απομαγνητοφωνήσεις από ομιλίες του Gregg Braden
Ενας άτυπος τρόπος, που ονομάζεται " Καθημερινή Προσευχή". Ένας φίλος που ζούσε στο Σαν Φραντσισκο έλεγε αυτή την προσευχή γυρίζοντας από τη δουλειά του κάθε Παρασκευή : " Θεέ μου, αν φτάσω στο βενζινάδικο πριν μείνω από βενζίνη, δεν θα ξαναφήσω τόση λίγη βενζίνη στο ντεπόζιτο". Αυτή είναι μια άτυπη προσευχή στο Θεό.
Ο 2ος τρόπος προσευχής είναι η "Απαιτητική Προσευχή", όπου απαιτούμε από τις δυνάμεις, τους Αγγέλους, τον Θεό ... "Θεέ μου, διεκδικώ το δικαίωμα να θεραπεύσω και να θεραπευτώ τώρα, στο μέλλον και στο παρελθόν". Αυτή είναι μια απαιτητική προσευχή.
Ο 3ος τρόπος είναι η "Τελετουργική Προσευχή" :" Ο Θεός είναι μεγάλος και καλός".
Ο 4ος τρόπος είναι μια προσευχή χωρίς λόγια, μια "Διαλογιστική Προσευχή", όπου αντιλαμβανόμαστε μια παρουσία γύρω μας, μέσα στη σιωπή. Κάποιοι διαφωνούν για το εάν αυτό είναι ένας τρόπος προσευχής ή όχι, αλλά αυτό θεωρούν οι ερευνητές πως είναι η προσευχή. Κι όσο καλοί κι αν είναι αυτοί οι τρόποι, όσο καλά κι αν περιγράφουν τον τρόπο να προσευχόμαστε, πάντα υπήρχε ένας άλλος τρόπος.
Ένας 5ος τρόπος, που δεν έχει περιγραφεί σε αυτούς τους τύπους, είναι αυτό ακριβώς που μας περιέγραφε αυτός ο Ηγούμενος στο Θιβέτ. Περιέγραφε έναν τύπο προσευχής που είναι βασισμένος στο συναίσθημα.
Είπε :
" Πρέπει να νοιώθουμε σαν να έχει ήδη εισακουστεί η Προσευχή" και "Μέσα σε αυτό το συναίσθημα μιλάμε στις δυνάμεις της Δημιουργίας", επιτρέποντας στον κόσμο να μας ανταποκριθεί, επιτρέποντας σε αυτό το πεδίο, το Κβαντικό Ολόγραμμα, τον Νου του Θεού, να μας ανταποκριθεί, με ό,τι είναι αυτό που νοιώθουμε μέσα στην καρδιά μας.
Έτσι, αντί να προσευχόμαστε νοιώθοντας αδύναμοι σε μια δεδομένη κατάσταση, πχ. "Θεέ μου, σε παρακαλώ, κάνε να έρθει ειρήνη στον κόσμο", αυτό το είδος προσευχής, μας καλεί να νοιώσουμε σαν να συμμετέχουμε ήδη στην ειρήνη (όπως πρότεινε ο Τζων Γουίλερ), ότι είμαστε μέρος αυτού που βλέπουμε και καθώς νοιώθουμε την Ειρήνη στον κόσμο μας, ή την θεραπεία των αγαπημένων μας, .... στην ουσία ενδυναμώνουμε αυτό το πεδίο, ώστε να μας το αντικατοπτρίσει αυτό, με τρόπο ώστε να έρθουν αυτές οι αλλαγές στη ζωή μας, στον κόσμο μας. Αυτό ακριβώς μας έλεγε ο Ηγούμενος του μοναστηριού στο Θιβέτ.
Στις αρχές του 1990 είχα την ευκαιρία να δω αυτόν τον τύπο προσευχής, τον βασισμένο στο συναίσθημα, ζωντανά, σε μια πραγματική περίσταση και θα ήθελα να μοιραστώ αυτή την ιστορία, γιατί περιγράφει καλύτερα κάτι που αλλιώς είναι μια θολή έννοια : Πως η προσευχή του συναισθήματος λειτουργεί στη ζωή μας.
Το 1990, η έρημος στα Ν. Δυτικά, περνούσε την χειρότερη ξηρασία όλων των εποχών και ένας ιθαγενής Αμερικανός φίλος μου με προσκάλεσε να τον συνοδέψω μια μέρα σε ένα μέρος στο Ν. Μεξικό, για να συμμετάσχω σε μια προσευχή για βροχή. Δεν χρειάστηκε να με ξαναρωτήσει. Είπα " Σίγουρα ! Θα ήθελα να συμμετέχω και να δω τι είναι αυτή η προσευχή".
Ταξιδέψαμε στην όμορφη, αχανή έρημο και φτάσαμε σε ένα μέρος τόσο παλιό που οι άνθρωποι σήμερα δεν ξέρουν καν ποιος το έφτιαξε. Βασικά, ήταν ένας κύκλος από πέτρες που βρίσκονταν στην ίδια θέση όπου είχαν τοποθετηθεί από τους προγόνους του, πολύ-πολύ παλιά. Εκεί, ο φίλος μου, έβγαλε τα παπούτσια του και μπήκε μέσα στον κύκλο με γυμνά πόδια. Τίμησε όλους τους προγόνους του, τίμησε τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, μου γύρισε την πλάτη και στάθηκε με τα χέρια του σε θέση προσευχής, μόνο για μερικές στιγμές.
Μετά στράφηκε σε μένα και είπε : " Πείνασα ! Πάμε να φάμε κάτι" κι εγώ του είπα : "Νόμιζα πως θα προσευχόμασταν για να βρέξει !" Με κοίταξε και είπε : " Όχι. Αν προσευχηθούμε για βροχή, η βροχή δεν θα έρθει ποτέ! Γιατί τη στιγμή που προσεύχεσαι για να συμβεί κάτι, απλά αναγνωρίζεις ότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή". Σκέφτηκα αυτό που είπε και το βρήκα πολύ λογικό. Αν πω "Θεέ μου, σε παρακαλώ, ας έρθει ειρήνη στον κόσμο, αυτό που λέω εκείνη τη στιγμή είναι ότι δεν υπάρχει ειρήνη και ασυνείδητα μπορεί να ενδυναμώσω τις συνθήκες που θέλω να αλλάξω (δηλαδή, μπορεί να γίνει το αντίθετο).
Το ίδιο ισχύει και με τη θεραπεία του εαυτού μου και των αγαπημένων μου. Οπότε ρώτησα τον φίλο μου: " Αν δεν προσευχήθηκες για βροχή τότε τι έκανες; Τι συνέβη όταν έκλεισες τα μάτια σου και γύρισες από την άλλη μεριά;" Κι ο φίλος μου είπε: " Όταν έκλεισα τα μάτια μου, άρχισα να νοιώθω πώς είναι να βρέχει στο χωριό μου. Μύρισα τις μυρωδιές που βγαίνουν όταν η βροχή πέφτει στο χώμα και τους τοίχους. Κι ένοιωσα πώς είναι να πατάω με τα γυμνά μου πόδια μέσα στη λάσπη, την πολλή λάσπη από την πολλή βροχή. Έτσι άνοιξα τον δρόμο στην πιθανότητα να έρθει βροχή στον κόσμο μας".
Σκέφτηκα αυτόν τον τύπο προσευχής πολύ. Αργότερα εκείνο το απόγευμα κάτι καταπληκτικό συνέβη. Έβλεπα τον καιρό και η ξηρασία που κράταγε τόσον καιρό, ξαφνικά άλλαξε. Το χαμηλό βαρομετρικό πέρασε τη Γιούτα και κατέβηκε στο Κολοράντο, πέρασε το Ν. Μεξικό και ξανανέβηκε. Εκείνο το βράδυ έβρεξε! Έβρεχε όλη την επόμενη μέρα και έβρεχε, έβρεχε ... Πήρα τον φίλο μου και του είπα "Βρέχει πάρα πολύ! Πλημμύρισαν τα λειβάδια, οι δρόμοι ... Τι στην ευχή συμβαίνει;" Έμεινε για λίγο σιωπηλός και είπε: "Αυτό είναι το μέρος της προσευχής που δεν έχω καταλάβει!" Δεν έχω κανένα τρόπο να επιβεβαιώσω επιστημονικά ότι η προσευχή του φίλου μου είχε κάποια σχέση με εκείνη τη βροχή. Αλλά, οι συσχετισμοί είναι τόσοι πολλοί, το βλέπουμε να συμβαίνει τόσο συχνά, που ξέρουμε ότι υπάρχει επίδραση.
Το 1972, 24 πόλεις των ΗΠΑ χρησιμοποιήθηκαν σε ένα πείραμα όπου άνθρωποι εκπαιδεύτηκαν να νοιώσουν το συναίσθημα της ειρήνης με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Τοποθετήθηκαν σε στρατηγικά σημεία αυτών των πόλεων. Κάθε πόλη είχε πληθυσμό πάνω από 10.000 ανθρώπους. Αυτά καταγράφτηκαν ως οι πασίγνωστες ‘ΤΜ’ (Transcendental Meditation= Υπερβατικός Διαλογισμός) μελέτες του 1970. Κατά το διάστημα που αυτοί οι άνθρωποι ένοιωθαν το συναίσθημα της ειρήνης γύρω τους, πέρα από τα κτίρια όπου γινόντουσαν τα πειράματα, παρατηρήθηκε στατιστική μείωση των εγκλημάτων. Εγκλήματα βίας, τροχαία ατυχήματα, μειώθηκαν. Σε πόλεις με χρηματιστήρια, όπως το Σικάγο, οι δείκτες ανέβηκαν ενόσω υπήρχε ειρήνη. Όταν οι προσευχές σταμάτησαν, όλα τα στατιστικά αντιστράφηκαν.
Το πείραμα αυτό το έκαναν ξανά και ξανά, σε τέτοιο βαθμό που η επίδραση μπόρεσε να μετρηθεί και να εφαρμοστεί σε ένα μεγαλύτερο πείραμα που καταγράφτηκε στην εφημερίδα "Journal of Conflict Resolution" (Εφημερίδα Ανάλυσης Συγκρούσεων) το 1988. Αυτό το πείραμα ονομάστηκε "Σχέδιο Παγκόσμιας Ειρήνης" στη Μ. Ανατολή. Συνέβη κατά τον πόλεμο Λιβάνου-Ισραήλ στις αρχές του 1980, σαν αποτέλεσμα των προηγούμενων μελετών. Άνθρωποι εκπαιδευμένοι να νοιώθουν το συναίσθημα της ειρήνης τοποθετήθηκαν κατά μήκος των περιοχών του πολέμου στο Ισραήλ και στον Λίβανο.
Κατά τη διάρκεια που οι ερευνητές αποκαλούν "Παράθυρο της Προσευχής", όταν οι άνθρωποι ένοιωθαν αυτά τα συναισθήματα, οι τρομοκρατικές πράξεις έπεσαν στο μηδέν. Τα εγκλήματα μειώθηκαν. Οι επισκέψεις στις εντατικές των νοσοκομείων μειώθηκαν. Μάλιστα προσπάθησαν να κάνουν αυτά τα πειράματα διαφορετικές ώρες της ημέρας, διάφορες μέρες της εβδομάδας, για να σιγουρευτούν ότι δεν ευθύνονταν οι εβδομάδες ή τα Σαββατοκύριακα, ή σε διαφορετικές στιγμές μέσα στον μήνα, για να σιγουρευτούν ότι δεν έφταιγαν οι σεληνιακοί κύκλοι.
Όταν ολοκληρώθηκαν αυτά τα πειράματα, είδαν -αν και δεν ξέρουμε ακριβώς το γιατί αυτή η επίδραση συμβαίνει με τον τρόπο που συμβαίνει- ότι ο αλληλοσυσχετισμός είναι τόσο μεγάλος, που όταν ένας ορισμένος αριθμός ανθρώπων αρχίζει να νοιώθει το συναίσθημα της ειρήνης ή της θεραπείας σε ένα μέρος, η επίδραση εξαπλώνεται στην κοινότητά τους, πέρα από το μέρος όπου βρίσκονται. Αυτό είναι τόσο συγκεκριμένο που τώρα ξέρουμε: οι στατιστικολόγοι μπόρεσαν να προσδιορίσουν ακριβώς τον αριθμό των ανθρώπων που απαιτούνται για να αρχίσει κάτι τέτοιο. Θα σας πω τη συνταγή και μετά θα εξηγήσω τι σημαίνει.
Η επίδραση παρατηρείται όταν συμμετέχει ένας ορισμένος αριθμός ανθρώπων και ο ελάχιστος αριθμός είναι η τετραγωνική ρίζα του 1% του πληθυσμού. Αυτό σημαίνει ότι αν, πχ., έχεις μια πόλη ενός εκατομμυρίου, παίρνεις το 1% του 1.000.000 και βγάζεις την τετραγωνική ρίζα του 1 %. Αυτός ο αριθμός σου λέει πόσοι άνθρωποι είναι απαραίτητοι, είναι ο αριθμός αφετηρία δηλαδή, για να εκκινήσει η επίδραση. Προφανώς, όσοι περισσότεροι άνθρωποι συμμετέχουν, τόσο μεγαλύτερο θα είναι το αποτέλεσμα. Για μια πόλη ενός εκατομμυρίου ο αριθμός είναι μόλις 100. Σε έναν κόσμο 6 δισεκατομμυρίων, η τετραγωνική ρίζα του 1% είναι μόλις 8.000 άνθρωποι. Οχτώ χιλιάδες άνθρωποι (σύμφωνα με αυτές τις μελέτες, είναι το μόνο που απαιτείται) να νοιώσουν το συναίσθημα της ειρήνης στην καρδιά τους, σε μια δεδομένη στιγμή, ταυτόχρονα, για να ενεργοποιήσουν αυτή την συνειδητότητα μέσω του πεδίου που ξέρουμε σήμερα ότι υπάρχει, προκειμένου να έρθει η ειρήνη στον κόσμο μας ...
Κάθε συζήτηση περί αυτής της συναισθηματικής προσευχής, αυτού του χαμένου τύπου προσευχής, μερικές φορές φαίνεται κάτι παραπάνω από ‘ακαδημαϊκή’ ώσπου να την εφαρμόσουμε στη ζωή μας, να τη δούμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας ...
Στα τέλη του 1990 είχα την ευκαιρία να κάνω ακριβώς αυτό βλέποντας το βίντεο της θεραπείας μιας ανίατης ασθένειας μιας γυναίκας, όπου χρησιμοποιήθηκε ακριβώς η τεχνική για την οποία μιλάμε. Για μένα αυτή ήταν η πληροφορία που έβγαλε αυτόν τον χαμένο τύπο προσευχής, από το πλαίσιο του ακαδημαϊκού, σε κάτι πολύ αληθινό που μπορούμε να εφαρμόσουμε στη ζωή μας. Είχα την ευκαιρία να δω κάποιο βίντεο από τη θεραπεία ενός όγκου διαμέτρου 10εκ. μέσα στο σώμα μιας γυναίκας, ο οποίος είχε διαγνωσθεί μη εγχειρήσιμος.Σαν τελευταία λύση, πήγε σ' ένα νοσοκομείο στην Κεντρική Κίνα. Εκεί άρχισαν απλά να απευθύνονται στους τρόπους κατάφασης για τη ζωή, πώς θα μπορούσε να αλλάξει, πώς να ζει τη ζωή της. Της έμαθαν καταφατικούς τρόπους αναπνοής, καταφατικούς τρόπους διατροφής, απαλές κινήσεις ρύθμισης των ενεργειακών κέντρων του σώματός της. Καθώς τα έκανε αυτά και δυνάμωνε το σώμα της, κάποια στιγμή υποβλήθηκε σε μια διαδικασία που θα ήθελα να σας περιγράψω σαν ένα ισχυρό παράδειγμα του πώς ο κόσμος του συναισθήματος μέσα μας έχει επίδραση, σε αυτή την περίπτωση μια σχηματική επίδραση στον κόσμο, πέρα από το σώμα μας.
Σε αυτό το βίντεο λοιπόν, βλέπουμε τη γυναίκα ξαπλωμένη σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, απόλυτα ξύπνια, απόλυτα ενσυνείδητη. Πιστεύει σ? αυτό που πρόκειται να συμβεί... Μπροστά της έχει έναν τεχνικό υπέρηχων, που χειρίζεται μια συσκευή υπέρηχων πάνω στην κοιλιά της και το βλέπουμε στην οθόνη. Στο αριστερό μέρος της οθόνης έχουν παγώσει την εικόνα ως αναφορά, για να ξέρουν ποια ήταν η κατάστασή της εκείνη τη στιγμή. Στο δεξί μέρος της οθόνης μπορούμε να δούμε σε πραγματικό χρόνο. Καθώς τρεις πρακτικοί στέκονται πίσω της, δουλεύοντας με την ενέργεια του σώματός της και με τα συναισθήματα μέσα στα δικά τους σώματα, αρχίζουν να ψάλλουν μια λέξη που έχουν συνεννοηθεί ότι ενισχύει μέσα τους το συναίσθημα ότι έχει ήδη θεραπευτεί. Ο ψαλμός βασικά λέει:
"Είσαι ήδη καλά".
Καθώς νοιώθουν αυτό το συναίσθημα και λένε αυτές τις λέξεις μεταξύ τους, εμείς βλέπουμε στην οθόνη, σε πραγματικό χρόνο, τον ΚΑΡΚΙΝΟ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ 3λ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!
Δεν είναι όπως στα ντοκυμαντέρ, που βλέπεις ένα τριαντάφυλλο να ανθίζει σε τριάντα δευτερόλεπτα, ενώ κανονικά διαρκεί μέρες ... Εδώ, σ’ αυτό το βίντεο, αυτό συμβαίνει σε λιγότερο από 3 λεπτά! Το σώμα της ανταποκρίθηκε στα συναισθήματα των πρακτικών που είναι εκπαιδευμένοι να δίνουν αυτή τη θεραπεία και το μόνο που ένοιωθαν είναι το συναίσθημα του πως είναι να είσαι απέναντι σε μια γυναίκα που έχει ήδη γίνει καλά, που είναι απόλυτα ικανή, απόλυτα υγιής. Δεν έλεγαν "Φύγε κακέ καρκίνε" ...
Πρόκειται για έναν πολύ διαφορετικό τρόπο σκέψης και είναι ένα σχηματικό παράδειγμα του πώς ακριβώς λειτουργεί αυτή η αρχή. Είχα την ευκαιρία να μιλήσω με τον Λου Τσιν (Lu Chin), τον δημιουργό αυτού του φιλμ.
Τον ρώτησα: "Κι αν αυτοί οι πρακτικοί δεν ήταν εκεί; Θα μπορούσε αυτή η γυναίκα, ο καθένας μας, να το κάνει μόνος του;" Χαμογέλασε και μου είπε:
"Πιθανότατα θα το είχε καταφέρει μόνη της. Από την άλλη όμως, κάτι συμβαίνει με εμάς τους ανθρώπους. Φαίνεται ότι νοιώθουμε πιο δυνατοί όταν υποστηριζόμαστε από άλλους στα πράγματα που πιστεύουμε, που θέλουμε να πετύχουμε."
Έτσι, ενώ πιθανότατα θα μπορούσε να το έχει κάνει μόνη της, έχοντας εκείνους τους 3 πρακτικούς να δουλεύουν μαζί της, ήταν το ‘πάτημα’ που χρειαζόταν το σώμα της για να ανταποκριθεί. Το μόνο που έκαναν ήταν ότι ένοιωθαν το συναίσθημα ότι ήταν ήδη καλά και σε λιγότερο από 3λ το σώμα της ανταποκρίθηκε.
Η δυτική Φυσική αρχίζει τώρα να μας λέει ότι το ίδιο πεδίο που οδήγησε στη θεραπεία αυτής της γυναίκας, οδηγεί και στην Ειρήνη μεταξύ των κρατών. Είναι το ίδιο πράγμα σε διαφορετική κλίμακα, -η ίδια αρχή. Συμμετείχα επίσης σε πειράματα όπου χιλιάδες άνθρωποι ενώθηκαν μέσω διαδικτύου, συντονίστηκαν μια δεδομένη ώρα σε ένα χρονικό "παράθυρο", όπου μάθαμε να νοιώθουμε το συναίσθημα της Ειρήνης την ίδια εκείνη ώρα. Όταν το κάναμε αυτό, συνέβαιναν στον κόσμο πόλεμοι.
Επρόκειτο να βομβαρδιστεί το Ιράκ και ακυρώθηκε. Στη διάρκεια αυτού του χρονικού "παράθυρου", καθώς γινόταν αυτή η προσευχή, τα εγκλήματα μειώθηκαν, οι εντατικές μειώθηκαν. Έγινε μια έρευνα στο Πρίνστον όπου κατεγράφη το πεδίο συνειδητότητας παγκοσμίως, ενώ αυτές οι προσευχές ήταν σε εξέλιξη και είδαν στην οθόνη ότι η συνειδητότητα ανταποκρινόταν στους χιλιάδες ανθρώπους που ένοιωθαν το συναίσθημα της ειρήνης εκείνη τη στιγμή. Αυτό μας λέει ότι αυτό το πεδίο είναι μετρήσιμο. Μπορούμε να το μετρήσουμε σε μια οθόνη υπολογιστή. Αυτή η έρευνα του Πρίνστον ονομάστηκε " Έρευνα της Παγκόσμιας Συνειδητότητας".
Το πεδίο λοιπόν, υπάρχει. Είναι εκεί έξω. Ανταποκρίνεται σε μας με τρόπους που μόλις αρχίζουμε να κατανοούμε. Ακόμα πιο πρόσφατα έγινε μια έρευνα από τον επιστήμονα Masuru Emoto (Μαζούρου Ιμότο), όσον αφορά τη σχέση ανθρώπινου συναισθήματος και νερού. Δείχνει αυτή τη σχέση με ακόμη μεγαλύτερη σαφήνεια.
Αυτοί οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι, σταγόνες νερού, -το οποίο ούτως ή άλλως αποτελεί το 70% του σώματός μας- ανταποκρίνονται στο ανθρώπινο συναίσθημα, είτε προέρχεται από το σώμα, είτε είναι γραμμένο σε ετικέτες πάνω στις φιάλες, -δηλαδή, στο συναίσθημα του ερευνητή καθώς τοποθετεί τις ετικέτες. Στην συνέχεια καταψύχουν τις φιάλες για συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Όταν τις αποψύχουν, καθώς το νερό λειώνει, κρυσταλλοποιείται. Αυτοί οι κρύσταλλοι μας λένε τι συνέβη με το συναίσθημα, -την συνειδητότητα του νερού.
Για παράδειγμα, πήραν πολύ μολυσμένο νερό, πολύ τοξικό, από την πιο μολυσμένη περιοχή της Ιαπωνίας. Αυτό το νερό δεν κρυσταλλοποιείται κι όταν το παρατηρήσεις στο μικροσκόπιο βλέπεις μια λασπώδη, θολή μορφή. Δεν παρουσιάζει καθόλου συμμετρία ή κρυσταλλική δομή. Αφού προβλήθηκαν σ’ αυτό συναισθήματα -όταν, πχ., 500 άτομα προσευχήθηκαν πάνω από λίγο μόνο από αυτό το μολυσμένο νερό- ενώ η πρώτη εικόνα δείχνει το νερό σε τοξική κατάσταση- η "μετά" εικόνα δείχνει το ίδιο νερό πανέμορφο, πεντακάθαρο, κρυσταλλοποιημένο, τελείως συμμετρικό. Είναι καθαρά το αποτέλεσμα της διάδρασης του ανθρώπινου συναισθήματος με το νερό.
Κάποιες άλλες μελέτες δείχνουν οικογένειες, παιδιά με γονείς, να έχουν κυκλώσει μια φιάλη με πολύ μολυσμένο, τοξικό νερό το οποίο επίσης δεν μπορεί να κρυσταλλοποιηθεί. Επινοούν ένα παιχνίδι :
Τα παιδιά στέλνουν αγάπη στο νερό. Λένε ‘σ’ αγαπάμε νερό, σ’ ευχαριστούμε, σ’ εκτιμούμε νερό, για ό,τι μας φέρνεις στον κόσμο μας και στη ζωή μας’. Μέσα σ’ αυτήν την αθωότητα, αφυπνίζουν μέσα τους αυθεντικά συναισθήματα. Η συνέχεια της έρευνας δείχνει ότι το νερό που έχει δεχτεί αυτήν την ενέργεια από τα παιδιά και τις οικογένειές τους, - συναισθήματα που οι Αρχαίοι ονόμαζαν ‘προσευχή’, - αυτό το νερό αρχίζει να κρυσταλλοποιείται σε όμορφες, συμμετρικές, ξεκάθαρες μορφές, δείχνοντας άλλη μια φορά, ότι υπάρχει άμεση επίδραση μεταξύ αυτού που νοιώθουμε μέσα στο σώμα μας και αυτού που βρίσκεται πέρα από το σώμα μας.Αυτό είναι ένα πανέμορφο, πολύ ενδεικτικό παράδειγμα, για τον τρόπο με τον οποίο κάθε ένας από μας μπορεί να συμμετέχει, - όχι να κατευθύνει, ή να μεταχειριστεί-, αλλά, να συμμετέχει, στα γεγονότα του κόσμου μας, της ζωής μας, της οικογένειάς, της κοινότητάς του σώματός μας, μέσω του πεδίου που συνδέει τα πάντα μέσα στην Δημιουργία.
ΤΟ ΠΕΔΙΟ ΩΣ ΟΛΟΓΡΑΜΜΑ
Μία από τις πιο ισχυρές αρχές, όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο αυτό το πεδίο λειτουργεί, είναι το γεγονός ότι το πεδίο αυτό φαίνεται να είναι ολογραφικό από τη φύση του.
Ο ορισμός του ολογράμματος είναι ότι, όσο κι αν διαιρέσεις ένα μοτίβο το όλον παραμένει ακόμα και στο μικρότερο κομμάτι. Για παράδειγμα, πριν από χρόνια, υπήρχαν κάτι σελιδοδείκτες, κάτι φανταχτερές λωρίδες, που είχαν εικόνες όπως ένα ανθισμένο τριαντάφυλλο, ή μια παναγιά, ή ένα δελφίνι να πηδάει από μια πυραμίδα. Αυτούς τους σελιδοδείκτες, αν ήταν πραγματικά ολογράμματα, θα μπορούσες να τους κόψεις σε πολύ μικρά κομμάτια ξανά και ξανά και αν κοίταγες με μεγεθυντικό φακό, θα έβλεπες ολόκληρο το σχέδιο ακόμα και στο μικρότερο κομμάτι.
Μοιράζομαι αυτή την αρχή γιατί, όπως φαίνεται, η συνειδητότητά μας, μέσω αυτού του πεδίου, λειτουργεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Αυτό σημαίνει ότι όλοι μας, ως μέρη του μεγαλύτερου μοτίβου, είμαστε συνδεδεμένοι.Έτσι, τα φαινομενικά ασήμαντα πράγματα που κάνουμε κάθε μέρα, - το πώς συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλον στο οικογενειακό τραπέζι, το πώς νοιώθουμε βλέποντας τις ειδήσεις, το πώς αντιδρούμε όταν ο μπροστινός οδηγός μας κόβει το δρόμο..., - σε όλες αυτές τις φαινομενικά ασήμαντες στιγμές της ζωής μας, στην πραγματικότητα κάνουμε μια συζήτηση με αυτό το πεδίο, το κβαντικό ολόγραμμα, το νου του Θεού, ατομικά. Κι αν βάλουμε μαζί όλες αυτές τις μικρές συζητήσεις, αυτό γίνεται η συλλογική απάντηση.
Το πεδίο αντικατοπτρίζει τη συλλογική αγάπη, τη συλλογική εκτίμηση, ή αγνωμοσύνη, το συλλογικό θυμό, οργή, ή φόβο. Έτσι, καθώς βλέπουμε τα γεγονότα στη ζωή μας να ξεδιπλώνονται και αναρωτιόμαστε "Γιατί να συμβαίνουν αυτά; Πώς μπορεί να γίνονται αυτά έτσι; " καλό θα ήταν να κρατήσει ο καθένας μας αυτές τις αρχές στο νου του και να ρωτήσει το εαυτό του :
"Πιστεύεις, βλέπεις αυτές τις αρχές, (που μόλις περιέγραψα), τις βλέπεις να εκδηλώνονται στον κόσμο γύρω σου;" Και αν η απάντηση είναι ναι, η αρχή δουλεύει αμφίδρομα : όταν αρχίζουμε να νοιώθουμε τα συναισθήματα των πραγμάτων που θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας και στον κόσμο μας, το ολόγραμμα εξ ορισμού θα αντικατοπτρίσει αυτά τα συναισθήματα πίσω σε εμάς.
Ακούω από πολλούς ανθρώπους ότι "όταν προσφέρουμε την προσευχή μας μέσα από το σώμα μας, πρέπει να σταλεί στο μέρος που επιθυμούμε. Αν προσευχόμαστε για τη Μέση Ανατολή, πρέπει να ‘στείλουμε’ την ενέργεια εκεί. Αν προσευχόμαστε για τη θεραπεία των αγαπημένων μας, πως πρέπει με κάποιο τρόπο να εκπέμψουμε από το σώμα μας προς τα εκεί που βρίσκονται."
Αυτές είναι καλές προθέσεις, αλλά το ολόγραμμα μας λέει ότι δεν χρειάζεται να στείλουμε τίποτα πουθενά. Λέει πως όταν νοιώθουμε το συναίσθημα στο σώμα μας, αυτό ήδη υπάρχει παντού, επειδή είμαστε μέρος αυτού του όλου.
Ακριβώς όπως το σχέδιο παραμένει ακέραιο, όσο κι αν τεμαχίσουμε εκείνον τον σελιδοδείκτη, έτσι κι εμείς είμαστε μικρά κομμάτια αυτού του μεγαλύτερου ολογράμματος, αυτής της μεγαλύτερης συνειδητότητας. Επειδή, πολύ απλά, όταν αισθανόμαστε χρησιμοποιούμε την ενέργεια μέσα μας για να δημιουργήσουμε ότι διαλέξουμε, αυτό ήδη υπάρχει, παντού και πάντα.Ίσως σας έχει τύχει να πηγαίνετε να τηλεφωνήσετε σε κάποιον που συμπαθείτε και να δείτε ότι είναι ήδη στην άλλη άκρη της γραμμής. Με τη μητέρα μου το παθαίνω αυτό συχνά. Προσπαθώ να της τηλεφωνώ τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα απ’ όπου κι αν βρίσκομαι και συχνά την πετυχαίνω στην άλλη άκρη ή η γραμμή είναι κατειλημμένη επειδή εκείνη τη στιγμή μου τηλεφωνεί.
Άρα, όταν συμβαίνει αυτό, τι γίνεται; Πώς μεταφέρεται η πληροφορία ώστε να έχουμε αυτήν την ταυτόχρονη επαφή; Όλοι σχεδόν έχουμε αυτήν την εμπειρία. Ίσως το κβαντικό ολόγραμμα, η ολογραφική αρχή, να είναι η απάντηση, λόγω του ότι όταν νοιώθουμε κάτι σε ένα μέρος, σε κάποιο βαθμό αυτό το συναίσθημα υπάρχει ήδη σε κάθε άλλο μέρος. Και στο βαθμό που μπορούμε να εστιάσουμε σ’ αυτό το συναίσθημα και να "ακονίσουμε" αυτήν την ικανότητα, να νοιώθουμε συναισθήματα στην καρδιά μας, αντί απλά να τα σκεφτόμαστε στο μυαλό μας, στο βαθμό αυτό, έχουμε τη δυνατότητα να θεραπεύσουμε και να μεταφέρουμε πέρα από το σώμα μας ό,τι νοιώθουμε μέσα μας.
Τι μας λέει αλήθεια, αυτή η πληροφορία για τον τρόπο που ζούμε τη ζωή μας και για ό,τι βλέπουμε να συμβαίνει στον κόσμο μας; Αυτό που τουλάχιστον μας λέει είναι ότι κάτι υπάρχει εκεί έξω. Υπάρχει ένα πεδίο, μια ζωντανή ευφυΐα, που συνδέει τα πάντα στην Δημιουργία, μη εξαιρώντας τίποτα, οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο ή στο σώμα μας. Γνωρίζουμε λόγω αυτής της αρχής, ότι όλα είναι μέρος όλων των άλλων. Ξέρουμε ότι είμαστε συνδεδεμένοι μ’ αυτό το πεδίο μέσω αυτών που ονομάζουμε σκέψη, αίσθημα και συναίσθημα.
Πιο συγκεκριμένα, τα συναισθήματα στην καρδιά μας είναι η γλώσσα που μας ενώνει με το πεδίο. Είναι η γλώσσα που το πεδίο αναγνωρίζει. Το πεδίο ίσως να μην αναγνωρίζει τις διανοητικές διεργασίες της γλώσσας, όταν πχ. λέμε "Θεέ μου, κάνε να έρθει ειρήνη στον κόσμο". Σίγουρα όμως αναγνωρίζει τη γλώσσα του συναισθήματος όταν νοιώθουμε την ειρήνη στην καρδιά μας σαν να είναι ήδη εκεί.
Αυτές είναι οι αρχές, κάποιες πολύ ισχυρές αρχές, που μας άφησαν οι Αρχαίοι σε μια γλώσσα της εποχής τους. Σήμερα, 400 χρόνια μετά τη γέννηση της Δυτικής Επιστήμης, μόλις αρχίζουμε να κατανοούμε ακριβώς τις ίδιες αρχές. Κι ενώ, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε απόλυτα όσα γνωρίζουμε γι’ αυτό το πεδίο, από πού έρχεται, γιατί υπάρχει... , ξέρουμε αρκετά για να εφαρμόσουμε στη ζωή μας αυτές τις αρχές που είδαμε να λειτουργούν υπό συνθήκες εργαστηρίου και τις οποίες μας κληροδότησαν οι Αρχαίοι.
Κατά τη δική μου οπτική, πρόκειται για πολύ δυνατές πληροφορίες, γιατί πηγαίνουν την ιδέα της προσευχής πέρα από κάθε θρησκευτική ή πνευματική παράδοση και γιατί δημιουργούν μια εσωτερική τεχνολογία ανοιχτή σε όλους. Ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις μας, τον τρόπο ζωής μας, την γενεαλογία μας, την κληρονομιά μας, ή το πώς και πού διαλέγουμε να ζούμε, μας λέει ότι κάθε στιγμή έχουμε ένα συναίσθημα και λόγω αυτού του συναισθήματος επικοινωνούμε με τον κόσμο γύρω μας.
Έτσι, αντί να βλέπουμε την προσευχή σαν κάτι που "κάνουμε" πότε-πότε -όταν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο- και μετά σταματάμε και απομακρυνόμαστε, ίσως μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε την προσευχή ως τον τρόπο που νοιώθουμε στη ζωή μας και αφού νοιώθουμε πάντα, κάθε στιγμή της ζωής μας, η ζωή μας γίνεται προσευχή.
Μπορούμε πάντα να έχουμε το συναίσθημα της ειρήνης στην καρδιά μας. Είτε οδηγούμε, είτε μελετάμε, είτε πηγαίνοντας στα μαγαζιά ή στο αεροδρόμιο, αν σε ένα βαθμό, μπορούμε να νοιώσουμε αυτό το συναίσθημα, η ζωή γίνεται προσευχή. Έτσι, καθώς βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας, βλέπουμε έναν κόσμο που αλλάζει πολύ γρήγορα.
Μερικοί πιστεύουν ότι ο κόσμος είναι εκτός ελέγχου και νοιώθουν αδύναμοι να κάνουν οτιδήποτε. Αυτές οι αρχές όμως, μας θυμίζουν ότι είμαστε μέρος όλων όσων βλέπουμε. Ο κόσμος γύρω μας δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, από μια αντανάκλαση του ό,τι έχουμε γίνει εσωτερικά.
Η γλώσσα αυτών που ήρθαν πριν από εμάς, μας θυμίζει ότι πρέπει να γίνουμε αυτά τα οποία διαλέγουμε να μας συμβούν στη ζωή ... Πρέπει να γίνουμε η ειρήνη, η θεραπεία, η συνεργασία, η συμπόνια, η αγάπη, η φροντίδα, που θέλουμε να έχουμε στη ζωή μας. Πρέπει εμείς να γίνουμε αυτά τα πράγματα, έτσι ώστε το πεδίο να μας τα αντικατοπτρίσει. Με αυτό τον τρόπο, ο καθένας από εμάς, μαθαίνει πώς να είναι καλύτερος άνθρωπος και καθώς, μ’ αυτόν τον τρόπο, γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, χτίζουμε έναν καλύτερο κόσμο.
Πηγή
http://vickytoxotis.blogspot.com/2010/12/5.html
http://hellenic-spirit.blogspot.com/2010_12_29_archive.html
