Απορώ γιατι οι ελληνες αστυνομικοί επιμένουν να θέλουν να
εφαρμόσουν τον νόμο, αφού ξέρουν οτι πάντοτε,ότι κι αν συμβεί,
βρίσκονται κατηγορούμενοι ή απολογούμενοι η υπό περιοριστικούς όρους.
Δεν υπάρχει ευρωπαϊκή χώρα (ας μην αναφερθούμε βέβαια στις ΗΠΑ),απο την
Αγγλία μέχρι την Εσθονία και από την Φινλανδία μέχρι την Μάλτα,που να
τολμάει ο πολίτης,πεζός η εποχούμενος, να μην υπακούει σε σήμα
αστυνομικού ελέγχου.Κι αν τέλος πάντων για δικούς του λόγους δεν υπακούσει,δεν τολμάει μετά να ζητήσει και τα
ρέστα αν πυροβοληθεί. Στις περισσότερες χώρες αυτό θα συμβεί με
προειδοποιητικά πυρά και στις υπόλοιπες χώρες -πλην Ελλάδος-με πυρά
ακινητοποίησης, ενώ στις ΗΠΑ με πυρά εξουδετέρωσης.
Στην Ελλάδα,αρκεί να διαβάσουν οι κακοποιοί και κάθε λογής παράνομοι τον νόμο 3169/2003 "περί Χρήσεως Όπλων από Αστυνομικούς" για να διαπιστώσουν οτι δεν θα έχουν την παραμικρή επίπτωση αν δεν συμμορφωθούν σε αστυνομικό έλεγχο αφού απαγορεύεται η χρήση όπλων από αστυνομικούς "εναντίον προσώπου που τρέφεται σε φυγή,όταν καλείται να υποστεί νόμιμο έλεγχο". Αλλά ας σκεφτούμε μία άλλη, ακραία περίπτωση για να δούμε κατά πόσο επιτρέπει τελικά ο νομοθέτης στη χώρα μας την χρήση όπλου από αστυνομικό. Ας υποθέσουμε οτι όχλος που αποτελείται από 30 ένοπλους με πολεμικά, κυνηγετικά και αγχέμαχα όπλα, σε μια στιγμή που εχει χαθεί ο έλεγχος της ασφάλειας της χώρας,επιτίθεται σε δυο αστυνομικούς σε μια γειτονιά της Αθήνας.Οι σφαίρες σφυρίζουν δίπλα στους Αστυνομικούς που ήδη εχουν εξαντλήσει τα μισά τούς πυρομαχικά με "εκφοβιστικές" βολές στον αέρα.Τι λέτε,στην ακραία αυτή περίπτωση μπορούν οι αστυνομικοί να πυροβολήσουν προς τούς ένοπλους επιτιθέμενους ώστε να σωθούν?
Όχι βέβαια. Ο νόμος τους το επιτρέπει μόνο αν τυχει να βρεθούν στην έρημο Σαχάρα.
Αντίθετα, σε πόλεις και χωριά και όπου αλλού υπάρχει τσιμέντο και σπίτια και παραθυρα, είναι υποχρεωμένοι να θυσιαστούν (άρθρο 3,παρ 7 περίπτωση β:)πυροβολισμός (ακόμα και) ακινητοποίησης (πχ στα πόδια) απαγορεύεται εναντίον ΕΝΟΠΛΟΥ πλήθους,εφόσον υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να πληγούν άοπλοι".Με λίγα λόγια καταργείται τελείως,όσον αφορά τούς αστυνομικούς αλλά όχι τούς πολίτες, το νόμιμο δικαίωμα για άμυνά τους. Γενικότερα η χρήση όπλου από αστυνομικούς και λιμενικούς επιτέπεται μόνο σε περιπτώσεις που πρακτικά δεν πρόκειται ποτέ να συμβούν και υπό όρους που δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξουν.Δηλαδή ποτέ. Και η καταδίωξη οχήματος που δεν συμμορφώνεται σε νόμιμο αστυνομικό έλεγχο επίσης ουσιαστικά απαγορεύεται, αφού σε περίπτωση που ο καταδιωκόμενος πέσει και χτυπήσει,ως δια μαγείας καταδιωκόμενος γίνεται πλέον ο αστυνομικός και οι γονείς του θα πρέπει να μαζεύουν χρήματα για καταβολή εγγύησης προκειμένου να μην προφυλακισθει το παιδί τούς.
Στην μόνη χώρα του κόσμου που οι κακοποιοί επιτίθενται με ΑΚ 47 και με Tokarev σε πολίτες και σε αστυνομικούς ( όπλα με σφαίρες διατρητικές, απέναντι στις οποίες τα αλεξίσφαιρα γιλέκα δεν προστατεύουν),που διαφεύγουν ρίχνοντας πίσω τούς βαριές αμυντικές χειροβομβίδες και που αποφυλακίζονται - για λόγους που δεν είναι του παρόντος- για να αρχίσουν την άλλη μέρα πάλι τα ίδια εγκλήματα, σε μια τέτοια χώρα θα πρέπει να αποφασίσουμε αν θέλουμε να εφαρμόζεται ο νόμος ή όχι.
Ούτε στο Ιράκ αλλά ούτε και στο Αφγανιστάν οι αστυνομικοί και οι πολίτες βρίσκονται αντιμέτωποι καθε μερα με πολεμικά όπλα και με χειροβομβίδες. Εκεί τούς κινδύνους αυτούς τούς αντιμετωπίζουν μόνο στρατοί. Ας σταματήσει λοιπόν αυτή η υποκρισία που εκλαμβάνει τον αφοπλισμό αλλά και την πλήρη ακύρωση κάθε δικαιώματος των αστυνομικών ως δημοκρατικό επίτευγμα.
Δημοκρατία είναι το να εφαρμόζεται ο νόμος. Και ακόμα περισσοτέρο είναι το να μπορεί να εφαρμόζεται.
Ο Γιώργος Μαρής είναι δικηγόρος
Πηγή
