Φτάνοντας χθες το βράδυ στο νοσοκομείο με τη γυναίκα μου στη Θεσσαλονίκη, έξω από το παθολογικό ήταν μια κοπέλα ξαπλωμένη σε ένα φορείο με τα σημάδια της «χρήσης» επάνω της.Η πρώτη σκέψη η δική μου ήταν «μάλλον τη βρήκαν την κοπέλα και την έφεραν εδώ». Όσο περίμενα, μαζί μου ήταν και ένας κύριος, κοντά στα 65. Τον βλέπω. Πάει από πάνω της, της χαϊδεύει τα μάλλια, της λέει «έλα κούκλα μου, δεν είναι εδώ ξενοδοχείο, πάμε να σε βάλω στο σπίτι να κοιμηθείς».
Πέρασε η ώρα και περιμέναμε στο παθολογικό, ώστε κάποια στιγμή με κοίταξε ο κύριος του λέω «τι έγινε ρε μάστορα»;
-Τι να γίνει παιδί μου. Δε βλέπεις…;
-Κόρη σου είναι;
-Όχι. Απλή γνωστή. Τη βρήκα να κοιμάται μέσα στο κρύο όπως έφευγα από τον «καφενέ». Τι να κάνω…; ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΜΑΙ… Αυτή είναι υιοθετημένη. Οι γονείς της την έχουν παρατήσει. Γειτονόπουλο είναι….
Δύο λέξεις που ακόμη αντηχούν στα αυτιά μου «Άνθρωπος είμαι». Άραγε πόσοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ θα έπαιρναν μια απλή γνωστή, χτυπημένη από τη μάστιγα των ναρκωτικών, να την πάνε στο νοσοκομείο και να κάθονται δίπλα της μέχρι της 6 το πρωί…; Να της μιλάνε και να της συμπαραστέκονται;
Ο Θέος να δίνει σε αυτόν τον άνθρωπο χρόνια να βοηθάει τους … απλούς γνωστούς.
Πηγή
http://www.thegreekz.com/forum/showthread.php?p=17254759
