Ποιος είπε λοιπόν ότι ένα κράτος δεν μπορεί να είναι επιχειρηματίας; Όπως αποδυκνύει περίτρανα η επίσημη απάντηση που έδωσε προ ημερών το υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας σε ερώτηση στο κοινοβούλιο της χώρας, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Γερμανίας έχει κερδίσει από την ελληνική κρίση το θηριώδες αυτό ποσό: σύμφωνα δε με άλλους, επίσης Γερμανούς, που πραγματοποιούν ανεξάρτητες εκτιμήσεις, το πραγματικό ποσό το οποίο ωφελήθηκε το Βερολίνο από την ελληνική κρίση, κυρίως λόγω των διαφορών επιτοκίων, είναι υπερδιπλάσιο αυτού και υπερβαίνει τα 110 δις! Είτε έτσι είτε αλλιώς, η Γερμανία έχει και με τη βούλα πλέον καταστεί ο μέγας τοκογλύφος της εποχής μας – και το δέχεται πλέον η ίδια. Το μεγάλο νέο μετέδωσαν γερμανικά ΜΜΕ, όπως ο Σπίγκελ και η Ντόιτσε Βέλλε, αλλά, εδώ, κάναμε φυσικά το βλάκα...
Το ερώτημα λοιπόν είναι γιατί το δεχόμαστε εμείς. Ούτε μήνα πριν από τις γερμανικές εκλογές, η Ελλάδα της πρωτοφανούς συρρίκνωσης της οικονομίας κατά 25% του ΑΕΠ της, της ανεργίας που δεν αντέχεται, της ύφεσης που βαθαίνει, της κοινωνίας που αποσυντίθεται και της πολιτικής μετατόπισης σε επικίνδυνα άκρα, εξακολουθεί να κάνει το «καλό παιδί» ακόμα και όταν η επικυρίαρχη δύναμη μετρά επισήμως τα κέρδη της από την ελληνική καταστροφή, παρά το επιπλέον γεγονός ότι, την ίδια στιγμή, οι παραδοχές για τα λάθη του ελληνικού προγράμματος έχουν πλέον γίνει κοινό κτήμα. Η χώρα διαλύεται και στα ερείπιά της, τα γερμανικά κρατικά ταμεία γεμίζουν λεφτά – λεφτά ίσως τελικά περισσότερα και από τις εγγυήσεις (προσοχή: όχι χρήμα των φορολογουμένων όπως ψευδώς στην Ελλάδα λέγεται) που έχει δώσει η Γερμανία για τη «σωτηρία» της χώρας…
Prost! λοιπόν κορόιδα: στην υγειά όλων σας κι ευχαριστούμε πολύ για το χρήμα που έρευσε άφθονο στα κρατικά γερμανικά ταμεία για να σας σώσουμε. Κάπως έτσι δεν θα σκέφτονται άραγε κάποιοι στο Βερολίνο σήμερα; Και δεν θα έχουν άδικο. Πολύ περισσότερο όταν, την ίδια στιγμή, εκτός από τα ομολογημένα τους υπερκέρδη έχουν πάρει και τον πλήρη έλεγχο μιας ολόκληρης χώρας στα χέρια τους…
Δυστυχώς, ο υπουργός των Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας, αυτόκλητος δημόσιος θαυμαστής του γερμανού ομολόγου του, έκανε πως δεν άκουσε αυτή την απάντηση Σόιμπλε από το Βερολίνο – όπως και όλη η κυβέρνηση άλλωστε. Αλλά και να την άκουγε; Τι να έκανε μπροστά στο απύθμενο δέος που νιώθει για εκείνον; Θα μπορούσε άραγε να πει κάτι, να αντιτάξει ένα επιχείρημα, να ζητήσει την περίφημη, μάλλον ιστορικά διαβόητη, επαναδιαπραγμάτευση; Φυσικά όχι. Απλώς, περιμένει στο ακουστικό του, όπως και ολόκληρη η ελληνική κυβέρνηση για το νέο «κούρεμα» - κι ας λέει εσχάτως ότι δεν το έχουμε ανάγκη, μόνος μαζί με τη γερμανική ηγεσία σε ολόκληρο τον κόσμο που υποστηρίζει αυτή την άποψη, χρήσιμη για το Βερολίνο, καταστρεπτική για την Ελλάδα...
Πηγή
