Μια ακόμη επανέκδοση του 1961 πολύ καλής δραματικής ταινίας σε σκηνοθεσία Αλέν Ρενέ με τους Ντελφίν Σιρίγκ, Τζιόρτζιο Αλμπερτάτζι, Σασά Πιτέφ.
Υπόθεση
Σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο στην εξοχή, ένας άντρας (Χ) χρησιμοποιεί όλα τα θεμιτά μέσα για να πείσει μια παντρεμένη γυναίκα (Α) να φύγει μαζί του. Η γυναίκα μόλις και μετά βίας μπορεί να ανακαλέσει στη μνήμη της την ερωτική ιστορία που είχαν ή μήπως δεν είχαν, τον προηγούμενο χρόνο στο Μαρίενμπαντ. Ο σύζυγος ή συνοδός (Μ) παραμένει σταθερά και διακριτικά στο πλευρό της, ρωτώντας κάθε λίγο για την υγεία της, αδιαφορώντας για τα αισθήματά της. Δυσοίωνοι οργανικοί ήχοι επαναλαμβάνονται καθώς το προοπτικό πεδίο της κάμερας ανιχνεύει ανάμεσα στους απέραντους διαδρόμους ενός μπαρόκ ξενοδοχείου. Σκορπισμένα πλήθη με βραδινές ενδυμασίες, εγκαταλειμμένοι μέσα σε έναν αντίλαλο. Ο άντρας προσπαθεί να πείσει την καχυποψία της γυναίκας ότι έχουν ξαναβρεθεί εδώ ή όχι. Η μνήμη ξεγλιστρά, η αμφισημία προτίθεται να υποτάξει το φιλμικό χώρο. Ο άντρας της γυναίκας (ή μήπως είναι κάτι άλλο;) γυροφέρνει με ένα πένθιμο ύφος, ενώ παίζει ένα περίεργο παιχνίδι κρουστών στις γωνίες των χώρων. Ο Χ επαναλαμβάνει συνεχώς σαν σύνθημα τη λέξη «Πέρυσι», σε κάθε συνάντησή του με τη γυναίκα, που κάθε φορά λαμβάνει χώρα σε διαφορετική τοποθεσία, με διαφορετικά κουστούμια. Πλάνο το πλάνο. Η απορία μένει μετέωρη: η περυσινή τους επαφή ήταν ξελόγιασμα ή κάτι άλλο; Ένα ολόκληρο σύστημα κάτι σαν γρίφος ή κινηματογραφική εξίσωση, όπου το καλό και το κακό, η εξαπάτηση και η αλήθεια παίζουν κρυφτούλι ...
Η ταινία θυμίζει κάτι σαν παζλ και έχει αποσπάσει βραβείο Μelies, (1961) και Xρυσό Λιοντάρι στην Μπιενάλε της Βενετίας, (1963).
Παρόλο που η αινιγματική πλοκή της ταινίας δεν αποσαφηνίζει επακριβώς την τοποθεσία, το Μαρίενμπαντ είναι υπαρκτή πόλη και βρίσκεται στην Τσεχία. Ο Αλέν Ρενέ γύρισε το φιλμ εντός πολυτελέστατων κατοικιών, που άνετα θα χαρακτηρίζονταν σύγχρονα παλάτια, όπως τα Nymphenburg Palace και Schleissheim Palace της Βαυαρίας, ενώ κάποιο μέρος συμπληρωματικών σκηνών γυρίστηκε σε στούντιο. Επέλεξε να μοντάρει με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να παραχθεί ένας αποπροσανατολισμένος χώρος, όπου το γεωγραφικό πεδίο δεν συγκεκριμενοποιείται.
Ο χρόνος, το υποσυνείδητο αλλά και η φύση του έρωτα και της σαγήνης, είναι τα χαρακτηριστικά που αποτυπώνει η ταινία. Οι ήρωες δεν έχουν όνομα. Είναι «κλειδωμένοι» σε έναν κόσμο που μπορεί να μην έχει σχέση με τον πραγματικό.
Πηγή
http://culture.ana-mpa.gr/view5.php?id=10329
