ΠΡΟΚΛΟΣ - ΠΟΤΕ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΤΟ ΟΡΓΑΝΙΚΟ ΣΩΜΑ;

Ο Πλάτων στον «Τίμαιο, 43.a» αναφερόμενος στην κάθοδο της ψυχής στο από τους εγκόσμιους ή νέους θεούς δημιουργούμενο «ὀστρεῶδες» [οστρακοειδές] ορατό & οργανικό σώμα, ή αλλιώς «τὸν ἐκ πυρὸς καὶ ὕδατος καὶ ἀέρος καὶ γῆς ὄχλον ἄλογον»
δεύτερο όχημα, μας λέγει πως : «Αλλά συντήκοντας τα με πυκνά καρφιά, αόρατα λόγω του μικρού μεγέθους τους, και κατασκευάζοντας από όλα τα στοιχεία ένα ατομικό σώμα, δέσμευσαν τις περιστροφές τις αθάνατης ψυχής περιόδους [περιστροφές] μέσα στο σώμα που εισρέει και διαρρέει. – Αλλὰ διὰ σμικρότητα ἀοράτοις, πυκνοῖς γόμφοις συντήκοντες, ἓν ἐξ ἁπάντων ἀπεργαζόμενοι σῶμα ἕκαστον, τὰς τῆς ἀθανάτου ψυχῆς περιόδους ἐνέδουν εἰς ἐπίρρυτον σῶμα καὶ ἀπόρρυτον».


Αφού, λοιπόν, ο Πλάτων ξεκίνησε από τα ατελέστερα και ενυλότερα και αφού δημιούργησε τα ομοιομερή και από αυτά το οργανικό σώμα, μεταδίδει σε αυτό την ψυχή. Γιατί οι νέοι θεοί, δανειζόμενοι μέρη από τα σύνολα, έπαιρναν τα απλά στοιχεία και δημιουργούσαν τα οχήματα των άλογων ψυχών, τα οποία έλεγε προηγουμένως ότι είναι «ο θορυβώδης και άλογος φόρτος που αποτελείται από πυρ, γη, αέρα και ύδωρ». Αυτά συγκολλώντας γεννούν τα ομοιομερή, των οποίων η σύνθεση αποτελείται από τα τέσσερα στοιχεία. Και «συντήκοντας με πυκνούς γόμφους» [καρφιά] τα γεννήματα δημιουργούν το οργανικό σώμα.
Γιατί αυτό είναι που χρειάζεται, όλα τα μικρά και αόρατα καρφιά λόγω της σύστασής του από ανόμοια πράγματα, και μάλιστα καρφιά πολλά και πυκνά λόγω της ευδιαλυτότητας της σύνθεσής του. Ως πυκνά και αόρατα καρφιά, λοιπόν, λέμε τις εισαγωγές των μικρών και αόρατων στοιχείων στα μεγαλύτερα, καθώς και ότι η σύντηξη είναι οικεία με τα έργα του Ηφαίστου, αφού το πυρ, μέσω της αραιώσεως κατά τη σύνταξη, προκαλεί την ολοκληρωτική διείσδυση του ενός μέσα στο άλλο, όπως γίνεται στην περίπτωση των μετάλλων που συγχωνεύονται, όταν με την τήξη τα σμικρομερή διεισδύουν στα μεγαλομερέστερα και έτσι πραγματοποιείται η σύγκραση.
Η συνέχεια, λοιπόν, των νοημάτων είναι ότι οι νέοι θεοί «συγκολλούσαν τα μέρη που έπαιρναν, κατασκευάζοντας το σώμα όχι με αδιάλυτους δεσμούς, αλλά συντήκοντας τα μέρη αυτά με πυκνά καρφιά μικρά και αόρατα». Γιατί χρειάζεται τήξη και συγκόλληση για τη γέννηση των ομοιομερών, εκ των οποίων τη συγκόλληση παρέχει η υγρότητα και τήξη η θερμότητα. Γιατί καθετί τήκεται από το πυρ και συγκολλάται από το ύδωρ.
Μετά, λοιπόν, την ένωση από τα πολλά και ανόμοια προστίθεται η ψυχή, πρώτα οπωσδήποτε η θνητή (γιατί μέσω αυτής, δηλαδή μέσω της φυτικής, της αισθητικής και της ορεκτικής ζωής, το σώμα καθίσταται “ἐπίρρυτον” [διαρρέει]) και δεύτερη η αθάνατη (γιατί αυτή δεν «ενδύεται» [βυθίζεται] απλώς σε ένα σώμα, αλλά σε ένα σώμα «ἐπίρρυτον σῶμα καὶ ἀπόρρυτον» [που εισρέει και διαρρέει]). Και η μία γεννιέται μαζί με το σώμα, ενώ η άλλη δεσμεύεται στο σώμα.
Αυτή, λοιπόν, είναι η σειρά της δημιουργίας, και έχει μια προφανή λογική. Γιατί ολόκληρη η γέννηση ξεκινά από το ατελές και προχωρά σιγά – σιγά προς το τέλειο. Και στην περίπτωση του σύμπαντος η δημιουργία προχωρούσε από τον νου και στην ψυχή μέχρι τα σώματα (γιατί η γέννηση ήταν άχρονη), ενώ στην περίπτωση των θνητών ζωντανών όντων η γέννηση ξεκινά από σώματα. Γιατί γίνεται μέσα στον χρόνο και καθετί που γεννιέται μέσα στον χρόνο ξεκινά από το ατελές, αυτό δεν έχει γεννηθεί μέσα στον χρόνο.
Επομένως το σύμπαν δεν έχει γεννηθεί μέσα στον χρόνο. Γιατί ο δημιουργός δεν έδωσε υπόσταση πρώτα στο σώμα αλλά στην ψυχή, όπως έχει πει ο Πλάτων. Αυτό δηλώνει ότι η επονομαζόμενη γέννηση στην περίπτωση του σύμπαντος είναι αγέννητη, και ότι η σύνθεση του γίνεται μεμιάς. Και στην περίπτωση του σύμπαντος το όλον [σύνολο] λάβανε υπόσταση πριν από τα μέρη, και τα «ένα» πριν από το πλήθος. Στην περίπτωση των θνητών ζωντανών όντων τα πολλά γεννιούνται πριν από το «ένα», και αυτά συντήκονται με τα πυκνά καρφιά και αποτελούν «ένα». Γιατί συντήκονται με τα πυκνά σώματα, και αυτά που συντήχθησαν καρφώνονται, και αυτά που καρφώθηκαν ζωογονούνται, και αυτά που ζωογονήθηκαν προσαρμόζονται στην αθάνατη ψυχή.
Από αυτά είναι φανερό ότι σύμφωνα με τον Πλάτωνα πρέπει να υποστηρίξουμε ότι η είσοδος της ψυχής γίνεται με την έξοδο του βρέφους. Γιατί τότε το κύημα είναι τέλειο και όχι προηγουμένως. Γιατί, καθώς έχει γίνει τέλειο, η φύση δεν το κρατάει μάταια μέσα. Όταν, λοιπόν, το σώμα γίνει «ἓν και ὅλον», τότε η αθάνατη ψυχή δεσμεύεται σε αυτό. Και γίνεται «ἓν» όταν γίνει τέλειο, και είναι τέλειο, όταν έρθει στο φως. Γιατί όταν μένει μέσα, είναι μέρος του άλλου. Άρα δεν υφίστασται καμία «ἔνδεσις» [δέσμευση] της ψυχής από τους θεούς μέσα στο σπέρμα, όπως πιστεύουν κάποιοι, ούτε φυτεύεται μαζί με το σπέρμα, αλλά οι περιστροφές της συνδέονται με το σώμα όταν το σώμα ήδη γεννηθεί. Γιατί που μέσα στο σπέρμα υπάρχει ένα σώμα γεννημένο «εκ πολλών και πυκνών γόμφων»; Άρα, όταν το όργανο γίνει τέλειο, τότε οι θεοί «συνδέουν» την ψυχή που θα το χρησιμοποιήσει.
Βέβαια δεν θα παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι :
περιόδους ψυχῆς [περιστροφές της ψυχής] ο Πλάτων λέει τις ενέργειες της οποίες προχωρούν προς το ζωντανό οργανισμό και τις δύο δυνάμεις της, αυτή του κύκλου του «Ταύτου» [ταυτότητα] και αυτή του κύκλου του «Θατέρου» [διαφορετικότητα]. Άρα σύμφωνα με τον Πλάτωνα ολόκληρη η ψυχή κατεβαίνει. Γιατί ο Πλάτωνας έχει δώσει στην ψυχή μόνο δύο κύκλους και δυο «περιόδους» [περιστροφές], και τις κατεβάζει και τις δυο.

 Πηγή

Διαβάστε περισσότερα...

Τι συνέβη με τα βυθισμένα ερείπια στην Κούβα; - Συνδέονται με την Ατλαντίδα; [εικόνες]

Περισσότερο από μια δεκαετία πριν, μια ομάδα εξερευνητών εργαζόταν σε μια αποστολή εξερεύνησης και έρευνας στα ανοικτά της δυτικής ακτής της Κούβας, όταν ο εξοπλισμός των σόναρ τους έδειξε μια ανέλπιστη σειρά από πέτρινες κατασκευές που βρίσκεται περίπου 650 μέτρα κάτω από την επιφάνεια.

Οι κατασκευές εμφανίστηκαν σε εντελώς αναλογικά σχήματα στην άγονη «έρημο» του πυθμένα του ωκεανού και φάνηκαν να δείχνουν συμμετρικά οργανωμένες πέτρες που θυμίζουν αστική ανάπτυξη. Μια αναταραχή στα μέσα ενημέρωσης σύντομα ακολούθησε με τα ειδησεογραφικά σάιτ να έχουν εντυπωσιακούς τίτλους όπως «Βρέθηκε η Ατλαντίδα στην Κούβα» και «Βρέθηκε Χαμένη Πόλη στην Καραϊβικής», «Βρέθηκε Κρυστάλλινη Πυραμίδα δυτικά της Κούβας».

Ωστόσο, η διαπίστωση αυτή προσέλκυσε επίσης την προσοχή των κυβερνήσεων, του εθνικού μουσείο και του National Geographic, που όλοι έδωσαν υποσχέσεις για τη περαιτέρω διερεύνηση των παράξενων εικόνων του σόναρ.

Τώρα, δεκατρία χρόνια μετά, η ιστορία βρίσκεται στην αφάνεια.

Τι συνέβη στα πάντα βυθισμένα «ερείπια» της Κούβας; Διερευνήθηκαν ποτέ πλήρως;

Και γιατί τα μέσα ενημέρωσης σίγησαν για αυτή την ασυνήθιστη ανακάλυψη; 

Η ανακάλυψη έγινε για πρώτη φορά το 2001, όταν η Pauline Zalitzki, μια θαλάσσια μηχανικός και ο σύζυγός της Paul Weinzweig, ιδιοκτήτες της μιας καναδικής εταιρείας που ονομάζεται Advanced Digital Communications (ADC), εργάζονταν σε μια αποστολή έρευνας σε συνδυασμό με την κουβανική κυβέρνηση στην άκρη του η χερσόνησος Guanahacabibes στο Pinar del Rio Province της Κούβας.

Η ADC ήταν μία από τις τέσσερις εταιρείες που εργάζονταν σε μια κοινοπραξία με την κυβέρνηση του Προέδρου του Φιντέλ Κάστρο για να εξερευνήσουν τα χωρικά ύδατα της Κούβας, που κατέχουν εκατοντάδες πλοία φορτωμένα με θησαυρούς από την ισπανική αποικιακή εποχή. Η ομάδα χρησιμοποιούσε προηγμένο εξοπλισμό σόναρ για να σαρώσει μια έκταση πυθμένα 2 τετραγωνικών χιλιομέτρων, όταν παρατήρησε μια σειρά από συμμετρικές και γεωμετρικές πέτρινες κατασκευές που μοιάζουν με ένα αστικό σύμπλεγμα.

Ο χάρτης της βυθισμένης πόλης στην Κούβα δείχνει τη θέση της υποτιθέμενης αρχαίας πόλης που ανακαλύφθηκε από τον Paul Weinzweig και την Pauline Zalitzki Κατά τη μελέτη των εικόνων του σόναρ, η Zalitzki παρατήρησε αυτό που φαινόταν να είναι ασυνήθιστοι σχηματισμοί από συκροτήματα κτιρίων, οροφές, και γεωμετρικά σχήματα. Μερικά από τα συγκροτήματα φαίνονταν σαν να ήταν χτισμένα σε σχήμα πυραμίδας, άλλα ήταν κυκλικά. 

Τον Ιούλιο του 2001, επέστρεψαν στην περιοχή με το γεωλόγο Manuel Iturralde, ανώτερο ερευνητής του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας της Κούβας, αυτή τη φορά εξοπλισμένοι με ένα τηλεχειριζόμενο όχημα για να εξετάσουν και να κινηματογραφήσουν τις κατασκευές.

Οι εικόνες αποκάλυψαν μεγάλους ογκόλιθους που μοιάζουν με λαξευμένο γρανίτη, διαστάσεων περίπου 2.5 μέτρα επί 3.10 μέτρα. Μερικά τετράγωνα εμφανίζονταν σκόπιμα στοιβαγμένα το ένα στην κορυφή του άλλου, άλλα εμφανίστηκαν απομονωμένα από τα υπόλοιπα. Η Zalitzki είπε ότι οι εικόνες φαίνεται να αντανακλούν τα ερείπια μιας βυθισμένης πόλης, αλλά ήταν απρόθυμη να εξάγει κάποια συμπεράσματα, χωρίς περαιτέρω αποδείξεις.

Οι φωτογραφίες με τους δύτες είναι από άλλη περιοχή πιο κοντά στην ακτή και σε μικρότερο βάθος



Οι φωτογραφίες με τους δύτες είναι από άλλη περιοχή πιο κοντά στην ακτή και σε μικρότερο βάθος

"Αυτές είναι εξαιρετικά περίεργες κατασκευές και έχουν καταλάβει τη φαντασία μας", δήλωσε ο Iturralde, ο οποίος έχει μελετήσει αμέτρητους υποβρύχιους σχηματισμούς. "Αλλά αν έπρεπε να το εξηγήσουμε αυτό γεωλογικά, θα είχαμε ένα δύσκολο έργο".

Υπολογίζονται ότι θα χρειάζονταν 50.000 χρόνια για τις δομές αυτές να βυθιστούν στο βάθος στο οποίο λέγεται ότι βρέθηκαν, Ο Iturralde πρόσθεσε ότι "50.000 χρόνια πριν δεν υπήρχε η αρχιτεκτονική ικανότητα σε οποιοδήποτε από τους πολιτισμούς που γνωρίζουμε για τη δημιουργία πολύπλοκων κτιρίων".

Ένας ειδικός στην ενάλια αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο της Πολιτείας της Florida πρόσθεσε: "Θα ήταν ωραία να ήταν σωστό, αλλά θα έπρεπε να ήταν πραγματικά προχωρημένο για οτιδήποτε που θα βλέπαμε στο νέο κόσμο για εκείνο το χρονικό πλαίσιο. Οι κατασκευές βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου".

Καταιγίδα δημοσιευμάτων των μέσων ενημέρωσης που ακολούθησε την ανακοίνωση της ανακάλυψης, τα ειδησεογραφικά sites έσπευσαν σε παραλληλισμούς με τη μυθική χαμένη πόλη της Ατλαντίδας. Ωστόσο, η Zelitsky και ο Weinzweig ήταν απρόθυμοι να κάνουν τέτοιου είδους συγκρίσεις. Η ιστορία είναι μύθος, είπε η Zelitsky. «Αυτό που έχουμε βρει είναι πιο πιθανό τα απομεινάρια ενός τοπικού πολιτισμού", που κάποτε βρισκόταν σε μια "χερσαία γέφυρα" 100 μιλίων που ένωνε την χερσόνησο του Γιουκατάν του Μεξικού με την Κούβα.

Ο Iturralde πρόσθεσε ότι υπάρχουν τοπικοί μύθοι των Μάγια και των αυτοχθόνων Yucatecos που μιλούν για ένα νησί κατοικημένο από τους προγόνους τους που εξαφανίστηκε κάτω από τα κύματα. Παρ 'όλα αυτά, ο Iturralde δεν παραβλέπει την πιθανότητα ότι τα πετρώματα να είναι απλώς το αποτέλεσμα από τα θαύματα της Μητέρας Φύσης. "Η φύση είναι σε θέση να δημιουργήσει κάποιες πραγματικά αδιανόητες κατασκευές», είπε. 

Παρά τις εκατοντάδες δημοσιεύσεων των μέσων μαζικής ενημέρωσης που ανέφεραν βυθισμένες πόλεις, προηγμένους πολιτισμούς, τη χαμένη πόλη της Ατλαντίδας και τα βυθισμένα ερείπια, υπάρχουν άλλοι που δεν είναι τόσο πρόθυμοι να δεχτούν αυτή την άποψη.

Η Keith Fitzpatrick-Matthews από την ιστοσελίδα απομυθοποίησης Bad Archaeology, ισχυρίστηκε ότι το βάθος των φερομένων ερειπίων είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για τους υποστηρικτές της βυθισμένης πόλης. Κατά τη διάρκεια της Πλειστοκαίνου εποχής, η οποία χαρακτηρίζεται από μια σειρά εποχών των παγετώνων, η στάθμη της θάλασσας μειώθηκε σημαντικά, αλλά η μέγιστη πτώση ήταν περίπου 100 μέτρα. 

"Σε κανένα σημείο κατά τη διάρκεια της Εποχής των Παγετώνων η περιοχή δεν βρισκόταν πάνω από το επίπεδο της θάλασσας, εκτός αν, φυσικά, το έδαφος στο οποίο στέκεται έχει βυθιστεί. Αυτό είναι το ερώτημα για την Ατλαντίδα: σύμφωνα με την αναφορά του Πλάτωνα, καταστράφηκε "από ισχυρούς σεισμούς και πλημμύρες". Ωστόσο, αν λάβουμε υπόψη μας τον λόγο του Πλάτωνα- όπως πρέπει, αν υποθέσουμε ότι η Ατλαντίδα είναι ένας ιστορικός τόπος -η βία της βύθισης της καθιστά απίθανο ότι μια ολόκληρη πόλη θα μπορούσε να επιβιώσει βυθισμένη σε περισσότερο από 600 μέτρα βάθος σε μια άβυσσο", γράφει η Fitzpatrick-Matthews.

Επιπλέον τυχάρπαστοι ερευνητές και συνωμοσιολόγοι σε μια έκρηξη υπερβολής έλεγαν ότι τα υποτιθέμενα ερείπια της Ατλαντίδας είναι μέσα στο τρίγωνο των Βερμούδων. Όπως όμως βλέπουμε και στον χάρτη που παρουσιάζουμε το τρίγωνο των βερμούδων απέχει κάποιες εκατοντάδες χιλιόμετρα από την δυτική ακτή της Κούβας. Οπότε πολύ πιθανότατα η υπερβολή αυτή να έγινε σκόπιμα με σκοπό να ξεγελαστεί η κοινή γνώμη και να αυξηθεί η τηλεθέαση και η αναγνωσιμότητα τους.

Αν υποθέσουμε ότι έχουν δίκιο και ότι αυτές οι πέτρινες κατασκευές δεν αντανακλούν μια αρχαία βυθισμένη πόλη, αλλά είναι απλώς προϊόντα της φύσης, τότε σίγουρα οι γεωλόγοι και οι άλλοι επιστήμονες, θα πρέπει γρήγορα να μεταβούν εκεί, να το διαπιστώσουν και να διερευνήσουν τι αλλόκοτη εκδήλωση της φύσης, θα προκαλούσε τέτοιους περίεργους σχηματισμούς.

Περιέργως, όμως, δεν έχει αναφερθεί καμία έρευνα και τα ειδησεογραφικά πρακτορεία τηρούν νεκρική σιγή για το θέμα. Τι συνέβη με όλες αυτές τις υποσχέσεις από την κυβέρνηση, το εθνικό μουσείο, το National Geographic και τους άλλους επιστήμονες που θα διεξήγαγαν περαιτέρω έρευνες; 

Φυσικά όπως βλέπουμε στις παραπάνω φωτογραφίες δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι κατασκευές είναι τεχνητές και ΔΕΝ πρόκειται για δημιουργήματα της Φύσης. Ωστόσο οι φωτογραφίες με τους δύτες δεν βρίσκονται στην συγκεκριμένη περιοχή έρευνας καθώς σε αυτό το βάθος (650 μέτρα) δεν μπορεί να πάει δύτης παρά μόνο ρομπότ.

Οι φωτογραφίες με τους δύτες είναι από άλλη περιοχή πιο κοντά στην ακτή και σε μικρότερο βάθος.

Η γρήγορη απόρριψη της ιστορίας οδήγησε κάποιους να αναρωτιούνται αν υπήρξε απόκρυψη και συγκάλυψη των πληροφοριών σχετικά με τη διαπίστωση. Ωστόσο, η Fitzpatrick-Matthews υποστηρίζει ότι η ιστορία απλώς πάγωσε και ότι τελικά οι ειδικοί δεν πείστηκαν ότι η Zelitsky είχε πραγματικά ανακαλύψει μια βυθισμένη πόλη.

 Πηγή

Διαβάστε περισσότερα...

Μυκηναίοι, οι ιππότες του χαλκού - Αινίγματα και Θεωρίες

-Από την ινδοευρωπαϊκή θεωρία και την «εισβολή των Δωριέων» ως τον Μπροντέλ και τις κλιματικές αλλαγές που οδήγησαν στην παρακμή της παντοδυναμίας των Αχαιών.

 

Η ινδοευρωπαϊκή θεωρία που διαπότιζε τις σελίδες των σχολικών βιβλίων μας ήταν σαφής: Τα σφριγηλά ινδοευρωπαϊκά φύλα άφησαν τον 22ο αιώνα π.Χ. τις στέπες της Ουκρανίας και εισέβαλαν στη δυτικά του Ιστρου Ευρώπη και στη ΝΔ Ασία.

 

Στην εμπροσθοφυλακή, οι Έλληνες - που χωρίζονται σε εκείνους που πήγαν στην Αρμενία και σε εκείνους που κατέβηκαν τη χερσόνησο του Αίμου -, οι Λούβιοι με τους Νασίλι που πήγαν στη Μ. Ασία (οι δεύτεροι μας είναι πιο γνωστοί ως Χιττίτες ή Χετταίοι, από το όνομα των αυτόχθονων Hatti που υποδούλωσαν), οι Κέλτες στη Δ. Ευρώπη, οι Πέρσες στη Μεσοποταμία και οι Άρειοι στο Αφγανιστάν και στην Ινδία. Μεταξύ των ελληνικών φύλων που έφθασαν ως τις ακτές του Αιγαίου ισχυρότεροι ήταν οι Αχαιοί, που έχτισαν μια σειρά καστροπόλεις σε όλη την Κεντρική και Νότια Ελλάδα, με ισχυρότερη τις Μυκήνες - εξ ου και Μυκηναίοι.

Οπλισμένοι με θώρακες, ιππικό και άρματα, υπέταξαν γοργά τους ντόπιους και, εκμεταλλευόμενοι τις συνέπειες της έκρηξης στη Θήρα, σάρωσαν τους Μινωίτες στην Κρήτη, φθάνοντας αργότερα στα τείχη της Τροίας. Μετέπειτα υπέκυψαν κι αυτοί στον επόμενο ινδοευρωπαϊκό εισβολέα, τους επίσης Έλληνες Δωριείς, που έκαμψαν κάθε αντίσταση με τα σιδερένια - πλέον - όπλα τους.

 

Η «Συνομοσπονδία» 

 

Όπως όμως είδαμε στα των Μινωιτών, η πραγματικότητα πρέπει να ήταν πολύ πιο σύνθετη. Κατ' αρχήν, οι Αιολοί ήταν εκείνοι που συγχωνεύθηκαν πρώτοι με τους αυτόχθονες του Αιγαίου και τους λοιπούς καταφθάνοντες Ινδοευρωπαίους (Λούβιους κυρίως) για να δώσουν το κράμα των Μινωιτών.

 

Οι Αχαιοί βρήκαν μεν έδαφος για την εγκατάστασή τους στην Ελλάδα, αλλά υποχρεώθηκαν σύντομα να αναγνωρίσουν την επικυριαρχία των πολιτισμικά ανώτερων Μινωιτών. Η ιστορία του Θησέα και του Μινώταυρου, ή εκείνη του Κάδμου, της Ευρώπης και τόσων άλλων γαλαζοαίματων της Εγγύς Ανατολής που μπόλιασαν τη μυθολογία των Ελλήνων, μόνον ως επακόλουθο μιας τέτοιας επιβολής της κοσμοκράτειρας Κρήτης εξηγούνται.

 

Επίσης, η ανεύρεση τόσο κοντινών καστροπόλεων με βασιλικούς τάφους (Πύλος, Αμύκλες, Μυκήνες, Τίρυνθα, Ελευσίνα, Αθήνα, Βραυρώνα, Μαραθώνας, Θήβα, Δελφοί, Ορχομενός, Ιωλκός) εξηγούνται με μια «χαλαρή συνομοσπονδία βαρόνων» που ζούσαν αυτόνομοι ενόσω δεν διανοούνταν αμφισβήτηση της θαλασσοκράτειρας. Ο σπόρος της συνύπαρξης «πόλεων-κρατών», που οδήγησε αργότερα στη γέννηση της δημοκρατίας, είχε μπει από τα χρόνια της Μινωικής Ειρήνης. 

 

Από την άλλη πλευρά, η έκρηξη της Θήρας ήταν το προοίμιο της πτώσης της Κρήτης και της τελικής υποταγής της στα πρώην προτεκτοράτα της. Η πρόσφατη χρονολόγηση της έκρηξης γύρω στο 1613 π.Χ. (+/- 13 χρόνια) ταιριάζει σχεδόν απόλυτα με την υποτιθέμενη έναρξη της μυκηναϊκής εισβολής γύρω στο 1635 π.Χ.

 

Η... μεγαθυμία του μινωίτη βασιλιά Κατρέα να παντρέψει τις κόρες του Αερόπη και Κλυμένη με τους Αχαιούς Ναύπλιο και Πλεισθένη (πατέρα του Αγαμέμνονα και του Μενέλαου) εξηγείται τώρα ως διπλωματική προσπάθεια να κρατηθούν οι «βαρόνοι» μακριά από την τραυματισμένη Κρήτη.

 

Τα πράγματα όμως είχαν πάρει τη νέα τροπή τους. Η μεταφορά του πόλου ισχύος έγινε και το αποδεικνύει η έναρξη δημιουργίας θολωτών τάφων για τους βασιλείς των Μυκηνών (από τον 16ο αιώνα π.Χ.), έστω και με το μινωικό DNA στα οστά τους. 

 

Τα κυκλώπεια τείχη 

 

Υπήρξε λοιπόν μια ώσμωση τεσσάρων αιώνων μεταξύ Μινωιτών και Μυκηναίων, πριν από την επικράτηση των τελευταίων. Μια ώσμωση που γίνεται πασιφανής στα τεχνουργήματα του μυκηναϊκού πολιτισμού, καθώς είναι πολλές φορές δυσδιάκριτη ακόμη και στους αρχαιολόγους η διαφορά.

 

Ωστόσο υπήρξαν τομείς στους οποίους οι Μυκηναίοι μεγαλούργησαν μοναδικά, με πρώτο και καλύτερο - φυσικά - εκείνο των οχυρώσεων: Τα «κυκλώπεια τείχη» (14ος αιώνας π.Χ.) των Μυκηνών και της Τίρυνθας σαστίζουν ακόμη και σήμερα τον επισκέπτη, με την τέλεια συναρμογή ογκόλιθων πάχους ενός μέτρου. Το ύψος των τειχών έφθανε τα 12 μέτρα και ο πάχος τους τα 7,5! Αργότερα η λιθοτεχνία τους εξελίχθηκε και είδαμε τετραγωνισμένες πέτρες, τριγωνικές αψίδες (όπως η περίφημη Πύλη των Λεόντων ή εκείνη του θολωτού Τάφου του Ατρέα), είδαμε δρόμους αμαξιτούς με απορροές - κατάλληλους για άρματα - και γεφύρια πέτρινα.

 

Από την ανάλυση των παλατιών οι αρχαιολόγοι και οι μηχανικοί συμπέραναν ότι οι Μυκηναίοι χρησιμοποιούσαν σκαλωσιές και μηχανές ύψους 8,5 μέτρων με αιωρούμενες λάμες, μέσω των οποίων κατόρθωναν τη διάτρηση της πέτρας. Επίσης, κατασκεύαζαν πηγάδια με περίτεχνες υπόγειες δεξαμενές για τα κάστρα τους και ήταν αυτοί που πρώτοι έσκαψαν υπόγεια δίκτυα μεταφοράς του λιωμένου χιονιού από τα βουνά στις πόλεις τους. 

 

Η άλλη σπουδαία κληρονομιά των Μυκηναίων ήταν η γραφή. Έχοντας γνωρίσει τη μινωική Γραμμική Α, ανέπτυξαν τη δική τους - ξεκάθαρα ελληνική πλέον - Γραμμική Β. Η μετάβαση από το ένα σύστημα στο άλλο μάς εξηγήθηκε από τον Στησίχορο «... τον Παλαμήδην λέγειν ευρηκέναι (τα γράμματα)» και τον Διόδωρο («Ο Παλαμήδης άφωνα και φωνούντας συλλαβάς τεθείς εξεύρον ανθρώποισι γράμματα ειδέναι»). Ο Παλαμήδης - θυμίζουμε - ήταν ο μέσω Ναυπλίου εγγονός του μινωίτη βασιλιά Κατρέα! 

 

Βεβαίως οι Μυκηναίοι ως στρατοκράτες δεν χρησιμοποίησαν αρχικά τη γραφή για λογοτεχνία, αλλά για καταγραφή των προσόδων τους που αυξάνονταν αλματωδώς. Έχοντας ανοιχτό πλέον το πεδίο από τους Μινωίτες (ξεκαθάρισαν οριστικά μαζί τους το 1365 π.Χ.), ανέλαβαν τόσο το εμπόριο του Αιγαίου όσο και την επιθετική επέκταση προς Ανατολάς.

 

Τα θησαυροφυλάκιά τους γέμισαν γοργά με χρυσό και πολύτιμους λίθους. Οι αρματωσιές τους γίνονταν όλο και πιο περίτεχνες - οι ολόσωμες πανοπλίες τους προηγήθηκαν κατά 2.500 χρόνια εκείνων του ευρωπαϊκού Μεσαίωνα - και τα σπαθιά τους έγιναν πραγματικά κομψοτεχνήματα. Στόλισαν τα ανάκτορά τους με επικές τοιχογραφίες - όχι πια ειρηνικές σκηνές μινωικού τύπου - και... υιοθέτησαν τις μινωικές μπανιέρες.

 

Αυτή την εποχή, όπως μας αποκαλύπτουν νεότερα ευρήματα, επεκτάθηκαν προς τον Βορρά, χτίζοντας πόλεις ελέγχου του εμπορίου ως τον Δούναβη (οι Ηρακλειδείς της μυθολογίας). Ο λόγος μπορεί να ήταν «ο δρόμος του ήλεκτρου» προς τη Βαλτική, αλλά το πιθανότερο ήταν η πρόσβαση στα μεταλλεία χρυσού της Χαλκιδικής και σιδήρου των Καρπαθίων. 

 

Οι Χετταίοι και η «Ιλιάδα» 

 

Εν τω μεταξύ στη Μ. Ασία οι Χετταίοι επεκτείνονταν προς τα δυτικά. Μεταξύ του 1420 και του 1400 π.Χ. ο βασιλιάς τους Τουντχαλίγια Ι κατατρόπωσε μια συνομοσπονδία 22 λουβικών πόλεων και υποχρέωσε την Τροία της περιοχής Ιλιον που ήλεγχε τα Δαρδανέλια (Taruwisa και Wilusa στη γλώσσα τους) να δηλώσει υποταγή. Την ίδια τύχη είχε το 1315 και το 1250 π.Χ. η αποικία των Αχαιών Μίλητος. Οντες κορυφαίοι διπλωμάτες, οι Χετταίοι φρόντισαν να αποκαταστήσουν σύντομα τις σχέσεις τους με τους «Ahhiyawa» (Αχαιούς): 

 

Μεταξύ των ετών 1250 και 1230 π.Χ. η Θήβα καταστράφηκε - κατά τον πόλεμο των Επιγόνων - και οι Μυκήνες απέκτησαν οριστικά την πρωτοκαθεδρία στον ελλαδικό χώρο. Με το εμπόριο του Πόντου στα χέρια της Τροίας, τα μεταλλεία κασσίτερου του Ταύρου στα χέρια των Χετταίων και εκείνα του χαλκού της Κύπρου στα χέρια των Ανθρώπων της Θάλασσας (φυγάδες Μινωίτες, Φιλισταίοι, Σαρδηνοί και Σικελοί πειρατές) η εκστρατεία προς Ανατολάς ήταν προδιαγεγραμμένη.

 

Όπως γνωρίζουμε από τον Όμηρο, οι Μυκηναίοι συγκέντρωσαν μια τεράστια για την εποχή τους δύναμη (1.000 πλοία και 100.000 άνδρες) για να πάρουν την πόλη-«κλειδί» στο πέρασμα προς τη Μ. Ασία και τον Εύξεινο Πόντο. Έπειτα από δεκαετή περιπέτεια οι Αχαιοί νίκησαν τους Τρώες και τις ενισχύσεις που τους έστειλαν οι Χετταίοι (γύρω στο 1210 π.Χ.), δημιουργώντας το μεγαλύτερο έπος όλων των εποχών, την «Ιλιάδα». 

 

Λογικά, είχαν πλέον τον δρόμο ανοιχτό για τη δημιουργία μιας αυτοκρατορίας. Αυτό όμως που συνέβη ήταν ένα ιστορικό ανεξήγητο: Μυκηναίοι, Χετταίοι και τα βασίλεια της Μεσοποταμίας... κατέρρευσαν όλοι! Οι Αιγύπτιοι γλίτωσαν με κόπο, παλεύοντας για χρόνια με τους Λίβυους και τους Λαούς της Θάλασσας. Στην Ελλάδα, ένας φοβερός σεισμός κλόνισε συθέμελα τις καστροπόλεις, το 1200 π.Χ. Οι ίδιοι οι Μυκηναίοι διαλύθηκαν στα επόμενα 150 χρόνια από τους Δωριείς, που είχαν κατεβεί από τη Μακεδονία στη Δωρίδα (εκεί πήραν το νέο τους όνομα), για να περάσουν από τη Ναύπακτο στην Πελοπόννησο και να αλώσουν τα κάστρα διά πυρός και σιδήρου.

 

Δεν μπόρεσαν - λέει - να αντισταθούν οι Μυκηναίοι στα σιδερένια σπαθιά των Δωριέων, που έσκιζαν τις χάλκινες πανοπλίες τους με ευκολία. Για τα επόμενα 400 χρόνια (σημαδιακός αυτός ο αριθμός στην ιστορία μας) η Ελλάδα βυθίστηκε σε έναν μεσαίωνα αγραμματοσύνης και βαρβαρότητας. Ηταν όμως τόσο τραγικά απλό; 

 

Το μυστικό της κατάρρευσης 

 

Η πρώτη αντίρρηση στην κλασική θεωρία «εισβολής των Δωριέων» προήλθε από τους επιστήμονες της μεταλλουργίας: Η κατεργασία του σιδήρου δεν εισήχθη από τον Βορρά αλλά από την Ανατολή. Οι πρώτοι που επισταμένως χύτευσαν σιδηρομετάλλευμα σε μεγάλη κλίμακα ήταν οι Xatti, ανατολικά της σημερινής Αγκυρας, και ίσως γι' αυτό έγιναν ο στόχος των Nasili (Χιττητών-Χετταίων).

 

Αλλά ο χυτοσίδηρος είναι εύθραυστος και αξιόπιστα σιδερένια σπαθιά δεν παρήχθησαν παρά μόνο λίγο πριν από το 1200 π.Χ. (ακριβώς λίγο πριν από την κατάρρευση των Χετταίων). Επομένως οι Δωριείς, αν και ζούσαν αρχικά σε περιοχές πλούσιες σε κοιτάσματα σιδήρου, δεν μπορεί να εισέβαλαν στην Πελοπόννησο εξοπλισμένοι με τόσο καλής ποιότητας όπλα.

 

Αν μη τι άλλο, οι οργανωμένοι και πλούσιοι Μυκηναίοι πρέπει να είχαν την ίδια ή και μεγαλύτερη πρόσβαση σε αυτά. Η πραγματική επανάσταση στην κατεργασία του σιδήρου, με την εμβάπτισή του και τη σφυρηλάτηση αλλεπάλληλων λεπίδων, δεν ήλθε πριν από το 1100 π.Χ. 

 

Η άλλη μεγάλη εναντίωση προήλθε από τον εξυπνότερο ίσως ιστορικό του 20ού αιώνα, τον Γάλλο Μπροντέλ (Braudel), στη δεκαετία του '60. Στο εξαίρετο βιβλίο του «The Mediterranean in the ancient world» διετύπωνε τη θεωρία ότι η κατάρρευση εντός 30 ετών τόσων ισχυρών βασιλείων ήταν αποτέλεσμα όχι της «εισβολής βαρβάρων» αλλά... κλιματικής αλλαγής!

 

Μια παρατεταμένη ξηρασία, σε συνδυασμό με τους σεισμούς, έφερε λιμό, μετανάστευση και διάλυση των εν λόγω κοινωνιών. Η νέα αυτή θεωρία εξετάστηκε εξονυχιστικά τα επόμενα χρόνια και μόλις πρόπερσι (με τη δημοσίευση των Ελίζαμπεθ Γκρέφραθ, Μιχάλη Λιγνού και Ντέιβιντ Λούκερο, του Πανεπιστημίου Κολούμπια, στο «Science and Society» - V1003, Fall 2005) δικαιώθηκε. Οι μακρινοί πρόγονοί μας υπέκυψαν στις καταστροφές που τους επεφύλαξε μια αλλαγή του κλίματος ανάλογη με αυτή που μόλις τώρα έχει αρχίσει να εκδηλώνεται και για μας! 

 

Οι Ετρούσκοι και η «δικαίωση» του Ηροδότου 

 

Ακριβώς στα χρόνια που διαλύονται οι Μυκηναίοι, το 968 π.Χ. συγκεκριμένα, ένας νέος λαός κάνει την εμφάνισή του στην Ιστορία. Είναι οι Ετρούσκοι, που καταλαμβάνουν τη σημερινή Ούμπρια της Ιταλίας. Οταν οι απόγονοι των Τρώων, οι μετέπειτα Ρωμαίοι, έφθασαν στην περιοχή, τους βρήκαν να ακμάζουν, με προηγμένο πολιτισμό.

 

Αρχικά δεν γνώριζαν τη γραφή, αλλά την έμαθαν από τους γείτονές τους έλληνες αποίκους της Κύμης και διαμόρφωσαν μια «καλλιγραφική» παραλλαγή της που οδήγησε στο λατινικό αλφάβητο. Οι πρώτες ετρουσκικές επιγραφές χρονολογούνται από το 750 π.Χ. 

 

Το από πού είχε έλθει αυτός ο λαός παρέμενε αίνιγμα. Δεν θα ήταν αν οι αρχαιολόγοι είχαν πιστέψει τον παππού Ηρόδοτο που έγραψε ότι προέρχονταν από την περιοχή της Λυδίας στη Μικρά Ασία, απ' όπου μετακινήθηκε ένα μεγάλο μέρος τους με σκοπό τον αποικισμό, σε μια περίοδο όπου κρίθηκε απόλυτα αναγκαίο λόγω λιμού.

 

Κινήθηκαν με πλοία που κατασκεύασαν στην περιοχή της Σμύρνης, για να καταλήξουν ύστερα από πολλές περιπέτειες στην περιοχή Ούμπρια της Ιταλίας. Στην αναζήτηση αυτή για νέα αποικία ηγήθηκε ο γιος του βασιλέα των Λυδών Τυρρηνός, ο οποίος έδωσε αρχικά το όνομά του στον λαό της καινούργιας αποικίας. Επίσης ο ιστορικός Ελλάνικος του 5ου π.Χ. αιώνα, από τη Λέσβο, ανέφερε ότι μια ομάδα Πελασγών έφθασε στην Ιταλία και άλλαξε το όνομά της σε «Τυρρηνοί». Ωστόσο ο Ηρόδοτος και ο Ελλάνικος κρίθηκαν αναξιόπιστοι και οι επιστήμονες συνέχισαν να ψάχνουν σε βόρειες καταβολές ή σε αυτόχθονες.

 

Το θέμα περιεπλάκη με την ανακάλυψη ετρουσκικής (σχεδόν) επιγραφής, το 1885, στη... Λήμνο. Βρέθηκε σε τάφο πολεμιστή (του 6ου αιώνα π.Χ.), ο οποίος είχε ταφεί, αφού προηγουμένως είχε καεί, μαζί με κεραμικά και όπλα που έμοιαζαν μινωικά. 

 

Εφέτος, τον Ιούλιο, στο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ανθρώπινης Γενετικής (European Society of Human Genetics) ανακοινώθηκε η λύση του μυστηρίου, που δικαίωνε θριαμβευτικά τον Ηρόδοτο: Επειτα από συγκριτική μελέτη του DNA κατοίκων της Ούμπρια, της Σαρδηνίας, της Σικελίας, των Νότιων Βαλκανίων, της Λήμνου και της Μ. Ασίας, ο καθηγητής Αλμπέρτο Πιάτσα (Alberto Piazza) του Πανεπιστημίου του Τουρίνου δήλωσε με βεβαιότητα ότι οι Ετρούσκοι ήταν μετανάστες από την περιοχή της αρχαίας Λυδίας!

 

Οι ασπίδες του Αχιλλέα και του Αίαντα 

 

Το θέμα της στρατιωτικής τεχνολογίας των Αχαιών - και δη των Μυκηναίων - απασχολεί τους μελετητές από την εποχή που ο Σλήμαν ξέθαψε τα ερείπια των Μυκηνών και της Τροίας. Οι περιγραφές του Ομήρου εξάπτουν τη φαντασία και έχουν οδηγήσει ορισμένους σε εντοπισμό ακόμη και... εξωγήινων τεχνολογιών! Πολύ πιο προσγειωμένα και επιστημονικά, το Τμήμα Μηχανολόγων και Αεροναυπηγών Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών βάλθηκε να αναλύσει, προσομοιώσει και δοκιμάσει τα πιο «θαυματουργά» πολεμικά εξαρτήματα της «Ιλιάδας»: Τις ασπίδες του Αχιλλέα και του Αίαντα. 

 

Όπως εξήγησε στη δημοσιευμένη εργασία «Αμυντικά όπλα στον Όμηρο» ο καθηγητής Σ. Παϊπέτης, «το εκπληκτικό είναι ότι η ιδέα της πολύστρωτης κατασκευής συναντάται για πρώτη φορά στην "Ιλιάδα", στις ασπίδες του Αχιλλέα και του Αίαντα, και μάλιστα με τέτοιες κατασκευαστικές λεπτομέρειες που επιτρέπουν την ανακατασκευή και τη μελέτη τους είτε αριθμητικά με προσομοίωση μέσω ηλεκτρονικών υπολογιστών είτε πειραματικά, και τελικά την επιβεβαίωση της συμπεριφοράς τους στη μάχη, όπως περιγράφεται από τον Ομηρο, με πολύ μεγάλη ακρίβεια».

 

Τι σημαίνει πολύστρωτη κατασκευή; Ότι η ασπίδα του Αχιλλέα αποτελούταν από πέντε συνολικά επάλληλα μεταλλικά ελάσματα, και μάλιστα με πολύ διαφορετικές μηχανικές ιδιότητες. Συγκεκριμένα, η ασπίδα είχε δύο εξωτερικά ελάσματα σκληρού ορειχάλκου, δύο εσωτερικά από κασσίτερο και ένα μεσαίο από καθαρό (μαλακό) χρυσό. Η κατασκευή αυτή εμφανίζει μέγιστη αντίσταση σε διάτρηση, όπως αποδεικνύεται με την πλήρη αριθμητική προσομοίωση της ελαστοπλαστικής της συμπεριφοράς για μεγάλες παραμορφώσεις, σε περίπτωση που κρούεται από την αιχμή ενός διατρητικού στοιχείου, βέλους ή δόρατος. 

 

Η μοναδική αυτή λεπτομερής περιγραφή, που περιλαμβάνει και τη συμπεριφορά του όπλου στη μάχη, είναι επίσης η πρώτη γνωστή εφαρμογή πολύστρωτων κατασκευών στην ανθρώπινη ιστορία. Η ανάλυση και η παραμετρική μελέτη του προβλήματος, με τη χρήση σύγχρονων θεωριών της μηχανικής των συνεχών μέσων και σύγχρονων υπολογιστικών εργαλείων και κωδίκων ηλεκτρονικών υπολογιστών, επιβεβαίωσαν με εκπληκτική ακρίβεια τις περαιτέρω ομηρικές περιγραφές, που αφορούν τη συμπεριφορά της ασπίδας στη μάχη και αποκάλυψαν σημαντικά στοιχεία ύπαρξης προηγμένης τεχνολογίας την εποχή εκείνη, μεταμφιεσμένη ως θαυματουργή δύναμη των θεών. 

 

Συνοψίζοντας τα αποτελέσματα της μελέτης, ο κ. Παϊπέτης κατέγραψε τα εξής: «(α) Η ασπίδα απετελείτο από μια συγκεκριμένη διαδοχή στρώσεων από υλικά με πολύ διαφορετικές μηχανικές ιδιότητες, από τα οποία το ισχυρότερο ήταν ο σκληρός ορείχαλκος. (β) Ο συνδυασμός των υλικών αυτών, με τον τρόπο που περιγράφεται στην "Ιλιάδα", δεν επέτρεψε στο δόρυ του Έκτορα να τη διατρήσει, καθώς αυτό στη μία περίπτωση αποκρούστηκε-αναπήδησε προς την αντίθετη κατεύθυνση, ενώ στην άλλη μπόρεσε να διατρήσει μόνο τα δύο πρώτα στρώματα (ορείχαλκου - κασσίτερου) και στη συνέχεια σταμάτησε στο στρώμα χρυσού. (γ) Αν οι στρώσεις της κατασκευής απετελούντο μόνο από τον σκληρό ορείχαλκο και υπό τις ίδιες συνθήκες κρούσης, η ασπίδα θα διετρύετο. 

 

Το γεγονος αυτό οφείλεται στην τελείως διαφορετική συμπεριφορά των υλικών υπό στατική και δυναμική φόρτιση. Το πρόβλημα μιας αμυντικής διάταξης, όπως η ασπίδα, είναι να κατορθώσει να καταστρέψει την κινητική ενέργεια του ταχέως κινούμενου βλητικού στοιχείου (να τη μεταβάλει δηλαδή σε θερμότητα) και όχι απλά να αντέξει την επιβολή ενός μεγάλου στατικού φορτίου. 

 

Την ικανότητα αυτή δεν την έχει από μόνος του ο σκληρός ορείχαλκος, ο οποίος και ελάχιστα παραμορφώνεται σε σχέση με τα άλλα υλικά και μικρή ικανότητα απόσβεσης έχει. Αντίθετα, ο κασσίτερος αλλά και κυρίως ο μαλακός (καθαρός) χρυσός, καθώς παραμορφώνονται πλαστικά προκαλούν απόσβεση της κίνησης καταστρέφοντας την κινητική ενέργεια του δόρατος. Επιπλέον η πολύστρωτη κατασκευή συμβάλλει με κάποιο ποσοστό απόσβεσης λόγω τριβής μεταξύ των στρώσεων, που όμως δεν είναι ο κύριος μηχανισμός απόσβεσης στην παρούσα περίπτωση. 

 

Με βάση τις παρατηρήσεις αυτές επιβεβαιώνεται η υπόθεση ότι ο κατασκευαστής της ασπίδας είχε εξαιρετικά βαθιά γνώση των δυναμικών-μηχανικών ιδιοτήτων των πολύστρωτων σύνθετων κατασκευών, δηλαδή στοιχείων που χρησιμοποιούνται ευρύτατα στη σύγχρονη τεχνολογία». 

 

Αντίστοιχες εκπλήξεις επεφύλασσε και η μελέτη της «μη θεϊκής» ασπίδας του Αίαντα. Ως γνωστόν, ο Αίας - γιος του Τελαμώνα, βασιλιά της Σαλαμίνας - μονομάχησε με τον Εκτορα και έσωσε το σώμα του Αχιλλέα από τα χέρια των Τρώων.

 

Σύμφωνα με την ομηρική περιγραφή, η ασπίδα του αντιστοιχεί επίσης σε μια πολύστρωτη κατασκευή, αποτελούμενη από οκτώ συνολικά επάλληλες στρώσεις. Συγκεκριμένα, από ένα εξωτερικό έλασμα από σκληρό ορείχαλκο και επτά στρώσεις βόειου δέρματος κάτω από αυτήν. 

 

Οι ερευνητές της Πάτρας κατασκεύασαν μια σειρά δοκίμια για να ελέγξουν τη συμπεριφορά τους σε τρώση από αεροβόλο βλήμα αντίστοιχο σε ισχύ με το χτύπημα του δόρατος του Εκτορα. Τι διεπίστωσαν; Οτι το δοκίμιο που αντιστοιχούσε επακριβώς στην περιγραφή της ασπίδας του Αίαντα ήταν αυτό που σταμάτησε τελικά το βλήμα (αιχμή δόρατος).

 

Οπως σημείωσαν, «η κινητική ενέργεια του βλήματος, στην περίπτωση αυτή, απορροφάται από την τριβή μεταξύ των στρώσεων, που ενεργεί αποτελεσματικά με επαρκή παραμόρφωση και που εμφανίζεται με αριθμό στρώσεων ίσο ή μεγαλύτερο του επτά. Αφετέρου, μια πολυωνυμική παρεμβολή στα πειραματικά αποτελέσματα δείχνει ότι για περισσότερες στρώσεις δέρματος πιθανώς η διάμετρος των οπών τείνει σε μια σταθερή τιμή. Αυτό αποδεικνύει ίσως ότι η διαμόρφωση που περιγράφεται στην "Ιλιάδα" παρέχει όχι μόνο τη μέγιστη αντίσταση σε διείσδυση αλλά είναι επίσης μια βέλτιστη λύση».

 

Και πάλι λοιπόν «τα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν ότι ο κατασκευαστής της ασπίδας - όχι πια ο θεός Ηφαιστος, αλλά ο Τυχίος, ένας απλός σκυτοτόμος - είχε επίσης βαθιά γνώση των δυναμικών-μηχανικών ιδιοτήτων των πολύστρωτων σύνθετων κατασκευών, δηλαδή πολύτιμων στοιχείων για τη σύγχρονη τεχνολογία».

 Πηγή

Διαβάστε περισσότερα...

Η NASA δημοσιοποίησε εικόνες από τον Άρη - Το υλικό θα σας εκπλήξει… [βίντεο]

Τη φαντασία των απανταχού οπαδών των συνωμοσιολόγων διεγείρουν τα νέα ευρήματα που καταγράφηκαν στον πλανήτη Άρη















Δείτε τα στο βίντεο:





Φυσικά η φωτογραφία είναι από την Nasa και μπορείτε να την δείτε ακολουθώντας τον παρακάτω σύνδεσμο

 
Πηγή πρώτης φωτογραφίας: http://mars.jpl.nasa.gov/msl-raw-images/msss/01001/mcam/1001ML0044610000305331D01_DXXX.jpg


 
Πηγή δεύτερης φωτογραφίας: http://mars.jpl.nasa.gov/msl-raw-images/msss/00710/mcam/0710MR0030150070402501E01_DXXX.jpg










Πηγή

Διαβάστε περισσότερα...

Οι Αμερικανοί υποψιάζονται ότι οι Γερμανοί «ξέπλεναν» ρωσικό μαύρο χρήμα

Οι ομοσπονδιακές δικαστικές Αρχές των ΗΠΑ θέτουν στο στόχαστρο τους την Deutsche Bank, εξετάζοντας κατά πόσο η κορυφαία γερμανική τράπεζα εμπλέκεται σε «ξέπλυμα χρήματος» για λογαριασμό Ρώσων πελατών της.
Όπως αναφέρει δημοσίευμα του Bloomberg, το αμερικανικό υπουργείο Δικαιοσύνης εξετάζει κατά πόσο η Deutsche Bank εμπλέκεται στις επονομαζόμενες «συναλλαγές-καθρέφτης», μέσω των οποίων Ρώσοι πελάτες της τράπεζας μετέφεραν χρήματα εκτός Ρωσίας, χωρίς να ενημερώσουν τις αρμόδιες Αρχές.


Οι αμερικανικές Αρχές έχουν ζητήσει από την Deutsche Bank να τους αποστείλει e-mails, λίστες πελατών αλλά και έγγραφα προκειμένου να διαπιστώσουν εάν έχουν γίνει τέτοιες συναλλαγές, οι οποίες πέραν όλων των άλλων παραβιάζουν και τις κυρώσεις που έχουν επιβάλει οι ΗΠΑ κατά της Ρωσίας.

Πηγή 

Διαβάστε περισσότερα...