν πιάσεις όπλο στο χέρι και είσαι στρατιώτης, δεν είναι δύσκολο;» με ρωτάει η κυρία Χρυσαυγή. «Ημουν 18 χρόνων όταν κράτησα το όπλο. Δεν θέλησα εγώ να πάω, μας πήρανε. Ποιος θέλει να πάει στον πόλεμο; Δεν μπορούσαμε όμως να φύγουμε. Για τους άλλους, δεν ξέρω, μην τα ρωτάς. Ο καθένας είχε τη γνώμη του. Το '49, που έγινε η οπισθοχώρηση, μας φυγάδευσαν στην Αλβανία και από εκεί εγώ πήγα στην Τασκένδη. Μόνη μου. Η υπόλοιπη οικογένεια ήταν στην Πολωνία, ο πατέρας μου στην Ελλάδα. Δούλεψα σε εργοστάσιο με σίδερα για 8 χρόνια και μετά γύρισα πίσω. Πέντε κόρες έκανα, έχασα τον άντρα μου το '64, στα χωράφια δούλευα και κρατούσα αυτό εδώ το καφενείο του πεθερού μου», απαριθμεί τα γεγονότα χωρίς συναισθηματισμούς.

Δεν υπάρχουν βουνοκορφές που αγαπήθηκαν και μισήθηκαν τόσο πολύ όσο του Γράμμου. Ενας ορεινός όγκος-σύμβολο της ανάπτυξης των Μαστοροχωρίων, εμπορικός δρόμος που έφτανε μέχρι την Αλβανία, την Κωνσταντινούπολη και τη Ρωσία, καταδικάστηκε από σταυροδρόμι να γίνει σύμβολο του εθνικού διχασμού. Τα χωριά εκκενώθηκαν, η επιστροφή στις εστίες έμεινε στη μέση, ο Γράμμος έγινε απαγορευμένη ζώνη μέχρι το 1974, ένα απλησίαστο σύνορο με την Αλβανία, και η μετανάστευση χωρίς επιστροφή αποτέλεσε τη μόνη διέξοδο.

Σήμερα ο Γράμμος φαίνεται να αλλάζει και πάλι. Οι άνθρωποι πιστεύουν ξανά στην αξία αυτού του πολύπαθου, αλλά ευλογημένου για τους ταξιδιώτες τόπου. Ο ξενώνας και το εστιατόριο Αγριολούλουδο του Γράμμου στο Πληκάτι είναι η μεγαλύτερη τουριστική επένδυση στην περιοχή. «Απόφαση ζωής», μου λένε ο Γιώργος και η Βάσω Μπακατσούλα, οι οποίοι άφησαν τα Γιάννενα για να επενδύσουν εδώ. Αυτοί οι δύο άνθρωποι, μαζί με τους Αλβανούς πια μάστορες που έρχονται να δουλέψουν στην Ελλάδα, άνοιξαν και πάλι τον εμπορικό δρόμο του Γράμμου. Και να σκεφτείς ότι ο Γράμμος δεν είναι παρά μόνο πέτρες. Πέτρες της μάνας γης που «τάισαν» γενιές, πέτρες που εκτοξεύτηκαν υπέρ ημών και αλλήλων, πέτρες που πατάνε σήμερα τα πόδια μας με σιγουριά και κοιτάμε προς Δυσμάς και προς Ανατολάς ελεύθεροι από ξένα και εθνικά μίση… μάλλον.

Memo

Τα αλπικά λιβάδια του Γράμμου είναι από τα ελάχιστα αγροτικά τοπία που έχουν απομείνει στην Ελλάδα.

ΜΕΤΑΒΑΣΗ

Από την Κόνιτσα, το κοντινότερο Μαστοροχώρι είναι η Μόλιστα, που απέχει 22 χλμ., και το μακρινότερο το Πληκάτι (44 χλμ.).

ΑΠΟ ΤΗ ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΛΑΤΣΙΟΥ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΝΙΚΟΣ ΕΞΑΡΧΟΠΟΥΛΟΣ

Πηγή
http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_taxgreece_1_06/12/2010_367764
Διαβάστε περισσότερα...

Διακοπές : Κάιρο: Η καρδιά της Αιγύπτου

Για κάποιους είναι απλώς πολύβουο και χαοτικό - δεν χάνει όμως ποτέ τη γοητεία του χρόνου και των πολιτισμών που πέρασαν από εδώ, δεμένων ακόμη στην καθημερινότητα μιας μουσουλμανικής μεγαλούπολης

Αχανές, σκονισμένο, πολύβουο και απόλυτα γοητευτικό. Αυτό είναι το Κάιρο, η μεγαλύτερη πόλη της Αφρικής και «Umm al Dunya», «μητέρα του κόσμου» για τους Αραβες. Από τους πρώτους Φαραώ μέχρι τον πρόεδρο Μουμπάρακ, κάθε ηγέτης της Αιγύπτου αφήνει το δικό του στίγμα στο Κάιρο, κάνοντας τις βόλτες στην πόλη να ισοδυναμούν με ταξίδι στο χρόνο και τους πολιτισμούς.

Το ταξίδι ξεκινάει από τη Σαρία ελ Γκίζα, τη μεγάλη αρτηρία κατά μήκος του Νείλου που οδηγεί στις Πυραμίδες. Αν και μέρος του πολεοδομικού ιστού τού Καΐρου, οι πυραμίδες δεν αποτελούν τμήμα της ιστορίας του. Χτίστηκαν από τους ηγεμόνες του Αρχαίου Βασιλείου που κυβερνούσαν από τη Μέμφιδα, για να στεγάσουν τις σορούς των Φαραώ Χέοπα, Χεφρήνου και Μυκερίνου (3η χιλιετία π.Χ.). Οι αναψοκοκκινισμένοι ξένοι τουρίστες, οι ντόπιες μικροαστικές οικογένειες, οι μικροπωλητές, οι κράχτες και οι ζητιάνοι που περιφέρονται γύρω από τα τρία ταφικά μνημεία δεν αφαιρούν τίποτα από τη γοητεία τους. Ούτε καν η Pizza Hut αντικριστά από τη Σφίγγα δεν μειώνει την επιβλητική μεγαλοπρέπεια του χώρου, που είναι καλύτερα να επισκεφτείτε το απόγευμα. Ετσι, μπορείτε να απολαύσετε το θέαμα «Ηχος και Φως» (καθημερινά στις 18.30, 19.30 και 20.30) και μετά τη θέα των πυραμίδων υπό το φως του φεγγαριού, πίνοντας το ποτό σας στην ταράτσα του κοντινού ξενοδοχείου Mena Palace.

Η επαφή με την αρχαία Αίγυπτο θα παραμείνει ανολοκλήρωτη χωρίς μια βόλτα στο Αιγυπτιακό Μουσείο, στο κέντρο του Καΐρου. Ο αριθμός των θησαυρών του μοιάζει εξωπραγματικός: τριγυρνώντας στους διαδρόμους του οφείλεις να προσέχεις συνεχώς μήπως σκοντάψεις σε κάποιο άγαλμα του Ακενατόν ή χτυπήσεις το κεφάλι σου στο ράμφος από τα αγάλματα του Θωθ. Μην παραλείψετε την προτομή της Νεφερτίτης, τη συλλογή του Τουταγχαμών και τα πορτρέτα Φαγιούμ - τις προσωπογραφίες νεκρών οι οποίες φιλοτεχνήθηκαν κατά τη Ρωμαϊκή κατοχή της Αιγύπτου.

Ουσιαστικά, οι Ρωμαίοι ήταν εκείνοι που ίδρυσαν το Κάιρο, με το όνομα Βαβυλώνα εν Αιγύπτω. Σήμερα, η τειχισμένη γειτονιά στην περιοχή της Βαβυλώνας δεν κατοικείται. Αποτελεί ένα είδος ανοιχτού μουσείου και είναι γνωστή ως Κοπτικό Κάιρο. Οι Κόπτες περηφανεύονται πως είναι αυθεντικοί Αιγύπτιοι (χωρίς επιμειξίες με Αραβες και άλλους λαούς), που εκχριστιανίστηκαν τον 4ο αιώνα μ.Χ. Σε αυτή τη συνοικία βρίσκονται τα σημαντικότερα μνημεία της πίστης τους. Η μικροσκοπική εκκλησία του Αγίου Σεργίου λέγεται πως υπήρξε καταφύγιο της Αγίας Οικογένειας, ενώ στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου βρίσκεται μια σιδερένια αλυσίδα από τα βασανιστήρια του ομώνυμου αγίου. Το πρωινό της Κυριακής κατά τη λειτουργία είναι η καλύτερη στιγμή για να μπείτε στο πνεύμα της ζωής των Κοπτών, αλλά και της ιδιόρρυθμης τέχνης τους, που συχνά χρησιμοποιεί ως φόντο στις εικόνες των αγίων κροκόδειλους, ιπποπόταμους, τον Νείλο και τις Πυραμίδες. Η βόλτα στο Κοπτικό Κάιρο σας επιτρέπει, όμως, και μια φευγαλέα ματιά στη ζωή των Εβραίων της Αιγύπτου, καθώς εδώ βρίσκεται η συναγωγή Μπεν Εζρά, όπου ο κορυφαίος Ισπανοεβραίος φιλόσοφος Μαϊμονίδης δίδασκε κατά τη βασιλεία του Σαλαντίν.

Η Σιταντέλα του Σαλαντίν δεσπόζει στο Ισλαμικό κομμάτι του Καΐρου, που περιλαμβάνει δύο οικισμούς: το παλαιότερο Φουστάτ, από το οποίο σώζεται μόνο το πανέμορφο τέμενος του Ιμπν Τουλούν, και τη νεότερη Αλ Καχίρα, τη «Νικήτρια» πόλη των Φατιμιδών, που ανάγεται στο 969 μ.Χ. Ισως το πιο εντυπωσιακό στοιχείο του Ισλαμικού Καΐρου είναι η απόλυτη ενσωμάτωσή του στην καθημερινότητα της πόλης. Στον υπόλοιπο κόσμο, τα μνημεία είναι αποκομμένα και προστατευμένα, πηγή εισοδήματος για την κυβέρνηση και θαυμασμού για τους τουρίστες. Το Ισλαμικό Κάιρο, όμως, φαίνεται να μην έχει συνείδηση της ιστορίας του και τα μνημεία του αποτελούν οργανικό κομμάτι της ζωής των κατοίκων.

Οπως τον 15ο αιώνα, έτσι και σήμερα, εκατοντάδες άνθρωποι διασχίζουν καθημερινά την εντυπωσιακή πύλη Μπαμπ Ζουέιλα προς την οδό Αλ-Μουίζ-Λι-Ντιν-Αλλάχ, την πολυσύχναστη εμπορική αρτηρία με τη μαγευτική σειρά από μεντρεσέδες, κατοικίες εμπόρων, αποθήκες και μαυσωλεία. Εκατοντάδες παιδιά παίζουν γύρω από τις περίτεχνες κρήνες της πόλης, όπως εκείνη του Αμπντέλ Κατχούντα, ενώ οι μεγάλοι κάνουν τα ψώνια τους στα δαιδαλώδη στενά της αγοράς Χαν Ελ Χαλίλι και στους γύρω δρόμους. Από τους μιναρέδες που ρίχνουν αγέρωχοι τη σκιά τους στην πόλη, η φωνή του μουεζίνη ακόμα καλεί τους πιστούς για προσευχή σε τεμένη όπως το διάσημο Αλ Αζχαρ, που αποτελεί το παλαιότερο εν λειτουργία πανεπιστήμιο, το Αλ Χουσεΐν, το Γκαμάλ αντ-Ντιν, το Αλ-Γκαουρί, το Μπλε Τέμενος και το τέμενος-μεντρεσές του Σουλτάν Χασάν.

Μέχρι και τα ισλαμικά νεκροταφεία του 14ου αιώνα ακόμα... σφύζουν από ζωή, αφού ανάμεσα στα μαυσωλεία τους έχουν κατασκηνώσει χιλιάδες από τους φτωχότερους κατοίκους της πόλης! Η βόλτα στο Βόρειο και το Νότιο Νεκροταφείο, όπως και στο γκέτο των Κοπτών ρακοσυλλεκτών στο λόφο Μουκατάμ προσφέρει μερικές από τις δυνατότερες εικόνες του ταξιδιού. Αν και είναι απαραίτητη για να συμπληρωθεί η εικόνα της θλιβερής πραγματικότητας μιας πόλης με τεράστιες οικονομικές αντιθέσεις, ενδείκνυται μόνο αν έχετε χρόνο στη διάθεσή σας. Προέχει η επίσκεψη στο κέντρο της πόλης, δηλαδή στο πιο σύγχρονο κομμάτι της, που είναι εξίσου ενδιαφέρουσα - κυρίως λόγω της ολοένα ισχυρότερης έλξης που ασκεί η θρησκεία στους κατοίκους του Kαΐρου.

Εάν κατηφορίσετε στη λεωφόρο Κασρ ελ Νιλ το πρωί της Παρασκευής, θα αντικρίσετε ένα σουρεαλιστικό θέαμα. Δεκάδες πιστοί στρώνουν πράσινα χαλιά και προσεύχονται στη μέση του δρόμου ή ακόμη και μέσα σε βενζινάδικα. Είναι τα περίφημα «ανοιχτά τεμένη», η επέλαση της θρησκείας στο αστικό τοπίο. Η ειρωνεία είναι ότι το σύγχρονο Κάιρο ή Ισμαηλία, όπως ονομάστηκε από τον ιδρυτή του, τον εγγονό του Μοχάμεντ Αλί, σχεδιάστηκε το 1863 σε αντιπαράθεση με το Ισλαμικό Κάιρο. Θα αποτελούσε το «Παρίσι του Νείλου», μια ευρωπαϊκού στυλ πρωτεύουσα των διεθνών εξελίξεων. Παρά την ασφυκτική ανάπτυξη της δεκαετίας του '60, τα κατάλοιπα εκείνης της εποχής ξεχωρίζουν ακόμα ανάμεσα στις άχαρες πολυκατοικίες. Η ευρύχωρη πλατεία Μιντάν Ταχρίρ, λόγου χάρη, αποτελεί την «καρδιά» του Καΐρου, από την οποία αρχίζει η οδός Ταλάατ Χαρμπ, που καταλήγει στην ομώνυμη πλατεία.

Χτισμένη κατά τα παρισινά πρότυπα, ως κέντρο ενός εξάκτινου αστεριού, η Ταλάατ Χαρμπ βρίσκεται στο σημείο απ' όπου άρχιζε το οικονομικό κέντρο του Καΐρου, με σημείο αναφοράς το νεοκλασικό Χρηματιστήριο του 1912 και την Τράπεζα της Αιγύπτου του 1922.

Λίγο πιο κάτω, η οδός Εμάντ Ελ Ντιν συγκέντρωνε τα πολυτελέστερα καταστήματα του Καΐρου και οδηγούσε στην πιο μεγαλοπρεπή συνοικία της πόλης, τα διαμερίσματα του Χεδίβη, όπου βρίσκεται το ελληνικό προξενείο. Τα περισσότερα από τα υπόλοιπα προξενεία και οι πρεσβείες είναι συγκεντρωμένα στο Γκάρντεν Σίτι, μια συνοικία στις όχθες του Νείλου, την οποία αξίζει να επισκεφθείτε σούρουπο: από εκεί φεύγουν οι φελούκες που κάνουν βόλτες στον Νείλο και είναι το καλύτερο σημείο για να απολαύσετε το ηλιοβασίλεμα πάνω από την πόλη.

ΚΟΣΤΟΣ

Το νόμισμα της χώρας είναι η Αιγυπτιακή Λίρα (ΕGP), που υποδιαιρείται σε 100 πιάστρες. Το ένα ευρώ ισούται με οκτώ περίπου λίρες και με αυτό μπορείτε να αγοράσετε έναν από τους υπέροχους χυμούς μάνγκο, που πωλούνται στα δεκάδες μικρά αναψυκτήρια της πόλης, ή πέντε μικρά μπουκαλάκια νερό (για τους πολύ διψασμένους). Για την είσοδό σας στα μουσεία υπολογίστε 20 λίρες, ενώ ένα από τα αναμνηστικά T-shirt με τις πυραμίδες κοστίζει περίπου 40 EGP. Οι τιμές των ξενοδοχείων ποικίλλουν αισθητά. Στη μη τουριστική περίοδο μπορούν να βρεθούν απλά δωμάτια με 50 μόλις λίρες. Οι πιο απαιτητικοί όμως θα πρέπει να βάλουν το χέρι πιο βαθιά στην τσέπη: τα deluxe ξενοδοχεία χρεώνουν από 1.000 ΕGP και πάνω. Κάτι ανάλογο ισχύει και για το φαγητό, που μπορεί να κοστίσει από 12 μέχρι και 100 λίρες. Στον προϋπολογισμό του ταξιδιού θυμηθείτε ότι η είσοδος στη χώρα απαιτεί visa που εκδίδεται εύκολα στο αεροδρόμιο του Καΐρου έναντι 25 ευρώ. Οι περισσότερες πιστωτικές κάρτες γίνονται δεκτές σε μεγάλα ξενοδοχεία και καταστήματα, όχι όμως και στις αγορές ή σε μικρά καφέ και εστιατόρια. ΑΤΜ βρίσκονται στο κέντρο της πόλης και σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων.

ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ

Η οδήγηση στο Κάιρο θυμίζει έντονα τα συγκρουόμενα των λούνα παρκ και συνιστάται μόνο στους τολμηρούς. Για τη μετακίνησή σας εντός πόλης, λοιπόν, καλύτερα να ξεχάσετε τα ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα και να αφεθείτε στα... γκάζια των πιο έμπειρων Καϊρινών οδηγών ταξί. Για τα στάνταρ της Δύσης, τα ταξί είναι φτηνά και διόλου δυσεύρετα. Καθώς όμως δεν έχουν ταξίμετρο, πρέπει να παζαρέψετε σκληρά την τιμή πριν μπείτε. Μια εναλλακτική λύση είναι το μετρό, που έρχεται πάντοτε στην ώρα του, από τις 05.00 μέχρι τις 23.30, κοστίζει ελάχιστα και στο πρώτο βαγόνι μπαίνουν μόνο γυναίκες. Τα λεωφορεία και τα μινιμπάς καλύτερα να αποφεύγονται από άτομα με ευαισθησία στις δυσάρεστες οσμές, με μία λαμπρή εξαίρεση: αυτά που συνδέουν την πόλη με το αεροδρόμιο, τα οποία θα βρείτε στην πλατεία Abdel Moniem Riad, πίσω από το αιγυπτιακό μουσείο. Για τις βόλτες στον Νείλο ενδείκνυνται οι φελούκες, που μπορείτε να νοικιάσετε στην αποβάθρα του Garden City με 30 - 40 λίρες για περίπου μιάμιση ώρα.

ΠΟΥ ΝΑ ΒΓΕΙΤΕ

Πολύτιμος σύμβουλος για την έξοδο της Τετάρτης και της Πέμπτης (του αιγυπτιακού Σαββατοκύριακου) είναι τα αγγλόφωνα έντυπα Egyptian Gazette και Egypt Today. Εμείς πάντως προτείνουμε ανεπιφύλακτα τα ακόλουθα μέρη:

Καφέ Fishawi: Στην καρδιά της αγοράς Ελ Χαλίλι. Απαραίτητη στάση για καφέ, τσάι ή σίσα (ναργιλέ), στα ίδια τραπεζάκια που κάποτε καθόταν ο Ζαν Πολ Σαρτρ, ο Τσίρκας και ο Ναγκίμπ Μαχφούζ.
Ελληνική Λέσχη (Club Hellenique): Σε αποικιακό στυλ, στον δεύτερο όροφο ενός όμορφου κτιρίου στην πλατεία Talaat Harb. Τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί στο απόλυτο στέκι της διανόησης, αλλά και του φοιτητόκοσμου του Καΐρου, που απολαμβάνει κρύα μπίρα με χειροποίητα τσιπς.
Groppi: Ζαχαροπλαστείο-καφέ στην πλατεία Talaat Harb. Μπορεί να μη σε κερδίζει πλέον με τις γεύσεις του, αλλά σίγουρα κλέβει την παράσταση με την αίσθηση περασμένων μεγαλείων που αποπνέει.
Για ποτό: Οι επιλογές σας είναι περιορισμένες, αλλά επαρκείς για μερικές ημέρες. Το μπαράκι του εστιατορίου La Bodega (157 Sharia 26 Yulyu, Zamalek) καθώς και του ξενοδοχείου Windsor (19 Alfi Bei str.) προσφέρουν σημαντική διέξοδο στους τουρίστες και όχι μόνο. Το ίδιο και τα μπαρ των εστιατορίων Abu Es Sid (157 Sharia 26 Yulyu, Zamalek) και L'Aubergine (5 Sayed al-Bakry, Zamalek). Τα συγκεκριμένα προσφέρονται και για παρέες γυναικών καθώς στα καφενεία και τα καφέ των ντόπιων είναι καλύτερα να αποφεύγονται οι ασυνόδευτες κυρίες.

ΤΙ ΝΑ ΨΩΝΙΣΕΤΕ

Προσφέροντας από κιτς σουβενίρ μέχρι πολύτιμα κοσμήματα, και από τη διάσημη πλέον Φούλα (τη μαντιλοφορούσα Μπάρμπι) μέχρι υπέροχα καφτάνια και δερμάτινα, η αγορά του Khan El Khalili μπορεί να εξαντλήσει το χρόνο και τον τραπεζικό σας λογαριασμό. Ψάξτε για το μαγαζί Mimi Saber, εάν ενδιαφέρεστε για αιγυπτιακά καφασωτά, Sayed Abbas Said για δερμάτινες τσάντες και αξεσουάρ, Sayd Abd El Raouf για φυσητά γυαλιά και Wassef Silver Smith για ασημικά. Κοντά στην αγορά, πίσω απ' το τζαμί Al Azhar βρίσκονται δύο από τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά του Καΐρου: η γκαλερί Alkhatoun (3 Mohamet Abdo str.), που προσφέρει από καλόγουστα κοσμήματα μέχρι φωτιστικά και ρούχα, και ο βιβλιοδέτης Μ. Abd El Zaher (31 El Chikh Moh Abdou str.), με εξαιρετικά σημειωματάρια, ατζέντες, άλμπουμ, ντοσιέ κ.λπ.

ΤΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΞΕΤΕ

Το Κάιρο είναι σχετικά ασφαλής πόλη ακόμη και το βράδυ, εάν εξαιρέσει κανείς τις μικροκλοπές που μπορεί να παρατηρηθούν όταν συνωστίζονται τεράστια πλήθη τουριστών. Για οποιοδήποτε πρόβλημα, επικοινωνήσετε με την ελληνική πρεσβεία (18 Aisha El Taymoureya, Garden City) στο τηλέφωνο 00202 7948482. Για τους πρωτάρηδες στη Μέση Ανατολή, ίσως φανεί ενοχλητική η διαρκής απαίτηση για μπαχτσίσι. Ομως, είναι απαραίτητο να το δώσετε, αν θέλετε να έχετε πρόσβαση σε ένα μιναρέ, κάποια κλειστή εκκλησία ή συναγωγή, εφόσον συχνά αποτελεί μοναδική πηγή εισοδήματος του φύλακά τους. Την περίοδο του Ραμαζανιού (1 - 29 Σεπτεμβρίου για το 2008), εάν βρεθείτε σε συντηρητικές γειτονιές, καλό είναι να αποφύγετε την κατανάλωση φαγητού ή ποτού, αλλά και το κάπνισμα, σε δημόσιους χώρους. Την ίδια περίοδο, ορισμένα εστιατόρια μπορεί να είναι κλειστά από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου.

ΚΕΙΜΕΝΟ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΑΡΗΣ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ

Πηγή

http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_taxworld_1_01/08/2008_242738

Διαβάστε περισσότερα...

AEK - Λαρισα 4 - 0 (12-12-2010)

Διαστάσεις θριάμβου έδωσε η ΑΕΚ στο τέλος με το 4-0 επί της ουραγού Λάρισας. Σκόραραν οι Μπλάνκο (10', 91'), Λυμπερόπουλος (83') και Δέλλας (89'). Τραγική η διαιτησία Καλόπουλου, που απέβαλλε τον Χιμένεθ στο 54' για διαμαρτυρία και τον Κανόμπιο με δεύτερη κάρτα στο 77'.


Στο παγωμένο Ολυμπιακό Στάδιο, η ΑΕΚ δεν ικανοποίησε με την απόδοση της στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα, αλλά έδωσε πανηγυρικό τόνο στη νίκη της, διότι είχε απέναντι της και μια άκρως προβληματική ομάδα. Το γρήγορο γκολ (10') του Μπλάνκο, 50ο του Αργεντινού το πρωτάθλημα, δεν έδωσε την απαιτούμενη ώθηση στην ΑΕΚ. Η ομάδα του Χιμένεθ “έκατσε” πάνω σ' αυτό το 1-0, δεν κρατούσε και δεν κυκλοφορούσε σωστά την μπάλα, έκανε πολλά λάθη και δεν μπορούσε να πατήσει με αξιώσεις στην εστία του Αμπάρη.

Ο Χιμένεθ που διαμαρτυρήθηκε έντονα (για ένα ...φάουλ) και αποβλήθηκε στο 54', αντικατέστησε σε δεύτερο σερί ματς νωρίς (στο 59' σήμερα) τον Σκόκο, παρά το γεγονός ότι υπήρχε χειρότερος του Αργεντινού (ο Λεονάρντο, για παράδειγμα στον αγωνιστικό χώρο). Η ΑΕΚ έδωσε χώρο στη Λάρισα στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά οι “βυσσινί” δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα. Ευάλωτη αμυντικά, κακή μεσαία γραμμή, ακίνδυνη επιθετικά, θα πρέπει να αλλάξει πολλά πράγματα ο φερόμενος ως νέος προπονητής Κρις Κόουλμαν. Ο Ουαλός είδε το ματς από την εξέδρα και εξελίξεις αναμένονται από τη Δευτέρα.

Από τη στιγμή που έκανε ο Λυμπερόπουλος το 2-0 στο 83' ξεκίνησε το πάρτι της ΑΕΚ. Στα λεπτά που απέμεναν, ό,τι ώρα ήθελε έβαζε γκολ! Πέτυχε δυο, με Μπλάνκο και Δέλλα, έχασε άλλα δυο. Αρνητικός πρωταγωνιστής του αγώνα ο Καλόπουλος. Ο Θεσσαλονικιός διαιτητής δεν είδε τα οφσάιντ του Λυμπερόπουλου (στο πρώτο γκολ) και του Μπλάνκο (στο τρίτο). Δεν υπέδειξε πέναλτι υπέρ της ΑΕΚ στο 21' (ο Νταμπίζας έσπρωξε τον Σκόκο), δεν απέβαλλε με απευθείας κόκκινη, αλλά έδειξε κίτρινη στον Γκέρεμι για την “σκαριά” του Καμερουνέζου στο γόνατο του Καράμπελα. Και σε γενικές γραμμές απέτυχε παταγωδώς στον πειθαρχικό έλεγχο με τις κάρτες που έβγαλε ή δεν έβγαλε.

Το φιλμ του αγώνα

3' Σέντρα του Σκόκο, ο Μπλάνκο έπιασε την κεφαλιά, αλλά ο Αμπάρης μπλόκαρε
4' Διαγώνιο σουτ του Λεονάρντο, με διπλή προσπάθεια μπλόκαρε ο Αμπάρης
10' ΓΚΟΛ (1-0): Μετά από δυνατό σουτ του Σκόκο, ο Αμπάρης απέκρουσε ασταθώς, ο Λυμπερόπουλος από θέση οφσάιντ κάνει κίνηση προς την μπάλα, ο βοηθός δεν το είδε και ο Μπλάνκο με κοντινό σουτ έστειλε την μπάλα στα δίχτυα.
21' Δεν καταλογίστηκε πέναλτι για τράβηγμα του Νταμπίζα στον Σκόκο στην περιοχή
27' Ωραία ενέργεια και σουτ του Μακίνουα, η μπάλα λίγο άουτ.
37' Μπαλιά 30 μέτρων από τον Σκόκο στον Λεονάρντο, ο Βραζιλιάνος κοντρόλαρε υποδειγματικά, αλλά ο Αμπάρης απέκρουσε το πλασέ του
42' Μακρινό σουτ του Βενετίδη, η μπάλα μόλις άουτ
44' Κοντινή κεφαλιά του Μπλάζεκ, μετά από σέντρα του Βελάσκο, η μπάλα λίγο άουτ
53' Συρτό σουτ του Σκόκο, ο Αμπάρης έπεσε στη γωνία του και μπλόκαρε
54' Αποβλήθηκε ο Μανόλο Χιμένεθ για διαμαρτυρία
72' Φάουλ για κόκκινη του Γκέρεμι στον Καράμπελα, ο διαιτητής έδειξε μόνο κίτρινη
77' ΚΟΚΚΙΝΗ: Φάουλ του Κανόμπιο, ο διαιτητής έδειξε σωστά τη δεύτερη κίτρινη και άφησε με δέκα παίκτες τους φιλοξενούμενους
83' ΓΚΟΛ (2-0): Εκτέλεση κόρνερ του Λαγού, ο Λυμπερόπουλος έπιασε την κεφαλιά και νίκησε τον Αμπάρη
85' Σέντρα του Βενετίδη, ο Δέλλας έκανε το λάθος, αλλά ο Μετίν από καλή θέση δεν μπόρεσε να σημαδέψει σωστά
88' ΓΚΟΛ (3-0): Εξαιρετική κίνηση του Δέλλα, άνοιξε δεξιά στον Μπλάνκο (που πάλι λανθασμένα δεν υποδείχθηκε σε θέση οφσάιντ) και προωθήθηκε, ο Αργεντινός του έδωσε την μπάλα και με κοντινή προβολή ο Δέλλας έκανε το 3-0
91' ΓΚΟΛ (4-0): Αντεπίθεση της ΑΕΚ, ο Λαγός βρήκε τον Μπλάνκο στη μικρή περιοχή και ο Αργεντινός πέτυχε το δεύτερο προσωπικό του γκολ

ΣΚΟΡΕΡ: 10' 91' Μπλάνκο, 83' Λυμπερόπουλος, 89' Δέλλας
ΔΙΑΙΤΗΤΗΣ: Δ. Καλόπουλος (Μακεδονίας)
ΚΙΤΡΙΝΕΣ: Μάκος, Μανωλάς - Κανόμπιο, Γκέρεμι
ΚΟΚΚΙΝΗ: 77' Κανόμπιο (2η κίτρινη)

ΑΕΚ (Μανόλο Χιμένεθ): Αραμπατζής, Γιάχιτς, Καράμπελας, Δέλλας, Μανωλάς, Γκέντσογλου, Μάκος (65' Καφές), Λεονάρντο (76' Λαγός), Σκόκο (59' Μπερνς), Λυμπερόπουλος, Μπλάνκο
ΛΑΡΙΣΑ (Κώστας Κατσάρας): Αμπάρης, Βελάσκο, Βενετίδης, Νταμπίζας, Κολοβέτσιος, Ρομέου (59' Γκέρεμι), Ιγκλέσιας, Βούζας (46' Μετίν), Κανόμπιο, Μακίνουα, Μπλάζεκ (66' Αμπουχατζίρα)

Είπαν

Μανόλο Χιμένεθ: "Θέλω να ζητήσω συγγνώμη από τον διαιτητή. Από όλο το διαιτητικό τρίο και βεβαίως από τους φιλάθλους μας. Στην Ισπανία είμαστε συνηθισμένοι να κατανοούμε τον διάλογο προπονητών και διαιτητών. Πρέπει όμως να προσαρμοστώ στα ελληνικά δεδομένα. Δεν θα αλλάξω τις ιδέες μου, αλλά θα είμαι ακόμη ένας… Έλληνας εδώ. Ζητάω συγνώμη από τον διαιτητή, γιατί τον ανάγκασα να με αποβάλλει. Όσον αφορά το κομμάτι της δημιουργίας, στα πρώτα 20 λεπτά ήμασταν καλοί. Όταν έπρεπε να έχουμε την κατοχή, όμως, βιαζόμασταν. Θέλαμε να κάνουμε επίθεση, αλλά όχι με σωστό τρόπο. Χωρίς οργάνωση. Στο δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε κάτι παρόμοιο. Η κίτρινη που δέχθηκε ο Μάκος -όπως και κάποιες μικροενοχλήσεις που ένιωθε- δεν μου επέτρεψε να έχω τρία αμυντικά χαφ και έτσι ο Καφές πήρε τη θέση του. Το σημαντικό είναι ότι κερδίσαμε ένα ακόμη παιχνίδι. Σε ένα ματς που κερδίσαμε 4-0 δεν αρκεί στον αντίπαλο η δικαιολογία ότι τελείωσαν με 10 παίκτες. Το σκορ δεν έπρεπε να είναι εκεί. Έπρεπε να δεχθούν την ήττα αλλά όχι με αυτό το σκορ. Ίσως μετά το 2-0, η ομάδα ηρέμησε και είχαμε κατοχή της μπάλας όπως έπρεπε. Υπάρχει η κούραση και φυσικά η ικανότητα να μπορείς να αντέχεις. Την Πέμπτη θα παίξουν όσοι είναι καλά. Ακούω κάτι που με εκπλήσσει αρκετά -το να αναρωτιέται κανείς γιατί γίνονται αλλαγές ενώ κερδίζεις. Δεν είναι… GPS οι παίκτες. Είναι άνθρωποι και δεν τους προγραμματίζεις».

Κώστας Κατσάρας: "Πρέπει να βρούμε το κουράγιο να ανακάμψουμε με ένα νέο προπονητή στον πάγκο μας. Πάντως, η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει κανένας σεβασμός απέναντι στην ομάδα μας. Υπήρξαν αποφάσεις άδικες που έγιναν αιτία να ανοίξει η ψαλίδα του σκορ".

Πηγή
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=232687
http://www.youtube.com/watch?v=xsmq7lFX10U
Διαβάστε περισσότερα...

Διακοπές : Οδοιπορικό στη Νότια Ινδία

Όσοι έχουν επισκεφτεί την Ινδία την περιγράφουν ως έναν τόπο γεμάτο χρώματα, μυρωδιές και αξέχαστες εικόνες. Καμία όμως περιγραφή, καμία φαντασία δεν μπορεί να φτάσει αυτά που βλέπει και βιώνει κανείς όταν πάει εκεί

Το ταξίδι μας «χώρεσαν» τα δύο νότια διαμερίσματα της Ινδίας, το Tamil Nadu και η Kerala. Προσγειωθήκαμε στο Chennai (παλαιότερα γνωστό ως Mandras), από όπου θα ξεκινούσε το οδοιπορικό μας. H πέμπτη μεγαλύτερη πόλη της Ινδίας και πρωτεύουσα του Tamil Nadu αποτελεί πολιτιστικό και καλλιτεχνικό κέντρο και παρουσιάζει μοναδικές αντιθέσεις. Η πρώτη βόλτα στην πόλη είναι πραγματική επίθεση στις αισθήσεις του ταξιδιώτη: ζώα, αυτοκίνητα και τουκ-τουκ (τα παραδοσιακά ινδικά ταξί, τρίτροχα αμαξάκια κίτρινου χρώματος), γυναίκες με πολύχρωμα σάρι και άντρες με dhoti (μεγάλα κομμάτια ύφασμα που δένουν στη μέση σαν φούστες), όλα μαζί σε μια ατμόσφαιρα αποπνικτική, σχεδόν απόκοσμη.

Σκηνές που χαράσσονται για πάντα στη μνήμη, μέσα στη μοναδικότητα και ταυτόχρονα την απλότητά τους: άνθρωποι μιλάνε και γελάνε καθισμένοι ή και ξαπλωμένοι στους δρόμους, μια γυναίκα χτενίζει τα μαλλιά της κόρης της, ένας άντρας φτιάχνει γυναικεία κοσμήματα με λευκά άνθη σε έναν αυτοσχέδιο πάγκο, μια αγελάδα περνάει το δρόμο, άνθρωποι κουβαλούν στο κεφάλι τους τεράστιους όγκους από άχυρα, ένας άντρας παίζει με μια μαϊμού στην άκρη του δρόμου, κόσμος, βοή και φασαρία. Η δυσωδία έντονη - οι υπόνομοι δεν είναι παρά μεγάλα χαντάκια κατά μήκος του δρόμου, η φασαρία αβάσταχτη, η κοσμοσυρροή ασταμάτητη. Και όμως, υπάρχει κάτι σε όλα αυτά τόσο δυνατό και ιδιαίτερο, τόσο παράξενο και ελκυστικό. Είναι η απόλυτη αντίθεση με όσα έχει δει κανείς μέχρι τότε, η αίσθηση ότι πρόκειται για έναν άλλο πλανήτη.

Οι κάτοικοι, με μια παιδικότητα σχεδόν αφοπλιστική, πλησιάζουν τους ξένους, τους κοιτάζουν παράξενα -δεν έχουν συνηθίσει την παρουσία τουριστών σε αυτά τα μέρη-, καμιά φορά προσπαθούν να τους αγγίξουν. Βρίσκουν ευκαιρία να μιλήσουν τα λίγα αγγλικά που ξέρουν, κοιτάζουν πονηρά και χαμογελούν συνέχεια. Αυτή η πρώτη ημέρα είναι η αποκάλυψη ενός τελείως διαφορετικού κόσμου, όπου οι άνθρωποι ζουν υπερήφανοι μέσα στην απόλυτη ένδεια.

Την επόμενη ημέρα ξεκινήσαμε για το Mahabalipuram, 60 χλμ. από το Chennai, πόλη μεγάλου ιστορικού ενδιαφέροντος, με γνωστά ιστορικά αξιοθέατα. Στο δρόμο σταματήσαμε στο Dakshin Chitra, μια υπαίθρια έκθεση παραδοσιακής τέχνης της Νότιας Ινδίας. Ο επισκέπτης μπορεί να χαζέψει στους πάγκους με τα χειροποίητα κοσμήματα, τις ζωγραφιές και τα τεχνουργήματα, να περιηγηθεί τις κατάφυτες εκτάσεις, όπου διάφοροι καλλιτέχνες εκθέτουν τα έργα τους, να κάνει τατουάζ από χένα, να παρακολουθήσει ζωντανά θεατρικές ή ταχυδακτυλουργικές παραστάσεις και να πάρει αρκετές πληροφορίες για την τοπική κουλτούρα και τέχνη.

Το Mahabalipuram (Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς UNESCO), χτισμένο ανάμεσα στον 7ο και τον 9ο αιώνα, αποτελεί έναν τόπο πλούσιο σε ιστορικά μνημεία μεγάλης αρχαιολογικής σημασίας. Η περιοχή λέγεται ότι αποτελούσε σχολείο για μαθητευόμενους γλύπτες, θεωρία συμβατή με τη μεγάλη πληθώρα γλυπτών -κυρίως μονολιθικά-που συναντάει κανείς εκεί. «Descent of the Ganges», «Shore Temple», «Pancha Rathas» είναι μερικοί μόνο από τους πολυάριθμους μνημειακούς τόπους που συναντήσαμε. Πάντα ξυπόλυτοι -απαγορεύονται τα παπούτσια σε όλους τους αρχαιολογικούς χώρους- αφεθήκαμε σε ένα μαγευτικό ταξίδι στο χρόνο, μέσα από τις υπέροχες ιστορίες που μας αφηγούνταν ο ξεναγός μας.

Η παραλία του Mahabalipuram -στον Κόλπο της Βεγγάλης- είναι από τις μεγαλύτερες σε πλάτος παγκοσμίως. Με φόντο τον πάντα τρικυμιώδη Ινδικό ωκεανό, τα σκουπίδια στην αμμώδη παραλία και τις ιερές αγελάδες που είναι πανταχού παρούσες, η παραλία αυτή μας χάρισε πολλές ώρες βόλτας - και μια εξαιρετική ψαροκατάνυξη στο γωνιακό ταβερνάκι. Αυτό που εντυπωσιάζει στην επαφή των Ινδών με το υγρό στοιχείο είναι ότι συνήθως βουτούν -έστω και μέχρι τη μέση- φορώντας τα ρούχα τους, στοιχείο που προσθέσαμε τότε στη λίστα μας με τα «αξιοπερίεργα» αυτού του τόπου.

Ο επόμενος σταθμός μας ήταν το Pondicherry, παλιά γαλλική αποικία με σαφή τα σημάδια των τότε κατακτητών. Πρόκειται για μέρος περισσότερο τουριστικό και οικείο από τα προηγούμενα - όσο προχωρούσαμε από την Ανατολή προς τη Δύση, η παρουσία του ευρωπαϊκώς εννοούμενου «πολιτισμού» γινόταν πιο έντονη (πάντα βέβαια με απόλυτο ινδικό χρώμα και ύφος). Παρ' όλα αυτά, στο Pondicherry ζήσαμε αρκετές αντιθέσεις: Eπισκεφτήκαμε το πρώτο μας Ινδικό Ashram, τόπο λατρείας και διαλογισμού, με πλούσια βιβλιοθήκη και πολλά εκθέματα. Πήγαμε σε ένα πολύ όμορφο εστιατόριο παρέα με τον Γάλλο ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου που μέναμε. Περάσαμε από την παραλία που είχε χτυπηθεί από το τσουνάμι του 2004 και ζήσαμε εικόνες απόλυτης αθλιότητας και φτώχειας· κατσίκες που έτρωγαν χαρτιά, άνθρωποι που έμεναν σε αχυρένιες καλύβες χωρίς νερό, ένας γέρος αποστεωμένος με καπέλο Αϊ-Βασίλη κοιτούσε τη θάλασσα με μάτια που δεν έβλεπαν πουθενά.

Και μετά από αυτό το τοπίο, πάλι σημάδια πολιτισμού, πάγκοι με χυμό ζαχαροκάλαμων στους δρόμους, αγορά μπαχαρικών με ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, υπαίθρια κιόσκια για ζεστό τσάι, μαθητές με τις σχολικές στολές τους, τουκ-τουκ, κίνηση, άνθρωποι, αγελάδες. Και το βράδυ το πρώτο ινδικό μασάζ, σε απόλυτα μυστικιστική ατμόσφαιρα, must do για κάθε ταξιδιώτη.

Την πέμπτη ημέρα φτάσαμε στο Tanjore, πόλη με μεγάλο αρχαιολογικό ενδιαφέρον, με γνωστότερο το Brihadishwara Temple, τον πρώτο ολοκληρωμένο ναό από γρανίτη και υπόδειγμα ινδικής αρχιτεκτονικής. Ο ξεναγός μάς εξήγησε πολλά για την ιστορία των τοπικών εθίμων και τελετών, καθώς και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά καθεμιάς από τις ινδουιστικές θεότητες.

Την επομένη, στο δρόμο προς το Trichy, σταματήσαμε στο Srirangam, ένα από τα πιο σημαντικά ινδουιστικά συμπλέγματα ναών και το μεγαλύτερο σε λειτουργία. Πρόκειται για έναν τόπο λατρείας με 7 θύρες - «Pilgrims», συνολικής έκτασης περίπου 630 τ.χλμ. Στο χώρο αυτό έρχονται πιστοί από όλη την Ινδία, με αυτούς από το Ρατζαστάν να ξεχωρίζουν μέσα στις πολύχρωμες φορεσιές τους. Εξω από τον αρχαιολογικό χώρο μπορεί κανείς να περάσει ατελείωτες ώρες περιδιαβαίνοντας τα παζάρια ή βγάζοντας φωτογραφίες με πλουμιστά ντυμένους ελέφαντες και μαϊμούδες.

Στο Trichy ανεβήκαμε στο Tiruchirapalli Rock Fort, ινδουιστικό ναό χτισμένο σε ένα βράχο, με απίθανη θέα σε όλη την πεδιάδα. Εκεί μπορεί κανείς να δει από ψηλά πόσο πυκνοκατοικημένος είναι αυτός ο τόπος, γεμάτος καλύβες και χαμόσπιτα.

Το Madurai (γνωστό και ως «Αθήνα της Ανατολής») ήταν ο επόμενος προορισμός μας και τελευταίος σταθμός στο Tamil Nadu. Ηδη το τοπίο είχε γίνει πιο οικείο, η ατμόσφαιρα καθαρότερη και το περιβάλλον πιο αστικό. Το παλάτι του βασιλιά Thirumalai Nayak, χτισμένο με τη συμβολή ενός Ιταλού αρχιτέκτονα το 1636, ήταν άκρως εντυπωσιακό με την πολύ ιδιαίτερη τεχνοτροπία του. Ο δε ναός Meenakshi Amman είναι ένας τόπος λατρείας απόλυτα μυστικιστικός, που αντικατοπτρίζει τα 2.500 χρόνια ζωής του Madurai και προκαλεί απόλυτη κατάνυξη ακόμη και στον απλό επισκέπτη. Εκεί παρακολουθήσαμε το ίδιο βράδυ μια ινδουιστική τελετή, με εικόνες που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ: πιστοί που ακολουθούσαν μέσα σε θρησκευτικό παραλήρημα, ιερείς ημίγυμνοι που έσπαγαν καρύδες και μοίραζαν τον ιερό χυμό, παιδάκια με βαμμένα μαλλιά και πρόσωπα που βρίσκονταν εκεί για την πρώτη τους μύηση και απόκοσμες μελωδίες να αντηχούν παντού. Μετά από αυτό βγήκαμε στην πόλη -περπατώντας πλέον σχεδόν μόνιμα ξυπόλυτοι, χαζέψαμε για αρκετή ώρα στην τεράστια αγορά μπαχαρικών και, σοκαρισμένοι ακόμα από την προηγούμενη εμπειρία μας, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Η επόμενη ημέρα θα έκρυβε πολλές εκπλήξεις, καθώς θα ξεκινούσε το δεύτερο μέρος του ταξιδιού μας, στην εξωτική Kerala.

KERALA

Η πεντάωρη διαδρομή προς το Thekkady (πρώτος σταθμός μας στην επαρχία της Kerala) ήταν μέσα από κατάφυτες πεδιάδες, φυτείες τσαγιού, βουνά, καταρράκτες, ναούς και πολλές-πολλές μαϊμούδες, που πετάγονταν συνέχεια μπροστά μας. Στο Thekkady θα μέναμε σε ένα σπίτι ντόπιων, συνηθισμένη πρακτική για ταξιδιώτες που θέλουν να βιώσουν τον τρόπο ζωής του μέρους που επισκέπτονται. Η κυρία που μας φιλοξένησε ήταν μια κομψή Ινδή γύρω στα 45, που έμενε με το γιο της και νοίκιαζε δωμάτια σε διερχόμενους τουρίστες. Η οικοδέσποινα μας μαγείρεψε ένα υπέροχο φαγητό (εξαιρετικά καυτερό αλλά πεντανόστιμο, όπως και ό,τι άλλο φάγαμε στην Ινδία) και, κατά την προσφιλή συνήθεια των Ινδών, κάθισε κοντά μας όσο τρώγαμε. Το επόμενο πρωινό κάναμε μια διαδρομή με ελέφαντα μέσα στο δάσος -επίσης must σε αυτό το μέρος- και περάσαμε την ημέρα κάνοντας βόλτες στην πόλη.

Το Kumarakom ήταν ο επόμενος προορισμός μας, πέντε ώρες μακριά. Το τοπίο ήταν πλέον τελείως εξωτικό με συνεχή δέντρα και φυτείες. Οταν φτάσαμε, επιβιβαστήκαμε κατευθείαν σε ένα μικρό ποταμόπλοιο στο οποίο θα μέναμε τις επόμενες δύο ημέρες πλέοντας στα διάσημα Backwaters της Kerala. Ενα τεράστιο σύμπλεγμα από κανάλια δημιουργεί ένα από τα πιο όμορφα φυσικά τοπία του κόσμου, καθώς η πυκνή βλάστηση στις όχθες ενώνεται με το νερό δημιουργώντας μια πανδαισία χρωμάτων. Το ποταμόπλοιο (kettuvallam στην τοπική διάλεκτο) που είχαμε νοικιάσει είχε δύο υπνοδωμάτια, μια κουζίνα -όπου έμενε και το τριμελές πλήρωμα το βράδυ- και έναν ενιαίο χώρο μπροστά στην πλώρη, ο οποίος κατέληγε σε ένα τεράστιο στρώμα ακριβώς στη μύτη του πλοίου. Εκεί, πίσω από τον καπετάνιο που οδηγούσε, καθόμασταν καθώς ξετυλίγονταν μπροστά μας σαν ταινία του Robert Altman οι ζωές των Ινδών στις όχθες των καναλιών: παιδιά με σχολικές ποδιές και τεράστιες τσάντες που έτρεχαν για το σχολείο, πιτσιρικάδες που έκαναν επίδειξη βουτώντας με ακροβατικές φιγούρες στο νερό, άνθρωποι που μας χαιρετούσαν, κυνηγώντας νοητά την πορεία του πλοίου. Περάσαμε τη νύχτα χαζεύοντας τον ουρανό τόσο βαρύς από τα αναρίθμητα αστέρια, τόσο φωτεινός μέσα στη σκοτεινιά. Εκείνες τις δύο ημέρες φτάσαμε όσο κοντά μπορεί να φτάσει κανείς στην απόλυτη γαλήνη, μια εμπειρία μοναδική, που απέχει πολύ από την καθημερινότητα του δυτικού πολιτισμού.

Το τέρμα της διαδρομής μας ήταν το Allepey (ή Allappuzha), ένας εξωτικός προορισμός, όπου θα μέναμε σε μια μεγάλη φάρμα μέσα στο δάσος. Το μέρος ανήκε σε ένα ζευγάρι ευκατάστατων και πολύ μορφωμένων Ινδών που νοίκιαζαν δωμάτια σε τουρίστες. Η φάρμα ήταν στη μέση του πουθενά και ήμασταν πολύ τυχεροί, καθώς δεν υπήρχε κανείς άλλος εκείνη την περίοδο. Εχοντας όλο το χώρο στη διάθεσή μας, περάσαμε δύο ημέρες διαβάζοντας, κάνοντας κανό στο ποτάμι, τρώγοντας ψάρια με μοναδικά καρυκεύματα και μπαχαρικά, παίζοντας επιτραπέζια παιχνίδια, παρακολουθώντας μαθήματα μαγειρικής και χαλαρώνοντας στις αναπαυτικές αιώρες. Φεύγοντας από τη φάρμα, μετά τη χαλάρωση των τελευταίων τεσσάρων ημερών, νιώθαμε ότι είχαμε βρει τον εαυτό μας και ήμασταν σχεδόν έτοιμοι να γυρίσουμε στην άχρωμη καθημερινότητά μας. Η συνέχεια όμως προμηνυόταν εξίσου εντυπωσιακή.

Το επόμενο ξημέρωμα μας βρήκε στο Allepey Railway Station, από όπου θα παίρναμε το τρένο για την πρωτεύουσα της Kerala, το Trivaνdrum (ή αλλιώς Thiruvanathapuram - σαφώς προτιμούσαμε την πρώτη ονομασία). Τα ινδικά τρένα σίγουρα έχουν βελτιωθεί, αυτό όμως που αφήνει έκπληκτο τον ανυποψίαστο ταξιδιώτη είναι οι νεαροί Ινδοί με κόκκινα πουκάμισα που μπαίνουν σε κάθε βαγόνι τρέχοντας, ελπίζοντας να βγάλουν το μεροκάματο κουβαλώντας τις βαλίτσες των επιβατών. Στην αρχή νομίζαμε ότι είχαμε πέσει θύματα ληστείας, μετά όμως τους είδαμε να προπορεύονται σε κοντινή απόσταση με τις αποσκευές στα κεφάλια τους και συνεχίσαμε μέχρι την έξοδο του σταθμού χωρίς βάρος, αφήνοντάς τους στο τέλος ένα φιλοδώρημα. Από το σταθμό του Trivavdrum πήγαμε στο Kovalam, ένα παραθάλασσιο θέρετρο γνωστό για την όμορφη παραλία του. Δυστυχώς, η παραλία δεν ήταν ακριβώς εκεί (ήταν δηλαδή πολύ περιορισμένη), αφού είχε προηγηθεί η περίοδος των βροχών και η θάλασσα είχε φουσκώσει πολύ. Παρ' όλα αυτά, η ημέρα εκεί πέρασε με μπάνιο και κολύμπι. Το συγκεκριμένο μέρος ήταν σαφώς πιο τουριστικό από τα προηγούμενα, δημιουργώντας την αίσθηση ότι σιγά-σιγά πλησιάζουμε τον πολιτισμό.

Προτελευταίος μας προορισμός το Somatheeram Ayurveda Center, ένα αγιουρβεδικό κέντρο διαλογισμού και χαλάρωσης. Εκεί, έχοντας νοικιάσει για την ημέρα ένα μπανγκαλόου στις καταπράσινες εκτάσεις του κέντρου, κάναμε το καλύτερο foot message που μπορεί κανείς να βρει και απολαύσαμε για άλλη μία φορά την επαφή με τη θάλασσα και τη φύση.

Η επόμενη ημέρα μάς βρήκε στο Cochin (ή Kochi). Η πανέμορφη αυτή πόλη της Kerala είναι γνωστή μεταξύ άλλων και για την τεράστια ψαραγορά της, όπου κανείς μπορεί να βρει τη μεγαλύτερη ποικιλία σε ψάρια και θαλασσινά, να τα αγοράσει επιτόπου και να τα πάει σε μια ταβέρνα εκεί κοντά για να τα ψήσει. Το φαγοπότι που έγινε εκεί ήταν τρομερό, γιατί πουθενά στον κόσμο δεν μπορεί κανείς να φάει αστακούς, ξιφίες, καβούρια, όλων των ειδών μεγάλα ή μικρά ψάρια και να πληρώσει τόσο λίγο (περίπου 5 ευρώ το άτομο). Το καλύτερο δε ήταν όταν μας ρώτησαν οι σερβιτόροι αν θέλαμε να πιούμε «τσάι» ή «σπέσιαλ τσάι». Τους κοιτάξαμε απορημένοι και τότε μας εξήγησαν συνωμοτικά ότι, επειδή δεν έχουν άδεια για πώληση αλκοόλ, σερβίρουν την μπίρα από κανάτες τσαγιού σε φλιτζάνια, το οποίο βέβαια και επιλέξαμε. Το Cochin είναι ένας τόπος αρκετά εξευρωπαϊσμένος, που διατηρεί βέβαια το ινδικό χρώμα, με πολλές όμως επιρροές από τη Δύση. Το ντύσιμο των αντρών είναι κυρίως ευρωπαϊκό (οι γυναίκες φυσικά επιμένουν στο σάρι) και μπορεί κανείς να βρει ακόμη και μεγάλα κλαμπ το βράδυ. Ηταν ό,τι έπρεπε λοιπόν για μια πιο ομαλή προσαρμογή πριν από την επιστροφή.

Την επιστροφή από έναν τόπο όπου οι κάτοικοι διδάσκουν πώς μπορεί κανείς να είναι ευτυχισμένος μακριά από τις ανέσεις του δυτικού πολιτισμού και που κρατούν με πείσμα την κουλτούρα και τα έθιμά τους ζωντανά. Εναν τόπο όπου οι άνθρωποι γίνονται ένα με τη φύση, δεν σταματούν να χαμογελούν και το άγχος, η γκρίνια και το άσκοπο κυνήγι της ύλης δεν τους αφορούν.

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ

• Στην Ινδία θα είναι πολύ δύσκολο να οδηγήσετε. Μπορεί να σας φανεί υπερβολικό, όμως καλύτερα να κλείσετε κάποιον οδηγό που θα σας συνοδεύσει σε όλη τη διαδρομή. Θα σας βοηθήσει και στις συνεννοήσεις γενικότερα και θα διευκολύνει πολύ το ταξίδι σας.
• Τα πάντα σε αυτήν τη χώρα είναι απίστευτα φτηνά για τα δεδομένα του Ευρωπαίου ή Αμερικανού τουρίστα. Είναι κρίμα να χάσετε την ευκαιρία να τρώτε μοναδικά γεύματα με 3 ή 4 ευρώ το άτομο, γι' αυτό μη φοβηθείτε τα ντόπια φαγάδικα ή τους υπαίθριους πάγκους. Τρώτε πάντα μαγειρεμένα ή ψημένα πιάτα, αλλά αποφύγετε ΤΕΛΕΙΩΣ το νερό. Η παραμικρή κατάποση μπορεί να σας αφήσει στο κρεβάτι πολλές ημέρες.
• Στην Ινδία θα νιώσετε κάπως όπως οι σταρ του κινηματογράφου, καθώς θα τρέχουν καταπάνω σας δεκάδες αυτοχθόνων -κυρίως παιδιά- ειδικά σε μη τουριστικά μέρη. Δεν θέλουν λεφτά, θέλουν απλώς να σας μιλήσουν και να φωτογραφηθούν μαζί σας - παρότι τη φωτογραφία την κρατάτε εσείς, αφού είναι με δική σας κάμερα! Εχετε πάντα μαζί σας κάτι - ένα απλό σουβενίρ ή έστω καραμέλες, γιατί συνήθως θα σας ζητάνε κάποιο ενθύμιο.
• Η καλύτερη εποχή να ταξιδέψει κανείς στην Ινδία είναι κατά τους χειμερινούς μήνες - από Οκτώβριο μέχρι Φεβρουάριο. Αποφύγετε την περίοδο Μάρτιο με Μάιο, καθώς έχει πολλή υγρασία και ζέστη.
• Το εθνικό νόμισμα είναι η ρουπία - INR Indian Rupee (1 ευρώ ισούται με περίπου 70 ρουπίες).

Βόλτα με ποταμόπλοιο

Η Δέσποινα Σκλάβου διηγείται τη δική της μοναδική εμπειρία, κατά τη διήμερη βόλτα της με ποταμόπλοιο στα νερά του ποταμού Pump, στην επαρχία της Κεράλα. Πρόκειται για την υδάτινη όαση της Ινδίας που αποτελείται από 40% νερό, 60% στεριά, άπειρα ποτάμια και εκατοντάδες κανάλια

Aφήνουμε πίσω το αεροδρόμιο του Cochin και ταξιδεύουμε νότια για το χωριό Αllepey, κάτω από έναν ευχάριστα συννεφιασμένο ουρανό, που εμποδίζει τον ήλιο να μας τσουρουφλίσει. Το τζιπ μας καταπίνει γρήγορα τα χιλιόμετρα και σε περίπου δύο ώρες φτάνουμε στο παράκτιο χωριό. Επιβιβαζόμαστε στο ποταμόπλοιο, το οποίο αποδεικνύεται καλύτερο και από τις πιο τρελές μας προσδοκίες. Το προσωπικό του πλοίου, τρεις ευγενέστατοι Ινδοί, μας υποδέχονται στην πανέμορφη, αποκλειστικά δική μας για τις επόμενες δύο ημέρες, πλεούμενη κατασκευή. Η βάση του ποταμόπλοιου μοιάζει με τεράστιο κανό. Το άνω τμήμα του είναι φτιαγμένο από μπαμπού, ενώ έχει σκεπαστή τραπεζαρία, ανοιχτή βεράντα, ένα υπέροχο υπνοδωμάτιο και πολυτελέστατο μπάνιο.

Ξεκινάμε αμέσως. Διασχίζουμε τα στενά κανάλια και αντικρίζουμε δάση από φοίνικες να αντανακλούν το χρώμα τους μέσα στο γυάλινο νερό σχηματίζοντας ονειρικές εικόνες. Πυκνόφυλλα μάνγκο στις όχθες του ποταμού, με τις φυλλωσιές τους να γέρνουν τόσο που να αγγίζουν το νερό, σταματούν το βλέμμα. Η ανθρώπινη παρουσία διάχυτη παντού κατά μήκος των ακτών. Ανθρωποι κάθε ηλικίας καταπιάνονται με κάθε είδους δραστηριότητα. Αλλοι λούζονται, άλλοι κολυμπούν, μια γυναίκα πλένει τα πιατικά της, μια άλλη τα λαχανικά της, μια τρίτη έχει βάλει μπουγάδα. Ενας ηλικιωμένος ψαρεύει, παιδιά πλατσουρίζουν χαρούμενα και τα κανό πηγαινοφέρνουν ανθρώπους και εμπορεύματα. Τα φέρι σταματούν στους μόλους για να επιβιβάσουν και να αποβιβάσουν επιβάτες.

Οι χωρικοί εδώ περνούν περισσότερη ώρα στο νερό παρά στη στεριά. Ποια στεριά, δηλαδή, που τα σπίτια και οι δρόμοι είναι τρεις μήνες το χρόνο -από τον Ιούνιο ώς τον Αύγουστο- πλημμυρισμένοι, ενώ σε πολλά σημεία υπάρχει μόνο μια μικρή λωρίδα γης που χωρίζει το ποτάμι από τη στεριά. Εκεί βόσκουν τα ζώα, εκεί περπατούν οι άνθρωποι, εκεί είναι χτισμένα πολλά καλυβόσπιτα. Παρ' όλα αυτά, τα πρόσωπά τους έχουν πάντοτε ένα χαμόγελο να χαρίσουν. Ασχολούνται με τους αγρούς και τα ζώα τους, ενώ υπάρχουν και αυτοί που εργάζονται σε ένα τοπικό εργοστάσιο επεξεργασίας κοκοφοίνικα.

Οπως μας πληροφορεί ο καπετάνιος, το πλοίο μας διασχίζει τον ποταμό Pump. Τα νερά του ξεκινούν από τους λόφους Sabarimala, όπου υπάρχουν ιεροί ινδουιστικοί τόποι προσκυνήματος και ρέουν για 110 χλμ. μέχρι τη λίμνη Vembanad και από εκεί μέχρι το Cochin. Στο κατέβασμά τους από το βουνό παρασύρουν προς την πεδιάδα πολλά υλικά που καθιστούν το έδαφος εξαιρετικά γόνιμο.

Την επομένη σταματάμε για ξενάγηση και προμήθειες στο χωριό Chambakkulam. Στις όχθες του δεσπόζει η καθολική εκκλησία St Mary που έχτισαν οι Πορτογάλοι πριν από 480 χρόνια. Για τις εικόνες και τα γλυπτά του ναού χρησιμοποίησαν χρώματα από φρούτα και λαχανικά και για τις τοιχογραφίες του έφεραν καλλιτέχνες από τη Σρι Λάνκα. Στο προαύλιο είναι χτισμένο σχολείο, που λειτουργεί για όλα τα παιδιά του χωριού, αλλά και κατηχητικό ξεχωριστά για τα χριστιανόπουλα. Τρεις ιερείς εκτελούν τα διαφορετικά εκκλησιαστικά καθήκοντα, υπάρχει εξομολογητήριο και οι πιστοί συναθροίζονται έξω από το σπίτι του ενός εκ των ιερέων, ο οποίος διεμένει σε οίκημα της εκκλησίας, για να δεχτούν καθοδήγηση για την καθημερινή ζωή τους.

Στην Κεράλα ο Θεός έχει πολλές μορφές. Μέσα από τα χρόνια, οι θρησκείες του κόσμου έφτασαν εδώ με όλο τους τον πλούτο και παρέμειναν αναλλοίωτες συνυπάρχοντας αρμονικά.

Ο χριστιανισμός και ο ιουδαϊσμός βρήκαν ένα αληθινό σπίτι εδώ, αλλά και ο ισλαμισμός έχει μεγάλη απήχηση, μια και υπήρχε ακόμη και πριν από την εποχή του Μοχάμεντ μεγάλη επικοινωνία μέσω του εμπορίου, ανάμεσα στους Αραβες και τους Ινδούς της Κεράλα.

Τελευταίο πρωινό στο ποταμόπλοιο. Τα νερά εντελώς ακίνητα. Ο ουρανός καθαρός. Καθώς παίρνουμε το πρωινό μας στην ανοιχτή τραπεζαρία, μια εκπληκτική συναυλία γλυκών απόκοσμων ήχων χαϊδεύει τα αυτιά μας. Πουλιά που το καθένα δηλώνει παρουσία με τον δικό του μοναδικό τρόπο, μουγκανίσματα αγελάδων, ινδουιστικοί ψαλμοί ανακατεμένοι με τη χριστιανική λειτουργία, ενορχηστρωμένα έτσι που να συμπληρώνουν αρμονικά την οπτική τελειότητα.

ΚΕΙΜΕΝΟ:ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΣΚΛΑΒΟΥ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΣΚΛΑΒΟΥ

Πηγή
http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_taxworld_1_16/10/2009_302716
Διαβάστε περισσότερα...

Τι κρύβεται κάτω από τους πάγους της Ανταρκτικής ;

Επισήμως ως σκοποί των εξερευνητικών και επιστημονικών αποστολών που έχουν γίνει στην Ανταρκτική αναφέρονται η κατανόηση των κλιματικών αλλαγών και η χαρτογράφηση των εδαφών της.

Ανεπίσημα όμως πληθαίνουν τα σενάρια συνωμοσίας σύμφωνα με τα οποία οι αποστολές είναι πιθανό να γίνονται για κάποιον από τους δύο ακόλουθους λόγους: ή αναζητούν μία χαμένη μυθική πολιτεία κάτω από το στρώμα του πάγου ("Ανακάλυψαν οροσειρά-φάντασμα στην Ανταρκτική") ή ψάχνουν ανεκμετάλλευτες φυσικές πηγές.

Σε ποιά χώρα ανήκει η περιοχή της Ανταρκτικής;

Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να ανατρέξουμε σε δύο επίσημες συνθήκες που υπογράφτηκαν το 1961 και ισχύουν μέχρι και σήμερα, απ’ όπου καθίσταται σαφές ότι ολόκληρη η Ανταρκτική ανήκει σε διεθνή ζώνη αφιερωμένη στην επιστήμη και την ειρήνη, ενώ απαγορεύεται να δημιουργηθεί στρατιωτική βάση ή να γίνει εξόρυξη μετάλλων.

Από την άλλη πλευρά, η Αυστραλία υποστηρίζει ότι το 42% του συνόλου της Ανταρκτικής ανήκει στη δικαιοδοσία της. Όσον αφορά τώρα στη διεθνή ζώνη, καμία άλλη χώρα δεν χρειάζεται να ζητήσει και να πάρει άδεια από την κυβέρνηση της Αυστραλίας για να φτιάξει εδώ δική της βάση.

Οι δύο συνθήκες του 1961 πυροδοτούν και τα σενάρια συνωμοσίας. Εφόσον απαγορεύεται η εξόρυξη μετάλλων από την Ανταρκτική, μήπως οι ερευνητικές αποστολές που διοργανώνονται εκεί και που αναφέρουν σαν επίσημο σκοπό της μελέτη της κλιματικής αλλαγής και του φαινομένου του θερμοκηπίου, κρύβουν κάποιον άλλον στόχο; Σε μία εποχή που οι φυσικές πηγές παγκοσμίως μειώνονται αισθητά, που γίνονται πόλεμοι για τα κοιτάσματα πετρελαίου, μήπως η Ανταρκτική αποτελεί μία ανεξερεύνητη μεν, ανεξάντλητη δε, πηγή φυσικού πλούτου και ενέργ��ιας;

Να σημειώσουμε ότι στην Ανταρκτική βρίσκονται ήδη εξερευνητικές αποστολές 22 διαφορετικών χωρών (μεταξύ των οποίων και χώρες που βρίσκονται σε πολλή μεγάλη απόσταση από την περιοχή, όπως είναι η Ιταλία, η Γαλλία, η Ρωσία), ενώ ιδιαίτερα οργανωμένη θεωρείται η αποστολή της Κίνας.

Τι κρύβεται πίσω από τις "ερευνητικές αποστολές" στην Ανταρκτική;

Τι αναζητούν λοιπόν όλες αυτές οι χώρες στις αποστολές τους στην Ανταρκτική; Τη λύση στο συνεχώς αυξανόμενο πρόβλημα των κλιματικών αλλαγών ή πολύτιμα ορυκτά που ενδεχομένως βρίσκονται κάτω από τους τεράστιους όγκους πάγου; Το pyles.tv και η Όλγα Τάντου απευθυνθήκαν στον Υδρογράφο – Τοπογράφο, κύριο Ιωσήφ Μανουσιουδάκη.

Όλγα Τάντου: Εκτός από την επίσημη δικαιολογία, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, ότι οι 22 χώρες που βρίσκονται αυτή την στιγμή στην Ανταρκτική έχουνε πάει για να βρούνε μία λύση για τις κλιματικές αλλαγές, υπάρχει και κάποιος άλλος λόγος; Όλα εκείνα τα σενάρια που ακούμε για κοιτάσματα πετρελαίου αλλά και άλλων φυσικών πηγών που δεν τα συναντούμε αλλού στον πλανήτη, θα μπορούσαν να ευσταθούν;

Ιωσήφ Μανουσιουδάκης:" Το 1959 όλες αυτές οι χώρες οι οποίες καταπάτησαν και εξερεύνησαν τα διάφορα κομμάτια της Ανταρκτικής μαζεύτηκαν όλες μαζί, συγκεκριμένα στην αρχή 12 και φτάσανε στο τέλος 46, και υπογράψανε μετέπειτα την συνθήκη της Ανταρκτικής με βάση την οποία η Ανταρκτική από εκεί που ήταν μια περιοχή προστατευόμενη δίνουν την άδεια για έρευνα και επιστημονικά πειράματα χωρίς να γίνεται χρήση όπλων.

Όμως, λάβετε υπόψη το εξής: αυτή την στιγμή υπάρχουνε κάθε μέρα τουλάχιστον δέκα κρουαζιερόπλοια τα οποία πηγαίνουνε τους τουρίστες από τις νότιες ακτές της Αργεντινής στην Ανταρκτική, απολαμβάνουν τα θερμά λουτρά από τα καυτά νερά που έρχονται από τα ηφαίστεια και τις θερμές πηγές.

Πάντως, ο κυριότερος πόλος έλξης όλων αυτών των ανθρώπων είναι κοιτάσματα ουρανίου, πετρελαίου, φυσικού αερίου και όλα τα άλλα μέταλλα από χρυσό μέχρι νικέλιο και χαλκό. Μιλάμε για μία σύγχρονη κατάσταση που θυμίζει ένα κέρας της αμάλθειας στο σημερινό πολιτισμό ο οποίος βαδίζει προς οικονομικές δυσπραγίες".

Όλγα Τάντου: Τα πράγματα αλλάξαν όμως από την στιγμή που υπογράφτηκε η συγκεκριμένη συνθήκη και βρίσκονται εκεί πέρα πάρα πολλές χώρες. Αν λοιπόν υπάρχουν αυτά τα κοιτάσματα, πού ανήκουν;

Ιωσήφ Μανουσιουδάκης:" Αυτή την στιγμή, η κάθε χώρα θεωρεί ότι στο κομμάτι το οποίο έχει δικό της claim, δηλαδή ότι είναι δικιά της ιδιοκτησία, ότι της ανήκουν και τα κοιτάσματα και οποιαδήποτε είδους εκμετάλλευση.

Μην ξεχνάμε ότι το μεγάλο θέμα της Ανταρκτικής είναι κυρίως το φρέσκο νερό. Αν σκεφτείτε ότι η θερμοκρασία στην Ευρώπη και στο σπίτι μας μπορεί να φτάσει 56 βαθμούς, δηλαδή 7 βαθμούς και 8 πάνω από τη μέση θερμοκρασία, τότε πραγματικά θα έχουμε προβλήματα ξηρασίας, ελλείψεως νερού, και τα λοιπά. Μπορεί να χρειαστεί κάποια στιγμή οι επόμενες γενιές να μετακομίσουν, να φύγουν.

Η Ανταρκτική λοιπόν αποτελεί τη μεγαλύτερη πηγή φρέσκου ύδατος για όλον τον πλανήτη. Έτσι, θέλουν να εκμεταλλευθούν αυτή την κατάσταση όλες αυτές οι χώρες, ακόμα και η Πολωνία. Δηλαδή αν σκεφτούμε, η Πολωνία, η Νέα Ζηλανδία, ο Καναδάς, είναι πάρα πολλές χώρες που μπορούν να λάβουν υπόψη μία μελλοντική πιθανή εγκατάλειψη ακόμα και της χώρας τους".

Δείτε στο βίντεο πλάνα από την Ανταρκτική "ντυμένα" με την μοναδική μελωδία του Βαγγέλη Παπαθανασίου.



Πηγή
http://www.pyles.tv/News/theories-synomosias/Ti-krivete-piso-apo-tin-meleti-tis-Andarktikis-.aspx
Διαβάστε περισσότερα...

10 ερωτήµατα ζητούν απαντήσεις – προβληµατισµοί που απασχολούν την ανθρώπινη σκέψη

Είναι τα 10 ερωτήµατα στα οποία πρέπει η επιστήµη ν’ απαντήσει. Με αφορµή τα 350 χρόνια από την ίδρυση της Βασιλικής Εταιρείας, ο πρόεδρός της και ένας από τους κορυφαίους επιστήµονες στον κόσµο, σερ Μάρτιν Ρις, συνόψισε ορισµένους από τους προβληµατισµούς που ταλανίζουν εδώ και καιρό την ανθρώπινη σκέψη.
Πριν από τρεισήµισι αιώνες, όταν ακόµη η Γη ήταν terra incognita, µια οµάδα ανθρώπων προσπάθησε να κατανοήσει τον κόσµο στηριζόµενη στην παρατήρηση και την απόδειξη και όχι στην ανάγνωση αρχαίων κειµένων. Πρόοδοι σηµειώθηκαν πολλές. Γνώσεις κατακτήθηκαν.

Αλλά και νέες προκλήσεις ανέκυψαν που δελεάζουν την επιστήµη να προσπαθήσει ακόµη περισσότερο. Κανείς δεν έχει µία κρυστάλλινη σφαίρα για να δει πώς θα είναι ο κόσµος στα επόµενα 350 χρόνια.

Ωστόσο, όπως λέει ο σερ Μάρτιν Ρις, τα σηµερινά παιδιά θα ζήσουν σ’ έναν κόσµο όπου τα επιτεύγµατα της επιστήµης θα διαδραµατίζουν καθοριστικότερο ρόλο στην καθηµερινή ζωή.

Ας δούµε πώς 10 άνθρωποι των γραµµάτων και της επιστήµης φαντάζονται τις απαντήσεις στα ερωτήµατα που ακολουθούν.

Τι είναι συνείδηση;

Οι περισσότεροι από µας έχουν µία εικόνα τού τι εννοούµε µε τον όρο αυτό. Η επιστήµη όµως δεν έχει καταφέρει ακόµη να την οριοθετήσει ή να την κατανοήσει. Κάποιοι λένε ότι η κβαντική µηχανική διαδραµατίζει καθοριστικό ρόλο, ενώ κάποιοι άλλοι αποφαίνονται ότι πρόκειται για κάτι αντίστοιχο µε την «υγρότητα του νερού». Μια ιδιότητα δηλαδή που απορρέει από τη δράση µεµονωµένων µορίων. Ακόµη και µε τις πιο εξελιγµένες τεχνικές απεικόνισης του εγκεφάλου, µετά βίας καταλαβαίνουµε πώς λειτουργεί ο εγκέφαλός µας, πολύ περισσότερο η συνείδηση. Στο µέλλον, όταν θα µπορούµε καλύτερα να συνθέτουµε οργανισµούς ή να φτιάχνουµε συναισθηµατικά ροµπότ, ίσως να καταλάβουµε περισσότερο τι σηµαίνει «ενσυνείδητος».
Μπορούµε να πούµε µετά βεβαιότητας ποια ζώα είναι «ενσυνείδητα»; Είναι ο σκύλος σας ενσυνείδητος; Και τι συµβαίνει µε τη συνείδησή µας όταν παθαίνουµε Αλτσχάιµερή όταν γινόµαστε ψυχωτικοί; Ισως ποτέ να µην καταλάβουµε ολοκληρωτικά τι είναι συνείδηση. Ελπίζω στη διάρκεια της ζωής µας να έχουµε αποκτήσει µία µικρή έστω γεύση για το τι και ποιοι πραγµατικά είµαστε.

Τι συνέβη πριν από τη Μεγάλη Εκρηξη;

Για να το πω απλά, όπως κάνουν µερικοί επιστήµονες, δεν υπήρχε χώρος ή χρόνος πριν από τη Μεγάλη Εκρηξη. Οµως δεν µπορώ να πω ότι η ερώτηση δεν έχει νόηµα γιατί αυτό θα σήµαινε ότι η ύλη δηµιουργήθηκε από το πουθενά. Από την άλλη πλευρά, αν προϋπήρχε κάποιο είδος αρχέγονου χάους από το οποίο το χέρι του Θεού έπλασε το σύµπαν, τότε από πού προήλθε αυτό το χάος; Κοιτάζοντας αντίστροφα στο µέλλον, θα ήθελα να ξέρω αν ποτέ τα ροµπότ θα εκτοπίσουν τους ανθρώπους.
Επιστήµονες µας είπαν ότι κατάφεραν να φτιάξουν κάποιο είδος τεχνητής νοηµοσύνης που αντιδρά στην εκδήλωση αισθηµάτων. Οµως, θα µπορέσουν να προχωρήσουν ακόµη περισσότερο φτιάχνοντας ροµπότ που θα µπορούν να ερωτεύονται; Και τα ίδια τα ροµπότ µήπως πρόκειται ποτέ να καταφέρουν να ξεπεράσουν την αδυναµία φυσικής αναπαραγωγής τους και να βρουν τρόπο να αναπαράγουν τα συστατικά τους γεννώντας καινούργια µοντέλα;

Πώς θ’ αντιµετωπίσουµε την αύξηση του παγκόσµιου πληθυσµού;

Οσο καλοί κι αν γίνουµε στην ανακύκλωση, στις ανανεώσιµες πηγές ενέργειας, στην παραγωγή φαγητού ή στη βιώσιµη ανάπτυξη, θα έλθει η στιγµήπου ο παγκόσµιος πληθυσµός θα κάνει τη ζωή αφόρητη στον πλανήτη. Επιπλέον, η πίεση που ασκείται στους φυσικούς πόρους της Γης εντοπίζεται και στα δύο άκρα του πληθυσµιακού φάσµατος. Οχι µόνο γεννιούνται συνεχώς µωρά, αλλά οι άνθρωποι ζουν όλο και περισσότερο. Κάποιοι, δε,υποστηρίζουν ότι µερικοί άνθρωποι θα ζουν κάποτε 200 και 300 χρόνια. Αυτό ίσως να αποτελεί θρίαµβο για την ιατρική, αλλά µπορεί να είναι καταστροφή για τον κόσµο. Εποµένως θα ήθελα να δω τους επιστήµονες να δηµιουργούν ένα λειτουργικό µοντέλο για την πληθυσµιακή αύξηση, το οποίο θα µπορεί να προβλέψει το σηµείο κορεσµού της Γης, καιοι κυβερνήσεις των χωρών να λαµβάνουν σοβαρά µέτρα γι’ αυτό.

Θα µας δώσουν πίσω η επιστήµη και η µηχανολογία τη χαµένη µας ατοµικότητα;
Αν κάνετε µία γρήγορη απογραφή των αντικειµένων που έχετε, θα δείτε ότι όλα είναι προϊόντα µαζικής παραγωγής. Αυτό είναι αποτέλεσµα της βιοµηχανικής επανάστασης κατά τη διάρκεια της οποίας τα εργοστασιακά προϊόντα αντικατέστησαν τα πιο εξατοµικευµένα.
Αποδεχτήκαµε την οµοιοµορφία σε κάθε πτυχή της ζωής µας. Τα ρούχα, τα παπούτσια, τα αυτοκίνητα, τα σπίτια µας, είναι όλα µαζικά παρασκευασµένα. Πρόκειται γιαµια κυρίαρχη επιρροήστη ζωή µας, η οποία προσδίδει µορφή στον παγκόσµιο καπιταλισµό. Κάτι όµως φαίνεται να αλλάζει µέσα από τα εργαστήρια των πανεπιστηµίων, καθώς µια καινούργιατεχνολογία υπόσχεται να αντιστρέψει τη φορά των πραγµάτων. Η τεχνολογία αυτή λέγεται τρισδιάστατος εκτυπωτής. Και κάνει το εξής: παίρνει ένα σχέδιο από τον υπολογιστή σας και το µετουσιώνει σε ένα φυσικό αντικείµενο. Πατάςτο «print» και εµφανίζεταιένα ζευγάρι γυαλιά, ένα τηλέφωνο, ένα ξεχωριστό δαχτυλίδι για το αγαπηµένο σου πρόσωπο! ∆εν πρόκειται για επιστηµονική φαντασία. Απλώς για µια τεχνολογία στα σπάργανα, όπως ήταν τα κοµπιούτερ στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Μήπως πρόκειται για την επόµενη βιοµηχανική επανάσταση;

Υπάρχει κάποιο υπόδειγµα για τους πρώτους αριθµούς;
Για 2.000 χρόνια οι µαθηµατικοί πασχίζουν να ξεκλειδώσουν το µυστικό των πρώτων αριθµών: για παράδειγµα, γιατί το 7 και το 17 δεν µπορούν να διαιρεθούν. Κάθε γενιά µαθηµατικών έχει γράψει και από ένα κεφάλαιο σ’ αυτή την οδύσσεια για την κατανόηση των θεµελιωδών αριθµών. Ωστόσο, ύστερα από τόσους αιώνες, υπάρχει η αίσθηση ότι η απάντηση στο αίνιγµα των πρώτων αριθµών ίσως να να βρίσκεται κοντά. Βέβαια, µπροστά στα προβλήµατα που αντιµετωπίζει ο κόσµος, όπως ο καρκίνος, η κλιµατική αλλαγή, η ενέργεια,το θέµα των πρώτων αριθµών µοιάζει λιγότερο σηµαντικό για να επικεντρώσει κάποιος τονερευνητικό του µόχθο. Αυτό θα το κρίνει βέβαια η Ιστορία. Γεγονός είναι ότι οι πρώτοι αριθµοί είναι τα άτοµα της αριθµητικής. Από τους αριθµούς παίρνεις µαθηµατικά και από τη ροή των µαθηµατικών όλες τις άλλες επιστήµες. Τα µαθηµατικά απαντούν στα θεµελιώδη ερωτήµατα της επιστήµης που έχουν τη δυνατότητα να µετασχηµατίσουν την κοινωνία.

Μπορούµε να βρούµε έναν επιστηµονικό τρόπο για να σκεφτόµαστε όλοι µε ωφέλιµο τρόπο;
Αυτό θα ήταν το σηµαντικότερο επίτευγµα της επιστήµης στους αιώνες που έρχονται. Και το λέω αυτό γιατί πιστεύω ότι προς το παρόν δεν κυβερνούµε τον κόσµο σύµφωνα µε αρχές που βασίζονται σε αποδείξεις. Αν το κάναµε, θα επενδύαµε σε ένα άλλου τύπου ενεργειακό «Πρόγραµµα Μανχάταν» για ν’ αναπτύξουµε φθηνές τεχνολογίες παραγωγής ενέργειας. Ή θα δαπανούσαµε ακόµη µεγαλύτερα ποσά για την εξάλειψη ασθενειών όπως η ελονοσία. Και φυσικά θα µαθαίναµε να ζούµε και να εργαζόµαστε στο ∆ιάστηµα, στο πλαίσιο µιας µακροπρόθεσµης στρατηγικής για την επιβίωσή µας.
Πιστεύω ότι θα είµαστε ικανοί να χτίσουµε έναν ασφαλέστερο, δικαιότερο, πιο ευηµερούντα και πιο ειρηνικό κόσµο, µόνο όταν η πλειονότητα του πληθυσµού καταλάβει τις µεθόδους της επιστήµης και δεχτεί την καθοδήγηση από τους ειδικούς που θα ερευνούν και θα αντιµετωπίζουν τις προκλήσεις του µέλλοντος µε εµπεριστατωµένη µεθοδολογία η οποία θα βασίζεται σε αποδείξεις. Η επιστηµονική παιδεία πρέπει εποµένως να αποτελέσει το θεµέλιο πάνω στο οποίο θα οικοδοµηθεί το µέλλον µας.

Πώς θα διασφαλίσουµε ότι η ανθρωπότητα θα επιβιώσει και θα ακµάσει;
Αυτό είναι το πλαίσιο στο οποίο όλες οι συναρπαστικές ανακαλύψεις και εξερευνήσεις πρόκειται να πραγµατοποιηθούν. Βεβαίως και µπορούµε να επιβιώσουµε αλλά πρέπει να το κάνουµε σκεφτόµενοι και δρώντες µε ένα πιο συνεργατικό τρόπο. Οι φυσικές επιστήµες θα χρειαστεί να συνδυαστούν µε τις κοινωνικές αποτελώντας µοχλό διακυβέρνησης, αν θέλουµε να εξασφαλίσουµε ότι οι προκλήσεις του µέλλοντος µπορούν ν’ αντιµετωπιστού ν αποτελεσµατικά.
Τα προβλήµατα που αντιµετωπίζουµε είναι πολλά. Φυσικοί πόροι διατροφής και πηγές ενέργειας σύντοµα θα στερέψουν. Υπάρχει και η αλλαγή κλίµατος καθώς οδεύουµε προς µια θερµότερη Γη µε αυξηµένο κίνδυνο να εκδηλωθούν νέες συγκρούσεις και να προκύψουν σοβαρές απειλές.
Η αλήθεια είναι βέβαια πως η ιστορία των τελευταίων 50 χρόνων µάς έχει δείξει ότι δεν είµαστε καλοί στο να συναποφασίζουµε και να δρούµε από κοινού. Αντ’ αυτού, ανταγωνιζόµαστε. Εποµένως, πρέπει ν’ αναθεωρήσουµε κάποιες αρχές και να ευνοήσουµε τη συνεργασία θετικών και κοινωνικών επιστηµών για να αντιµετωπίσουµε τις δυσκολίες που έρχονται.

Μπορεί κάποιος να εξηγήσει επαρκώς το νόηµα του άπειρου Σύµπαντος;
Η ιδέα ότι δεν υπάρχει τέλος στο Σύµπαν µοιάζει λογικά αδιανόητη. Πώςγίνεται να µην υπάρχουν όριαστο Σύµπαν; Ξέρουµε ότι το Σύµπαν διαστέλλεται, όµως µέσα σε τι συµβαίνει αυτή η διαστολή; Μήπως βρίσκεται στριµωγµένο σε κάτι άλλο ή απλώς τριγυρνά µέσα στο τίποτα;Σε κάθε περίπτωση,το κάτι και το τίποτα φαίνεται ναείναι µάλλον το ίδιο πράγµα. Εχει ειπωθεί ότι το Σύµπαν ίσως να συστέλλεται µέσα στον χρόνο. Αυτό όµως εγείρει αντίστοιχα ερωτήµατα.Τι αντικαθιστά το κενό που κάποτε κάλυπτε το Σύµπαν; Για να ελαφρύνω κάπως τη συζήτηση, θα ήθελα να ξέρω αν η γάταµου έχει πλήρως εξελιχθεί ως είδος και κατ’ επέκταση αν οι άνθρωποι αποτελούντο τελευταίο σκαλοπάτι στη σκάλα της εξέλιξης των πρωτευόντων θηλαστικών. Μήπως κάποια µέρα εµφανιστείκάποιο άλλο είδος που θα κυριαρχήσει στον πλανήτη και εµείς θα είµαστε κλεισµένοι σε κελιά αναγκαζόµενοι να καπνίζουµε σε επιστηµονικά εργαστήρια;

Θα µπορώ στο µέλλον να καταγράφω τον εγκέφαλό µου µε τον τρόπο που µαγνητοσκοπώ µια εκποµπή στην τηλεόραση;
Θα ήθελα να µπορώνα ξαναβιώσω κάτι σηµαντικό που έζησα στη ζωή µου, όπως κάποια στιγµή που ερωτεύτηκα. Ειδικότερα, θα ήθελα να καταφέρω κάποτε να καταγράφω τα όνειρά µου, και δεν εννοώ να σηµειώνω στο ηµερολόγιο ό,τι µετά βίας θυµάµαι το επόµενο πρωί. Θέλω να δω ξανάεκείνες τις εικόνες, γυρνώντας πίσω την εγγραφή, και να παρατηρήσω από πού άντλησα αυτέςτις συναρπαστικές ιστορίες. ∆ενθα στέρευα ποτέ ξανά από φανταστικές ιδέες. Υποθέτοντας ότι άλλοι άνθρωποι θα µπορούσαν επίσης να αναπαράγουν τις κασέτες του εγκεφάλου σας στο δικό τους µυαλό, η τεχνολογία θα προκαλούσε ένα σωρό προβλήµατα, αναδεικνύοντας την ύσταστη εισβολή στην προσωπική ζωή. Κανένα είδος µυστικού δεν θα παρέµενε κρυφό. Από την άλλη πλευρά, η τεχνολογία αυτή θα µας έδινε τη δυνατότητα να βιώσουµε το πώς είναι να είσαι κάποιος άλλος, έστω κι αν οι µυθιστοριογράφοι έµεναν χωρίς δουλειά.

Μπορεί η ανθρωπότητα να πάει στ’ αστέρια;
Στα επόµενα100 χρόνια θα έχουµε εξερευνήσει ταόρια του ηλιακού µας συστήµατοςµε επανδρωµένες αποστολές και θα έχουµε ανιχνεύσει κάθε γωνιά του µε ροµπότ. ∆εν ξέρωπότε οιάνθρωποι θ’ αρχίσουν έπειτα απόαυτό νακινούνται προς ταµακρινάαστέρια.Ξέρουµε πάντως ότι εκεί εξω υπάρχουν πολλοί πλανήτες και κάποιοι βρίσκονται στην εύκρατηζώνη.
Πρώτα τα ροµπότ θα φθάσουν σε άλλα αστέρια και θα είσθε σε θέση να τα δείτε απο το σαλόνι σας. Στη συνέχεια θ’ακολουθήσουν οι άνθρωποι, αλλά δεν ξέρω µε ποιον τρόπο θα τα καταφέρουν ώς εκεί, αν θα πάνε ζωντανοί, σε κατάσταση ψύξης, ή αλλιώς ανάλογα µε την απόσταση που πρέπει να διανύσουν.
Αν καταφέρουµε να επιτύχουµε ταχύτητα ίση µε το 1% της ταχύτητας του φωτός, τότε θα εχουµε εξαπλωθεί σε όλο το γαλαξία σε 10 εκατοµµύρια χρόνια. Οι απόγονοι του ανθρώπινου είδους, όποιαµορφή κι αν έχουν, θα πρέπει να φύγουν µακριά από αυτόν τον πλανήτη και το ηλιακό σύστηµα για να επιβιώσουν.

Πηγή
http://www.physics4u.gr/blog/?p=2838#more-2838
Διαβάστε περισσότερα...

Αποκάλυψη: Τα οικονομικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας

Το 1981, έτος αφετηρία της εισόδου της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα ως δέκατο μέλος, ο Πρόεδρος της ΕΟΚ Γκάστον Τορν δήλωνε ότι: «Η Ελλάδα μπαίνει στην Ευρώπη με 3 πλεονεκτήματα. 1) την Εμπορική Ναυτιλία, 2) τον Ορυκτό της πλούτο και 3) το επιχειρηματικό δαιμόνιο των Ελλήνων».
Η Εμπορική μας Ναυτιλία υποβαθμίστηκε με την κατάργηση του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας. Ο ορυκτός πλούτος αγνοήθηκε και το επιχειρηματικό δαιμόνιο των Ελλήνων, που προϋπόθεση είχε γιά να αναπτυχθεί την ανεμπόδιστο ιδιωτική πρωτοβουλία, αποδυναμώθηκε με το διακηρυχθέν και ακολουθούμενο από το 1981 και μετά δόγμα των κοινωνικοποιήσεων.


ΟΡΥΚΤΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ
Προτάσσω το πλεονέκτημα του ορυκτού μας πλούτου, διότι εάν θεμελιωνόταν το βιομηχανικό συγκρότημα της Αμφιπόλεως (του Στρυμώνα), όπως αναγγέλθηκε ως οριστική απόφαση και ανακοινώθηκε την 9η Νοεμβρίου 1982 από τον Υπουργό Εθνικής Οικονομίας Γερ. Αρσένη και την 4η Μαρτίου 1983 από τον Διοικητή της ΕΤΒΑ Κουμπή, θα είχαμε από τη δημιουργία του βιομηχανικού συγκροτήματος, πλην άλλων προϊόντων, 3 τόνους χρυσού ετησίως και 150 τόνους αργυρού ετησίως.

Σήμερα θα είχαμε τουλάχιστον 60 τόνους χρυσού, 300 τόνους αργυρού και πολλούς τόνους των άλλων προϊόντων. Η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας θα ήταν διαφορετική. Η Μονάδα που ανέφερα θα αντλούσε κοιτάσματα από τη Χαλκιδική, τη Θάσο και τη Θράκη. Το ΙΓΜΕ ανακάλυψε μεικτά θειούχα στο Παγγαίο, στο Κιλκίς και στη Λακωνία. Συνεπώς θα ήταν δυνατή η ανέγερση και δεύτερου συγκροτήματος εκτός από αυτό του Στρυμώνα. Αν συνεπώς στα μεταλλεύματα που αποδεδειγμένα υπάρχουν στη χώρα και, κατά πληροφορίες, δεν υπάρχουν όλα σε άλλες χώρες της ΕΟΚ, όπως βωξίτες, λευκόλιθοι, νικέλιο, χρώμιο, προστεθούν το ουράνιο και τα μεικτά θειούχα, η Ελλάδα μόνο με τον ορυκτό πλούτο θα είναι στην πρωτοπορία των χωρών της Ευρώπης. Οι επιπτώσεις από το Μνημόνιο δεν θα ήταν οδυνηρές και το δημοσιονομικό χρέος της Ελλάδος δεν θα απασχολούσε έντονα τρίτους, αλλά και τους Έλληνες.

Το ιστορικό της προαναφερόμενης επενδύσεως έχει ως εξής:
Η πρόταση του Ακαδημαϊκού – Καθηγητή του Πολυτεχνείου (μεταλλειολόγου) Λουκά Μούσουλου για την ίδρυση Μεταλλουργικού Συγκροτήματος κατεργασίας συμπυκνωμάτων μολύβδου και ψευδαργύρου, που παράγονται στην Ελλάδα και εξάγονται ακατέργαστα, έγινε δεκτή από τον αείμνηστο Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή και ανέθεσε μέσω της ΕΤΒΑ σε δύο Οίκους –έναν Αγγλικό και έναν Γερμανικό- τη σύνταξη προμελέτης σκοπιμότητας.

Το φθινόπωρο του 1979 υποβάλλονται οι προμελέτες των δύο Οίκων και η Κυβέρνηση αναθέτει την αξιολόγησή τους σε ειδική Επιτροπή. Τα συμπεράσματα της αξιολόγησης ήταν θετικά και η Κυβέρνηση έλαβε την απόφαση να προχωρήσει στην ίδρυση συγκροτήματος για παραγωγή 60.000 τόνων ψευδαργύρου και 30.000 τόνων μολύβδου ετησίως. Η Κυβέρνηση ανέθεσε την υλοποίηση του έργου στην ΕΤΒΑ, η οποία δημιούργησε ειδικό φορέα, την εταιρεία «ΜΕΤΑΛΛΟΥΡΓΙΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΙ ΑΙΓΑΙΟΥ» (ΜΕΤΒΑ) και προσκάλεσε τον Καθηγητή Λ. Μούσουλο να αναλάβει την ευθύνη πραγματώσεως του επενδυτικού αυτού σχεδίου. Το 1980 διαμορφώθηκε το προς κατασκευή Μεταλλουργικό Συγκρότημα

Αμφιπόλεως, με τις εξής βασικές Παραγωγικές Μονάδες:

* α) Μονάδα Ψευδαργύρου 60.000 τόνων ετησίως
* β) Μονάδα Μολύβδου 30.000 τόνων ετησίως
* γ) Μονάδα Θειϊκού Οξέως 800.000 τόνων ετησίως
* δ) Μονάδα παραγωγής Χρυσού και Αργύρου, και
* ε) Διάφορα υποπροϊόντα, που φυσικά παράγονται στις Μονάδες αυτές.

Με βάση την παραπάνω σύνθεση, άρχισαν προκαταρκτικές επαφές και συζητήσεις με διεθνείς κατασκευαστικούς Οίκους, για την επιλογή των τεχνολογιών και διευκρίνηση των δυνατοτήτων, όσον αφορά το κόστος της επενδύσεως και τη χρηματοδότησή της.

Υποβλήθηκαν προκαταρκτικές προσφορές από 10 σοβαρούς Οίκους από διάφορες χώρες, έγινε επανασύνταξη της αρχικής μελέτης σκοπιμότητας και αποφασίσθηκε η μείωση της δυναμικότητας της μονάδος ψευδαργύρου από 60.000 τόνους σε 40.000 τόνους, λόγω των τότε δυσχερών συνθηκών διαθέσεως στη διεθνή αγορά. Για τον ασφαλή έλεγχο των παραπάνω μεθόδων αποφασίσθηκε η διεξαγωγή προκαταρτικών δοκιμών σε εγκατάσταση PILOT. Η ΜΕΤΒΑ προώθησε την επίλυση σωρείας δευτερευόντων προβλημάτων, όπως επιλογή χώρου, εδαφοτεχνική μελέτη χώρου, δημιουργία Βιομηχανικής Περιοχής, ένταξη στους νόμους επενδύσεων, χρηματοδοτικό σχήμα κλπ.

Στις 18 Απριλίου 1981, κατά τα εγκαίνια της λειτουργίας της Μονάδας Αμιάντου, κατ’ εντολή του Πρωθυπουργού Γεωργίου Ράλλη, παρόντος στα εγκαίνια, ανήγγειλα, ως Υπουργός Μακεδονίας – Θράκης, την προσεχή θεμελίωση του έργου, ύψους επενδύσεως 350 εκατομμυρίων δολαρίων. Όταν δε περί το τέλος του πρώτου εξαμήνου του 1981, το σχέδιο έφθασε στο στάδιο της παραγγελίας του εξοπλισμού, κρίθηκε, λόγω του ύψους της επένδυσης, πως κάθε τέτοια ενέργεια θα έπρεπε να ανασταλεί εν όψει των εκλογών.

Τις εκλογές κέρδισε το ΠΑΣΟΚ και μόνο την 9η Νοεμβρίου 1982 ο τότε Υπουργός Εθνικής Οικονομίας, Γεράσιμος Αρσένης ανήγγειλε, ότι η Μεταλλουργική Μονάδα του Στρυμώνα θα αρχίσει να κατασκευάζεται στα μέσα του 1983. Στις 4 Μαρτίου 1983 ο Διοικητής της ΕΤΒΑ Κουμπής ανήγγειλε την οριστική απόφαση της ΜΕΤΒΑ για την ίδρυση της Μονάδας Επεξεργασίας Μικτών Θειούχων με ύψος επενδύσεως 30 δισ. δρχ. Συμμετοχή ΜΕΤΒΑ 80% και Ιδρύματος ΜΠΟΔΟΣΑΚΗ 20%. Αρχές Ιουνίου 1983 περατώθηκε η σύνταξη των προδιαγραφών (3 τόμοι, σελ. 580), βάσει των οποίων θα προκηρύσσετο Διεθνής Διαγωνισμός κατασκευής του έργου.

Το σχέδιο προέβλεπε:

1. Μονάδα Μολύβδου ετησίας δυναμικότητας 40.000 τόνων
2. Μονάδα ψευδαργύρου ετησίας δυναμικότητας 40.000 τόνων
3. Μονάδα φρύξης πυριτών και εξαγωγής αρσενικού ετησίας δυναμικότητας 160.000 τόνων
4. Μονάδα θειϊκού οξέος ετησίας δυναμικότητας 360.000 τόνων
5. Μονάδα φωσφορικού οξέως ετησίας δυναμικότητας 90.000 τόνων
6. Μονάδα ΑLF3 ετησίας δυναμικότητας 3.500 τόνων
7. Μονάδα καθαρισμού φρυγμάτων σιδηροπυρίτου
8. Μονάδα εξαγωγής χρυσού και αργυρού από τα
9. τα φρύγματα συδηροπυρίτου ετησίας δυναμικότητας 120.000 τόνων
10. Μονάδα καθαρισμού πολυτίμων μετάλλων ετησίας δυναμικότητας: χρυσού 3 τόνων αργυρού 150 τόνων


Έκτοτε δεν δόθηκε συνέχεια, ούτε αναφέρθηκε ο λόγος της εγκατάλειψης αυτής της Μονάδας. Προκρίθηκε η Μονάδα Χαλκιδικής για την παραγωγή μόνο Χρυσού. Το 2008 στην Εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» ο ανταποκριτής από τις Βρυξέλλες ανέφερε ότι η Commission εξετάζει την επένδυση της Χαλκιδικής και ότι το μεταλλείο επωλήθη με αδιαφανείς όρους.

Το 1981 επισκέφθηκαν τη Θεσσαλονίκη 75 Γάλλοι δημοσιογράφοι επαρχιακών Γαλλικών εφημερίδων. Τους κατατόπισα πάνω στο χάρτη του Υπουργείου Βορείου Ελλάδας για την Πολιτιστική Ιστορία της Μακεδονίας – Θράκης, καθώς και για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, με ιδιαίτερη έμφαση στον Ορυκτό πλούτο τόσο της Βορείου Ελλάδος, όσο και ολόκληρης της Ελλάδας. Μετά από μικρό χρονικό διάστημα επισημάνθηκε σε Ελληνική εφημερίδα, πως οι Γαλλικές εφημερίδες είχαν γράψει ότι: «Η Ελλάδα θα γίνει η Μεταλλουργία της Ευρώπης!».

Σε άρθρο των FINANCIAL TIMES του 1978 (Βιομηχανική Επιθεώρηση, Απρίλιος 1978, σελ. 257), αναφέρεται: «Όταν η Ελλάδα γίνει το δέκατο μέλος της ΕΟΚ, ο εκτεταμένος Ορυκτός της πλούτος θα προμηθεύσει την Κοινή Αγορά με μία μεγάλη ποικιλία πρώτων υλών, που θα συμβάλλουν στην εξασφάλιση ουσιαστικής αυτάρκειας της Κοινότητας ως προς πολλά προϊόντα». Είναι γεγονός ότι - με εξαίρεση τα Πετρέλαια της Μεγάλης Βρετανίας και του γαιάνθρακα - η χώρα μας είναι η πλουσιότερη χώρα της ΕΟΚ σε μεταλλεύματα οικονομικώς εκμεταλλεύσιμα. Ορισμένα δε από αυτά είναι και στρατηγικής σημασίας (ουράνιο, νικέλιο, βωξίτης, χρώμιο).

Ο Ακαδημαϊκός Λουκάς Μούσουλος, ως Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών μιλώντας την 18η Μαΐου 1982, με θέμα «Δυνατότητες και προοπτικές παραγωγικών επενδύσεων στις περιοχές του ορυκτού μας πλούτου, δήλωσε «Πολλές περιοχές του Ελληνικού χώρου παρουσιάζουν αναμφισβήτητο μεταλλευτικό ενδιαφέρον. Σ’ όλες σχεδόν τις περιοχές αυτές είναι ήδη γνωστά βεβαιωμένα πιθανά ή δυνατά αποθέματα. Υπάρχουν μάλιστα περιπτώσεις που τα αποθέματα αυτά είναι σημαντικά. Η χώρα μας εγκλείει στα εδάφη της αξιόλογο μεταλλευτικό πλούτο, ο οποίος επιτρέπει την ίδρυση μεταλλουργικής ή άλλης βιομηχανικής κατεργασίας.».

Παραχθέντα μεταλλεύματα και βιομηχανικά ορυκτά σε τόνους το 1979

* Λιγνίτες 23.615.831
* Σιδηρομεταλλεύματα 2.194
* Μεταλλεύματα Νικελίου 1.85.568
* Χρωμίτες 86.843
* Βωξίτες 2.812.427
* Λευκόλιθοι 1.218.953
* Μεταλλεύματα Μαγγανίου 77.360
* Μικτά θειούχα 723.278
* Βαρυτίνη 109.344
* Καολίνη 32.803
* Μπενζονίτης 491.765
* Πυριτικό οξύ 27.433
* Περλίτης 279.660
* Θηραϊκή γη 1.337.797
* Κίσσηρις 578.524
* Στεατίτης 5.112
* Φθορίτης 520
* Μάρμαρα σε Μ2 230.000
* Σμύρις 9.400
* Γύψος 64.299
* Σιδηροπυρίτης κοινός το 1970 208.287
* Σιδυροπυρίτης χαλκούχος 50.000

Στην έκδοση των Μεταλλευτικών Eπιχειρήσεων (Ορυκτός Πλούτος, σελ. 622) περιέχεται ανακοίνωση του τότε Υπουργού Αναπληρωτή Συντονισμού Ιωάν. Μπούτου, για τις διαπιστώσεις που έκανε Ομάδα εμπειρογνωμόνων του Τεχνολογικού Ινστιτούτου Μασαχουσέτης (Μ.Ι.Τ.), υπό την ηγεσία του Καθηγητή Γεωλογίας, P. HURLEY, ως προς την μεταλλευτική και μεταλλουργική δραστηριότητα στην Ελλάδα. Οι επιστήμονες της Ομάδας αυτής εξέφρασαν την κατάπληξη τους για το υψηλό τεχνολογικό επίπεδο των Ελληνικών μεταλλευτικών επιχειρήσεων, τον άρτιο εξοπλισμό των Μονάδων και την επιχειρηματικότητα των φορέων τους.

Ο αείμνηστος τότε Πρόεδρος της Κυβερνήσεως Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν ήρθε στο Υπουργείο Βιομηχανίας και του έκανα εισήγηση για τον ορυκτό πλούτο μου είπε: «Έχεις στην διάθεσή σου 3 εκατομμύρια δραχμές για έρευνες». Μετά από έναν μήνα περίπου και σε νέα ανακοίνωσή μου, επί των θεμάτων του ορυκτού πλούτου, μου τηλεφώνησε στο Υπουργείο και μου είπε χαρακτηριστικά: «Τα 3 εκατομμύρια για έρευνες γίνονται και μέχρι 100 εκατομμύρια. Θέλω να “τσουγκρανισθεί” (Μακεδονική έκφραση) όλη η Ελλάδα για να μάθουμε τι έχουμε!».


ΟΥΡΑΝΙΟ
Έχουμε ουράνιο στη Λεκάνη Σερρών, στο Παρανέστι, στην Κερκίνη, στο Βαθύ στο Κιλκίς, στο Σύμβολο Όρος (στην Καβάλα).

Το 1975 έγινε στην περιοχή των Σερρών σχετική έρευνα για το Ουράνιο από τεχνικούς του ΟΗΕ. Ο τότε Πρόεδρος της Κυβερνήσεως Κ. Καραμανλής επισκέφθηκε το χωριό Μαραμένα Σερρών συνοδευόμενος από εμένα ως Υπουργό Μακεδονίας – Θράκης και ρώτησε τον επικεφαλής Καναδό τεχνικό ποια ήταν η γνώμη του για το Ουράνιο της περιοχής των Σερρών. Ο Καναδός απάντησε: «Εάν αυτό βρισκόταν στον Καναδά, θα είχε πολλά λεφτά!». Ο Πρωθυπουργός Γ. Ράλλης επισκέφθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 1981 στην περιοχή Μαραμένα Σερρών.

Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας Ντόκος, ενημέρωσε τον Πρωθυπουργό για τις έρευνες, που πραγματοποιήθηκαν από την Ε.Ε.Α.Ε. (Ελληνική Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας) σε συνεργασία με την ΔΕΗ και του ανέφερε ότι βεβαιωμένα αποθέματα ήταν 2.000 τόνοι με πιθανότητα αυξήσεως σε 4.000 τόνους. «Τα αποθέματα αυτά - ανέφερε ο Ντόκος - είναι αρκετά να τροφοδοτήσουν έναν πυρηνοηλεκτρικό σταθμό 1.000 Μεγαβάτ (δηλ. το 10 – 15% της τότε εγκατεστημένης ισχύος της ΔΕΗ για 30 χρόνια)». Το 1984 με τις έρευνες, που πραγματοποίησε το κέντρο «ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ», τα βέβαια αποθέματα έφθασαν τους 6.000 Μεταλλεύματος Ουρανίου.


ΧΡΥΣΟΣ
Μετά την υπογραφή από τον Πρεσβευτή της Ρουμανίας και από εμένα Συμβάσεως γεωτρήσεων στη Θεσσαλία για πετρέλαιο και φυσικό αέριο, στο δείπνο που παρέθεσε ο Ρουμάνος Πρεσβευτής στην κατοικία του, ο Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Βιομηχανίας της Ρουμανίας, γνωστός Γεωλόγος, Καθηγητής Γκριγκόρας, με πήρε ιδιαιτέρως και μου είπε: «Ο Φίλιππος και ο Μέγας Αλέξανδρος είχαν στη διάθεσή τους, ως γνωστόν, πολύ Χρυσό, τον οποίον παρήγαγαν στα Χρυσωρυχεία της Μακεδονίας και φυσικά δεν μετέφεραν πετρώματα από το εξωτερικό για την παραγωγή του. Έχετε χρυσό, ψάξτε να τον βρείτε». Όταν το δήλωσα στη Βουλή, ορισμένοι γέλασαν. Μόνο ο Πρωθυπουργός, που ήξερε ότι στην αρχαιότητα υπήρχε χρυσός, στις ομιλίες του ανέφερε και τον χρυσό.

Η ύπαρξη Χρυσού στο Γαλλικό Ποταμό είναι δεδομένη από την Αρχαιότητα. Ένας (1) τόνος και 300 κιλά Χρυσού υπάρχει στην Τράπεζα της Ελλάδος που παρήγαγε στον Γαλλικό Ποταμό η Εταιρεία «Χρυσωρυχεία Βορείου Ελλάδος Α.Ε.» κατά τα έτη 1958 – 1960.

Ως γνωστόν, η εταιρεία «Χρυσωρυχεία Βορείου Ελλάδος Α.Ε.» δυνάμει Συμβάσεώς της με το Ελληνικό Δημόσιο το 1937 υπέγραψε Σύμβαση διάρκειας 100 ετών για την έρευνα και εκμετάλλευση του Χρυσού στη Μακεδονία. Η εταιρεία «Χρυσωρυχεία Βορείου Ελλάδος Α.Ε.» χρειάστηκε να ενεργήσει έρευνες επί 20 έτη και διέθεσε σημαντικές δαπάνες για την παραγωγή του πρώτου Ελληνικού χρυσού στους νεώτερους χρόνους. Η κατακόρυφη τότε πτώση της τιμής του χρυσού και η υποχρέωση της Εταιρείας να παραδίδει το χρυσό στην Τράπεζα της Ελλάδος στην διεθνή τιμή, την ανάγκασε να αναστείλει τις εργασίες.

Η εταιρεία είπε στην Τράπεζα της Ελλάδος να τοποθετήσει έναν υπάλληλο της και να του καταβάλλει για το χρυσό μόνο το κόστος της παραγωγής. Η Τράπεζα δεν εδέχθη και σταμάτησε την παραγωγή. Εάν δεν είχε σταματήσει θα είχαμε περισσότερους τόνους χρυσό. Δυστυχώς, η Τράπεζα, που είχε χρηματοδοτήσει την εταιρεία, πούλησε αργότερα το μηχάνημα πλύσεως της άμμου για την απόληψη του Χρυσού και δεν επαναλήφθηκε η εκμετάλλευση του Γαλλικού Ποταμού.

Στην εφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΗ την 18/1/1933 αναγράφεται πως ο Καθηγητής Αρβανιτόπουλος υποστήριξε σε δηλώσεις του ότι ορθώς τότε ο Διευθυντής της Εθνικής Τράπεζας Κυριακόπουλος πρότεινε να επιτραπεί στους χωρικούς να συλλέγουν «χρυσό στην άμμο» στο Στρυμώνα και στους άλλους ποταμούς της Μακεδονίας. Ανέφερε επίσης ότι οι αρχαίοι έβγαζαν χρυσό σε όλη την κοίτη του ποταμού. Στον ποταμό έβαζαν δέρματα ζώων που συνεκρατείτο ο χρυσός (το «Χρυσόμαλλο Δέρας»).

Ο Γενικός Διευθυντής του ΙΓΜΕ ανέφερε (Εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 23.12.1988) ότι στις Σκουριές της Χαλκιδικής υπάρχει σημαντικό κοίτασμα χρυσού. Το ΙΓΜΕ (Εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ», 31.8.1985) ανέφερε ότι 8000 κιλά προσχωματικού χρυσού εντόπισε στη Θράκη
Άγιος Μανδήλιος 1.850 κιλά
Μακροπόταμος 2.300 κιλά
Χείμαρρος 2.350 κιλά
Φιλιούρης 1.500 κιλά

Γερμανοί ειδικοί έκαναν επί δύο συνεχή καλοκαίρια έρευνα στο Παγγαίο, και σημείωσαν σε χάρτες, που δημοσίευαν και σε ειδικό βιβλίο, 15 περιοχές εκμεταλλεύσιμων μεταλλευμάτων. Την μελέτη των Γερμανών ανέφερα το 1981 στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κων. Καραμανλή και εκείνος κάλεσε σε ειδική σύσκεψη τον τότε Υπουργό Βιομηχανίας Σ. Μάνο, τον πρώην Υπουργό Βιομηχανίας Κ. Κονοφάγο και εμένα. Κατά την σύσκεψη, ο ειδικός Μεταλλειολόγος και διεθνώς γνωστός από το μεγάλο έργο του στο Λαύριο Καθηγητής Κων.

Κονοφάγος είπε στον Πρόεδρο, ότι όλες αυτές οι εκτιμήσεις είναι ορθές και πρέπει να αρχίσει η γεωλογική έρευνα. Επειδή οι περιοχές των παλαιών εκμεταλλεύσεων ανήκαν στην αρχαιολογική υπηρεσία, αποφασίσθηκε με την εποπτεία του Κ. Κονοφάγου και με την συνεργασία του Ι.Γ.Μ.Ε. της Αρχαιολογικής Εταιρείας και του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης να αρχίσει έρευνα για Χρυσό και Άργυρο στο Παγγαίο. Γραφειοκρατικές διατυπώσεις δεν επέτρεψαν μέχρι των εκλογών του 1981 να αρχίσει η έρευνα. Την 19η Νοεμβρίου 1988, στην εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» με τίτλο: «Το χρυσάφι του Παγγαίου δεν στέρεψε», αναγράφεται η πληροφορία ότι το ΙΓΜΕ εντόπισε χρυσοφόρες ζώνες στο Παγγαίο και στην περιοχή της Παλαιάς Καβάλας.

Η δε Σπηλαιολογική Εταιρεία Καβάλας ανακάλυψε αρχαία μεταλλεία και στοές με σκαλοπάτια και υπόγειους πέτρινους τοίχους, τόσο στο Παγγαίο όσο και στην περιοχή Φιλίππων Καβάλας. Κατά πληροφορίες, σε όλες τις χώρες που υπήρχαν παλαιά χρυσωρυχεία, γίνονται νέες έρευνες και επαναλειτουργούν με επιτυχία. Εκτός από τις γνωστές μορφές εμφανίσεως του χρυσού, όπως αναφέρεται στα σχετικά επιστημονικά κείμενα υπάρχει και ο «επιθερμικός χρυσός» (ο αόρατος χρυσός), ο οποίος αποκτάται με ειδική επεξεργασία. Το 1976 ιδρύθηκε η ΕΛΕΒΜΕ για τον σκοπό της εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου.


ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Οι αναπτυγμένες χώρες στηρίζουν το οικονομικό οικοδόμημα τους και στα προϊόντα που παράγουν, από μεταλλεύματα που εισάγουν από άλλες χώρες. Η Ελλάδα με το υψηλό μεταλλευτικό δυναμικό έπρεπε και μπορεί να κατέχει εξέχουσα θέση στον παγκόσμιο οικονομικό στίβο σε ότι αφορά τον τομέα αυτό.

Η κατάργηση του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, παρά τις διαμαρτυρίες των Ελλήνων εφοπλιστών, αντί επαίνου για την προσφορά τους και για τις δυνατότητές τους να βοηθήσουν τη χώρα στη δύσκολη οικονομική κατάσταση που βρίσκεται σήμερα, θεωρείται από τους εφοπλιστές ως υποβάθμιση της εμπορικής μας ναυτιλίας. Χάρις στη ναυτική παράδοση από την αρχαιότητα και το επιχειρηματικό δαιμόνιο των Ελλήνων εφοπλιστών σε διεθνή ανταγωνισμό, η ελληνόκτητη εμπορική ναυτιλία είναι πρώτη στον κόσμο και παραμένει στην κορυφή κάθε χρόνο τα τελευταία 30 χρόνια.

Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Εμπορική μας Ναυτιλία, με τη συμπαράσταση του Υπουργείου Ναυτιλίας, ως το τέταρτο όπλο των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων (Επιστολή Πλοιάρχου Εμπορικού Ναυτικού κ. Φρίξου Δήμου, Εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 28.10.2010) με απώλεια 2.500 Αξιωματικών και Ναυτών και καταστροφή 120 πλοίων και 551 πετρελαιοκίνητων ιστιοφόρων, μετέφερε συμμαχικά εφόδια σε όλες τις θάλασσες.

Το επιχειρηματικό δαιμόνιο των Ελλήνων αποδεικνύεται από τους Έλληνες εφοπλιστές, οι οποίοι σε διεθνή ανταγωνισμό πέτυχαν να δημιουργήσουν την ελληνόκτητη εμπορική ναυτιλία, την πρώτη στον κόσμο και τους απόδημους Έλληνες, οι οποίοι με ελεύθερη την ιδιωτική πρωτοβουλία, επιτυγχάνουν και διακρίνονται στο εξωτερικό.

Στην Ελλάδα από το 1981 διακηρύχτηκε και έκτοτε εφαρμόστηκε η κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων, με συνέπεια απεργίες και στάσεις εργασίας. Οι συνδικαλιστές, οι οποίοι μπορούν να είναι χρήσιμοι στην Εθνική Οικονομία, αλλά και στους εργαζόμενους, εάν παράλληλα προς κύρια αποστολή τους, του να συμπαραστέκονται στους εργαζόμενους, αντιληφθούν ότι το ίδιο ατομικό και οικογενειακό συμφέρον συμπίπτει απόλυτα με την υγιή ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και την άνθηση της ελεύθερης οικονομίας.

Δυστυχώς ο κακώς νοούμενος συνδικαλισμός αντί να βοηθήσει στην άνθιση των επιχειρήσεων στην Ελλάδα, αφήρεσε επιχειρήσεις από τους δημιουργούς τους, με δυσμενέστατες σήμερα συνέπειες γιά την Ελληνική οικονομία. Παράδειγμα η ΛΑΡΚΟ, η οποία παράγει ΝΙΚΕΛΙΟ (που δεν έχουν οι χώρες της Ε.Ε. πλην της Φιλανδίας), γιά την οποία στις 18 Νοεμβρίου 1958 βουλευτής της ΕΔΑ στη Βουλή χαρακτήρισε «Το Μεταλλείο Λαρύμνης» από τα λίγα μεγάλα έργα πολύτιμου μετάλλου στον κόσμο», κοινωνικοποιήθηκε και σήμερα πωλείται.

Νίκος Μάρτης
Πρώην Υπουργός

Πηγή
http://logioshermes.blogspot.com/2010/11/blog-post_9838.html
Διαβάστε περισσότερα...