Διακοπές : Καστελλόριζο

Το μικροσκοπικό διαμάντι του Αιγαίου

ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΣΩ ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ

Στην ανατολικότερη άκρη της Ελλάδας, αγκαλιά με τις μικρασιατικές ακτές, το Καστελλόριζο είναι ένας μικρός νησιωτικός παράδεισος που, παρά τις αμέτρητες ομορφιές και τη μακραίωνη ιστορία του, παραμένει ανέγγιχτος από τον μαζικό τουρισμό.

Ανάμεσα στα βραχώδη νησάκια και στις νησίδες που σχηματίζουν τούτη τη μικρογραφία αρχιπελάγους, δύο απλωτές, θαρρείς, από τα τουρκικά παράλια, ένα ήταν αρκετά μεγάλο ώστε να κατοικηθεί, σχεδόν από τις απαρχές της ιστορίας. Ετσι λένε ότι πήρε το όνομά της η Μεγίστη - και ας πρόκειται για ένα από τα πιο μικρά νησιά της Μεσογείου. Ως Μεγίστη ταξίδεψε στην ιστορία μέχρι τον Μεσαίωνα, όταν οι Ιωαννίτες ιππότες έχτισαν εδώ το Castello Rosso, το κάστρο στην κορυφή του κοκκινωπού βράχου που υψώνεται πάνω από το λιμάνι. Κατά άλλη εκδοχή, το όνομα προκύπτει από τον ίδιο τον οικισμό, που απλώνεται «στου Καστέλλου τη ρίζα» ίσα με το νερό. Αυτά είναι πράγματα για να απασχολεί κανείς το μυαλό του στις ατέλειωτες ώρες -εφόσον επιλέξει την πρόσβαση με το πλοίο- που χρειάζεται για να φτάσει στο πιο ακριτικό των ελληνικών νησιών. Γιατί, μόλις αντικρίσει το λιμάνι και το κουκλίστικο χωριό που το αγκαλιάζει, ονομασίες και ετυμολο-γίες δεν έχουν πια καμία απολύτως σημασία.

Μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες, το Καστελλόριζο ήταν ένας σχετικά άσημος προορισμός, ακόμα και μεταξύ Ελλήνων - ένας μακρινός, δυσπρόσιτος, ελάχιστα διαφημισμένος τόπος. Ομως, την τελευταία εικοσαετία, το νησάκι των μόλις 9 τετραγωνικών χιλιομέτρων αναδύθηκε από την ακριτική του απομόνωση για να συστηθεί απευθείας στο διεθνές κοινό: το 1991, η βραβευμένη με Οσκαρ ιταλική ταινία «Mediterraneo» ξενάγησε τους απανταχού κινηματογραφόφιλους στα γοητευτικά τοπία του Καστελλόριζου. Αρκετά αργότερα, το 2006, ένα ουράνιο φαινόμενο, η εντυπωσιακή ολική έκλειψη ηλίου, έφερε στο νησί εκατοντάδες επισκέπτες από κάθε γωνιά της Γης. Κατά μήκος του ασφαλούς φυσικού λιμανιού απλώνεται ο μοναδικός οικισμός του νησιού. Αυτό είναι όλο κι όλο το Καστελλόριζο? μια σταλιά τόπος, αλλά με τόσο πλούσια ιστορία, που θα σας πάρει λίγο χρόνο για να τον εξερευνήσετε ενδελεχώς. Η βόλτα στα σοκάκια του μοιάζει με ταξίδι πίσω στο χρόνο.

Αλλάζοντας χέρια

Η Μεγίστη κατοικείται από τη νεολιθική εποχή, όπως μαρτυρούν τα άφθονα ευρήματα που έχουν έρθει στο φως. Στην αρχαιότητα κατοικήθηκε από Πελασγούς και αργότερα από Δωριείς, ενώ πέρασαν από εδώ Μινωίτες και Μυκηναίοι. Στενές ήταν πάντα και οι επαφές με τα μικρασιατικά παράλια, με τα οποία το νησί διατηρούσε ζωτικές, για την επιβίωση και την ανάπτυξή του, εμπορικές σχέσεις. Η Μεγίστη γνώρισε περιόδους δόξας -μέχρι και δικά της νομίσματα έκοβε-, αλλά συνήθως ήταν εξαρτημένη από κάποια μεγαλύτερη δύναμη της εποχής - κυρίως τη Ρόδο. Λόγω της στρατηγικής της θέσης, τους επόμενους αιώνες ουκ ολίγοι θα διεκδικήσουν τη Μεγίστη: Ρωμαίοι, Βυζαντινοί και ύστερα, το 1306, είναι η σειρά των Ιωαννιτών ιπποτών. Εκείνοι θα χτίσουν το μεσαιωνικό κάστρο στην κορυφή των βράχων και θα δώσουν στη Μεγίστη το όνομα Καστελλόριζο, το οποίο θα αποτελέσει τόπο εξορίας των αντιπάλων τους.

Το 1440, ο στόλος των Αιγύπτιων Μαμελούκων επιτίθεται στο νησί. Ο οικισμός ερειπώνεται και οι κάτοικοι αιχμαλωτίζονται, για να βρεθούν δούλοι στην Ανατολή. Τα επόμενα 200 χρόνια, το Καστελλόριζο θα αλλάζει διαρκώς χέρια μεταξύ Φράγκων και Οθωμανών. Εν τέλει, θα κυ-ριαρχήσουν οι τελευταίοι. Επί τουρκοκρατίας, οι κάτοικοι του νησιού θα καταφέρουν να διατηρήσουν πολλά προνόμια, τα οποία θα τους επιτρέψουν να αναπτύξουν σταδιακά μια ανθηρή οικονομία, βασισμένη κυρίως στη ναυτιλία. Ο εμπορικός στόλος του Καστελλόριζου αλώνιζε την ανατολική Μεσόγειο, μεταφέροντας αγαθά από και προς την Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική. Το εμπόριο έφερε στους ντόπιους άφθονο πλούτο. Μάρτυράς του είναι τα πανέμορφα αρχοντικά νεοκλασικού ύφους που απλώνονται κατά μήκος του «Κορδονιού», όπως ονομάζουν οι ντόπιοι την παραλιακή οδό - και αγαπημένη τους βόλτα. Αυτά τα δίπατα και τρίπατα αρχοντόσπιτα, άλλα ζωηρόχρωμα και άλλα κατάλευκα, με τα ξύλινα παράθυρα, τα μπαλκόνια και τις κόκκινες κεραμοσκεπές, ανάγονται κυρίως στα μέσα του 19ου αιώνα. Σήμερα, πολλά από αυτά έχουν ανακαινιστεί και είναι είτε ιδιωτικές κατοικίες είτε ξενώνες.

Προς τιμήν τους, οι Καστελλοριζιοί φρόντισαν, εκτός από την προσωπική τους περιουσία, να προικίσουν τον τόπο τους με αξιόλογα δημόσια κτίρια. Περιδιαβαίνοντας τις συνοικίες Κάβος, Χωράφια, Μανδράκι, θα συναντήσετε το δημαρχείο, τη Δημοτική Αγορά αλλά και τη Σαντράπειο Σχολή, η οποία θα σας φανεί πολύ οικεία: λογικό, αφού η πρόσοψή της είναι ακριβές αντίγραφο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Επίσης, ανέγειραν πανέμορφες εκκλησίες, όπως εκείνη των πολιούχων του νησιού, Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης - τα τάματα και ο διάκοσμος θα σας δώσουν άλλη μια εικόνα της ακμής που γνώρισε το Καστελλόριζο χάρη στη θάλασσα. Οι κίονες που στηρίζουν τον τρούλο μεταφέρθηκαν από το ναό του Απόλλωνα στα Πάταρα της Λυκίας, στη Μικρασία.

Στο λιμάνι υψώνεται ο μιναρές του τζαμιού του Καστελλόριζου, που λειτουργούσε ώς τις αρχές του 20ού αιώνα. Τους καλοκαιρινούς μήνες είναι ανοιχτό το μικρό λαογραφικό μουσείο που φιλοξενεί. Συνεχίζοντας τη βόλτα στην περιοχή του λιμανιού, θα συναντήσετε τα 315 (λένε) σκαλοπάτια που οδηγούν στον Αγιο Γεώργιο του Βουνού. Είναι χτισμένος σε μια εντυπωσιακή τοποθεσία, στη θέση παλαιοχριστανικής εκκλησίας - σώζεται το δάπεδό της. Στο εσωτερικό βρίσκεται και μια ενδιαφέρουσα κατακόμβη.

Στους πρόποδες του βράχου του κάστρου, το ενδιαφέρον γίνεται καθαρά αρχαιολογικό: εδώ σώζεται σε άριστη κατάσταση ένας ναόσχημος λυκιακός τάφος του 4ου αιώνα - άλλη μία ένδειξη των πανάρχαιων δεσμών του Καστελλόριζου με τα μικρασιατικά παράλια. Ανηφορίζοντας θα βρεθείτε στο μεσαιωνικό κάστρο. Οταν κατασκευάστηκε, τον 14ο αιώνα, ήταν ένα από τα πιο ισχυρά φρούρια της ανατολικής Μεσογείου. Σήμερα πια στέκει ερειπωμένο, συντροφιά με τα ερείπια της αρχαίας ακρόπολης. Εκεί ψηλά αξίζει να ξαποστάσετε και να απολαύσετε τη θέα στον οικισμό, στο λιμάνι και στα μικρασιατικά παράλια, που απέχουν ελάχιστα. Πριν κατηφορίσετε, περάστε και από το ωραίο μουσείο του Καστελλόριζου: φιλοξενεί αρχαιολογικά ευρήματα και εκθέματα από κάθε χρονική περίοδο της ιστορίας του νησιού, όπως για παράδειγμα τις τοιχογραφίες του Αγίου Νικολάου του κάστρου.

Κάνοντας βόλτες στον οικισμό, θα παρατηρήσετε ότι πολλά σπίτια, ακόμα και αρχοντικά, στέκουν ρημαγμένα. Αρκετά καταστράφηκαν το 1926, όταν ένας πανίσχυρος σεισμός 8 Ρίχτερ συγκλόνισε την περιοχή. Η καταστροφή ολοκληρώθηκε στη διάρκεια των γερμανικών βομβαρδισμών το 1943, με τις πυρκαγιές που ακολούθησαν να δίνουν τη χαριστική βολή στο νησί. Είχε αρχίσει να παρακμάζει ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα - τότε, οι διαδοχικές εναλλαγές των ευρωπαϊκών δυνάμεων κατοχής καθώς και οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης οδήγησαν έναν τεράστιο αριθμό ντόπιων στην ξενιτιά, κυρίως στην Αυστραλία. Μάλιστα, η κοινότητα των Καστελλοριζιών της Αυστραλίας αριθμεί πολλαπλάσια μέλη από τους μόνιμους κατοίκους του νησιού, που δεν ξεπερνούν τους 300 στις μέρες μας.

Περίπατοι στην ύπαιθρο

Το Καστελλόριζο δεν έχει δρόμους, πλην της ασφάλτου που συνδέει τον οικισμό με το αεροδρόμιο. Τα αυτοκίνητα μετριούνται στα δάχτυλα και υπάρχει ένα και μοναδικό ταξί που εξυπηρετεί τους επισκέπτες. Ομως, είναι τόσο μικρούτσικος τόπος, ώστε αξίζει τον κόπο να τον περπατήσετε, ακολουθώντας τα καλοχαραγμένα μονοπάτια της υπαίθρου. Μόλις ένα χιλιόμετρο από τον οικισμό βρίσκεται το Παλαιόκαστρο, ένα από τα αρχαιότερα μνημεία του νησιού, που χρησιμοποιούνταν μέχρι και την εποχή των ιπποτών. Νότια του οικισμού θα συναντήσετε τα αμυντικά «κυκλώπεια» τείχη της Βίγλας, που πιθανότατα ανάγονται στην ελληνιστική εποχή. Η πεζοπορία στην ύπαιθρο είναι επίσης μια καταπληκτική ευκαιρία να ανακαλύψετε έναν οικολογικό παράδεισο, όπου απαντούν διάφορα σπάνια είδη χλωρίδας και πανίδας, με πιο διάσημη τη σαλαμάνδρα Mertensiella luschani.

Το Καστελλόριζο είναι το ένα από τα μόλις τρία νησιά όπου ζει αυτό το σπάνιο και προστατευόμενο είδος, που θυμίζει μικροσκοπικό δεινοσαυράκι! Παραλίες στο Καστελλόριζο... δεν υπάρχουν, αλλά δεν συντρέχει λόγος απογοήτευσης. Εκτός από τις βουτιές που μπορείτε να κάνετε στα πεντακάθαρα, διάφανα νερά του λιμανιού ή στην περιοχή Πλάκες, πολλά βαρκάκια θα σας μεταφέρουν στις αμμουδιές που βρίσκονται στα γειτονικά νησάκια και στις βραχονησίδες: στη Ρω -όπου θα δείτε και το μνημείο της περίφημης Κυράς της-, στη Στρογγύλη και στον Αγιο Γεώργιο, με το ομώνυμο εκκλησάκι.

Ομως, το πιο εντυπωσιακό σημείο για βουτιές βρίσκεται στο ίδιο το Καστελλόριζο και δεν είναι άλλο από τη Σπηλιά του Παράστα, ένα από τα μεγαλύτερα θαλάσσια σπήλαια της Μεσογείου. Πραγματικό θαύμα της φύσης, κρυμμένο τόσο καλά στα βράχια, που, για να χωρέσει το βαρκάκι, θα πρέπει να σκύψετε τόσο που να ακουμπήσει η μύτη στα δάχτυλά σας! Η φύση έχει διακοσμήσει το σπήλαιο με απίθανους σταλακτίτες, ενώ τα τοιχώματά του παίρνουν απερίγραπτες γαλάζιες αποχρώσεις χάρη στον ιριδισμό του νερού. Η σπηλιά ονομάζεται και Φώκιαλη, καθώς λέγεται πως εδώ φωλιάζουν οι φώκιες monachus monachus. Βέβαια, είναι μάλλον

απίθανο να συναντήσετε κάποια, γιατί δεν αντέχουν καθόλου την πολυκοσμία.Το Καστελλόριζο προσφέρει πληθώρα εμπειριών, όμως πάνω από όλα είναι τόπος γαλήνης, ηρεμίας και -γιατί όχι- ραστώνης. Μια τεμπέλικη βόλτα στο Κορδόνι, όταν τα βουνά της Μικρασίας, απέναντι, βάφονται στα χρώματα του σούρουπου και το ένα μετά το άλλο ανάβουν τα φωτάκια του Κας, της αρχαίας Αντιφέλλου, ίσως είναι η πεμπτουσία των απολαύσεων που μπορεί να σας χαρίσει αυτό το ακριτικό διαμαντάκι του Αιγαίου.

Η Κυρά της Ρω

Νοτιοδυτικά του Καστελλόριζου βρίσκεται η νησίδα Ρω. Εκεί ζούσε ολομόναχη από το 1940, όταν χήρεψε, η Κυρά της Ρω -κατά κόσμον Δέσποινα Αχλαδιώτη-, η πιο διάσημη ακρίτισσα της ελληνικής ιστορίας, με αντιστασιακή δράση.

Από το 1943 ώς το θάνατό της, το 1982, φρόντιζε να μην περάσει ούτε μία μέρα που να μην κυματίζει η σημαία στη μικροσκοπική βραχονησίδα. Η Κυρά της Ρω τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών, από το Πολεμικό Ναυτικό κ.ά. και σήμερα στο νησάκι της υψώνεται ένα μνημείο προς τιμήν της.

Memo

ΜΕΤΑΒΑΣΗ

Αν αποφασίσετε να πάτε στο Καστελλόριζο με καράβι, ετοιμαστείτε για ένα από τα πιο μακρινά ταξίδια της ζωής σας, αφού διαρκεί περίπου 23 ώρες (δρομολόγια πλοίων από Πειραιά: http://info.yen.gr). Αλλες επιλογές είναι να μεταβείτε αεροπορικώς ή με καράβι στη Ρόδο και από εκεί να πετάξετε για Καστελλόριζο (Olympic Air: Τ/801.801.01.01, www.olympicair.com). Η Ρόδος συνδέεται με το Καστελλόριζο και ακτοπλοϊκώς - το ταξίδι διαρκεί περίπου 5 ώρες (Λιμεναρχείο Ρόδου: Τ/22410-22.220, 22410-28.888).

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ

Εκτός από θαλασσινά και ψάρια, στο Καστελλόριζο θα απολαύσετε γεμιστό κατσικάκι, ρεβιθοκεφτέδες αλλά και νόστιμα τοπικά γλυκά, όπως κατουμάρια, στραβά και χαλβά του κουταλιού.

ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ

• Τον Ιούλιο, το μεγαλύτερο πανηγύρι είναι αυτό του Προφήτη Ηλία (20/7), που έχει μια κάποια ιδιαιτερότητα: την παραμονή, οι ντόπιοι πέφτουν με τα ρούχα στη θάλασσα - και δεν θα διστάσουν να σας παρασύρουν αν δεν κρατήσετε... απόσταση ασφαλείας!
• Τον Δεκαπενταύγουστο, και εδώ γίνεται βέβαια μεγάλη γιορτή, που ξεκινά από την παραμονή, όταν τα παιδιά ανάβουν φωτιές και αρχίζουν τα σάλτα!

ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΚΑΣ

Μια επίσκεψη στη γειτονική Τουρκία επιβάλλεται αν βρεθείτε στο Καστελλόριζο - αρκεί να μην έχετε ξεχάσει την (καινούργια) ταυτότητά σας. Το Κας, αυτή η μικρή πόλη της τουρκικής «Ριβιέρας», διατηρεί, παρά την τουριστική ανάπτυξη, το χαρακτήρα της. Εκτός από το πολύχρωμο παζάρι που γίνεται κάθε Παρασκευή, το Κας βρίσκεται σε μια περιοχή γεμάτη μνημεία. Λίγο έξω από την πόλη σώζεται αρχαίο θέατρο, απομεινάρι της αρχαίας Αντιφέλλου.

ΧΡΗΣΙΜΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ

Κωδικός κλήσης: 22460
Δήμος: 49.269
Αστυνομία: 49.333
Λιμεναρχείο: 49.270
Αγροτικό Ιατρείο: 49.267
Αεροδρόμιο: 49.250

Πηγή
http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ecom1_1_13/07/2010_346532


Διαβάστε περισσότερα...

Σινεμά : Bal (2010)

Μάθημα ζωής σε τεντωμένο σχοινί που τρίζει

Του Δημητρη Mπουρα / dbouras@kathimerini.gr

ΔΡΑΜΑ
Σκηνοθεσία: Σεμίχ Καπλάνογλου
Ερμηνεία: Μπόρα Αλτάς, Ερντάλ Μεσίκιογλου, Τουλίν Οζέν.

ΚΡΙΤΙΚΗ. Το πιο μονόχορδο θρίλερ, από κινηματογραφιστή που δεν ενδιαφέρεται για την πλοκή και τη δράση, είναι η σκηνή του προλόγου στο «Μέλι». Ενας μελισσοκόμος, που τρυγάει μια σπάνια ποικιλία μελιού, προσπαθεί να φτάσει σε μια κηρήθρα στην κορυφή ενός πανύψηλου δέντρου. Οι μέλισσες χάνονται, μεταναστεύουν ανεξήγητα από τα πεδινά στα ορεινά, και ο μελισσοκόμος κρέμεται από ένα τεντωμένο σχοινί σ' ένα κλαδί έτοιμο να σπάσει. Είναι ένα ανθρώπινο είδος προς εξαφάνιση, που αφουγκράζεται ήχους και σιωπές και ξεχωρίζει σπάνιες γεύσεις της φύσης, αλλά και ένας σοφός δάσκαλος.

Ο πρώτος σημαντικός δάσκαλος του μικρού γιου του, που ζει μια παρατεταμένη αγωνία στην πρώτη τάξη του Δημοτικού. Το κλαδί που κρατεί τον πατέρα τρίζει επικίνδυνα, ενώ η γλώσσα του γιου, που προσπαθεί να διαβάσει δυνατά, τραυλίζει. Στο «Μέλι», ο Τούρκος σκηνοθέτης Σεμίχ Καπλάνογλου επιστρέφει στα παιδικά χρόνια ενός ευαίσθητου νέου, του Γιουσούφ, που έγινε ποιητής. Προηγήθηκαν το «Γάλα» (2008) και το «Αυγό» (2007) που συμπληρώνουν την τριλογία του Γιουσούφ. Και σε αυτές τις ταινίες ο Καπλάνογλου ξαφνιάζει τον θεατή με τους προλόγους του. Το «Μέλι» είναι μια διαδοχή από ανεπιτήδευτες, ποιητικές εικόνες από έναν καλλιτέχνη που χρησιμοποιεί τον κινηματογράφο για να συνθέσει έναν κόσμο στον οποίο η φαινομενικά απλή ζωή είναι απείρως σύνθετη στο βάθος της. Οπως η χημεία της κηρήθρας στην κορυφή του πανύψηλου δέντρου... Χρυσή Αρκτος στην τελευταία Μπερλινάλε.

Πηγή

http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_qsite1_1_21/10/2010_360745
Διαβάστε περισσότερα...

Σινεμά : The Town

Ο αρχηγός μιας συμμορίας ληστών τραπεζών ερωτεύεται την υποδιευθύντρια μιας τράπεζας που λήστεψε. Παράλληλα, το FBI σφίγγει έναν θανάσιμο κλοιό γύρω από τη συμμορία

Δυο απόψεις για την ταινία

Tου Παναγιωτη Παναγοπουλου

(+) Μια ασυνήθιστη περίπτωση στο χώρο του κινηματογράφου είναι ο Μπεν Αφλεκ. Μπορεί να έχει γίνει σταρ ως ηθοποιός, αν και οι κριτικές που παίρνει συνήθως για τις ερμηνείες του είναι -δικαίως- ισοπεδωτικές, έχει όμως κερδίσει Οσκαρ σεναρίου (για τον «Ξεχωριστό Γουίλ Χάντινγκ») και πριν από τρία χρόνια έκανε ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο στη σκηνοθεσία με το «Gone Baby Gone». Το «The Town» επιβεβαιώνει το σκηνοθετικό ταλέντο του, με μια διαφορετική ιστορία. Ο Αφλεκ από το δράμα περνάει στην αστυνομική περιπέτεια, έχοντας τον απόλυτο έλεγχο της εικόνας, δείχνοντας παράλληλα ότι μπορεί να καθοδηγήσει και ηθοποιούς με μεγάλη επιτυχία. Ο Τζέρεμι Ρένερ, τον οποίο γνωρίσαμε από το «Hurt Locker», είναι γεμάτος δύναμη, η Ρεμπέκα Χολ δίνει βάθος στις πιο δραματικές πτυχές της ιστορίας και, κοντά τους, ο Αφλεκ δείχνει και αυτός καλύτερος ως ηθοποιός.

(-) Παρ' όλα αυτά, το αστυνομικό δράμα είναι ένα από τα είδη με τη μεγαλύτερη παραγωγή στο αμερικανικό σινεμά. Επομένως ο πήχυς είναι ιδιαίτερα ψηλά.

Ο Αφλεκ, λοιπόν, που συν-έγραψε και το σενάριο, τα έχει πάει καλά, όμως η αλήθεια είναι ότι έχουμε δει και καλύτερα δείγματα και με περισσότερη πρωτοτυπία.

Αστυνομικό θρίλερ που επιβεβαιώνει το σκηνοθετικό -και ανώτερο του υποκριτικού- ταλέντο του Αφλεκ. (6 στα 10)

Tου Δημητρη Μπουρα

(+) Η υπερδύναμη του αμερικανικού σινεμά: η ρεαλιστική ερμηνεία των ηθοποιών, από τον σταρ μέχρι τον τελευταίο κομπάρσο. Ο Τζέρεμι Ρένερ (του περσινού «The Hurt Locker») είναι ολόκληρη η ταινία. Δίνει ρεαλιστική διάσταση σε έναν χαρακτήρα στα όρια της ψύχωσης, αποφεύγοντας παράλληλα το μεταφυσικό κλισέ του κακού. Ο Μπεν Αφλεκ είναι ο καλύτερος που έχουμε δει έως σήμερα. Η Ρεμπέκα Χολ είναι όσο πρέπει εύθραυστη, για να λειτουργήσει ως καταλύτης στο δράμα που εκτυλίσσεται κάτω από την επιφάνεια του θρίλερ. Ο Πιτ Ποστλεθγουέιτ είναι εξαιρετικός σε έναν δεύτερο ρόλο.

Το πρώτο μέρος της ταινίας, όπου η περιπέτεια τύπου «Ενταση» συναντά το ρεαλισμό ενός νεονουάρ. Εδώ, το σενάριο και σκηνοθεσία τοποθετούν άριστα τους χαρακτήρες στο χώρο: η κακόφημη γειτονιά Τσάρλσταουν της Βοστώνης.

(-) Το σενάριο που απλώνεται, αντί να πυκνώνει, με αποτέλεσμα τη φλυαρία. Είναι η αχίλλειος πτέρνα, που αποπροσανατολίζει και τη σκηνοθεσία, με αποτέλεσμα το χάσιμο της ομοιογένειας.

Το φινάλε της ταινίας, όπου το νεονουάρ της αρχής και το ρεαλιστικό θρίλερ εξαϋλώνονται, για να μείνει στην οθόνη ένα μελόδραμα χριστιανικού τύπου γύρω από το καλό και το κακό, τη λύτρωση και την οικογένεια.

Χωρίς οικογένεια και ομοιογένεια. (6,5 στα 10)

Trailer

http://thetownmovie.warnerbros.com/

Πηγή
http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_qsite1_3_27/10/2010_361657
Διαβάστε περισσότερα...

Διακοπές : Weekend στην Καστανίτσα

Στολισμένη με πυκνά δάση από καστανιές, έλατα και πλατάνια, μα και προστατευμένη από τους ορεινούς όγκους του Πάρνωνα, η Καστάνιτσα «κλέβει» καρδιές με την ιδιαίτερη φυσιογνωμία της. Εδώ, όλα κυλούν σε άλλους ρυθμούς, πιο χαλαρούς, πιο ήρεμους, απόλυτα αναζωογονητικούς. Και μία επιπλέον αφορμή για τούτη την εξόρμηση η ετήσια Γιορτή του Κάστανου, που φέτος θα πραγματοποιηθεί στις 30 και 31 Οκτωβρίου

ΚΕΙΜΕΝΟ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΡΑΒΑΛΟΥ

Αν η πρώτη εντύπωση παίζει καθοριστικό ρόλο για το αν θα σε «κατακτήσει» ή όχι ένας τόπος, η Καστάνιτσα κερδίζει σίγουρα το στοίχημα. Ενα κατάλευκο πέτρινο χωριό με στέγες από σχιστόλιθο του Μαλεβού, σμιλεμένο με τέχνη και μεράκι από τα άξια χέρια των ξακουστών Λαγκαδινών μαστόρων, απαγκιάζει σε υψόμετρο 900 και θυμίζει μάλλον αιγαιοπελαγίτικο νησί, παρά ορεινό μέρος.

Ανατρέχοντας στην ιστορία αυτού του τόπου, ανακαλύπτουμε πως η Καστάνιτσα είναι ένα από τα αρχαιότερα ορεινά χωριά της Κυνουρίας - σύμφωνα μάλιστα με γραπτά κείμενα, το αρχαιότερο χωριό της Τσακωνιάς.

Η ίδρυσή της ανάγεται στον 11ο αιώνα, όταν Τσάκωνες χωρικοί, κυνηγημένοι από τους Φράγκους κατακτητές, αναζήτησαν εδώ ασφάλεια για να δημιουργήσουν τα καινούργια σπιτικά τους. Στο πέρασμα του χρόνου, πάλεψαν όχι μόνο με τους νέους επίδοξους κατακτητές, όπως ήταν οι Τούρκοι, αλλά και με τις δύσκολες συνθήκες επιβίωσης. Για όλους αυτούς τους λόγους οδηγήθηκαν κάποια στιγμή στη μετανάστευση. Κατάφεραν, όμως, κι εκεί να μεγαλουργήσουν, δημιουργώντας ισχυρές παροικίες στο Βουκουρέστι, στην Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη και την Αμερική αργότερα. Ποτέ, βέβαια, δεν λησμόνησαν τη γενέτειρά τους, στην οποία πάντα επέστρεφαν για να χτίσουν τα αρχοντικά τους αλλά και να βοηθήσουν τον τόπο τους να αναπτυχθεί.

Γιατί, όμως, ένα χωριό ανάμεσα στα βουνά είναι ντυμένο στα κατάλευκα, λες κι αρμενίζει στο Αιγαίο; Δεν είναι, βέβαια, καθόλου τυχαίο το γεγονός, αφού εδώ και αιώνες ένα από τα βασικά προϊόντα της περιοχής ήταν ο ασβέστης που ψηνόταν σε παραδοσιακά καμίνια. Αλλοτε λειτουργούσαν εδώ πάνω από 40 ασβεστοκάμινα! Και βέβαια, η παράδοση συνεχίζεται ώς τις μέρες μας, κι έτσι τα σπίτια, οι αυλές, οι εκκλησιές και οι μαντρότοιχοι ντύνονται στα κατάλευκα.

Ενα ακόμη προϊόν του τόπου ήταν η μεγάλη παραγωγή κάστανων, αφού περιβάλλεται από πυκνά καστανοδάση. Η σοδειά έφτανε κάποτε και τους 500 τόνους. Σήμερα, μπορεί να μη φτάνει σ' αυτά τα μεγέθη, όμως η περιοχή φημίζεται για τα εξαιρετικής ποιότητας κάστανα παραγωγής της. Εξάλλου, εδώ θα τα δοκιμάσουμε με πολλούς τρόπους (από γλυκά του κουταλιού μέχρι φαγητά και λικέρ). Οι δε κάτοικοι της Καστάνιτσας εξακολουθούν να ζουν απ' όσα τους προσφέρει το δάσος: τα κάστανα και τα βιοκαλλιεργήσιμα έλατα που τα κόβουν τα Χριστούγεννα.

ΣΕΡΓΙΑΝΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ

Η Καστάνιτσα είναι ένας ξεχωριστός παραδοσιακός οικισμός. Περπατώντας στα πλακόστρωτα καλντερίμια της, θαυμάζουμε τα περήφανα πυργόσπιτα με τις τετράριχτες σκεπές από ασημόγκριζες ασβεστολιθικές πλάκες, τα ξύλινα μπαλκόνια με τα υποστυλώματα και τα μικρά παράθυρα με τα λευκά κουρτινάκια. Πολλά από αυτά έχουν ηλικία μεγαλύτερη των τριών αιώνων. Κι εμείς χανόμαστε στην ατμόσφαιρα καιρών αλλοτινών που αποπνέει ο τόπος. Καθώς ανηφορίζουμε προς το ύψωμα που οδηγεί στην πλατεία, αγναντεύουμε τις κατάφυτες από έλατα και καστανιές πλαγιές του Πάρνωνα (ή Μαλεβού). Η πλατεία της Καστάνιτσας μικρή, μα γραφική. Οι κάτοικοί της λιγοστοί, μα ιδιαίτερα φιλόξενοι. Σε κάνουν να νιώθεις φίλος από τα παλιά και όχι απλώς ταξιδευτής.

Στη νότια άκρη του χωριού, στην κορυφή ενός λόφου, υψώνεται ο ερειπωμένος πλέον Πύργος Καψαμπέλη, αμυντικό κτίσμα της Τουρκοκρατίας. Εδώ οχυρώθηκε ο Γιάννης Καψαμπέλης με τους συντρόφους του, για να αποκρούσουν τον Ιμπραήμ. Αποτέλεσε, ακόμη, τόπο δράσης του πατέρα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Κωνσταντή. Τα βήματά μας θα μας φέρουν στο μονοπάτι που οδηγεί στο επιβλητικό αυτό κάστρο. Καθώς ανεβαίνουμε τα τελευταία πέτρινα σκαλοπάτια, ένα χαλί από κίτρινα κρινάκια τραβάει το βλέμμα στη γη. Ακόμα και σε μια σπιθαμή γης η ομορφιά βρίσκει πάντα τρόπο να ξεφυτρώνει.

Η θέα από την κορυφή του κάστρου είναι μαγευτική. Από τη μια, η πανέμορφη Καστάνιτσα απλώνεται νωχελικά ανάμεσα στα δάση από καστανιές και έλατα. Από την άλλη, η ματιά γλιστρά ανάμεσα σε βαθιά φαράγγια, για να σμίξει με τη θάλασσα.

Επιστρέφουμε στο χωριό και παρατηρούμε το όμορφο αναπαλαιωμένο κτίριο του άλλοτε Δημοτικού Σχολείου, κτίσμα του 1879. Στους χώρους του φιλοξενείται σήμερα το Λαογραφικό Μουσείο του τόπου και μέχρι το τέλος του χρόνου αναμένεται να λειτουργήσει και το Κέντρο Περιβαλλοντικής Ενημέρωσης Καστάνιτσας, το οποίο θα διαχειριστεί ο Φορέας Διαχείρισης Ορους Πάρνωνα και Υγρότοπου Μουστού (Τ / 27550-22.021).

Εντυπωσιακός είναι και ο ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, χτισμένος το 1780. Το περίφημο ξυλόγλυπτο τέμπλο του είναι ρωσικής κατασκευής και ήταν δώρο της Αικατερίνης της Μεγάλης προς επιφανή Καστανιτσιώτη στην Οδησσό. Γύρω από το χωριό υπάρχουν αρκετά ξωκλήσια, με αρχαιότερο αυτό του Αγίου Παντελεήμονα.

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

Ενα Σαββατοκύριακο στην Καστάνιτσα ισοδυναμεί με ξεκούραση στον φιλόξενο πέτρινο ξενώνα «Αντωνίου», βόλτες στα γραφικά δρομάκια της αλλά και εξορμήσεις στα ενδιαφέροντα χωριά της περιοχής, όπως ο Πραστός, τα Τσίντζινα ή Πολύδροσο, η Σίταινα, ο Πλάτανος (με τους καταρράκτες της Λεπίδας), ο Αγιος Πέτρος, η Βαμβακού, η Βαρβίτσα.

Μπορούμε ακόμη να κάνουμε πεζοπορίες σε δασικά μονοπάτια που ενώνουν τους οικισμούς της περιοχής, όπως Καστάνιτσα - Πραστός, Καστάνιτσα - Σίταινα - Πλάτανος, Καστάνιτσα - Μεγάλη Τούμπα (1.935 μ.) ή σε κατάφυτα φαράγγια, όπως της Μαζιάς, του Λούλουγκα και της Ζαρμπάνιτσας.

Στην περιοχή δραστηριοποιούνται ορειβατικοί σύλλογοι για ανάλογες περιηγήσεις. Με το αυτοκίνητο μια φανταστική διαδρομή ανάμεσα σε έλατα θα μας φέρει ώς τα Τσίντζινα (Πολύδροσο). Διασχίζοντας τους κατάφυτους δρόμους του Πάρνωνα, θα φτάσουμε στο γραφικό χωριό του Αγίου Πέτρου και στην ιστορική Μονή Μαλεβής, στον Αγιάννη, αλλά και στο Κάστρο της Ωριάς. Αξιόλογη είναι και η παλαιά Μονή Εγκλειστουρίου (γνωστή και ως Προδρόμου). Θα τη συναντήσουμε στο δρόμο για τον Πραστό. Θα επισκεφτούμε ακόμη τη μεταβυζαντινή Μονή Αγίου Νικολάου Κοντολινάς, κτίσμα των αρχών του 16ου αιώνα. Το καθολικό της είναι αφιερωμένο στον Αγιο Παντελεήμονα (αρχικά ήταν αφιερωμένο στον Αγιο Νικόλαο) και διατηρεί ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες του 1760.

Αν πάλι βαρεθούμε τα βουνά κι επιθυμήσουμε λίγο θάλασσα, δεν έχουμε παρά να κατηφορίσουμε ώς την παραλία του Αγίου Ανδρέα, για να ανακαλύψουμε ένα παλιό πέτρινο γεφύρι και έναν κυκλικό πύργο δίπλα στα κύματα. Κοντά βρίσκεται και ο σημαντικός Υγρότοπος Μουστού.

Η νύχτα πέφτει στην Καστάνιτσα κι εμείς, γεμάτοι από όμορφες εικόνες από τις εξορμήσεις μας, θα απολαύσουμε καλό φαγητό στα ταβερνάκια της πλατείας. Για τσάι του βουνού, καφεδάκι ή γλυκό του κουταλιού θα πάμε στο καφενείο.

Η βραδιά στην Καστάνιτσα κλείνει γλυκά με καλή παρέα και επιτραπέζια παιχνίδια δίπλα στο φουντωμένο τζάκι. Ε, δεν θα λέγαμε όχι και σ' ένα σπιτικό λικεράκι κάστανο...

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΚΑΣΤΑΝΟΥ

Στις 30 και 31 Οκτωβρίου, όπως κάθε χρόνο, θα γίνει και φέτος στην Καστάνιτσα η Γιορτή του Κάστανου. Οι καστανοπαραγωγοί του χωριού σε συνεργασία με τον τοπικό σύλλογο οργανώνουν αυτή την όμορφη γιορτή, όπου δίνεται η αφορμή στους πολυπληθείς επισκέπτες να διασκεδάσουν και να απολαύσουν το κάστανο σε πολλές εκδοχές (βραστό, ψητό, γλυκό του κουταλιού, λικέρ, φαγητό κ.λπ.). Ακόμη έχουν την ευκαιρία να ενημερωθούν για την καλλιέργεια, τη συγκομιδή, την πολύτιμη διατροφική αξία του κάστανου, αλλά και για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι καστανοπαραγωγοί.

ΠΩΣ ΠΑΜΕ

Για να φτάσουμε στην Καστάνιτσα, θα κινηθούμε με το αυτοκίνητό μας από Αθήνα ώς το Αστρος Κυνουρίας (150 χλμ.), θα συνεχίσουμε για Αγιο Ανδρέα (άλλα 10 χλμ.) και από εκεί θα ανηφορίσουμε ώς την Καστάνιτσα (για 18 χλμ.). Προσοχή να μην προσπεράσουμε την πινακίδα στον Αγιο Ανδρέα, στα δεξιά μας. Επίσης, πριν ανεβούμε στα βουνά, θα πρέπει να έχουμε γεμάτο το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου.

Πηγή
http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_taxgreece_1_25/10/2010_361331
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΕΛOIOΓΡΑΦΙΑ : Το ΔΝΤ είναι φίλοι μας

Πηγή
http://www.koufogiorgos.de/images/greek%20images/241010_oxi_big_1.ज्प्ग
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΕΛOIOΓΡΑΦΙΑ : Το Νησί…

Πηγή
http://zacharispanos.wordpress.com/2010/10/21/%CF%84%CE%BF-%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%AF/
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΕΛOIOΓΡΑΦΙΑ : ‘Οχι ρε γαμώτο…

Πηγή
http://zacharispanos.wordpress.com/2010/10/28/%CE%BF%CF%87%CE%B9-%CF%81%CE%B5-%CE%B3%CE%B1%CE%BC%CF%8E%CF%84%CE%BF/
Διαβάστε περισσότερα...

Όρκος των αρχαίων Αθηναίων Εφήβων

Οι Αθηναίοι, όταν γίνονταν 18 ετών παρουσιάζονταν στην εκκλησία του δήμου στην Πνύκα, αναγράφονταν στους καταλόγους των πολιτών (ληξιαρχικόν γραμματείον), τους χορηγούνταν ένα δόρυ και μια ασπίδα, και υπηρετούσαν για δύο χρόνια στρατιώτες, αφού έδιναν τον «Όρκο των Αθηναίων εφήβων», μπροστά από το ναό της Αγλαύρου, όπως μας τον διασώζει ο Λυκούργος στον «Κατά Λεωκράτους» λόγο 77.

Λέγεται μάλιστα πως ο όρκος γράφτηκε από τον ίδιο το Σόλωνα, νομοθέτη των Αθηναίων.

Κρατώντας τα όπλα που του εμπιστευόταν η Πατρίδα, ο Αθηναίος έφηβος μπροστά στο ναό της Αγραύλου έδινε τον παρακάτω όρκο :

Ου καταισχυνώ τα όπλα τα ιερά,
ουδ' εγκαταλείψω τον παραστάτη αυτών, ότω αν στοιχίσω.

Αμυνώ δε και υπέρ ιερών και οσίων
και μόνος και μετά πολλών.

Την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω, πλείω δε και αρείω όσοις αν παραδέξωμαι.

Και ευηκοήσω των αεί κρινόντων,
και τοις θεσμοίς τοις ιδρυμένοις πείσομαι, και ούστινας αν άλλους το πλήθος ιδρύσηται ομοφρόνως.

Και αν τις αναιρεί τους θεσμούς ή μη πείθηται, ουκ επιτρέψω,
αμυνώ δε και μόνος και μετά πολλών.

Και ιερά τα πάτρια τιμήσω.

Ίστορες θεοί τούτων
Αγραυλος, Ενιάλιος, Aρης, Ζεύς, Θαλλώ, Αυξώ, Ηγεμόνη

Δε θα ντροπιάσω τα όπλα μου,
ούτε θα εγκαταλείψω τον συμπολεμιστή μου
όπου κι αν ταχθώ να πολεμήσω,
θα υπερασπίζω τα ιερά και τα όσια,
και μόνος και με πολλούς,
και την πατρίδα δε θα παραδώσω μικρότερη,
αλλά μεγαλύτερη και πολεμικότερη απ' όση θα μου παραδοθεί.
Στους ισχύοντες νόμους θα υπακούω,
και σε όσους άλλους νόμιμα θεσπισθούν.
Κι αν κάποιος αναιρέσει ή αμφισβητήσει
τους θεσμούς δεν θα το επιτρέψω,
θα τον πολεμήσω είτε μόνος είτε με όλους.
Και τις ιερές παρακαταθήκες των πατέρων θα τιμήσω.

Μάρτυρές μου οι θεοί
Αγραυλος, Ενυάλιος, Aρης, Ζεύς, Θαλλώ, Αυξώ, Ηγεμόνη

Πηγή
http://geokout.capitalblogs.gr/showArticle.asp?id=27527&blid=109
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΕΛOIOΓΡΑΦΙΑ : o δρόμος του πόνου..

Πηγή
http://yannis-ioannou.com/2010/10/27/3396/
Διαβάστε περισσότερα...

Συνταγή : Tοματόσουπα με βασιλικό

Από τον Αλέξανδρο Γιώτη
Φωτογραφίες: Γιώργος Δρακόπουλος, Ακης Ορφανίδης,
Αλέξης Σοφιανόπουλος, Studio Reflector

Προετοιμασία: 20΄, Μαγείρεμα: 40΄

Υλικά (για 4 - 6 άτομα):

500 γρ. τομάτες σε κύβους + 150 γρ. λιαστές, μουσκεμένες
150 γρ. μανιτάρια
50 γρ. κρεμμύδι, ψιλοκομμένο
2 σκελίδες σκόρδου, λιωμένες
τα φύλλα από 1 ματσάκι βασιλικό, ψιλοκομμένα
1 ποτήρι κρασιού λευκό ξηρό κρασί
3 κουτ. σούπας ξίδι
250 γρ. γιαούρτι στραγγιστό
αλάτι, πιπέρι
1 κουτ. γλυκού ζάχαρη
1/2 κουτ. γλυκού πάπρικα γλυκιά, σε σκόνη
και 1 πιπερίτσα καυτερή (αν θέλουμε)
60 ml ελαιόλαδο

Διαδικασία:

Ζεσταίνουμε 2 κουτ. σούπας από το ελαιόλαδο και σοτάρουμε τα κρεμμύδια, το σκόρδο, τα μανιτάρια και τις μισές λιαστές ντομάτες για 3 λεπτά. Ρίχνουμε τις φρέσκες τομάτες, 1/2 φλιτζ. τσαγιού νερό, το ξίδι, το κρασί και τον μισό βασιλικό. Αλατοπιπερώνουμε, προσ­θέ­του­με τη ζάχαρη και τα μπαχαρικά και σιγοβράζουμε για 40 λεπτά. Πολτοποιούμε το μείγμα στο μπλέντερ, προσθέτοντας 2 κουτ. σούπας ελαιόλαδο, και διορθώνουμε το αλάτι. Ψιλοκόβουμε τις υπόλοιπες λιαστές τομάτες, τις ανακατεύουμε με το γιαούρτι και τις χτυπάμε με το σύρμα. Αλατοπιπερώνουμε και προσθέτουμε τον υπόλοιπο βασιλικό και το υπόλοιπο ελαιόλαδο. Σερβίρουμε τη σούπα σε θερμοκρασία δωματίου ή κρύα με μια γερή κουταλιά της σούπας μείγμα γιαουρτιού - λιαστής τομάτας και ελάχιστο λάδι.

Πηγή
http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_qsite7_1_27/04/2010_334744
Διαβάστε περισσότερα...

Συνταγή : Κρύα ντοματόσουπα με κατίκι

Από την Ντίνα Νικολάου
Επιμέλεια - food styling: Τίνα Webb
Bοηθός food stylist: Αλεξάνδρα Τασουνίδου, Φωτογραφίες: Γιώργος Δρακόπουλος

Προετοιμασία: 20΄, Αναμονή στο ψυγείο: 1 - 2 ώρες

Μια σούπα που επειδή δεν μαγειρεύεται σε φωτιά, πίνεται σαν δροσιστικός χυμός, στην αρχή ενός γεύματος. Ετσι εξηγείται και ο ρόλος του νερού, ανθρακούχου ή μη στη συνταγή· αραιώνει το μείγμα και, στην περίπτωση που βάλουμε ανθρακούχο, αφενός αφρίζει με το ανακάτεμα δίνοντας μια ιδιαίτερη εικόνα που θυμίζει σαμπάνια, αφετέρου οι φυσαλίδες αφήνουν αίσθηση δροσιάς στο στόμα.

Υλικά (για 6 άτομα):

6 μεγάλες ώριμες ντομάτες
3 κουτ. σούπας ελαιόλαδο
1 ξερό κρεμμύδι, ψιλοκομμένο
2 σκελίδες σκόρδου, ψιλοκομμένες
1 κουτ. γλυκού ζάχαρη
1/2 φλιτζ. τσαγιού φύλλα βασιλικού ή δυόσμου, ψιλοκομμένα (την τελευταία στιγμή, για να μην μαυρίσουν)
250 ml ανθρακούχο νερό ή απλό νερό βρύσης
2 κουτ. σούπας ξίδι από κόκκινο κρασί ή μηλόξιδο
6 κουτ. σούπας κατίκι Δομοκού (ή τσαλαφούτι)
αλάτι, φρεσκοτριμμένο πιπέρι
μερικές σταγόνες ταμπάσκο, (προαιρετικά και ανάλογα τα γούστα και τις αντοχές μας στο καυτερό)

Διαδικασία:

Ξεφλουδίζουμε τις ντομάτες ως εξής: Με ένα μαχαιράκι χαράζουμε χιαστί τη βάση τους και τις βυθίζουμε για μερικά δευτερόλεπτα σε καυτό νερό. Τις βγάζουμε και τις μεταφέρουμε αμέσως σε ένα μπολ με κρύο νερό. Τις ξεφλουδίζουμε (πολύ εύκολα μετά από τη διαδικασία εναλλαγής καυτού-κρύου νερού) και τις κόβουμε στη μέση. Αφαιρούμε τα σπόρια με ένα κουταλάκι, κόβουμε τη σάρκα σε μικρά κομμάτια και τη βάζουμε σε ένα μπολ.

Σε ένα αντικολλητικό τηγάνι ζεσταίνουμε το ελαιόλαδο σε μέτρια φωτιά, προσθέτουμε το κρεμμύδι και λίγο αλάτι και το σοτάρουμε για 2 - 3 λεπτά, μέχρι να μαραθεί, αλλά όχι να ροδίσει. Ρίχνουμε το σκόρδο, συνεχίζουμε το σοτάρισμα για άλλο 1 λεπτό το πολύ (ώστε να μην σκουρύνει το σκόρδο και πικρίσει) και ρίχνουμε πασπαλιστά τη ζάχαρη. Ανακατεύουμε μία φορά και αποσύρουμε το σκεύος από τη φωτιά. Αφήνουμε το μείγμα να κρυώσει.

Βάζουμε στο μπλέντερ (ή στο μούλτι, σε δόσεις), την σάρκα ντομάτας, το μείγμα του τηγανιού, τον ψιλοκομμένο βασιλικό, το ανθρακούχο νερό ή το νερό βρύσης, αλάτι και πιπέρι και τα πολτοποιούμε καλά, μέχρι να γίνουν λείο μείγμα.

Μεταφέρουμε τη σούπα στο ψυγείο, σκεπασμένη και την αφήνουμε για 1 - 2 ώρες για να κρυώσει καλά και να αναμειχθούν τα αρώματα. Λίγο πριν σερβίρουμε, περνάμε τη σούπα από λεπτή σήτα και τη μοιράζουμε σε ατομικά μπολ. Σε κάθε μερίδα προσθέτουμε από μερικές σταγόνες ξίδι, από 1 κουτ. σούπας κατίκι (ή τσαλαφούτι) και, αν θέλουμε, μερικές σταγόνες ταμπάσκο.

ΜΥΣΤΙΚΟ

Μια εναλλακτική πρόταση σερβιρίσματος είναι να αναμείξουμε το κατίκι με 2 - 3 κουτ. σούπας γιαούρτι και 3 κουτ. σούπας ψιλοκομμένο βασιλικό ή δυόσμο, να βάλουμε το μείγμα σε παγοθήκες και μετά στην κατάψυξη να παγώσουν και να διακοσμήσουμε κάθε μερίδα με αρωματικά λευκά παγάκια.

Πηγή
http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_qsite7_1_03/08/2010_349297
Διαβάστε περισσότερα...

Αν περασετε παρανομα τα συνορα σε αλλες χωρες…

Εάν διασχισετε παράνομα τα συνορα :
* της Βόρειας Κορέας, τιμωρείστε με 12 χρονια σκληρής εργασίας.
* του Ιράν, θα σας κρατήσουν επ ‘αόριστον.
* του Αφγανιστάν, θα σας πυροβολήσουν.
* της Σαουδικής Αραβίας, θα πρέπει να φυλακιστείτε.

* των Η.Π.Α., θα πρέπει να υποστείτε ξυλοδαρμό από την τοπική αστυνομία.
* της Κίνας, δεν θα ακούσουμε τίποτε για σας.
* της Βενεζουέλας, θα σας κατηγορήσουν για κατασκοπεία και θα πάτε φυλακή για, πολλάαααα χρόνια.
* της Κούβας, θα σας ρίξουν ξύλο μέχρι να σαπίσετε.

**********************************************************

* της Ελλάδας, θα πάρετε :
- μία θέση εργασίας,

- μία άδεια οδήγησης,
- κοινωνική ασφάλιση,
- πρόνοια,
- κουπόνια τροφίμων,
- πιστωτικές κάρτες,
- επιδοτούμενο ενοίκιο ή δάνειο για να αγοράσετε ένα σπίτι,
- δωρεάν παιδεία,
- δωρεάν πρόγραμμα health care,
- μπορεί να σας βάλουν και για λίγο φυλακή, αν σας πιάσουν… αλλά σύντομα ….
- μπορείτε ακόμη και να ψηφίσετε!!!!

ΥΓ. Υπολογίζεται ότι με το ρυθμό άφιξης λαθρομεταναστών, το 2018 θα είναι στην Ελλάδα 5.000.000 λαθρομετανάστες από ΜΟυσουλμανικές χώρες

Πηγή
http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?s=%CE%91%CE%9D+%CE%A0%CE%95%CE%A1%CE%91%CE%A3%CE%95%CE%A4%CE%95+%CE%A0%CE%91%CE%A1%CE%91%CE%9D%CE%9F%CE%9C%CE%91
Διαβάστε περισσότερα...

Η... ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ

Η τεχνολογία της αρχαιότητας μπορεί να χρησιμοποιηθεί ακόμα και σήμερα στην άρδευση και ύδρευση, με την χρήση των υπόγειων στοών (κανάτ) που δημιουργήθηκαν χιλιάδες χρόνια πριν για τη συγκέντρωση νερού από τον υπόγειο υδροφόρο ορίζοντα. Μάλιστα, ένα χωριό του νομού Σερρών, η Νέα Ζίχνη, υδροδοτείται ακόμη και σήμερα μέσω των "κανάτ" που κατασκευάσθηκαν επί Τουρκοκρατίας!


Η δυνατότητα χρήσης ιστορικών συστημάτων υδρομάστευσης, δηλαδή τρόπου συγκέντρωσης νερού, για την υδροδότηση περιοχών της Βόρειας Ελλάδας, είναι στο στόχαστρο μελέτης που εκπονείται από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, σε συνεργασία με το πανεπιστήμιο του Potsdam Γερμανίας και τη συμμετοχή του καθηγητή του πανεπιστημίου του Salzburg H. Weingartner. Επιστημονικός υπεύθυνος του προγράμματος είναι ο καθηγητής στο Τμήμα Γεωλογίας του ΑΠΘ, Μιχάλης Βαβελίδης, ο οποίος, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, τόνισε ότι οι μέχρι τώρα έρευνες, έδειξαν ότι η χρήση των κανάτ που μελετήθηκαν "είναι δυνατή, χωρίς μεγάλες τεχνικές τροποποιήσεις".

Σύμφωνα με ιστορικές πηγές, ο άνθρωπος στην προσπάθειά του να εξοικονομήσει το απαραίτητο νερό για την επιβίωσή του, ιδιαίτερα σε χώρες με μεγάλη ξηρασία, χρησιμοποίησε κατά καιρούς διάφορες μεθόδους ύδρευσης και άρδευσης. Πολλές από τις μεθόδους αυτές χάθηκαν με την πάροδο του χρόνου ή αντικαταστάθηκαν με την ανάπτυξη της τεχνολογίας. Ένα από τα συστήματα υδρομάστευσης που χρησιμοποιήθηκαν στο χώρο της Μεσογείου εδώ και 2.500 χρόνια αποτελούν τα κανάτ.

Με τον όρο Qanat (αραβικός όρος) ή Kariz (ιρανικός όρος), εννοούμε, όπως αναφέρει στην μελέτη του ο κ. Βαβελίδης, ένα σύστημα υπόγειων αγωγών (στοών), με την βοήθεια των οποίων γίνεται υδρομάστευση του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα. Με τη μέθοδο αυτή, το νερό ακολουθεί τη φυσική κλίση του εδάφους και εξέρχεται στην επιφάνεια. Η λέξη Qanat προέρχεται από την αρχαιοσημιτική λέξη gano κι αυτή από την αρχαιοελληνική κάννα, και τη λατινική canna. Στη λέξη gano ανάγονται ακόμη οι λέξεις Kannal, Kendel ή Kandel, channel κ.λπ.

Συστήματα Κανάτ (Qanat) μπορεί να συναντήσει κάποιος, σήμερα, σχεδόν σε όλες τις χώρες του Περσικού Κόλπου, στο Αφγανιστάν, το Πακιστάν, τη Συρία, τη Λιβύη μέχρι την Ελλάδα και την Ισπανία, τη δυτική Κίνα, καθώς επίσης στη βόρεια και τη νότια Αμερική. Κατά τους ιστορικούς χρόνους, τα συστήματα αυτά ήταν πολύ σημαντικά στην τοπική ύδρευση και αναπτύχθηκαν κυρίως σε περιοχές με ξηρό κλίμα, όπου δεν υπάρχουν ποταμοί για να καλύπτουν τις ανάγκες σε πόσιμο νερό όλο το χρόνο. Ακόμη, στις περιοχές αυτές, το ποσοστό εξάτμισης, λόγω των υψηλών θερμοκρασιών, είναι τόσο υψηλό, που δεν είναι δυνατή η ύδρευση και άρδευση για μεγάλες αποστάσεις μέσω επιφανειακών (καναλιών) συστημάτων.

Την παλαιότερη εγκατάσταση υπόγειας υδρομάστευσης (υδροδότησης) στον ελλαδικό χώρο από τον 6ο π.Χ. αιώνα, η οποία περιγράφεται από τον Ηρόδοτο, αποτελεί το όρυγμα του Ευπαλίνου, στη Σάμο. Η τεχνική υδρομάστευσης των Κανάτ αναπτύχθηκε αρχικά από τους Πέρσες, οι οποίοι χρησιμοποίησαν τη μέθοδο αυτή σε μεγάλη κλίμακα και διαδόθηκε αργότερα στη βόρειο Αφρική και την Αραβική Χερσόνησο.

Στον ελληνικό χώρο, η υδρομάστευση και γενικά η μεταφορά νερού κατά την αρχαιότητα, γινόταν στις περισσότερες ελληνικές πόλεις, με υπόγειες εγκαταστάσεις, παρόμοιες μ' αυτές των κανάτ. Σπουδαία κατασκευή ανάλογης τεχνοτροπίας θεωρείται, για τον ελληνικό χώρο, το Αδριάνειο υδραγωγείο, που χρησιμοποιήθηκε επί 2.000 χρόνια για την ύδρευση της Αθήνας.

Στο βορειοελλαδικό χώρο, η μέθοδος άρδευσης - ύδρευσης των κανάτ εφαρμόστηκε στην επαρχία Φυλλίδος κατά την Οθωμανική περίοδο οπότε και έγινε, για πρώτη φορά, μαζική εκμετάλλευση του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα στους νότιους πρόποδες του όρους Μενοικίου και στους βόρειους πρόποδες του όρους Παγγαίου, τροφοδοτώντας με νερό, από το χρόνο κατασκευής τους μέχρι σήμερα, όλους σχεδόν τους οικισμούς της επαρχίας.

Πηγή
http://www.liako.gr/scietech/technology-news/1845-ancient-technology.html
Διαβάστε περισσότερα...

ΥΓΕΙΑ: ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΕΤΡΩΓΑΝ ΨΩΜΙ ΑΠΟ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟ ΑΛΕΥΡΙ!

Η κουζίνα των ανθρώπων των σπηλαίων στην Παλαιολιθική Εποχή στην Ευρώπη ήταν τελικά πιο πλούσια απ’ ό,τι πίστευαν μέχρι τώρα οι επιστήμονες. Υπολείμματα κόκκων αμύλου που βρέθηκαν πάνω σε πέτρες ηλικίας 30.000 που χρησιμοποιούνταν για άλεσμα, δείχνουν ότι οι προϊστορικοί άνθρωποι πιθανότατα έτρωγαν μια πρώιμη μορφή επίπεδου ψωμιού (μάλλον όχι ιδιαίτερα νόστιμου!), με το οποίο συνόδευαν το κρέας τους, αντίθετα με τη μέχρι τώρα κυρίαρχη άποψη, ότι οι κυνηγοί-συλλέκτες εκείνης της εποχής ήσαν πρωτίστως -αν όχι αποκλειστικά- κρεατοφάγοι.

Ο λόγος που μέχρι σήμερα είχε επικρατήσει μια κρεατο-κεντρική αντίληψη για τους προϊστορικούς ανθρώπους, είναι ότι η κρεατοφαγία αφήνει πολύ πιο εύκολα ανιχνεύσιμα ίχνη (π.χ. οστά ζώων που φέρουν χαράγματα από δαγκωματιές) σε σχέση με την κατανάλωση φυτών, πολύ περισσότερο που οι αρχαιολόγοι παλαιότερα έπλεναν τα λίθινα εργαλεία και έτσι άθελά τους εξαφάνιζαν τα όποια φυτικά υπολείμματα.

Η νέα ανακάλυψη από ερευνητές του Ιταλικού Ινστιτούτου Προϊστορίας και Πρώιμης Ιστορίας στη Φλωρεντία, υπό την Άννα Ρεβεντίν και την Λάουρα Λόνγκο, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό PNAS της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ, σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ και τα κορυφαία επιστημονικά περιοδικά "Science", "Nature" και "New Scientist", δείχνει ότι οι παλαιολιθικοί Ευρωπαίοι χρησιμοποιούσαν θρεπτικές ρίζες, κοτσάνια και φύλλα άγριων φυτών πλούσιων σε υδρογονάνθρακες (π.χ. από φτέρες ή το χόρτο βραχυπόδιο), παρόμοιες με την πατάτα, για να δημιουργούν μια μορφή αλευριού.

Πηγή
http://www.liako.gr/anexigito/obscure-greece/872-human-caves.html
Διαβάστε περισσότερα...

ΥΓΕΙΑ: Το καρπούζι ρίχνει την πίεση

Το καρπούζι έχει πολλά να προσφέρει – είναι γλυκό, με λίγες θερμίδες, πολλές φυτικές ίνες και πολλά θρεπτικά συστατικά. Τώρα, φαίνεται ότι κάνει κάτι ακόμα: μια πιλοτική μελέτη του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Φλόριντα αποκαλύπτει ότι μπορεί να αποτελεί αποτελεσματικό, φυσικό όπλο εναντίον της προϋπέρτασης – μια διαταραχής που αποτελεί πρόδρομη κατάσταση της υπέρτασης και κατ’ επέκταση της καρδιοπάθειας.

Στην πρώτη του είδους μελέτη σε ανθρώπους, ο επίκουρος καθηγητής του πανεπιστημίου Αρτούρο Φιγκερόα και ο καθηγητής Μπαχράμ Αριμάντι διαπίστωσαν ότι 6 γραμμάρια αμινοξέος L-σιτρουλίνη/L-αργινίνη από εκχύλισμα καρπουζιού την ημέρα, επί 6 εβδομάδες, βελτίωσαν σημαντικά την αρτηριακή λειτουργία και έτσι ελάττωσαν την αρτηριακή πίεση και στους 9 εθελοντές που συμμετείχαν στη μελέτη τους.

Οι εθελοντές έπασχαν από προϋπέρταση και ήταν τέσσερις άνδρες και πέντε γυναίκες, ηλικίας 51 έως 57 ετών.

«Είναι η πρώτη φορά που καταγράφεται βελτιωμένη αιμοδυναμική σε προϋπερτασικούς, αλλά υγιείς μεσήλικες άντρες και γυναίκες, που λαμβάνουν θεραπευτικές δόσεις καρπουζιού», δήλωσε ο δρ Φιγκερόα.

«Το εύρημά μας υποδηλώνει ότι το καρπούζι είναι “λειτουργικό τρόφιμο” που ασκεί αγγειοδιασταλτική δράση, εμποδίζοντας έτσι την προϋπέρταση να εξελιχθεί σε κανονική υπέρταση, η οποία αποτελεί σημαντικό παράγοντα κινδύνου για έμφραγμα και εγκεφαλικό».

Γιατί όμως οι ερευνητές διάλεξαν το καρπούζι; «Το καρπούζι αποτελεί την πιο πλούσια, εδώδιμη φυσική πηγή L-σιτρουλίνης, μιας ουσίας που σχετίζεται στενά με την L-αργινίνη», εξήγησε ο δρ Φιγκερόα. «Η L-αργινίνη είναι ένα αμινοξύ απαραίτητο για τον σχηματισμό του νιτρικού οξειδίου, το οποίο με τη σειρά του παίζει καθοριστικό ρόλο στην ρύθμιση του αγγειακού τόνου και στην υγιή αρτηριακή πίεση».

Όταν η L-σιτρουλίνη εισέλθει στον οργανισμό, μετατρέπεται σε L-αργινίνη, η οποία υπάρχει και σε μορφή συμπληρώματος, αλλά πολλοί υπερτασικοί δεν μπορούν να την καταναλώσουν, επειδή τους προκαλεί γαστρεντερικά ενοχλήματα, όπως η ναυτία και η διάρροια.

Ο δρ Φιγκερόα εκτιμά ότι αν το εύρημα επιβεβαιωθεί από μεγαλύτερες μελέτες, πολλοί ασθενείς θα μπορούν να παίρνουν ένα χάπι καρπουζιού για να ρυθμίζουν καλύτερα την πίεσή τους.

Η προϋπέρταση είναι μια κατάσταση ενδιάμεσα στην φυσιολογική πίεση και στην υπέρταση. Φυσιολογική θεωρείται η αρτηριακή πίεση όταν είναι συστηματικά κάτω από 120/80 mmHg, ενώ υπέρταση όταν είναι πάνω από 140/90 mmHg – η προϋπέρταση είναι οι ενδιάμεσες τιμές, δηλαδή από 120-139 και από 80-89 mmHg.

Μελέτες έχουν δείξει ότι το 43% των ανδρών και το 36% των γυναικών στην Ελλάδα έχουν προϋπέρταση, ενώ τα αντίστοιχα ποσοστά στις άλλες χώρες της Δύσης είναι παραπλήσια (στις ΗΠΑ λ.χ. είναι 43% και 39% αντιστοίχως).

Πηγή
http://ygeia.tanea.gr/default.asp?pid=8&ct=1&articleID=10778&la=1
Διαβάστε περισσότερα...

ΥΓΕΙΑ: Πλαγιάζετε στα αριστερά

Είναι το ίδιο να κοιμάστε στο αριστερό και στο δεξί πλευρό; Αμερικανικές έρευνες δείχνουν πως όχι. Συγκεκριμένα, οι ειδικοί διαπίστωσαν ότι όσοι υποφέρουν από το στομάχι τους ή πάσχουν από γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση, έχουν καλύτερο ύπνο όταν πλαγιάζουν στο αριστερό πλευρό. Παλαιότερες έρευνες, εξάλλου, είχαν δείξει ότι ίσως το να κοιμάστε από το αριστερό πλευρό δεν βοηθά πάντα, αλλά το να πλαγιάζετε στο δεξί συνήθως επιδεινώνει το πρόβλημα.


Ο λόγος δεν είναι σαφής. Μια εικασία των ειδικών είναι ότι κάθε φορά που πλαγιάζουμε στο δεξί μας πλευρό, χαλαρώνει ο σφιγκτήρας στο κατώτερο τμήμα του οισοφάγου - η «βαλβίδα» που κατά κάποιον τρόπο χωρίζει τον οισοφάγο από το περιεχόμενο του στομάχου. Όταν, λοιπόν, αυτή η «πύλη» χαλαρώνει, τότε μπορεί τα γαστρικά υγρά (του στομάχου) να ανεβούν στον οισοφάγο και να προκαλέσουν αίσθημα καύσου ή ενόχληση και αϋπνία. Στην επιθεώρηση «Journal of Clinical Gastroenterology», οι ειδικοί έκαναν πείραμα με υγιείς εθελοντές, από τους οποίους ζήτησαν να τρώνε λιπαρά γεύματα και να πλαγιάζουν αμέσως μετά για 4 ώρες είτε στο αριστερό είτε στο δεξί τους πλευρό. Ταυτόχρονα, οι ειδικοί μετρούσαν την οξύτητα στο εσωτερικό του οισοφάγου των εθελοντών. Διαπίστωσαν ότι κάθε φορά που μετά από ένα βαρύ γεύμα οι εθελοντές πλάγιαζαν στο δεξί τους πλευρό, ο οισοφάγος τους είχε περισσότερα οξέα και για περισσότερη ώρα.Σε μια άλλη έρευνα, που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «American Journal of Gastroenterology», οι ειδικοί ζήτησαν το ίδιο από εθελοντές που είχαν πρόβλημα με το στομάχι τους. Τους ζήτησαν, δηλαδή, να φάνε λιπαρό γεύμα και να πλαγιάσουν. Όσοι κοιμήθηκαν στο δεξί τους πλευρό είχαν κι αυτοί περισσότερα οξέα στον οιοσοφάγο τους σε σύγκριση με όσους κοιμήθηκαν από το αριστερό.

Πηγή
http://vita.dolnet.gr/html/ent/519/ent.12519.asp
Διαβάστε περισσότερα...

Οι μέλισσες είναι πιο γρήγορες από έναν υπολογιστή

Οι μέλισσες είναι σε θέση να λύνουν πολύπλοκα μαθηματικά προβλήματα, τα οποία παίρνουν μέρες στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές για να τα λύσουν, σύμφωνα με μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα, που έρχεται να αναδείξει μια ακόμη ικανότητα ενστικτώδους νοημοσύνης στο ζωικό βασίλειο.
Οι ερευνητές του πανεπιστημίου του Λονδίνου (Royal Holloway), υπό τον δρα Νάιτζελ Ρέιν της Σχολής Βιολογικών Επιστημών, δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο αμερικανικό περιοδικό οικολογίας και βιολογίας "The American Naturalist", σύμφωνα με τις βρετανικές "Γκάρντιαν" και "Ιντεπέντεντ". Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι....
οι μέλισσες μαθαίνουν να πετούν ακολουθώντας τη συντομότερη δυνατή διαδρομή ανάμεσα στα λουλούδια που έχουν προηγουμένως ανακαλύψει με τυχαία σειρά, με τον τρόπο αυτό ουσιαστικά "λύνοντας" το λεγόμενο "πρόβλημα του περιοδεύοντος πωλητή", ένα διάσημο και δισεπίλυτο γρίφο στον χώρο των οικονομικών και των μαθηματικών.

Στο πρόβλημα αυτό, ένας άνθρωπος (πωλητής) καλείται να βρει τη συντομότερη δυνατή διαδρομή ανάμεσα σε όλους τους προορισμούς που πρέπει να επισκεφτεί. Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές λύνουν το πρόβλημα συγκρίνοντας το μήκος όλων των πιθανών διαδρομών και επιλέγοντας τον πιο σύντομο. Όμως οι μέλισσες φαίνεται να κάνουν ουσιαστικά το ίδιο πράγμα κάθε μέρα, χωρίς καν τη βοήθεια κομπιούτερ, απλώς με ένα εγκέφαλο που δεν είναι μεγαλύτερος από ένα σπόρο φυτού.

Όπως είπαν οι επιστήμονες, καθημερινά οι μέλισσες ξεκινούν να επισκεφτούν μια πληθώρα λουλουδιών σε διάφορες τοποθεσίες και, επειδή θέλουν να κάνουν εξοικονόμηση ενέργειας για το πέταγμά τους, "υπολογίζουν" μια διαδρομή που τους επιτρέπει να βρίσκονται στον αέρα το ελάχιστο δυνατό χρονικό διάστημα.

Χρησιμοποιώντας τεχνητά άνθη, συνδεμένα με υπολογιστές, οι ερευνητές έδειξαν ότι οι μέλισσες δεν χαράζουν μια πορεία απλώς με βάση την τυχαία σειρά που βρήκαν προηγουμένως τα λουλούδια, αλλά πάνε από λουλούδι σε λουλούδι ακολουθώντας συγκεκριμένο "σχέδιο", που τους επιτρέπει να πετάνε όσο γίνεται λιγότερο. Αφού εντοπίσουν τις θέσεις των λουλουδιών, στη συνέχεια οι μέλισσες επιστρέφουν σε αυτά έχοντας μάθει -με μυστηριώδη τρόπο- να ακολουθούν πια τον καλύτερο δυνατό δρόμο, δηλαδή τον πιο σύντομο, ώστε να εξοικονομούν χρόνο και ενέργεια (ή χρήμα, όπως θα έλεγε ένας πωλητής!).

"Παρά τους μικροσκοπικούς εγκεφάλους τους, οι μέλισσες είναι ικανές για εντυπωσιακά κατορθώματα στη συμπεριφορά τους. Πρέπει να καταλάβουμε με ποιο τρόπο μπορούν να λύσουν το πρόβλημα του περιοδεύοντος πωλητή χωρίς κομπιούτερ", δήλωσε ο υπεύθυνος της έρευνας.

Οι επιστήμονες ευελπιστούν ότι μια τέτοια ανακάλυψη θα μπορούσε να βοηθήσει και τους ανθρώπους σε διάφορα πρακτικά προβλήματα, όπως στην καλύτερη ρύθμιση της κυκλοφορίας σε ένα δίκτυο (π.χ. κυκλοφοριακό) ή στην εκτεταμένη αλυσίδα τροφοδοσίας μιας επιχείρησης, που στέλνει φορτηγά σε όλα σημεία του ορίζοντα και θέλει να εξοικονομήσει χρόνο και χρήμα στις μετακινήσεις.

Πηγή
http://www.spyrostagas.eu/?p=7267
Διαβάστε περισσότερα...

Η ιστορία της ιαχής «Αέρα»

Λίγες λέξεις της Νεοελληνικής γλώσσας κρύβουν τη μαγεία της ιαχής αέρα!

Μεγάλωσαν και μεγαλώνουν ελληνόπουλα που συγκινήθηκαν, δάκρυσαν, θαύμαζαν τον ηρωισμό των παλικαριών στα ελληνοαλβανικά σύνορα, το 1940.

Ο παλμός αυτής της συγκίνησης δονούσε στην ιαχή αέρα και σε ό,τι αυτή αντιπροσώπευε στη μεταπολεμική Ελλάδα. Καμία λέξη δε συγκέντρωσε την ορμή και το δυναμισμό της νιότης, όσο η ιαχή αέρας.

Ελάχιστοι, όμως, γνωρίζουν ότι πρωτοακούστηκε στο ...

Ηράκλειο της Κρήτης 30 χρόνια πρίν από το έπος του ΄40. Συγκεκριμένα, πρωτοχρησιμοποιήθηκε το 1908 από το 2ο τάγμα της Κρητικής πολιτοφυλακής του πρώτου τακτικού στρατού της Κρήτης, που τελούσε υπό την προστασία του ευρωπαϊκού στρατού. Χρησιμοποιήθηκε σε εκπαιδευτική πορεία, από κάποιον στρατιώτη, κατά τη διάρκεια ανεμοστρόβιλου και το επανέλαβαν, χάριν ευθυμίας, οι υπόλοιποι. Από τότε, το επαναλάμβαναν συχνά, κάθε φορά που διαλυόταν ή συντασσόταν το Τάγμα (αρχικά, ήταν, δηλαδή, μία ζητωκραυγή, ένα “πείραγμα”, και όχι πολεμική ιαχή). Στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων (1912, 1913, Ήπειρο και Μακεδονία) η ιαχή διαδόθηκε από τους Κρήτες σε ολόκληρο το ελληνικό στράτευμα.

Στην αρχή, όμως, η καινοτομία αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία, γιατί ο τακτικός στρατός χρησιμοποιούσε τις αρχαίες ιαχές: αλαλά ή αλαλαί ή ελελεύ ή το εξευρωπαϊσμένο : χιπ, χιπ, ουρρά (hip, hip, hurrah), άλλωστε οι περισσότεροι αξιωματικοί του στρατού μας είχαν εκπαιδευτεί στα στρατόπεδα της Γερμανίας, Γαλλίας, Αγγλίας.

Η αρχαία ιαχή αλαλά προήλθε από τη μυθική κόρη του Πολέμου, την Αλαλά (Πίνδαρος, απ. 225: Κλυθ΄ Αλαλά Πολέμου θυγατέρα). Απ εδώ προήλθαν οι λέξεις αλαλαγή, αλάλαγμα (Κ.Παλαμάς, Ασαλ. Ζωή: της νίκης σου το αλάλαγμα…) και το ρ. αλαλάζω (Ψαλμ.99, αλαλάξατε τω Κυρίω…, ή Κ.Δ. Κορινθ. 1,13,1 : …γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον).

Η πολεμική ιαχή «αέρα» επισημοποιήθηκε κατά τον ελληνοιταλικό πόλεμο και γι΄ αυτό συνέβαλαν, άθελα τους, οι Ιταλοί.

Ο Ιταλικός φασιστικός στρατός χρησιμοποιούσε την ιαχή : «eja (προφ. : εγιά), eja, eja, alala». Ήταν μία ιαχή που είχε καθιερώσει ο ποιητής Gabriele d Annunzio (1863 – 1938) στη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (Αύγουστος του 1917). Ο ίδιος, ο ποιητής, αναφέρει ότι την επέβαλε στους αεροπόρους του (ήταν διοικητής αεροπορικού σμήνους) λέγοντας: «είναι καιρός να καταργήσουμε αυτό τον βαρβαρικό ήχο (εννοούσε το: Hip! Hip! Hip! hurrah) και στη θέση του θα βάλουμε το alala με το οποίο ο Αχιλλέας παρακινούσε τα άλογα του και το Λατινικό επιφώνημα eja».
Εικοσιτρία χρόνια αργότερα οι Ιταλοί εισβολείς θα χρησιμοποιήσουν στα βουνά της Πίνδου την ιαχή eja! eja! alala (ειρωνεία: να ήξεραν, άραγε, οι αγράμματοι Ιταλοί στρατιώτες ότι χρησιμοποιούσαν μία αρχαία ελληνική ιαχή για να σκοτώσουν τους σύγχρονους Ελληνες).
Πάντως, η ηχητική ομοιότητα με την επανάληψη των φωνηέντων -α- και –ε- (στη λ.eja: προφ. εγιά) έφερε στο μυαλό των Ελλήνων την Κρητική ζητωκραυγή αέρα και ανταπέδωσαν καθιερώνοντας την λ. αέρα, ως την πιο ηρωική ολόκληρης της ελληνικής ιστορίας.
Η ιαχή αέρα έχει τον ίδιο αριθμό συλλαβών με το αλαλά (δεν αλλάζει ο ρυθμός) και περιλάμβανει το –α- και το –ε-, που προφέρονται εύκολα, όταν τρέχουν οι στρατιώτες (περιλαμβάνονται, αλλωστε, και στο αλαλά και στο ελελευ, αλλά και στο eja)

Ας δούμε, όμως, και τη μη ηρωική πλευρά της ιαχής

- Φαντάζομαι το δρόμο του γυρισμού: τα ηρωικά παλληκάρια να επιστρέφουν έχοντας παραδώσει τα όπλα σε αυτούς που μέχρι χθες νικούσαν, να περπατούν με το κεφάλι κατεβασμένο στην άκρη του δρόμου και να τους κοροϊδεύουν οι θρασύδειλοι Ιταλοί επαναλαμβάνοντας ειρωνικά την ιαχή αέρα (πραγματικό περιστατικό).
- Οι Έλληνες συνεργάτες των Γερμανών (τα αλεξίποινα Τάγματα Ασφαλείας) χρησιμοποιούσαν την ιαχή αέρα, όταν έκαναν έφοδο για να συλλάβουν Έλληνες πατριώτες και να τους παραδώσουν στους Γερμανούς κατακτητές.
- Στο Γράμμο και ο τακτικός και ο δημοκρατικός στρατός φωναζαν αέρα, όταν εξαπέλυαν επίθεση κατά των αδελφών. Αέρα σε ποιόν, βρε παλληκάρια; Ποιος είναι ο εχθρός; Γιατί να φύγει; Που να πάει;
Μέσα σε λίγα χρόνια φτήνυναν οι άνθρωποι και οι λέξεις
Πάντως, προτιμώ να κρατήσω τη συγκίνηση που μου έδινε στα πρώτα μαθητικά χρόνια η ιαχή αέρα και να μη σκέφτομαι την ξεδιάντροπη χρήση της στην Κατοχή και τον Εμφύλιο.
Είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι (Καβάφης) να θυμάμαι τη χαρά και τη ντροπή συνάμα.

Πηγή
http://emprosdrama.blogspot.com/2010/10/blog-post_8360.html
Διαβάστε περισσότερα...

ΛΕΥΚΩΜΑ ΜΝΗΜΗΣ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

Ελάχιστος φόρος τιμής σε όλους αυτούς (κάποιων τα οστά τους είναι ακόμα σκορπισμένα στα αλβανικά βουνά) που μας εξασφάλισαν την ελευθερία μας.




Πηγή
http://www.youtube.com/watch?v=LKWXiqHrFrY
Διαβάστε περισσότερα...