Λήψη (1 MB)
Ο Άλμπρεχτ Ντύρερ (Albrecht Durer 1471 - 1528), γερμανός ζωγράφος και χαράκτης, είναι η σημαντικότερη προσωπικότητα της Γερμανίας του 16ου αιώνα, και με την πολύπλευρη δραστηριότητά του εγκαινιάζει την Αναγέννηση στη Βόρειο Ευρώπη. Η γνωριμία του με τις αντιλήψεις του κλασικού κόσμου και της ιταλικής Αναγέννησης και ο βαθύς επηρεασμός του από αυτές, σε συνδυασμό με τη γοτθική παράδοση της χώρας του, τον κάνουν πρωτεργάτη της γερμανικής Αναγέννησης. Γνωρίζουμε πολλά για τη ζωή του, όχι μόνο από τις πολυάριθμες βιογραφικές πληροφορίες που έχουμε γι΄ αυτόν, αλλά και από τα γράμματα και το ημερολόγιό του.
Ο Άλμπρεχτ ήταν το τρίτο από τα δεκαοκτώ παιδιά της οικογένειάς του και γεννήθηκε στη Νυρεμβέργη. Ο πατέρας του - ουγγρικής καταγωγής - ήταν χρυσοχόος και, όταν ο Ντύρερ ήταν μικρός, διδάχτηκε από αυτόν την τέχνη της χρυσοχοΐας και τα πρώτα στοιχεία του σχεδίου και της χαρακτικής. Ήδη 13 χρονών ζωγράφισε την αυτοπροσωπογραφία του. Ήταν η πρώτη από μια σειρά αυτοπροσωπογραφιών που φιλοτέχνησε στη διάρκεια της ζωής του.
Στα 16 του μαθήτευσε για 4 χρόνια δίπλα στον Μίχαελ Βόλγκεμουτ, από τον οποίο έμαθε τη χαρακτική σε ξύλο και χαλκό, την υδατογραφία και την ελαιογραφία. Ακολουθώντας τη συμβουλή του δασκάλου του, άρχισε από τα 19 του χρόνια τα ταξίδια για να εμπλουτίσει τις γνώσεις του, να διευρύνει το πνεύμα του και να γνωρίσει και άλλους καλλιτέχνες. Άρχισε έτσι μια σειρά από ταξίδια που τον οδήγησαν σε διάφορες γερμανικές πόλεις, δύο φορές στην Ιταλία και στις Κάτω Χώρες.
Ταξίδεψε πρώτα στο Nordlingen, όπου συνάντησε νεαρούς καλλιτέχνες επηρεασμένους από το ολλανδικό σχέδιο και μετά πήγε στο Κολμάρ και το Στρασβούργο. Δεν έμεινε όμως ικανοποιημένος και θέλησε να επισκεφθεί την κοιτίδα της Αναγέννησης και των νέων ιδεών σε όλους τους τομείς, την Ιταλία. Έκανε το πρώτο του ταξίδι εκεί λίγο μετά το γάμο του με την Άγκνες Φρέυ - κόρη πλούσιου και μορφωμένου εμπόρου - στην οποία αφιέρωσε έναν από τους πρώτους πίνακές του, το Νέο με το άνθος.
Έμεινε για μεγάλο διάστημα στη Βενετία, όπου γνωρίστηκε και επηρεάστηκε κυρίως από τον Τζιοβάννι Μπελλίνι και τον Αντρέα Μαντένια. Σε ένα γράμμα του γράφει: «Ο Τζιοβάννι Μπελλίνι μου έκανε ένα σωρό φιλοφρονήσεις μπροστά σε ευπατρίδες. Ήθελε οπωσδήποτε να αποκτήσει ένα έργο μου και ήρθε προσωπικά να με παρακαλέσει να του ζωγραφίσω ο,τιδήποτε. "Όλοι με ζήλεψαν για την εύνοια που μου έδειξε ο άνθρωπος αυτός, που παρά την προχωρημένη ηλικία του, παραμένει ο αδιαφιλονίκητος δάσκαλος όλων των ζωγράφων». Και λίγο παρακάτω προσθέτει: «Εδώ είμαι άρχοντας, στον τόπο μου, παράσιτο».
Στην Ιταλία το ενδιαφέρον του δεν επικεντρώθηκε μόνο στην τέχνη του αλλά και στα μαθηματικά. Σε μια επιστολή του γράφει: «η νέα τέχνη πρέπει να βασίζεται στην επιστήμη και κυρίως στα μαθηματικά, που είναι η πιο θετική και λογική επιστήμη». Στις πρώτες μελέτες του πάνω στην προοπτική και τις αναλογίες είχε τη βοήθεια του Γιάκοπο ντε Μπάρμπαρι, ο οποίος του σύστησε το έργο του Πατσιόλι για το συσχετισμό μαθηματικών και τέχνης. Η πραγματεία του Πατσιόλι πάνω στις αναλογίες είχε προκαλέσει και το ενδιαφέρον του Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο οποίος την εικονογράφησε. Ο Ντύρερ δε συνάντησε τον Λεονάρντο, αλλά τον θαύμαζε και εντυπωσιάστηκε από τις μελέτες του για τις ανθρώπινες αναλογίες, τις οποίες και εφάρμοσε στα έργα του.
Σ΄ αυτό το ταξίδι ή στο επόμενο ήρθε σε επαφή με τις φιλοσοφικές αντιλήψεις της Πλατωνικής Ακαδημίας της Φλωρεντίας και εκεί οφείλεται το ιδιαίτερο ενδιαφέρον που ανέπτυξε αργότερα για τα πλατωνικά στερεά, τα οποία μελέτησε διεξοδικά στο τετράτομο έργο του για τα μαθηματικά. Στην πρώτη ιταλική περίοδο ανήκουν πολλά σχέδια με μυθολογικά θέματα, όπως η Αρπαγή της Ευρώπης, Ο θάνατος του Ορφέα, η Μάχη των Τριτώνων, κ.α., όλα εμπνευσμένα από την αρχαιοελληνική μυθολογία.
Όταν επέστρεψε στη Νυρεμβέργη, ίδρυσε εργαστήριο σχεδίου, ξυλογραφίας και χαλκογραφίας. Έγινε γρήγορα γνωστός και άρχισε να δέχεται πολλές παραγγελίες. Αυτή την περίοδο ασχολήθηκε τόσο με τη ζωγραφική (πορτραίτα ή εικόνες για Άγιες Τράπεζες) όσο και με τη χαρακτική. Το 1496 φιλοτέχνησε την προσωπογραφία του Φρειδερίκου του Σοφού, Εκλέκτορα της Σαξονίας, αρνήθηκε όμως να τον ακολουθήσει στη Βαϊμάρη και να γίνει ζωγράφος της Αυλής του.
Οι τεχνικές που του εξασφάλισαν τη μεγαλύτερη φήμη ήταν πρώτα η ξυλογραφία και αργότερα η χαλκογραφία. Το 1498 δημοσιεύει την πρώτη σημαντική σειρά χαρακτικών του με τον γενικό τίτλο Αποκάλυψη. Αποτελείται από δεκαπέντε ξυλογραφίες, οι πιο γνωστές από τις οποίες είναι Οι τέσσερις ιππότες της Αποκαλύψεως, Η πάλη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ με το δράκοντα, Το άνοιγμα της έκτης σφραγίδας. Έγιναν μέσα στο κλίμα του μυστικισμού και της μεταρρυθμιστικής τάσης που κατέκλυζε τη Γερμανία εκείνη την εποχή και έχουν αλληγορικό περιεχόμενο.
Από το 1500 και μετά συγκεντρώνεται όλο και περισσότερο στην απεικόνιση του ανθρώπου, ακολουθώντας τις αριθμητικές και γεωμετρικές μεθόδους της ιταλικής Αναγέννησης. Άρχισε επίσης να μελετά συστηματικά μαθηματικά. Διάβασε τα «Στοιχεία» του Ευκλείδη, το «Περί Αρχιτεκτονικής» του Βιτρούβιου (1ος αι. π.Χ.) καθώς και τα έργα των Αλμπέρτι και Πατσιόλι για τις σχέσεις μαθηματικών και τέχνης. Την ίδια εποχή δεν ήταν μόνο η μαθηματική θεωρία των αναλογιών που επηρέασε την τέχνη του Ντύρερ, αλλά και η τέλεια γνώση της προοπτικής την οποία απέκτησε μέσα από τη μελέτη της Γεωμετρίας. Χαρακτηριστικό δείγμα αυτών των αναζητήσεων αποτελεί η ξυλογραφία Η ζωή της Παρθένου.
Το 1505 - ήδη διάσημος - επιστρέφει στην Ιταλία, όπου παραμένει για δύο χρόνια. Επισκέφθηκε διάφορες πόλεις, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της παραμονής του το πέρασε στη Βενετία. Όπως λέει ο ίδιος, στην Ιταλία συνάντησε μεγαλύτερη αναγνώριση απ΄ ό,τι στην πατρίδα του. Ξεκίνησε αυτό το ταξίδι γιατί οι Γερμανοί έμποροι της Βενετίας του είχαν παραγγείλει την εικόνα της Εορτής των Ρόδινων Στεφανιών για την Αγία Τράπεζα της ενοριακής τους εκκλησίας. Αυτή η εικόνα βωμού, που προετοιμάστηκε με πολυάριθμα σχέδια, προκάλεσε μεγάλο θαυμασμό και είναι το αντιπροσωπευτικότερο έργο της δεύτερης παραμονής του στη Βενετία.
Χάρη στη νέα επαφή του με τους Μπελλίνι και Τζιορτζιόνε, η παλέτα του αποκτά καινούργια λεπτότητα αποχρώσεων και χρωματικούς τόνους με μεγάλη πλαστική απαλότητα. Καρποί αυτής της εποχής είναι η Νεαρή Βενετσιάνα, ο Άγνωστος και το Πορτραίτο Αγνώστου, κ.α.
Στρέφει για άλλη μια φορά την προσοχή του στα έργα του Λεονάρντο ντα Βίντσι και εμπνέεται από τις καρικατούρες του που ήταν πασίγνωστες σ΄ όλη την Ιταλία.
Αυτή τη φορά το ενδιαφέρον του για τα μαθηματικά έγινε ακόμη μεγαλύτερο. Πήγε στο Μπολόνια για να συναντήσει τον Λούκα Πατσιόλι, που θεωρούσε ότι κατείχε τα μαθηματικά μυστικά της τέχνης, και να διδαχθεί από αυτόν τις αρχές της «μυστικής» προοπτικής. Συνάντησε και πάλι τον Γιάκοπο ντε Μπάρμπαρι και έμαθε περισσότερα για τις αναλογίες του ανθρώπινου σώματος.
Οι σημαντικότερες μαρτυρίες για τις νέες γνώσεις που απέκτησε φαίνονται στους δύο πίνακες Αδάμ και Εύα που ζωγράφισε αμέσως μετά την επιστροφή του στη γενέτειρά του. Είναι τα πρώτα σε φυσικό μέγεθος γυμνά της γερμανικής ζωγραφικής και τους δίνει την αξία ενός κανόνα τέλειων αναλογιών του ανθρώπινου σώματος.
Ανάμεσα στα έργα αυτής της περιόδου είναι μεγάλοι πίνακες για ιερά εκκλησιών, όπως το Μαρτύριο των δέκα χιλιάδων Χριστιανών, η Στέψη της Παρθένου, κ,α. Η Προσκύνηση της Αγίας Τριάδος με την αυστηρή συμμετρική της οργάνωση, το διαχωρισμό των πλάνων και τη σταθερή προοπτική στο κάτω μέρος του πίνακα, είναι το σημαντικότερο από τα ζωγραφικά έργα του και θεωρείται από πολλούς η υψηλότερη έκφραση της γερμανικής Αναγέννησης.
Από το 1512 άρχισε να εργάζεται για τον αυτοκράτορα Μαξιμιλιανό Α΄. Φιλοτεχνεί πορτραίτα και χαρακτικά με αλληγορικό χαρακτήρα που εξυμνούν τους Αψβούργους. Όταν πέθανε ο αυτοκράτορας, ο Ντύρερ ταξίδεψε στις Κάτω Χώρες. Κράτησε ημερολόγιο με άφθονα σκίτσα, τοπία και πορτραίτα των σημαντικότερων ανθρώπων που συνάντησε, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο Έρασμος. Ζωγράφισε επίσης πολλά πορτραίτα Ολλανδών και Φλαμανδών αστών.
Στα τελευταία έργα της ζωής του συγκαταλέγονται οι δύο πίνακές του: Οι Τέσσερις Απόστολοι, που προορίζονταν για πλαϊνά φύλλα ενός τριπτύχου που δεν τελείωσε ποτέ. Αντιπροσωπεύουν το αποκορύφωμα της τέχνης του Ντύρερ, «τους καλύτερους καρπούς της αναζήτησής του για ένα νέο κόσμο».
Όσο περνούν τα χρόνια, αφιερώνεται όλο και περισσότερο στη χαρακτική, και οι συνθέσεις του προκαλούν το θαυμασμό και την έκπληξη σ΄ όλη την Ευρώπη. Τα σημαντικότερα χαρακτικά αυτής της εποχής είναι: ο Ιππότης, ο Θάνατος και ο Διάβολος, ο Άγιος Ιερώνυμος στο σπουδαστήριό του και η Μελαγχολία. Αυτά τα τρία αποτελούν μέρη ενός αλληγορικού τριπτύχου στο οποίο έχουν καταταχθεί τρεις ομάδες ανθρώπινων αρετών, σύμφωνα με τη μεσαιωνική ιεράρχηση. Είναι αντίστοιχα: η απόφαση και η δράση, η θεολογία και ο στοχασμός, η επιστήμη και η φαντασία.
Η Μελαγχολία είναι από τα πιο πολυσυζητημένα έργα του. Μια μελαγχολική φιγούρα, που βρίσκεται σε πρώτο πλάνο, δεξιά, κάθεται δίπλα σε ένα μη κανονικό πολύεδρο που κατέχει δεσπόζουσα θέση και σε άλλα συμβολικά στοιχεία, όπως ένα μαγικό τετράγωνο, το πρώτο στην ευρωπαϊκή τέχνη, κ. α. Πολλές υποθέσεις έχουν γίνει για το συμβολισμό αυτού του χαρακτικού και για κάθε στοιχείο του χωριστά, πάνω απ΄ όλα όμως για το πολύεδρο.
Το ενδιαφέρον του Ντύρερ για τα Μαθηματικά, τη Γεωμετρία και πιο συγκεκριμένα για τα πολύεδρα είχε αρχίσει από την πρώτη του επίσκεψη στην Ιταλία και συνεχίστηκε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Καρπός όλων αυτών των ερευνών και των αναζητήσεων υπήρξαν πολλές πραγματείες, συγκεντρωμένες σε τέσσερις τόμους, με το γενικό τίτλο: «Unterweisung der Messung». Αυτό το έργο, που είναι το πρώτο βιβλίο μαθηματικών που εκδόθηκε στη Γερμανία, ήταν σε μεγάλη εκτίμηση το 16ο αιώνα και τοποθετεί τον Ντύρερ ανάμεσα στους σημαντικότερους μαθηματικούς της Αναγέννησης.
Στον πρώτο τόμο περιγράφει την κατασκευή ενός μεγάλου αριθμού καμπυλών. Στο δεύτερο δίνει ακριβείς και κατά προσέγγιση μεθόδους κατασκευής κανονικών πολυγώνων καθώς και κατά προσέγγιση μεθόδους τετραγωνισμού του κύκλου. Στο τρίτο, αναφέρεται σε πυραμίδες, κυλίνδρους και άλλα στερεά σώματα. Στο δεύτερο μέρος αυτού του τόμου μελετά τα ηλιακά ρολόγια και διάφορα αστρονομικά όργανα. Τέλος, στον τέταρτο τόμο μελετά τα πέντε πλατωνικά στερεά καθώς και τα ημικανονικά στερεά του Αρχιμήδη. Στον ίδιο τόμο υπάρχει επίσης η θεωρία του για τις σκιές και μια εισαγωγή για τη θεωρία της προοπτικής.
Πέθανε τον Απρίλιο του 1528, εξασθενημένος - κατά μια εκδοχή - από την ελονοσία που έπαθε μάλλον στην Ολλανδία, όταν μια φορά τριγυρνούσε ώρες ολόκληρες μέσα στα νερά για να μελετήσει επί τόπου έναν καρχαρία που μόλις είχε πιαστεί!
Στον αιώνα μας αναγνωρίστηκε όχι μόνο ως ο μεγαλύτερος ζωγράφος και χαράκτης της γερμανικής Αναγέννησης αλλά και ως μεγάλος επιστήμονας για τη συμβολή του στα μαθηματικά. Οι επιστήμονες της NASA τον τίμησαν, δίνοντας το όνομά του σ΄ έναν κρατήρα του πλανήτη Ερμή.
Βιβλιογραφία
1) Τα Μεγάλα Μουσεία του Κόσμου - Μόναχο, Παλαιά πινακοθήκη
2) Οι Μεγάλοι Ζωγράφοι, Από την αναγέννηση στον Γκρέκο
3) German Painting, Marcel Brion
4) German Painting: Fron Durer to Holbein, Otto Benesch
5) Παγκόσμιος Ιστορία της Τέχνης, ο Άνθρωπος και η Αναγέννηση
6) http://www-gap.dcs.st-and.ac.uk/~history/Mathematicians/Durer.html
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ
Ο Άλμπρεχτ Ντύρερ (Albrecht Dürer, 21 Μαΐου 1471 – 6 Απριλίου 1528) ήταν Γερμανός ζωγράφος, χαράκτης και μαθηματικός.
Δεξιά στον τοίχο κρέμεται το μαγικό τετράγωνο που δημιούργησε ο Ντίρερ (Dürer)
Αυτό είναι το τετράγωνο. Και που είναι η μαγεία;
Ο αριθμός 34!
34 είναι το σύνολο των διαφόρων πεδίων μέσα στο μαγικό τετράγωνο.
Το σύνολο κάθε γραμμής είναι 34 αλλά και το σύνολο της κάθε στήλης είναι 34
Το σύνολο των γωνιακών τετραγώνων είναι 34
Μετακινηθείτε κατά ένα τετράγωνο δεξιόστροφα.Το σύνολο πάλι είναι 34
Ακόμη μια φορά. Και πάλι 34
Το σύνολο των κεντρικών τετραγώνων είναι 34!
5 + 9 + 8 + 12 = 34
3 + 2 + 15 + 14 = 34
Και τα διαγώνια το ίδιο
Ιδιοφυΐα!
Ήταν πολύ περήφανος για την δημιουργία αυτού του μαγικού τετραγώνου.
Και πώς να μην ήταν!
Πηγή 1
Πηγή 2
