Είναι δυνατό να φτάσουμε ως τα μη ηλιακά πλανητικά συστήματα γρηγορότερα από την ταχύτητα του φωτός; Ναι, είναι δυνατό,- βεβαιώνει ο Χάρολντ Γουάιτ (White Harold). Με την ομάδα του στη NASA, κατασκευάζει κινητήρα υπέρ φωτός (superluminal) για διαστρικά ταξίδια. Ως το σύστημα του άλφα Κενταύρου που βρίσκεται σε 4 έτη φωτός από τον Ήλιο τέτοιο σκάφος θα έφτανε μέσα σε 2 μόλις εβδομάδες.
Οι έρευνες του Γουάιτ είναι
προσπάθεια τελειοποίησης της αντίληψης του Μεξικανού φυσικού Μιγκέλ
Αλκουμπιέρ (Miguel Alcubierre), η οποία είχε προκαλέσει το 1994, έντονες
συζητήσεις στον επιστημονικό κόσμο. Ο επιστήμονας πρότεινε, να
συσταλεί, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, ο χώρος μπροστά στο διαστημικό
σκάφος και να διασταλεί πίσω του. Το διαστημόπλοιο σαν να τοποθετηθεί
μέσα σε «φούσκα» παραμορφωμένου χώρου και να παραμείνει ακίνητο με
αποτέλεσμα οι άνθρωποι που θα βρίσκονται μέσα του δεν θα αντιμετωπίζουν
οποιεσδήποτε υπερφορτώσεις. Γύρω του διαστημοπλοίου θα τρέχει ο ίδιος ο
διαστημικός χώρος, εξασφαλίζοντας την μετακίνησή του. Ο διαστημικός
χώρος μπορεί να διαστέλλεται και να συστέλλεται με ταχύτητα μεγαλύτερη
από την ταχύτητα του φωτός.
Για την δημιουργία της
«φούσκας» απαιτείται μια μυστηριώδης ουσία, η αρνητική μάζα της οποίας
στις συνθήκες της ολοκληρωτικής διάλυσής της, θα ελευθεροποιήσει την
απαραίτητη «σκοτεινή» ενέργεια. Στους υπολογισμούς των υποστηρικτών της
θεωρίας του Αλκουμπιέρ αναφέρονται διάφορα μεγέθη της – το ισοδύναμό της
με τρεις ηλιακές μάζες και με τη μάζα του Δία. Ο Χάρολντ Γουάιτ στους
υπολογισμούς του την μείωσε ακόμη περισσότερο - μέχρι τα 700 κιλά υπό
τον όρο ότι η «φούσκα» δεν θα έχει τη μορφή σφαίρας, αλλά σχήμα
δακτυλιοειδούς τόρου ή σχήμα ντόνατ (doughnut shape). Ο Γουάιτ λέει ότι
τα αποτελέσματα των εργασιών είναι ελπιδοφόρα. Η ομάδα του με τη βοήθεια
των ακτίνων λέιζερ κατασκευάζει μικροσκοπικό μοντέλο του κινητήρα
Αλκουμπιέρ - ένα μέρος προς 10 εκατομμύρια.
Ο Ολέγκ
Νταλκάροφ, διευθυντής Τμήματος του Ινστιτούτου Φυσικής Λέμπεντεφ θεωρεί
ότι η χρηματοδότηση τέτοιων ιδεών συμφέρει αποκλειστικά τους επινοητές
τους, ενώ στην πραγματικότητα σημαίνει απλώς σπατάλη των χρημάτων:
-Διάφορες
Υπηρεσίες, μαζί και στη χώρα μας, χρηματοδοτούν τέτοιου είδους εργασίες
για διάφορους λόγους. Ένας απ’ αυτούς, όπως φαίνεται, συνίσταται στο
ότι η ομάδα ειδικών, που επιλέχθηκε στη δοσμένη περίπτωση, δεν είναι
αρκετά αρμόδια. Δεύτερον, οι εργασίες αυτές κάποτε συμφέρουν σε
ορισμένες εταιρείες μόνο και μόνο για να πάρουν χρηματοδότηση. Θα
περάσει ο χρόνος για τον οποίο είχε χορηγηθεί δάνειο και η ομάδα θα
διαλυθεί, χωρίς να επιστρέψει ποτέ πια σ΄αυτή την ιδέα.
Παρόλα
αυτά, είναι άραγε δυνατό να πραγματοποιηθούν οι ελπίδες για την
κατασκευή τέτοιου διαστημοπλοίου; Θα πρέπει, πρώτ’ απ’ όλα να βρεθεί
τρόπος «εξημέρωσης» της αρνητικής μάζας, με την οποία συνδέουν την
δυνατότητα ανάπτυξης ταχύτητας των γαλαξιών και διαστολής του Σύμπαντος.
Όμως προς το παρόν οι φυσικοί είναι έτοιμοι μόνο να συζητήσουν διάφορα
μαθηματικά μοντέλα και εργαστηριακά πειράματα.
Οι έρευνες του Γουάιτ είναι
προσπάθεια τελειοποίησης της αντίληψης του Μεξικανού φυσικού Μιγκέλ
Αλκουμπιέρ (Miguel Alcubierre), η οποία είχε προκαλέσει το 1994, έντονες
συζητήσεις στον επιστημονικό κόσμο. Ο επιστήμονας πρότεινε, να
συσταλεί, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, ο χώρος μπροστά στο διαστημικό
σκάφος και να διασταλεί πίσω του. Το διαστημόπλοιο σαν να τοποθετηθεί
μέσα σε «φούσκα» παραμορφωμένου χώρου και να παραμείνει ακίνητο με
αποτέλεσμα οι άνθρωποι που θα βρίσκονται μέσα του δεν θα αντιμετωπίζουν
οποιεσδήποτε υπερφορτώσεις. Γύρω του διαστημοπλοίου θα τρέχει ο ίδιος ο
διαστημικός χώρος, εξασφαλίζοντας την μετακίνησή του. Ο διαστημικός
χώρος μπορεί να διαστέλλεται και να συστέλλεται με ταχύτητα μεγαλύτερη
από την ταχύτητα του φωτός.
Για την δημιουργία της
«φούσκας» απαιτείται μια μυστηριώδης ουσία, η αρνητική μάζα της οποίας
στις συνθήκες της ολοκληρωτικής διάλυσής της, θα ελευθεροποιήσει την
απαραίτητη «σκοτεινή» ενέργεια. Στους υπολογισμούς των υποστηρικτών της
θεωρίας του Αλκουμπιέρ αναφέρονται διάφορα μεγέθη της – το ισοδύναμό της
με τρεις ηλιακές μάζες και με τη μάζα του Δία. Ο Χάρολντ Γουάιτ στους
υπολογισμούς του την μείωσε ακόμη περισσότερο - μέχρι τα 700 κιλά υπό
τον όρο ότι η «φούσκα» δεν θα έχει τη μορφή σφαίρας, αλλά σχήμα
δακτυλιοειδούς τόρου ή σχήμα ντόνατ (doughnut shape). Ο Γουάιτ λέει ότι
τα αποτελέσματα των εργασιών είναι ελπιδοφόρα. Η ομάδα του με τη βοήθεια
των ακτίνων λέιζερ κατασκευάζει μικροσκοπικό μοντέλο του κινητήρα
Αλκουμπιέρ - ένα μέρος προς 10 εκατομμύρια.
Ο Ολέγκ
Νταλκάροφ, διευθυντής Τμήματος του Ινστιτούτου Φυσικής Λέμπεντεφ θεωρεί
ότι η χρηματοδότηση τέτοιων ιδεών συμφέρει αποκλειστικά τους επινοητές
τους, ενώ στην πραγματικότητα σημαίνει απλώς σπατάλη των χρημάτων:
-Διάφορες
Υπηρεσίες, μαζί και στη χώρα μας, χρηματοδοτούν τέτοιου είδους εργασίες
για διάφορους λόγους. Ένας απ’ αυτούς, όπως φαίνεται, συνίσταται στο
ότι η ομάδα ειδικών, που επιλέχθηκε στη δοσμένη περίπτωση, δεν είναι
αρκετά αρμόδια. Δεύτερον, οι εργασίες αυτές κάποτε συμφέρουν σε
ορισμένες εταιρείες μόνο και μόνο για να πάρουν χρηματοδότηση. Θα
περάσει ο χρόνος για τον οποίο είχε χορηγηθεί δάνειο και η ομάδα θα
διαλυθεί, χωρίς να επιστρέψει ποτέ πια σ΄αυτή την ιδέα.
Παρόλα
αυτά, είναι άραγε δυνατό να πραγματοποιηθούν οι ελπίδες για την
κατασκευή τέτοιου διαστημοπλοίου; Θα πρέπει, πρώτ’ απ’ όλα να βρεθεί
τρόπος «εξημέρωσης» της αρνητικής μάζας, με την οποία συνδέουν την
δυνατότητα ανάπτυξης ταχύτητας των γαλαξιών και διαστολής του Σύμπαντος.
Όμως προς το παρόν οι φυσικοί είναι έτοιμοι μόνο να συζητήσουν διάφορα
μαθηματικά μοντέλα και εργαστηριακά πειράματα.
