Παραλειπόμενα:Η ταινία είναι ριμέικ του πρώτου κύκλου της σειράς κινουμένων σχεδίων Avatar: The Last Airbender (2005). Παρότι μοιάζει με manga είναι αμερικανικής παραγωγής. Με τον ίδιο τίτλο αρχικά προτίθονταν να βγάλουν και την ταινία. Όμως, ο James Cameron πρόλαβε να κατωχηρώσει το Avatar και η λέξη κόπηκε.
Η επιλογή των πρωταγωνιστών επέφερε αρνητικά σχόλια από τους φανατικούς του κόμικ. Το ζήτημα ενσκήπτει από την επιλογή λευκών ηθοποιών σε ρόλους Ασιατών. Θεωρήθηκε ρατσιστικό και υπήρχε ακόμα και μικρή διαδήλωση στην Φιλαδέλφια, εκεί που γινόταν το κάστινγκ των κομπάρσων.
Η ταινία βγαίνει με την προοπτική να γίνει τριλογία.
Πλοκή:
Οι περιπέτειες του Aang, ενός 10χρονου παιδιού, που τυχαίνει να είναι ο διάδοχος μιας μεγάλης αυτοκρατορίας. Ο Aang θα πρέπει να αφήσει την ξενοιασιά της παιδικής ηλικίας στην άκρη και να σταματήσει το Έθνος της Φωτιάς πριν υποδουλώσει τα Έθνη του Νερου της Γης και του Αέρα.Κριτική από το Cine.gr:
Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010
Ο M. Night Shyamalan αφού μετά κόπων και βασάνων επέβαλε τους προβληματισμούς του σε ταινίες όπως Η Έκτη Αίσθηση, Οιωνός και το Σκοτεινό Χωριό, επιστρέφει τώρα για να διηγηθεί κινηματογραφικά, ένα άγνωστο στο ευρύ κοινό κινούμενο σχέδιο, που διαθέτει μία πλοκή παρακινδυνευμένα απλοϊκή, ικανή να καταστρέψει αβίαστα τα όνειρα του ικανότερου δημιουργού. Ο Τελευταίος Μαχητής του Ανέμου προσεγγίζει την τριλογία της Narnia και Το Αστέρι του Βορρά, αποτυγχάνοντας σε μία ενδεχόμενη σύγκριση με αυτά. Πίσω από το κείμενό του κρύβεται η αναφορά στην ανθρώπινη χειραγώγηση της φύσης, η υποταγή των στοιχείων της στο υπέρτατο έλλογο ον, μία αναφορά σε οικολογικά ζήτημα και θέματα συνειδήσεως περί της αξιοπρεπής αντιμετώπισης του πλανήτη. Εντάσσεται στην κατηγορία των ταινιών δράσης με πρωταγωνιστές ανήλικους, που εδώ έχουν το ρόλο, τόσο του καλού, όσο και του κακού. Είχα πολύ καιρό να δω μία ταινία με βασικά προβλήματα δομής. Ο Ινδός πέφτει στην παγίδα του λιτού και απέριττου στόρι, καθηλώνεται στην ευκολία της επίπεδης ανάλυσης του συγγραφικού αναγνώσματος, με αποτέλεσμα να τη μεταφέρει στο σενάριό του, κυρίως στους διαλόγους, αλλά και στην σκηνοθετική του προσέγγιση. Εν συνεχεία, πάνω σε αυτά θέτει δημιουργικούς προβληματισμούς περί αισθητικής και τεχνικής, καταλήγοντας στην υπεραπλουστευμένη εφαρμογή τους. Κάνει τα εύκολα, δύσκολα και αποκαλύπτει μία απρόσμενη ανικανότητα να συνταιριάξει τα μέρη του συνόλου και να αναδείξει τις καλλιτεχνικές προθέσεις του ως δημιουργός, ανάγοντας ότι χτίζει, σε συνώνυμο της παρερμηνείας του όρου trash movie.
Η γλώσσα της ταινίας παραμένει καθ`όλη τη διάρκεια ξύλινη, τόσο στους διαλόγους, όσο και στη δράση, γεγονός που μεταφράζεται σε αδυναμία παραγωγής και μεταφοράς συναισθήματος. Η αποτύπωση του παραμυθιού είναι αποσπασματική, σχεδόν ανεξέλικτη, αφού το φιλμ δε διαθέτει ισορροπημένη ροή, καμία συνέχεια και κανένα απολύτως σοβαρό δραματουργικό στοιχείο. Έτσι μοιάζει με ανακόλουθη συρραφή, από μικρά χαριτωμένα κλιπάκια παιδικού ενθουσιασμού, φτιαγμένα από έναν ερασιτέχνη στον υπολογιστή.
Τα προβλήματα βέβαια δεν σταματούν εκεί. Γιατί, ο Shyamalan θαρρείς πως επέλεξε τους πρωταγωνιστές του με αποκλειστικό κριτήριο την έλλειψη εμπειρίας. Η διανομή των ρόλων είναι εσφαλμένη και αυτό δεν το διαπιστώνει κανείς μόνο σε σύγκριση με το κινούμενο σχέδιο, αλλά παρακολουθώντας μονάχα την συγκεκριμένη ταινία. Κανένας από τους πρωταγωνιστές δεν ανταποκρίνεται στη φύση του ήρωα που αναλαμβάνει να υποδυθεί, κάτι που αποκαλύπτεται πέραν από την υποκριτική αστάθεια και μέσα από την παρουσία, την «ξενική» εμφάνιση του καθένα σε συνάρτηση με το ρόλο, τη φύση του (Ασιάτες ήρωες), τη σοφία και τη λογική αυτού. Τελικά, από το The Last Airbender απουσιάζει όχι μόνο το νεύρο, αλλά και εκείνα τα στοιχεία που θα δικαιολογούσαν έναν (υποτιθέμενο) έμπειρο σκηνοθέτη. Τα πάντα είναι ξένα μεταξύ τους. Πομπώδεις χαρακτήρες, χωρίς προσωπικότητα, μέσα σε εικονικό περιβάλλον, με αισθητικά κακόγουστες λεπτομέρειες στο φόντο. Μικρά, διάσπαρτα κομμάτια, γεμάτα από βαρύγδουπα εφέ, τα οποία λειτουργούν ως αυτούσια αποτύπωση στο χώρο και όχι σε συνάρτηση με τις ανθρώπινες φιγούρες μέσα σε αυτόν, στιγματίζουν μία ταινία που χτίστηκε αποκλειστικά από κομπιούτερ και άφησε πίσω της όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν μία δημιουργία, αυτό που αποκαλούμε απλά ως «ταινία».
O άνθρωπος που ξαφνικά εμφανίστηκε από το πουθενά για να ξεγελάσει εκατομμύρια θεατών, φαίνεται πως δέχτηκε την τιμωρία της θείας κινηματογραφικής δίκης, η οποία τον έστειλε από νωρίς στο πυρ το εξώτερων. Δε θα ήθελα επουδενί να είμαι στη θέση του M. Night Shyamalan, που μόνο αμήχανος και νευρικός θα πρέπει να νοιώθει, όχι μόνο μπροστά στη θέαση αυτού του φιλμ, αλλά και στο γεγονός ότι αποτελεί μέρος του βιογραφικού του. Αναρωτιέμαι πάντως, αν έχει επίγνωση της δημιουργικής του κατάντιας. Γιατί περί τούτου πρόκειται.
Βαθμολογία:
(0.5/5)Επίσημο Site
Πηγή
http://www.cine.gr/
