“Είμαστε οι τελευταίοι Έλληνες”; Ένα κείμενο ιστορικό για το σκοτεινό μας παρόν

Η ιστορία είναι πάντα πολύ χρήσιμος οδηγός για να αναλύσεις το παρόν και ίσως να προβλέψεις και όσα έρχονται στο άμεσο έστω μέλλον. Γι΄ αυτό ίσως γίνεται μεγάλη προσπάθεια να μας πείσουν ότι και δεν πρέπει να την μαθαίνουμε και όσοι την γνωρίζουν θα πρέπει γρήγορα να την αφήσουν πίσω. Αξιωματικός των Ενόπλων Δυνάμεων εντόπισε και μας έστειλε το κείμενο που ακολουθεί με την υπογραφή της Αθηνάς Κατσαφάδου .
Έχει ενδιαφέρον κι όχι μόνο ιστορικό. Καταλήγει στο ερώτημα: “Είμαστε οι τελευταίοι Έλληνες”;
«…Έτσι πήραμε τον δρόμο προς τη Δύση για να απαλλαγούμε από τον Τούρκο κι ενώ πετύχαμε πλέον να «ανήκομεν εις την Δύσιν» -καθώς τα έχουμε δώσει όλα- βρίσκουμε πάλι τον Τούρκο μπροστά μας… Ήμασταν ενήλικες και για να συγχρονιστούμε με τα ανθρωπολογικά βρέφη της ιστορίας μάθαμε να μπουσουλάμε πίσω τους. Και συνεχίσαμε. Ξεχνώντας ότι υπάρχει και το όρθιο βάδισμα…»


Γράφει η Αθηνά Κατσαφάδου
Δικηγόρος, τ. πρόεδρος Δ.Σ. Πειραιά
Για να αντιληφθούμε σε βάθος αυτό που συμβαίνει σήμερα στη δύστυχη χώρα μας πρέπει να ξαναθυμηθούμε τα γεγονότα της ιστορίας μας, τα αίτια και τις αφορμές της Δ’ Σταυροφορίας και τον διαμελισμό της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, που επιμελώς αποκρύπτονται, αποσιωπούνται και δεν διδάσκονται στα σχολεία μας. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό έχει να κάνει με τη γεωπολιτική προσήλωση της πολιτικο-οικονομικής ελίτ της χώρας στο δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν», δηλαδή σε Ευρωπαϊκή Ένωση (για να ακριβολογούμε, γερμανική Ευρώπη) και ΗΠΑ.
Τα σύνορά μας, παρά την ένταξή μας στην Ε.Ε., ουδέποτε αναγνωρίστηκαν ως σύνορα της Ευρώπης. Η γεωργία και η κτηνοτροφία μας σχεδόν κατεστράφησαν και η βιομηχανία και η ανθούσα βιοτεχνία μας εξαφανίζονται. Το νόμισμά μας, η παλαιότατη δραχμή, αντικαταστάθηκε από το πανάκριβο γερμανικό ευρώ. Έχουμε μεταβληθεί σε λαό καταναλωτών των δυτικών προϊόντων και κυρίως των πολιτιστικών σκουπιδιών τους. Αυτή είναι η επιδίωξη της Δύσης. Να μην παράγουμε τίποτε και να είμαστε απλώς μεταπράτες.
Εμείς, εις πείσμα των καιρών, θα αναπλεύσουμε το ρεύμα της αιμάσσουσας ιστορίας μας προκειμένου να αναδειχθεί και να κατανοηθεί αρκούντος ότι υπήρξαμε η πρώτη αποικία των Δυτικών τριακόσια χρόνια πριν στραφούν προς την αποικιοποίηση των Δυτικών Ινδιών, Αντιλλών, Κούβας κ.λ.π. Σήμερα μέσω των Μνημονίων έχουμε πάλι μεταβληθεί απροκάλυπτα σε αποικία της Δύσης με νέους τρόπους επίθεσης και επιβολής της Νέας Τάκης, καθόλου πιο ήπιους από τους παλαιότερους.
Θα προσπαθήσουμε όσο είναι δυνατόν να καταγράψουμε τα αίτια και τις συνέπειες που είχαν και συνεχίζουν να έχουν για τη χώρα η Φραγκοκρατία και η Άλωση. Η αποικιοκρατική πρακτική των Δυτικών είχε αρχίσει να τίθεται σε εφαρμογή πριν από την Άλωση. Το Βυζάντιο αποτελούσε ήδη ημιαποικία. Δεν υπολειπόταν παρά η τελευταία πράξη του δράματος…
Η πτώση του Βυζαντίου
Η ήττα του Βυζαντινού στρατού το 1071 στη μάχη του Ματζικέρτ, υπό τον γενναίο και τραγικό ταυτόχρονα αυτοκράτορα Ρωμανό Δ’ τον Διογένη έπειτα από προδοσία της παλατινής γραφειοκρατίας, αποτελεί ορόσημο στη Βυζαντινή ιστορία, καθώς οι Σελτούκοι Τούρκοι εγκαθίστανται πλέον οριστικώς στην Μικρά Ασία.
Το 1081 ανεβαίνει στον θρόνο ο Αλέξιος Κομνηνός (1081 – 1118), ο οποίος αναρέπει την προϊούσα παρακμή της αυτοκρατορίας. Αντιμετώπισε τους Νορμανδούς του Ροβέρτου Γυισκάρδου, τους Πετσενέγους (Σκύθες, κατά την Άννα Κομνηνή), τους Κουμάνους και τους Τούρκους της Μικράς Ασίας. Τότε εμφανίζονται για πρώτη φορά στην περιοχή οι Σταυροφόροι που ξεκινούσαν να απελευθερώσουν τους Αγίους Τόπους από τους Άραβες και τους Τούρκους. Ο Αλέξιος αντελήφθη πολύ νωρίς τους κινδύνους που εγκυμονούσε για το Βυζάντιο η άφιξη των Σταυροφόρων, που δύσκολα μπορούσαν να κρύψουν κάτω από τον μανδύα του «Ιερού Πολέμου» τις βλέψεις τους στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Μικράς Ασίας, δηλαδή στην περιοχή καθαυτό του Βυζαντίου.
Ο Αλέξιος, σε αντάλλαγμα της βοήθειας που του παρείχαν με τον στόλο τους οι Ενετοί εναντίον του Ροβέρτου Γυισκάρδου και των Νορμανδών (τον οποίο νίκησε κατά κράτος), τους παραχωρεί μεγάλα προνόμια. Τους απάλλαξε από τους φόρους σε όλες τις χώρες που τελούσαν υπό την κυριαρχία των Ρωμαίων, χωρίς να πληρώνουν ούτε έναν οβολό ως τελωνειακό δασμό. Εξαιρέθηκαν έτσι από κάθε ρωμαϊκό έλεγχο.
Περιγράφοντας την Α’ Σταυροφορία (1097 – 1104) καταγράφει στην Αλεξιάδα η Άννα Κομνηνή την άποψη του πατέρα της για τους Σταυροφόρους Λατίνους: «Προέβλεπε επίσης την αστάθεια και την αναξιοπιστία των ανθρώπων εκείνων που αλλάζουν κατεύθυνση σαν τον Εύριπο και ήταν διατεθειμένοι να πουλήσουν για έναν οβολό ακόμα και τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Τόσο φιλοχρήματοι ήσαν». Άρχιζε ήδη η οικονομική αιμορραγία του Βυζαντίου…
Ο Μανουήλ Κομνηνός (1143 – 1180), εγγονός του Αλεξίου, για να αντιμετωπίσει τους Νορμανδούς, τους Σελτζούκους του Ικονίου και τους Σταυροφόρους, θα επιτρέψει κι αυτός υπερμέτρως την διείσδυση των Λατίνων όχι μόνον στην οικονομία, αλλά και στον στρατό. Έτσι εξέλιπε η οικονομική ευρωστία του Βυζαντίου, αφού ο άλλοτε κραταιός βυζαντινός στόλος δεν είχε πλέον τον έλεγχο των θαλασσών. Το 1145 είχε αρχίσει η Β’ Σταυροφορία. Ο Μανουήλ στο τέλος της ζωής του προσπαθεί να περιορίσει τους Λατίνους εμπόρους και να ενισχύσει τους στρατιώτες – ιδιοκτήτες γης.
Ο διάδοχός του (1182 – 1185), Ανδρόνικος Κομνηνός, προσπαθεί με ένα πάθος απελπισμένο να ανορθώσει την παραπαίουσα Αυτοκρατορία. Έχει κατανοήσει τον φοβερό κίνδυνο των Λατίνων – Φράγκων από τη μία και των Σελτζούκων από την άλλη. Καταλαβαίνει πως εάν δεν επανέλθουν τα λιμάνια, οι εμπορικοί δρόμοι, η ναυτιλία και το εμπόριο, γενικότερα εάν δεν επανακυριαρχήσουν οι βυζαντινοί στην οικονομία τους, την οποία ελέγχουν κατά μέγιστο ποσοστό οι ξένοι (το ίδιο δεν συμβαίνει και σήμερα;) σωτηρία δεν υπάρχει. Ξεκινά αμέσως βαθιά κοινωνική και οικονομική μεταρρύθμιση με νόμους αυστηρούς κατά των γαιοκτημόνων και φοροεισπρακτόρων (εμείς τους απαλλάσσουμε με τροπολογίες ντροπής για τους βουλευτές που τις ψηφίζουν).
Ενδεικτικό του κλίματος κατά των Λατίνων είναι το ακόλουθο γεγονός:
Τον Μάιο του 1182 ξεσηκώνεται ο λαός της Κωνσταντινούπολης και προβαίνει σε εκτεταμένη λεηλασία και σφαγή των Λατίνων. Οι Νορμανδοί στις 15 Αυγούστου θα πολιορκήσουν την Θεσσαλονίκη και μετά από ηρωική αντίσταση δέκα ημερών θα την καταλάβουν και θα την λεηλατήσουν. Οι «δυνατοί», δηλαδή οι μεγαλογαιοκτήμονες της Θεσσαλονίκης, είχαν συμμαχήσει με τους Νορμανδούς. Αντίθετα, οι λαϊκές τάξεις, οι καλόγεροι και η φρουρά στάθηκαν γενναίοι υπερασπιστές της Θεσσαλονίκης, γράφει ο Γ. Κορδάτος.
Η συμμαχία των δυνατών με τους Νορμανδούς είναι δεδομένη και όλοι μαζί βαδίζουν κατά της Κωνσταντινούπολης. Οι «δυνατοί» οργανώνουν πραξικόπημα κατά του Ανδρόνικου. Στις 12 Σεπτεμβρίου 1185 ένα μέρος του λαού, παραπλανημένο και από το φόβο της επέλασης των Νορμανδών, θα συνταχθεί με τους πραξικοπηματίες. Συλλαμβάνουν τον Ανδρόνικο, τον οποίο κατακρεουργεί κατά απόλυτα απεχθή τρόπο ο όχλος.
Στα επόμενα 19 χρόνια, μέχρι το 1204, η εσωτερική υπονόμευση επιδεινώνεται αδιαλείπτως. Ο δόγης Ερρίκος Δάνδολο συναποφασίζει με τον Πάπα Ινοκέντιο τον Γ’ την Δ’ Σταυροφορία, η οποία δίνει την ευκαιρία στους Δυτικούς να βάλλουν κατά του Βυζαντίου υπό το πρόσχημα της αποκατάστασης στον θρόνο του έκπτωτου αυτοκράτορα Αλέξιου Δ’ Άγγελου.
Ο Νικήτας Χωνιάτης, βυζαντινός λόγιος και χρονικογράφος της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους, που κατάφερε και ξέφυγε από την αιχμαλωσία, ξεσπά σε θρήνο: «Ω Πόλη, βασίλισσα των πόλεων, ποιος μας χωρίζει από εσένα, σαν την μητέρα από τα αγαπημένα της παιδιά; Τι θα απογίνουμε; Που θα πάμε; Ποια παρηγοριά θα βρούμε, ξεριζωμένοι από τον κόρφο σου; Θα γίνουμε τραγούδι και θρύλος στο στόμα των εθνών, σύντροφοι των πουλιών, εξασφαλίζοντας την τροφή μας όπως τύχει και πίνοντας αντί για νερό χολή;»…
Ο μεγάλος Βυζαντινολόγος Στίβεν Ράνσιμαν γράφει: «Η λεηλασία της Κωνσταντινούπολης δεν έχει αντίστοιχό της στην Ιστορία (…) Ξεχύθηκε ένας ωρυόμενος όχλος στους δρόμους και τα σπίτια, αρπάζοντας οτιδήποτε γυάλιζε και καταστρέφοντας οτιδήποτε δεν μπορούσαν να κουβαλήσουν, σταματώντας μόνο για να σκοτώσουν και να βιάσουν ή για να ανοίξουν τα κελάρια και να πιούν. Στην ίδια την Αγια-Σοφιά έβλεπε κανείς μεθυσμένους στρατιώτες να σχίζουν τις μεταξωτές κουρτίνες και να γκρεμίζουν ή να κομματιάζουν τα μεγάλα ασημένια εικονοστάσια, ενώ ποδοπατούσαν ασεβέστατα άγιες εικόνες και ιερά βιβλία. Επί τρεις ημέρες εξακολουθούσαν οι φρικιαστικές σκηνές της λεηλασίας κα της αιματοχυσίας, ώσπου η τεράστια και ωραία πόλη έγινε ένα ερείπιο».
Καταλαμβάνοντας την Κωνσταντινούπολη, οι Λατίνοι εγκαθιστούν Λατίνο αυτοκράτορα, τον Βαλδουίνο της Φλάνδρας, και Λατίνο Πατριάρχη, τον Βενετό Θωμά Μοριζίνι. Τα εδάφη της ηττημένης Αυτοκρατορίας διενεμήθησαν στους νικητές με την Partitio Romanie, τη συνθήκη διαμελισμού της Ρωμανίας. Βάσει της Partitio Romanie, οι Ενετοί έλαβαν τα 3/8 της επικράτειας, συμπεριλαμβανομένης της Κρήτης, η οποία θα μείνει στα χέρια τους πάνω από τέσσερις αιώνες (1204 – 1669), της Κύπρου, την οποία κατέχουν σχεδόν τέσσερις αιώνες (1204 – 1571), και των Ιονίων Νήσων, στα οποία κυριαρχούν σχεδόν επτά αιώνες (1204 – 1861).
Μετά την πτώση της Πόλης, οι δυτικοί σπεύδουν να απομυζήσουν κάθε πόρο. Στη Χίο, για παράδειγμα, εγκαθιδρύθη κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας των Γενουατών (1345 – 1566) ένα πρωτότυπο αποικιακό καθεστώς, μία μονοπωλιακή μετοχική εταιρεία, η πρώτη μετοχική εταιρεία της Ιστορίας, η οποία κατείχε το μονοπώλιο της εκμετάλλευσης της μαστίχας. Οι καλλιεργητές είχαν εκπέσει σε δουλοπάροικους και αργότερα σε δούλους. Κάτι παρόμοιο έγινε και στην Κύπρο, με την παραγωγή ζάχαρης. Οι Δυτικοί, εκτός από την ληστρικότητα στο οικονομικό πεδίο, διεξήγαν και απηνείς διωγμούς κατά των υποδούλων «αλλοθρήσκων». Η μισαλλοδοξία τους κατά των Ελλήνων Ορθοδόξων είναι τέτοιας έκτασης που στην Κύπρο το 1211 οι Λατίνοι επίσκοποι έκαψαν 12 Έλληνες μοναχούς και τον ηγούμενο. Η Ιερά Εξέτασή τους συνέχισε τις καταδίκες των ορθοδόξων μέχρι και τον 16ο αιώνα. Στην Κρήτη πεντακόσιοι ορθόδοξοι κληρικοί εξορίστηκαν, ενώ εβδομήντα τέσσερις βρήκαν οικτρό θάνατο με στραγγαλισμό και απαγχονισμό στη Ρώμη.
Είμαστε οι τελευταίοι Έλληνες;
Η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα απετέλεσε κυριολεκτικά την πρώτη σπουδή αποικιοκρατίας των Δυτικών τριακόσια χρόνια πριν από την επίθεση της Δύσης στο Νέο Κόσμο και την Αφρική. Επάνω στη χώρα μας απέκτησαν τεχνογνωσία αποικιοκράτη! Η Άλωση, ωστόσο, για τους Δυτικούς σημαίνει κάτι παραπάνω από γεωγραφική επέκταση και οικονομική άνθηση. Με την πτώση της Πόλης, αρχίζει η «Αναγέννηση» της Δύσης. Τα Πανεπιστήμια, οι Τέχνες, οι καθεδρικοί ναοί, η Επιστήμη και οι Έρευνες, η χρηματοδότηση των εξερευνήσεων κ.α., όλα αυτά πάτησαν πάνω στα συσσωρευμένα πνευματικά και υλικά λάφυρα και στους χιλιάδες τόνους χρυσού (ρωσικά αρχεία) που άρπαξαν από την καθημαγμένη «καθ’ ημάς Ανατολή». Η Αναγέννηση της Δύσης βασίζεται στο βιαίως σφαγιασθέν πτώμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μας από τους ομοθρήσκους της.
Σήμερα η χώρα μας λιώνει. Η πνευματική, οικονομική και κοινωνική παρακμή είναι προϊούσα και ελπίδα με προοπτικές δεν διαφαίνεται. Το δημογραφικό έχει ξεπεράσει την «κόκκινη γραμμή». Τα εθνικά μας θέματα είναι εκτεθειμένα σε χέρια πολιτικών που δεν πιστεύουν στην ανεξαρτησία και στο συμφέρον της χώρας μας.
Απευθύνομαι στην ιερή τρέλα των Ελλήνων, έξω από ιδεολογίες και κομματικούς σχηματισμούς, την οποία επικαλούμαι. Αυτή η ιερή τρέλα έχει συμπυκνωμένα όλα τα «συμφωνημένα υπονοούμενα» της φυλής. Είναι κρυμμένη μέσα στο παμπάλαιο σεντούκι της ιστορίας μας και εμφανίζεται πάντα όταν έχουμε φτάσει στην τελευταία γραμμή άμυνας. Έχω εμπιστοσύνη.

 Πηγή

Διαβάστε περισσότερα...

Οι πήλινες πινακίδες της Σουμερίας.Μέρος Α/Β/Γ

Αν αναρωτιέστε γιατί ένα αρχαιολογικού ενδιαφέροντος άρθρο βρίσκεται εδώ, θα δείτε ότι μόνο απλό αρχαιολογικό ενδιαφέρον δεν έχει η ανακάλυψη των χιλιάδων πήλινων πινακίδων! Οι πληροφορίες που έρχονται στο φως έχουν απόλυτη σχέση με τη δημιουργία των θρησκειών επάνω στη Γη!
Ο πιο αρχαίος πολιτισμός επάνω στη Γη είναι αυτός που αναπτύχθηκε και ευδοκίμησε στην περιοχή της Μεσοποταμίας (σημερινό Ιράκ) πριν από 6000 χρόνια και περισσότερο. Αυτού του πολιτισμού, του Σουμέριου, είναι οι 30.000 πινακίδες που βρέθηκαν, άλλες θαμμένες στην έρημο κοντά στη Βαγδάτη και άλλες σε βιβλιοθήκες ναών και παλατιών.

Πανεπιστημιακοί καθηγητές, λόγιοι και θεολόγοι αναγνωρίζουν σήμερα ότι οι βιβλικές ιστορίες περί της Δημιουργίας, η ιστορία του Αδάμ και της Εύας, ο Κήπος της Εδέμ, ο Κατακλυσμός, ο Πύργος της Βαβέλ, βασίζονται όλες σε κείμενα που γράφτηκαν χιλιετίες νωρίτερα στη Νότια Μεσοποταμία και συγκεκριμένα στη Σουμερία. Και εκείνοι που τα έγραψαν αναφέρουν ξεκάθαρα ότι απέκτησαν τη γνώση τους γύρω από τα γεγονότα του παρελθόντος – πολλά πριν από την ύπαρξη του πολιτισμού και πριν την ύπαρξη του Ανθρώπινου Γένους – από τα γραπτά των Ανουννάκι («Εκείνων που Από τον Ουρανό στη Γη Ήρθαν»), των «θεών» της αρχαιότητας.

Κάποια από τα «μυστικά των θεών» αναφέρονται σε επικές αφηγήσεις, όπως το Έπος του Γκιλγκαμές, που αποκάλυψε τη συζήτηση ανάμεσα στους θεούς, η οποία οδήγησε στην απόφαση να αφήσουν το Ανθρώπινο Γένος να χαθεί στον Κατακλυσμό, ή το κείμενο με τον τίτλο Atra Hasis που έφερε στη μνήμη την ανταρσία των Ανουννάκι, οι οποίοι μοχθούσαν στις υπόγειες στοές των ορυχείων χρυσού της Νότιο- Δυτικής Αφρικής και η οποία τελικά οδήγησε στη δημιουργία των Πρωτόγονων Εργατών – Γήινων.

Πολλές φορές οι αρχηγοί των αστροναυτών υπαγόρευαν κείμενα σε επιλεγμένους γραφείς, όπως το έργο με τον τίτλο Erra Epos, στο οποίο ένας εκ των δυο θεών/αρχηγών που προκάλεσαν το πυρηνικό ολοκαύτωμα, αναζήτησε να βγάλει από πάνω του το φταίξιμο και να το ρίξει στον αντίπαλό του.

Υπάρχουν πολλές αναφορές για χαμένα βιβλία, μέσα στα έργα συγγραφέων της αρχαιότητας και έτσι γνωρίζουμε την ύπαρξη του Βιβλίου των Πολέμων του Γιαχβέ, το Βιβλίο του Νώε, το Βιβλίο του Ιάσερ (Βιβλίο της Ηθικής Νομιμότητας).

Ένα παράδειγμα για τα πολύτιμα χιλιάδες «χαμένα» βιβλία της αρχαιότητας, είναι εκείνα που βρίσκονταν στη Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας, η οποία ιδρύθηκε από τον στρατηγό Προλεμαίο το 323 π.Χ. μετά το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου και η οποία περιείχε πάνω από 500.000 ‘τόμους’ γραμμένους σε διάφορα υλικά (πηλό, πέτρα, πάπυρο, δέρμα). Εκείνη η τεράστια βιβλιοθήκη, όπου μαζεύονταν οι λόγιοι της εποχής και έπαιρναν πληροφορίες, καταστράφηκε σταδιακά από το 48 π.Χ. έως το 642 μ.Χ. με μεγαλύτερη την καταστροφή από την πυρκαγιά του 4ου αι. μ.Χ.

Ο δεύτερος βασιλιάς Πτολεμαίος ανέθεσε γύρω στο 270 π.Χ. σε έναν Αιγύπτιο ιερέα, τον οποίο οι Έλληνες αποκαλούσαν Μανέθωνα, να μεταγλωττίσει την προϊστορία της Αιγύπτου στα ελληνικά. Ο Μανέθων έγραψε ότι στην αρχή βασίλεψαν οι θεοί, μετά οι ημίθεοι και μετά άρχισαν οι Φαραωνικές δυναστείες. Την Αίγυπτο άρχισαν να την κυβερνούν οι θεοί δέκα χιλιάδες χρόνια πριν από τον Κατακλυσμό και συνέχισαν για χιλιάδες χρόνια μετά από αυτόν. Στη συνέχεια οι θεοί άρχισαν να πολεμούν μεταξύ τους.

Στις Ασιατικές κτήσεις, ο στρατηγός που διαδέχτηκε τον Μ. Αλέξανδρο, ο Σέλευκος, έκανε το ίδιο πράγμα. Ανέθεσε στον ιερέα του Βαβυλώνιου θεού Μαρδούκ, Βήρωσσο, να γράψει την προϊστορία του κόσμου στα ελληνικά. Ο Βήρωσσος είχε πρόσβαση σε βιβλιοθήκες ναών και κυρίως στην βιβλιοθήκη του ναού της Χαρράν (σήμερα στη Ν.Δ. Τουρκία). Ό Βήρωσσος έγραψε σε τρεις τόμους την ιστορία των θεών και των ανθρώπων, η οποία ξεκίνησε 432.000 χρόνια πριν από τον Κατακλυσμό, όταν οι θεοί ήρθαν στη Γη από τους ουρανούς. Έγραψε σε λίστες τα ονόματα των δέκα πρώτων αρχηγών και τη διάρκεια της βασιλείας τους και ανέφερε ότι ο πρώτος αρχηγός/θεός έφτασε στη Γη μέσα σε στολή ψαριού και βγήκε στην ακτή από τη θάλασσα. Ήταν εκείνος που έδωσε τον πολιτισμό στο Ανθρώπινο Γένος και το όνομά του στα ελληνικά ήταν Οάννης.

Ο Βήρωσσος ανέφερε ιδιαιτέρως την ύπαρξη πινακίδων που είχαν γραφτεί πριν από τον Μεγάλο Κατακλυσμό – πέτρινων πινακίδων που φυλάχτηκαν με ασφάλεια μέσα στη γη στην αρχαία πόλη Σιππάρ, για μελλοντική χρήση. Παρόλο που η Σιππάρ εξαφανίστηκε από τα νερά και μετά έπεσε στη λήθη, μια αναφορά στα προ-του Κατακλυσμού κείμενα ήρθε στο φως, όταν ανακαλύφθηκαν τα αρχεία του βασιλιά Ασουρμπανιμπάλ (668-633 π.Χ.). Όταν οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν στα μέσα του 19ου αι. την αρχαία Νινευή – η οποία ήταν γνωστή μόνο από την Παλαιά Διαθήκη – βρήκαν μέσα στα ερείπια του παλατιού μια βιβλιοθήκη με τα υπολείμματα 25.000 γραμμένων πήλινων πινακίδων. Ο Ασουρμπανιμπάλ ήταν εξαίρετος συλλέκτης αρχαίων πήλινων πινακίδων και στο αρχείο του διαβάζουμε τα εξής: «Ο θεός των γραφέων με προίκισε με το χάρισμα της γνώσης της τέχνης του.

 Με μύησε στα μυστικά της γραφής, μπορώ ακόμα και να διαβάσω τις περίπλοκες πινακίδες στα Σουμεριακά. Κατανοώ τις αινιγματικές λέξεις στις σκαλιστές πέτρες προ των ημερών του Κατακλυσμού».

Ο όγκος των γραμμένων πινακίδων ζαλίζει. Όχι χιλιάδες αλλά δεκάδες χιλιάδες έχουν από τότε βρεθεί, ακόμα και στην έρημο κοντά στη Βαγδάτη από δυο Μουσουλμάνους που έσκαβαν για πηγάδι. Αυτό που είναι εκπληκτικό είναι ότι ανάμεσα στα ευρήματα υπάρχουν πήλινα πρίσματα τα οποία αναφέρονται στα ονόματα των δέκα εξωγήινων αρχηγών/βασιλέων προ του Κατακλυσμού και στα 432.000 χρόνια της συνολικής βασιλείας τους - στα οποία αναφερόταν και ο Βήρωσσος. Είναι γνωστά με το όνομα Λίστες Σουμέριων Βασιλέων και βρίσκονται εκτεθειμένα στο Ασμόλειο Μουσείο στην Οξφόρδη, Αγγλίας.

Ανάμεσα στις ιστορίες που αφηγούνται οι πινακίδες, είναι και η καταστροφή του Πύργου της Βαβέλ. 

Ο Πύργος ήταν μια ανθρώπινη κατασκευή και θα χρησίμευε ως Πύλη (stargate) για την επικοινωνία των ανθρώπων με τ’ άστρα. Οι θεοί όμως δεν επέτρεψαν κάτι τέτοιο και τον κατέστρεψαν με πυρηνικά όπλα.

Η καταστροφή του Πύργου άφησε πράσινο γυαλί στην έρημο εδώ και χιλιάδες χρόνια,που κανείς δεν γνώριζε την προέλευσή του, το πώς δημιουργήθηκε, μέχρις ότου ταίριαξε με το πράσινο γυαλί που δημιουργήθηκε μετά από μια (δική μας) ατομική δοκιμή στο Νέο Μεξικό, κι έτσι δημιουργήθηκαν πρόσθετες αποδείξεις για τις αναφορές των σουμερικών πινακίδων.

Περιέχουν, επίσης, τη δημιουργία του ανθρώπου και τη δημιουργία του ανθρώπου του Νεάντερταλ με μεγάλες λεπτομέρειες του ποιος, τι πότε, πού και γιατί, με πολλές αναφορές στην ιστορία πριν από αυτά τα γεγονότα. Αφηγούνται την ιστορία της Κιβωτού του Νώε και πως ένα ξύλινο, κέδρινο κιβώτιο που ήταν γεμάτο από το DNA των ζώων της Γης φορτώθηκε στο πλοίο και πώς όλη η κοινότητα βοήθησε στην κατασκευή του πλοίου και πώς έγινε πρόσκληση από τον Νώε, σε όσους ήθελαν να επιβιβαστούν σε αυτό, αλλά λίγοι το έκαναν, οι περισσότεροι αρνούμενοι επειδή δεν γνώριζαν την αληθινή αιτία της κατασκευής της κιβωτού.

Οι πινακίδες λένε ακόμα πώς ο Θεός (εξωγήινος αρχηγός) έστειλε έναν ειδικό οδηγό - που οι άνθρωποι θεώρησαν ως άγγελο - να οδηγήσει την κιβωτό και πως στη συνέχεια όλοι οι Άγγελοι (εξωγήινοι) αναχώρησαν με τα διαστημόπλοιά τους (Βιμάνας) από την επιφάνεια της Γης αλλά παρέμειναν στον ουρανό και περιίπταντο κοιτάζοντας με λύπη το τεράστιο τσουνάμι που ξεκινώντας από την Ανταρκτική κάλυψε με νερό όλη τη στεριά, εξαφανίζοντας κάθε ίχνος πολιτισμού και ζωής. 

Γίνεται ακόμα λόγος για ανθρώπους που επιβίωσαν του κατακλυσμού στην αμερικανική ήπειρο. Στο Έπος του Γκιλγκαμές ο ήρωας αναζητούσε την αθανασία επειδή θεωρούσε τον εαυτό του ημίθεο, μιας και η μητέρα του ήταν εξωγήινη. Ο Γκιλγκαμές με ένα ρομπότ για βοηθό του προσπάθησε να φτάσει στην πλατφόρμα αναχώρησης των διαστημικών σκαφών (κάτι που απαγορευόταν στους μη εξουσιοδοτημένους) μέσα από ένα σύστημα υπόγειων στοών και πάλεψε με ένα μηχανικό τέρας που φιλούσε τις εγκαταστάσεις.

(Συνεχίζεται) 

 

 Οι πήλινες πινακίδες της Σουμερίας - Β' μέρος

 

Άραγε κατοικήθηκε η Γη κάποτε – στο πολύ παλαιό παρελθόν – από έναν πολύ ανεπτυγμένο πολιτισμό, το πιθανότερο εξωγήινο; Εκείνα τα όντα διέθεταν μιαν ανώτερη νοημοσύνη, μεγαλύτερη από τη δική μας;

Αυτές οι ερωτήσεις γεννώνται κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με ανεξήγητες αρχαιολογικές ανακαλύψεις, αλλά κάθε φορά το γεγονός είτε αποκρύπτεται είτε γελοιοποιείται από τους επιστήμονες της επικρατούσας τάξης. Κάθε φορά φτάνουμε σε αδιέξοδο επειδή «κάποιοι» δεν θέλουν να μάθουμε ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως μας τα δίδαξαν!

Όσο τρελό όμως και αν φαίνεται αυτό, υπάρχουν πραγματικοί αναζητητές της αλήθειας που συνεχίζουν την προσπάθεια της αποκάλυψης του μακρινού παρελθόντος της γήινης ιστορίας.
Έτσι, πριν από χιλιάδες χρόνια, και για την ακρίβεια γύρω στο 2000 π.Χ. ένας πόλεμος με όπλα υψηλής τεχνολογίας έλαβε χώρα ανάμεσα στις διαφορετικές φατρίες «θεών» που κατοικούσαν στη Γη. Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει από την ερμηνεία των πήλινων πινακίδων της Σουμερίας. Αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή…

Η ιστορία ξεκίνησε όταν ένα στρώμα ραδιενεργού στάχτης βρέθηκε στο Ρατζαστάν της Ινδίας. Κάλυπτε μια περιοχή τριών χιλιάδων τετραγωνικών μιλίων, δέκα μίλια δυτικά του Τζοντπούρ (Jodhpur). Η έρευνα άρχισε όταν η περιοχή εμφάνισε ένα πολύ υψηλό ποσοστό γέννησης παραμορφωμένων βρεφών και καρκίνου. Τα επίπεδα ραδιενέργειας που κατέγραψαν τότε οι μετρητές γκάιγκερ ήταν τόσο υψηλά που η Ινδική κυβέρνηση απέκλεισε την περιοχή. Άρχισαν ανασκαφές και οι επιστήμονες έβγαλαν στην επιφάνεια μια πόλη αρχαία ηλικίας 8,000 – 12,000 ετών με αποδείξεις ότι διαλύθηκε από ατομική έκρηξη που είχε καταστρέψει τα περισσότερα κτίρια και πιθανόν μισό εκατομμύριο κατοίκους.

Και γυρίζουμε ξανά στη Σουμερία της οποίας η μυστηριώδης αρχή του πολιτισμού, πάνω από χιλιάδες χρόνια πριν, συνοδεύτηκε από την εξίσου ξαφνική και μυστηριώδη εξαφάνισή του. Οι περιστάσεις πίσω από αυτή την κατάρρευση έχουν σβηστεί από τα γενικά βιβλία της ιστορίας. Μας λένε απλά ότι αυτός ο υπέροχος πολιτισμός είχε έναν ανταγωνιστή, τη γειτονική και εξίσου μυστηριώδη Ακκάδια αυτοκρατορία, και ότι γύρω στο2000 π.Χ. οι Ακκάδιοι εξαφανίστηκαν και αυτοί χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο.

Στη συνέχεια μας λένε ότι δύο νέοι πολιτισμοί, οι Βαβυλώνιοι και οι Ασσύριοι εμφανίστηκαν από το πουθενά για να κυριαρχήσουν στη Μεσοποταμία. Με αυτή την τεράστια υπεραπλούστευση το θέμα στη συνέχεια αφήνεται στην ησυχία του. Και όμως, υπάρχει μια πληθώρα αποδεικτικών στοιχείων που περιγράφουν την πτώση της Σουμερίας και μετά της Ακκάδιας αυτοκρατορίας… οπότε γιατί τα στοιχεία αυτά δεν εμφανίζονται στα βιβλία της ιστορίας; 

Η απάντηση είναι ότι η φύση της καταστροφής που εξαφάνισε τις πόλεις της Σουμερίας υπήρξε εν πρώτοις ο μεγάλος Κατακλυσμός. Στη συνέχεια κάποιες πόλεις της κτίστηκαν εκ νέου για να ξανακαταστραφούν οριστικά από πυρηνικά όπλα. Η περιγραφή της καταστροφής της Σουμερίας είναι τόσο παράξενη ώστε θα ήταν καλύτερα να θεωρηθεί ως μια ακόμα μυθολογία και να «εξαφανιστεί» από τα βιβλία της ιστορίας. Είναι όμως αρχαιολογικό γεγονός ότι ο θάνατος εκεί ήρθε ξαφνικά.

Το 1985 ο Ζαχαρίας Σίτσιν (Zecharia Sitchin) έδωσε μια πολύ πιστευτή εξήγηση μέσα από την ανάγνωση των πινακίδων – για τη χρήση των πυρηνικών όπλων δυτικά της Σουμερίας το έτος που συμπίπτει με την μυστηριώδη πτώση της. Μέχρι σήμερα πολλοί επιστήμονες αμφισβητούν τις πληροφορίες του Σίτσιν, αλλά εξίσου πολλοί άλλοι ερευνητές και μελετητές των αρχαίων ερειπίων, τόσο της Μεσοποταμίας όσο της Αιγύπτου και της Ν. Αφρικής επιβεβαιώνουν τα όσα περιγράφονται στις πήλινες πινακίδες.

Το παρακάτω απόσπασμα είναι μετάφραση που δημοσιεύτηκε από τον εξέχοντα – ειδικό επί θεμάτων Σουμερίας – καθηγητή Samuel Kramer.

Στη γη {Σουμερίας} έπεσε μια συμφορά άγνωστη για τον άνθρωπο,
μια που ποτέ δεν είχε δει πρωτύτερα, μια την οποία δεν θα μπορούσε ν’ αντέξει.

Μια μεγάλη καταιγίδα από τον ουρανό…
Μια καταιγίδα που τη γη εκμηδένιζε...

Ένας Κακός Άνεμος, σα βιαστικός χείμαρρος...
Η καταιγίδα μαχόταν κι ενωνόταν με καυτερή ζέστη...
Τη μέρα, στερούσε τη γη από το λαμπερό ήλιο, το βράδυ τ’ αστέρια δεν έλαμπαν.

Οι άνθρωποι, τρομοκρατημένοι, με δυσκολία ανέπνεαν...
Ο κακός άνεμος τους άδραξε, δεν τους χορήγησε μιαν άλλη μέρα...

Τα στόματα μούσκεμα με αίμα, τα κεφάλια κολυμπούσαν στο αίμα...
Τα πρόσωπα έγιναν χλωμά από τον κακό άνεμο.

Έκανε τις πόλεις να ερημώσουν, τα σπίτια κι αυτά ερήμωσαν…
Οι στάβλοι ερήμωσαν, οι στάνες άδειασαν....

Τα ποτάμια της Σουμερίας έκανε να ρέουν πικρό νερό…
Τα καλλιεργημένα χωράφια της τώρα γέμισαν με αγριόχορτα,
Στα βοσκοτόπια της μεγαλώνουν φυτά που μαραίνονται.

Η περιγραφή αυτή βρίσκεται επίσης στο έργο με τον τίτλο «Το Θέμα του Κακού Ανέμου».
Στο τέλος της τρίτης χιλιετίας προ Χριστού, ο μεγάλος πολιτισμός των Σουμερίων τελείωσε απότομα. Η ξαφνική παρακμή του θρηνείται σε πολλά κείμενα που έχουν ανακαλυφθεί από τους αρχαιολόγους. Τα κείμενα αποδίδουν τη συμφορά σε έναν Κακό Άνεμο που άρχισε να φυσάει από τα δυτικά (από την κατεύθυνση της Μεσογείου) – ένα θανατηφόρο σύννεφο που προκάλεσε βασανιστικό θάνατο για όλα τα έμβια όντα, ανθρώπους και ζώα, τα φυτά μαραίνονταν και δηλητηριάστηκαν τα νερά.

Στο βιβλίο του «Πόλεμοι Θεών και Ανθρώπων» ο Ζεκάρια Σίτσιν είδε μιαν εξήγηση για τον αιφνίδιο θάνατο σε ένα μεγάλο κείμενο που είναι γνωστό στους μελετητές ως «The Erra Epos» το οποίο περιγράφει μιαν αλυσίδα γεγονότων που τελικά οδήγησαν στη χρήση των «Όπλων του Τρόμου» στη σύγκρουση μεταξύ των αντιμαχόμενων Ανουννάκι (‘Εκείνων που από τον Ουρανό ήρθαν στη Γη’) και που είχαν χωριστεί σε δυο δεσπόζουσες οικογένειες.

Βασιζόμενος στις περιγραφές των όπλων στο Erra Epos, και στα κείμενα θρήνου, ο Ζεκάρια Σίτσιν κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα όπλα του τρόμου ήταν πυρηνικά όπλα. Χρησιμοποιήθηκαν για να εξαλείψουν τη διαστημική βάση που υπήρχε τότε στη χερσόνησο του Σινά (και μερικές ακόμα “αμαρτωλές πόλεις”, όπως τα Σόδομα και τα Γόμορρα, που είχαν αναγνωρίσει ως αρχηγό τον Μαρδούκ – τον Βάαλ της Βίβλου – γιο της αντίπαλης οικογένειας). Το ραδιενεργό νέφος στη συνέχεια μεταφέρθηκε από τους ανέμους προς τα ανατολικά, προκαλώντας το θάνατο και την ερήμωση σε πόλεις που οι ίδιοι οι Ανουννάκι είχαν βοηθήσει να χτιστούν στα εδάφη μεταξύ των ποταμών(Μεσοποταμία) - η αυτοκρατορία Σουμερία και Ακκάδ.

Έτσι, τα πυρηνικά όπλα δεν χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά στη Γη τη δεκαετία του 1940 στη Χιροσίμα, αλλά χιλιάδες χρόνια νωρίτερα στην Εγγύς Ανατολή, και ο Σίτσινεντόπισε επίσης την ημερομηνία: 2024 π.Χ.

(Συνεχίζεται)

Οι Πήλινες Πινακίδες της Σουμερίας και η Αφύπνιση της Ανθρώπινης Συνειδητότητας – Γ΄ Μέρος

Αφύπνιση Συνειδητότητας. Γιατί το ακούμε να λέγεται τόσο συχνά τα τελευταία χρόνια; Προς τι τόσα σεμινάρια και ομιλίες αφύπνισης;

Επειδή το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων εδώ και πάνω από 13.000 χρόνια βρίσκεται σε κατάσταση «ύπνου». Από εκείνο το απώτατο παρελθόν κάποιοι που ονόμαζαν τους εαυτούς τους θεούς, χειραγώγησαν την ανθρωπότητα κάνοντάς την να πιστεύει ως αληθινά, πράγματα ολότελα ψεύτικα, με τα οποία όμως μπορούσαν και την κρατούσαν υπό τον απόλυτο έλεγχό τους. Εκείνοι οι «θεοί» είχαν το προνόμιο να ζουν πολλές χιλιάδες χρόνια, κι έτσι οι άνθρωποι της τότε εποχής είχαν κάθε λόγο να τους πιστεύουν για αληθινούς θεούς και να τους προσκυνούν. Όταν εκείνοι οι «θεοί» πέθαναν, άφησαν πίσω τους μια κοινωνία οργανωμένη την οποία διοικούσαν οι ιερείς-βασιλείς. Με το πέρασμα των αιώνων δημιουργήθηκε μια ειδική «κάστα» ανθρώπων μέσα από τις γραμμές αίματος (bloodlines) των ιερέων-βασιλιάδων, που συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας και που κρατάει όλη την εξουσία και όλα τα πλούτη της γης για τους δικούς της. Σε αυτές τις γραμμές αίματος ανήκουν τα μέλη των Ευρωπαϊκών βασιλικών οίκων και κάποιες πανίσχυρες και πάμπλουτες οικογένειες τραπεζιτών.

Με τα πλούτη τους διαφθείρουν και απειλούν όλους όσους στέκονται εμπόδιο στα σκοτεινά σχέδιά τους. Μάλιστα είναι τόσο απίστευτα και πέραν κάθε φαντασίας τα μέσα που χρησιμοποιούν για να πετύχουν αυτά που θέλουν, ώστε ο κοινός ανθρώπινος νους να μην μπορεί να τα πιστέψει, επιλέγοντας να τα θεωρεί «σενάρια νοσηρής φαντασίας», προτιμώντας να παραμένει στην άγνοια ή στην κατάσταση «ύπνου» που αναφέραμε παραπάνω.

Εξωγήινοι και πνευματικές οντότητες έχουν πει κατά καιρούς: «Οι ζωές σας προς το παρόν είναι πραγματικά τόσο περιορισμένες και ελεγχόμενες», οSaLuSa το 2012. Μέχρι να μάθετε πόσο σας έχουν χειραγωγήσει και χρησιμοποιήσει οι Σκοτεινοί, θα έχετε μικρή μόνο ιδέα για το πόσο μακριά έφτασαν τα πλοκάμια τους».

«Η αλήθεια πάει πολύ πιο βαθιά απ’ όσο πραγματικά γνωρίζετε».

Πόσο βαθιά; Ο Μάθιου Γουώρντ μας έδωσε μια λίστα εκείνων που διαπράττονται ή έχουν διαπραχθεί στον πλανήτη από τους Σκοτεινούς: 

«Πόλεμοι, δολοφονίες, βιασμοί, κατασκευασμένες σε εργαστήρια ασθένειες, καιρικά φαινόμενα κατασκευασμένα με μηχανήματα, άδικοι νόμοι, αστυνομική βιαιότητα, ψευδείς κατηγορίες και φυλακίσεις, παρακολουθήσεις πολιτών, πωλήσεις όπλων και άλλων πολεμικών μηχανημάτων, ανθρώπινη δουλεία για σεξ, παιδική παρενόχληση, πορνογραφία».

Σε μια άλλη λίστα όμως ο Μάθιου μας λέει τι ΔΕΝ θα συμβεί στη Γη:
«Για να καθησυχάσουμε τα μυαλά σας σχετικά με τα διάφορα θέματα που συνεχίζουν να ξεφυτρώνουν σε άρθρα και μηνύματα στο Διαδίκτυο: Δεν θα γίνει πόλεμος με το Ιράν, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν θα γεμίσουν με τα εκατομμύρια εκείνων που αντιτίθενται στην πολιτική της κυβέρνησης (αυτό συγκεκριμένα για τους κατοίκους των ΗΠΑ όπου έχουν δημιουργηθεί τα στρατόπεδα της FEMA).

Η Ρωσία δεν θα εμπλακεί σε μεγάλο πόλεμο, ούτε η Κίνα και δεν θα κηρυχθεί στρατιωτικός νόμος (πάλι για τις ΗΠΑ, που ο κόσμος απειλείται συνεχώς με ένα τέτοιο ενδεχόμενο).
ΔΕΝ θα υπάρξει πυρηνικός πόλεμος και ΚΑΝΕΙΣ στη Γη δεν θα μπορέσει να ξεκινήσει πόλεμο στο διάστημα. ΚΑΝΕΝΑΣ εξωγήινος πολιτισμός δεν θα εισβάλει και δεν θα κυριεύσει τον πλανήτη σας (όπως τακτικά προτείνουν οι Σκοτεινοί στα έργα του σινεμά και της τηλεόρασης). Τα εκατομμύρια εκείνων που μιλάνε κατά της πολιτικής της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών ΔΕΝ θα συλληφθούν και ΔΕΝ θα φυλακιστούν σε στρατόπεδα. ΚΑΝΕΝΑΣ φτιαγμένος ιός δεν θα προκαλέσει πανδημία ώστε να πεθάνει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού.

ΔΕΝ θα υπάρξει τρομοκρατική πράξη όμοια με της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 (9/11), ούτε πανδημία, ούτε σύγκρουση της Γης με αστεροειδείς ούτε κάποια άλλη ‘προβλεφθείσα’ καταστροφή - όπως κατακλυσμοί σε ξηρά και θάλασσα - που θα κάνουν τον πλανήτη ακατοίκητο».

Μια άλλη μορφή είναι να κατονομάζονται εκείνοι που τα διαπράττουν, όπως έκανε οSaLuSa το 2012:
«Ό,τι εκπέμπει χαμηλές δονήσεις... σε αυτό περιλαμβάνονται κυβερνήτες τυραννικών καθεστώτων, πολιτισμοί που αρνούνται στις γυναίκες πολιτικά δικαιώματα, σατανιστές, εκείνοι που έχουν υπό τον έλεγχό τους προηγμένες τεχνολογίες που χρησιμοποιούν γιακαταστροφικούς σκοπού, προϊστάμενοι στο Βατικανό, άτομα που εξακολουθούν ναλογοκρίνουν τις πληροφορίες ή διατάσσουν την δημιουργία ταινιών που δοξάζουν τον πόλεμο ή που απεικονίζουν τους εξωγήινους ως τερατώδεις εισβολείς».

«Ακόμα και τώρα το Σκοτάδι σχεδιάζει περισσότερες φρικαλεότητες», μας είπε ο Ker-On από την Αφροδίτη το 2008. «Αλλά να είστε σίγουροι ότι είμαστε ενήμεροι για το τι σχεδιάζουν και θα αφαιρέσουμε τις ευκαιρίες για τις περαιτέρω προθέσεις τους.»

Μερικά από τα χειρότερα γεγονότα που οι Illuminati σχεδίαζαν και η διαστημική μας οικογένεια ματαίωσε, έπρεπε να κρατηθούν μυστικά για να μην φοβηθεί ο πληθυσμός.

Ο Matthew καταλήγει:
«Τα σχέδια που βασίζονται στο σκοτάδι δεν θα καρποφορήσουν και όλοι οι σκληροί και άδικοι νόμοι, πολιτικές και παραδόσεις θα καταρρεύσουν και αντ 'αυτών, αγάπη και αμεροληψία θα βασιλεύσουν».

«Το φως δεν θα επιτρέψει καμία ανατροπή στην ολοένα αυξανόμενη έντασή του και η Γηδεν υπέμεινε τόσο πολλά επί τόσο πολλούς αιώνες τυραννίας και αιματοχυσίας που προκάλεσαν όλη την αρνητικότητα, απλά και μόνο για να βιώνουν ακόμα περισσότερα οι αγαπημένοι κάτοικοί της!»

Ο SaLuSa μας είπε, επίσης, στις αρχές του 2012 ότι τους Illuminati θα τους σταματήσουν και θα τους καθαιρέσουν.

«Οι Σκοτεινοί οδηγούνται στη γωνία, και αυτό θα μας δώσει τη δυνατότητα να θέσουμε ένα τέλος στις δραστηριότητές τους. Η κατάργηση των Illuminati θα είναι ένα μνημειώδες επίτευγμα και θα τους αφαιρέσει την ικανότητα να προκαλούν περαιτέρω προβλήματα,και αυτή η ενέργεια είναι ψηλά στη λίστα μας. Μπορούμε να προσθέσουμε ότι χρειάζεται να έχετε υπομονή, καθώς ορισμένες από αυτές τις διεργασίες είναι πολύ ευαίσθητες και σε λεπτή ισορροπία».

Αυτά είναι μια γεύση από το πόσο μακριά έχουν φτάσει τα πλοκάμια του Σκότους. 

 
Είναι πολλά τα ονόματα με τα οποία αποκαλούνται τα μέλη της πανίσχυρης αυτής «κάστας». 

Ιλλουμινάτι (επειδή οι ίδιοι πιστεύουν ότι είναι ‘πεφωτισμένοι’ μιας και εκείνοι μόνο γνωρίζουν πράγματα που οι άλλοι αγνοούν ή δεν πιστεύουν), Σκοτεινοί, σαυροειδείς (reptilians), κλίκα (cabal), Ανουννάκι, σκοτεινή κυβέρνηση, κλπ. κλπ.

Από αυτή την ληθαργική κατάσταση της ανθρώπινης συνειδητότητας μόνον ελάχιστα άτομα – ανά τους αιώνες – κράτησαν τη συνειδητότητά τους σε εγρήγορση. Αυτό έγινε με πολύ μεγάλη προσπάθεια εκ μέρους τους, μελέτη, ταξίδια σε τόπους αρχαίας σοφίας, διαλογισμό, παρατήρηση της φύσης και πολλά άλλα. Είναι γνωστοί ως Μεγάλοι Διδάσκαλοι, προφήτες, φιλόσοφοι, άβαταρ, γκουρού, γιόγκι, που προσπάθησαν να μεταδώσουν τη γνώση τους και στους άλλους ανθρώπους. Και φυσικά οι περισσότεροι είχαν άσχημο τέλος, καθώς ήρθαν αντιμέτωποι με τα ιερατεία των εκάστοτε εποχών.

Γιατί όμως επισκέφτηκαν τη Γη οι αρχαίοι «θεοί»; Τι μας λένε οι πήλινες πινακίδες μέσα από τη σφηνοειδή γραφή τους;
Θα μπορούσε να αρχίσει κάποιος τη διήγηση όπως αρχινάν τα παραμύθια:

«Μια φορά κι έναν καιρό, στα πολύ παλιά χρόνια, κάποιοι εξωγήινοι αργοναύτες έφτασαν στη Γη από τον μακρινό πλανήτη τους για να βρούνε χρυσό. Όχι για να πλουτίσουν ή να κάνουν κοσμήματα, όχι, όχι, αλλά επειδή ο χρυσός ήταν το μόνο υλικό με το οποίο μπορούσαν να επουλώσουν την τρύπα που είχε δημιουργηθεί στην ατμόσφαιρα του πλανήτη τους (κάτι αντίστοιχο με την τρύπα του όζοντος) και από την οποία περνούσαν με μεγάλη ένταση οι ακτίνες του ήλιου. Γιατί ο Νιμπίρου κάθε 3.600 χρόνια έκανε μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον ήλιο μας. Έτσι, τα χρόνια που βρισκόταν πιο κοντά στο φωτεινό άστρο, οι ακτίνες του ήλιου έπεφταν με σφοδρότητα επάνω του καταστρέφοντας καλλιέργειες και ζωές. Αν όμως κατόρθωναν να μπαλώσουν την οπή με την εξαιρετικά ελαφριά χρυσή σκόνη, που είχε την ιδιότητα να αιωρείται και να μην πέφτει στο χώμα, αυτή θα ήταν η λύση στο πρόβλημα επιβίωσης που αντιμετώπιζαν. Στον Νιμπίρου όμως ο χρυσός ήταν σπάνιος, ενώ στη Γη άφθονος.

Στη Γη έφτασε, λοιπόν, μια αποστολή πρώτα 50 και μετά 550 ατόμων με αρχηγούς τον Ε.Α. («Εκείνον που έχει σπίτι του το νερό») και τον αδελφό του ΕΝ.LIL («Αρχηγό της Αποστολής»), τους δυο γιους του βασιλιά του πλανήτη Νιμπίρου. Από κάποια στιγμή και μετά ο Ε.Α. ονομάστηκε ΕΝ.ΚΙ («Αρχηγός της Γης») και όλοι, συν τα 600 άτομα που άρχισαν να δουλεύουν στα ορυχεία ονομάστηκαν ΑΝΟΥΝΝΑ.ΚΙ («Εκείνοι που από τον ουρανό ήρθαν στη Γη»).

Ονόμασαν την πρώτη εγκατάστασή τους στη Γη, στη Νότια Μεσοποταμία, ΕΝΤΙΝ (E.DIN η βιβλική Εδέμ). Εκεί πήγαινε ο χρυσός που έβγαινε από τα ορυχεία της ΑΜΠΖΟΥ (AB.ZU) στη νοτιοανατολική Αφρική και από εκεί μεταφερόταν πρώτα στον Άρη με ελαφριά σκάφη και μετά με μεγαλύτερα στον Νιμπίρου.

Ο Ένκι ήταν σπουδαίος επιστήμονας και στην Αφρική συνάντησε για πρώτη φορά ανθρωποειδή που περπατούσαν σε όρθια στάση. Όταν μετά από χιλιάδες χρόνια εξόρρυξης χρυσού οι Ανουννάκι στασίασαν εξαιτίας της δύσκολης και κοπιαστικής εργασίας τους, και είπαν «φτάνει πια», ο Ένκι σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει για εργάτες τα ανθρωποειδή, αφού πρώτα όμως επέμβη γεννετικά στο DNA τους ώστε να τα κάνει ικανά να δέχονται εντολές, να μάθουν να μιλάνε αντί να μουγκρίζουν και να χειρίζονται εργαλεία.

Το πρώτο ζευγάρι που δημιουργήθηκε με τη βοήθεια της γεννετικής ήταν ο Αντάμου (Adamu) και η Τι-Αμάτ. Ως υβρίδια ο Αντάμου και η Τι-Αμάτ δεν είχαν τη δυνατότητα αναπαραγωγής. Γι’ αυτό και ο Ένκι συνέχισε να επεμβαίνει στο DNA τους μέχρι να ανακαλύψει πώς θα μπορέσει να τους κάνει να πολλαπλασιάζονται. Κατά τη διάρκεια των προσπαθειών αυτών τα δυο ανθρωποειδή διέμεναν στην Έντιν.

Ο Ενλίλ δεν ήταν καθόλου σύμφωνος με τις ενέργειες του αδελφού του. Θεωρούσε πως δεν ήταν σωστό ο Ένκι να ενεργεί σαν να ήταν Θεός, δημιουργώντας καινούργια είδη. Φυσικά δεν εισακούστηκε, επειδή η ανάγκη για εργάτες ήταν επείγουσα.

Η τελευταία προσπάθεια του Ένκι ήταν να εισαγάγει με εγχείρηση κατ’ ευθείαν στα πλευρά του Αντάμου και της Τι-Αμάτ κύτταρα με DNA των Ανουννάκι που περιείχε τα χρωματοσώματα της γονιμοποίησης. Ο Ενλίλ μαθαίνοντάς το αυτό θύμωσε πάρα πολύ και διέταξε να διώξουν το ζευγάρι των ανθρωποειδών από την Έντιν στα ορυχεία της Αφρικής.

Εκεί άρχισαν να πολλαπλασιάζονται και οι Ανουννάκι βρήκαν με τον τρόπο αυτό τους Πρωτόγονους Εργάτες που θα τους απάλασσαν από τη σκληρή εργασία. Τα ανθρωποειδή δεν κουράζονταν εύκολα και άντεχαν τη σκληρή δουλειά των ορυχείων χρυσού.

Τα χρόνια περνούσαν. Ο Ένκι, που η σεξουαλική επιθυμία του ήταν ακόρεστη, έσμιξε με δυο πολύ ελκυστικά ανθρωποειδή, τα οποία τεκνοποίησαν και γέννησαν ένα αρσενικό και ένα θηλυκό παιδί αντίστοιχα. Αυτά τα παιδιά ήταν πολύ πιο διαφορετικά από τους πρωτόγονους εργάτες. Το δέρμα τους ήταν λευκό, είχαν εξυπνάδα, μεγάλη αντίληψη, και μπόρεσαν να μάθουν να μιλάνε τη γλώσσα των Ανουννάκι. Ήταν ο Αντάπα και η Τίτη, το πρώτο ζευγάρι Πολιτισμένων Ανθρώπων, οι πρώτοι Homo Sapiens. Ο Ένκι ήταν περήφανος γι’ αυτούς, που γεννήθηκαν τόσο πολύ κατ’ εικόνα και ομοίωση δική του. Καθώς μεγάλωναν τους έμαθε πώς να καλλιεργούν τη γη και πώς να εκτρέφουν ζώα ώστε να απαλλαγούν εντελώς οι Ανουννάκι από αυτές τις εργασίες, που όμως ήταν απαραίτητες για την επιβίωσή τους στον πλανήτη.

Το ζευγάρι των Πολιτισμένων Ανθρώπων είχε τη δυνατότητα να τεκνοποιεί. Τα πρώτα τους παιδιά ήταν δυο δίδυμα αγόρια, ο Κά-ιν («Αυτός που είναι καλλιεργητής») και ο Άμπαελ («Αυτός που ποτίζει τα βοσκοτόπια»). Ο Κά-ιν είχε για δάσκαλό του τον Νινούρτα (γιο του Ενλίλ) και ο Άμπαελ τον Μαρδούκ (γιο του Ένκι). Όταν οι πρώτοι καρποί ωρίμασαν και τα πρώτα αρνάκια γεννήθηκαν με τη φροντίδα των δυο δίδυμων αδελφών, το γεγονός γιορτάστηκε με μια μεγάλη Γιορτή! Ο Κά-ιν καθοδηγούμενος από τον μέντορά του πρόσφερε στα πόδια των Ένκι και Ενλίλ τα πρώτα γεννήματα. Το ίδιο έκανε και ο Άμπαελ, καθοδηγούμενος από τον δικό του μέντορα... έβαλε στα πόδια τους ένα νεογέννητο αρνάκι. Ο Ενλίλ ευλόγησε τους δυο άξιους εργάτες και εξήρε το έργο τους. Ο Ένκι από την άλλη, αγκάλιασε το γιο του Μαρδούκ που υπήρξε άξιος δάσκαλος και σήκωσε ψηλά το αρνάκι να το δουν και να το θαυμάσουν όλοι.

Ο Κά-ιν πικράθηκε που ο Ένκι δεν τον ευλόγησε, όπως ο Ενλίλ. Τα δυο αγόρια πέρασαν όλο το χειμώνα διαπληκτιζόμενα ποιανού η εργασία ήταν πιο χρήσιμη και απαραίτητη. Όταν ήρθε το καλοκαίρι, έπεσε ξηρασία στη χώρα. Οι πηγές άρχισαν να στερεύουν και ο Άμπαελ έφερε τα κοπάδια του στα βοσκοτόπια του αδελφού του. Ο Κά-ιν θύμωσε και τον διέταξε να αποχωρήσει. Τα δυο αδέλφια άρχισαν να τσακώνονται και κάποια στιγμή ο Κά-ιν άρπαξε μια πέτρα και χτύπησε τον αδελφό του στο κεφάλι. Τον σκότωσε.

Όταν η πράξη του έγινε γνωστή στους Ανουννάκι, το Συμβούλιο των Επτά τον διέταξε να φύγει μακριά, αν δεν ήθελε να τιμωρηθεί με την ποινή του θανάτου. Τον έστειλαν λοιπόν στα μέρη που σήμερα είναι γνωστά ως Αμερική. Εκεί ο Κά-ιν έκανε οικογένεια και παιδιά και έγινε ο πρωπάτορας των φυλών της Αμερικής.

Ο Αντάπα και η Τίτη έκαναν πολλά παιδιά, γύρω στους τριάντα γιους και τριάντα θυγατέρες. Ο πληθυσμός των Homo Sapiens μεγάλωνε. Οι χιλιετίες περνούσαν. Οι άνθρωποι της γης άρχισαν να αποκαλούν τους Ανουννάκι «Κυρίους».

Ο χρυσός συνέχισε να εξορρίσεται και να στέλνεται στον Νιμπίρου με διαστημόπλοια. Ο πλανήτης Άρης είχε γίνει ο ενδιάμεσος σταθμός τους κι εκεί δούλευαν 300 άτομα από τον Νιμπίρου τους οποίους αποκαλούσαν Ιγκίγκι. Στον Άρη κατέφυγε ένας πρίγκηπας των Ανουννάκι, όταν τον εξόρισαν από τη Γη λόγω παραπτωμάτων του. Όταν πέθανε του έφτιαξαν ένα μνημείο για να τον θυμόνται. Σκάλισαν τη μορφή του σε ένα βουνό του πλανήτη. Το πρόσωπό του έφερε το κράνος των αστροναυτών και κοιτούσε προς το διάστημα, προς τον πλανήτη Νιμπίρου. (Είναι αξιοθαύμαστο το ότι οι Σουμέριοι γνώριζαν ήδη από τότε την ύπαρξη της μορφής στον Άρη, γνωστή ως «το πρόσωπο στον Άρη». Η ΝΑΣΑ την είδε για πρώτη φορά όταν το 1976 έστειλε τον ανιχνευτή Viking II στον κόκκινο πλανήτη. Και επίσης, μπόρεσε να δει στις φωτογραφίες που απέστελνε στη Γη ο ανιχνευτής Rover το 2008, μιαν άλλη γλυπτή κατασκευή).

Το πρόσωπο στον Άρη

Η γλυπτή κατασκευή στον Άρη

Η ιστορία είναι πολύ μεγάλη, αλλά για να την κάνουμε σύντομη θα σας πω μόνο ότι κάποια χρονική περίοδο, ο πλανήτης Νιμπίρου θα πέρναγε πολύ κοντά στη Γη. Αυτό το αντιλήφθηκαν εγκαίρως οι Ανουννάκι, από την αύξηση των σεισμών και των μεγάλων μεταβολών στον καιρό της Γης, εξαιτίας της βαρυτικής έλξης που προκαλούσε το μεγάλο μαγνητικό πεδίο του πλανήτη, καθώς πλησίαζε. Η ζημιά που θα έκανε στη Γη προβλεπόταν τεράστια. Απειλούσε την επιβίωση όλων.

 Ο μεν Ένκι ήθελε να διασώσει το ανθρώπινο γένος, εφόσον ήταν δικό του δημιούργημα, ο δε Ενλίλ – που από την αρχή ήταν αντίθετος με το εγχείρημα – ήθελε να μην επιζήσει κανένας. Έτσι ο Ένκι πληροφόρησε κρυφά τον Ζιουζούντρα (που και αυτός ήταν δικό του παιδί από την ένωσή του με μια γήινη) πώς να φτιάξει ένα πλοίο ικανό να επιπλέει ακόμα και εντελώς βυθισμένο στο νερό, κάτι σαν υποβρύχιο, αφού θα ήταν κλειστό χωρίς παράθυρα και καταστρώματα. Τον χορήγησε με ένα κιβώτιο που περιείχε το DNA όλων των έμβιων όντων της Γης και του έδωσε για πλοηγό έναν ειδικό Ανουννάκι. Μετά τοποθέτησε Αρχεία Μνήμης σε πινακίδες που έθαψε βαθιά μέσα στη γη, στην περιοχή της πόλης Σιππάρ.

Όταν ο Νιμπίρου έφτασε στο κοντινότερο σημείο με τη Γη, ένα τεράστιο τσουνάμι σηκώθηκε από την Ανταρκτική, παρέσυρε και έλιωσε τους πάγους της και κάλυψε με νερό όλη τον πλανήτη. Μια δυνατή βροχή άρχισε να πέφτει επί σαράντα μέρες από τον ουρανό. Οι Ανουννάκι είχαν αναχωρήσει με τα διαστημόπλοιά τους και παρατηρούσαν τα γεγονότα από ψηλά. Η στεριά εξαφανίστηκε. Το πλοίο όμως του Ζιουζούντρα άντεξε και κάποια στιγμή, όταν τα νερά χαμήλωσαν, ο πλοηγός το οδήγησε στην κορυφή του όρους Αραράτ.

Μετά από μέρες προσγειώθηκαν στο όρος Αραράτ και οι δυο αρχηγοί των Ανουννάκι. Όταν ο Ενλίλ είδε τον Ζιουζούντρα να έχει επιζήσει, κατάλαβε την πράξη του αδελφού του και κόντεψε να τον πνίξει με τα χέρια του. Τότε ο Ένκι αναγκάστηκε να του πει ότι ο Ζιουζούντρα δεν ήταν ένας απλός θνητός, αλλά γιος του! Ο Ενλίλ δεν είχε άλλη επιλογή από το να υποχωρήσει. Έτσι το ανθρώπινο γένος επιβίωσε του Κατακλυσμού. Η ετεροθαλής αδελφή του Ένκι, η Νινμά, ορκίστηκε στο κρυστάλλινο περιδέραιο που φορούσε και που λαμποκοπούσε στον ήλιο, δώρο του βασιλιά Άνου του Νιμπίρου, ότι ποτέ ξανά δεν θα προσπαθούσαν να εξαφανίσουν το ανθρώπινο είδος.

Οι Ανουννάκι στη συνέχεια έκαναν απολογισμό των καταστροφών. Η βάση τους στον Άρη δεν υπήρχε πια. Ο πλανήτης είχε υποστεί τεράστια καταστροφή από το πλησίασμα του Νιμπίρου. 

Η ατμόσφαιρά του είχε εξαφανιστεί τελείως, η επιφάνεια του πλανήτη είχε μετατραπεί σε έρημο και η ζωή εκεί ήταν πλέον αδύνατη.

Στη Γη όλες οι πόλεις είχαν θαφτεί κάτω από τόνους λάσπης. Τα ορυχεία στην Αφρική το ίδιο. Το μόνο κατασκεύασμα που παρέμεινε σώο ήταν η Βάση Εκτόξευσης πάνω στο Όρος των Κέδρων, επειδή στηριζόταν σε τεράστιες πέτρινες κολώνες. Και το κυριότερο, η ασπίδα προστασίας που είχαν δημιουργήσει στην ατμόσφαιρα του Νιμπίρου με την εργασία χιλιάδων χρόνων, καταστράφηκε εκ νέου.

Στη Γη άρχισε η ανοικοδόμιση των πόλεων και η προσπάθεια να βρεθούν νέα κοιτάσματα χρυσού. Όντως αυτά βρέθηκαν στην Αμερική, και εκεί κατασκευάστηκαν ορυχεία αλλά και μια νέα Βάση Εκτόξευσης διαστημοπλοίων για να μπορεί να μεταφέρεται ο χρυσός στον Νιμπίρου.

Η Σφίγγα με το πρόσωπο του Μαρδούκ

Στην περιοχή που σήμερα βρίσκεται η Αίγυπτος, εκείνη την εποχή ήταν μια μεγάλη κοιλάδα που ποτιζόταν από το Νείλο. Οι Ανουννάκι αντιλήφθησαν ότι μόνο όποια κατασκευή ήταν φτιαγμένη από τεράστιους ογκόλιθους, μπορούσε να σωθεί από έναν μελλοντικό κατακλυσμό. Ο Ενλίλ ζήτησε να χτιστούν δυο τεράστια μνημεία σαν βουνά, ορατά από το διάστημα, με γερά θεμέλια, στην κοιλάδα του Νείλου. Με τα εργαλεία δύναμης που λειτουργούσαν με ακτίνες ήχου ή φωτός και με τα μηχανήματα ανύψωσης που υπερνικούσαν τη βαρύτητα, τα μνημεία αυτά κατασκευάστηκαν και σήμερα τα γνωρίζουμε ως τις δυο μεγάλες πυραμίδες. Οι κορυφές τους, φτιαγμένες από ήλεκτρο, έλαμπαν και εξέπεμπαν μια παλλόμενη ακτινοβολία. Στο εσωτερικό των πυραμίδων μια ερυθρή ακτινοβολία φώτιζε το χώρο. Μπροστά από τις δυο πυραμίδες κατασκεύασαν ένα μεγαλειώδες μνημείο στο σχήμα λέοντος για να θυμίζει την Εποχή του Λέοντος που τότε ανέτειλε. Ο λέοντας είχε ανθρώπινη μορφή. Εκείνη του Νινκιτζιντά, του αρχιτέκτονα των πυραμίδων.

Αργότερα, όταν ο Μαρδούκ έγινε κύριος της Αιγύπτου και ζήτησε να λατρεύεται ως θεός με το όνομα Ρα, σκάλισε πάνω στην πέτρα της Σφίγγας το δικό του πρόσωπο! Είναι αξιοθαύμαστο το ότι σήμερα οι επιστήμονες γεωλόγοι γνωρίζουν πως η μορφή της Σφίγγας είναι σκαλισμένη δυο φορές! Γνωρίζουν ακόμα ότι το σώμα της έχει διαβρωθεί από τα νερά των βροχών, που όμως δεν πέφτουν στην περιοχή τα τελευταία 7000 χρόνια! Έτσι κατέληξαν να υποθέτουν ότι έχει κατασκευαστεί γύρω στο 10500 π.Χ., τότε που η περιοχή ήταν καταπράσινη.

Η ζωή συνεχιζόταν για αρκετές χιλιετίες ήρεμα και ειρηνικά. Οι πόλεις ανθούσαν και ευημερούσαν. Ο Μαρδούκ βασίλευε ως Ρα στην Αίγυπτο. Κατασκεύσασε μια στήλη και στην κορυφή της τοποθέτησε το Ουράνιο Σκάφος του που είχε κωνικό σχήμα και με το οποίο ταξίδευε και την ονόμασε Μπεν-Μπεν (θυμηθείτε το ρολόι Μπιγκ Μπεν στο Λονδίνο). Τα άλλα παιδιά των αρχηγών Ένκι και Ενλίλ είχαν μοιράσει την υπόλοιπη Γη μεταξύ τους. Ήρθε όμως μια μέρα που ξεκίνησε μια μεγάλη κόντρα εξουσίας ανάμεσα στον Μαρδούκ - που ζητούσε να επεκτείνει την κυριαρχία του και στη Μεσοποταμία - και στα άλλα παιδιά των Ανουννάκι.

Το αποτέλεσμα εκείνης της διένεξης είχε φοβερές συνέπειες. Για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τον Μαρδούκ, οι αντίπαλοί του αναγκάστηκαν στο τέλος να χρησιμοποιήσουν πυρηνικά όπλα με τα οποία στόχευσαν τις πέντε πόλεις που είχαν πάει με το μέρος του Μαρδούκ. Αυτό που δεν υπολόγισαν ήταν το ραδιενεργό νέφος που σηκώθηκε και εξάπλωσε τη ραδιενέργεια μέχρι την Ινδία. Όσοι άνθρωποι, καλλιέργειες, ζώα, νερά, βρέθηκαν στο πέρασμά του, πέθαναν ή δηλητηριάστηκαν. 

Το περίεργο ήταν πως η Βαβυλώνα, την οποία διεκδικούσε ο Μαρδούκ για τον εαυτό του, γλίτωσε από την καταστροφή. Δεν την άγγιξε το ραδιενεργό νέφος, παρά πέρασε δίπλα της. Αυτό θεωρήθηκε οιωνός υπέρ του Μαρδούκ. Ότι ήταν θέλημα Θεού να κυβερνήσει και επειδή εκείνη την εποχή ανέτειλε η Εποχή του Κριού, το Κριάρι έγινε το σύμβολο του Μαρδούκ. Με αυτό στολίστηκαν ναοί και ανάκτορα.

Σειρά κριαριών στο Καρνάκ 

Και πάλι υπήρξε επέμβαση των Ανουννάκι για τη σωτηρία κάποιων ανθρώπων της εμπιστοσύνης τους. Αυτή τη φορά ήταν ο Ενλίλ, που ειδοποίησε τον Ίμπρου-ουμ, (βιβλικό Αβραάμ), γόνο βασιλικής ιερατικής οικογένειας της Ουρ, να φύγει και να πάει στη Χαρράν (πόλη της ΒΔ. Μεσοποταμίας, σήμερα στην Τουρκία) ώστε να γλιτώσει τον πυρηνικό όλεθρο.

Όλα αυτά μπορεί να φαντάζουν παραμύθι. Μπορεί οι σκεπτικιστές να τα αμφισβητήσουν. Ο Ζαχαρίας Σίτσιν που μας μετέφερε τα όσα λένε οι πινακίδες κατηγορήθηκε ως πράκτορας της CIA και ότι όλα αυτά δεν είναι αλήθεια. Όμως υπήρξαν πολλοί άλλοι επιστήμονες που διάβασαν τις πινακίδες και ακόμα ερευνητές που επιβεβαιώνουν τις πληροφορίες των πινακίδων. Ο Michael Tellinger ανακάλυψε στην ΝΔ. πλευρά της Αφρικής πανάρχαια κτίσματα που παραπέμπουν στην εποχή των ορυχείων χρυσού της ΑΜΠΖΟΥ. 

Ο Graham Hancock αναφέρει στο βιβλίο του «Αποτυπώματα των Θεών» την ύπαρξη αρχαίων εξωγήινων, ίχνη των οποίων βρίσκονται σε όλη την υφήλιο, Αίγυπτο, Ινδία, Ταϋλάνδη, Κεντρική Αμερική, Νησιά Πάσχα κλπ. Ανάγλυφες εικόνες στα ιερά της Αιγύπτου δείχνουν ιπτάμενες μηχανές, ανθρώπους με φτερά στην πλάτη, (εδώ θυμηθείτε τον Ίκαρο στην προσπάθειά του να μιμηθεί ... κάποιους ιπτάμενους). Φέρτε στο νου σας και την γοργοτάξιδη «Αργώ» που πέταγε, μιλούσε και ήξερε να βρίσκει το δρόμο μόνη της προς την Κολχίδα και το χρυσόμαλλο δέρας. Όλα αυτά παραπέμπουν σε μια πολύ πιο αρχαία ιστορία αναζήτησης χρυσού που οι αρχαίοι ενσωμάτωσαν στην μυθολογία τους).

Η αλήθεια βρίσκεται εκεί έξω, διάσπαρτη, κι εμείς οφείλουμε να ενώσουμε τα κομμάτια της. Αυτό θα γίνει μόνον όταν αφυπνιστούμε και αρχίσουμε να ξεχωρίζουμε την αλήθεια από το ψέμα. Όποιος ψάχνει, βρίσκει. Το να πιστεύουμε όλα όσα μας σερβίρουν στα ΜΜΕ ως αλήθεια, σημαίνει ότι δεν θέλουμε να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας. Σημαίνει ότι παραδίδουμε τη δύναμη μας σε άλλους. Όσο και αν ευχόμαστε να «αλλάξουν τα πράγματα», εμείς είμαστε εκείνοι που πρέπει να αλλάξουμε τρόπο σκέψης.

 angelsmell.blogspot.gr
 awakengr.com 

Πηγή

Διαβάστε περισσότερα...

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ 200.000 ΕΤΩΝ; ΠΟΣΑ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΑΣ!!!

ΕΞΩΓΗΙΝΟ ΕΥΡΗΜΑ,
Νο.3: ΤΟ ΠΕΛΜΑ ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΥ
Το «πέλμα αλουμινίου» είναι ένα αντικείμενο που βρέθηκε κατά τύχη στην Ρουμανία, και εγείρει αναπάντητα ερωτήματα γύρο από την προέλευση του και την κατασκευή του!
Το αντικείμενο ανακαλύφθηκε το 1973, σε βάθος 10 μέτρων, από κάποιους εργάτες που εργάζονταν σε ένα λατομείο στις όχθες του ποταμού Μάρου (Mureş) κοντά στη πόλη του Aiud. Το κομμάτι ζυγίζει περίπου 2 κιλά, είναι 21 εκατοστά σε μήκος, 12,5 εκατοστά σε πλάτος, 7 εκατοστά σε πάχος και φέρει δύο κυλινδρικά διάκενα διαφορετικών διαμέτρων στη μία μεριά του, έτσι ώστε να εφαρμόζεται σε ορθή γωνία στη βάση του κατώτερου τμήματος ενός πιθανού μηχανικού ποδιού, ως πέλμα. Παρόμοιά πέλματα συναντάμε σε σχέδια πρωτότυπων αεροσκαφών με κάθετη προσγείωση-απογείωση από το έδαφος!

Όμως, προς έκπληξη όλων (και εδώ ξεκινά το παράδοξο της υπόθεσης), δίπλα του δεν βρέθηκε κάποιο άλλο κομμάτι που να προδίδει τη χρήση του, αλλά δύο απολιθωμένα οστά μαστόδοντα, ένα τριχωτό προϊστορικό ζώο που έζησε το χρονικό διάστημα 10.000 - 80.000π.Χ. . Αμέσως η ύπαρξη των οστών, δημιούργησε πολλά ερωτήματα για την ηλικία του και μετά από ανάλυση δειγμάτων που στάλθηκαν σε ερευνητικά κέντρα στην Ελβετία, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι αυτή είναι τουλάχιστον 200.000 ετών!




Τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο περίπλοκα μετά και από τη μεταλλογραφική ανάλυση. Τα αποτελέσματα από το ερευνητικό κέντρο ICPMMN έδειξαν ότι το μεταλλικό κομμάτι αποτελείται στην πραγματικότητα από ένα πολύπλοκο κράμα 12 διαφορετικών στοιχείων, μεταξύ των οποίων το κυριότερο στοιχείο είναι το αλουμίνιο, σε ποσοστό περίπου 80%. Κάτι που ξεπερνά τον άνθρωπο, αφού το αλουμίνιο ανακαλύφθηκε το 1825 και ξεκίνησε η παραγωγική του διαδικασία από τη βιομηχανία το 1883... και όχι 200.000 χρόνια πριν (που δηλώνει η χρονολόγηση)!
Αξιοθαύμαστη επίσης, είναι και η καλή κατάσταση του περίτεχνου κράματος, αφού αυτό δεν έχει οξειδωθεί (σκουριάσει) με το πέρασμα των αιώνων. Αυτό το οφείλει στο παχύ προστατευτικό στρώμα οξειδίου του αργιλίου που καλύπτει όλη την επιφάνειά του και περιορίζει την διείσδυση του φαινομένου οξειδώσεως της μεταλλικής του μάζας.




Από το 1973, η ταυτότητα του αντικειμένου και οι παραπάνω αναλύσεις αμφισβητήθηκαν δεκάδες φορές. Δεκάδες όμως ήταν και οι υποστηρικτές της αλήθειας που προχώρησαν σε περεταίρω επιβεβαιώσεις και πιθανές θεωρίες. Ο συγγραφέας Florin Gheorghiţa όσο κι αν έψαξε δεν βρήκε κανένα ίδιο ή παρόμοιο ανθρώπινο προϊόν τον τελευταίο αιώνα, αποδεικνύοντας έτσι την προγενέστερη καταγωγή του. Ορισμένοι εμπειρογνώμονες μίλησαν για ενδεχόμενη εξωγήινη παρουσία χιλιάδες χρόνια πριν, ενώ άλλοι προχώρησαν ακόμα περισσότερο κρίνοντας από τα οστά του μαστόδοντα που βρέθηκαν κοντά, ότι το πέλμα θα μπορούσε να είχε μείνει εκεί μετά από μια μάχη μεταξύ του προϊστορικού ζώου και του μηχανήματος που προσγειώθηκε στη γη!





Όσο για το που βρίσκεται σήμερα το παράξενο «πέλμα αλουμινίου», το μόνο που μπορούμε να επιβεβαιώσουμε είναι ότι είναι θαμμένο στα υπόγεια του Μουσείου Ιστορίας της πόλης Κλουζ-Ναπόκα στα βορειοδυτικά της Ρουμανίας, καθώς λόγο της αδιευκρίνιστης καταγωγής του δεν εκτίθεται!




 (Άρθρο: Harris Koutsiaftis)


 Πηγή

Διαβάστε περισσότερα...

Οι πρώτες δύο ημέρες της ψυχής μετά το θάνατο – Τα τελώνια, οι σαράντα μέρες, και η Τελική Κρίση

Από το βιβλίο του π. Σεραφείμ Ρόουζ.
Οι πρώτες δύο ημέρες μετά το θάνατο.
Για διάστημα δύο ημερών η ψυχή απολαύει σχετικής ελευθερίας και έχει δυνατότητα να επισκεφθεί τόπους που της ήτα προσφιλείς στο παρελθόν, αλλά την Τρίτη ημέρα μετακινείται σε άλλες σφαίρες.
Εδώ ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης απλώς επαναλαμβάνει τη διδασκαλία που η Εκκλησία ήδη γνωρίζει από τον 4ο αιώνα, όταν ο άγγελος που συνόδευσε τον Αγ. Μακάριο Αλεξανδρείας στην έρημο, του είπε, θέλοντας να ερμηνεύσει την επιμνημόσυνη δέηση της Εκκλησίας για τους νεκρούς την Τρίτη ημέρα μετά θάνατο: «Όταν γίνεται η προσφορά της αναίμακτης θυσίας (μνημόσυνο στη θεία λειτουργία) στην Εκκλησία την τρίτη ημέρα, η ψυχή του κεκοιμημένου δέχεται από τον φύλακα άγγελο της ανακούφιση για τη λύπη που αισθάνεται λόγω του χωρισμού της από το σώμα… Στο διάστημα των δύο πρώτων ημερών επιτρέπεται στην ψυχή να περιπλανηθεί στον κόσμο, οπουδήποτε εκείνη επιθυμεί, με τη συντροφιά των αγγέλων που τη συνοδεύουν. Ως εκ τούτου η ψυχή, επειδή αγαπά το σώμα, μερικές φορές περιφέρεται στο οίκημα στο οποίο το σώμα της είχε σαβανωθεί, περνώντας έτσι δύο ημέρες όπως ένα πουλί που γυρεύει τη φωλιά του.


Αλλά η ενάρετη ψυχή πλανιέται σε εκείνα τα μέρη στα οποία συνήθιζε να πράττει αγαθά έργα. Την τρίτη ημέρα, Εκείνος ο Οποίος ανέστη ο Ίδιος την τρίτη ημέρα από τους νεκρούς καλεί την ψυχή του Χριστιανού να μιμηθείτη δική Του ανάσταση, να ανέλθει στους Ουρανούς όπου θα λατρεύει το Θεό όλων.» Στην Ορθόδοξη νεκρώσιμη ακολουθία, ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός περιγράφει παραστατικά την κατάσταση της ψυχής η οποία, έχοντας μεν αφήσει το σώμα αλλά παραμένοντας στη γη, είναι ανίκανη να επικοινωνήσει με τους αγαπημένους της τους οποίους βλέπει: «Οίμοι, οίον αγώνα έχει η ψυχή χωριζόμενη εκ του σώματος! Οίμοι, πόσα δακρύει τότε, και ουχ υπάρχει ο ελεών αυτήν! Προς τους αγγέλους τα όμματα ρέπουσα, άπρακτα καθικετεύει προς τους ανθρώπους τας χείρας εκτείνουσα, ουκ έχει τον βοηθούντα. Διό, αγαπητοί μου αδελφοί, εννοήσαντες ημών το βραχύ της ζωής, τω μεταστάντι την ανάπαυσιν, παρά Χριστού αιτησώμεθα, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος».
Σε γράμμα του προς τον αδελφό μιας αποθνήσκουσας γυναίκας, ο Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος γράφει: «Η αδελφή σου δεν θα πεθάνει. Το σώμα του ανθρώπου πεθαίνει, αλλά η προσωπικότητά του συνεχίζει να ζει. Απλώς μεταφέρεται σε μια άλλη τάξη ζωής… Δεν είναι εκείνη που θα βάλουν στον τάφο. Εκείνη βρίσκεται σε έναν άλλο τόπο όπου θα είναι θα είναι ακριβώς το ίδιο ζωντανή όσο και τώρα. Τις πρώτες ώρες και ημέρες θα βρίσκεται γύρω σου. Μόνο που δεν θα λέει τίποτα και εσύ δεν θα μπορείς να την δεις. Θα είναι όμως ακριβώς εδώ. Να το έχεις αυτό στο νου σου. Εμείς που μένουμε πίσω θρηνούμε για τους κεκοιμημένους, όμως για εκείνους τα πράγματα είναι αμέσως πιο εύκολα. Είναι πιο ευτυχισμένοι στη νέα κατάσταση. Όσοι έχουν πεθάνει και κατόπιν επαναφέρθηκαν στο σώμα διαπίστωσαν ότι το σώμα ήταν μια πολύ στενάχωρη κατοικία. Και η αδελφή σου θα αισθάνεται έτσι. Είναι πολύ καλύτερα εκεί, και εμείς νοιώθουμε οδύνη σαν να της έχει συμβεί κάτι απίστευτα κακό! Θα μας κοιτάζει και σίγουρα θα μένει κατάπληκτη με την αντίδρασή μας».
Θα πρέπει να έχουμε υπόψη ότι η ανωτέρω περιγραφή των πρώτων δύο ημερών του θανάτου αποτελεί γενικό κανόνα, ο οποίος κατά κανένα τρόπο δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις. Πράγματι τα περισσότερα παραδείγματα από την Ορθόδοξη γραμματεία, δεν συνάδουν με αυτόν τον κανόνα, και ο λόγος είναι φανερός: οι άγιοι, μην έχοντας καμιά απολύτως προσκόλληση στα εγκόσμια και ζώντας σε διαρκή προσδοκία της αναχώρησής τους για την άλλη ζωή, δεν ελκύονται καν από τους τόπους όπου έπρατταν τα αγαθά τους έργα αλλά ξεκινούν αμέσως την άνοδο τους στους Ουρανούς. Άλλοι, ξεκινούν την άνοδο τους πριν το τέλος των δύο ημερών για κάποιον ειδικό λόγο που μόνον η Θεία Πρόνοια γνωρίζει. Από την άλλη οι σύγχρονες «μεταθανάτιες» εμπειρίες, ατελείς καθώς είναι, ανήκουν όλες στον εξής κανόνα: η «εξωσωματική» κατάσταση αποτελεί μόνο το ξεκίνημα της αρχικής περιόδου ασώματης «περιπλάνησης» της ψυχής στους τόπους των επιγείων δεσμών της. Όμως κανείς από αυτούς τους ανθρώπους δεν έχει παραμείνει νεκρός για αρκετό χρονικό διάστημα, έστω μέχρι να συναντήσει τους αγγέλους που πρόκειται να τον συνοδεύσουν.
Μερικοί επικριτές της Ορθόδοξης διδασκαλίας για την μετά θάνατον ζωή, θεωρούν ότι τέτοιες αποκλίσεις από το γενικό κανόνα για την μεταθανάτια εμπειρία αποδεικνύουν την ύπαρξη «αντιφάσεων» στην Ορθόδοξη διδασκαλία. Αυτοί οι επικριτές όμως είναι απλώς και μόνο προσκολλημένοι στις «κατά γράμμα» ερμηνείες. Η περιγραφή των πρώτων δύο ημερών, καθώς και των επομένων, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί κάποια μορφή δόγματος. Είναι απλώς ένα «μοντέλο», το οποίο μάλιστα εκφράζει την πιο συνηθισμένη χρονική σειρά των εμπειριών της ψυχής μετά τον θάνατο.
Οι πολλές περιπτώσεις, τόσο στην Ορθόδοξη γραμματεία όσο και στις αναφορές σύγχρονων σχετικών εμπειριών, όπου οι νεκροί έχουν στιγμιαία εμφανιστεί στους ζωντανούς μέσα στην πρώτη ή τις δύο πρώτες ημέρες μετά το θάνατο, μερικές φορές σε όνειρα, είναι παραδείγματα που επαληθεύουν το ότι όντος η ψυχή συνήθως παραμένει κοντά στη γη για κάποια σύντομη χρονική περίοδο. Κατά την τρίτη ημέρα, και συχνά πιο πριν, η περίοδος αυτή φθάνει στο τέλος της.
Τα τελώνια
Την ώρα αυτή (την τρίτη ημέρα), η ψυχή διέρχεται από λεγεώνες πονηρών πνευμάτων που παρεμποδίζουν την πορεία της και την κατηγορούν για διάφορες αμαρτίες, στις οποίες αυτά τα ίδια την είχαν παρασύρει. Σύμφωνα με διάφορες θεϊκές αποκαλύψεις υπάρχουν είκοσι τέτοια εμπόδια, τα επονομαζόμενα «τελώνια», σε καθένα από τα οποία περνά από δοκιμασία κάθε μορφή αμαρτίας.
Η ψυχή αφού περάσει από ένα τελώνιο, συναντά το επόμενο, και μόνον αφού έχει διέλθει επιτυχώς από όλα τα τελώνια μπορεί αν συνεχίσει την πορεία της χωρίς να απορριφθεί βιαίως στη γέεννα. Το πόσο φοβεροί είναι αυτοί οι δαίμονες και τα τελώνια τους φένεται στο γεγονός ότι η ίδια η Παναγία, όταν πληροφορήθηκε από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ τον επικείμενο θάνατο Της, ικέτευσε τον Υιό Της να διασώσει την ψυχή Της από αυτούς τους δαίμονες και απαντώντας στην προσευχή Της, ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός εμφανίστηκε από τους Ουρανούς για να παραλάβει την ψυχή της Πάναγνου Μητρός Του και να την οδηγήσει στους Ουρανούς. Φοβερή είναι πράγματι, η τρίτη ημέρα για την ψυχή του απελθόντος, και για το λόγο αυτό η ψυχή έχει ιδιαίτερη ανάγκη τότε από προσευχές για την σωτηρία της. Σύντομα, μετά τον θάνατο, η ψυχή πράγματι βιώνει μια κρίση, τη Μερική Κρίση, ως τελική συγκεφαλαίωση του «αοράτου πολέμου» που έχει διεξαγάγει ή που απέτυχε να διεξαγάγει, στην επίγεια ζωή κατά τω πεπτωκότων πνευμάτων. Συνεχίζοντας την επιστολή του προς τον αδελφό της αποθνήσκουσας γυναίκας, ο Όσιος Θεοφάνης ο έγκλειστος γράφει: «Λίγο μετά το θάνατο, η ψυχή αρχίζει έναν αγώνα για να καταφέρει να διέλθει από τα τελώνια. Στον αγώνα της η αδελφή σου χρειάζεται βοήθεια! Θα πρέπει να στρέψεις όλη σου την προσοχή και όλη σου την αγάπη γι’ αυτήν στο πως θα την βοηθήσεις. Πιστεύω πως η μεγαλύτερη έμπρακτη απόδειξη της αγάπης σου θα είναι να αφήσεις την φροντίδα του νεκρού της σώματος στους άλλους, να αποχωρήσεις και, μένοντας μόνος σου οπουδήποτε μπορείς, να βυθιστείς σε προσευχή για την ψυχή της, για τη νέα κατάσταση στην οποία βρίσκεται και για τις καινούριες, απροσδόκητες ανάγκες της. Συνέχισε την ακατάπαυστη ικεσία σου στον Θεό για έξι εβδομάδες και περισσότερο. Όταν πέθανε η Οσία Θεοδώρα, το σακούλι από το οποίο πήραν χρυσό οι άγγελοι για να τη γλιτώσουν από τα τελώνια ήταν οι προσευχές του πνευματικού της πατέρα. Έτσι θα γίνει και με τις δικές σου προσευχές. Μην παραλείψεις να κάνεις όσα σου είπα. Αυτό είναι η πραγματική αγάπη.»
Το «σακούλι» από το οποίο πήραν «χρυσό» οι άγγελοι και «εξόφλησαν τα χρέη» της Οσίας Θεοδώρας στα τελώνια έχει συχνά παρανοηθεί από κάποιους επικριτές της Ορθόδοξης διδασκαλίας. Μερικές φορές συγκρίνεται με τη λατινική έννοια του «πλεονάσματος χάριτος» των αγίων. Στην περίπτωση αυτή, τέτοιοι επικριτές ερμηνεύουν κατά γράμμα τα Ορθόδοξα κείμενα. Σε τίποτε άλλο δεν αναφέρεται το παραπάνω απόσπασμα παρά στις προσευχές της Εκκλησίας για τους αναπαυθέντες και ειδικότερα στις προσευχές ενός αγίου ανθρώπου και πνευματικού πατέρα. Είναι σχεδόν περιττό να πούμε ότι όλες αυτές οι περιγραφές έχουν μεταφυσική έννοια.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρεί τη διδασκαλία περί τελωνίων τόσο σημαντική, ώστε έχει συμπεριλάβει σχετικές αναφορές σε πολλές από τις ακολουθίες της, μερικές εκ των οποίων αναφέρονται στο κεφάλαιο περί τελωνίων. Ειδικότερα, η Εκκλησία θεωρεί ιδιαιτέρως απαραίτητο να συνοδεύει με αυτήν τη διδασκαλία κάθε τέκνο της που αποθνήσκει. Στον «Κανόνα για την Αναχώρηση της Ψυχής», που διαβάζεται από τον ιερέα στο νεκρικό κρεβάτι κάθε πιστού, υπάρχουν τα παρακάτω τροπάρια:
«Καθώς φεύγω από τη γη, αξίωσέ με να διέλθω ανεμπόδιστα από τον άρχοντα του αέρα, το διώκτη και βασανιστή, εκείνον που ως άδικος ανακριτής στέκεται πάνω στους φοβερούς δρόμους». (4η Ωδή)
«Ω Πανένδοξε Θεοτόκε, οδήγησέ με εις τους Ουρανούς, στα ιερά και πολύτιμα χέρια των αγίων αγγέλων ώστε, προστατευμένος μέσα στα φτερά τους, να μην αντικρύσω τη ρυπαρή, αποκρουστική και σκοτεινή μορφή των δαιμόνων». (6η Ωδή)
«Ω Αγία Θεοτόκε, Εσύ η Οποία γέννησες τον Παντοδύναμο Κύριο, απομάκρυνε από εμένα τον άρχοντα των φοβερών τελωνίων, τον κυβερνήτη του κόσμου, όταν φθάσει η στιγμή του θανάτου μου, ώστε να Σε δοξολογώ αιωνίως». (8η Ωδή)
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, τα λόγια της Εκκλησίας προετοιμάζουν τον αποθνήσκοντα Ορθόδοξο Χριστιανό για τις δοκιμασίες που θα συναντήσει μπροστά του.
Οι σαράντα ημέρες
Κατόπιν, έχοντας επιτυχώς διέλθει από τα τελώνια και υποκλιθεί βαθιά ενώπιον του Θεού, η ψυχή για διάστημα τριάντα επτά επιπλέον ημερών επισκέπτεται τις ουράνιες κατοικίες και τις αβύσσους της κολάσεως, μη γνωρίζοντας ακόμα που θα παραμείνει, και μόνον την τεσσαρακοστή ημέρα καθορίζεται η θέση στην οποία θα βρίσκεται μέχρι την ανάσταση των νεκρών. Σίγουρα δεν είναι παράξενο ότι η ψυχή, έχοντας διέλθει από τα τελώνια και παύσει μια για πάντα κάθε σχέση με τα επίγεια, εισάγεται στον αληθινά άλλο κόσμο, σε ένα τμήμα του οποίου θα παραμείνει αιωνίως. Σύμφωνα με την αποκάλυψη του Αγγέλου στον Αγ. Μακάριο Αλεξανδρείας, η ειδική επιμνημόσυνη δέηση υπέρ των απελθόντων την ένατη ημέρα μετά τον θάνατο (πέραν του γενικού συμβολισμού των εννέα αγγελικών ταγμάτων) πραγματοποιείται επειδή μέχρι τότε παρουσιάζονται στην ψυχή τα θαυμάσια του Παραδείσου, και μόνον κατόπιν αυτού, για το υπόλοιπο των σαράντα ημερών, της παρουσιάζονται τα μαρτύρια και τα φρικτά της κολάσεως, πριν τοποθετηθεί την τεσσαρακοστή ημέρα στη θέση στην οποία θα αναμένει την ανάσταση των νεκρών και την Τελική Κρίση.
Θα πρέπει και πάλι να τονίσουμε ότι οι αναφερόμενοι αριθμοί αποτελούν γενικό κανόνα ή «μοντέλο» της μεταθανάτιας πραγματικότητας, και αναμφισβήτητα δεν ολοκληρώνουν όλες οι ψυχές των απελθόντων την πορεία τους ακριβώς σύμφωνα με τον «κανόνα». Γνωρίζουμε σαφώς ότι η Οσία Θεοδώρα, στην πραγματικότητα, ολοκλήρωσε το «γύρο της κολάσεως» ακριβώς την τεσσαρακοστή ημέρα, σύμφωνα με τη γήινη μέτρηση του χρόνου.
Η κατάσταση των ψυχών μέχρι την Τελική Κρίση
Μερικές ψυχές βρίσκονται (μετά τις σαράντα ημέρες) σε μια κατάσταση πρόγευσης της αιώνιας αγαλλίασης και μακαριότητας, ενώ άλλες σε μια κατάσταση τρόμου εξαιτίας των αιωνίων μαρτυρίων τα οποία θα υποστούν πλήρως μετά την Τελική Κρίση. Μέχρι τότε εξακολουθεί να υπάρχει δυνατότητα αλλαγής της κατάστασής τους, ιδιαιτέρως μέσω της υπέρ αυτών προσφοράς της Αναίμακτης Θυσίας (μνημόσυνο στη Θεία Λειτουργία), και παρομοίως μέσω άλλων προσευχών.
Τα οφέλη της προσευχής, τόσο της κοινής όσο και της ατομικής για τις ψυχές που βρίσκονται στην κόλαση, έχουν περιγραφεί σε πολλούς βίους Αγίων και ασκητών καθώς και σε Πατερικά κείμενα.
Στο βίο της μάρτυρος του 3ου αιώνα Περπετούας, για παράδειγμα, διαβάζουμε ότι η κατάσταση της ψυχής του αδελφού της Δημοκράτη της αποκαλύφθηκα με την εικόνα μιας στέρνας γεμάτης νερό, η οποία ήταν όμως τόσο ψηλά που δεν μπορούσε να τη φτάσει από τον ρυπαρό, καυτό τόπο όπου ήταν περιορισμένος. Χάρη στην ολόθερμη προσευχή της Περπετούας επί μία ολόκληρη ημέρα και νύχτα ο Δημοκράτης έφτασε τη στέρνα και τον είδε να βρίσκεται σε έναν φωτεινό τόπο. Από αυτό η Περπετούα κατάλαβε ότι ο αδελφός της είχε απελευθερωθεί από τα δεινά της κολάσεως. Στο βίο μιας ασκήτριας που πέθανε μόλις τον 20ο αιώνα αναφέρεται μια παρόμοια περίπτωση. Πρόκειται για τη Οσία Αθανασία (Αναστασία Λογκάτσεβα), πνευματική θυγατέρα του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ. Όπως διαβάζουμε στο βίο της: «Η Αναστασία είχε έναν αδελφό που τον έλεγαν Παύλο. Ο Παύλος κάποτε ήταν μεθυσμένος και κρεμάστηκε. Κι η Αναστασία αποφάσισε να προσευχηθεί πολύ για τον αδελφό της.
Μετά το θάνατο του, η Αναστασία πήγε στο μοναστήρι Ντιβέγιεβο, του Οσίου Σεραφείμ, για να μάθει τι ακριβώς έπρεπε να κάνει, ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση του αδελφού της, ο οποίος έδωσε τέλος στη ζωή του με τρόπο δυσσεβή και ατιμωτικό… Ήθελε να συναντήσει την Πελαγία Ιβάνοβνα και να ζητήσει τη συμβουλή της… Η Αναστασία επισκέφθηκε την Πελαγία. Εκείνη της είπε να κλειστεί στο κελί της σαράντα μέρες, να προσευχηθεί και να νηστέψει για τον αδελφό της και κάθε μέρα να λέει εκατόν πενήντα φορές: «Υπεραγία Θεοτόκε, ανάπαυσον τον δούλον σου.»
Όταν συμπληρώθηκαν οι σαράντα ημέρες, η Αναστασία είδε ένα όραμα. Βρέθηκε μπροστά σε μία άβυσσο. Στο βάθος της ήταν ένας βράχος από αίμα. Πάνω στο βράχο κείτονταν δύο άνδρες με σιδερένιες αλυσίδες στο λαιμό τους. Ο ένας ήταν ο αδελφός της.
Η Αναστασία διηγήθηκε το όραμα στην Πελαγία και κείνη της είπε να συνεχίσει την νηστεία και την προσευχή.
Τελείωσαν κι άλλες σαράντα ημέρες με νηστεία και προσευχή κι η Αναστασία είδε το ίδιο όραμα. Η ίδια άβυσσος κι ο βράχος πάνω στον οποίο βρίσκονταν οι δύο άνδρες με αλυσίδες στο λαιμό τους. Αυτή τη φορά όμως ο αδελφός της ήταν όρθιος. Περπατούσε πάνω στο βράχο, έπεφτε και ξανασηκωνόταν. Οι αλυσίδες ήταν ακόμα στο λαιμό του. Η Πελαγία Ιβάνοβνα, στην οποία κατέφυγε και πάλι η Αναστασία, της είπε να επαναλάβει την ίδια άσκηση για Τρίτη φορά.
Όταν τελείωσε και το τρίτο σαρανταήμερο της νηστείας και της προσευχής, η Αναστασία ξαναείδε το ίδιο όραμα. Η ίδια άβυσσος, ο ίδιος βράχος. Τώρα όμως πάνω στο βράχο ήταν μόνο ένας άνδρας, αγνωστός της. Ο αδελφός της είχε απελευθερωθεί από τα δεσμά. Δε φαίνονταν πουθενά. Ο άγνωστος άνδρας ακούστηκε να λέει: «Είσαι τυχερός εσύ. Έχεις πολύ ισχυρούς μεσίτες στη γη.»
Η Αναστασία ανέφερε στην Πελαγία Ιβάνοβνα το τρίτο όραμά της και εκείνη της απάντησε: «Ο αδελφός σου λυτρώθηκε από τα βάσανα. Δεν μπήκε όμως στη μακαριότητα του Παραδείσου.»
Πολλά παρόμοια περιστατικά αναφέρονται σε βίους Ορθοδόξων Αγίων και ασκητών. Σε περίπτωση που κάποιος έχει την τάση να ερμηνεύει κατά γράμμα τέτοια οράματα, ίσως θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι βεβαίως οι εικόνες με τις οποίες εμφανίζονται τέτοια οράματα, συνήθως σε όνειρα, δεν «φωτογραφίζουν» κατ’ ανάγκη τον τρόπο ύπαρξης της ψυχής μετά τον θάνατο. Πρόκειται περισσότερο για εικόνες οι οποίες μεταβιβάζουν την πνευματική αλήθεια της βελτιώσεως της καταστάσεως της ψυχής στον άλλο κόσμο χάρη στις προσευχές εκείνων που παραμένουν στον κόσμο τούτο.


 Πηγή

Διαβάστε περισσότερα...

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΣΕΛΗΝΗ!!!! ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ….ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΘΟΛΟΣ!!!!,,,,ΠΡΟΣΩΠΑ ΣΤΗΝ ΣΕΛΗΝΗ…ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΑ!!!!

Όπως έχω ξανά πει έχω πολλές φωτογραφίες στην κατοχή μου από την Σελήνη!!!! Φωτογραφίες που δεν έχετε δει!!!! Και αυτό μου αρέσει διότι αναρωτιέστε και άμα αναρωτιέστε ψάχνεστε και ψάχνετε και αυτό είναι καλό. Σας παραθέτω κάποιες φωτογραφίες που έχετε ξανά δει και κάποιες άλλες που δεν τις έχετε δει και θα δημιουργήσουν θύελλά συζητήσεων, απολαύστε τες και μετά αναρωτηθείτε αν ακόμα είμαστε μόνοι στο σύμπαν αλλα!!!! Και ότι δεν υπάρχουν εξωγήινοι!!!!
Κάποιες φωτογραφίες θα έχουν σχόλια κάποιες άλλες όχι!!!!

…..!!!!

Τα κάστρα της Σελήνης!!!!

!!!!…….!!!!

Ποιος έπαιζε στην επιφάνεια της Σελήνης ….είναι κοπιά μίλια αυτά σχέδια σε μήκος!!!!

Δρόμος!;! Αεροδιάδρομος!;! Η τι!;!

Δένδρα!;! Βράχια!;!

!!!!!!!!!!!

Και όμως είναι εκεί!!!!

 !!!!!!!!!!!!

 ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΡΑ ΚΟΠΦ!!!! Ο ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΘΟΛΟΣ!!!! Και όμως είναι εκεί!!!!!

 Από φωτογραφίες της NASA, Φεβρουάριος 2012!!!!!

Αυτό το πρόσωπο είναι σε έναν κρατήρα που ονομάζεται Jenner ( Τζέννερ )!!!! Το πρόσωπο είναι περίπου 8 χιλιόμετρα από το πηγούνι ως την κορυφή του κεφαλιού!!!! Το δάπεδο του Τζέννερ ως κρατήρας είναι 40 χιλιόμετρα έχει μήκος!!!! 

Εξωγήινοι ή αγάλματα!!;!!

Τις φωτογραφίες αυτές τις έχουμε αναρτήσει πρώτοι με άρθρο!!!! Όποιος θέλει να το διαβάσει ας πατήσει ΕΔΩ!!!!

Η πραγματική φωτογραφία του διαστημόπλοιου όπου έχει μήκος 2 χιλ.!!!!!

Δεν θα σας δείξω άλλες αυτό θα γινει στο μέλλον, το κάνω αυτό διότι κάποιοι συνάδελφοι λένε ότι έχουν και έχουν αλλά πουθενά και μόλις τις δημοσιεύουμε τις κάνουν αντιγραφή και λένε ότι είναι δικές τους!!!! Δεν πειράζει….ξέρουν αυτοί!!!! Έτσι σιγά σιγά θα τις αναρτώ!!!!
Μέχρι τότε να είστε πάντα όλοι καλά και να θυμάστε.
Αν δεν πιστεύετε σε κάτι δεν πάει να πει αυτό το κάτι ότι δεν υπάρχει!!!!
INVISIBLE LYCANS TEAM!!!



 Πηγή

Διαβάστε περισσότερα...