Τα ευρήματα του πειράματος που διεξήχθη από το αμερικανικό ινστιτούτο HeartMath, αναφορικά με την επίδραση της σκέψης στην ύλη, δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες:
Δείγματα από ανθρώπινο DNA προερχόμενο από ιστούς πλακούντα τοποθετήθηκαν σε δοκιμαστικούς σωλήνες και μοιράστηκαν σε δύο ξεχωριστές ομάδες ανθρώπων. Η πρώτη ομάδα ήταν εκπαιδευμένη ώστε να προβάλλει συναισθήματα αγάπης, ευγνωμοσύνης και εκτίμησης στα δείγματά της, ενώ η δεύτερη ομάδα μετέδιδε στο γενετικό υλικό που είχε στα χέρια της συναισθήματα θυμού, φόβου και σύγχυσης.
Δεν χρειάστηκε να περάσει πολύς χρόνος, προτού αρχίσουν να φαίνονται ξεκάθαρα τα αποτελέσματα του πειράματος. Οι ιστοί που είχαν δεχθεί τα αρνητικά συναισθήματα είχαν συσφιχθεί, συρρικνωθεί ή είχαν απενεργοπιήσει το γενετικό τους υλικό.
Αντίθετα, οι ιστοί που δέχτηκαν τα θετικά συναισθήματα των ερευνητών ήταν χαλαροί, υγιείς και είχαν αναπτυχθεί.
Το επόμενο πείραμα του εν λόγω ινστιτούτου έγινε σε ασθενείς με AIDS, όπου φάνηκε ξεκάθαρα ότι η προβολή συναισθημάτων αγάπης και ευγνωμοσύνης σε ομάδα ασθενών έκανε το ανοσοποιητικό τους σύστημα ακόμα και κατά 300.000 φορές πιο ισχυρό σε σύγκριση με άλλους ασθενείς, που δεν συμμετείχαν στο πρόγραμμα.
Σε ένα παρεμφερές πείραμα (που διεξήχθη από το πανεπιστήμιο McGill), φάνηκε ότι τα φυτά που ποτίζονταν από ανθρώπους που τα αγαπούσαν ήταν πολύ πιο ανεπτυγμένα και υγιή από παρόμοια φυτά που ποτίζονταν από έναν ψυχωσικό καταθλιπτικό. Η έρευνα έδειξε ότι ακόμα και το νερό που χρησιμοποιούσε ο τελευταίος είχε αποκτήσει σημαντικές διαφορές στη μοριακή του δομή λόγω των συναισθημάτων που του εξέπεμπε.
Αυτό που απέδειξαν τα παραπάνω πειράματα, δεν είναι τίποτα άλλο από το γεγονός ότι η σκέψη ασκεί έντονη επίδραση στην ύλη. Ο συνδυασμός εστιασμένης σκέψης, συναισθημάτων αγάπης και ευγνωμοσύνης και η συνειδητή πρόθεση είναι η "μαγική" συνταγή που δημιουργεί τις καταστάσεις που έχουμε μάθει να αποδίδουμε σε "θαύματα".
Όμως η προσευχή είναι πολλά περισσότερα από τα παραπάνω. Είναι η συνειδητή προσπάθεια ταύτισης και επικοινωνίας με τον Θεό (τον συμπαντικό νου, το πλατωνικό 'Εν, το αριστοτελικό Όλον, την κοσμική συνείδηση ή όπως αλλιώς προτιμάτε), συνδυασμένη με τα παραπάνω χαρακτηριστικά (εστιασμένη σκέψη, αγάπη και πρόθεση).
Δεν ειναι δύσκολο, ύστερα από όλα αυτά, να συνειδητοποιήσουμε γιατί ένας άνθρωπος που, μέσω της συνεχούς και συνειδητής προσευχής, έχει μάθει να ταυτίζεται και να συντονίζεται με το "Όλον" μπορεί να ασκήσει ασύγκριτα μεγαλύτερη επίδραση στην πραγματικότητα γύρω του, σε σύγκριση με κάποιον που προσπαθεί να κάνει το ίδιο μεμονωμένα και με ιδιοτέλεια (πιστεύοντας δηλαδή ότι το υπερφουσκωμένο του "εγώ" είναι ένας θεός που έχει το δικαίωμα να επιβάλλει τα "θέλω" του, όπως κυρήσσουν οι διάφορες New Age θεωρίες "αυτοβελτίωσης").
Πάρτε λοιπόν μια βαθιά εισπνοή, κλείστε τα μάτια και αρχίστε. Δοκιμάστε να συντονιστείτε με το σύμπαν γύρω σας, μέχρι να φτάσετε σε σημείο ταύτισης τέτοιο, ώστε να νιώθετε τα πάντα (ανθρώπους, ζώα, φυτά, παρόν, παρελθόν και μέλλον, ουράνια σώματα, στοιχεία της φύσης κλπ) να αντηχούν μέσα σας. Δουλέψτε τον εαυτό σας με συναισθήματα αγάπης και ευγνωμοσύνης και σχηματίστε νοητές εικόνες (όσο το δυνατόν πιο ζωντανές, με έντονα χρώματα, ήχους, αρώματα κλπ) μιας πιο όμορφης, δίκαιης και ηθικής πραγματικότητας.
Επιμείνετε στα παραπάνω, μιλήστε για αυτά στους γύρω σας και θα δείτε σταδιακά τον κόσμο μας να αλλάζει...
Επειδή οι εγχώριοι τρομοκράτες μονοπωλούν ξανά την ειδησεογραφία μας παριστάνοντας τους ένοπλους επαναστάτες, δίνω εδώ μια περιληπτική ιστορία μιας άλλης πραγματικής, ολοφάνερης και μαζικής ένοπλης πάλης. Μαζί με την πολύ διδακτική πορεία των πρωταγωνιστών της.
Τον Οκτώβριο του 1966 δημοσιεύεται στις Αμερικανικές εφημερίδες ένα περίεργο ιδεολογικό και πολιτικό μανιφέστο, που αναγγέλλει την ίδρυση ενός νέου κόμματος. Ονομάζεται «Μαύροι Πάνθηρες», έδρα του είναι το Όκλαντ της Καλιφόρνια και απευθύνεται αποκλειστικά στους μαύρους της Αμερικής. Το μανιφέστο ζητά να δοθούν δικαιώματα στους defacto οικονομικά και κοινωνικά αποκλεισμένους Αφροαμερικανούς, να τερματιστεί η κτηνωδία των αστυνομικών σε βάρος τους, να απαλλαχτούν από την στρατιωτική θητεία, να αναγνωριστεί η προσφορά τους στην Αμερικανική ιστορία, να αποκτήσουν πλήρη απασχόληση, τροφή σε κρατικά συσσίτια, στέγαση σε κρατικά σπίτια και άλλα πρωτοφανή για τα τότε (και τα σημερινά) Αμερικανικά δεδομένα. Η κοινωνία της υπερδύναμης ήταν πολύ συντηρητική και ειδικά στο νότο ρατσιστική, όπου η Κου Κλουξ Κλαν (αν και παράνομη) δρούσε χωρίς ιδιαίτερα εμπόδια. Δίπλα στην πελώρια συντηρητική μάζα, το κίνημα κατά του πολέμου στο Βιετνάμ άρχιζε να εμφανίζεται και ο Μάρτιν Λούθερ Κίγκ προσπαθούσε με φιλειρηνικό τρόπο να αλλάξει τη νοοτροπία στην χώρα. Οι Μαύροι Πάνθηρες δεν είχαν σχέση με Μάρτιν Λούθερ. Ήταν πολύ εξτρεμιστές για να ικανοποιηθούν μ’ ένα «yesterday I had a dream”.
Ο μέσος Αμερικανός έβαλε τα γέλια στην αρχή, πολύ γρήγορα όμως το μυαλό του σχημάτισε μια πολύ ανησυχητική εικόνα των Μαύρων Πανθήρων, όπως τους έβλεπε σε φωτογραφίες και ασπρόμαυρα τηλεοπτικά πλάνα της εποχής. Ήταν κάτι πανύψηλοι μαύροι, αγέλαστοι με πετρωμένα σκληρά πρόσωπα, κατσαρά μαλλιά σαν θάμνους, μούσια ή χίπικα μουστάκια, πέτσινα γιλέκα, μαύρα γυαλιά, στρατιωτικούς μπερέδες. Κρατούσαν πιστόλια ή οπλοπολυβόλα και φορούσαν χιαστί στο στήθος φυσεκλίκια με μεγάλες γυαλιστερές σφαίρες. Το πιο παράξενο ήταν ότι δεν έδειχναν καμία διάθεση να κρυφτούν, αντιθέτως έβγαζαν τις αγριεμένες φάτσες και τον οπλισμό τους φόρα-παρτίδα, σα να μην υπολόγιζαν διόλου το
κράτος και την αστυνομία. Όλο τους το στήσιμο ήταν μια προκλητική επίδειξη αποφασιστικότητας και πλήρους αψηφισιάς. Ακόμα πιο ανησυχητική ήταν η διάρθρωση του κόμματος όπως ανακοινώθηκε επίσημα. Είχε μόνο τρεις αξιωματούχους στην κεντρική διοίκηση. Τον Μπόμπυ Σιλ ως γραμματέα του κόμματος, τον Χιούι Νιούτον ως υπουργό Άμυνας και τον Έλντριτζ Κλίβερ ως υπουργό πληροφοριών. Αυτό δεν έμοιαζε με κόμμα, αλλά με στρατιωτική μονάδα.
Ο ιδεολογικός τους προσανατολισμός ήταν εμφανώς Μαρξιστικός. Ήταν ένας «επαναστατικός στρατός» που απέρριπτε τα ειρηνικά πολιτικά μέσα και ήταν αποκλειστικά προσανατολισμένος στην μαζική ένοπλη πάλη. Αποκαλούσαν την αστυνομία «στρατό κατοχής», τους ένστολους pigs (γουρούνια) και άνοιξαν αμέσως κανονικό πόλεμο μαζί τους. Πολλοί από τους πυρήνες τους είχαν για σύνθημα τη Μαοϊκή ρήση «το δίκιο βρίσκεται στην άκρη της κάνης μας». Η πρώτη τους διάσημη ενέργεια ήταν η εισβολή τριάντα πάνοπλων Πανθήρων στο κοινοβούλιο του Σακραμέντο για να ακυρώσουν μια συζήτηση περί κατάργησης της οπλοκατοχής. Ο κυβερνήτης της Καλιφόρνιας και μετέπειτα Πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρήγκαν το σκάει από ένα πλαϊνό πορτάκι, ενώ οι Πάνθηρες διαβάζουν ένα μανιφέστο που μεταδίδεται απ’ ευθείας από την τηλεόραση.
Η απήχηση τους στις μάζες των Αφροαμερικανών είναι τρομακτική. Οργανώσεις ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια σ’ όλες τις πόλεις της Αμερικής όπου ζουν μαύροι και εμφανίζονται δεκάδες τοπικοί αρχηγοί, ο ένας πιο ακραίος από τον άλλον, με βασικότερο κοινό σημείο τους το μίσος εναντίον του συστήματος και των λευκών εκφραστών του.
Μέσα σε λίγους μήνες, τα γκέτο των μαύρων στις παρυφές των μεγαλουπόλεων σχεδόν αυτονομούνται. Οι τηλεοράσεις δείχνουν μακρινά πλάνα από τις φτωχογειτονιές των μαύρων, στην καρδιά των οποίων υψώνονται πυκνά σύννεφα καπνού. Οι εφημερίδες βρίθουν φωτογραφιών από δρόμους γεμάτους οδοφράγματα με εξαγριωμένους ένοπλους μαύρους πίσω τους. Μόλις μια αστυνομική περίπολος εμφανίζεται στις επίμαχες περιοχές, κατ’ ευθείαν μια ένοπλη περίπολος των Πανθήρων αρχίζει να την ακολουθεί, για «να προστατεύσει τους αδερφούς από την κτηνωδία τους». Το κρυφτό αυτό καταλήγει συνήθως σε κανονική μάχη. Δεκάδες αστυνομικοί πέφτουν νεκροί και εκατοντάδες τραυματίζονται από ελεύθερους
σκοπευτές. Αντιστοίχως, εκατοντάδες μαύροι φυλακίζονται χωρίς δίκη και δεκάδες τοπικοί αρχηγοί δολοφονούνται μυστηριωδώς. Τον Ιούνιο του 1967 ξεσπούν ταραχές στο Marion που κρατούν επτά ολόκληρες μέρες. Τελικός απολογισμός, 47 νεκροί και 7000 τραυματίες και από τις δυο πλευρές. Όταν δολοφονήθηκε ο Μάρτιν Λούθερ Κίγκ, οι Πάνθηρες προγραμματίζουν διαδήλωση μέσα στην πρωτεύουσα. Οι συγκρούσεις στο κέντρο της Ουάσιγκτον κρατούν πέντε μέρες, με απολογισμό τέσσερις νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες. Πρόκειται για κανονικό πόλεμο στο εσωτερικό της Αμερικής.
Ο Πρόεδρος Νίξον, μόλις εκλέγεται αναθέτει στον περιβόητο Χούβερ του FBI να διαλύσει με κάθε τρόπο τους Μαύρους Πάνθηρες, που κατά τις αρχές αποτελούν «τη νούμερο ένα απειλή για τη χώρα». Καταθέτοντας σε επιτροπή της Γερουσίας, ο Χούβερ δηλώνει ότι ο πόλεμος κατά των Πανθήρων έχει περισσότερα θύματα απ’ ότι ο πόλεμος του Βιετνάμ και φέρνει το παράδειγμα μιας μικρής πόλης όπου (σύμφωνα με πληροφορίες του FBI) μέσα σε λίγους μήνες τα ένοπλα μέλη της οργάνωσης από 175 έγιναν 5000. Θέτει σε εφαρμογή το σχέδιο cointelpro που στηρίζεται στην άλωση της οργάνωσης εκ των έσω, στην αποψίλωση του ηγετικού της πυρήνα και στη χρήση βίας πέραν της συνταγματικής νομιμότητας. Τα πράγματα αγριεύουν υπερβολικά και από τα δύο στρατόπεδα. Όποιοι αστυνομικοί συλλαμβάνουν μαύρους (ακόμα και απλοί αστυφύλακες που εκτελούν διαταγές) προγράφονται και ξυλοκοπούνται ή δολοφονούνται τις επόμενες μέρες μέσα στα σπίτια τους. Στελέχη των Πανθήρων πέφτουν
νεκρά στους δρόμους από σφαίρες αγνώστων ή δηλητηριάζονται. Οι φυλακές γεμίζουν.
Ο Χούβερ στηρίζει την προσπάθεια του για «άλωση από μέσα» στην μαζικότητα και τη χαλαρή οργανωτική δομή των Πανθήρων. Δεκάδες μαύροι πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών παρεισδύουν στις κατά τόπους οργανώσεις. Ο υπουργός Άμυνας Νιούτον πέφτει (τυχαία;) σε μπλόκο της αστυνομίας. Γίνεται μάχη όπου σκοτώνονται ένας αστυνομικός κι ένας Πάνθηρας. Συλλαμβάνεται, αλλά στη δίκη δεν καταφέρνουν να στοιχειοθετήσουν εναντίον του κατηγορία για φόνο. Τον αφήνουν ελεύθερο, αλλά λίγο αργότερα τον κατηγορούν για τον φόνο μιας νεαρής πόρνης, οπότε για να γλυτώσει καταφεύγει στην Κούβα. Ο υπουργός πληροφοριών Κλίβερ τραυματίζεται και το σκάει στην Αλγερία, ενώ ο
γραμματέας Σιλ σκοτώνει έναν που θεωρούσε χαφιέ και συλλαμβάνεται. Η αστυνομία εισβάλλει στα κεντρικά του κόμματος, γίνεται μάχη, τέσσερις Πάνθηρες πέφτουν νεκροί και οι υπόλοιποι αρχηγοί συλλαμβάνονται. Ο Χούβερ στήνει δικές τους οργανώσεις, στέλνει ψεύτικη αλληλογραφία στους αρχηγούς συκοφαντώντας και καρφώνοντας άλλους, ενώ στήνει τον μεγαλύτερο μηχανισμό παρακολούθησης τηλεφώνων που είχε υπάρξει ως τότε.
Η επίθεση του κράτους ήταν τόσο ανελέητη, που οι Πάνθηρες δεν την άντεξαν. Αν και στα γκέτο έστηναν συσσίτια για τους πεινασμένους μαύρους και μοίραζαν πρωινό στα παιδιά, οι εξτρεμιστικές ομάδες τους άρχισαν να αλληλοκατηγορούνται. Άρχισαν οι αποχωρήσεις κι οι
διαγραφές, υποψίες απλώθηκαν παντού εξ’ αιτίας των κρατικών πρακτόρων που μπαινόβγαιναν στα στρατόπεδα τους, ενώ κάποιες ένοπλες ομάδες άρχισαν τις ληστείες «για τις ανάγκες του Κινήματος». Το κράτος τους αποψίλωνε σταθερά, χωρίς να υπολογίζει τις αντιδράσεις της εσωτερικής ή διεθνούς κοινής γνώμης. Δύο μαύροι Ολυμπιονίκες στο Μεξικό, ο Τόμυ Σμιθ και ο Τζον Κάρλος, την ώρα της ανάκρουσης του Αμερικανικού εθνικού ύμνου, έσκυψαν το κεφάλι και σήκωσαν τη γροθιά με το δερμάτινο γάντι, σήμα κατατεθέν των Μαύρων Πανθήρων. Η φωτογραφία και τα πλάνα έκαναν τον γύρο της υφηλίου κι ένα παγκόσμιο κύμα συμπαράστασης και προστασίας απλώθηκε πάνω τους. Όλα τα μέσα
του κόσμου τους είχαν στο κατόπι, αλλά αυτό δεν εμπόδισε το FBI να τους συλλάβει μόλις κατέβηκαν από το αεροπλάνο της επιστροφής. Η καριέρα τους φυσικά καταστράφηκε. Ούτε ξανακούστηκαν.
Το Κίνημα κατέρρευσε ολοκληρωτικά το 1972, πέντε χρόνια μετά την δημιουργία του, έχοντας γράψει μια από τις πιο βίαιες σελίδες της Αμερικανικής ιστορίας. Οι πιο πολλοί τα παρατήσανε, άλλοι εξαγοράστηκαν, ενώ κάποιοι οπλισμένοι λόχοι των Πανθήρων μετατράπηκαν σε συμμορίες των δρόμων. Όμως, για τη μεγάλη μάζα των εξαθλιωμένων μαύρων της Αμερικής, τα χρόνια αυτά καταγράφηκαν σαν ηρωικές σελίδες ενός αγώνα που ξεκίνησε με πάθος και οργή, αλλά δίχως ελπίδα επιτυχίας. Βέβαια, τα χρόνια που ακολούθησαν κατέδειξαν κάτι το απολύτως αξιοπερίεργο(;). Ενώ ολόκληρη η δεύτερη βαθμίδα της ηγεσίας των Μαύρων Πανθήρων βρέθηκε για πολλά χρόνια στη φυλακή με βασική κατηγορία τη δολοφονία αστυνομικών, η ουσιαστική ηγετική ομάδα τη γλύτωσε κι έκανε καριέρα μέσα στη χώρα που ήθελε να καταστρέψει με ένοπλη πάλη.
Ο Μουμία Αμπούλ Τζαμάλ (υπουργός δικαιοσύνης των Πανθήρων) είναι ακόμα θανατοποινίτης. Στη φυλακή είναι ακόμα και σήμερα οι Μάρσαλ Έντι Κογγουέι, Άλμπερτ Γούντφοξ, Χέρμαν Ουάλας, Ρόμπερτ Ουίλκερσον, Σαντιάτα Ακόλι, Τζαλίλ Αμπντούλ Μουντακίμ, Λορέντζο Κόμποα Έρβιν και η Μέριλ Μπακ, όλοι τους ομαδάρχες και ακτιβιστές κάτω από τους αρχηγούς.
Και οι ίδιοι οι αρχηγοί που βρίσκονται; Το περιοδικό Newsweek έκανε μια έρευνα είκοσι χρόνια μετά, για να διαπιστώσει τι είχαν απογίνει οι ένοπλοι επαναστάτες που τάραξαν συθέμελα την Αμερική. Ο γραμματέας Μπόμπυ Σιλ ήταν δικαστικός. Ο υπουργός Άμυνας Νιούτον ήταν διδάκτορας ιστορίας και έκανε διαλέξεις με αμοιβή 2500 δολάρια τη μία. Ο υπουργός πληροφοριών Κλίβερ ήταν υποψήφιος των Δημοκρατικών στην Ουάσιγκτον. Ο Μπόμπυ Ρας, υπουργός Άμυνας νούμερο δύο, ήταν κομματάρχης των Δημοκρατικών στο Σικάγο. Ο Ραλφ Μπράουν, πλούσιος έμπορος φαρμάκων. Ο Άμπυ Χόφμαν, αρχηγός των Πανθήρων του Σικάγου, έγραφε παραμύθια. Ο Τζέρυ Ρούμπιν, από τους πιο ακραίους, ήταν
χρηματιστής αλλά πουλούσε μετοχές μόνο οικολογικών εταιρειών. Ο Τόμυ Χάιντεν είχε παντρευτεί τότε την Τζέην Φόντα και ζούσε στη βίλλα της στο Λος Άντζελες. Και το πιο εκπληκτικό (ίσως και ενδεικτικό) ήταν το μέρος που ανακάλυψαν έναν απ’ αυτούς που είχαν μπει πάνοπλοι στο Κοινοβούλιο του Σακραμέντο. Τον βρήκαν σε μια εκκλησία της Καλιφόρνια, πάνω στον άμβωνα να κηρύττει. Ήταν από τους πιο γνωστούς και
σεβάσμιους φιλειρηνικούς ιεροκήρυκες της Πολιτείας.
Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Ντένις Ντάγκαν με τους Άνταμ Σάντλερ, Σάλμα Χάγιεκ, Ρομπ Σνάιντερ, Στιβ Μπουσέμι, Κρις Ροκ, Μαρία Μπέλο, Ντέιβιντ Σπέιντ
Υπόθεση: Πέντε παιδικοί φίλοι (Άνταμ Σάντλερ, Κέβιν Τζέιμς, Κρις Ροκ, Ντέιβιντ Σπέιντ και Ρομπ Σνάιντερ) αποφασίζουν να βρεθούν για πρώτη φορά μετά από τριάντα ολόκληρα χρόνια, με αφορμή το θάνατο του αγαπημένου τους προπονητή μπάσκετ στο σχολείο. Έτσι συναντιούνται στο σπιτάκι της λίμνης όπου γιόρταζαν τις κατακτήσεις των κυπέλλων τους, για να περάσουν μαζί με τις οικογένειές τους το Σαββατοκύριακο της 4ης Ιουλίου. Και προσπαθώντας να πιάσουν το νήμα από εκεί που το άφησαν, ανακαλύπτουν ότι το να μεγαλώνεις σε ηλικία δε συνεπάγεται ότι μεγαλώνεις και στο μυαλό.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στο δελτίο Τύπου το μότο είναι : Κάποιοι άνδρες δεν ωριμάζουν ποτέ" . Όμως και οι πρωταγωνιστές της ταινίας πριν βρεθούν φίλοι στη μεγάλη οθόνη , ήταν και φίλοι στη ζωή.
«Το όλο εγχείρημα ήταν πραγματικά ελκυστικό: κάποιοι φίλοι μαζεύονται ένα καλοκαίρι σε ένα σπίτι πάνω στη λίμνη, για να γυρίσουν μια ταινία σχετικά με κάποιους φίλους που μαζεύονται ένα καλοκαίρι σε ένα σπίτι πάνω στη λίμνη» λέει ο σκηνοθέτης Ντένις Ντάγκαν. «Είναι μια γλυκιά αλλά και πικρή συνάντηση, γιατί ο προπονητής τους στο σχολείο πέθανε πρόσφατα. Γνωρίζουν ο ένας την οικογένεια του άλλου – τη γυναίκα, τα παιδιά και τους σκύλους – σε μια μεταβατική στιγμή της ζωής τους».
Η αρχική ιδέα για την ταινία ανήκει στον Άνταμ Σάντλερ, ο οποίος θέλησε να περιγράψει την ιστορία ενός άντρα και της οικογένειάς του, που μοιάζουν να έχουν χάσει την αίσθηση για το τι είναι σημαντικό στη ζωή. Όταν λοιπόν ξαφνικά χρειάζεται να επιστρέψει στην πόλη των παιδικών του χρόνων, νοικιάζει ένα σπίτι και προσκαλεί τους παλιούς του φίλους με τις οικογένειές τους. Όταν ο Άνταμ Σάντλερ και ο Φρεντ Γουλφ τέλειωσαν το σενάριο, δε δυσκολεύτηκαν να συγκεντρώσουν το καστ. «Η ιδέα ήταν ότι όλοι οι ηθοποιοί θα έφερναν μαζί και τις οικογένειές τους για να περάσουμε ένα όμορφο καλοκαίρι δίπλα στη λίμνη. Ήταν ένα από τα καλύτερα καλοκαίρια της ζωής μου» θυμάται ο Ντάγκαν. «Όλοι γνωριζόμασταν τόσο καλά μεταξύ μας, έμοιαζε σα να είχαμε πάει σε ένα μεγάλο πάρτυ. Αυτή ακριβώς την ατμόσφαιρα ήθελε να περάσει ο Άνταμ και στην ταινία». «Ο Άνταμ δημιούργησε ένα πολύ μοναδικό περιβάλλον για εμάς» λέει η Σάλμα Χάγιεκ. «Τα παιδιά μας έχουν περίπου την ίδια ηλικία και δέθηκαν αμέσως μεταξύ τους. Ήταν τέλεια, σα μια πραγματική οικογένεια».
Οι περισσότεροι ηθοποιοί που συμμετείχαν στο έργο είναι φίλοι εδώ και πολλά χρόνια. «Οι πιο πολλοί γνωριστήκαμε μεταξύ μας στο “Saturday Night Live”. Με τον Άνταμ πρωτοσυναντήθηκα πριν από είκοσι χρόνια σε μια stand-up παράσταση στη Νέα Υόρκη» θυμάται ο Κρις Ροκ. «Συνήθως οι κωμικοί ηθοποιοί είναι πολύ ανταγωνιστικοί μεταξύ τους: θέλουν πάντα να έχουν την τελευταία λέξη, να πουν το καλύτερο αστείο. Στην περίπτωσή μας όμως ήταν όλοι πολύ χαλαροί, ίσως λόγω του Άνταμ. Ήρθαν με διάθεση να περάσουν όσο το δυνατόν πιο καλά, να το διασκεδάσουν» λέει ο σκηνοθέτης.
Τα πρόσωπα της ταινίας:
Λένι Φέντερ – Άνταμ Σάντλερ Ο αρχηγός της παλιοπαρέας, που τους παρέσυρε όλους σε ένα σωρό παιδικές αταξίες. Σήμερα είναι ατζέντης στο Χόλιγουντ.
Έρικ Λαμονόσοφ – Κέβιν Τζέιμς Ένας συμπαθητικός τύπος που συνήθως το παίζει καλύτερος από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Με τους φίλους του όμως μπορεί να είναι ο εαυτός του.
Κερτ Μακ Κένζι – Κρις Ροκ Σύζυγος και πατέρας: κάνει το νοικοκυριό και μεγαλώνει τα παιδιά ενώ η γυναίκα του δουλεύει.
Μάρκους Χίγγινς – Ντέιβιντ Σπέιντ Ο ελεύθερος της παρέας, που συνεχίζει να φλερτάρει σαν 20χρονος. Κατά βάθος όμως ίσως και να ζηλεύει τους παντρεμένους φίλους του – όπως κι εκείνοι αυτόν.
Ρομπ Χίλαρντ – Ρομπ Σνάιντερ Ένας φαινομενικά φυσιολογικός τύπος, που όμως έχει συγκεκριμένες εμμονές προσπαθώντας να αποφύγει τις συναισθηματικές συγκρούσεις. Ξέρει να δίνει συμβουλές αλλά ο ίδιος δεν τις ακολουθεί.
Ροξάν Φέντερ - Σάλμα Χάγιεκ Η γυναίκα του Λένι, μια διάσημη σχεδιάστρια μόδας που παθαίνει πολιτισμικό σοκ όταν βρίσκεται ξαφνικά με τους παιδικούς φίλους του άντρα της και τις οικογένειές τους.
25 ΚΑΡΑΤΙΑ - 25 CARAT Θρίλερ , ισπανικής παραγωγής , σε σκηνοθεσία Πάτσι Αμεζκούα με τους Φραντσέσκ Γκαρίντο, Άιντα Φολκ
Η ταινία έχει αποσπάσει 3 βραβεία στο Málaga Spanish Film Festival, Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας(Manuel Morón), Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας (Aida Folch) και Καλύτερης Ταινίας (Patxi Amézcua)
Η ταινία , με φόντο τη Βαρκελώνη και κυρίως τις σκοτεινές , βρώμικες και σκοτεινές γωνιές της , επικεντρώνεται στη διαφθορά και στο έγλημα.Ο Άμπελ είναι , μοναχικός τύπος. Η δουλειά του είναι "ειπσράκτορας" οφειλών , δηλαδή να παίρνει πίσω τα "δανεικά", χρησιμοποιώντας κάθε μέσο που κρίνει "αποτελεσαματικό". Η Κέι κλέβει αυτοκίνητα και κάνει μικροληστείες, συνήθως μαζί με τον πατέρα της. Όλοι ζούν με την ελπίδα μιας τελευταίας μεγάλης δουλειάς. Μια τσάντα γεμάτη κοσμήματα είναι ίσως ακριβώς ότι χρειάζονται...
ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ - THE RED SHOES
Επανέκδοση κόπιας του 1948 , η ταινία είχε κερδίσει 2 Βραβεία Όσκαρ: Μουσικής & Σκηνικών , ενώ ο Μάρτιν Σκορσέζε είχε πεί :
"Ένα από τα αληθινά θαύματα στην ιστορία του σινεμά" ."Η σύλληψη των Πάουελ και Πρεσμπέργκερ για τη διασκευή στα ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ είναι ανεπανάληπτη. Ειλικρινά είναι η πιο όμορφη τεχνικολόρ ταινία που γυρίστηκε ποτέ! Ένα από τα αληθινά θαύματα στην ιστορία του σινεμά" Αγγλική ταινία σε σκηνοθεσία των Μάικλ Πάουελ, Έμερικ Πρεσμπέργκερ με τους Μάριους Γκέρινγκ, Μόϊρα Σίρερ, Τζιν Σορτ, Γκόρντον Λίτμαν.
Αν και το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο ομώνυμο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, εικάζεται ότι πηγή έμπνευσης ήταν η σχέση του διάσημου ιμπρεσάριου της εποχής Σεργκέι Νταγκιλέφ, ιδρυτή των Ρωσικών Μπαλέτων και μέντορα του Νιζίνσκι, με τη βρετανίδα μπαλαρίνα Νταϊάνα Γκουντ. Οι Πάουελ & Πρεσμπέργκερ (γνωστοί και ως "Οι Άρτσερ") έχουν επίσης υποστηρίξει ότι στοιχεία του χαρακτήρα του Λερμοντόφ τα εμπνεύστηκαν από τον πρώτο τους μέντορα σκηνοθέτη Αλεξάντερ Κόρντα.
Υπόθεση: Ο αυταρχικός ιμπρεσάριος Μπόρις Λερμοντόφ του ομώνυμου θιάσου, απαιτεί από τους συνεργάτες του απόλυτη αφοσίωση στην τέχνη τους αλλά και σε αυτόν τον ίδιο. Κάτω από αυτήν την αυστηρή καθοδήγηση, η νεαρή αριστοκρατικής καταγωγής μπαλαρίνα Βίκυ Πέιτζ βρίσκεται με την πρώτη της μόλις πρωταγωνιστική εμφάνιση να γνωρίζει τεράστια επιτυχία. Χορεύει τον κεντρικό ρόλο στη παράσταση -μεταφορά του παραμυθιού του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν "Τα Κόκκινα Παπούτσια" με την οποία τα Μπαλέτα Λερμοντόφ κάνουν μια εξαιρετικά επιτυχημένη πρεμιέρα στο Μόντε Κάρλο. Υπό την μέθη της επιτυχίας και της ειδυλλιακού τοπίου, η Βίκυ ερωτεύεται τον Τζούλιαν, τον νεαρό συνθέτη της μουσικής στα Κόκκινα Παπούτσια. Όταν ο Λερμοντόφ πληροφορείται τη σχέση των δύο νέων, εξοργίζεται και τους απομακρύνει από το θίασο ματαιώνοντας όλες τις παραστάσεις . Η Βίκυ με τον Τζούλιαν επιστρέφουν στο Λονδίνο όπου παντρεύονται και ο Τζούλιαν συνεχίζει να ασχολείται με επιτυχία με τη σύνθεση αντλώντας έμπνευση από τον έρωτά τους. Όμως η καριέρα της Βίκυ δεν θα έχει ανάλογη συνέχεια. Με τον καιρό αισθάνεται όλο και περισσότερο διχασμένη ανάμεσα στους όρους που της έχει θέσει ο Λερμοντόφ για να την δεχτεί πάλι κοντά του και στον έρωτά της για τον Τζούλιαν...
Οι Πάουελ & Πρεσμπέργκερ είχαν επιλέξει να χρησιμοποιήσουν επαγγελματίες χορευτές με υποκριτικές ικανότητες, αντί για ηθοποιούς που θα μπορούσαν να χορέψουν λίγο, ώστε να δώσουν μια ρεαλιστική αίσθηση στην ταινία. Η Μόιρα Σίρερ , ο Λεονίντ Μασίν, ο Ρόμπερτ Χέλπμαν και η Λουντμίλα Τσερίνα που ερμηνεύουν τους βασικούς ρόλους χορευτών αλλά και υπόλοιποι χορευτές που εμφανίζονται, προέρχονταν από διάσημους θιάσους, όπως το Royal Ballet.
Για το πρωταγωνιστικό ρόλο της Βίκι Πέιτζ οι Πάουελ και Πρεσμπέργκερ ήθελαν μία μπαλαρίνα που να έχει υποκριτικές ικανότητες αλλά να είναι και εκθαμβωτική. Όταν ανακάλυψαν την Μόιρα Σίρερ, δεύτερη στη σειρά στα Μπαλέτα Σάντλερ Ουέλς μετά την Μαργκότ Φοντέν, θεώρησαν ότι βρήκαν ακριβώς αυτό που έψαχναν. Προς μεγάλη τους έκπληξη όμως δυσκολεύτηκαν ιδιαίτερα στο να την πείσουν να δεχτεί. Για έναν χρόνο δεν τους έδινε θετική απάντηση και χρόνια αργότερα μάλιστα θα αναφερθεί στην εμπειρία της από τα γυρίσματα ως ιδιαίτερα δυσάρεστη: ο Πάουελ ήταν απόμακρος και υπερόπτης και δεν την βοήθησε με την ερμηνεία της και οι ατελείωτες ώρες χορού στα σκληρά πατώματα τής δημιούργησαν πρόβλημα στα πόδια.
Τη χορογραφία για τη σκηνή του μπαλέτου στα Κόκκινα Παπούτσια στην ταινία έκανε ο Ρόμπερτ Χέλπμαν, ο οποίος ερμηνεύει και το ρόλο του πρώτου χορευτή στα μπαλέτα Λερμοντόφ. Ο Λεονίντ Μασίν έκανε μόνος του τη χορογραφία για το ρόλου του παπουτσή που ερμηνεύει. Τόσο ο Χέλπμαν όσο και ο Μασίν ήταν πολύ διάσημοι χορευτές της εποχής.
Τον Μάιο του 2009 στο Φεστιβάλ των Καννών, το Ίδρυμα Μάρτιν Σκορσέζε και τα Αρχεία Κιν/φου του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια (UCLA) μετά από προσπάθειες χρόνων παρουσίασαν την ταινία πλήρως αποκατεστημένη με εξαιρετική υποδοχή. Αυτή η εκδοχή προβάλλεται στους ελληνικούς κινηματογράφους.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ - THE WOMAN NEXT DOOR γαλλική ταινία του 1981 σε σκηνοθεσία του Φρανσουά Τριφώ με τους Φανί Αρντάν, Ζεράρ Ντεπαρντιέ
Υπόθεση: Η παράνομη σχέση μεταξύ του Μπερνάρντ (Gérard Depardieu) και της Ματίλντ (Fanny Ardant), γραμμένη από το χέρι του ίδιου του Τριφώ, αποτελεί μια από τις σημαντικότερες κινηματογραφικές στιγμές του Γάλλου σκηνοθέτη. Υπόθεση: Η μαντάμ Ζουβ, ιδιοκτήτρια του τένις κλαμπ Γαλλικής επαρχίας, μας διηγείται μια τραγική ιστορία πάθους, που γνωρίζει μόνο εκείνη. Δύο πρώην εραστές ο Μπερνάρ και η Ματίλντ συναντιούνται ξανά τυχαία όταν μετακομίζουν στην ίδια γειτονιά. Εκείνος, εκπαιδευτής οδηγών πετρελαιοφόρων, ζει ευτυχισμένος με την γυναίκα του Αρλέτ και τον μικρό τους γιο Τόμας. Μια μέρα, ένα νιόπαντρο ζευγάρι, ο Φιλίπ και η Ματίλντ νοικιάζουν το διπλανό σπίτι. Αυτή η ξαφνική επανένωση του πρώην ζευγαριού, που διατηρεί μυστική την γνωριμία του, έχει σαν αποτέλεσμα την αναζωπύρωση της σχέσης τους. Μια σχέση εξεζητημένη και ακραία, που ισορροπεί μεταξύ αγάπης και μίσους και κρύβει ένα ένοχο και θυελλώδες παρελθόν.
Υποψήφια για δύο βραβεία Ζέζαρ το 1982 και επιτυχή προβολή σε όλο τον κόσμο, από την Ευρώπη μέχρι την Ιαπωνία, η ταινία αγαπήθηκε από το κοινό και από τον δημιουργό της, που εδώ συνεργάστηκε για πρώτη φόρα με την Φανύ Αρντάν, την μέλλουσα γυναίκα του. Η έμπνευση γι’ αυτή την ερωτική ιστορία προήλθε από την τυχαία συνάντηση των δύο πρωταγωνιστών Αρντάν και Ντεπαρντιέ στα γαλλικά βραβεία Ζέζαρ. Εκεί ο σκηνοθέτης τους είδε να στέκονται δίπλα δίπλα και αποφάσισε να γράψει το σενάριο.
Οι κριτικοί την συγκαταλέγουν στις καλύτερες και πιο δημοφιλείς ταινίες του Τρυφώ, που για άλλη μια φορά βάζει τις ερωτικές σχέσεις στο μικροσκόπιο για να αναδείξει τον παραλογισμό και την περιπλοκότητά τους κάτω από την κατά τ’ άλλα φυσιολογική επιφάνεια. Η καταπληκτική φωτογραφία του Γουίλιαμ Λουμπτσάνσκυ και η αινιγματική μουσική του Ζωρζ Ντελερί («1900», Μπερτολούτσι) δίνουν ένα χιτσκοκικό σρτίγμα , καθώς ο Γάλλος σκηνοθέτης ήταν θαυμαστής του Α.Χίτσκοκ.
