Τι κρύβεται πίσω από την αποτυχημένη βομβιστική επίθεση; Το σίγουρο είναι ότι στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Αθήνα, μια πρωτεύουσα με 4 εκατ. κατοίκους, οι βομβιστικές επιθέσεις δεν αποτελούν σπάνιο φαινόμενο. Αλλά μέχρι τώρα στο στόχαστρο των δραστών έμπαιναν κυρίως δημόσια κτίρια, εμπορικές τράπεζες, υποκαταστήματα εμπόρων πολυτελών αυτοκινήτων και γραφεία πολιτικών. Οι βόμβες εκρήγνυνταν κατά κανόνα μετά τη λήξη του ωραρίου των γραφείων και των καταστημάτων. Και το σημαντικότερο: Πάντοτε προηγούνταν προειδοποιητικό τηλεφώνημα, πριν ενεργοποιηθεί ο εκρηκτικός μηχανισμός. Οι δράστες πρόσεχαν προφανώς να αποφύγουν οπωσδήποτε να υπάρξουν θύματα μεταξύ των πολιτών. Μέχρι τώρα τα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν αποτελούσαν στόχο» επισημαίνει το άρθρο.
«Αλλά αυτή τη φορά φαίνεται πως όλα είναι διαφορετικά. Μέχρι στιγμής δεν έχει εντοπιστεί κάποιο ίχνος των δραστών. Οι Αρχές Ασφαλείας αυτή τη στιγμή αναλύουν το τεράστιο οπτικό υλικό από αρκετές κάμερες παρακολούθησης στο σταθμό του μετρό στο Αιγάλεω και σε άλλους σταθμούς. Δεν υπάρχει ούτε προκήρυξη για την ανάληψη της ευθύνης ούτε ενδείξεις για το κίνητρο της πράξης» σημειώνει ο Ferry Batzoglou.
«Τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης διατυπώνουν εικασίες για το ποιος θα μπορούσε να βρίσκεται πίσω από τη συγκεκριμένη ενέργεια. Οι υποψίες κατευθύνονται κατά των συνήθων υπόπτων: Αριστερές οργανώσεις ήταν – λένε – εκείνες που ήθελαν να χτυπήσουν. Η θέση που υποστηρίζεται είναι ότι αυτές οι ομάδες είναι που διαμαρτύρονται αυτή τη στιγμή περισσότερο κατά της αυστηρής πολιτικής λιτότητας της ελληνικής κυβέρνησης υπό τον υπερκομματικό Πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο, η οποία επιβάλλεται σε αντάλλαγμα για τα τεράστια δάνεια από τους διεθνείς πιστωτές της Ελλάδας, την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ» σημειώνει το δημοσίευμα του Spiegel.
«Αλλά είναι βάσιμη αυτή η υπόθεση;» αναρωτιέται ο αρθρογράφος.
«Γιατί στη σκληρή πολιτική λιτότητας αντιτάσσεται η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Σε τι θα ωφελούσε συνεπώς τους διαμαρτυρόμενους για την πολιτική λιτότητας δράστες η τρομοκράτηση, για πρώτη φορά με την έκρηξη ενός εκρηκτικού μηχανισμού σε ένα γεμάτο βαγόνι του μετρό, μεγάλης μερίδας του ντόπιου πληθυσμού;» τονίζει.
«Η αντίθετη θέση είναι η εξής: Η ενέργεια αποτελεί στοχευμένη προβοκάτσια. Το επιχείρημα, το οποίο τη στηρίζει, είναι ότι δεδομένου πως οι διαμαρτυρίες για την πολιτική λιτότητας θα αυξηθούν περισσότερο στο επόμενο χρονικό διάστημα, από φόβο για ένα γενικό χάος θα πρέπει να κερδηθεί η συναίνεση ή η ανοχή του λαού για την επικείμενη σκληρή τακτική που θα ακολουθήσουν οι δυνάμεις ασφαλείας κατά της συνεχώς αυξανόμενης αντίστασης των Ελλήνων».
«Τολμηρή είναι επίσης και η εξής τοποθέτηση: Μία έκρηξη όπως στον σταθμό του μετρό στο Αιγάλεω θα αποτελούσε αφορμή για να μετατεθούν οι προγραμματισμένες για τον Απρίλιο πρόωρες εκλογές – με το αιτιολογικό της αυξανόμενης αποσταθεροποίησης στη χώρα. Ούτως ή άλλως, η Ελλάδα απειλείται με καταστροφική ακυβερνησία λόγω της αναμενόμενης απώλειας σε ψήφους των κομμάτων εξουσίας, του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, τα οποία στήριξαν ως τελευταίος προμαχώνας στο Κοινοβούλιο την πολιτική λιτότητας, λένε οι υποστηρικτές αυτής της θέσης» επισημαίνει ει ο Batzoglou.
«Το σίγουρο είναι ότι όσο δεν υπάρχει προκήρυξη για την ανάληψη ευθύνης ή οι δράστες δεν συλλαμβάνονται, η πρόσφατη ενέργεια στο μετρό των Αθηνών θα παραμένει μυστήριο. Το περιστατικό θυμίζει την 5η Μαΐου 2010: Τότε τρεις τραπεζικοί υπάλληλοι, μεταξύ αυτών και μια έγκυος, βρήκαν τραγικό θάνατο στους χώρους του υποκαταστήματος της Marfin Bank στο κέντρο της Αθήνας.
Το νεοκλασικό κτίριο πυρπολήθηκε μέρα μεσημέρι σε μια μαζική διαδήλωση κατά της προηγούμενης πολιτικής λιτότητας της κυβέρνησης Παπανδρέου. Το ποιος προέβη σε αυτή την απάνθρωπη πράξη παραμένει μέχρι σήμερα αδιευκρίνιστο. Η αστυνομία δεν κατάφερε ακόμα να εντοπίσει τους δράστες» καταλήγει ο αρθρογράφος.
Οι Ιταλοί επίσης ξέρουν:
Η βομβιστική επίθεση της 12ης Δεκεμβρίου του 1969 στην Πιάτσα Φοντάνα στο Μιλάνο άφησε πίσω της 17 νεκρούς και 88 τραυματίες, σηματοδοτώντας την έναρξη της περιόδου «Στρατηγικής της Έντασης» στην Ιταλία. Οι ιταλικές μυστικές υπηρεσίες, σε μία προσπάθεια κατάπνιξης της αυξημένης αντιπολιτευτικής δραστηριότητας στη χώρα, καθοδήγησαν σειρά τρομοκρατικών ενεργειών, με τη βοήθεια ακροδεξιών ομάδων, κατηγορώντας αναρχικές ομάδες.
Τη 12η Δεκεμβρίου του 1969, η αιματηρή βομβιστική ενέργεια στην Αγροτική Τράπεζα της Πιάτσα Φοντάνα στο Μιλάνο κόστισε τη ζωή σε 16 ανθρώπους και τραυμάτισε άλλους 88. Την περίοδο πριν από τη βομβιστική επίθεση είχε αυξηθεί η αριστερή, αναρχική και συνδικαλιστική δραστηριότητα στην Ιταλία. Εργάτες και φοιτητές, αλλά και κοινωνικές ομάδες που οργανώνονταν για πρώτη φορά (ομοφυλόφιλοι, φεμινίστριες) πραγματοποιούσαν απεργίες, αυτομείωση τιμών και μαζικές καταλήψεις στέγης και στεκιών.
Οι αρχές έκαναν προσπάθειες κατάπνιξης αυτών των κινημάτων. Μετά την έκρηξη στην Πιάτσα Φοντάνα, την οποία ακολούθησαν την ίδια μέρα τέσσερις ακόμα επιθέσεις στη Ρώμη και το Μιλάνο, έγιναν πολυάριθμες συλλήψεις αναρχικών, καθώς οι εκρήξεις προβλήθηκαν από το κράτος ως ενέργεια αναρχικής τρομοκρατικής οργάνωσης. Μεταξύ των συλληφθέντων ήταν ο αναρχικός εργάτης σιδηροδρόμων Τζουζέπε (Πίνο) Πινέλι, γνωστός στην αστυνομία.
Ο Πινέλι κρατήθηκε παραπάνω από τις επιτρεπόμενες 48 ώρες στο τμήμα για ανάκριση. Τα ξημερώματα της 16ης Δεκεμβρίου μάρτυρες τον είδαν να πέφτει από παράθυρο του τέταρτου ορόφου και να χτυπά στο έδαφος. Οι αρχικές αντικρουόμενες εκδοχές της αστυνομικής ιστορίας προκάλεσαν την αμφισβήτηση της επίσημης εκδοχής περί «αυτοκτονίας» – ένας θάνατος που έγινε διάσημος από το έργο του Dario Fo «Ο Τυχαίος Θάνατος Ενός Αναρχικού».
Ο Πινέλι πέθανε στο νοσοκομείο Φαντεμπενεφρατέλι την ίδια νύχτα και οι Ιταλοί ακόμα θεωρούν το θάνατό του δολοφονία που δεν τιμωρήθηκε ποτέ. Ο αστυνομικός επιθεωρητής Λουίτζι Καλαμπρέζι που τον ανέκρινε θεωρήθηκε υπεύθυνος από την αριστερά, αλλά απαλλάχθηκε λόγω μη επαρκών στοιχείων.
Επί τρία χρόνια οι αστυνομικές αρχές επέμεναν να κατηγορούν ως υπεύθυνο για τη βόμβα τον αναρχικό Πιέτρο Βαλπρέντα, ο οποίος αργότερα απαλλάχθηκε. Η επίμονη εκστρατεία της Αριστεράς οδήγησε στην αποκάλυψη της ενοχής της νεοφασιστικής οργάνωσης «Νέα Τάξη», η οποία είχε διασυνδέσεις με ιταλικές μυστικές υπηρεσίες.
Η πολύνεκρη επίθεση σήμανε για την Ιταλία την έναρξη μίας περιόδου «Στρατηγικής της Έντασης» και κυβερνητικής συγκάλυψης, με τις μυστικές υπηρεσίες να καθοδηγούν τρομοκρατικές ενέργειες με τη βοήθεια ακροδεξιών-φασιστικών οργανώσεων, ενοχοποιώντας την αριστερά. Πολλές τρομοκρατικές επιθέσεις ακολούθησαν την πρώτη, με αποκορύφωμα την έκρηξη στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια το 1984, με 85 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες.
Οι βομβιστικές αυτές ενέργειες προκάλεσαν μεγάλη κοινωνική ένταση, καθώς πολλά στοιχεία έδειχναν ότι ήταν καθοδηγούμενες από ιταλικές μυστικές υπηρεσίες (όπως η SID), με κρατικές εντολές. Οι βόμβες δε, τοποθετούνταν στρατηγικά σε σημεία όπου θα προκαλούσαν θανάτους και όχι μόνο υλικές ζημιές. Διασυνδέσεις μεταξύ φασιστικών οργανώσεων και μυστικών υπηρεσιών είχαν αποκαλυφθεί, όπως και η ευθύνη τέτοιων οργανώσεων για πολλές από τις επιθέσεις, ωστόσο οι υπεύθυνοι δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Η οργανωμένη αυτή προσπάθεια καταστολής έχει αφήσει το στίγμα της όχι μόνο στην Ιταλία αλλά και παγκοσμίως.
Ακόμα και σήμερα, πολλές ενέργειες που αποδίδονται σε αναρχικές ομάδες αφήνουν υποψίες δεξιάς ή και κρατικής εμπλοκής, οι οποίες σπάνια έρχονται στο φως.
Πηγή
