Γλυκιά μου Εμμανουέλα

του Δημήτρη Καμπουράκη

Γλυκιά μου Εμμανουέλα,
τώρα που πήρες και τα τελευταία πράγματα σου απ’ το σπίτι και ξεκίνησες αυτό που χρόνια λαχταρούσες, τη δική σου ζωή, άκου δυο τρία πραγματάκια που κατάλαβα εγώ από τη δική μου. Δεν είναι συμβουλές, δεν γουστάρεις τέτοιες. Ας πούμε ότι είναι ένα manual, σαν αυτά που βρίσκεις στο κουτί του καινούριου σου κινητού. Ξέρω ότι κάθε οδηγία χρήσεως σού είναι άχρηστη και ενοχλητική, καθώς τα κινητά (και τη ζωή ασφαλώς) τα παίζεις στα δάχτυλα. Δεν βλάφτει πάντως να πετάξεις σ’ ένα συρτάρι το χαζό βιβλιαράκι. Πού ξέρεις…

Έχουμε και λέμε:
Οι άνθρωποι δεν χωρίζονται σε πλούσιους και φτωχούς, σε όμορφους και άσχημους, σε άσημους και διάσημους, σε Έλληνες και ξένους, σε δεξιούς και αριστερούς. Πρόκειται για δευτερεύοντες διαχωρισμούς, χωρίς καθοριστική σημασία για την ουσία της ζωής. Μην παγιδευτείς σ’ αυτούς, θα βγεις χαμένη. Οι βασικοί διαχωρισμοί είναι ανάμεσα σε καλούς και κακούς χαρακτήρες, ανάμεσα σε έξυπνους και βλάκες και ανάμεσα σε παραγωγικούς και τεμπέληδες. Φτιάξε γύρω σου έναν κύκλο ανθρώπων καλόγνωμων, έξυπνων και παραγωγικών. Θα ζήσεις με τρόπο που αξίζει τον κόπο.

Στη ζωή που ξεκινάς, πρέπει να προσέχεις γιατί θα βρεις πολλή βρωμιά κι εσύ είσαι καλό παιδί. Να ξέρεις όμως ότι μέσα σ’ αυτή τη βρώμικη ζωή, υπάρχει καθαρό νερό να πλύνεις τα χέρια σου. Μην πάψεις ποτέ να το αναζητάς. Αλλιώς θα αποκτηνωθείς.

Θα διαπιστώσεις γρήγορα ότι στην κοινωνία που σου παραδώσαμε, είναι προτιμότερο να έχεις τύχη παρά προσόντα. Να έχεις επίγνωση αυτής της πελώριας αδικίας, αλλά ποτέ να μην την αποδεχτείς, αφήνοντας στην άκρη την προσωπική σου βελτίωση ως άχρηστη. Να μαθαίνεις, να αυξάνεις τις γνώσεις σου και να καλλιεργείς τις δεξιότητες σου, όχι για τους άλλους αλλά για σένα. Αυτά κάνουν τον άνθρωπο ευτυχισμένο.

Έχεις ακούσει πως όταν τσακώνονται τα βουβάλια στον βάλτο, την πληρώνουν τα βατράχια. Να μην έχεις ούτε την χαζή αλαζονία του βουβάλου, ούτε την ηττοπαθή κακομοιριά του βατράχου. Να τους απεχθάνεσαι και τους δυο εξίσου.

Ο αξιοπρεπής άνθρωπος απορρίπτει τις δικαιολογίες. Τη ζωή μας τη φτιάχνουμε μόνοι μας, την κοινωνία την καταβαραθρώνουμε ή την εκτοξεύουμε όλοι μαζί. Ποτέ μην πεις ότι η κοινωνία φταίει για την προσωπική σου πορεία, είναι υπεκφυγή. Αλλά και ποτέ μην αποφύγεις τη συμμετοχή σου στην προσπάθεια βελτίωσης της κοινωνίας σου. Είναι δειλία.

Πολλοί θα κάνουν κριτική στις σκέψεις και στις πράξεις σου. Θα καταλάβεις εύκολα ποιες είναι καλοπροαίρετες και ποιες όχι. Όσες επιβεβαιώνουν μια αμφιβολία που είχες ήδη μέσα σου, είναι καλοπροαίρετες. Αυτές μελέτησε τις. Θα σε βοηθήσουν. Τις άλλες αγνόησε τις.

Να εκτιμάς τον μέσο άνθρωπο, να απεχθάνεσαι τον μέσο ανθρωπάκο. Να τιμάς τον στρατιώτη, να απορρίπτεις το στρατιωτάκι. Μακριά από γλύφτες και κόλακες. Είναι σκουπίδια.

Ποτέ μην εξοβελίσεις από τη ζωή σου την αισθητική. Ζήσε δίπλα της. Να θυμάσαι, ότι το όμορφο είναι πιο χρήσιμο απ’ το χρήσιμο.

Το πάθος στη ζωή είναι απαραίτητο, τα πάθη βλάπτουν. Η σχέση αυτών των δύο είναι πολύ περίεργη. Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους με πάθη, χωρίς πάθος. Αυτούς να τους αποφεύγεις. Όμως δεν έχω γνωρίσει κανέναν που να είχε πάθος, δίχως πάθη. Μη ρωτήσεις γιατί, δεν ξέρω. Προσωπικά, όταν χρειάστηκε να διαλέξω ανάμεσα σε μια ζωή ουδέτερη, σε μια ζωή με σκέτα πάθη και σε μια ζωή πάθους και παθών, εγώ έτρεξα στο τρίτο.

Να ζήσεις αποενοχοποιημένα. Οι υποχρεώσεις μας έναντι των άλλων απορρέουν μόνο από τη συνείδηση μας και από το ανθρώπινο φιλότιμο μας. Δεν απορρέουν από τους κανόνες τών γύρω μας. Μην αφήσεις κανέναν να σε φορτώσει με ενοχές, θα σού δηλητηριάσει τη ζωή. Να μην αψηφάς τις δικές σου ενοχές όμως. Να τις μελετάς, να τις αναλύεις, να τις παίρνεις στα σοβαρά και να απαντάς σ’ αυτές με πράξεις. Αυτό σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.

Ο έρωτας είναι δώρο. Στην έναρξη της ζωής μας είμαστε όλοι βουλιμικοί. Καλά να περάσεις λοιπόν. Σου ‘χω στείλει δώδεκα ντουζίνες προφυλακτικά. Κοίτα να επιβληθείς στα τανισμένα τραγάκια που σε τριγυρίζουν, να τους τα φοράς με το ζόρι.

Λοιπόν, για να μην πολυλογώ, να ψάχνεις πάντα στους άλλους μόνο το περίσσευμα της ψυχής τους. Όλα τα άλλα περισσεύματα τελειώνουν γρήγορα, μόνο αυτό είναι ανεξάντλητο. Αλλά για να το ζητάς, πρέπει να βλέπουν και οι άλλοι το περίσσευμα της δικής σου ψυχής.

Τέλος, βγάλε σε παρακαλώ αυτή τη δεύτερη μπίλια που πέρασες στο πάνω χείλος σου. Θα ξεβιδωθεί κανένα βράδυ μέσα στο στόμα σου και θα καταπιείς το σιδεράκι στον ύπνο σου. Και θα ‘σαι μόνη σου στο σπίτι… και θα βάλεις τις φωνές… και δε θα ‘μαι εκεί να σε τρέξω στον γιατρό… πουλάκι μου αγαπημένο.

Πηγή
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=75&smid=400&ArticleID=4228&reftab=218&t=%CE%93%CE%BB%CF%85%CE%BA%CE%B9%CE%AC-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%95%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%BB%CE%B1