Πριν όμως προχωρήσω στις ρεαλιστικές και βγαλμένες μέσα από τη ζωή συμβουλές μου, θα βάλω βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλο και θα αποκαλύψω ότι κι εσείς, αγαπημένα αγόρια, είστε εξίσου θύματα της κοινωνίας (ψεύτρας) ως προς το θέμα της διαιώνισης του είδους. Απλώς το βουλώνετε και δεν λέτε τίποτα γιατί ανέλαβαν οι βλαμμένες οι γκόμενές σας να κάνουν όλη τη βρώμικη δουλειά, όπως πάντα. Μόλις πιάνετε λοιπόν κι εσείς τα 35 κι αρχίζετε να τραβάτε την ανηφόρα για την καράφλα και το έμφραγμα, η μανούλα σας αρχίζει να pump up the volume of the maternal Mediterranean μπίρι μπίρι: Εγώ πότε θα γίνω γιαγιά; (Γιατί έτσι έχει μάθει το θηλυκό, παίδες μου αγαπημένοι, να δουλεύει με τα μεγάλα ερωτήματα: Πότε θα αποκτήσω βυζιά του ονείρου; Πότε θα βρω τον έρωτα των ονείρων μου; Πότε θα βρω τη γαμάτη δουλειά των ονείρων μου; Πότε θα παντρευτώ τον άντρα των ονείρων μου; Πότε θα γίνω μάνα; (σωστά προσέξατε, εδώ κάπου σταματούν τα όνειρα κι αρχίζουν οι εφιάλτες) Πότε θα γίνω χήρα για να μπορώ να πάω Σιγκαπούρη με τις φίλες μου; Πότε θα γίνω γιαγιά για να μπω στο μάτι της Πιπίτσας;)
Η θειά σας η Αναστασούλα επίσης αρχίζει να σας στραβοκοιτάει: Bρε, μπας και την λαδώνει τη μανέστρα ο Τασούλης; Γιατί δεν στεριώνει πουθενά; Λες να δω την ξαδέρφη μου την Ανθούλα στο Gαy pride του χρόνου αγκαζέ με τη μάνα του Βαλιανάτου να ουρλιάζουν "my son is gay and its ΟΚ";
Την κατάσταση επιδεινώνουν και τα γομάρια οι φίλοι σου που την κρίσιμη ώρα της υπαρξιακής αγωνίας (αν δεν κάνω κι εγώ ένα αγόρι, σε ποιον θα μεταλαμπαδεύσω τις πολύτιμες γνώσεις μου πάνω στο τάβλι και συγκεκριμένα στο «φεύγα;») την κάνουν ένας-ένας κι απόμεινες εσύ να βλέπεις τα τοκ σόου του Νίκου Χατζηνικολάου τρώγοντας κρύα πίτσα μέχρι να σκάσεις (αχχχχ… τι να λέμε τώρα; Πίτσα που δεν μοιράζεται, είναι πίτσα χαμένη).
Ε, μόλις συμβούν όλα αυτά, είσαι ώριμο φρούτο. Αρχίζεις να ψάχνεσαι. Να τρώγεσαι με τα ρούχα σου. Να αδημονείς. Απλώς δεν το λες προς τα έξω. Αφήνεις τις γκόμενες να ξεφτιλίζονται γιατί έχεις μελετήσει τους κανόνες που λενε ότι όποιος μιλήσει πρώτος για τις ανάγκες του, αυτός θα υποστεί και τις επιπτώσεις τους. Ω, πόσο έξυπνο εκ μέρους σου, αγαπημένε αναγνώστη. Αιώνες εξουσίας σε έμαθαν να διατηρείς πάντα το ψυχολογικό προβάδισμα. Όμως, ως γνωστόν, το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται. Κι εκεί που ως τα 37 έχεις ενδεχομένως απορρίψει (ως βδέλλες, ως απαιτητικές, ως κτητικές, ως ανασφαλείς, ως χέσε μας τώρα, μωρή) τρομερές γκόμενες, βρίσκεσαι ξαφνικά τώρα στη θέση να πάρεις όποια βρεθεί δίπλα σου πρόθυμη για τη δουλειά, ξεχνώντας ότι αυτή η δουλειά είναι η πιο σοβαρή δουλειά στον κόσμο, ρε μαλάκα!
Λοιπόν, αγόρια, θα είμαι σύντομη. Εσείς 2 μόνο πράγματα έχετε να τσεκάρετε:
1. Την εξωτερική εμφάνιση, η οποία πρέπει οπωσδήποτε να είναι μέτρια. Ξέρω, είναι σκληρό. Για σένα ειδικά, είναι αμείλικτο. Πρέπει όμως να καταπολεμήσεις το ένστικτό σου που είναι γελοίο και να σουτάρεις αμέσως τη σούπερ χότι. Δεν κάνει για μάνα μια γυναίκα που από τα πρώτα της γενέθλια μέχρι τα 35 προσφωνείται από όλους με τη λέξη «μωρό μου» (τις περισσότερες φορές μέσα σε παράδοξα λεκτικά σχήματα τύπου: Τι τρελό μωρό είσαι εσύ;) Τι δεν καταλαβαίνεις; Το «μωρό», όσο και να μεγαλώσει, δεν μπορεί να ασχοληθεί με κανένα άλλο μωρό. Η Ζωζώ η Σαπουντζάκη, φίλε μου αγαπημένε, άλλαξε τα φώτα πολλών αντρών στην εποχή της, αλλά ακόμα και τώρα που έγινε υπεραιωνόβια είναι σαφές ότι ποτέ δεν θα αλλάξει τα μπέϊμπι λίνας τους.
2. Τη μάνατζέρ της. Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι σε κάθε γάμο ζουν 4 άνθρωποι: Εσύ, αυτή, η μάνα σου και ο πατέρας της. Αυτό το είπε ο Φρόυντ. Και η μάνα της, θα προσθέσω εγώ. Συνήθως τα κορίτσια με τον πατέρα έχουν έρωτα. Ο πατέρας συνήθως δε σε χαλάει, φίλε μου. Αν είναι ένας κλασσικός γερομαλάκας, τον αποφεύγεις με δυο γεύματα το χρόνο: Πάσχα, Χριστούγεννα. Αν είναι πολύ μαλάκας του λες ότι έγινες μουσουλμάνος μετά από τα επαγγελματικά σου ταξίδια στο Ντουμπάι και γλιτώνεις και τα Χριστούγεννα. Αν είναι συμπαθής, άντε να δείτε κανένα αγώνα μαζί και να ανταλλάξετε μερικές φράσεις για το μέλλον της κεντροαριστεράς (συμφωνώντας πως παραμένει αόρατον). Ο πεθερός λέει λίγα και κάνει ακόμα λιγότερα. Δεν είναι απαιτητική ύπαρξη. Δε βάζει κανόνες, ούτε πατάκια στα πόδια σου για να γυαλίζεις περπατώντας το παρκέ.
Η μάνατζερ όμως, φίλε, βάζει. Και πατάκια βάζει, και κανόνες βάζει, και τα 2 πόδια σε ένα παπούτσι με τακούνι βάζει, και τη μούρη της μέσα στην κρεβατοκάμαρά σου βάζει. Αν λοιπόν συναντήσεις γκόμενα-δουλάκι της μαμάς, βάλε τα nike σου και κάν’ την τρέχοντας, αλλιώς θα σε τρέχει για όλη σου τη ζωή. Αν θέλεις να γίνεις δουλάκι μιας μάνατζερ άλλωστε, έχεις τη δικιά σου, που είναι και καλύτερη!
Πηγή
