Το 8ωρο είναι δεδομένο ότι το «παραβιάζει». Από τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου (σε μερικές περιπτώσεις ακόμα και του δημοτικού), εκτός από την υποχρεωτική αποστήθιση ενός τεράστιου και εν πολλοίς αχρείαστου, όγκου διδακτέας ύλης, έχει να αναπληρώσει τα «κενά» που το ίδιο το σχολείο και το ίδιο το σύστημα του προκαλούν, τρέχοντας αριστερά και δεξιά σε ιδιαίτερα μαθήματα. Σε καμία άλλη χώρα της Ευρώπης, σε τόσο μεγάλη κλίμακα, δεν επιβεβαιώνεται με τέτοιον τρόπο, δηλαδή αυτόν της σχεδόν επιβαλλόμενης «ενισχυτικής διδασκαλίας» (που είναι η... επιστημονική ερμηνεία της απάτης των «ιδιαίτερων»), η πλήρης αποτυχία του εκπαιδευτικού συστήματος. Στην περίπτωση αυτή, το αξίωμα που λέει ότι «όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος» είναι εκτός εκπαιδευτικής λογικής. Μπορεί, πράγματι, να μαθαίνουμε στα παιδιά μας πώς να αντιμετωπίζουν με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο την εκάστοτε εξεταστική διαδικασία, μπορεί πράγματι από το πολύ στρίμωγμα που υφίστανται τα παιδιά από γονείς και δασκάλους να ξοδεύουν ώρες ατέλειωτες στο διάβασμα, αλλά το προσωπικό και κοινωνικό τους κόστος είναι ασύγκριτα πιο επώδυνο απ' την πρόσκαιρη «ευτυχία» που μπορεί να τους χαρίσει μία εξεταστική τους επιτυχία. Στις πιο πολλές χώρες της Ευρώπης τα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο τους μέχρι το μεσημέρι, επιστρέφουν στο σπίτι για να φάνε, και από κει και ύστερα έχουν όλο το χρόνο μπροστά τους για να κάνουν αθλητισμό, να μάθουν ένα μουσικό όργανο και να εξασκηθούν σε αυτό, να συμμετάσχουν σε θεατρικές ομάδες ή άλλους πολιτιστικούς, περιβαλλοντικούς, φιλανθρωπικούς ή και απλά ψυχαγωγικούς ομίλους ή και να «σκοτώσουν» την ώρα τους με φίλους και παιχνίδια. Η δουλειά που έχουν να κάνουν στο σπίτι για το σχολείο, εξαιρουμένων των ημερών και περιόδων που υπάρχει κάποια εξέταση, δεν ξεπερνά τη μία ώρα την ημέρα. Ιδιαίτερα, κατ' οίκον μαθήματα γίνονται μόνο για μαθητές και μαθήτριες με σοβαρές μαθησιακές δυσκολίες και, μάλιστα, συνήθως είναι πεπερασμένου χρόνου - διαρκούν, δηλαδή, μέχρις ότου αντιμετωπισθεί το πρόβλημα. Στην Ελλάδα, ή «δεύτερη μαθητική ζωή» των παιδιών υπάρχει τις απογευματινές και βραδινές ώρες, ακόμα και τα Σαββατοκύριακα, στα φροντιστήρια και στα κατ' οίκον ιδιαίτερα. Όσο και αν έχει... καθιερωθεί ως «καθεστώς» αυτό το πράγμα, οι μαθητές ξέρουν ότι είναι μία ανωμαλία του συστήματος. Η μάλλον, μία ακόμα από τις πολλές ανωμαλίες που έχουν «καθιερωθεί» στη σύγχρονη κοινωνία μας, κάνοντάς την λιγότερο ανθρώπινη, πιο δύσκολη, δίχως περιθώρια αληθινή επικοινωνίας και με συνεχές και αβάσταχτο οικονομικό βάρος για τους εκατοντάδες χιλιάδες που, αναγκαστικά πλέον, πληρώνουν. Ένα παιδί 13, 14, 15 και παραπάνω ετών, που ξεκινάει τη μέρα του από τις 7 το πρωί και τελειώνει με ιδιαίτερα και διάβασμα γύρω στις 10, 11 και 12 το βράδυ, δεν ζει μια νορμάλ για την ηλικία του ζωή. Ζει μιαν ανωμαλία. Υποτάσσεται σ' αυτήν, αντιδρώντας, στην καλύτερη περίπτωση, μέσα του. Δεν είναι άλλωστε εύκολο για ένα παιδί να ξεφύγει από τα «θεσμοθετημένα» (κρατικά και οικογενειακά) και να διαχειριστεί μόνο του το κεφάλαιο της εκπαίδευσής του, της ψυχαγωγίας του, της ίδιας του της ύπαρξης στην κοινωνία. Είναι μπλοκαρισμένο απ' όλες τις μπάντες. Και συνήθως, η μόνη του ελπίδα, εφόσον το επιτρέπει η τσέπη του (αν και, ευτυχώς, στην Ευρώπη οι σπουδές έχουν γίνει πιο προσιτές στα πορτοφόλια πλέον), είναι να κάνει υπομονή ώσπου να σηκωθεί να φύγει από δω!....
Πηγή
