Είμαι
μια κόρη παιδιών της Κατοχής. Και να που δεν είμαι παιδί εδώ και πολλά
χρόνια. Και χρειάστηκα πολύ κόπο και ψυχοθεραπεία για να ξεπεράσω τις
φοβίες των γονιών μου, να απαλύνω το φόβο πως μπορεί ο άνθρωπος να
βρεθεί στην τραγική θέση να έχει για φαγητό λίγα χόρτα νερόβραστα από το
βουνό. Να είναι μαθητής και να πεινάει και να πονάει η κοιλιά του από
την πείνα. Χρειάστηκε εσωτερική επεξεργασία η πρώτη φορά που πέταξα
χαλασμένο φαγητό και η φορά που σκούπισα με τη σκούπα ψίχουλα ψωμιού
κάτω από το τραπέζι της κουζίνας. Που άφησα ξεχασμένα αναμμένα φώτα στο
σαλόνι και έπλυνα τα πιάτα με το νερό της βρύσης να τρέχει. Ναι για μένα
δε χρειάστηκαν οι οικολόγοι προκειμένου να μάθω τι σημαίνει οικονομία. Ο
φόβος της στέρησης ήταν πιο βαθύς από νεόκοπα συνθήματα, ήταν τρόπος
ζωής.
Και να που στα 44 χρόνια μου είμαι εγώ ο γονιός και μετά από κάποια χρόνια ψευδεπίφασης οι παλιές «καλές» συνήθειες ξαναγύρισαν. Δε φοβάμαι την οικονομία, μεγάλωσα με αυτή, είναι οικεία και μπορώ να την περνώ και στα παιδιά μου που καθόλου δεν είναι στον κόσμο τους κι έχουν ακούσει επανειλημμένα τις ιστορίες του παππού και της γιαγιάς και με πολλή σύνεση αντιμετωπίζουν τις αλλαγές στη ζωή τους όπως την πολύ σημαντική μείωση των μισθών των γονιών τους, τον περιορισμό των εξόδων τους και την αγωνία για το δικό τους αύριο… Φοβάμαι μόνο τη θέση του ενήλικα σ’ αυτές τις συγκυρίες. Γιατί πια δεν είμαι παιδί που δικαιούται να φοβάται προστατευμένο, αλλά γονιός, εκπαιδευτικός που οφείλει να προστατεύσει και να στηρίξει. Θα ‘μια αντάξια των πολύ δύσκολων περιστάσεων όπως υπήρξαν οι ήρωες παππούδες μου; Και τέλος, ακόμη δεν κατάλαβα, πότε ξεκίνησε αυτός ο πόλεμος χωρίς πολεμικό ανακοινωθέν και σειρήνες να ηχούν στους δρόμους; Οι αφηγήσεις των γονιών μου πάντα έτσι ξεκινούσαν…
Σταυρούλα Ζιαζοπούλου, φιλόλογος
Πηγή
