Η επιλογή των χώρων των ιερών, των μαντείων, αλλά και των πεδίων μαχών γινόταν με τρόπο τέτοιο, ώστε να αντλείται δύναμη από την ήδη σε αυτούς τους χώρους υφιστάμενη ηλεκτρομαγνητική και πνευματική ενέργεια, με αποτέλεσμα, πολλές φορές, την υλοποιούμενη μαχητική παρουσία των προγόνων, των θεών, των ημιθέων και των ηρώων. Γνωστά σχετικά παραδείγματα έχουμε στην Τροία, τον Μαραθώνα, τη Σαλαμίνα, την Ισσό και τις Θερμοπύλες, την ιερή πύλη των Αμφικτιονιών.
Κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου η συμμετοχή των ολυμπίων θεών υπήρξε τόσο έντονη που ο Όμηρος θρυλεί τον τραυματισμό του Άρη από την Αφροδίτη.
Στη μάχη του Μαραθώνα, το -490, 10.000 Αθηναίοι και 1.000 Πλαταιείς αντιμετώπισαν νικηφόρα 200.000 Πέρσες, άριστα εξοπλισμένους.
Σύγχρονοι Ευρωπαίοι στρατιωτικοί εκφράζουν αμφιβολίες για τα πραγματικά γεγονότα και τους αριθμούς γιατί, στη λογική της στρατιωτικής επιστήμης, ουδέποτε τόσοι λίγοι αντιμετώπισαν τόσους πολλούς σε ανοιχτό πεδίο μάχης.
Η σπουδή που έδειξαν οι Αθηναίοι, σπεύδοντας στον Μαραθώνα, χωρίς να περιμένουν τη συμμετοχή των Σπαρτιατών, οφείλετο στη βοήθεια που ανέμεναν από την ιερότητα του χώρου. Τα ιερά του Μαραθώνα, εάν συνδεθούν μεταξύ τους, σχηματίζουν το ζώδιο του Σκορπιού, του οποίου κυβερνήτης είναι ο Άρης. Γεγονός ενδεικτικό της προστασίας που απολάμβανε ο τόπος. Απέναντι από το ζώδιο του Σκορπιού είναι αυτό του Ταύρου.
Στις τοπικές αθηναϊκές παραδόσεις αναφέρεται ένας ταύρος που είχε φέρει ο Ηρακλής από την Κρήτη και προκαλούσε μεγάλες καταστροφές στον Μαραθώνα, Γι' αυτό και τον σκότωσε ο Θησέας. Ο ταύρος ήταν ένα από τα εμβλήματα της περσικής αυτοκρατορίας και είναι φανερός ο συμβολισμός. Οι Αθηναίοι θεώρησαν βέβαιη τη βοήθεια του Άρη και του Θησέα, εφόσον η μάχη θα γινόταν την κατάλληλη σεληνιακή ημέρα. Αυτός ήταν ο λόγος που περίμεναν ορισμένες ημέρες, στρατοπεδευμένοι, χρονοτριβώντας, χωρίς να μαρτυρούν τις διαθέσεις τους. Η μάχη που ακολούθησε ήταν σκληρή και η ήττα των Περσών παροιμιώδης.
Ωστόσο, ελάχιστοι θυμούνται τις αναφορές των Ελλήνων ιστορικών για τους θεούς που πολέμησαν στο πλευρό των Ελλήνων.
Ο Ηρόδοτος διηγείται την περίπτωση του Αθηναίου οπλίτη Επιζήλου του Κουφαγόρου, ο οποίος, χωρίς καν να πληγωθεί, έχασε την όραση του εξαιτίας μιας ξαφνικής λάμψης που συνόδευσε την εμφάνιση ενός γίγαντα οπλίτη (Θεός Άρης) με γένια που σκέπαζαν την ασπίδα του, ο οποίος άρχισε να μάχεται τους Πέρσες στρατιώτες.
Σύγχρονοι Ευρωπαίοι στρατιωτικοί εκφράζουν αμφιβολίες για τα πραγματικά γεγονότα και τους αριθμούς γιατί, στη λογική της στρατιωτικής επιστήμης, ουδέποτε τόσοι λίγοι αντιμετώπισαν τόσους πολλούς σε ανοιχτό πεδίο μάχης.
Η σπουδή που έδειξαν οι Αθηναίοι, σπεύδοντας στον Μαραθώνα, χωρίς να περιμένουν τη συμμετοχή των Σπαρτιατών, οφείλετο στη βοήθεια που ανέμεναν από την ιερότητα του χώρου. Τα ιερά του Μαραθώνα, εάν συνδεθούν μεταξύ τους, σχηματίζουν το ζώδιο του Σκορπιού, του οποίου κυβερνήτης είναι ο Άρης. Γεγονός ενδεικτικό της προστασίας που απολάμβανε ο τόπος. Απέναντι από το ζώδιο του Σκορπιού είναι αυτό του Ταύρου.
Στις τοπικές αθηναϊκές παραδόσεις αναφέρεται ένας ταύρος που είχε φέρει ο Ηρακλής από την Κρήτη και προκαλούσε μεγάλες καταστροφές στον Μαραθώνα, Γι' αυτό και τον σκότωσε ο Θησέας. Ο ταύρος ήταν ένα από τα εμβλήματα της περσικής αυτοκρατορίας και είναι φανερός ο συμβολισμός. Οι Αθηναίοι θεώρησαν βέβαιη τη βοήθεια του Άρη και του Θησέα, εφόσον η μάχη θα γινόταν την κατάλληλη σεληνιακή ημέρα. Αυτός ήταν ο λόγος που περίμεναν ορισμένες ημέρες, στρατοπεδευμένοι, χρονοτριβώντας, χωρίς να μαρτυρούν τις διαθέσεις τους. Η μάχη που ακολούθησε ήταν σκληρή και η ήττα των Περσών παροιμιώδης.
Ωστόσο, ελάχιστοι θυμούνται τις αναφορές των Ελλήνων ιστορικών για τους θεούς που πολέμησαν στο πλευρό των Ελλήνων.
Ο Ηρόδοτος διηγείται την περίπτωση του Αθηναίου οπλίτη Επιζήλου του Κουφαγόρου, ο οποίος, χωρίς καν να πληγωθεί, έχασε την όραση του εξαιτίας μιας ξαφνικής λάμψης που συνόδευσε την εμφάνιση ενός γίγαντα οπλίτη (Θεός Άρης) με γένια που σκέπαζαν την ασπίδα του, ο οποίος άρχισε να μάχεται τους Πέρσες στρατιώτες.
Ο Παυσανίας αναφέρει την
ξαφνική εμφάνιση ενός γίγαντα χωρικού, ο οποίος σκότωνε τους βαρβάρους
με το «άροτρο» του. Με το πέρας δε της μάχης εξαφανίσθηκε. Οι Αθηναίοι,
θέλοντας να μάθουν για τον άγνωστο σύμμαχο, ρώτησαν τον Απόλλωνα στους
Δελφούς, ο οποίος τους συμβούλευσε να τιμούν τον ήρωα Εχετλαίο.
Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι «πολλοί από εκείνους που πολέμησαν στον Μαραθώνα εναντίον των Μήδων πίστευαν ότι είδαν το φάντασμα του πάνοπλου Θησέα μπροστά τους, να ορμά εναντίον των βαρβάρων».
Μια ανάλογη ιστορία διασώζει ο Αιλιανός, τον δεύτερο αιώνα, για ένα υπερβολικά μεγαλόσωμο και άγριο σκυλί, που μαχόταν με τα δόντια δίπλα στους Αθηναίους. Αυτοί, για να το τιμήσουν το απεικόνισαν στην Ποικίλη Στοά. Στην ίδια τοιχογραφία εικονιζόταν και ο Ηρακλής, για τον οποίο έλεγαν ότι είχε λάβει μέρος στη μάχη του Μαραθώνα και γι' αυτό οι Μαραθώνιοι πρώτοι τον λάτρεψαν σαν θεό.
Ο χώρος που διεξήχθη η ναυμαχία της Σαλαμίνας είχε επιλεγεί από το Ελληνικό Ιερατείο χάρη στον περίφημο χρησμό των Δελφών για τα ξύλινα τείχη, όπως τον ερμήνευσε ο Θεμιστοκλής ο οποίος, προκειμένου να παρασύρει τον Ξέρξη στη Σαλαμίνα, υποκρίθηκε ότι πρόδιδε την πατρίδα του.
Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι «πολλοί από εκείνους που πολέμησαν στον Μαραθώνα εναντίον των Μήδων πίστευαν ότι είδαν το φάντασμα του πάνοπλου Θησέα μπροστά τους, να ορμά εναντίον των βαρβάρων».
Μια ανάλογη ιστορία διασώζει ο Αιλιανός, τον δεύτερο αιώνα, για ένα υπερβολικά μεγαλόσωμο και άγριο σκυλί, που μαχόταν με τα δόντια δίπλα στους Αθηναίους. Αυτοί, για να το τιμήσουν το απεικόνισαν στην Ποικίλη Στοά. Στην ίδια τοιχογραφία εικονιζόταν και ο Ηρακλής, για τον οποίο έλεγαν ότι είχε λάβει μέρος στη μάχη του Μαραθώνα και γι' αυτό οι Μαραθώνιοι πρώτοι τον λάτρεψαν σαν θεό.
Ο χώρος που διεξήχθη η ναυμαχία της Σαλαμίνας είχε επιλεγεί από το Ελληνικό Ιερατείο χάρη στον περίφημο χρησμό των Δελφών για τα ξύλινα τείχη, όπως τον ερμήνευσε ο Θεμιστοκλής ο οποίος, προκειμένου να παρασύρει τον Ξέρξη στη Σαλαμίνα, υποκρίθηκε ότι πρόδιδε την πατρίδα του.
Γιατί όμως επέλεξε τη Σαλαμίνα; Διότι
ο παράλληλος που διέρχεται από την Αθήνα και για τον οποίο κάνει λόγο ο
Ερατοσθένης, και ο πρώτος μεσημβρινός που διέρχεται από την Ελευσίνα,
τέμνονται στην είσοδο του κόλπου της Σαλαμίνας, που βρίσκεται απέναντι από την Ελευσίνα και χαίρει της προστασίας του ιερού.Επομένως, η επιλογή του χώρου του κόλπου της Σαλαμίνας από τον Θεμιστοκλή φαίνεται πως έγινε βάσει γνώσεως του ότι ο χώρος αυτός ήταν τόπος δυνάμεως για τους Έλληνες και ότι θα τους προσεφέρετο βοήθεια αστρικών οντοτήτων, δηλαδή των θεών.
Αυτό τεκμαίρεται, αφενός μεν από την έκβαση της ναυμαχίας, αφετέρου δε από τις μαρτυρίες του Ηροδότου, σύμφωνα με τις οποίες, την παραμονή της ναυμαχίας σηκώθηκε ένα σύννεφο σκόνης από την Ελευσίνα, όμοιο σε έκταση με αυτό που θα σήκωναν 30.000 άνδρες επελαύνοντες, ενώ. παράλληλα, μέσα από το σύννεφο ακουγόταν η φωνή του μυστικού Ιάκχου των Ελευσίνιων Μυστηρίων. Το σύννεφο της σκόνης και η φωνή σηκώθηκαν ψηλά στον ουρανό και απομακρύνθηκαν προς την Σαλαμίνα, όπου ήταν το στρατόπεδο των Ελλήνων. Τότε, ο Αθηναίος εξόριστος Δίκαιος και ο Σπαρτιάτης Δημάρατος, που είχαν ακολουθήσει τα περσικά στρατεύματα και παρατηρούσαν το γεγονός, κατάλαβαν ότι με τη βοήθεια του ιερατείου της Ελευσίνας και των θεών οι Έλληνες θα νικούσαν στην επικείμενη ναυμαχία.
Πολύ αργότερα, ο Μέγας Αλέξανδρος κατά την εκστρατεία του στην Ασία φαίνεται πως κινήθηκε βάσει της γνώσης των γεωδαιτικών παραμέτρων που υπεδείκνυαν τα Απολλώνια μαντεία. Αυτό προκύπτει από τις συντεταγμένες των πόλεων που ίδρυσε, αλλά και διότι, πέρα από κάθε στρατιωτική τακτική και στρατηγική, εγκαταστάθηκε με το στρατό του στην Ισσό, στο πιο ακατάλληλο σημείο για μάχη, περιμένοντας την επίθεση του Δαρείου.
Στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του '40, σημειώθηκαν και πάλι εμφανίσεις υπερμάχων σε ορισμένα σημεία του μετώπου, όπου οι ηλεκτρομαγνητικές συνθήκες του χώρου το ευνοούσαν.
Ανακεφαλαιώνοντας, συμπεραίνουμε ότι οι Έλληνες από την απώτατη αρχαιότητα, γνωρίζοντας την ύπαρξη των γεωπαθολογικών σημείων της γης ή δικτύων Hartmann, όπως ονομάζονται σήμερα, τα ουδετεροποιούσαν επιτυχώς με την κατάλληλη δόμηση, διευθέτηση και διασπορά των κύριων οικοδομημάτων τους. Απόρροια αυτού ήταν η αύξηση της ισχύος του μαγνητικού πεδίου της γης, με ανάλογα αποτελέσματα σε όλους τους έμβιους οργανισμούς.
Εκτός των άλλων, οι Έλληνες υπήρξαν γνώστες των τελλουρικών ρευμάτων ή γραμμών L, όπως και αυτό φαίνεται από τη διάταξη που έχουν στο χώρο τα σημαντικά ιερά και οι πόλεις. Τουλάχιστον ανά τρία, βρίσκονται σε ευθεία, ακολουθώντας κάποια γραμμή L, όπως για παράδειγμα οι:
Αθήνα - Ελευσίνα - Δελφοί,
Θήβα - Τανάγρα - Αμφιάρειο,
Χαλκίδα - Θήβα - Ολυμπία,
Χαλκίδα - Αμφιάρειο - Δήλος,
Χαλκίδα - Κρομμυών - Σπάρτη,
Χαλκίδα - Σούνιο - Κνωσός κ.λπ.
Σχετικά με τη Χαλκίδα, πρέπει να τονισθεί ότι υπήρξε πανάρχαιο σημείο αναφοράς του ελληνικού γεωδαιτικού τριγωνισμού, λόγω του ιδιάζοντος μαγνητικού της πεδίου, όπως αυτό παρατηρείται στον πορθμό του Ευρίπου. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ναοί των Αρχαίων Ελλήνων χτίζονταν σε περιοχές με πολλά υπόγεια ρεύματα και ότι σε όλα σχεδόν τα μεγάλα ιερά όπως των Δελφών, που δεν είναι άμεση η πρόσβαση σε υπόγειο ρεύμα, υπάρχουν υπόγειες δεξαμενές και αγωγοί που μεταφέρουν το νερό σ' αυτές. Οι αρχαιολόγοι αδυνατούν να προσδιορίσουν επακριβώς τη χρήση των υπογείων ρευμάτων και των δεξαμενών στα Αρχαία Ιερά. Οι θέσεις Ιερών και πόλεων οπωσδήποτε δεν είναι τυχαίες. Αυτό φαίνεται από τις μαρτυρίες των Αρχαίων συγγραφέων.
Ο Ηρόδοτος πρώτος αναφέρει ότι «η απόσταση της αιγυπτιακής Ηλιούπολης από τη θάλασσα είναι σχεδόν ίση με την απόσταση της από την Αθήνα, μετρώντας από το βωμό των δώδεκα θεών ως την Πίσα, στο ναό του Ολυμπίου Διός».
Ο Αριστοτέλης, στα Πολιτικά είναι αποκαλυπτικότατος λέγοντας πως «τα ιδρύματα δε τα καθιερωμένα δια την λατρείαν των θεών, ου μόνον εις τον κατάλληλον τόπον δέον να είναι ιδρυμένα αλλά και εις τον αυτόν, εκτός εάν ο νόμος ορίζει άλλως ή μαντείον τι πυθόχρηστον». Είναι σαφείς λοιπόν και αποκαλυπτικές οι απόψεις για τον αρχικό σχεδιασμό ο οποίος δεν γινόταν στην τύχη, εκτός από τους μικρούς Δήμους ήσσονος σημασίας.
Όπως λέει ο Παυσανίας «οι δε μικροί Δήμοι της Αττικής που καθένας εξ αυτών κτίσθηκε στην τύχη», υπονοώντας εμμέσως, πλην σαφώς, ότι οι μεγάλοι Δήμοι είχαν κτισθεί κατόπιν μελέτης. Στη συνέχεια «Δήμος εστί Μαραθών ίσον της πόλεως των Αθηναίων απέχων και Καρύστου της εν Ευβοία».
Την ύπαρξη γεωδαισίας παραδέχεται και ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς, χωρίς να εξηγεί τη χρήση της: «Η γεωδαισία ποιείται τας διαιρέσεις ου μόνον εις ισότητας, αλλά και κατά λόγους και αναλογίας».
Σήμερα, έχουν απομείνει ελάχιστα μενχίρ [μόνο σε τέσσερα σημεία του Ελληνικού χώρου υπάρχουν ακόμα μακρόλιθοι (μενχίρ), όλα ύψους από 1,5 έως 2,5 μέτρων. Στην Άνω Μερά της Μυκόνου, ένα άλλο έξω από την Έδεσσα που φέρει την επιγραφή ΜΑ (η πελασγική λέξη για τη μητέρα-θεά), ένα άλλο στη Μελιταία Θεσσαλίας με ανάγλυφες παραστάσεις και τέλος ένα ζεύγος μακρολίθων στο χωριό Πελεκάνος Μακεδονίας] και ελάχιστοι βωμοί που γλίτωσαν από το σάρωμα των οπαδών της νέας θρησκείας.
Απόδειξη του ότι το σύστημα της δόμησης των βωμών και ιερών ήταν λειτουργικό και αποδοτικό παρέχει ο τρόπος με τον οποίον ο Επιμενίδης ο Κρης (του οποίου συγγραφικό έργο ήταν το Χρησμοί και Καθαρμοί), πέτυχε την κάθαρση των Αθηνών από την πανούκλα, την οποία είχε επιφέρει το "κυλώνειον άγος", ιδρύοντας διάφορους βωμούς σε συγκεκριμένα σημεία της πόλης των Αθηνών. Και αυτό, γιατί κάθε χώρος έχει μια βασική δομή, έναν κραδασμό τον οποίο, εάν εντοπίσουμε, μπορούμε να έλθουμε σε πλήρη συντονισμό μαζί του και στη συνέχεια να επικοινωνήσουμε, στο υλικό πλέον επίπεδο των πέντε αισθήσεων, με την πνευματική οντότητα - θεό, ημίθεο, ήρωα - που διέπει και κυριαρχεί στον συγκεκριμένο χώρο.
Η προσχεδιασμένη τοποθέτηση ιερών σε χώρους σχετικών δονήσεων αυξάνει ή μειώνει τις δονήσεις αυτές, ανάλογα με την αρχιτεκτονική του κτίσματος και τα οικοδομικά υλικά του. Το σωστό, δηλαδή, σχήμα του κτιρίου (πυραμιδοειδές, κυκλικό ή θολωτό) και η ορθή επιλογή των οικοδομικών του υλικών, το κάνουν να λειτουργεί ως ένας, εν δυνάμει, "συσσωρευτής" ενεργειακών κραδασμών, θετικών, θεραπευτικών, αποτροπαϊκών ή αρνητικών ανάλογα με τον σκοπό ανεγέρσεως του κτιρίου.
Επιπροσθέτως, δρουν και οι δονήσεις που προσλαμβάνει το οικοδόμημα από τελετουργίες.
Πηγή
