Το 69 μ.Χ οι Εβραίοι επαναστάσησαν κατά της εξουσίας του Ρωμαίου αυτοκράτορα Βεσπασιανού που έστειλε τον γιο του Τίτο να καταστείλει την εξέγερση.Ο Τίτος πολιόρκησε την Ιερουσαλήμ και το 70 μ.Χ η πόλη έπεσε λεηλατήθηκε και ο ναός του Σολομώντα παραδόθηκε στις φλόγες.
Εκείνη την εποχή υπήρχαν και άλλα ιερά σημεία μέσα στην πόλη αφιερωμένα σε μια νεα θρησκεία.Ανάμεσα τους ένας λόφος ο Γολγοθάς και ένας τάφος.
Απο την στιγμή της ανάληψης του Κυρίου δημιουργήθηκε η πρώτη χριστιανική εκκλησία με πρώτο επίσκοπο τον απόστολο Ιάκωβο.
Αν και σαν χώροι λατρείας υπήρχαν χρειάστηκαν πολλά χρόνια και η επίσκεψη της μητέρας του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Ελένης στην Ιερουσαλήμ που έχτισε μια μεγάλη βασιλική στον τόπο της Σταυρώσεως και του Αγίου Τάφου.
Μετά την διάλυση του δυτικού τμήματος της ρωμαικής αυτοκρατορίας και την κατάληψη του απο τους Γότθους ύστερα απο την μάχη της Ανδριανούπολης το 375.
Η ανατολική αυτοκρατορία ήταν αυτό απο απέμεινε όμως σε αντίθεση με την Δύση που κατέρευσε άκμαζε διαρκώς.
Ο αδιαμφισβήτητος πλεον ηγέτης του τότε γνωστού κόσμου ήταν ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου και ο μόνος του αντίπαλος ήταν η Περσία.
Το 610 οι Πέρσες εισέβαλαν στο Βυζάντιο και με την βοήθεια της εβραικής κοινότητας κυριευσαν το 614 την Ιερουσαλήμ.
65.000 χριστιανοί σφαγιάστηκαν και 30.000 πουλήθηκαν ως δούλοι.
Οι Πέρσες έκαψαν την εκκλησία του Παναγίου Τάφου και πήραν ως τρόπαιο τον Τίμιο Σταυρό.
Χρειάστηκαν να περάσουν 16 χρόνια ώστε ο αυτοκράτορας Ηράκλειος να συντρίψει τελικώς την περσική αυτοκρατορία και να επανακτήσει το ιερό σύμβολο.
Για τους Πέρσες όμως αυτό ήταν η αρχή του τέλους καθώς εξαντλημένοι απο τον μακροχρόνιο πόλεμο δεν μπόρεσαν να αντιταχθούν στην επίθεση μιας νεας θρησκείας.
Εξαντλημένοι όμως ήταν και οι Βυζαντινοί.
Μόλις το 622 ο Μωάμεθ είχε αρχίσει τα κυρήγματα του και μέσα σε δεκα χρόνια ο ισλαμισμός ήταν η κυρίαρχη θρησκεία στην Αραβία.
Ετσι το 638 ένας απο τους διαδόχους του Μωάμεθ ο χαλίφης Ομάρ επιτέθηκε και κατόρθωσε να καταλάβει χωρίς δυσκολία την Ιερουσαλήμ.
Μέσα σε μόλις 50 χρόνια οι μουσουλμάνοι κατάφεραν να κυριεύσουν ολόκληρη την ακτή της Β.Αφρικής,την νότια Ισπανία,την Περσική αυτοκρατορία και όλα τα ανατολικά εδάφη ως την Ινδία.Κατόρθωσαν να φτάσουν μέχρι τα τείχη του Βυζαντίου όμως το κράτος της Ανατολής πρόλαβε να αναδιοργανωθεί και έτσι τα σύνορα του χριστιανισμού σταθεροποιήθηκαν στην Μικρά Ασία.
Παρόλα αυτά η εκκλησία στην Ιερουσαλήμ κατόρθωνε να επιβιώσει.
Ο Μωάμεθ πρότεινε σε όλους τους κατακτημένους λαούς δυο εναλλακτικές λύσεις ή προσχώρηση στο Ισλάμ ή θάνατο.Εξαίρεση απο αυτό τον νόμο είχαν οι Εβραίοι,οι οπαδοί του Ζωροάστρη και οι Χριστιανοί επειδή λατρευαν έναν και μοναδικό Θεό.
Το αντίτιμο όμως αυτού του προνομίου ήταν επαχθείς φόροι αλλά και απαγορεύσεις όπως δεν μπορούσαν να φέρουν όπλα ή να καβαλούν άλογο κ.α
Οι χριστιανοί εξακολουθούσαν να έχουν στην κατοχή τους τους Αγίους Τόπους όμως απαγορευόταν να χτίσουν εκκλησίες.
Οι χριστιανοί της Συρίας και της Παλαιστίνης αναγνώριζαν ως αρχηγό της εκκλησίας τους τον Βυζαντινό αυτοκράτορα και αναγκαστικά ο χαλίφης τον σεβόταν ως κοσμικό μονάρχη που είχε με όρια μεν αλλά έστω κάποιο λόγο για την τύχη των χριστιανών που ζούσαν κατω απο την μουσουλμανική κυριαρχία.
Οι προσκυνητές εξακολουθούσαν να επισκέπτονται την Ιερουσαλήμ κατι που βολευε και τον χαλίφη που έβλεπε να εισρέουν χρήματα στην πόλη απο τους προσκυνητές.
Αυτό άλλαξε με την στέψη του Καρλογμάγνου απο τον πάπα το 800 δημιουργώντας εκ νεου ένα δυτικο χριστιανικό βασίλειο.
Μια κίνηση που δεν είδε με καλό μάτι η Ανατολή.Ο Καρλομάγνος τότε για να αποφύγει την σύγκρουση με τους πανίσχυρους Βυζαντινούς συμμάχησε με τον χαλίφη Χαρούν Ρασίντ και πλεόν ο αυτοκράτορας της Δύσης αναγνωριζόταν ως ο προστάτης των προσκυνητών.
Στα μέσα του 10ου αιώνα το ενωμένο χαλιφάτο χωρίστηκε.Ο ένας χαλίφης είχε έδρα την Βαγδάτη και εξουσίαζε την Μεσοποταμία και την Ανατολή και ο άλλος βρισκόταν στο Κάιρο και κυβερνούσε την Παλαιστίνη και την Αφρική.
Το 1004 ο χαλίφης του Καίρου Χακίμ επιτέθηκε αιφνιδιαστικά στην Ιερουσαλήμ και αφού έσφαξε χιλιάδες κατοίκους διέταξε να γκρεμιστεί ο ναός του Αγίου Τάφου.
Ακολούθως όμως έγινε το εξής παράδοξο.Ο χαλίφης άρχισε να διακυρήττει πως είναι ο θεός με αποτέλεσμα όλοι να καταλάβουν πως ήταν τρελλός και τον εκθρόνισαν.
Ο διάδοχος του καταλαβαίνοντας το λάθος επέτρεψε στον Βυζαντινό αυτοκράτορα να ξαναχτίση την εκκλησία και να αποκαταστήσει τις ζημιές που έγιναν.
Σε εκείνη όμως την περίοδο εμφανίστηκε στην Μικρά Ασία μια νομαδική φυλή των στεπών της νότιας Ρωσίας.Οι Τούρκοι.
Αν και πρόσφατα είχαν προσηλυτισθή στο Ισλάμ ήταν άξεστοι όπως τους αποκαλούσαν οι άλλοι ομόθρησκοι τους.Αρκετά όμως ισχυροί άρχισαν να κάνουν επιδρομές στα εδάφη της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Αποτέλεσμα ήταν ο αυτοκράτορας Ρωμανός Διογένης να κυρήξει πόλεμο κατά του τούρκου σουλτάνου.Οι δυο στρατοί συγκρούστηκαν στο Ματζικέρτ τον Αύγουστο του 1071 με τραγικά αποτελέσματα καθώς ο αυτοκράτορας αιμαλωτίστηκε και ο βυζαντινός στρατός διασκορπίστηκε.
Αυτό κυριολεκτικά ήταν μια συμφορά αφού η αυτοκρατορία δεν μπόρεσε ποτέ να συνέλθει απο αυτό το πλήγμα.Ο τακτικός στρατός είχε διαλυθεί και ο καθε ευγενής και αξιωματούχος ζητουσε τον αυτοκρατορικό θρόνο για τον εαυτό του.Το χάος που υπήρχε ευνοούσε τους Τούρκους οι οποίοι εισέβαλαν στην Μικρά Ασία καίγοντας και λεηλατώντας ανενόχλητοι.
Οι φρουρές των πόλεων προσπάθησαν να αντισταθούν αλλά το χαος που υπήρχε με την συνεχή ενθρόνιση και εκθρόνιση επίδοξων αυτοκρατόρων οδήγησε τελικά στην παράδοση.
Μερικοί μάλιστα μνηστήρες του θρόνου δεν δίσταζαν να στρατολογούν τούρκους μισθοφόρους.Αποκορύφωμα ήταν η αποστολή τουρκικού μισθοφορικού σώματος προς υπέρασπιση της Νίκαιας.Οταν όμως οι Τούρκοι μπήκαν στην πόλη αποφάσισαν να την κρατήσουν για τον εαυτό τους.
Αλλος τούρκος αρχηγός κατέλαβε την Σμύρνη και άρχισε να ετοιμάζει στόλο.
Το 1085 μάλιστα ο αρμένιος κυβερνήτης της Αντιοχείας δεν δίστασε να πουλήσει!! την πόλη στους Τούρκους.Αλλοι Τούρκοι αρχηγοί κατάφεραν να καταλάβουν τα φρούρια της Κιλικίας.
Παντού υπήρχε χάος καθώς όλοι πολεμούσαν μεταξύ τους ακόμα και Τούρκοι με Τούρκους.
Η Ιερουσαλήμ βρισκόταν πλεον στα χέρια του χαλίφη της Αιγύπτου αλλά οι προσκυνητές δεν μπορούσαν να πάνε.
Η έλλειψη ενότητας μεταξύ των μουσουλμάνων έδωσε την ευκαιρία στον αυτοκράτορα Αλέξιο να πάρει πρωτοβουλία.Με μια διαλυμένη όμως οικονομικά αυτοκρατορία στράφηκε για βοήθεια προς το κράτος της Δύσης την Αγία Ρωμαική Αυτοκρατορία των Γερμανών όπως λεγόταν τώρα.
Ομως υπήρχαν δυο προβλήματα.Η διαδοχή στο θρόνο της Δύσης σε μεγάλο βαθμό οριζόταν απο τους ευγενείς οι οποίοι με την σειρά τους ζητούσαν ανταλάγματα για να αναγνωρίσουν τον αυτοκράτορα.Επιπροσθέτως ο δυτικός αυτοκράτορας δεν μπορούσε να έχει τον τίτλο αν δεν τον έστεφε ο πάπας της Ρώμης.
Αυτό το πρόβλημα "έλυσε" ο Ερρίκος Δ που απλά εκθρόνισε τον πάπα και διόρισε έναν της αρεσκείας του με αποτέλεσμα να υπάρχουν πανω απο έναν αιώνα δυο ποντίφικες και ο καθε ένας να υποστηρίζει πως είναι νόμιμος.
Αυτή την κατάσταση διέλυσε ο παπας Ουρβάνος Β που καθότι και φιλοπόλεμος εισέβαλε στην Β.Ιταλία με την βοήθεια Ισπανών,Αγγλων και Γάλλων και εδραίωσε την θέση του.
Ακολούθως το 1095 συγκάλεσε σύνοδο στην Πιατσέντσα για να καταδικάσει τον Ερρίκο τον Δ.Ενω συνεδρίαζε η σύνοδος έφτασαν οι απεσταλμένοι του αυτοκράτορα Αλέξιου που ζητούσε βοήθεια εναντίον των Τούρκων.
Ο Ουρβάνος δέχτηκε και τελικά συγκάλεσε νεα σύνοδο στο Κλερμόν της Γαλλίας πλην όμως κανείς μεγάλος βασιλιάς δεν παρέστει καθώς ο Ερρίκος ο Δ της Γερμανίας ήταν εχθρός του πάπα.Ο Γουλιέλμος της Αγγλίας δεν φημιζόταν για την πίστη του ενω και ο Φίλιππος της Ισπανίας ήταν σε κόντρα με τον πάπα αλλά και ηταν απασχολημένος με τον πόλεμο κατά των Μαυριτανών.
Παρόλα αυτά ο Ουρβάνος δεν πτοήθηκε και με το "Το θέλει ο Θεός" και την υπόσχεση ότι όποιοι κατόρθωναν να φτάσουν στους Αγίους Τόπους θα συγχωρούνταν οι αμαρτίες τους.
Αλλά και γνωρίζοντας ότι με την πτώση της Ανατολής θα ακολουθούσε η Δύση όρισε ως τόπο συγκέντρωσης των εθελοντών την 15η Αυγούστου 1096 την Πόλη.
Παρόλο όμως τον ενθουσιασμό των 35.000 ιπποτών που μαζεύτηκαν η επιχείρηση γνώρισε παταγώδη αποτυχία αφού η δύναμη αυτή διασκορπίστηκε απο τους Τούρκους στην Νίκαια.
Νέα προσπάθεια έγινε τον επόμενο χρόνο και αυτή την φορά ο χριστιανικός στρατός καλύτερα οργανωμένος εισχώρησε στην Μικρά Ασία και κατέλαβε την Εδεσσα και την Αντιόχεια και τελικά το 1099 και την Ιερουσαλήμ δημιουργώντας ένα νεο βασίλειο με επικεφαλής τον Γοδεφρίδο ντε Μπουγιόν.
Το 1144 οι Τούρκοι ανακατέλαβαν την Εδεσσα και αυτό προκάλσεσε 2η σταυροφορία με αρχηγό τον Λουδοβίκο Ζ της Γαλλίας που οδήγησε σε αποτυχία.
Το 1186 ο σελτζούκος Τούρκος Σαλαντίν που είχε επιβληθεί στους μουσουλμάνους της Συρίας και της Αιγύπτου πέτυχε μεγάλη νίκη κατά των χριστιανών στην Τιβεριάδα και το 1187 κυρίευσε την Ιερουσαλήμ.
Ηταν ώρα για την 3η σταυροφορία με αρχηγό τον Φρειδερίκο Α που οδήγησε στρατό προς ανακατάληψη της πόλης όμως κατά την διαδρομή πέθανε και ο στρατός του διαλύθηκε.
Οι υπόλοιποι χριστιανοί ηγεμόνες που τον ακολουθούσαν συνέχισαν και κατάφεραν να εισβάλλουν δια θαλάσσης στην Παλαιστίνη κυριεύοντας το λιμάνι της Ακρας.
Η σταυροφορία τελικά έλαβε τέλος με συνθήκη το 1192 που δεν πέτυχε τιποτα άλλο παρά ελευθερη πρόσβαση των προσκυνητών.
Μεταξύ του 1202 και 1270 οργανώθηκαν άλλες 4 σταυροφορίες με ανύπαρκτα αποτελέσματα.Με σημείο ντροπής την 4η όπου και λεηλατήθηκε η Κωνσταντινούπολη.
Το 1272 ο Εδουάρδος ο Α βασιλιάς της Αγγλιας αποδέχθηκε ότι η κατάκτηση Αιγύπτου και Παλαιστίνης δεν ήταν εφικτή και με αυτό τον τρόπο τερματίστηκε οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια.
Πηγή
http://protesilaos.blogspot.com/2011/02/blog-post_16.html
