THE REBOUND
Αμερικάνικη ταινία με "μότο" , σύμφωνα με το δελτίο τύπου ότι"η καλύτερη στιγμή ενός χωρισμού είναι η σχέση που έρχεται!"Σε σκηνοθεσία Μπαρτ Φρόιντλιχ και ηθποποιούς τους Κάθριν Ζέτα Τζόουνς, Τζάστιν Μπάρθα, Τζον Σνάιντερ.
Υπόθεση: Η Σάντι (Κάθριν Ζέτα-Τζόουνς) είναι μια όμορφη, σέξι μητέρα δύο παιδιών που μόλις έκλεισε τα 40. Όταν μια μέρα ανακαλύπτει ότι ο σύζυγός της την απατά, μετακομίζει με τα παιδιά της στη Νέα Υόρκη για να βρει δουλειά και να κάνει μια νέα αρχή. Εκεί, συναντά τον Άραμ Φίνκελσταϊν (Τζάστιν Μπάρθα), ένα ρομαντικό 24χρονο αγόρι που δουλεύει στην καφετέρια κάτω από το σπίτι της και προσπαθεί να ξεπεράσει τον πρόσφατο χωρισμό του. Όταν η Σάντι βρίσκει δουλειά, προτείνει στον Άραμ να της κρατάει τα παιδιά τις ώρες που θα λείπει κι εκείνος σταδιακά γίνεται σα μέλος της οικογένειας. Κι ενώ υπάρχουν δεκάδες λόγοι που θα μπορούσαν να τους κρατήσουν μακριά, τελικά ερωτεύονται. Οι φίλοι και οι συγγενείς τους αντιδρούν, και τότε θα πρέπει να αποφασίσουν αν αυτό που βρήκαν ο ένας στον άλλο είναι κάτι παροδικό ή αν θα μπορούσε να κρατήσει για πάντα.
Να τι λέει ο σκηνοθέτης ,Μπαρτ Φρόιντλιχ, για την τελευταία του ταινία:
«Σε αντίθεση με τις προηγούμενες ταινίες μου, ήθελα να πειραματιστώ με ένα πιο παραδοσιακό κεντρικό ήρωα. Ξεκίνησα με το χαρακτήρα του Άραμ: στην αρχή η ιστορία αφορούσε ένα νεαρό άντρα που τον εγκαταλείπει η Γαλλίδα γυναίκα του, σύντομα όμως εξελίχθηκε στις παράλληλες ιστορίες ανάμεσα στον Άραμ και την Σάντι». Εμπνευσμένος από σκηνοθέτες όπως ο Γούντι Άλεν και από ταινίες όπως "Ο Πρωτάρης", ο Φρόιντλιχ παραδέχεται ότι το έργο του αποτελεί μια επιβεβαίωση για το πόσο σημαντικές είναι οι σχέσεις στη ζωή. «Όσο κι αν έχεις πληγωθεί, όσο κι αν πιστεύεις ότι δεν υπάρχει κανένα μέλλον για σένα, στην πραγματικότητα υπάρχει, απλά πρέπει να αφεθείς για να σου συμβεί. Η ηλικιακή διαφορά ανάμεσα στους ήρωες είναι ένα δευτερεύον θέμα. Κατά βάση πρόκειται για την ιστορία δύο πληγωμένων ανθρώπων που προσπαθούν να συνδεθούν μεταξύ τους, μέσα από μία κωμική σκοπιά».
Εκτός όμως από μία τυπική ερωτική ιστορία, το έργο παρουσιάζει και τις διαφορετικές φιλοσοφίες ζωής δύο ανθρώπων. «Δεν αναφέρεται απλά στη δυνατότητα μιας δεύτερης ευκαιρίας αλλά κυρίως στο πώς θα μπορέσεις να παραμείνεις ο εαυτός σου και να συνεχίσεις να εμπιστεύεσαι τον κόσμο» εξηγεί ο σκηνοθέτης. «Ο Άραμ είναι αισιόδοξος και ρομαντικός, πιστεύει στις μικρές στιγμές της ζωής. Δεν τον ενδιαφέρει να βρει καινούρια δουλειά ή να πάρει προαγωγή, αυτό που τον απασχολεί είναι η καθημερινή επικοινωνία με τους ανθρώπους γύρω του». Μάλιστα το χιούμορ σε πολλά σημεία του έργου προκύπτει από την προσπάθεια του Άντι να διατηρήσει την αισιοδοξία του ενώ η πραγματικότητα μοιάζει να συνωμοτεί εναντίον του.
Η Κάθριν Ζέτα-Τζόουνς ήταν μία από τις πρώτες επιλογές του Μπαρτ Φρόιντλιχ, και η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός, παρότι ισχυρίζεται ότι δε μπορεί καν να πει ένα ολοκληρωμένο ανέκδοτο, έψαχνε την ευκαιρία να αναμετρηθεί με την κωμωδία. «Το φιλμ "The Rebound" είχε όλα τα στοιχεία που έψαχνα σε μία κωμωδία» λέει η Ζέτα-Τζόουνς. «Τα διαζύγια, οι χωρισμοί και όλα τα συναισθήματα που προκύπτουν μέσα από αυτά δεν αφορούν μόνο τις γυναίκες. Μου άρεσε το γεγονός ότι η ταινία τα συνέδεε και με τους άντρες. Επίσης μου άρεσε η τοποθέτηση του έργου απέναντι στις σχέσεις. Μετά από ένα χωρισμό πιστεύεις ότι δεν υπάρχει πια καμία ελπίδα, ενώ στην πραγματικότητα υπάρχει». Ο ρόλος της Σάντι είναι πολύ διαφορετικός από οτιδήποτε άλλο έχει δοκιμάσει η Κάθριν Ζέτα-Τζόουνς στην καριέρα της: «Στην αρχή του έργου η Σάντι ζει τη ζωή του άντρα της, όμως στο τέλος γίνεται και πάλι η γυναίκα που ήταν προτού τον γνωρίσει. Ήθελα να δείξω αυτήν την πορεία, το πώς ξανανιώνει σε μία στιγμή της ζωής της όπου πιστεύει ότι δε μπορεί να είναι πια ελκυστική ή σέξι, ότι δε μπορεί πια να περάσει καλά. Στο τέλος ξαναβρίσκει τη νεότητα που κρύβεται μέσα της και ανακαλύπτει τη χαρά της ζωής».
TWILIGHT SAGA-ΕΚΛΕΙΨΗ
Αμερικάνικη ταινία επιστημονικής φαντασίας με βρυκόλακες και λυκάνθρωπους σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Σλέιντ με τους Ρόμπερτ Πάτινσον, Κρίστεν Στιούαρτ, Τέιλορ Λότνερ.Πρόκειται για το σκηνοθέτη των ταινιών "Hard Candy" και "30 Days of Night", ενώ το budget της αυτής της ταινίας υπολογίζεται στα 95 $ εκατομμύρια.
Υπόθεση: Στο “Eclipse”, η Μπέλα βρίσκεται περικυκλωμένη από τον κίνδυνο μετά από μια σειρά μυστηριωδών φόνων στο Σιάτλ και ενώ μια μοχθηρή βρυκόλακας συνεχίζει την αναζήτησή της για εκδίκηση. Στο μεταξύ, αναγκάζεται να επιλέξει ανάμεσα στον έρωτά της για τον Έντουαρντ και τη φιλία της με τον Τζέικομπ, γνωρίζοντας πως η απόφασή της μπορεί να πυροδοτήσει την αιώνια διαμάχη ανάμεσα σε βρυκόλακες και λυκάνθρωπους.
Η συγγραφέας του έργου , Στέφανι Μέγερ γεννήθηκε το 1973 στο Κονέκτικατ και αποφοίτησε από το Brigham Young University με πτυχίο στην Αγγλική Φιλολογία. Ήταν νοικοκυρά και μητέρα τριών γιων, μέχρι που το 2003 είδε ένα έντονο όνειρο για μια ομάδα χαρακτήρων, το οποίο δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό της. Επινόησε την πλοκή κατά τη διάρκεια της μέρας και άρχισε να γράφει στον υπολογιστή της αργά το βράδυ, όπου είχε ησυχία στο σπίτι. Τρεις μήνες αργότερα, η Μέγερ είχε τελειώσει το πρώτo της μυθιστόρημα με τίτλο "Λυκόφως".
Ο εκδοτικός οίκος Brown Books for Young Readers έδωσε μια εξαψήφια προσφορά στην Μέγερ για τρία βιβλία. Μέσα σε λίγες εβδομάδες από την κυκλοφορία του, το "Λυκόφως" εμφανίστηκε στο νούμερο 5 της λίστας best seller των New York Times. Το πολυαναμένομενο sequel, με τίτλο "Νέα Σελήνη", κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2006 και βρέθηκε για 31 εβδομάδες στο νούμερο 1 της λίστας best seller των New York Times. Το τρίτο βιβλίο της σειράς, με τίτλο "Eclipse", κυκλοφόρησε στις 7 Αυγούστου 2007 και πούλησε 150.000 αντίτυπα την πρώτη κιόλας μέρα που βρέθηκε στα ράφια των βιβλιοπωλείων, εκτοπίζοντας τον 7ο Χάρυ Πότερ, ο οποίος είχε κυκλοφορήσει μόλις τρεις εβδομάδες πριν. Βρέθηκε στο νούμερο 1 σε πολλές λίστες best seller, ανάμεσά τους των USA Today και The Wall Street Journal, ενώ κατέκτησε επίσης την κορυφή σε Γερμανία, Ισπανία και Αργεντινή.
CHARADE-ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ
Αξεπέραστη κλασσική ταινία σε επανέκδοση της κόποιας του 1963 σε σκηνοθεσία Στάνλεϊ Ντόνεν με τους Κάρι Γκραντ, Όντρεϊ Χέμπορν, Γουόλτερ Ματάου, Τζέιμς Κόμπερν
Μιά κομεντί περιπέτειας και μυστηρίου με ατάκες που έμειναν στην ιστορία συνδυάζει με τον καλύτερο τρόπο περιπέτεια , ρομάντζο και κωμωδία. Με σαφείς Χιτσκοκικές επιρροές και εκπλήξεις αλλά και μ ένα υπέροχο πρωταγωνιστικό δίδυμο
Υπόθεση: Charade σημαίνει αίνιγμα και αυτό καλείται να λύσει η all time classic Aundrey Hepburn, μία γυναίκα στο Παρίσι, που μαθαίνει με τον πιο απροσδόκητο τρόπο ότι πέθανε ο πάμπλουτος άντρας της. Ανάμεσα στα πολλά μυστικά που είχε, ανακαλύπτει ότι μια σειρά κακοποιών τον ψάχνει κι άθελα της βρίσκεται μπροστά σε έναν κυκεώνα από γεγονότα που αν και ασύνδετα μεταξύ τους αρχικά, την οδηγούν στη λύση του μυστηρίου, με τη βοήθεια του έρωτα.
L' ATALANTE - ΑΤΑΛΑΝΤΗ
Επανέκδοση της κόπιας του 1934 η ταινία κατατάσεται στις 10 καλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου.Την σκηνοθεσία υπογράφει ο Ζαν Βιγκό.Πρόκειται για ένα σκηνοθέτη που πέθανε σε ηλικία 29 ετών, που γύρισε μόνο 4 ταινίες εκ των οποίων μία μόνο κανονικής διάρκειας , η Αταλάντη.Υπόθεση: Η «Αταλάντη» είναι μία φορτηγίδα από αυτές που μέχρι και σήμερα διασχίζουν τους ποταμούς και τα κανάλια της κεντρικής Ευρώπης, μεταφέροντας αγαθά από πόλη σε πόλη. Καπετάνιος είναι ο νεαρός Jean, με πλήρωμα τον πολύπειρο και πολυταξιδεμένο λοστρόμο, και τον μικρό μαθητευόμενο του καραβιού.Τα πράγματα αλλάζουν όταν ο καπετάνιος παντρεύεται μια κοπέλα που ζεί σε χωριό και την φέρνει να συγκατοικήσει και να ταξιδεύει μαζί τους στο καράβι. «Πάντα ήταν διαφορετική. Ποτέ δεν θα έπαιρνε ένα παιδί απ' εδώ», λένε οι κακές γλώσσες του χωριού. Η αλήθεια είναι ότι η κοπέλα πάντα ονειρευόταν να γνωρίσει τον κόσμο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν αγαπούσε τον Jean και ότι δεν ήταν εργατική και προκομμένη. Η μεγάλη αγάπη από τη μια, και η ανάγκη να γνωρίσει τον κόσμο από την άλλη, φέρνουν τη ζήλια, τον εγωισμό, την απερισκεψία.
Χωρισμός και επανένωση θα ακολουθήσει με την συμβολή του πολυμήχανου λοστρόμου.
Το έργο αυτό ήταν και το κύκνειο άσμα του Vigo. Ασχολούμενος με τα γυρίσματα έπεσε
στο ποτάμι και η υγεία του επιδεινώθηκε. Πέθανε όταν η ταινία άρχισε να παίζεται.
Παίζουν οι Μισέλ Σιμόν, Ντίτα Παρλό, Ζαν Νταστ, Ζιλ Μαργκαρίτις, Λουίς Λεφέβρ, Μορίς Ζιλ, Ραφαέλ Ντιλιζάν
Χρονικά και ιστορικά η ταινία επηρεάζεται απο το κραχ του 1929 που όξυνε τις κοινωνικές-ταξικές αντιθέσεις χαρακτηρίζοντας έτσι την κοινωνία του 1930 στη Γαλλία και επηρεάζοντας άμεσα την κύρια δημιουργική περίοδο του Jean Vigo.
Ένα άλλο κυρίαρχο στοιχείο της πολιτικής πραγματικότητας ήταν η άνοδος του φασισμού
που σαν αντιστάθμισμα προκάλεσε τη δημιουργία του Λαϊκού Μετώπου (1935-1937) και την έντονη ενασχόληση της γαλλικής διανόησης με το ζήτημα. Ακολούθησε η απογοήτευση από την αποτυχία του Λαϊκού Μετώπου και την επικράτηση του φασισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Η ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ - THE FRONT PAGE
Αμερικανική ταινία ,μιά ξεξαρδιστική κωμωδία , παραγωγής του 1974 σε σκηνοθεσία του βραβευμένου με Όσκαρ, Μπίλι Γουάιλντερ με τους Τζακ Λέμον, Γουόλτερ Ματάου, Σούζαν Σάραντον
Η ταινία χρονικά αναφέρεται στο 1929. O σκληρός εκδότης της Chicago Examiner, Walter Burns (Waleter Matthau) και ο κορυφαίος δημοσιογράφος της εφημερίδας Hildy Jonson ( Jack Lemmon) είναι σίγουροι πως μπορούν να καλύψουν οποιοδήποτε θέμα. Αλλά ο δεύτερος αποφασίζει να παντρευτεί τη νεαρή χήρα Peggy (Susan Sarandon) και ν' αφήσει την εφημερίδα προς απογοήτευση του εκδότη του. Την ημέρα που ο Hildy κερνάει τα αποχαιρετιστήρια ποτά στους συναδέλφους του, ενόσω περιμένουν την επερχόμενη εκτέλεση του δολοφόνου αστυνομικών Earl Williams, ο Williams δραπετεύει και το ένστικτο του Hildy τον ωθεί στο να βγάλει το πρώτος το λαβράκι. Εντωμεταξύ η Peggy περιμένει να παντρευτεί...
Πηγή
http://culture.ana-mpa.gr/view5.php?id=9650
Διαβάστε περισσότερα...
Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010
Ο "Σπύρος" & ΣΙΑ!
ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟΥ , ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΑΥΤΟ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΑΝΑΓΛΥΦΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΟΣΩΝ ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 30ετία
ΣΗΜΕΙΩΝΩ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΚΑΘΕ ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΜΕ ΥΠΑΡΚΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΑ……. , ΕΚΤΟΣ ΚΙ ΑΝ ΕΣΕΙΣ ΒΕΒΑΙΑ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΣΠΥΡΟ .
Και μεις μπορούμε να συνεχίσουμε να ψάχνουμε τι και ποιός φταίει και πως φθάσαμε ως εδώ.
Στα μέσα του 1970, μετά την επαναδημοκράτιση, είδα τον Σπύρο να σουλατσάρει από καφενείο σε καφενείο με δυο τρεις εφημερίδες στη μασχάλη. Όλες στο πρωτοσέλιδο είχαν τη φωτογραφία του '"εθνάρχη" με τα ατάσθαλα φρύδια. Κοτλέ καμπάνα παντελόνι, πουκαμισάκι ξεκούμπωτο με την τρίχα βιτρίνα και τον παχύ σταυρό απ' τα βαπτίσια του.
Έλεγε ιστορίες στους θαμώνες για την εξορία που τον έστειλε η χούντα. 'Αυτοεξορισμένος' κι αυτός στη Σουηδία. Δεν ήταν κι άσχημα τελικά. Έλεγε και ξανάλεγε την ιστορία για τα κορόιδα τους σουηδούς που του αγοράσανε αμάξι επειδή είχε κάνε δήλωση πως το δικό του κάηκε. Κρατική ασφάλεια, κοινωνικό κράτος εκεί. Ένα πλαστό χαρτί απώλειας και να σου ο λαζός με το καινούριο volvo.
Mε το volvo ήρθε στην Ελλάδα το 1976 και με την ιδιότητα του αντιστασιακού, αυτοεξόριστου, κατατρεγμένου αντιφρονούντα, κι αμέσως έπιασε δουλειά. Ένας κολλητός του δούλευε στη νομαρχία. τμήμα πολεοδομίας. Κάτι μαγειρέψανε με ένα οικόπεδο, κάτι άδειες πλαστογραφήσανε και με μια αντιπαροχή βρέθηκε με δυο τρία διαμερίσματα στην κατοχή του. Νοίκιασε τα τρία σε φοιτητές της σχολής που άνοιξε στην πόλη και κάαααθονταν. Τώρα είχε χρόνο να σώσει τους συμπολίτες του από την κατάρα της αντιπαροχής που τσιμέντωσε τα πάντα.
Στις αρχές του 1980 το... σχέδιο των κυβερνόντων πήγαινε καλά. Μαζέψανε όλο τον πληθυσμό στις πόλεις, τον ένα πάνω στον άλλο. Φθηνά εργατικά χέρια. Το Σπύρο τον συνάντησα τότε πάλι στην Αθήνα. Δεν κρατούσε πια 'δεξιές' εφημερίδες αλλά κάτι αφίσες με τον πράσινο ήλιο. Μόλις είχε κερδίσει τις εκλογές ο μεσιέ με το ζιβάγκο και η χώρα έμπαινε στη νέα εποχή. Ο Σπύρος ήταν πια πρόεδρος πολιτιστικού συλλόγου στα Πατήσια, αλλά και παράγοντας σε ποδοσφαιρική ομάδα. Έδωσε το volvo και πήρε μια 318, Μπεμβέ με καθίσματα από δερματίνη, χαμηλωμένη. Τα λεφτά έρχονταν μόνα τους από τότε που οργανώθηκε στο κόμμα.
Τον χώσανε οι κολητοί σε κάτι επιτροπές, και ρούφαγε το μερίδιό του από τα πακέτα που έρχονταν από την Ευρώπη. Ο "μεγάλος", ο Ανδρέας, δεν γούσταρε την Ευρώπη, αλλά μια χαρά τα πήγε μαζί τους τελικά. Το σύνθημα "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο" ήταν καλή ατάκα για τα αντανακλαστικά του λαού, αλλά μέχρι εκεί. Ο Ανδρέας ήταν όσο Ευρωπαίος ήταν κι ο Κωνσταντίνος. Όσο ο λαός στην Ελλάδα είχε χούντα, αυτοί και οι κουστωδία τους ήταν 'εξορία'. όχι. όχι Μακρόνησο. πιο δύσκολη, στην ξενιτειά. Παρίσια, Στοκχόλμες, Τορόντα, Μανχάταν. όπου υπήρχαν αμερικάνικες και αγγλικές πρεσβείες, ακριβώς δίπλα κάνανε τα σπίτια τους.
Ο Ανδρέας λοιπόν έφερε λεφτά από την Ευρώπη με το σύνθημα 'αλλαγή'. Πακέτα Ντελόρ. Λεφτά, πολλά λεφτά. Από αυτά τα λεφτά ο Σπύρος ζούσε καλά. Συνδικαλίζονταν στα πράσινα στέκια μαζεύοντας ψήφους για το κόμμα. Με το πακέτο μάλμπορο να εξέχει απ την κωλοτσέπη, τα κλειδιά της μπέμπας σε ρόλο κομπολογιού, το μαλλί μπούκλα μπριγιαντομένο, έτρεχε από σύναξη σε σύναξη πρασινίζοντας τον τόπο. Τα βράδια συνήθως άφηνε στο σπίτι την κυρά, και πήγαινε να 'σηκώσει' το το κοινωνικό του προφίλ με κολλητούς από κάτι υπουργεία.
Παραλιακή, σκυλάδικο, πρώτο τραπέζι, άσπρη κάλτσα, καφέ λουστρίνι εισαγωγής. ΛεΠά, Χριστοδουλόπουλος, ουίσκι και σαμπάνια μαζί, πιάτα και γαρύφαλα, γκόμενες να κωλοτρίβονται στις γραβάτες, τσιφτετέλια στην πίστα με το χέρι στον αέρα να μοστράρει το μακρύ νύχι του μικρού δακτύλου με το δαχτυλίδι. Παχύς χρυσός με πράσινη πέτρα πάνω. Ξημερώματα για πατσά στη Συγγρού, δίπλα στις πουτάνες.
Αρχές δεκαετίας του 1990. Ο γιος του Σπύρου μεγάλωσε και ήταν πια στο Λύκειο. Από το Γυμνάσιο όμως ήταν 'ενεργός' πολίτης. Πρόεδρος του 15μελούς που 'κατέβαινε' στις σχολικές εκλογές με το κόμμα. Το κόμμα ήταν παντού. Όχι στα νηπιαγωγεία ακόμα, αλλά από το γυμνάσιο μπορούσες να διαλέξεις το κοπάδι σου. Ο γιος ήταν άξιο τέκνο του Σπύρου. Είχε μάθει τα κόλπα πως να βγάζει λεφτά από τις μίζες στις εκδρομές στήνοντας την κατάσταση ανάμεσα στους λεοφωρτζήδες και τους καθηγητές. Όλοι κάτι βάζανε στην τσεπούλα κι όλοι μια χαρά.
Ο γιος είχε εξαντλήσει το όριο των απουσιών αλλά κανένα πρόβλημα, όλα με λίγο λάδωμα από τον μπαμπά κυλάνε καλύτερα. Ο διευθυντής του σχολείου άλλωστε είχε βλέψεις για προϊστάμενος δευτεροβάθμιας και χρειαζόταν πλάτες στο κόμμα. Ο Σπύρος είχε καημό ο γιος του να πάει στο Κολέγιο Αθηνών αλλά δεν του κάτσε. Ήταν σημαντικό να είσαι συμμαθητής με τον γόνο του εφοπλιστή, του εφημεριδά και του μεγαλέμπορου. αργότερα οι μπίζνες με ποιους θα γίνονταν άλλωστε. με άγνωστους; Με τους συμμαθητές φυσικά! Αλλά κι έτσι όλα τακτοποιήθηκαν.
Στις αρχές του 1990 ο γιος του Σπύρου αφού πήγε δυο χρόνια διακοπές στην Αμερική και γύρισε με πτυχίο μάρκετινγκ. Έμαθε απ' έξω όλα τα καφέ του Γιέιλ και τις μαζορέτες των αδελφάτων, αλλά τα αγγλικούλια του ήταν επιπέδου Ελεμέντρι.
Γύρισε στην Ελλάδα λοιπόν πτυχιούχος κι άνοιξε με κάτι μαγειρεμένες επιδοτήσεις διαφημιστική εταιρία, ξήγα του μπαμπά. Το μαγαζί πήγε καλά από την αρχή καθώς έπαιρνε 'αβέρτα' δημόσια έργα. Τουριστική προβολή Νομού τάδε 150.000, οργάνωση εκθέσεως Υπ. Τουρισμού 900.000, έντυπα Περιφέρειας 1.200.000, κονκάρδες για το Δήμο 500.000 . . και πάει λέγοντας.
Πουλούσε και μίντια στα κανάλια που γέμισαν τον τόπο. ελεύθερη τηλεόραση γαρ. Είχε κάνει κολλητούς μερικούς Νομάρχες και Δημάρχους και έπαιρνε τη δουλειά. Με διαγωνισμό πάντα. Διαφανέστατα. Ήξερε καλά πως αν δεν χώσεις μαύρα, δεν θα πάρεις τη δουλειά. Έτσι, ένας δούλευε, δέκα πληρώνονταν. Ένας έσκαβε (κι αυτός με stage επιδοτήσεις) και δέκα κονομάγανε. Η πιο κερδοφόρα δουλειά στην Ελλάδα έγινε ο αέρας.
Χρυσοπληρωμένοι αεριτζήδες, πετυχημένοι και κονομημένοι. Έτσι κι ο γιος του Σπύρου. Άλλαξε το φοιτητικό κόκκινο celica με το μπουρί από πίσω και πήρε μια καγιέν μαύρη. Την τούρμπο με φιμέ τζάμια επίσης. Αριθμός κυκλοφορίας ΑΜΡ-7777. Ήθελε να τον καταλαβαίνουν όλοι και ένας κολλητός στο συγκοινωνιών του έδωσε το νούμερο. Δεν ήθελε όμως να φαίνεται στην εφορία, γι αυτό και το καγιέν το 'έβαλε' στην οφ-σορ του που είχε έδρα την Κύπρο. Εταιρικό το αμάξι, όπως και η γκαρσονιέρα που αγόρασε για γαμηστρώνα στο Κολωνάκι κοντά στου Σημίτη για να τον χαιρετάνε οι μπάτσοι της φρουράς.
Στις γκόμενες που ξεμονάχιαζε εκεί έλεγε πως ήταν σύμβουλος του ΥΠ.ΠΟ, έτσι για φιγούρα. Ψέματα βεβαίως, δεν ήταν σύμβουλος, πελάτη τον είχε.
Ο μπαρμπα Σπύρος ήταν περήφανος για το βλαστάρι του. Είχε βγει στη σύνταξη από τα πενήντα του "δουλεύοντας" το ΤΕΒΕ με πλαστά παραστατικά εργασίας από τη Σουηδία, αλλά έβγαζε χοντρά φράγκα από τότε που το κόμμα τον έβαλε σύμβουλο στο κρατικό κανάλι. Πολλά λεφτά! Και δεν πατούσε και το πόδι του εκεί. Από τη Μύκονο τηλεφωνικώς οι πολύτιμες συμβουλές του μέσα από την πισίνα ή το τζακούζι που φερε απ΄ τη Σουηδία να του θυμίζει την ξενιτειά.
Έφερε και μια σάουνα αλλά την πήγε στο άλλο εξοχικό στην Αράχοβα. Από τη Μύκονο ερχόταν στην Αθήνα μόνο για τα συμβούλια με Υπουργούς, για να ζεσταθεί το κονέ. Έτσι κι αλλιώς με το σκάφος μια ώρα ήταν η Γλυφάδα από τη Μύκονο και τρως και καμιά αστακομακαρονάδα στο διάμεσο να διαπιστευτεί το στάτους. Και τα σκυλάδικα κοντά, λίγο αλλάξαν από το ηρωικό 80. Το κόλπο του χρηματιστηρίου τους άφησε πόλλλλλλλά κέρδη.
Ήταν μέσα στις κομπίνες που φούσκωναν ανύπαρκτες εταιρίες πιο γρήγορα κι από φαρίνα γιώτης. Όταν δόθηκε το σύνθημα, τα φράγκα μεταφέρθηκαν στην Ελβετία με τσουβάλια και είναι εκεί για τα γεράματα. Ο μπάρμπα Σπύρος έμαθε πως ο καλύτερος φίλος του στο πατρικό του δίπλα αυτοκτόνησε από την απόγνωση. Έχασε τα πάντα. ο Σημίτη που είχε ψηφίσει τον είχε διαβεβαιώσει πως το χρηματιστήριο θα τον κάνει πλούσιο και εκσυγχρονισμένο. Ο Σπύρος έστειλε στεφάνι μια που δεν μπόρεσε να πάει στην κηδεία, είχε επιτροπή.
Στα μέσα του 2000 μπήκε πατέρας και γιος στο μεγαλύτερο φαγοπότι όλων των εποχών. Αρμέγανε από παντού, ήταν πια κολλητοί με τους πάντες και διαχειρίζονταν μίζες και λάδια. Σι Φορ Άι, Αντίρια, Ολυμπιακά Έργα, κατασκευές. ότι μπορεί και δεν μπορεί να φανταστεί κανείς. Η Ολυμπιακή φλόγα έφερε πολύ χρήμα. Ο Σπύρος έχει ακόμα τη δάδα της φλόγας, την μετέφερε κι αυτός για 50 μέτρα. αλλά οι φωτογραφίες βγήκαν 'καμένες' επειδή γυάλισε στον ήλιο το ολόχρυσο ρόλεξ και το δαχτυλίδι με την πράσινη πέτρα στο μικρό δάχτυλο με το μακρύ νύχι.
Κάπου σ' αυτή την εποχή έχασα τα ίχνη του Σπύρου και του γιου του. Είχα κι εγώ τα δικά μου προβλήματα επιβίωσης. Έμαθα πως αγόρασαν σπίτια στο Σαν Φραντζίσκο και στο Λονδίνο για τις δύσκολες ώρες. Μάλλον είχαν την πληροφορία πως η Ελλάδα θα γίνει επικίνδυνος τόπος για την κάστα τους και έφυγαν νωρίς. Όπως οι καλοί κλέφτες, μια καλή μπάζα κι εξαφανιζόλ.
Οι κολλητοί τους όμως είναι ακόμα εδώ, άπληστοι, αδίστακτοι, ψεύτες απέναντι σε εκατομμύρια φτωχών πια Ελλήνων. Στις αρχές του 2010 ο τελευταίος της δυναστείας Παπανδρέου αποφάσισε να ποντάρει σε λάθος άλογο, και να κερδίσει τις εκλογές πέφτοντας στην παγίδα που έστησε ο ελληνικός λαός. Σπύρος και γιος ΑΕ ίσως τη γλυτώσουνε. Ίσως αποφύγουν αυτό που δεν απέφυγαν οι Λουδοβίκοι του παρελθόντος.
Στην Ελλάδα μπορεί το 95% να κοιμάται νανουρισμένο από το σκυλάδικο, τους πληρωμένους τελάληδες της δημοσιογραφίας, και τη χαζομάρα του μεσημεριού, αλλά το 5% είναι γνήσιο τέκνο του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή και του Αλεξάνδρου. Πιο γνήσιο δεν γίνεται.
Καλή σου τύχη Σπύρο. Χαιρετίσματα στο γιο και στην κυρά."
Στα μέσα του 1970, μετά την επαναδημοκράτιση, είδα τον Σπύρο να σουλατσάρει από καφενείο σε καφενείο με δυο τρεις εφημερίδες στη μασχάλη. Όλες στο πρωτοσέλιδο είχαν τη φωτογραφία του '"εθνάρχη" με τα ατάσθαλα φρύδια. Κοτλέ καμπάνα παντελόνι, πουκαμισάκι ξεκούμπωτο με την τρίχα βιτρίνα και τον παχύ σταυρό απ' τα βαπτίσια του.
Έλεγε ιστορίες στους θαμώνες για την εξορία που τον έστειλε η χούντα. 'Αυτοεξορισμένος' κι αυτός στη Σουηδία. Δεν ήταν κι άσχημα τελικά. Έλεγε και ξανάλεγε την ιστορία για τα κορόιδα τους σουηδούς που του αγοράσανε αμάξι επειδή είχε κάνε δήλωση πως το δικό του κάηκε. Κρατική ασφάλεια, κοινωνικό κράτος εκεί. Ένα πλαστό χαρτί απώλειας και να σου ο λαζός με το καινούριο volvo.
Mε το volvo ήρθε στην Ελλάδα το 1976 και με την ιδιότητα του αντιστασιακού, αυτοεξόριστου, κατατρεγμένου αντιφρονούντα, κι αμέσως έπιασε δουλειά. Ένας κολλητός του δούλευε στη νομαρχία. τμήμα πολεοδομίας. Κάτι μαγειρέψανε με ένα οικόπεδο, κάτι άδειες πλαστογραφήσανε και με μια αντιπαροχή βρέθηκε με δυο τρία διαμερίσματα στην κατοχή του. Νοίκιασε τα τρία σε φοιτητές της σχολής που άνοιξε στην πόλη και κάαααθονταν. Τώρα είχε χρόνο να σώσει τους συμπολίτες του από την κατάρα της αντιπαροχής που τσιμέντωσε τα πάντα.
Στις αρχές του 1980 το... σχέδιο των κυβερνόντων πήγαινε καλά. Μαζέψανε όλο τον πληθυσμό στις πόλεις, τον ένα πάνω στον άλλο. Φθηνά εργατικά χέρια. Το Σπύρο τον συνάντησα τότε πάλι στην Αθήνα. Δεν κρατούσε πια 'δεξιές' εφημερίδες αλλά κάτι αφίσες με τον πράσινο ήλιο. Μόλις είχε κερδίσει τις εκλογές ο μεσιέ με το ζιβάγκο και η χώρα έμπαινε στη νέα εποχή. Ο Σπύρος ήταν πια πρόεδρος πολιτιστικού συλλόγου στα Πατήσια, αλλά και παράγοντας σε ποδοσφαιρική ομάδα. Έδωσε το volvo και πήρε μια 318, Μπεμβέ με καθίσματα από δερματίνη, χαμηλωμένη. Τα λεφτά έρχονταν μόνα τους από τότε που οργανώθηκε στο κόμμα.
Τον χώσανε οι κολητοί σε κάτι επιτροπές, και ρούφαγε το μερίδιό του από τα πακέτα που έρχονταν από την Ευρώπη. Ο "μεγάλος", ο Ανδρέας, δεν γούσταρε την Ευρώπη, αλλά μια χαρά τα πήγε μαζί τους τελικά. Το σύνθημα "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο" ήταν καλή ατάκα για τα αντανακλαστικά του λαού, αλλά μέχρι εκεί. Ο Ανδρέας ήταν όσο Ευρωπαίος ήταν κι ο Κωνσταντίνος. Όσο ο λαός στην Ελλάδα είχε χούντα, αυτοί και οι κουστωδία τους ήταν 'εξορία'. όχι. όχι Μακρόνησο. πιο δύσκολη, στην ξενιτειά. Παρίσια, Στοκχόλμες, Τορόντα, Μανχάταν. όπου υπήρχαν αμερικάνικες και αγγλικές πρεσβείες, ακριβώς δίπλα κάνανε τα σπίτια τους.
Ο Ανδρέας λοιπόν έφερε λεφτά από την Ευρώπη με το σύνθημα 'αλλαγή'. Πακέτα Ντελόρ. Λεφτά, πολλά λεφτά. Από αυτά τα λεφτά ο Σπύρος ζούσε καλά. Συνδικαλίζονταν στα πράσινα στέκια μαζεύοντας ψήφους για το κόμμα. Με το πακέτο μάλμπορο να εξέχει απ την κωλοτσέπη, τα κλειδιά της μπέμπας σε ρόλο κομπολογιού, το μαλλί μπούκλα μπριγιαντομένο, έτρεχε από σύναξη σε σύναξη πρασινίζοντας τον τόπο. Τα βράδια συνήθως άφηνε στο σπίτι την κυρά, και πήγαινε να 'σηκώσει' το το κοινωνικό του προφίλ με κολλητούς από κάτι υπουργεία.
Παραλιακή, σκυλάδικο, πρώτο τραπέζι, άσπρη κάλτσα, καφέ λουστρίνι εισαγωγής. ΛεΠά, Χριστοδουλόπουλος, ουίσκι και σαμπάνια μαζί, πιάτα και γαρύφαλα, γκόμενες να κωλοτρίβονται στις γραβάτες, τσιφτετέλια στην πίστα με το χέρι στον αέρα να μοστράρει το μακρύ νύχι του μικρού δακτύλου με το δαχτυλίδι. Παχύς χρυσός με πράσινη πέτρα πάνω. Ξημερώματα για πατσά στη Συγγρού, δίπλα στις πουτάνες.
Αρχές δεκαετίας του 1990. Ο γιος του Σπύρου μεγάλωσε και ήταν πια στο Λύκειο. Από το Γυμνάσιο όμως ήταν 'ενεργός' πολίτης. Πρόεδρος του 15μελούς που 'κατέβαινε' στις σχολικές εκλογές με το κόμμα. Το κόμμα ήταν παντού. Όχι στα νηπιαγωγεία ακόμα, αλλά από το γυμνάσιο μπορούσες να διαλέξεις το κοπάδι σου. Ο γιος ήταν άξιο τέκνο του Σπύρου. Είχε μάθει τα κόλπα πως να βγάζει λεφτά από τις μίζες στις εκδρομές στήνοντας την κατάσταση ανάμεσα στους λεοφωρτζήδες και τους καθηγητές. Όλοι κάτι βάζανε στην τσεπούλα κι όλοι μια χαρά.
Ο γιος είχε εξαντλήσει το όριο των απουσιών αλλά κανένα πρόβλημα, όλα με λίγο λάδωμα από τον μπαμπά κυλάνε καλύτερα. Ο διευθυντής του σχολείου άλλωστε είχε βλέψεις για προϊστάμενος δευτεροβάθμιας και χρειαζόταν πλάτες στο κόμμα. Ο Σπύρος είχε καημό ο γιος του να πάει στο Κολέγιο Αθηνών αλλά δεν του κάτσε. Ήταν σημαντικό να είσαι συμμαθητής με τον γόνο του εφοπλιστή, του εφημεριδά και του μεγαλέμπορου. αργότερα οι μπίζνες με ποιους θα γίνονταν άλλωστε. με άγνωστους; Με τους συμμαθητές φυσικά! Αλλά κι έτσι όλα τακτοποιήθηκαν.
Στις αρχές του 1990 ο γιος του Σπύρου αφού πήγε δυο χρόνια διακοπές στην Αμερική και γύρισε με πτυχίο μάρκετινγκ. Έμαθε απ' έξω όλα τα καφέ του Γιέιλ και τις μαζορέτες των αδελφάτων, αλλά τα αγγλικούλια του ήταν επιπέδου Ελεμέντρι.
Γύρισε στην Ελλάδα λοιπόν πτυχιούχος κι άνοιξε με κάτι μαγειρεμένες επιδοτήσεις διαφημιστική εταιρία, ξήγα του μπαμπά. Το μαγαζί πήγε καλά από την αρχή καθώς έπαιρνε 'αβέρτα' δημόσια έργα. Τουριστική προβολή Νομού τάδε 150.000, οργάνωση εκθέσεως Υπ. Τουρισμού 900.000, έντυπα Περιφέρειας 1.200.000, κονκάρδες για το Δήμο 500.000 . . και πάει λέγοντας.
Πουλούσε και μίντια στα κανάλια που γέμισαν τον τόπο. ελεύθερη τηλεόραση γαρ. Είχε κάνει κολλητούς μερικούς Νομάρχες και Δημάρχους και έπαιρνε τη δουλειά. Με διαγωνισμό πάντα. Διαφανέστατα. Ήξερε καλά πως αν δεν χώσεις μαύρα, δεν θα πάρεις τη δουλειά. Έτσι, ένας δούλευε, δέκα πληρώνονταν. Ένας έσκαβε (κι αυτός με stage επιδοτήσεις) και δέκα κονομάγανε. Η πιο κερδοφόρα δουλειά στην Ελλάδα έγινε ο αέρας.
Χρυσοπληρωμένοι αεριτζήδες, πετυχημένοι και κονομημένοι. Έτσι κι ο γιος του Σπύρου. Άλλαξε το φοιτητικό κόκκινο celica με το μπουρί από πίσω και πήρε μια καγιέν μαύρη. Την τούρμπο με φιμέ τζάμια επίσης. Αριθμός κυκλοφορίας ΑΜΡ-7777. Ήθελε να τον καταλαβαίνουν όλοι και ένας κολλητός στο συγκοινωνιών του έδωσε το νούμερο. Δεν ήθελε όμως να φαίνεται στην εφορία, γι αυτό και το καγιέν το 'έβαλε' στην οφ-σορ του που είχε έδρα την Κύπρο. Εταιρικό το αμάξι, όπως και η γκαρσονιέρα που αγόρασε για γαμηστρώνα στο Κολωνάκι κοντά στου Σημίτη για να τον χαιρετάνε οι μπάτσοι της φρουράς.
Στις γκόμενες που ξεμονάχιαζε εκεί έλεγε πως ήταν σύμβουλος του ΥΠ.ΠΟ, έτσι για φιγούρα. Ψέματα βεβαίως, δεν ήταν σύμβουλος, πελάτη τον είχε.
Ο μπαρμπα Σπύρος ήταν περήφανος για το βλαστάρι του. Είχε βγει στη σύνταξη από τα πενήντα του "δουλεύοντας" το ΤΕΒΕ με πλαστά παραστατικά εργασίας από τη Σουηδία, αλλά έβγαζε χοντρά φράγκα από τότε που το κόμμα τον έβαλε σύμβουλο στο κρατικό κανάλι. Πολλά λεφτά! Και δεν πατούσε και το πόδι του εκεί. Από τη Μύκονο τηλεφωνικώς οι πολύτιμες συμβουλές του μέσα από την πισίνα ή το τζακούζι που φερε απ΄ τη Σουηδία να του θυμίζει την ξενιτειά.
Έφερε και μια σάουνα αλλά την πήγε στο άλλο εξοχικό στην Αράχοβα. Από τη Μύκονο ερχόταν στην Αθήνα μόνο για τα συμβούλια με Υπουργούς, για να ζεσταθεί το κονέ. Έτσι κι αλλιώς με το σκάφος μια ώρα ήταν η Γλυφάδα από τη Μύκονο και τρως και καμιά αστακομακαρονάδα στο διάμεσο να διαπιστευτεί το στάτους. Και τα σκυλάδικα κοντά, λίγο αλλάξαν από το ηρωικό 80. Το κόλπο του χρηματιστηρίου τους άφησε πόλλλλλλλά κέρδη.
Ήταν μέσα στις κομπίνες που φούσκωναν ανύπαρκτες εταιρίες πιο γρήγορα κι από φαρίνα γιώτης. Όταν δόθηκε το σύνθημα, τα φράγκα μεταφέρθηκαν στην Ελβετία με τσουβάλια και είναι εκεί για τα γεράματα. Ο μπάρμπα Σπύρος έμαθε πως ο καλύτερος φίλος του στο πατρικό του δίπλα αυτοκτόνησε από την απόγνωση. Έχασε τα πάντα. ο Σημίτη που είχε ψηφίσει τον είχε διαβεβαιώσει πως το χρηματιστήριο θα τον κάνει πλούσιο και εκσυγχρονισμένο. Ο Σπύρος έστειλε στεφάνι μια που δεν μπόρεσε να πάει στην κηδεία, είχε επιτροπή.
Στα μέσα του 2000 μπήκε πατέρας και γιος στο μεγαλύτερο φαγοπότι όλων των εποχών. Αρμέγανε από παντού, ήταν πια κολλητοί με τους πάντες και διαχειρίζονταν μίζες και λάδια. Σι Φορ Άι, Αντίρια, Ολυμπιακά Έργα, κατασκευές. ότι μπορεί και δεν μπορεί να φανταστεί κανείς. Η Ολυμπιακή φλόγα έφερε πολύ χρήμα. Ο Σπύρος έχει ακόμα τη δάδα της φλόγας, την μετέφερε κι αυτός για 50 μέτρα. αλλά οι φωτογραφίες βγήκαν 'καμένες' επειδή γυάλισε στον ήλιο το ολόχρυσο ρόλεξ και το δαχτυλίδι με την πράσινη πέτρα στο μικρό δάχτυλο με το μακρύ νύχι.
Κάπου σ' αυτή την εποχή έχασα τα ίχνη του Σπύρου και του γιου του. Είχα κι εγώ τα δικά μου προβλήματα επιβίωσης. Έμαθα πως αγόρασαν σπίτια στο Σαν Φραντζίσκο και στο Λονδίνο για τις δύσκολες ώρες. Μάλλον είχαν την πληροφορία πως η Ελλάδα θα γίνει επικίνδυνος τόπος για την κάστα τους και έφυγαν νωρίς. Όπως οι καλοί κλέφτες, μια καλή μπάζα κι εξαφανιζόλ.
Οι κολλητοί τους όμως είναι ακόμα εδώ, άπληστοι, αδίστακτοι, ψεύτες απέναντι σε εκατομμύρια φτωχών πια Ελλήνων. Στις αρχές του 2010 ο τελευταίος της δυναστείας Παπανδρέου αποφάσισε να ποντάρει σε λάθος άλογο, και να κερδίσει τις εκλογές πέφτοντας στην παγίδα που έστησε ο ελληνικός λαός. Σπύρος και γιος ΑΕ ίσως τη γλυτώσουνε. Ίσως αποφύγουν αυτό που δεν απέφυγαν οι Λουδοβίκοι του παρελθόντος.
Στην Ελλάδα μπορεί το 95% να κοιμάται νανουρισμένο από το σκυλάδικο, τους πληρωμένους τελάληδες της δημοσιογραφίας, και τη χαζομάρα του μεσημεριού, αλλά το 5% είναι γνήσιο τέκνο του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή και του Αλεξάνδρου. Πιο γνήσιο δεν γίνεται.
Καλή σου τύχη Σπύρο. Χαιρετίσματα στο γιο και στην κυρά."
Πηγή
http://www.tetradio.gr/html/modules/pico1/index.php?content_id=217
Διαβάστε περισσότερα...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
