Β. ΠΟΛΙΤΗ
η μαζική εξαφάνιση των ειδών (Mass Extinction)
Ένας άλλος προβληματισμός που θέτει σε αμφισβήτηση την ισχύ της πολυδιαφημισμένης θεωρίας της Εξέλιξης είναι η μαζική εξαφάνιση χιλιάδων ειδών, ζώων και φυτών, από τη Γη σε επίπεδο οικογένειας. Τι είδους όμως εξέλιξη μπορεί να αποτελεί η εξαφάνιση μια για πάντα ενός μεγάλου συνόλου οργανισμών; Και πώς, πάλι, μέσα στα εκατομμύρια χρόνια ζωής της Γης δεν «έτυχε» κάποιο είδος μετά την εξαφάνιση του να εμφανιστεί και πάλι με τον ίδιο «τυχαίο» τρόπο που εμφανίστηκε, όπως ισχυρίζονται οι οπαδοί της Εξέλιξης;
Η αναδιάταξη των γονιδίων στους διάφορους οργανισμούς έχει σταματήσει
ποτέ; Δεν ισχύουν οι ίδιες στατιστικές πιθανότητες «τυχαίας» εμφάνισης
και επανεμφάνισης για κάποιο είδος; Μόνο η παρατήρηση ότι ποτέ ως τώρα
ένα είδος που κάποτε εξαφανίστηκε και δεν έκανε ξανά μετά από κάποιο
χρονικό διάστημα την εμφάνιση του, μπορεί να εδραιώσει μια θεωρία; Για
να γίνουν περισσότερο κατανοητοί οι παραπάνω, αλλά και αυτοί που
ακολουθούν, όχι θεωρητικοί αλλά πρακτικοί προβληματισμοί μας,
παραθέτουμε τον πίνακα 1, που παρουσιάζει την ταξινόμηση των ειδών όπως
είναι γενικά αποδεκτή απ' όλους τους Εξελικτικούς επιστήμονες.
Οι περισσότερο, τώρα, συζητημένες εκδοχές των επιστημόνων γι' αυτά τα
συμβάντα μαζικής εξαφάνισης των ειδών είναι οι κλιματολογικές αλλαγές
(ειδικά το κρύο και η ξηρασία), η αύξηση ή η μείωση του επιπέδου της
θάλασσας, η ηφαιστειακή δραστηριότητα, η αλλαγή των ωκεάνιων και των
ηπειρωτικών τεκτονικών πλακών, οι ασθένειες, η θήρευση από άλλα είδη
(αρπακτικά), ο εσωτερικός (μέσα στο ίδιο είδος) ανταγωνισμός και τέλος η
αλλαγή της χημικής σύστασης των θαλασσών και της ατμόσφαιρας.
Τα ερωτήματα όμως που προκύπτουν από τις παραπάνω απόψεις των Εξελικτικών, όπως είναι φυσικό, δεν είναι λίγα.
Πρώτα
απ' όλα τίθεται το ερώτημα: «Γιατί όλα αυτά, που αναφέρθηκαν ως
αιτίες για τη μαζική εξαφάνιση των ειδών, δεν συνέβαλαν και σε κάποια
άλλη τα τελευταία 65 εκατομμύρια χρόνια, τότε που συνέβη και η τελευταία
μαζική εξαφάνιση, μια και στατιστικά θα μπορούσε να γίνει, αφού μεταξύ
τρίτης και τέταρτης μαζικής εξαφάνισης μεσολαβούν μόνο 40 εκατομμύρια
χρόνια;».
Με
βάση τον πίνακα 1 και με δεδομένο ότι οι μαζικές εξαφανίσεις έχουν
γίνει στη συντριπτική τους πλειοψηφία σε επίπεδο οικογένειας, τίθεται
το ερώτημα πώς από άλλες εναπομείνασες οικογένειες της ίδιας τάξης, που
κατά γενική ομολογία περιλαμβάνουν συγγενικά είδη (π.χ. η γάτα και ο
σκύλος έχουν ταξινομηθεί ότι προέρχονται από την ίδια τάξη και
θεωρούνται ότι οι οικογένειες τους είναι συγγενικές), δεν
επανεμφανίσθηκαν «τυχαία» και πάλι τα ίδια εξαφανισθέντα είδη,
δεδομένου ότι μεσολάβησε μεγάλο χρονικό διάστημα κατά το οποίο θα
μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο; (Να σημειώσουμε ότι η πρώτη μαζική
εξαφάνιση έλαβε χώρα πριν από 440 εκατομμύρια χρόνια και τα πρώτα
ευκαρυωτικά κύτταρα - που είναι οι πρόγονοι των εξαφανισθέντων
οργανισμών - δημιουργήθηκαν πριν από 610 εκατομμύρια χρόνια).
Επομένως,
αφού οι εξαφανισθέντες οργανισμοί (βραχιόποδα, εχινόδερμα, κοράλια
κ.ά.) χρειάσθηκαν περίπου 170 εκατομμύρια χρόνια για να «εξελιχθούν»
από πολύ απλούς οργανισμούς, είναι λογικό να ρωτήσει κάποιος:
Πώς
και δεν επαναδημιουργήθηκε ένα είδος μιας εξαφανισθήσας οικογένειας με
πρόγονο μια άλλη συγγενική της (που προέρχεται από την ίδια τάξη),
αφού υπήρχε στη διάθεση του περίπου 440 εκατομμύρια χρόνια καθώς και
έτοιμη πισίνα γονιδίων (gene pool), μια και για να δημιουργηθεί το
είδος αυτό - πριν την εξαφάνιση του - από απλούς ευκαρυωτικούς
οργανισμούς χρειάσθηκε (κατά τα λεγόμενα των Εξελικτικών) μόλις 170
εκατομμύρια χρόνια και χωρίς μάλιστα να υπάρχει κάποια έτοιμη πισίνα
γονιδίων;
Επίσης
κάποιος μπορεί να προχωρήσει ακόμη περισσότερο και να θέσει το ερώτημα:
«Είναι βέβαια γενικώς αποδεκτό ότι υπήρξαν 5 μαζικές εξαφανίσεις
έγιναν κατά μη τακτικά χρονικά διαστήματα (εικόνα 7).
Εικόνα 7.
Σχηματική αναπαράσταση του χρόνου που μεσολάβησε για τις πέντε μαζικές εξαφανίσεις. Τα νούμερα σε κάθε περίπτωση δηλώνουν το διάστημα του χρόνου (σε εκατομμύρια χρόνια) που μεσολάβησε ως την επόμενη μαζική εξαφάνιση.
Σχηματική αναπαράσταση του χρόνου που μεσολάβησε για τις πέντε μαζικές εξαφανίσεις. Τα νούμερα σε κάθε περίπτωση δηλώνουν το διάστημα του χρόνου (σε εκατομμύρια χρόνια) που μεσολάβησε ως την επόμενη μαζική εξαφάνιση.
Ποιος μπορεί λοιπόν να μας διαβεβαιώσει ότι τα προαναφερθέντα φυσικά φαινόμενα (που σύμφωνα με τις απόψεις των Εξελικτικών αποτελούν τις αποκλειστικές αιτίες μαζικής εξαφάνισης), δεν συνέβησαν και σε άλλες περιόδους - (ενδιάμεσες των πέντε μαζικών εξαφανίσεων) - χωρίς όμως να προκαλέσουν απολύτως τίποτα: Κι αν όντως συνέβη αυτό, τότε πώς μπορούν οι προαναφερθείσες πιθανές αιτίες, για τις μαζικές εξαφανίσεις, να οδηγούν σε ασφαλή συμπεράσματα τους Εξελικτικούς επιστήμονες;
Αλλά
γιατί, άραγε, χρησιμοποιούνται από τους Εξελικτικούς εκδοχές για τις
μαζικές εξαφανίσεις διαφόρων ειδών, οι οποίες βασίζονται μόνο σε φυσικά
φαινόμενα; Είναι, θα τολμούσαμε να πούμε, τελείως φανερό για ποιο λόγο
γίνεται αυτό. Με τον τρόπο αυτό, θέλουν οι ίδιοι να πείσουν τους
εαυτούς τους και παράλληλα να πείσουν και άλλους ότι η θεωρία της
Εξέλιξης εξακολουθεί να ισχύει, αφού και οι εξωτερικοί παράγοντες, πέρα
από μια φυσιολογική εξέλιξη, επιδρούν και καθορίζουν την καταστροφική
διαδικασία μιας μαζικής εξαφάνισης. Συνεπώς, γι' αυτούς, τίποτα το
αφύσικο ή μεμπτό δεν υπάρχει στην θεωρία της Εξέλιξης και στα όποια
παρακλάδια της!
ζωντανά απολιθώματα (Living Fossils)
Με βάση τις παρατηρήσεις και τους υπολογισμούς των παλαιοντολόγων, ένα οποιοδήποτε είδος (species) οργανισμού δεν υπερέβη ποτέ μέχρι τώρα τα 4 με 5 εκατομμύρια χρόνια ύπαρξης. Τα περισσότερα είδη που έχουν ζήσει μέχρι σήμερα και έχουν ήδη εξαφανιστεί, σε πολλές περιπτώσεις έζησαν χιλιάδες χρόνια λιγότερο από το χρονικό αυτό διάστημα.
Εικόνα 8. Τρία «ζωντανά απολιθώματα», (α) Sphenodon punctatus, (β) Latimeria chalumnae, (γ) βραχιόποδο του γένους Lingula.
Ας έρθουμε τώρα να δούμε τι συμβαίνει μ' εκείνους τους οργανισμούς
που πρώτος ο Δαρβίνος ονόμασε «ζωντανά απολιθώματα». Οι οργανισμοί
αυτοί είναι έμβια που ζουν μέχρι σήμερα χωρίς καμιά μορφολογική διαφορά
από τους αρχικούς προγόνους τους, που εμφανίστηκαν πριν από
εκατομμύρια χρόνια. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα:
«Γιατί
από τα είδη αυτά δεν προέκυψαν κάποια άλλα νέα είδη, όπως υπαγορεύει ο
νόμος της Εξέλιξης; Δεν ισχύει η θεωρία της Εξέλιξης γι' αυτούς τους
οργανισμούς; Και γιατί δεν την ακολουθούν και αυτοί οι ίδιοι,
εντασσόμενοι στη διαδικασία της Εξέλιξης;»
Η εικόνα 8 δείχνει χαρακτηριστικά τρία είδη «ζωντανών απολιθωμάτων», που δεν έχουν αλλάξει σχεδόν καθόλου από τότε που πρωτοεμφανίστηκαν στη Γη. Το (α) είναι είδος ερπετού που έχει την επιστημονική ονομασία Sphenodon punctatus. Εμφανίστηκε πριν από 225 εκατομμύρια χρόνια και ζει σήμερα σε μερικά απομακρυσμένα νησιά της Νέας Ζηλανδίας.
Η εικόνα 8 δείχνει χαρακτηριστικά τρία είδη «ζωντανών απολιθωμάτων», που δεν έχουν αλλάξει σχεδόν καθόλου από τότε που πρωτοεμφανίστηκαν στη Γη. Το (α) είναι είδος ερπετού που έχει την επιστημονική ονομασία Sphenodon punctatus. Εμφανίστηκε πριν από 225 εκατομμύρια χρόνια και ζει σήμερα σε μερικά απομακρυσμένα νησιά της Νέας Ζηλανδίας.
Το
(β), που είναι είδος ψαριού, έχει την επιστημονική ονομασία Latimeria
chalumnae. Συναντάται σε βάθος 60-400 μέτρων στο αρχιπέλαγος Comores
βορειοδυτικά της Μαδαγασκάρης. Το μέγεθος του υπερβαίνει το 1,8 μέτρα.
Πριν από το 1938 υπήρχε διάχυτη η άποψη μεταξύ των επιστημόνων πως από
τα ψάρια προήλθαν τα αμφίβια και απ' αυτά τα τετράποδα. Η ανακάλυψη
όμως των Latimeria, αλλά και άλλων ψαριών της ίδιας οικογένειας
(coelacanths), που θεωρούνταν ότι εξαφανίστηκαν κατά την διάρκεια της
Κρητιδικής (Cretaceous) περιόδου, δηλαδή πριν από 80 εκατομμύρια
χρόνια, θορύβησε πολλούς υπέρμαχους της εξελικτικής θεωρίας, που
υποστηρίζουν ότι από τα ψάρια προέκυψαν τα αμφίβια και απ' αυτά τα
τετράποδα.
Και προκύπτει τώρα το λογικό ερώτημα:
Και προκύπτει τώρα το λογικό ερώτημα:
Γιατί
αυτά τα ψάρια δεν εξελίχθηκαν καθόλου από τότε που πρωτοεμφανίστηκαν,
αλλά παρέμειναν με την ίδια σχεδόν μορφή μέχρι σήμερα;
Το
(γ) είναι ένα είδος οστρακοειδούς. Πρόκειται για ένα βραχιόποδο του
γένους Lingula που εμφανίστηκε την Ορδοβίσια (Ordovician) περίοδο,
περίπου πριν από 450 εκατομμύρια χρόνια, και υπάρχει μέχρι σήμερα με
την ίδια περίπου μορφή, χωρίς να έχει υποστεί καμιά ουσιαστική
εξέλιξη.
Αυτές
οι εξόφθαλμες περιπτώσεις (υπάρχουν και άλλες πολλές) φέρνουν τους
απανταχού Εξελικτικούς σε μειονεκτική θέση. Μόνο ορισμένοι απ' αυτούς,
ελάχιστοι στην πραγματικότητα, συνεχίζουν ανερυθρίαστα να φλυαρούν
παραθέτοντας θεωρίες (αναπόφευκτα και πάλι αναπόδεικτες) και
επιδιώκοντας, με τον τρόπο αυτό, να διασώσουν το αμφιλεγόμενο κύρος της
θεωρίας της Εξέλιξης. Έτσι, απόψεις όπως: «αυτοί οι οργανισμοί είναι τα
τελευταία απομεινάρια εξελικτικής πορείας των ειδών» ή «αυτοί οι
οργανισμοί είχαν πολλά πρωτεύοντα (promitives) χαρακτηριστικά, που
πιθανόν να ήταν δύσκολο να χαθούν με την εξέλιξη», μόνο θυμηδία μπορούν
να προκαλέσουν, διότι υποστηρίζονται από επιστήμονες που εφαρμόζουν
μόνο όπου και όπως τους συμφέρει (και όχι πάντοτε και παντού) τις
λογικές επαγωγικές μεθόδους απόδειξης διαφόρων γεγονότων-φαινομένων.
Στην περίπτωση αυτή καταφεύγουν σε αυθαίρετα συμπεράσματα (χωρίς την
απαιτούμενη λογική επαγωγική διαδικασία), προκειμένου να καταστήσουν
αληθοφανή τη θεωρία τους περί μοναδικού κυττάρου-προγόνου των έμβιων,
το οποίο είχε μια συνεχόμενη εξελικτική διαδικασία ερήμην του
Δημιουργού Θεού.
αστήρικτες υποθέσεις
Είναι
πραγματικά πολύ «περίεργες» οι διάφορες υποθέσεις στις οποίες
αρέσκονται να καταφεύγουν και να αναλίσκονται οι Εξελικτικοί
επιστήμονες, στην προσπάθεια τους να δώσουν κάποιες λογικές εξηγήσεις
για αναντίρρητα γεγονότα-φαινόμενα που δεν ευνοούν τις βασικές αρχές
τους.
Στο
βιβλίο «Evolution» του Ρ.Scelton , γίνεται μια προσπάθεια να δοθεί μια
λογική εξήγηση όσον αφορά τη μη εύρεση απολιθωμάτων σε κατώτερα
γεωλογικά στρώματα:
«Δεν
υπάρχει αμφιβολία ότι η Γη δέχεται συχνά τυχαία χτυπήματα από μεγάλους
μετεωρίτες κι αυτό το μαρτυρούν οι μεγάλοι κρατήρες που υπάρχουν στην
επιφάνεια της. Υπάρχουν τουλάχιστον 28 κρατήρες με διάμετρο πάνω από 10
χιλιόμετρα, που χρονολογούνται περισσότερο από 250 εκατομμύρια έτη.
Υπολογίζεται ότι περίπου δύο αστεροειδείς με διάμετρο 10 χιλιόμετρα
κτυπούν τη Γη κάθε 100 εκατομμύρια χρόνια. Η σύγκρουση λοιπόν κάποιου
μετεωρίτη με την επιφάνεια της Γης, μπορεί να παράγει αζωτούχα οξείδια
(ΝΟ)χ που στη συνέχεια δημιουργούν νιτρικό οξύ, στο οποίο οφείλεται το
γνωστό φαινόμενο της όξινης βροχής. Αυτό έχει σαν πιθανότητα την αύξηση
της οξύτητας (ρΗ) της θάλασσας και άρα τη διάλυση του ασβεστούχον
κελύφους διαφόρων οργανισμών».
Εδώ, πραγματικά, εκπλήττεται κανείς όχι μόνο από τη συνεχή λεκτική πιθανολογία, αλλά και από την ανερυθρίαστη αντικπιστημονική αυθαιρεσία. Παρόμοιες προσπάθειες ή απόπειρες εξήγησης τέτοιων φαινομένων από επιστήμονες που βασίζονται σε ανυπόστατα και μικρής πιθανότητας θεωρητικά συμβάντα, υπάρχουν αμέτρητες. Όλες όμως προσκρούουν αναπόφευκτα στο γνώμονα της επιστημονικής αντικειμενικότητας και αλήθειας.
Εδώ, πραγματικά, εκπλήττεται κανείς όχι μόνο από τη συνεχή λεκτική πιθανολογία, αλλά και από την ανερυθρίαστη αντικπιστημονική αυθαιρεσία. Παρόμοιες προσπάθειες ή απόπειρες εξήγησης τέτοιων φαινομένων από επιστήμονες που βασίζονται σε ανυπόστατα και μικρής πιθανότητας θεωρητικά συμβάντα, υπάρχουν αμέτρητες. Όλες όμως προσκρούουν αναπόφευκτα στο γνώμονα της επιστημονικής αντικειμενικότητας και αλήθειας.
Γι'
αυτό σταματούμε εδώ, γιατί και η απλή ακόμη αναφορά του πλήθους των
παράδοξων «εξηγήσεων» των Νεοδαρβινιστών που δεν ακολουθούν τους
δεοντολογικούς κανόνες της επιστήμης, θα κούραζε τον αναγνώστη, χωρίς
μάλιστα να του προσφέρει τίποτα ουσιαστικό στην παραπέρα ενημέρωση του.
Στο
σημείο αυτό θα ήταν ίσως χρήσιμο να βλέπαμε σχηματικά με ποιο τρόπο οι
παλαιοντολόγοι ορίζουν το γεωλογικό χρόνο, όπως φαίνεται στον πίνακα 2
που παραθέτουμε αμέσως παρακάτω.
Από
τον πίνακα 2 μπορούμε να συμπεράνουμε πολλά σ' ότι αφορά στους
γεωλογικούς αιώνες σε συνάρτηση με τα διάφορα γεγονότα που έχουν
αναφερθεί ως τώρα, καθώς και για όσα απ' αυτά θα μνημονευθούν αργότερα.
Εξέλιξη ή Δημιουργία B'
«ο Θεός εκ του μη όντος εις το είναι παράγει και δημιουργεί τα σύμπαντα, αόρατα τε και ορατά και τον ες αοράτου και ορατού συγκείμενον ανθρωπον».
Άγιος Δαμασκηνός
ΕΞΕΛΙΞΗ Ή ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ;
(Β')
Β. ΠΟΛΙΤΗ
Κεφάλαιο 11
Οι
πίθηκοι υπήρξαν, πράγματι, πρόγονοι των ανθρώπων; Δεν είναι λίγες οι
φορές που οι ίδιοι οι Εξελικτικοί επιστήμονες βρισκόμενοι σε αμηχανία
και πραγματικό αδιέξοδο ως προς το να εξηγήσουν με σαφήνεια γεγονότα
σαν αυτά που είδαμε παραπάνω, και που έχουν σχέση μι: τη θεωρία της
Εξέλιξης, προστρέχουν στη μέθοδο του συγκαλυμμένου ψεύδους ή, για να
μην είμαστε πολύ καυστικοί, προβαίνουν σε εσκεμμένα μη ορθή και μη
αληθινή πληροφόρηση.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την περίπτωση των ανθρώπινων απολιθωμάτων
που βρέθηκαν μέχρι σήμερα. Τι υποστηρίζουν λοιπόν οι υπέρμαχοι της
θεωρίας της Εξέλιξης των ειδών; Ο άνθρωπος, λένε, είναι απόγονος των
πιθήκων. Ας δούμε όμως το θέμα όσο το δυνατό λεπτομερέστερα, αλλά και
με όσο γίνεται πιο απλό τρόπο.
Είναι
κοινά αποδεκτή ανάμεσα στους Εξελικτικούς επιστήμονες η γενική άποψη,
που απεικονίζεται στην εικόνα 9 και αφορά την δήθεν εξελικτική
διαδοχική πορεία από τον αρχικό πρόγονο του ανθρώπου μέχρι τον σημερινό
άνθρωπο. Ένα μεγάλο χρονικό διάστημα που παραμένει κενό, λόγω της
έλλειψης ευρημάτων, σημειώνεται με κόκκινη διακεκομμένη γραμμή. Σ' αυτή
την - υποτιθέμενη - εξελικτική διαδοχική πορεία πολλά θα μπορούσε να
παρατηρήσει κάποιος, με τη βοήθεια και των ενδεικτικών φωτογραφιών από
τα αντίστοιχα κρανία των ειδών που αναφέρονται στην εικόνα 10.
Australopithecus afarensis
Χαρακτηρίζεται από τους Εξελικτικούς επιστήμονες ως ο νεότερος πρόγονος του σημερινού ανθρώπου. Υπολογίζουν
ότι το είδος αυτό έζησε πριν από 4 έως 2.9 εκατομμύρια χρόνια. Η
χωρητικότητα του μεγαλύτερου εγκεφάλου που βρέθηκε ήταν 500 κυβικά
εκατοστά (κ.εκ.). Υποστηρίζεται ότι περπατούσε όρθιος (Lovejoy,1975 και
Susman et al., 1984), όπως και όλα τα είδη των Australopithecus και
των Homo.
Australopithecus africanus
Υπολογίσουν ότι το είδος αυτό έζησε πριν από 2 έως 3 εκατομμύρια
χρόνια. Η χωρητικότητα του μεγαλύτερου κρανίου που βρέθηκε ήταν 485 κ.
εκ.
Australopithecus robustus
Υπολογίζεται ότι έζησε πριν από 2 έως 1,5 εκατομμύρια χρόνια, ενώ
σύμφωνα με άλλους πριν από 1,8 έως 1 εκατομμύριο χρόνια, και
εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει απογόνους. Η χωρητικότητα του κρανίου του
ήταν περίπου 530 κ. εκ.
Homo habilis
θεωρείται απόγονος του Australopithecus Africanus όπως άλλωστε και ο Australopithecus robustus. Υπολογίζεται ότι εμφανίστηκε 2,5 εκατομμύρια χρόνια πριν, και μετά από 0,9 εκατομμύρια χρόνια αντικαταστάθηκε από τον Homo
erectus. Η χωρητικότητα του κρανίου του ήταν περίπου 640 κ.εκ. Το
συγκεκριμένο είδος δεν αμφισβητείται από κανέναν Εξελικτικό επιστήμονα
ότι οπωσδήποτε ανήκει στον πρόγονο του σημερινού ανθρώπου.
Homo erectus
Υπολογίζεται ότι έζησε πριν από 1,6 έως 0,4 εκατομμύρια χρόνια- Σ'
αυτό το είδος κατατάσσονται ευρήματα με χωρητικότητα εγκεφάλου από 750
έως 1225 κ. εκ. Πιθανολογείται η χρήση φωτιάς. Είναι το μόνο είδος
ευρήματος που δεν βρέθηκε αποκλειστικά και μόνο στην Αφρική, όπως συνέβη
με όλα τα προηγούμενα είδη.
Homo sapiens
Υπολογίζεται ότι πρωτοεμφανίστηκε 500 χιλιάδες χρόνια πριν. Η
χωρητικότητα του κρανίου του ήταν περίπου 1200 κ. εκ. Το νεότερο
απολίθωμα χρονολογείται πριν από 300 χιλιάδες χρόνια.
Homo sapiens neanderthalensis
Υπολογίζεται ότι πρωτοεμφανίστηκε πριν από 230 χιλιάδες χρόνια (αν και
τα αρχαιότερα ευρήματα χρονολογούνται μετά βίας πριν από 100 χιλιάδες
χρόνια) και εξαφανίστηκε πριν από 30 χιλιάδες χρόνια. Η χωρητικότητα
του κρανίου του ήταν περίπου 1450 κ. εκ. (μεγαλύτερη από το κρανίο του
σημερινού ανθρώπου).
Homo sapiens sapiens
Υπολογίζεται ότι πρωτοεμφανίστηκε 120 χιλιάδες χρόνια πριν. Σ' αυτό το
είδος έχουν κατατάξει οι Εξελικτικοί επιστήμονες το σημερινό άνθρωπο. Η
χωρητικότητα του κρανίου του είναι περίπου 1350 κ. εκ.
Παρατηρήσεις - Ερωτήματα που ζητούν απάντηση
Πολλά
μπορεί κάποιος να αντιπαρατάξει στα παραπάνω στοιχεία που παρουσιάζουν
οι Εξελικτικοί, θα αναφερθούμε όμως σε ορισμένα μόνο από τα πολλά που
θα μπορούσαμε να πούμε, για να μην δημιουργηθούν προβλήματα κατανόησης
στον μέσο αναγνώστη.
Πριν όμως από οτιδήποτε άλλο, θεωρούμε σκόπιμο να κάνουμε μια σημαντική επισήμανση που θα διευκολύνει τις κρίσεις μας:
Η είσοδος της σπονδυλικής στήλης στο κρανίο των πιθήκων βρίσκεται στο πίσω
μέρος του εγκεφάλου τους λόγω της τετράποδης στάσης τους [εικόνα 11
(β)]. Στον άνθρωπο όμως βρίσκεται στο κάτω μέρος του κρανίου του λόγω
της όρθιας στάσης του σώματος του [εικόνα 11 (α)].
1 1. Η πρώτη παρατήρηση έχει να κάνει με το χρόνο εξαφάνισης του
Homo sapiens, (300 χιλιάδες χρόνια πριν) και την εμφάνιση του απογόνου
του, του Homo sapiens neanderthalensis (230 χιλιάδες χρόνια πριν. Σύμφωνα όμως με τα ευρήματα, το πολύ 100 χιλιάδες χρόνια πριν).
Ανάμεσα σ' αυτά τα δύο είδη υπάρχει ένα κενό 70 χιλιάδων χρόνων,
το λιγότερο. Για το διάστημα αυτό δεν έχει βρεθεί κάποιο απολίθωμα που
θα μπορούσε να αποτελέσει τον συνδετικό κρίκο μεταξύ των δύο αυτών
ειδών. Πώς, επομένως, προήλθε ο Homo sapiens neanderthalensis.
Εδώ θα ήταν ίσως χρήσιμο να μνημονεύσουμε την ύπαρξη πολλών
δημοσιευμάτων, που δεν έχουν επίσημα διαψευσθεί, τα οποία αναφέρουν ότι
υπήρξε μια μεγάλη προσπάθεια (που ξεκίνησε από τα τέλη του 19ου αιώνα
και έληξε πριν από τριάντα περίπου χρόνια) να βρεθούν όσο το δυνατό
περισσότεροι ιθαγενείς της Αυστραλίας.
Οι πιο πολλοί απ' αυτούς που βρέθηκαν τελικά θανατώθηκαν προκειμένου
να εμπλουτίσουν ως πειραματικό υλικό πολλά επιστημονικά εργαστήρια!
θυσιάστηκαν δηλαδή κατά τρόπο απάνθρωπο στο βωμό της προσπάθειας να
βρεθεί ο συνδετικός «ελλείπων κρίκος» (missing link),
μια ενδιάμεση μεταβατική μορφή από τον πίθηκο στον άνθρωπο!!! Κάποιοι
άλλοι πάλι ιθαγενείς... ταριχεύτηκαν(!), για να... «στολίσουν» όχι
λίγα μουσεία Φυσικής Ιστορίας ανά την υφήλιο!... (βλέπε σχετικά στην
ιστοσελίδα: www.answersingenesis.org)
2. Η δεύτερη παρατήρηση έχει να κάνει με το είδος Homo erectus.
Σ' αυτό έχουν καταταγεί απολιθώματα με μεγάλο φάσμα χωρητικότητας
εγκεφάλου (750-1225 κ.εκ.), πράγμα που σε κανένα άλλο είδος δεν
συμβαίνει.
Ένα ακόμη επίσης ερωτηματικό πλανάται γύρω από την τεράστια διασπορά τον απολιθωμάτων τους σε Αφρική, Ασία και Ευρώπη. Πώς,
αλήθεια συνέβη η διασπορά αυτή από ένα είδος του οποίου ο πρόγονος
(Homo habilis) δεν πέρασε ποτέ σε άλλη ήπειρο εκτός από την Αφρική όπου
έζησε;
3. Η τρίτη παρατήρηση έχει να κάνει με τη χωρητικότητα του εγκεφάλου του Homo sapiens
neanderthalensis (1450 κ. εκ.), που είναι μεγαλύτερη σε σχέση μ'
εκείνη του σημερινού ανθρώπου (έχει βρεθεί και κρανίο στη Γαλλία με
1620 κ. εκ. χωρητικότητα).Τι είδους λοιπόν εξέλιξη μπορεί να θεωρηθεί η
μείωση ενός τόσο ζωτικού μέρους (εγκέφαλος) σ' έναν οργανισμό, αφού
είναι γεγονός πέρα από κάθε αμφισβήτηση για τους Εξελικτικούς ότι η
χωρητικότητα του εγκεφάλου είναι μια σαφής απόδειξη της εξέλιξης του
πιθήκου σε άνθρωπο;
4. Το επόμενο ερώτημα - παρατήρηση έχει να κάνει με το είδος Homo
habilis. Αυτό το είδος παρουσιάζεται απ' όλους σχεδόν τους Εξελικτικούς
ως ο αδιαμφισβήτητος πρόγονος του ανθρώπου, μια και πολλοί απ' αυτούς
υποστηρίζουν ότι βρήκαν ενδείξεις πρωταρχικής ομιλίας (Foley,2002). Ας
παρατηρήσουμε την εικόνα του κρανίου στην πλάγια όψη του (εικόνα 11).
Με την επισήμανση ότι λείπει
η κάτω γνάθος θεωρείται ήδη δεδομένο ότι η είσοδος της σπονδυλικής
στήλης είναι αδύνατο να εισέρχεται από τη βάση του κρανίου (όπως θα
έπρεπε υπό κανονικές συνθήκες να συμβαίνει σ' ένα πρόγονο του
ανθρώπου), διότι τότε θα έπρεπε να εισχωρεί δια μέσου της κάτω
σιαγόνας. Άρα, η πιθανότητα όρθιας στάσης σχεδόν εκλείπει και φαίνεται
ότι το συγκεκριμένο είδος ενδεχομένως δεν περπατούσε όρθιο, τουλάχιστον
σε μόνιμη βάση.
Επιπλέον, όμως, τα ευρήματα που κατατάσσονται στο είδος Homo habilis
είναι τα περισσότερο αδιευκρίνιστα από κάθε άποψη. Αυτό συμβαίνει
επειδή υπάρχει ένα τεράστιο χρονικό κενό μεταξύ των ευρημάτων του Homo
habilis και του Homo erectus , που καθιστά
αδύνατη την στήριξη της Εξελικτικής θεωρίας. Στην αγωνία λοιπόν των
Εξελικτικών επιστημόνων να καλύψουν όπως - όπως το χρονικό αυτό χάσμα, κατατάσσουν
οποιοδήποτε εύρημα είναι παλαιοντολογικά αμφισβητούμενο στο είδος Homo
habilis, θεωρώντας ότι με τον τρόπο αυτό θα καταφέρουν, ίσως, να
«ενώσουν» την εξελικτική αλυσίδα.
Χαρακτηριστικός πάνω σ' αυτό είναι ο επίλογος του C. D. Kreger σε μια προσεγμένη μελέτη του για το είδος Homo habilis, όπου γράφει: «Ούτε δύο επιστήμονες δεν υπάρχουν που να μπορούν να κατατάξουν όλα τα ευρήματα (που αναφέρονται ως Homo habilis) στο είδος αυτό. Λίγοι μπορούν να συμφωνήσουν ποια είναι τα χαρακτηριστικά (όχι απαραίτητα εξωτερικά) των Homo habilis κι ακόμη αν αυτό το είδος ανήκει στο γένος Homo ή Australopithecus».
5. Άλλο ένα ερώτημα - παρατήρηση που θα μπορούσε να τεθεί, αφορά στη σχέση μεταξύ του Australopithecus Africanus και των απογόνων του Homo habilis και Australopithecus
robustus. Μορφολογικά αλλά και βιολογικά (βλέπε χωρητικότητα
εγκεφάλου) οι δύο - χρονικά σχεδόν ταυτισμένοι - αυτοί απόγονοι του Australopithecus
Africanus διαφέρουν πάρα πολύ μεταξύ τους. Πώς λοιπόν από ένα είδος
προέκυψαν δύο τόσο διαφορετικά είδη, που μάλιστα έζησαν παράλληλα; Οι
συνήθεις προϋποθέσεις- συνθήκες, όπως σημαντικά διαφορετικό κλίμα,
απομόνωση πληθυσμών, εντελώς διαφορετική διατροφή κ.ά., δεν υπήρξαν καν, για να μπορέσουν να επιφέρουν τόσο μεγάλες αλλαγές, αφού ο κοινός χώρος δράσης τους ήταν η ΝΑ. Αφρική.
Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ένα γεγονός που συνέβη με ένα απολίθωμα κρανίου του είδους Homo habilis.
Το 1972 ο παλαιοντολόγος Bernard Ngeneo ανακάλυψε στο Koobi Fora της
Κένυας ένα κρανίο, που κατατάχθηκε λόγω μορφολογικών ομοιοτήτων στο
είδος Homo habilis, αλλά υπολογίσθηκε ότι ήταν 3 εκατομμυρίων ετών
(Leaky,1973). Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι ήταν παλαιότερο είδος από τον προγονό του!
Έτσι λοιπόν, με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς εξηγήσεις το
απολίθωμα καταγράφηκε ότι ήταν 1,9 εκατομμυρίων ετών, για να ταιριάζει
προφανώς στην εξελικτική «αλυσίδα», που με μεγάλη επιτηδειότητα και
επιτήδευση έφτιαχναν οι Εξελικτικοί (Foley, 2002).
6. Ένα τελευταίο ερώτημα, από τα πολλά που θα μπορούσαν να τεθούν, αφορά στον Australopithecus
afarensis. Στην εικόνα 10 που έχουμε παραθέσει πιο πάνω, είναι
εμφανέστατο ότι η σπονδυλική του στήλη εισέρχεται στο κρανίο από το
πίσω μέρος (και όχι από το κάτω μέρος). Πώς είναι λοιπόν δυνατό να
περπατούσαν όρθια τα μέλη του είδους αυτού; Εκτός βέβαια κι αν είχαν
εξελιχθεί κατά τέτοιο τρόπο, από κάποιο προγονό τους, με σκοπό να
κοιτάζουν... μόνο κάτω!
Κεφάλαιο 12
Οργανωμένη προπαγάνδα
Διαβάζοντας
ένας καλοπροαίρετος αναγνώστης άρθρα, μελέτες ή δημοσιεύσεις
Εξελικτικών επιστημόνων στο Διαδίκτυο (Ιnternet) σχετικά με το υπό
εξέταση θέμα μας, όχι μόνο δε θα βρει επιστημονική ακρίβεια και
συνέπεια, αλλά θα βρει σωρεία αβλεψιών και περιπτώσεις εσκεμμένης
παρασιώπησης αληθινών γεγονότων.
Πέρα όμως από τις αβλεψίες και την παρασιώπηση πραγματικών
επιστημονικών γεγονότων και παρατηρήσεων, συναντά κανείς, παράλληλα,
και μια οργανωμένη και συστηματική προσπάθεια να υποβιβάσουν, να
γελοιοποιήσουν και να σπιλώσουν όσους προσπαθούν τεκμηριωμένα να
αποδείξουν ότι η πολυδιαφημισμένη, αλλά και ετεροχρονισμένη πλέον,
θεωρία της Εξέλιξης δεν προσφέρει, σήμερα πια, έγκυρες επιστημονικές
απαντήσεις στο ερώτημα για την προέλευση της ζωής και δεν αποτελεί
τίποτα περισσότερο από την προβολή ενός ετερόκλητου συνόλου διάφορων,
διάσπαρτων χρονικά, στοιχείων. Τελικά εκείνο που απομένει στους
Εξελικτικούς ως προσωπική τους βεβαιότητα είναι η «πίστη» τους ότι..
.δεν υπάρχει Θεός!
Παραδείγματα τέτοια μπορούμε να βρούμε πολλά, ειδικά στο Διαδίκτυο,
που αποτελεί το πρόσφορο έδαφος για κείνους που θέλουν να κάνουν
γρήγορες και φτηνές παρουσιάσεις.
Έτσι στην ιστοσελίδα http://home.austarnet.com.au, πριν από το κύριο άρθρο υπάρχει ένας υπέρτιτλος που λέει:
«Οι υπέρμαχοι της δημιουργίας λένε ότι η θεωρία της εξέλιξης είναι
υπεύθυνη για όλες τις ασθένειες πάνω στη γη». Και συνεχίζει με τον
πηχυαίο κύριο τίτλο: «Είναι επίσημο! Ο ρατσισμός είναι αναπόσπαστο
μέρος του Δόγματος της δημιουργίας». Το κείμενο που ακολουθεί κάτω από
τον κύριο τίτλο έχει ένα πλήθος ασυναρτησίες, παραπομπές σε άλλες
ιστοσελίδες και αναφορές σε κράτη όπως η Ν. Αφρική στα χρόνια που στη
χώρα αυτή επικρατούσαν οι φυλετικές διακρίσεις. Δεν είναι δυνατό βέβαια
να εξαχθεί κάποιο λογικό νόημα απ' όλα όσα αναφέρονται εκεί, αλλά
φυσικά μένει η εντύπωση του τίτλου...
Στην ιστοσελίδα www.talkorigins.org/faqs,
μπορούμε να βρούμε τα σχόλια κάποιου J.Pieret για τον K.Hovind, ο
οποίος προσφέρει 250.000 δολάρια Αμερικής σε όποιον του προσφέρει
αποδείξεις που να συνηγορούν υπέρ της Εξέλιξης. Στο 12σέλιδο άρθρο του ο
J.Pieret δεν κάνει σχεδόν καμιά αναφορά στο ζητούμενο, παρά μόνο
προσπαθεί να αποδείξει ότι ο προσφέρων δεν έχει την οικονομική
δυνατότητα να πληρώσει το προαναφερθέν ποσό!...
Στην ίδια ιστοσελίδα, σε άλλο σημείο, υπάρχει άρθρο που υπογράφουν ο R.Trott και ο J.Lippard και έχει τίτλο:
«Η δημιουργία υπαινίσσεται ρατσισμό;», με πολλές παραπομπές περί του
ότι δήθεν στους υποστηρικτές της Δημιουργίας υποβόσκει ρατσισμός.
Όποια σκέψη κι αν κάνει, πάντως, κάποιος υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος
για την αιτία που οδήγησε τους συγγραφείς των παραπάνω άρθρων να
προβούν σ' αυτές τις ανυπόστατες υποθέσεις, δεν θα απέχει πολύ από την
πραγματικότητα... Αλλά γιατί, αλήθεια, υπάρχει τόσο πολύ μένος από την
πλευρά αυτών των επιστημόνων κατά του Δημιουργού θεού: Μήπως κάποιοι
θέλουν να αποδείξουν ότι είναι σοφότεροι απ' Αυτόν; Ή μήπως θέλουν να
μας πείσουν ότι επιστήμη και Θεός δεν μπορούν να συνυπάρξουν; Βέβαια
για πολλούς απ' αυτούς τέτοια συνύπαρξη δεν είναι εφικτή - αλλά και δεν
τους συμφέρει ιδεολογικά να είναι εφικτή. Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να
δικαιολογήσουν τις αμέτρητες και απαράδεκτες - μέχρι «κανιβαλισμού» θα
λέγαμε - πρακτικές τους στην περίπτωση των μεταλλαγμένων εργαστηριακά
ζώων και φυτών;
Ας μην προχωρήσουμε όμως στην - αβίαστη - απάντηση αυτών των
ερωτημάτων κι ας ακολουθήσουμε την επιστημονική μέθοδο, δηλαδή την
παρατήρηση και την απόδειξη.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13
Μερικές ακόμη από τις αποδείξεις υπέρ της Δημιουργίας
Όπως
είναι γνωστό, το ανθρώπινο μάτι αλλιώς αντιλαμβάνεται τα αντικείμενα
στο κέντρο του ματιού κι αλλιώς στις άκρες του. Πολλοί ήταν εκείνοι που
προσπάθησαν να λύσουν το πρόβλημα αυτό αφ' ότου εντοπίστηκε, εδώ και
αιώνες, κατασκευάζοντας φακούς που να μην έχουν αυτή την ιδιαιτερότητα.
Έτσι, αρχικά ο Γάλλος φιλόσοφος και μαθηματικός Descartes
(1596-1650) το 1637 και αργότερα ο Ολλανδός μαθηματικός Huygens
(1629-1695) το 1690 δημοσίευσαν σχέδια φακών που δεν θα είχαν το
πρόβλημα αυτό (βλέπε εικόνα 12 (α) και (β)).
Όμως, το 1975 οι καθηγητές Euan Clarkson (του πανεπιστημίου του
Εδιμβούργου) και Riccardo Lavisetti (του πανεπιστημίου του Σικάγου) ανακάλυψαν μέσα στους φακούς των ματιών από τριλοβίτες ένα μικροσκοπικό όργανο [εικόνα 12 (γ)και (δ)] που εξαφάνιζε το πρόβλημα από τα μάτια αυτών των οργανισμών.
Εδώ
πρέπει να σημειώσουμε ότι οι τριλοβίτες ήταν οργανισμοί που
πρωτοεμφανίστηκαν στην αρχή της Καμβρίου περιόδου, εκεί όπου κατά
γενική ομολογία υπάρχει μια έξαρση εμφάνισης και διασποράς εξελιγμένων
ζώων που προγονοί τους δεν έχουν βρεθεί ποτέ. Πώς λοιπόν τόσο εξελιγμένα όργανα βρέθηκαν σε οργανισμούς, χωρίς αυτά να έχουν περάσει από πρωταρχικά στάδια εξέλιξης; Και
πώς τόσο εξελιγμένα όργανα δεν πέρασαν σε άλλες μορφές ζώων, αφού με
βάση τη θεωρία της Εξέλιξης από τους τριλοβίτες θα μπορούσαν να
δημιουργηθούν άλλα είδη οργανισμών;
Άλλη περίπτωση είναι του καθηγητή David Raup του πανεπιστημίου του
Σικάγου που χρησιμοποιώντας κομπιούτερ κατόρθωσε να ανακαλύψει μια πολύ
σημαντική αναλογία (εικόνα 13) στην κατασκευή του κελύφους πολλών
οστρακόδερμων.
Γενικά ο Raup ανακάλυψε ότι για τα γαστρόποδα (gastropods), τα σπειροειδή κεφαλόποδα (coiled cephalopods), τα δίθυρα (bivalves) και τα βραχιόποδα
(brachiopods) (εικόνα 14), οι τιμές των παραμέτρων W, D και Τ (βλέπε
σχετικά για τις παραμέτρους τη λεζάντα της εικόνας 13) κυμαίνονται
μεταξύ του 1 και του 1.000.000 για την πρώτη παράμετρο, από 0 έως 4 για
την δεύτερη παράμετρο και από 0 έως 1 για την τρίτη παράμετρο.
Βλέποντας
λοιπόν αυτούς τους θαυμαστούς, από άποψη αναλογικότητας κατασκευής,
οργανισμούς πολλά ερωτήματα μπορεί να μας δημιουργηθούν. Πρώτα απ' όλα, γιατί δεν έχουν βρεθεί οι προγονοί τους, παρά τις απέλπιδες προσπάθειες των απανταχού παλαιοντολόγων; Επομένως,
είναι λογικό να συνεχίζουν πολλοί επιστήμονες να υποστηρίζουν την
εξέλιξη ενός και του ίδιου κυττάρου σε ό,τι έμβιο βλέπουμε σήμερα; Αλλά
πέρα απ' όλα τούτα, αυτή η θαυμαστή αναλογικότητα, που δεν χαλάει σε
καμιά περίοδο της ύπαρξης των οργανισμών της εικόνας 14, μέχρι και την
εξαφάνιση μερικών απ' αυτά, είναι λογικό να υποστηρίζει αναπόδεικτα
κάποιος επιστήμονας ότι έγινε τυχαία; Αν λοιπόν τα γεγονότα αυτά δεν
δείχνουν ξεκάθαρα και πρωτίστως την ύπαρξη ενός Θεού δημιουργού, που τα
δημιούργησε όλα με τόση σοφία, τότε τι άλλο μπορεί να δείχνουν;
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14
Συμπέρασμα
Μετά από όλα τα προαναφερθέντα, αν ήθελε κάποιος να οδηγηθεί σ' ένα
συμπέρασμα, πολύ εύκολα θα κατέληγε στο ότι όλα όσα ειπώθηκαν από το
Δαρβίνο και συντηρήθηκαν με διάφορους τρόπους από τους Νεοδαρβινιστές
είναι ένα σύνολο εσκεμμένων λαθών, επιστημονικών παραβιάσεων και
απόκρυψης στοιχείων. Πρωτίστως σ' όλους αυτούς ενυπάρχει (φανερά ή
αδιόρατα) η πεποίθηση ότι Θεός-Δημιουργός δεν υπάρχει και γίνεται
φανερή η επιδίωξη πως στο βωμό αυτής της θέσης πρέπει να θυσιαστούν τα
πάντα, ακόμη και η επιστήμη, την οποία επαγγέλλονται ότι υπηρετούν!...
Οι αυθαίρετες
αυτές ακατάπαυστες ερμηνείες και γενικεύσεις - αν όχι μεθοδεύσεις - των
Εξελικτικών επιστημόνων, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τουλάχιστον το
δεύτερο μισό του 20ου αιώνα αντιλήφθηκαν ξεκάθαρα πως δεν υπάρχει
πλέον γι' αυτούς τίποτα καλύτερο να πράξουν από το να κωλυσιεργούν
προκειμένου να κερδίζουν χρόνο μέχρι την τελική απογύμνωση και ανατροπή
των αναπόδεικτων θεωριών τους. Τις αναπόδεικτες όμως θέσεις τους τις
πρόβαλαν και τις ισχυροποίησαν τόσο μεθοδικά, ώστε διαμόρφωσαν ακόμη
και τη γνώμη ανυποψίαστων νέων υποψήφιων επιστημόνων, οδηγώντας τους σε
αλλότριες ιδεολογικές ατραπούς (στον αγνωστικισμό και τον αθεϊσμό).Περιπτώσεις προσπαθειών συνειδητής εξαπάτησης του
επιστημονικού κόσμου (από τους Εξελικτικούς) δεν μας είναι καθόλου
άγνωστες, όπως για παράδειγμα εκείνης του Γερμανού βιολόγου E.Haeckel (1834-1919) - το παραδέχθηκε τελικά κι ο ίδιος στις 29-1-1908 με ολοσέλιδο άρθρο του στην εφημερίδα «Volks-Zeitung»
- ο οποίος περιφρονώντας κάθε στοιχειώδες καθήκον επιστημονικής
δεοντολογίας και δείχνοντας ασέβεια προς την επιστήμη και την αλήθεια, πλαστογράφησε
με το ίδιο φωτογραφικό κλισέ τα έμβρυα γουρουνιού, μοσχαριού,
κουνελιού και ανθρώπου για να αποδείξει τάχα τον...κοινό τους πρόγονο!
Άλλη παρόμοια συνειδητή προσπάθεια εξαπάτησης είναι εκείνη που έχει
σχέση με τη δόλια παραποίηση ενός μετεωρίτη που έπεσε στη Γαλλία, στον
οποίο κάποιοι άγνωστοι πρόσθεσαν γήινο οργανικό υλικό, με σκοπό να
δείξουν -ή να «αποδείξουν» -ότι η προέλευση της ζωής προήλθε από..
.άλλο πλανήτη! Τελικά και η απάτη αυτή αποκαλύφθηκε από το περιοδικό «Scientific American» στο τεύχος του Ιανουαρίου 1965.
Την «εικονική πραγματικότητα», όμως, που επικρατεί στις τάξεις των
υποστηρικτών της θεωρίας της Εξέλιξης, την παρουσιάζει με τον καλύτερο
τρόπο ο παγκόσμια γνωστός βιολόγος και τέως διευθύνων σύμβουλος του
Commonwealth institute of Biological Control του Καναδά dr. W.R.Thompson, Στην εισαγωγή που κάνει ο ίδιος στην εκατοστή επανέκδοση του βιβλίου «The Origin of Speaces» του Δαρβίνου, γράφει: «Ο
Δαρβίνος δεν έδειξε ότι τα είδη προήλθαν από Φυσική Επιλογή, Απλά
έδειξε πως αυτό θα μπορούσε, να είχε συμβεί. Και όπως αυτός πείσθηκε,
μπορούσε κι άλλους να πείσει».»
Πηγή
Διαβάστε περισσότερα...
