Ήταν ένας φαλακρός και πάει στο γιατρό:
-Γιατρέ, μπορείτε να κάνετε κάτι για την φαλάκρα μου; Και του λέει ο γιατρός;
-Πάρτε αυτό το μπουκαλάκι και κάντε και δύο επαλείψεις την ημέρα
και θα βγάλετε μαλλιά, αλλά ποτέ μη διαβάσετε τις οδηγίες.
Ξεκίνησε λοιπόν τη θεραπεία.
Μετά από λίγες μέρες είδε ότι δεν είχε βγάλει καθόλου μαλλιά,
αλλά το κεφάλι του είχε μικρύνει και είχε γίνει σαν ένα πεπόνι.
Τότε πήρε τηλέφωνο τον γιατρό και του λέει:
-Γιατρέ, δεν έβγαλα μαλλιά και αλλά το κεφάλι μου έχει μικρύνει λίγο!
-Δεν πειράζει. Τα πάτε μια χαρά. Συνεχίστε , αλλά μη διαβάσετε τις οδηγίες.
Περνάνε κι άλλες μέρες και δεν έχει βγάλει ούτε τρίχα. Και το κεφάλι του έχει μικρύνει κι άλλο.
Παίρνει πάλι τον γιατρό τηλέφωνο:
-Γιατρέ, ακόμα δεν έβγαλα μαλλιά και το κεφάλι μου έχει γίνει σαν πορτοκάλι!
-Πολύ καλά πάτε. Συνεχίστε, αλλά μη διαβάσετε τις οδηγίες.
Περνάει ένας μήνας και ακόμα δεν είχε βγάλει ούτε μία τρίχα.
Το κεφάλι του είχε γίνει σαν μπαλάκι του τένις. Ξανατηλεφωνάει στο γιατρό:
-Γιατρέ, το κεφάλι μου μίκρυνε κι άλλο και δεν έχει ούτε μια τρίχα!
-Δεν πειράζει. Συνεχίστε, αλλά μη διαβάσετε τις οδηγίες.
Συνεχίζει την θεραπεία και το κεφάλι του έχει γίνει σαν μπαλάκι του πινγκ-πονγκ!
Τότε λέει δε γίνεται ,θα διαβάσω τις οδηγίες. Και οι οδηγίες χρήσης έλεγαν:
Όταν το κεφάλι σας γίνει σαν μπαλάκι του πινγκ-πονγκ, χτενίστε τα φρύδια προς τα πάνω!!!
Πηγή
http://e-asteia.pblogs.gr/2011/08/anekdota-htan-enas-falakros-kai-paei-sto-giatro.html
Διαβάστε περισσότερα...
Ποιος δεν έχει «κρυφοκοιτάξει» σαν παιδί από ήρωες του Disney μέχρι ιστορικά μνημεία μέσα από τα «μαγικά» μάτια του viewmaster; Το 1938, πολύ πριν το Avatar και τις 3D τηλεοράσεις του 21ου αιώνα, αξιοποιείται από έναν δαιμόνιο φωτογράφο η αυτόματη λήψη από δύο φωτογραφικές μηχανές, από την οποία προκύπτει το «στερεοσκοπικό» αποτέλεσμα του viewmaster. Στροφή προς το φως, τα παιδικά μάτια στο μαγικό κουτάκι, και η προσωπική προβολή slides ξεκινάει.
Το χρωματιστό-ελατήριο-που-κατεβαίνει-την-σκάλα. Αυτό είναι το επίσημο ελληνικό όνομα του slinger – τουλάχιστον για όλους όσους παίξαμε έστω και λίγο μ’ αυτό. Μπορεί να μην κρατάει το ενδιαφέρον για πολύ, αλλά στα παιδικά μάτια που το βλέπουν για πρώτη φορά να κάνει γκελ στην κατηφόρα, φαντάζει σαν το πιο ικανό και ευέλικτο ον στο δωμάτιό του.
Ο θαυματουργός κύλινδρος, που για να τον ανανεώσουμε κλέβαμε απορρυπαντικό πιάτων από την κουζίνα και διασκεδάζαμε απλώς γεμίζοντας το δωμάτιο με μπουρμπουλήθρες, προσπαθώντας να τις κάνουμε όσο πιο μεγάλες μπορούμε, είναι ένα gadget που σίγουρα έχει περάσει από τα χέρια κάθε παιδιού. Αφενός γιατί είναι πολύ φθηνό, και αφετέρου γιατί, για να εντυπωσιαστεί η παιδική αθωότητα δεν χρειάζονται πολλά: Αρκούν μερικές φουσκάλες που αιωρούνται στον αέρα. Σήμερα, η βελτιωμένη εκδοχή έφερε στο προσκήνιο τα “bubble guns”, ηλεκτρικά “όπλα” που παράγουν απίστευτες ποσότητες μπουρμπουλήθρας.
Έχουν γίνει αμφιλεγόμενο θέμα, για την κληροδότηση πολεμοχαρών ενστίκτων στα αγοράκια, αλλά παρ’ όλα αυτά, κάθε «γαλάζιο» δωμάτιο έκρυβε σε ένα σακουλάκι τον δικό του μονόχρωμο στρατό με τους χακί φαντάρους καρφωμένους στην βάση τους. Αργότερα, κάθε εμπλοκή των ΗΠΑ σε πόλεμο, έφερνε στο προσκήνιο και έναν καινούριο «ήρωα δωματίου». Από τους πιο δημοφιλείς, ο GI Joe εμφανίστηκε κατά τον ψυχρό πόλεμο και η HASBRO μετέφερε τις μάχες από τα πραγματικά πεδία σε αυτά των αγορίστικων δωματίων, που έπρεπε οπωσδήποτε να διαθέτουν ένα από τα action figures που κυκλοφορούν.
Ένας Δανός έφτιαξε αυτό το ομολογουμένως άσχημο κουκλάκι για την κόρη του το 1959. Για έναν περίεργο λόγο, οι φίλες της ζήλεψαν πολύ και ζήτησαν να φτιάξει κι άλλα. Και έφτιαξε – εκατομμύρια. Οι ευχούληδες –αγγλιστί «troll dolls»- αναβίωσαν για τα καλά στα ‘90s και τα χρωματιστά funky μαλλιά τους και η περίεργα χαριτωμένη φιγούρα τους έντυσε πολλά μαθητικά μολύβια.
Η απόλυτη βασίλισσα των κοριτσίστικων παιχνιδιών. Είναι όμορφη, είναι στιλάτη, είναι ξανθιά, και η «μαμά» της, η Mattel, προφανώς την έγραψε σε πολλά μαθήματα, γιατί έχει όλες τις δεξιότητες, και εξάσκησε όποιο επάγγελμα μπορείτε να φανταστείτε. Από το 1959, η αυτοκρατορία της Barbie καλά κρατεί. Λίγο αργότερα, δημιουργήθηκε και ο Ken, για να δώσει νόημα στην single ζωή της πριγκίπισσας και τα κορίτσια έμαθαν από νωρίς πόσο δύσκολες είναι οι σχέσεις.
Ο εφευρέτης παιχνιδιών George Lerner βρήκε στα 50s έναν πρωτότυπο τρόπο να κάνει τα λαχανικά δημοφιλή στα παιδιά: τα μετέτρεψε σε παιχνίδια. Σύντομα, οι μεγάλες εταιρίες παιχνιδιών διαπίστωσαν πως η υπόθεση έχει… φαί και έβγαλαν στην αγορά τις δημοφιλείς βαβουροπατάτες με τα αποσυναρμολογούμενα μέλη, που έγιναν σταρ και βρήκαν μια θέση ακόμη και στον κινηματογράφο, μέσα από το Toy Story.
Από τα πιο… fitness παιχνίδια που λανσαρίστηκαν κατά την δεκαετία του ’50, τα χούλα χουπ έβαλαν πολλά παιδιά στην διαδικασία να κουνήσουν την μέση τους και αργότερα πολλούς ενήλικες να τα χρησιμοποιήσουν στα γυμναστήρια. Λίγο φανταχτερό πλαστικό σε κυκλικό σχήμα και ένα εύηχο, αστείο όνομα ήταν αρκετά για να κατακτήσουν την αγορά – μόνο τους πρώτους μήνες κυκλοφορίας τους πουλήθηκαν 25 εκατομμύρια χούλα χουπ.
Τα λόγια είναι περιττά για τα αγαπημένα τουβλάκια και για τα μικροσκοπικά ανθρωπάκια των δύο εταιριών που μπήκαν σε κάθε σπίτι. Αν μοιράζαμε όλα τα τουβλάκια Lego στον πληθυσμό της Γης, ο καθένας μας θα έπαιρνε από 62 τουβλάκια. Τόσες είναι περίπου και οι διαφορετικές σειρές Playmobil που έχουν δημιουργηθεί, σκορπίζοντας παντού ανθρωπάκια χωρίς μύτη.
Ή αλλιώς, μπουγέλο. Οι παιδικές «χειροβομβίδες» εφευρέθηκαν στα τέλη του ’40 από έναν Άγγλο, η αρχική ιδέα του οποίου ήταν να κατασκευάσει αδιάβροχες κάλτσες από λατέξ για τους στρατιώτες του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου. Αντί να καταφέρει ένα πλήγμα στην μάστιγα της γάγγραινας, αποφάσισε πως ήταν πιο εφικτό να δώσει χαρά στους απανταχού πιτσιρικάδες, οι οποίοι βρήκαν ένα από τα αγαπημένα τους εφόδια για φάρσες.
Ξέρατε ότι το φρίσμπι πήρε το όνομά του από έναν… φούρνο; Το μικρό αρτοποιείο Frisbie στις ΗΠΑ πουλούσε τις λαχταριστές πίτες του σε ωραία πιατάκια, τα οποία οι φοιτητές χρησιμοποιούσαν ως παιχνίδια που ίπτανται, επηρεασμένοι από την τρέλα με τα UFO που κατέκλυσε την Αμερική την εποχή των ’50s. Τα πιάτα για την πίτα έγιναν πλαστικά αντικείμενα και από τις γειτονιές της Αμερικής ταξίδεψαν σε όλες τις παραλίες, κάνοντας τα παιδιά να βουτούν στην άμμο για να τα πιάσουν και τους γύρω να λοξοκοιτούν με νεύρα.
Ο τρισδιάστατος κύβος-χρωματικός γρίφος έχει απασχολήσει κάθε άνθρωπο σε κάποια στιγμή της ζωής του. Ένας Ούγγρος εφευρέτης τον δημιούργησε την δεκαετία του ’70 και έκτοτε έχει γίνει σύμβολο των «ξύπνιων» μυαλών και γίνονται ακόμη και σήμερα μέχρι και πρωταθλήματα επίλυσης του κύβου του Ρούμπικ.
Μπαίνουμε στην μαγική δεκαετία του ’80, η οποία συνέδεσε άρρηκτα τα παιχνίδια της με τηλεοπτικές σειρές. Μία από αυτές, το «Μικρό μου πόνυ», συγκίνησε κάθε κοριτσάκι που μεγάλωσε εκείνη την δεκαετία και τα αντίστοιχα χρωματιστά αλογάκια με τα χαριτωμένα ονόματα, τις καρδούλες και το glitter πάνω τους έγιναν αχώριστοι φίλοι τους, ενώ το τραγουδάκι που τα συνόδευε ακούγεται με νοσταλγία ακόμη και σήμερα.
Άλλη μία δημοφιλής μανία των δύο τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα ήταν αυτή στην οποία πρωταγωνιστούσαν κούκλες με υπερβολικά δυσανάλογα κεφάλια, περίεργα μαλλιά και λαστιχένιο σώμα. Λαχανούλες για τα κορίτσια και λαχανούληδες για τα αγόρια συνόδευαν τα πιο ξέγνοιαστα session ύπνου. Λίγοι ξέρουμε όμως ότι αυτές οι αλλόκοτες υπάρξεις προέκυψαν ως εργασία ενός φοιτητή καλών τεχνών. Δεν ήταν κι αριστούργημα… αλλά έπιασε.
Τα «glow friends» δεν είναι παρά σκουληκάκια –ή άλλα χαριτωμένα ζωάκια- που με την αγκαλιά και το ζούληγμα… λάμπουν. Τα φωσφορίζοντα πρόσωπα των Φωτεινούληδων έχουν κάνει πολλά παιδικά πρόσωπα να χαμογελάσουν και δεν θα μπορούσαν να λείπουν από το πάνθεον των «συνοδών ύπνου» που μεσουράνησαν τον 20ο αιώνα.
Ολόκληρος μικρόκοσμος, κλεισμένος σε ένα κουτάκι που χωράει σε μια κοριτσίστικη τσέπη. Αυτή ήταν η «επανάσταση» που έφεραν τα σετ της Poly Pocket, αφήνοντας τα μικρά κορίτσια να σκαρώνουν τις δικές τους ιστορίες πάνω από τα μικροσκοπικά σπιτάκια και τις μαμάδες ήσυχες, χωρίς να ανησυχούν για μεγάλα παιχνίδια πεταμένα εδώ κι εκεί στο δωμάτιο.
O διαστημικός cowboy του ToyStory έγινε ένα από τα δημοφιλέστερα παιχνίδια για αγόρια, αφού εκπροσωπούσε το όνειρό τους να γίνουν… αστροναύτες όταν μεγαλώσουν. O Buzz, που πήρε το όνομά του από πραγματικό αστροναύτη, ο οποίος ήταν ο δεύτερος άνθρωπος που πάτησε το πόδι του στην Σελήνη, εντυπωσίασε με την φουτουριστική στολή του και την αγάπη του για την τεχνολογία, ενώ τον επιβράβευσε ακόμη και η ίδια η NASA, εντάσσοντάς τον σε αποστολή του Discovery στο διάστημα.
Από τις τελευταίες μόδες που κατέκλυσαν την αγορά των ‘90s ήταν ο χνουδωτός Furby. Το χαριτωμένο αυτό πλασματάκι είχε την δική του γλώσσα, τα «furbish» και μιλούσε στον ιδιοκτήτη του, δηλώνοντάς του με τον τρόπο του την αγάπη του. Ίσως οι περισσότεροι να μην τον θυμούνται πια, αλλά τα περιοδικά, οι τηλεοπτικοί σταθμοί, τα καταστήματα παιχνιδιών και όσοι διατέλεσαν… νονοί στα τέλη της χιλιετίας, σίγουρα έχουν ασχοληθεί μαζί του εκτεταμένα.
Εξωγήινες μηχανές που μπορούν να μετατραπούν σε γήινα οχήματα. Η ιδέα όχι μόνο έπιασε, αλλά έκανε εκατομμύρια αγόρια να βγάζουν ήχους κινητήρα από το στόμα τους παίζοντας και το Hollywood να επενδύσει εκατομμύρια δολάρια στις φαντασμαγορικές ταινίες, που γίνονται blockbusters ακόμη και στον 21ο αιώνα.
