Παράδοξο πρώτο: Θέλουμε να δούμε Ανάπτυξη με 23% ΦΠΑ και 45% φορολόγηση κερδών.
Αυτό δεν έχει γίνει ποτέ, δεν γίνεται τώρα, και ούτε πρόκειται να γίνει ποτέ στο μέλλον. Όταν από κάθε συναλλαγή αφαιρείται σχεδόν το 20% (18,7 ευρωλεπτά σε κάθε 1,00 ευρώ τελικής τιμής) σημαίνει ότι η καταναλωτική δύναμη καθενός και όλων είναι αντίστοιχα μειωμένη. Δεδομένου και του γεγονότος ότι η πληρωμή του ΦΠΑ προς το κράτος στη συντριπτική πλειοψηφία των συναλλαγών γίνεται από τον προμηθευτή εβδομάδες ως μήνες πριν πραγματικά εισπραχθούν τα χρήματα, ουσιαστικά μετατρέπει τον επιχειρηματία δανειστή του κράτους, με χρήματα που θα αφαιρεθούν από το κεφάλαιο κίνησης που δεν έχει, και που ανάλογα με το χώρο δραστηριοποίησης μπορεί και να μην εισπράξει ποτέ.
Αν καταφέρει, δε, να βγάλει και κέρδη στο σημερινό τοξικό περιβάλλον τότε η φορολόγηση κερδών με 45% επιβάλλει την θανάτωση κάθε επιχειρηματικής προσδοκίας του και επένδυσης.
Παράδοξο δεύτερο: Θέλουμε να δούμε Ανάπτυξη με ταυτόχρονο στραγγαλισμό ρευστότητας στις επιχειρήσεις.
Αυτό και αν δεν πρόκειται να δουλέψει ποτέ!
Το τραπεζικό σύστημα έχασε πρόσβαση στη διατραπεζική αγορά το 2010, η χρηματοδότηση των τραπεζών γίνεται με το σταγονόμετρο από την ΕΚΤ και μόνο για προϋπάρχουσα δανειοδότηση, και αυτό μόνο για την στήριξη του κράτους Λεβιάθαν σε βραχυπρόθεσμο δανεισμό. Στην πραγματικότητα εδώ και 3 χρόνια βιώνουμε πρωτοφανή πιστωτική συρρίκνωση προς τις επιχειρήσεις και τους καταναλωτές, ενώ το κόστος δανεισμού (επιτόκια) έχει εκτοξευτεί, και οι απαραίτητες καλύψεις πλέον εγγυώνται πρόσβαση σε δανεισμό μόνον σε όσους δεν τον χρειάζονται. Η ανακεφαλαιοποίηση που εικάζεται ότι θα έδινε κάποια ανάσα στο τραπεζικό σύστημα είναι και αυτή μια χίμαιρα, καθώς απλά θα καταστήσει το ενεργητικό τους υγιές, αλλά δεν θα τους παρέχει πρόσθετα κεφάλαια για να χρηματοδοτήσουν τις επιχειρήσεις. Ακόμα και αυτό αργεί από το Μάρτιο, με αποτέλεσμα οι τράπεζές μας να μη δανείζουν ούτε σε εκείνους που δεν το χρειάζονται. Άρα την τραπεζική χρηματοδότηση ξεχάστε τη.
Ταυτόχρονα, η υπερφορολόγηση των επιχειρήσεων από το κράτος τους αφαιρεί τις τελευταίες σταγόνες κεφαλαίου κίνησης, ενώ τα φέσια στην αγορά έχουν πολλαπλασιαστεί λόγω ρευστότητας κυρίως, μειώνοντας ακόμα περισσότερο την πιθανότητα επιβίωσης. Από την άλλη το κράτος είναι ο μεγαλύτερος μπαταχτσής της αγοράς, με δήθεν οφειλές 6,5 δισ. ευρώ προς ιδιωτικές επιχειρήσεις, που όμως δεν υπολογίζουν τις οφειλές από τους δήμους και τις κρατικές επιχειρήσεις.
Ανάπτυξη χωρίς ρευστότητα κανείς;
Παράδοξο τρίτο: Θέλουμε να δούμε Ανάπτυξη με υπερφορολόγηση και υπερκοστολόγηση της ενέργειας.
Μια επιχείρηση χρησιμοποιεί πρώτες ύλες, ενέργεια, ανθρώπινη εργασία και τεχνογνωσία, για να μετασχηματίζει τα παραπάνω σε εμπορεύσιμα προϊόντα και υπηρεσίες. Ανάλογα με το αντικείμενο, η ενέργεια μπορεί να αντιπροσωπεύει από 5% ως 30% ή και παραπάνω του συνολικού κόστους. Όταν το κόστος των καυσίμων περιέχει 65% φορολογία, ή τριπλασιασμό κόστους συγκριτικά με αυτό των ανταγωνιστών σε άλλες χώρες, είναι αθέμιτο να πιστεύουμε ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις μπορούν να ανταγωνιστούν τα εισαγόμενα είδη.
Ειδικά στην περίπτωση της ηλεκτρικής ενέργειας, που κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελεί ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της Ελλάδας καθώς η ΔΕΗ δεν πληρώνει κανέναν για το λιγνίτη που καταναλώνει, κάνουμε το λάθος να συγκρίνουμε την τιμή του ηλεκτρισμού μας με χώρες που αγοράζουν τα καύσιμά τους.
Φυσικά στην Ελλάδα το κόστος είναι υπερφουσκωμένο με προσλήψεις άνω των 20.000 ανθρώπων με μισθούς υπερτριπλάσιους της ιδιωτικής οικονομίας, για να κάνουν δουλειά που λιγότεροι από 10.000 θα ήταν υπεραρκετοί (συγκριτικά με στοιχεία της Πορτογαλικής ΔΕΗ). Έτσι έχουμε το πρόσθετο (υπό)παράδοξο να έχουμε αντίστοιχη τιμή ηλεκτρισμού με χώρες χωρίς ενεργειακά αποθέματα, απλώς και μόνο για να μισθοδοτούμε με χρυσάφι 10.000 παραπάνω ανθρώπους, σε μια χώρα των 10.000.000 ανθρώπων. Η παρασιτοκρατία καλά κρατεί.
Παράδοξο τέταρτο: Θέλουμε να δούμε Ανάπτυξη ενώ η νομοθεσία και η δημόσια διοίκηση τιμωρεί ενεργά την επιχειρηματικότητα.
Κατά της επιχειρηματικότητας στην Χώρα μας είναι το φορολογικό πλαίσιο, οι γραφειοκρατικές διαδικασίες αδειοδότησης και λειτουργίας μιας εταιρίας και οι δημόσιοι υπάλληλοι που τις στελεχώνουν, το σύστημα απονομής δικαιοσύνης, το ελλειμματικό πτωχευτικό δίκαιο, και η πλήρης έλλειψη προστασίας της επιχειρηματικότητας από αθέμιτο ανταγωνισμό. Ουσιαστικά το επιχειρείν στη συνείδηση της κοινωνίας είναι ισοδύναμο με δραστηριοποίηση σε σατανιστικές αιμοσταγείς αιρέσεις και με απαγωγές μικρών παιδιών.
Όταν τιμωρείς τον μικρό επιχειρηματία με πρόστιμο 1.000 ευρώ για μια μουτζούρα, περισσότερα πιθανόν απ’ όσα βγάζει το μήνα στην σημερινή κατάσταση της αγοράς, φυσικά και δεν λογίζεται ως άνθρωπος και δη εργαζόμενος! Είναι ευρέως αναμενόμενο στην απεχθή τάξη των μικρομεσαίων επιχειρηματιών (απ’ όπου αναμένεται η δημιουργία ανάπτυξης και θέσεων εργασίας) ότι το επόμενο φορολογικό πλαίσιο που θα βγει από τους “ειδήμονες” (που ούτε περίπτερο δεν έχουν διοικήσει) στους επόμενους 180-600 μήνες δεν θα έχει λιγότερες από 98.000 σελίδες μαζί με τις ερμηνευτικές εγκυκλίους, και θα τιμωρεί τις φορολογικές παραβάσεις από τελείες και ορθογραφικά και άνω: με ακρωτηριασμό των μελών του επιχειρηματία, ενώ τα απλά ορθογραφικά θα τιμωρούνται με ισόβια κάθειρξη.
Η αριστερίστικη υποκουλτούρα που έχει μολύνει τη συλλογική συνείδηση των Ελλήνων, όσο και η ανεύθυνη πολιτική 38 ετών βορειοαφρικανικού σοσιαλισμού της Μεταπολίτευσης, έχουν πλέον χαράξει ανεξίτηλα στο μυαλό του Έλληνα την εξίσωση "επιχειρηματίας = εχθρός της κοινωνίας”. Υπάρχουν και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που συμμερίζονται την απέχθεια της κοινωνίας προς τον ίδιο τους τον εαυτό. Μπορείτε να τους συναντήσετε σε νεκροτομεία ανά την Ελλάδα.
Φυσικά και τα ΜΜΕ συντελούν και αυτά το ρόλο τους στην δαιμονοποίηση του επιχειρείν. Με τις δημοσιεύσεις ισολογισμών που εισπράττουν άλλωστε τα συμφέρει να είναι απεχθής η τάξη των, ώστε η όποια διαμαρτυρία τους να μη λαμβάνεται στα σοβαρά.
Στην εχθρικότητα προς το επιχειρείν τα πρωτεία διεκδικούν από τις εφορίες τα απανταχόθεν υποχρεωτικής συμμετοχής Κρατικά Επιμελητήρια (στην πραγματικότητα είναι εκκολαπτήρια πολιτικών με τα χρήματα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων) και όταν δεν ενεργούν εις βάρος του επιχειρείν απλά τρώνε τα λεφτά του. Μάλιστα προ ολίγων ημερών ο επικεφαλής ενός εξ αυτών των κρατικών επιμελητηρίων είχε το θράσος να ζητήσει από το κράτος να φτιάξει νέα υπηρεσία δίωξης του παραεμπορίου. Με τρία χρόνια καθυστέρηση, και 65.000 λουκέτα μετά, ο καθένας ό,τι θυμάται χαίρεται. Φυσικά τα χρήματα των επιχειρήσεων προς το επιμελητήριο εκείνο έχουν ήδη φαγωθεί σε ταξίδια και φιλοξενία δημοσιογράφων σε εξωτικούς προορισμούς χωρίς εμπορικό ενδιαφέρον, ώστε να χρειάζεται πρόσθετη χρηματοδότηση για τη σύσταση του σώματος αυτού. Φυσικά τόσο η δημοτική όσο και η κανονική αστυνομία γνωρίζουν που βρίσκονται οι αποθήκες των λαθραίων (το μόνο που χρειάζεται να κάνουν είναι να ακολουθήσουν ένα λαθρέμπορο λιανοπωλητή), αλλά φυσικά χρειάζεται ειδικό σώμα για να κάνει αυτό που δεν κάνει η έννομη τάξη.
Αν η αντίληψη περί επιχειρηματικότητας δεν αλλάξει συνολικά στη συνείδηση των Ελλήνων, είναι αδύνατον να ευδοκιμήσει το επιχειρείν στη Χώρα μας, και άρα αδύνατον να έχουμε Ανάπτυξη.
Επάνω στους απεχθείς μικρομεσαίους επιχειρηματίες, φυσικά και έχει αυτονόητο δικαίωμα να ασελγεί παντειοτρόπως ο καθημερινός δημόσιος υπάλληλος, βάζοντάς τους να τρέχουν μπρος-πίσω για να του φέρουν χαρτιά που σκαρφίστηκε εκείνη την ώρα, έτσι για πλάκα (δικαίωμά του είναι έτσι κι αλλιώς), ή στέλνοντάς τους πίσω για να ξαναφέρουν τα ίδια χαρτιά χωρίς τις τελείες, ή με άλλες ημερομηνίες, ή με μονοτονικό. Να μη μιλήσω για γρηγορόσημα και εκβιασμούς. Έτσι κι αλλιώς ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας στην Ελλάδα χαίρει της υπόληψης και κρατικής προστασίας που είχαν οι Εβραίοι στη Ναζιστική Γερμανία.
Παράδοξο πέμπτο: Θέλουμε να δούμε ανάπτυξη κρατώντας κλειστά τα επαγγέλματα.
Όποιος ιδιοκτήτης ακινήτου έχει πληρώσει 10.000 ευρώ για μισή ώρα δουλειάς κόπυ-πέηστ ενός συμβολαιογράφου ξέρει ακριβώς τι εννοώ. Όποιος αγρότης έχει πληρώσει μεταφορικά 70 χιλιομέτρων το 75% της τελικής τιμής πώλησης των προϊόντων που καλλιεργούσε ένα χρόνο, ξέρει επίσης τι εννοώ. Οι άλλοι ας ρωτήσουν τους προηγούμενους, ή ας δουν στο ‘Ιντερνετ πόσο πληρώνουν οι υπόλοιποι ευρωπαίοι τα προϊόντα στα σούπερ μάρκετ.
“Ανάπτυξη με κλειστά επαγγέλματα” είναι το νέο ανέκδοτο που κυκλοφορεί στους διαδρόμους των Βρυξελλών. Αυτό και η “Τραβεστί απελευθέρωση των Μεταφορών στην Ελλάδα”.
Αν όλα τα παραπάνω δεν καταργηθούν και ξεριζωθούν οριστικά, Ανάπτυξη στην Ελλάδα, τη Χώρα του Υπαρκτού Σουρεαλισμού, δεν πρόκειται να δούμε.
Εκτός και αν όντως είμαστε σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, όπου οι νόμοι της φύσεως δεν ισχύουν...
Παρακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο twitter: @Agissilaos
