Προσέξτε, δεν μιλάμε για αξιολογική κλίμακα, κατά την οποία κάποια ζωή μετρά περισσότερο ή λιγότερο από την άλλη. Εδώ, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, η ανθρώπινη ζωή στοχοποιείται ξεκάθαρα ως στόχος προς εξόντωση, δίχως τον παραμικρό ενδοιασμό. Ενδεικτικά των όσων λέμε είναι τα όσα είπε κατά την διάρκεια της δίκης του ο Θεόφιλος Μαυρόπουλος, μέλος της τρομοκρατικής οργάνωσης ’’Συνομωσία των Πυρήνων της Φωτιάς’’, ο οποίος συνελήφθη ύστερα από ανταλλαγή πυροβολισμών στην Πεύκη, τον Μάιο του 2011. Το ποιος είναι ο στόχος του επίδοξου αυτού δολοφόνου στην συγκεκριμένη περιοχή το έχουμε γράψει στο παρελθόν, αν και τα λαλίστατα -σε άλλες περιπτώσεις- ΜΜΕ φρόντισαν να αποσιωπήσουν το ποιος ήταν το υποψήφιο θύμα (φωτεινή εξαίρεση η εφημερίδα ’’Δημοκρατία’’). Ας δούμε, λοιπόν, τι δήλωσε ο Μαυρόπουλος και επανερχόμαστε:
’’Στην Πεύκη διεξήχθη ένοπλη συμπλοκή μεταξύ δύο αναρχικών και των δυνάμεων της αστυνομίας. Τα δύο σκυλιά της, ο Λεοντόπουλος και ο Δρόσος προσπάθησαν να συλλάβουν εμένα και τον σύντροφό μου. Η απάντησή μας ήταν η άρνηση παράδοσης μέσω της ένοπλης αντίστασης με σκοπό τη διατήρηση της ελευθερίας μας, που τόσο εκτιμάμε ως αναρχικοί. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό, ο σύντροφος διέφυγε κλέβοντας το περιπολικό, ενώ εγώ συνελήφθηκα τραυματισμένος. Μαζί τραυματίστηκαν και οι δυο αστυνομικοί, τους οποίους πυροβόλησα πρώτος, καταφέρνοντας να τους αιφνιδιάσω. Αναμφίβολα αν οι αστυνομικοί πέθαιναν και εγώ και ο σύντροφός μου ήμασταν αλώβητοι, θα φεύγαμε. Άσχετα επίσης από το γεγονός ότι επιχειρησιακή προτεραιότητά μου ήταν η απεμπλοκή και η διαφυγή, θα ήταν τιμή μου αν παράλληλα είχα το αίμα των δύο αστυνομικών στα χέρια μου, όχι μόνο επειδή πήγαν να με συλλάβουν, αλλά απλά και μόνο επειδή ήταν αστυνομικοί. Κάθε αστυνομικός ως άμεσος φορέας εξουσίας, για όποιον λόγο κι αν έγινε μπάτσος, είναι ένας ζωντανός στόχος για έναν αναρχικό επαναστάτη.’’
Ό,τι κι αν πούμε για τα λεγόμενα του εν λόγω τρομοκράτη είναι, πραγματικά, πολύ λίγα. Κυνικός, αδίστακτος, ψυχρός εκτελεστής ο Μαυρόπουλος, ο οποίος δεν έχει κανένα πρόβλημα ηθικής υπόστασης στο να αφαιρεί ανθρώπινες ζωές. Παραδέχεται ευθαρσώς ότι πυροβόλησε πρώτος τους αστυνομικούς (τουλάχιστον αυτός δεν υποκρίνεται, λέγοντας ότι ανταπέδωσε τους πυροβολισμούς), θεωρεί τιμή του (!) αν κατόρθωνε να έχει το αίμα των αστυνομικών στα χέρια του, μόνο και μόνο για την ιδιότητά τους, η οποία τους καθιστά αυτόματα ζωντανό στόχο γι’ αυτόν και το υπόλοιπο εγκληματικό του σινάφι. Όλοι αυτοί οι υποκριτές, οι οποίοι ωρύονται για το ’’φυλετικό μίσος’’, ένα ’’μίσος’’ που σε καμιά περίπτωση, φυσικά, δεν οδηγεί στην αυτοδικία και το έγκλημα, αλλά απλώς στην διαφύλαξη της διαφορετικότητας και της ποικιλίας των ανθρωπίνων φυλών, όλοι αυτοί που ’’κάνουν την τρίχα τριχιά’’ είτε κατασκευάζοντας, είτε παραποιώντας, είτε μεγαλοποιώντας πρόσωπα και καταστάσεις, τι έχουν να πουν σ’ αυτή την χαρακτηριστική περίπτωση εγκληματία και δολοφόνου, ο οποίος ξεκάθαρα δίνει ιδεολογικό στίγμα στις αποτρόπαιες πράξεις του. Το ταξικό μίσος (χωρίς εισαγωγικά) δίνει το ’’παρών’’, είναι αυτό που δολοφονεί ανθρώπους με βάση το τι πιστεύουν. Εννοείται, φυσικά, ότι οι προκλητικές αυτές δηλώσεις του Μαυρόπουλου, πέρασαν εντελώς ’’στο ντούκου’’ από τα ’’σαΐνια’’ της καθεστωτικής δημοσιογραφίας. Δεν συνέφερε πολιτικά να αναδειχθεί το αληθινό, απάνθρωπο πρόσωπο των ψευδεπίγραφων κοινωνικών επαναστατών. Σκεφτείτε, όμως, τι θα γινόταν αν στην θέση αυτού του αληταρά βρισκόταν κάποιος εθνικιστής και υποστήριζε αυτές τις πράξεις, από την δική του ιδεολογική σκοπιά. Πόση χολή και λάσπη θα ξερνούσαν τα παπαγαλάκια του συστήματος, μιλώντας για την δήθεν εγκληματική φύση του Εθνικισμού και την ανάγκη άμεσης απαγόρευσης της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ως ηθικού (αν όχι φυσικού) αυτουργού. Τώρα, όμως, μουγκαμάρα. Αλλά πώς να έχεις την απαίτηση από τους δημοσιογράφους να σέβονται την διαφορετική άποψη, όταν πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ είναι ο γνωστός για την ’’λύσσα’’ του εναντίον της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, Δημήτρης Τρίμμης; Αυτός και τα συνεταιράκια του στον ’’Ιό’’ πώς θα χαρακτήριζαν τον Μαυρόπουλο, τις ιδέες του και τις πρακτικές του;
Για αρκετό χρονικό διάστημα έκαναν ’’δημόσιο διάλογο’’ για την ανάγκη θεσμικής αντιμετώπισης της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ (τόσο πολύ σας πονάμε;), όμως στην υπαρκτή τρομοκρατική βία των ’’συντρόφων’’ δεν κάνουν απλώς τα στραβά μάτια, αλλά είναι εντελώς τυφλοί. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι σαφές προς την παρεούλα αυτή, όπως και τους λοιπούς ’’ενδιαφερόμενους’’: Καταδικάζουν τις δολοφονικές ενέργειες των τρομοκρατικών οργανώσεων της άκρας αριστεράς και του αναρχικού χώρου; Πώς κρίνουν τις δηλώσεις του τρομοκράτη Μαυρόπουλου; Τις θεωρούν, τελικά, κατάπτυστες, προκλητικές και ότι συμβάλλουν στην δημιουργία μίσους; Εξυπακούεται, φυσικά, ότι τα ερωτήματα αυτά έχουν ρητορικό χαρακτήρα. Δεν περιμένουμε απάντηση, πολύ περισσότερο δεν την επιθυμούμε, καθώς δεν θέλουμε κανενός είδους διάλογο με γραφικούς και περιθωριακούς ανθέλληνες, οι οποίοι βλέπουν στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ την ενσάρκωση των εφιαλτών που στοιχειώνουν τα ήδη βασανισμένα τους όνειρα. Ας μην νομίζουν, όμως, ότι υπάρχει πλέον κόσμος που να τρώει κουτόχορτο, με το οποίο τάιζαν στο παρελθόν τους Έλληνες. Ας περιοριστούν στο δικό τους φαιδρό και δυστυχισμένο περιορισμένο κύκλο συναναστροφών και να πάψουν πια να παριστάνουν τους ευαισθητοποιημένους σε θέματα ανθρώπινης ζωής. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Πηγή
